Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.216.2019.1.MO
z 28 sierpnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku, który wpłynął do tut. Organu 28 maja 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy lokale niemieszkalne - użytkowe, stanowiące własność spółki komandytowej, w której Wnioskodawca jest wspólnikiem, podlegają opodatkowaniu szczególnym podatkiem, o którym mowa w art. 24b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 maja 2019 r., wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy lokale niemieszkalne - użytkowe, stanowiące własność spółki komandytowej, w której Wnioskodawca jest wspólnikiem, podlegają opodatkowaniu szczególnym podatkiem, o którym mowa w art. 24b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka z o.o. (dalej: „Wnioskodawca”) prowadzi działalność gospodarczą. Spółka jest opodatkowana w Polsce od całości swoich dochodów.

Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki komandytowej (zwanej dalej „spółką komandytową”). Wnioskodawca uczestniczy w zysku spółki komandytowej w udziale określonym umową spółki komandytowej.

Spółka komandytowa wzniosła budynek mieszkalny wielorodzinny z częścią usługową. W budynku tym wydzielone zostały lokale mieszkalne oraz lokale użytkowe, które zostały sprzedane przez spółkę komandytową. Spółka komandytowa pozostaje natomiast właścicielem 5 lokali niemieszkalnych - użytkowych znajdujących się na parterze tego budynku. Budynek nie stanowi środka trwałego spółki komandytowej. Środkami trwałymi spółki komandytowej są wyłącznie lokale niemieszkalne - użytkowe w liczbie 5. Lokale te oddane są w całości lub w części do używania na podstawie umów najmu.

Każdy lokal niemieszkalny - użytkowy jest samodzielnym lokalem w rozumieniu ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali oraz każdy lokal posiada odrębną księgę wieczystą. Lokale stanowią odrębny przedmiot własności w stosunku do budynku, w którym są położone. Z własnością lokali związane są odpowiednie udziały w gruncie oraz częściach budynku i urządzeniach, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali znajdujących się w budynku (udział w nieruchomość wspólnej zgodnie z ustawą o własności lokali).

Lokale stanowiące własność spółki komandytowej zostały sklasyfikowane w ewidencjach spółki komandytowej - zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych - jako „lokale niemieszkalne” występujące pod poz. 121 KŚT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy lokale niemieszkalne - użytkowe, stanowiące własność spółki komandytowej, w której Wnioskodawca jest wspólnikiem, podlegają opodatkowaniu szczególnym podatkiem, o którym mowa w art. 24b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 z późn. zm., dalej: „ustawa CIT”)?

Zdaniem Wnioskodawcy, lokale niemieszkalne - użytkowe, stanowiące własność spółki komandytowej, w której Wnioskodawca jest wspólnikiem nie podlegają opodatkowaniu szczególnym podatkiem, o którym mowa w art. 24b ust. 1 ustawy CIT.

Zgodnie z przepisem art. 24b ust. 1 ustawy CIT, podatek dochodowy od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem, który:

1. stanowi własność lub współwłasność podatnika,
2. został oddany w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze,
3. jest położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej

-zwany dalej „podatkiem od przychodów z budynków”, wynosi 0,035% podstawy opodatkowania za każdy miesiąc.

W opinii Wnioskodawcy, przepis art. 24b ust. 1 ustawy CIT, dotyczy wyłącznie środków trwałych, będących budynkami, zgodnie z literalnym brzmieniem tego przepisu. We wszystkich ustępach art. 24b ustawy CIT konsekwentnie stosowane jest określenie „budynek”.

Przepis art. 24b ust. 1 ustawy CIT, nie wymienia natomiast jako przedmiotu opodatkowania środków trwałych w postaci lokali niemieszkalnych, dlatego też rozciąganie opodatkowania na lokale stanowiące odrębną własność nie jest w opinii Wnioskodawcy usprawiedliwione.

W wyroku z 17 lutego 2009 r. (sygn. akt I OSK 389/08) Naczelny Sąd Administracyjny wyjaśnił: „Zgodnie z regułami języka normatywnego w aktach normatywnych należy posługiwać się wyrażeniami w ich potocznym znaczeniu, tj. w znaczeniu przyjętym powszechnie. (...) Regułom języka normatywnego odpowiadają dyrektywy wykładni językowej, w myśl której przy tłumaczeniu normy należy przypisać jej takie znaczenie, jakie ma ona w języku potocznym”.

Wyjątkiem od powyższej zasady może być wyłącznie posłużenie się przez ustawodawcę definicją legalną, określającą znaczenie danego sformułowania w oderwaniu od jego powszechnego rozumienia.

Pojęcie „budynek” nie zostało zdefiniowane w przepisach ustawy CIT, dlatego zgodnie z utrwalonymi zasadami wykładni językowej, należy przypisać mu jego powszechnie przyjmowane znaczenie. Określenia „budynek” „lokal” posiadają inne znaczenia. Budynek jest to „jednopoziomowa lub wielopoziomowa budowla naziemna, ograniczona ścianami i dachem, mająca pomieszczenia mieszkalne lub o innym przeznaczeniu” (zgodnie z Wielkim Słownikiem Języka Polskiego; http://www.wsjp.pl/). Lokal natomiast to „pomieszczenie mieszkalne lub o innej funkcji użytkowej” (zgodnie z Wielkim Słownikiem Języka Polskiego; http://www.wsjp.pl/). Tym samym, biorąc pod uwagę znaczenie powszechnie przypisywane w języku polskim słowu „budynek”, nie sposób uznać, że obejmuje ono swoim zakresem również lokal.

W konsekwencji, zgodnie z regułami wykładni językowej, lokale będące własnością spółki komandytowej, w której Wnioskodawca posiada udział, nie będą stanowiły budynków, a tym samym nie są objęte podatkiem od przychodów z budynków, określonym w art. 24b ust. 1 ustawy CIT.

Wykładnia językowa przepisów prawa stanowi podstawowy rodzaj wykładni przepisów prawa. Dotyczy to w szczególności przepisów prawa podatkowego, które nakładają na podatników konkretne obowiązki publicznoprawne. Z tego względu, w ocenie Wnioskodawcy, literalne znaczenie słów użytych w art. 24b ustawy CIT, przesądza o braku opodatkowania podatkiem od przychodów z budynków lokali stanowiących odrębna własność.

Podkreślić należy, iż ustawodawca rozróżnia środki trwałe w postaci budynków i w postaci lokali. W przepisie art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy CIT, ustawodawca wymienia obok budynków odrębny rodzaj środków trwałych tj. lokale będące odrębną własnością, wymieniając je jako odrębne składniki majątku podlegające amortyzacji. Rozróżnienie pomiędzy środkami trwałymi w postaci „budynków” i „lokali” znajduje swoje odzwierciedlenie w innych przepisach ustawy np. art. 16c, art. 18d i w załączniku nr 1 do ustawy CIT (wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych).

Budynki i lokale należą do tej samej grupy 10 KŚT, jednak stanowią odrębne rodzaje środków trwałych, tj. budynki klasyfikowane są pod pozycjami rodzajowymi 101-110, natomiast lokale pod poz. 121 i 122. Powyższy rozdział uzasadnia twierdzenie, że lokale będące odrębną własnością są środkami trwałymi, które nie podlegają opodatkowaniu zgodnie z art. 24b ust. 1 ustawy CIT. W tym ostatnim przepisie znajduje się bowiem odwołanie wyłącznie do środka trwałego będącego budynkiem. Gdyby podatkiem tym miały być objęte również lokale stanowiące odrębną własność, ustawodawca dałby temu wyraz poprzez jednoznaczne wskazanie w normie prawnej, odnosząc się - podobnie jak w innych częściach ustawy - do lokali stanowiących taką odrębna własność.

Przepisy podatkowe nie mogą być interpretowane w sposób rozszerzający. Z orzecznictwa dotyczącego wykładni przepisów podatkowych wynika, że nie ma w szczególności potrzeby sięgania po dyrektywy wykładni celowościowej wówczas, gdy już po zastosowaniu dyrektyw językowych uda się uzyskać właściwe znaczenie normy (por. wyrok Sądu Najwyższego z 8 maja 1998 r., sygn. akt I CKN 664/97; por. uzasadnienie uchwały Pełnego Składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z 14 października 2004 r., sygn. akt III CZP 37/04, por. wyrok Sądu Najwyższego z 21 lipca 2004 r., sygn. akt V CK 21/04 oraz uchwała Sądu Najwyższego z 20 lipca 2005 r., sygn. akt I KZP 18/05).

Za powyższym rozumowaniem przemawia również treść uzasadnienia do projektu ustawy nowelizujące, (druk sejmowy 2291-A), zgodnie z którym: „W wyniku proponowanych zmian minimalnym podatkiem dochodowym (w projekcie proponuje się, aby podatek ten został określony jako „podatek od przychodów z budynków”), zostaną, co do zasady, objęte wszystkie budynki (mieszkalne i niemieszkalne) położone na terytorium Polski. Podkreślić należy, iż podatek od przychodów z budynków będzie płacony od tych środków trwałych w postaci budynków, które generują przychody z ich najmu (dzierżawy itp.). (...) Zmianie ulega również sposób stosowania limitu (kwoty) 10 mln zł, poniżej którego nieruchomości nie były objęte podatkiem od przychodów z budynków i która to wartość stanowiła swoistą kwotę wolną (na nieruchomość). Proponuje się, aby taka kwota przypadała na podatnika bez względu na ilość i wartość posiadanych przez niego budynków”. W uzasadnieniu tym mowa jest o budynku.

Powyższe stanowisko potwierdza m.in. interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 16 listopada 2018 r. wydana w sprawie o sygn. 0114-KDIP2-1.4010.338.2018.1.JC.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.