Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
ITPP3/4512-731/15-1/MD
z 16 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) oraz zgodnie z art. 223 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 maja 2019 r. sygn. akt I FSK 236/17 oraz wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 18 października 2016 r., sygn. akt I SA/Bd 372/16 (data wpływu prawomocnego wyroku 30 lipca 2019 r.) stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 18 grudnia 2015 r. (data wpływu 21 grudnia 2015 r.), uzupełnionym w dniu 16 marca 2016 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia od opodatkowania komorniczych czynności egzekucyjnych, z tytułu których opłatę egzekucyjną komornik otrzymał po dniu 30 września 2015 r. – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 grudnia 2015 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 16 marca 2016 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia od opodatkowania komorniczych czynności egzekucyjnych, z tytułu których opłatę egzekucyjną komornik otrzymał po dniu 30 września 2015 r.

Dotychczasowy przebieg postępowania.

W dniu 22 marca 2016 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy interpretację indywidualną znak ITPP3/4512-731/15/EK, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy dotyczące wyłączenia od opodatkowania komorniczych czynności egzekucyjnych, z tytułu których opłatę egzekucyjną komornik otrzymał po dniu 30 września 2015 r.

Na ww. interpretację przepisów prawa podatkowego pismem z dnia 4 kwietnia 2016 r. (data wpływu 8 kwietnia 2016 r.) Wnioskodawca wniósł wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Finansów, pismem z dnia 6 maja 2016 r. znak ITPP3/4512-1-12/16/AT stwierdził brak podstaw do zmiany ww. interpretacji indywidualnej.

Na ww. interpretację przepisów prawa podatkowego Wnioskodawca wniósł skargę (data wpływu 8 czerwca 2016 r.).

Wyrokiem z dnia 18 października 2016 r., sygn. akt I SA/Bd 372/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną stwierdzając m.in., że:

• „ (…) w sprawie usługą było przeprowadzenie egzekucji z nieruchomości, której zasadniczym momentem jest jej licytacyjna sprzedaż i w konsekwencji przysądzenie własności. Ustalenie wynagrodzenia z tego tytułu odpowiada czynnościom wykonanym przez komornika w ramach tej egzekucji. Nie musi to oznaczać zakończenia postępowania egzekucyjnego, ponieważ nie jest to równoznaczne z wyegzekwowaniem całej należności, tym niemniej egzekucja z nieruchomości stanowi pewną zamkniętą, wyodrębnioną całość skorelowaną z wynagrodzeniem z tego tytułu”;

• „22. Wedle zasady ogólnej określonej w art. 19a ust 1 ustawy o VAT obowiązek podatkowy powstał w momencie wykonania usługi, co w sprawie miało miejsce przed 1 października 2015 r. Jeśli obowiązek podatkowy powstał przed tą datą, to, jak słusznie podnosi to skarżący, nie mógł powstać ponownie według zasad, które obowiązywać zaczęły po 1 października 2015 r. Organ nie powiązał w inny sposób uznania przekazania skarżącemu należnych kosztów egzekucyjnych tytułem wykonania planu podziału sumy uzyskanej z egzekucji w grudniu 2015 r. jako momentu powstania obowiązku podatkowego, niż przez odwołanie się do § 2 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 18 września 2015 r.”;

• „23. Mając na uwadze przedstawioną wyżej argumentację, Sąd uznał, że zaskarżona interpretacja wydana została z naruszeniem art. 19a ust. 2 ustawy o VAT, albowiem organ niezasadnie potraktował przekazane w grudniu 2015 r. wynagrodzenie za opłatę za usługę częściową, która nie została zakończona przed 1 października 2015 r. (…)”.

W związku z rozstrzygnięciem wynikającym z ww. wyroku, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy pismem z dnia 28 grudnia 2016 r. złożył skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Wyrokiem z dnia 30 maja 2019 r. sygn. akt I FSK 236/17 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną organu interpretacyjnego.

NSA stwierdził m.in., że w ramach egzekucji sądowej, które to pojęcie jest węższe niż postępowanie egzekucyjne, można wyróżnić szereg autonomicznych etapów. Zwłaszcza egzekucja z nieruchomości cechuje się dużą odrębnością w stosunku do pozostałych sposobów egzekucji. Egzekucja z nieruchomości rozpoczyna się zajęciem nieruchomości. Następnie dokonywane jest szacowanie nieruchomości, a potem sprzedaż licytacyjna. Ostatnią czynnością tej egzekucji jest przysądzenie własności. Warunkiem wydania przez sąd rejonowy postanowienia o przysądzeniu własności jest przede wszystkim wpłata ceny nabycia do depozytu sądowego. Organem egzekucyjnym w egzekucji z nieruchomości jest bowiem sąd rejonowy oraz komornik sądowy. Z tej ceny nabycia pokrywane są koszty egzekucyjne, które są ustalane w planie podziału sumy uzyskanej z egzekucji. W istocie więc określone w tym planie koszty są ściśle związane z tą częścią egzekucji i w zasadzie nie ma możliwości aby komornik uzyskał koszty egzekucyjne, związane z egzekucją z nieruchomości na końcowym etapie postępowania egzekucyjnego. Już sam fakt rozliczenia kosztów egzekucyjnych związanych z egzekucją z nieruchomości świadczy dobitnie o dużej autonomii tego rodzaju egzekucji. Zatem nie można się zgodzić z kastorem, że Sąd podzielił sztucznie jednorodną usługę komornika. Z unormowań zawartych w Kodeksie postępowania cywilnego nie można wywieść wniosku, że usługa komornika jest niepodzielna. Dlatego też zasadnie Sąd pierwszej instancji uznał, że obowiązek podatkowy, powstał na podstawie art. 19a ust. 2 ustawy o VAT z momentem zakończenia egzekucji z nieruchomości, a więc z chwilą uprawomocnienia się postanowienia o przysądzeniu własności.

Z tych też względów trafnie Sąd pierwszej instancji uznał, że nie ma zastosowania art. 19a ust. 1 ustawy o VAT.

W dniu 30 lipca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 18 października 2016 r. sygn. akt I SA/Bd 372/16 opatrzony klauzulą prawomocności.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wobec tego wniosek Strony w zakresie wyłączenie od opodatkowania komorniczych czynności egzekucyjnych, z tytułu których opłatę egzekucyjną komornik otrzymał po dniu 30 września 2015 r. wymaga ponownego rozpatrzenia przez organ.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w … (dalej jako „Komornik”) prowadzi postępowanie … (postępowanie nadal jest czynne), w którym egzekucję skierowano do nieruchomości. Nieruchomość została sprzedana na licytacji w dniu 25 kwietnia 2014 r. Egzekucja z nieruchomości – jako jednego ze sposobów egzekucji – formalnie została zakończona w dniu 16 grudnia 2015 r. poprzez wykonanie planu podziału sumy uzyskanej ze sprzedaży nieruchomości. Wykonanie prawomocnego planu podziału było ostatnią czynnością w egzekucji z nieruchomości, wykonaną w oparciu o prawomocne postanowienia o kosztach postępowania i kosztach zastępstwa prawnego w egzekucji.

Postanowienie o kosztach postępowania, w tym o wysokości opłaty egzekucyjnej, zostało wydane w dniu 18 kwietnia 2015 r., a uprawomocniło się w dniu 15 maja 2015 r.

Opłata egzekucyjna została formalnie przekazana przez Sąd w dniu 16 grudnia 2015 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w tym przypadku opłata egzekucyjna będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Komornika:

Opłata egzekucyjna nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zdarzenia prawne skutkujące powstaniem opłaty egzekucyjnej zaistniały przed dniem 1 października 2015 r., a jedynie formalna wpłata opłaty nastąpiła po tym dniu. W broszurze Ministra Finansów z dnia 21 września 2015 r. w pkt II (obowiązek podatkowy) na stronie nr 6 wskazującej na sposób interpretowania przepisów przejściowych skonstruowano formułę, według której rozstrzygającym momentem jest okoliczność czy postanowienie określające opłatę egzekucyjną zostało wydane przed dniem 1 października 2015 r.

W niniejszym przypadku postanowienie kończące egzekucję z nieruchomości i określające wysokość opłaty egzekucyjnej wydano dnia 18 kwietnia 2015 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie organ interpretacyjny zaznacza, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania pierwotnej (uchylonej) interpretacji, gdyż stanowi ona ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczeń Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 18 października 2016 r. sygn. akt I SA/Bd 372/16 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 maja 2019 r. sygn. akt I FSK 236/17.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) – zwanej dalej „ustawą” – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W świetle art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Zwrot „świadczenie usług” ma zatem bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności, bądź sytuacji. Wobec tego, aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek prawny między świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek między świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem.

Co do zasady, w przypadku prowadzenia postępowania egzekucyjnego na usługę świadczoną przez komornika w tym zakresie może się składać szereg czynności wykonywanych w ramach takiego postępowania, np. (w zależności od prowadzonego postępowania) poszukiwanie majątku dłużnika, zajmowanie nieruchomości i rzeczy ruchomych, sprzedaż zajętych nieruchomości i rzeczy ruchomych, opróżnienie lokalu z rzeczy lub osób, usunięcie oporu dłużnika. Do świadczenia usług przez komornika sądowego będzie również dochodziło w sytuacji wykonywania przez niego pewnych czynności poza postępowaniem egzekucyjnym.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z ust. 2 tego artykułu, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Działalność komorników sądowych regulują ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. z 2015 r., poz. 790, z późn. zm.) – dalej jako „u.o.k.s.i.e.” – oraz rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 marca 2006 r. w sprawie wysokości opłat za czynności komorników niebędące czynnościami egzekucyjnymi (Dz. U. Nr 42, poz. 209).

Zgodnie z art. 2 ust. 1 u.o.k.s.i.e., czynności egzekucyjne w sprawach cywilnych wykonuje wyłącznie komornik, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w innych ustawach. Komornik wykonuje także inne czynności przekazane na podstawie odrębnych przepisów.

Komornik pełni czynności osobiście, z wyjątkiem przypadków określonych w przepisach prawa, o czym stanowi ust. 2 tego artykułu.

W świetle ust. 3 tego artykułu, komornikom powierza się w szczególności następujące zadania:

1. wykonywanie orzeczeń sądowych w sprawach o roszczenia pieniężne i niepieniężne oraz o zabezpieczenie roszczeń;
2. wykonywanie innych tytułów wykonawczych wydanych na podstawie odrębnych przepisów oraz tytułów egzekucyjnych, które zgodnie z odrębnymi przepisami podlegają wykonaniu w drodze egzekucji sądowej bez zaopatrywania ich w klauzulę wykonalności;
3. sporządzanie protokołu stanu faktycznego przed wszczęciem procesu sądowego lub przed wydaniem orzeczenia na zarządzenie sądu lub prokuratora.

Według art. 3a u.o.k.s.i.e., komornik na własny rachunek wykonuje czynności, o których mowa w art. 2.

Przy uwzględnieniu wskazanych regulacji prawnych należy stwierdzić, że wykonywana przez komornika działalność ma charakter zarobkowej działalności gospodarczej, charakteryzuje się samodzielnością finansową, jak również pewnego rodzaju konkurencyjnością, właściwą dla gospodarki rynkowej.

W konsekwencji, komornik sądowy – wykonując w szczególności czynności egzekucyjne – prowadzi działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, działając w charakterze podatnika w rozumieniu ust. 1 ww. artykułu. Ponadto, do czynności wykonywanych przez komorników sądowych nie ma zastosowania wyłączenie, o którym mowa w art. 15 ust. 6 ustawy.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy lub wykonania usługi.

Zatem podatek staje się wymagalny w miesiącu (kwartale) dokonania dostawy lub wykonania usługi i – co do zasady – powinien być rozliczony za ten okres rozliczeniowy.

W myśl art. 19a ust. 2 ustawy, w odniesieniu do przyjmowanych częściowo usług, usługę uznaje się również za wykonaną, w przypadku wykonania części usługi, dla której to części określono zapłatę.

W świetle art. 19a ust. 12 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych może określić, w drodze rozporządzenia, późniejsze niż wymienione w ust. 1, 5 oraz 7-11 terminy powstania obowiązku podatkowego, uwzględniając specyfikę wykonywania niektórych czynności, uwarunkowania obrotu gospodarczego niektórymi towarami oraz przepisy Unii Europejskiej.

Na podstawie tej delegacji ustawowej Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 18 września 2015 r. w sprawie późniejszego terminu powstania obowiązku podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 1504) – dalej jako „rozporządzenie”.

W myśl § 2 rozporządzenia, w przypadku usług wykonywanych przez komornika sądowego w ramach czynności egzekucyjnych lub innych czynności przekazanych do kompetencji komornika sądowego na podstawie odrębnych przepisów, obowiązek podatkowy z tytułu tych usług powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty w odniesieniu do otrzymanej kwoty.

Jak wynika z art. 43 u.o.k.s.i.e, za prowadzenie egzekucji i inne czynności wymienione w ustawie komornik pobiera opłaty egzekucyjne.

Ustawa przewiduje dwa rodzaje opłat egzekucyjnych: stosunkowe i stałe. „(…) opłaty stosunkowe są obliczane od wartości wyegzekwowanego świadczenia lub zabezpieczanego roszczenia, pobiera się je w związku z egzekucją lub zabezpieczeniem należności pieniężnych, natomiast opłaty stałe mają charakter zryczałtowany, niezależny od wysokości wyegzekwowanego świadczenia, są pobierane w związku z egzekucją świadczeń niepieniężnych i innymi czynnościami komornika. Uregulowana w art. 53a ust. 1 u.k.s.e. opłata stała w przypadku otrzymania zlecenia poszukiwania majątku dłużnika pobierana jest przez komornika od wierzyciela, gdy egzekucja dotyczy roszczeń pieniężnych” (Jarosław Świeczkowski, Komentarz do art. 43 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji, 2012 r., publikacja elektroniczna LEX).

Z treści złożonego wniosku wynika, że Komornik prowadzi postępowanie, w którym egzekucję skierowano m.in. do nieruchomości. Nieruchomość została sprzedana na licytacji w dniu 25 kwietnia 2014 r. Egzekucja z nieruchomości została zakończona formalnie w dniu 16 grudnia 2015 r. przez wykonanie planu podziału sumy uzyskanej ze sprzedaży nieruchomości. Wykonanie prawomocnego planu podziału było ostatnią czynnością w egzekucji z nieruchomości, wykonaną w oparciu o prawomocne postanowienia o kosztach postępowania i kosztach zastępstwa prawnego w egzekucji. Postanowienie o kosztach postępowania, w tym o wysokości opłaty egzekucyjnej, zostało wydane w dniu 18 kwietnia 2015 r., a uprawomocniło się w dniu 15 maja 2015 r.

Na tym tle Komornik powziął wątpliwość dotyczącą opodatkowania komorniczych czynności egzekucyjnych, z tytułu których opłatę egzekucyjną otrzymał po dniu 30 września 2015 r.

Na wstępie tej części uzasadnienia interpretacji indywidualnej organ interpretacyjny zaznacza, że formułując swoją wątpliwość Komornik posłużył się skrótem myślowym. Żąda bowiem ustalenia czy określona opłata egzekucyjna powinna być opodatkowana, choć przedmiotem opodatkowania są czynności (dostawy lub usługi), a nie należności za te czynności. W analizowanym przypadku są to czynności egzekucyjne, w związku z wykonaniem których komornicy występują (od dnia 1 października 2015 r.) w charakterze podatników podatku od towarów i usług.

W tym kontekście (mimo nieprecyzyjności pytania postawionego przez Komornika) – należy potwierdzić jego pogląd, że – skoro zdarzenia prawne skutkujące powstaniem opłaty egzekucyjnej zaistniały przed dniem 1 października 2015 r., a jedynie wpłata opłaty nastąpiła po tym dniu, to „opłata egzekucyjna nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług”. Tym zdarzeniem powinno być uprawomocnienie się do dnia 1 października 2015 r. postanowienia kończącego egzekucję i określającego wysokość opłaty egzekucyjnej. W niniejszym przypadku postanowienie to wydano w dniu 18 kwietnia 2015 r. Jeżeli zatem uprawomocniło się ono przed dniem 1 października 2015 r., to rzeczywiście czynności egzekucyjne, z tytułu których opłatę egzekucyjną Komornik otrzymał po dniu 30 września 2015 r., nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (por. art. 19a ust. 2 ustawy).

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie organ interpretacyjny zaznacza, że niniejsza interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.