Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.315.2019.1.MM
z 21 sierpnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni – przedstawione we wniosku z dnia 28 czerwca 2019 r. (data wpływu 4 lipca 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów związanych z wykorzystywaniem w działalności gospodarczej samochodu osobowego na podstawie umowy leasingu operacyjnego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 lipca 2019 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą - specjalistyczną praktykę stomatologiczną. W dniu 29 grudnia 2018 r. została zawarta umowa leasingu operacyjnego samochodu osobowego wraz z harmonogramem opłat leasingowych. Umowa i harmonogram z dnia 29 grudnia 2018 r. zawiera:

• strony umowy (Finansujący i Korzystający),
  

• nazwę dealera (Zbywcy),
  

• markę i model samochodu osobowego, rok produkcji,
  

• zakres i sposób ubezpieczenia samochodu,
  

• wartość przedmiotu leasingu netto,
  

• wysokość opłaty wstępnej stanowiącej spłatę kapitału,
  

• wysokość 35 miesięcznych rat leasingowych z podziałem na część kapitałową i odsetkową,
  

• wartość końcową samochodu osobowego,
  

• podsumowanie części kapitałowej i odsetkowej opłat leasingowych,
  

• oprocentowanie leasingu,
  

• okres trwania umowy leasingowej wynoszący 35 miesięcy od daty podpisania protokołu odbioru przedmiotu leasingu,
  

• dzień płatności raty leasingowej określony jako 20 dzień każdego miesiąca kalendarzowego.
  
  

W dniu 25 kwietnia 2019 r. nastąpił odbiór samochodu osobowego, będącego przedmiotem leasingu. Harmonogram z dnia 25 kwietnia 2019 r. zawiera dodatkowo (oprócz danych wymienionych powyżej):

• numer rejestracyjny samochodu osobowego,
  

• konkretne szczegółowe terminy płatności: opłaty wstępnej, miesięcznych opłat leasingowych oraz wartości końcowej.
  
  

W porównaniu z umową i harmonogramem z dnia 29 grudnia 2018 r. zmianie nie uległy żadne dane zawarte w tych dokumentach, a wymienione powyżej. W momencie odbioru samochodu osobowego w kwietniu 2019 r. zostały tylko dookreślone terminy płatności poszczególnych opłat leasingowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z podpisaniem umowy leasingu operacyjnego samochodu osobowego przed dniem 1 stycznia 2019 r., Wnioskodawczyni będzie uprawniona stosować do kwalifikacji kosztów w postaci opłat leasingowych przepisy ustawy zmienianej w art. 1 (art. 8 pkt 1 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw; Dz. U. z 2018 r., poz. 2159), czyli ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym do końca 2018 r.?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w związku z podpisaniem umowy leasingu operacyjnego samochodu osobowego przed dniem 1 stycznia 2019 r. będzie Ona zobowiązana stosować do leasingu przepisy ustawy zmienianej w art. 1 (art. 8 pkt 1 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw; Dz. U. z 2018 r., poz. 2159; dalej: „Ustawa”) – czyli ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w brzmieniu obowiązującym do końca 2018 r.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. Ustawy, do umów leasingu, najmu, dzierżawy oraz innych umów o podobnym charakterze dotyczących samochodu osobowego zawartych przed dniem 1 stycznia 2019 r. stosuje się przepisy ustaw zmienianych w art. 1 i art. 2 ustawy, w brzmieniu dotychczasowym. Jednocześnie, zgodnie z ust. 2 powołanego wyżej artykułu ww. Ustawy, do umów, o których mowa w ust. 1, zmienionych lub odnowionych po dniu 31 grudnia 2018 r. stosuje się przepisy ustaw zmienianych w art. 1 i art. 2, w brzmieniu nadanym niniejszą Ustawą.

Jak wynika z powyższego przepisu przejściowego, w przypadku zawarcia przez podatnika umowy leasingu, umowy najmu, umowy dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze dotyczącej samochodu osobowego przed dniem 1 stycznia 2019 r., podatnik w zakresie kwalifikacji podatkowej zawartej umowy jest obowiązany stosować przepisy obowiązujące w tym zakresie w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych do końca 2018 r. Gdyby natomiast umowa leasingu, umowa najmu, umowa dzierżawy lub inna umowa o podobnym charakterze dotycząca samochodu osobowego została zawarta przez podatnika po dniu 31 grudnia 2018 r., podatnik jest zobowiązany stosować do tej umowy odpowiednio przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu nadanym ustawą nowelizującą, czyli obowiązujące od 1 stycznia 2019 r.

Aby zatem do konkretnej umowy można było zastosować przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu dotychczasowym (czyli obowiązującym do końca 2018 r.) muszą zostać spełnione równocześnie trzy poniższe warunki:

• umowa musi być umową leasingu, umową najmu, umową dzierżawy lub inną umową o podobnym charakterze,
  

• umowa musi zostać zawarta przez strony nie później, niż 31 grudnia 2018 r.,
  

• przedmiotem umowy musi być samochód osobowy.
  
  

Zdaniem Wnioskodawczyni, wszystkie powyższe warunki zostały spełnione w odniesieniu do umowy leasingu zawartej w dniu 29 grudnia 2018 r., tj.:

1. Forma prawna zawartej umowy. Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni zawarła umowę leasingu operacyjnego samochodu osobowego do celów prowadzonej działalności gospodarczej. W konsekwencji nie ma wątpliwości, że pierwszy z wymienionych wyżej warunków określonych w art. 8 ust. 1 Ustawy został w przedmiotowej sprawie spełniony.
2. Data zawarcia umowy. Zgodnie z tym, co zostało wskazane przez Wnioskodawczynię w opisanym wyżej stanie faktycznym umowa leasingu została podpisana w dniu 29 grudnia 2018 r. - a zatem nie później niż 31 grudnia 2018 r. Umowa ta określa wszystkie warunki związane z przekazaniem samochodu osobowego do używania Wnioskodawczyni, które są istotne dla dokonania właściwej kwalifikacji podatkowej skutków używania samochodów przez Wnioskodawczynię (essentialia negotii).
   
   

W szczególności umowa definiuje:

• strony umowy (Finansujący i Korzystający),
  

• nazwę dealera (Zbywcy),
  

• markę i model samochodu osobowego, rok produkcji,
  

• zakres i sposób ubezpieczenia samochodu,
  

• wartość przedmiotu leasingu netto,
  

• wysokość opłaty wstępnej stanowiącej spłatę kapitału,
  

• wysokość 35 miesięcznych rat leasingowych z podziałem na część kapitałową i odsetkową,
  

• wartość końcową samochodu osobowego,
  

• podsumowanie części kapitałowej i odsetkowej opłat leasingowych,
  

• oprocentowanie leasingu,
  

• okres trwania umowy leasingowej wynoszący 35 miesięcy od daty podpisania protokołu odbioru przedmiotu leasingu,
  

• dzień płatności raty leasingowej określony jako 20 dzień każdego miesiąca kalendarzowego.
  
  

Umowa leasingu samochodu osobowego została zawarta w dniu 29 grudnia 2018 r., co powoduje, że ma do niej zastosowanie art. 8 ust. 1 Ustawy.

Zatem, w przypadku podpisania umowy leasingu do końca 2018 r., w stosunku do takiej umowy znajdą zastosowanie zasady rozliczania kosztów podatkowych na podstawie przepisów obowiązujących do końca 2018 r. Jedynie zmiana lub odnowienie umowy leasingu spowoduje, że z datą takiej czynności podatnik będzie zobowiązany stosować już nowe przepisy, określone w art. 8 ust. 2 Ustawy zmieniającej. Umowa leasingu samochodu osobowego zawarta w dniu 29 grudnia 2018 r. - nie została zmieniona lub odnowiona po 31 grudnia 2018 r. i dlatego nie ma do niej zastosowania art. 8 ust. 2 Ustawy.

W dniu odbioru samochodu osobowego będącego przedmiotem umowy leasingu, harmonogram został uzupełniony o:

• numer rejestracyjny samochodu osobowego,
  

• konkretne szczegółowe terminy płatności: opłaty wstępnej, miesięcznych opłat leasingowych oraz wartości końcowej.
  
  

Zdaniem Wnioskodawczyni, bez znaczenia dla oceny skutków podatkowych zawarcia umów leasingu w świetle powołanego wyżej art. 8 Ustawy, będzie fakt dostarczenia samochodu osobowego, będącego przedmiotem umowy leasingu, w kwietniu 2019 r. Jak bowiem wynika z art. 23a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pod pojęciem umowy leasingu rozumie się „umowę nazwaną w Kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów. Zgodnie natomiast z art. 709¹ Kodeksu cywilnego, przez umowę leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego.

Jak wynika z zacytowanych wyżej przepisów, umowa leasingu zostaje zawarta w momencie złożenia zgodnego oświadczenia woli przez finansującego i korzystającego, a dla jej ważności nie ma znaczenia moment wydania rzeczy będącej przedmiotem tej umowy. W związku z tym należy przyjąć, że umowa leasingu samochodu zawarta w 2018 r., nawet jeżeli przewiduje późniejszy moment wydania tego samochodu (np. w 2019 r.), będzie objęta regulacjami podatkowymi obowiązującymi w 2018 r. W konsekwencji, fakt dostarczenia Wnioskodawczyni samochodu w 2019 r. nie ma znaczenia dla oceny daty zawarcia umowy leasingu.

Powyższą opinię potwierdza stanowisko Ministra Finansów, który na łamach Gazety Prawnej (GP z dnia 8 października 2018 r.) wyjaśnił, że „zgodnie z projektowanymi regulacjami do umów leasingu, najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze dotyczących samochodu osobowego zawartych przed 1 stycznia 2019 r. stosuje się przepisy ustaw o podatku dochodowym w brzmieniu dotychczasowym. Ze względu na fakt, iż umowa leasingu ma charakter konsensualny, staje się ona skuteczna przez samo złożenie zgodnych oświadczeń woli stron tej umowy. Oznacza to, że dla jej zawarcia nie jest konieczne wydanie rzeczy (jak np. w omawianym stanie faktycznym leasingowanego samochodu). W związku z tym należy przyjąć, że umowa zawarta w 2018 r., nawet jeżeli przewiduje późniejszy moment (np. w 2019 r.) wydania przedmiotu leasingu, będzie objęta dotychczasowymi regulacjami rozliczania w kosztach podatkowych wydatków związanych z leasingiem samochodu.”

Biorąc powyższe pod uwagę, umowa leasingu została podpisana przed dniem 1 stycznia 2019 r., a w konsekwencji zawarcie umowy leasingu, na podstawie której Wnioskodawczyni używać będzie samochodu, nastąpiło w terminie wskazanym w ust. 1 powołanego wyżej art. 8 Ustawy, to zdaniem Wnioskodawczyni nie ma wątpliwości, że do umowy leasingu zawartej w dniu 29 grudnia 2018 r. należy zastosować przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym w 2018 r. Dla oceny daty zawarcia tej umowy nie będzie mieć znaczenia data wydania samochodu. Skoro bowiem wydanie przedmiotu umowy leasingu nie jest elementem kluczowym zawarcia samej umowy leasingu, to warunek art. 8 ust. 1 Ustawy będzie spełniony w odniesieniu do umów leasingu pomimo odbioru samochodu w 2019 r.

3. Przedmiot umowy. Powołany wyżej art. 8 ust. 1 Ustawy dotyczy jedynie samochodów osobowych. Za samochód osobowy w rozumieniu przepisów art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uważa się pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą. Samochodem osobowym w rozumieniu tego przepisu nie są jednak pojazdy posiadające cechy zdefiniowane w niniejszym przepisie lit. a)-d). Jak zostało już wspomniane w opisie stanu faktycznego, przedmiotem zawartej 29 grudnia 2018 r. umowy leasingu jest samochód osobowy. W konsekwencji, nie ma zatem wątpliwości, że w przypadku samochodu, który Wnioskodawczyni odebrała w 2019 r., spełniony jest wskazany w art. 8 ust. 1 Ustawy warunek dotyczący rodzaju pojazdu. A zatem również z tego punktu widzenia nie ma przeszkód, aby w odniesieniu do umowy leasingu samochodu zawartej 29 grudnia 2018 r. Wnioskodawczyni mogła stosować przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązujące w 2018 r.
   
   

Reasumując powyższe rozważania należy zatem stwierdzić, że:

• Wnioskodawczyni zawarła umowę leasingu w rozumieniu art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• umowa ta została zawarta przed dniem 1 stycznia 2019 r.,
  

• umowa ta dotyczy samochodu osobowego w rozumieniu przepisów art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem Wnioskodawczyni do przedmiotowej umowy leasingu jest obowiązana stosować przepisy tej ustawy w brzmieniu obowiązującym do końca 2018 r.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zasady opodatkowania stron umowy leasingu, reguluje rozdział 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 23a pkt 1 ww. ustawy, ilekroć w rozdziale jest mowa o umowie leasingu – rozumie się przez to umowę nazwaną w Kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Z kolei pkt 2 ww. artykułu stanowi, że ilekroć w rozdziale jest mowa o podstawowym okresie umowy leasingu – rozumie się przez to czas oznaczony, na jaki została zawarta ta umowa, z wyłączeniem czasu, na który może być przedłużona lub skrócona; w przypadku zmiany strony lub stron tej umowy podstawowy okres umowy uważa się za zachowany, jeżeli inne postanowienia umowy nie uległy zmianie.

W tym miejscu wskazać należy, że ustawodawca określił warunki, jakie muszą być spełnione przy tego typu zdarzeniu, aby umowa była rozliczana tak, jakby nic się nie zmieniło. Otóż nie mogą powstać inne istotne zmiany w jej zapisach, dotyczące, np. czasu jej trwania, czy wartości opłat leasingowych.

W świetle art. 23b ust. 1 ww. ustawy, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

1. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
2. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
3. suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.
   
   

Nadmienić należy, że zgodnie z definicją zawartą w art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym oznacza to pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

1. pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
   • klasyfikowanego na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
   • z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków,

2. pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
3. pojazdu specjalnego, jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym, i jeżeli spełnione są również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:
   • agregat elektryczny/spawalniczy,
   • do prac wiertniczych,
   • koparka, koparko-spycharka,
   • ładowarka,
   • podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
   • żuraw samochodowy,

4. pojazdu samochodowego określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 86a ust. 16 ustawy o podatku od towarów i usług.
   
   

Podkreślić należy, że od 1 stycznia 2019 r. zmieniły się zasady zaliczania do kosztów uzyskania przychodów opłat wynikających z umowy leasingu, umowy najmu, dzierżawy i innej o podobnym charakterze dotyczącej samochodu osobowego.

W myśl art. 1 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2159), w art. 23 w ust. 1 po pkt 47 dodaje się pkt 47a.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od 1 stycznia 2019 r. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów dotyczących samochodu osobowego opłat wynikających z umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, z wyjątkiem opłat z tytułu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy.

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw, do umów leasingu, najmu, dzierżawy oraz innych umów o podobnym charakterze dotyczących samochodu osobowego zawartych przed dniem 1 stycznia 2019 r. stosuje się przepisy ustaw zmienianych w art. 1 i art. 2 w brzmieniu dotychczasowym. Przy czym do umów zmienionych lub odnowionych po dniu 31 grudnia 2018 r. stosuje się przepisy ustaw zmienianych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. (art. 8 ust. 2 ww. ustawy).

Celem wprowadzonych, na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zmian jest ujednolicenie zasad podatkowego rozliczania przez podatników wykorzystywania w prowadzonej działalności samochodów osobowych, niezależnie od rodzaju umowy, na podstawie której podatnik korzysta z takiego samochodu. W przepisie tym zgodnie z uzasadnieniem do projektu ustawy zakłada się wprowadzenie limitu zaliczania do kosztów uzyskania przychodów opłat z tytuły używania samochodu osobowego na podstawie umowy leasingu, najmu, dzierżawy oraz innej umowy o podobnym charakterze. Obecnie korzystanie przez podatników z tych form wykorzystywania samochodów osobowych stanowi preferencję w stosunku do zakupu samochodu osobowego. Preferencja ta ma charakter wielopłaszczyznowy. Nie ogranicza się bowiem jedynie do szybszego rozliczenia kosztu „nabycia” samochodu przez przedsiębiorcę. Korzyść ta związana jest również z możliwością pełnego podatkowego rozliczenia takich kosztów. Po stronie leasingobiorcy/najemcy nie obowiązuje bowiem w tym zakresie limit odnoszący się do wartości samochodu osobowego. Sytuacja taka prowadzi do tego, iż jako samochody „firmowe” powszechnie wykorzystywane są samochody luksusowe, których charakterystyka niejednokrotnie przekracza faktyczne potrzeby przedsiębiorcy związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Charakterystyka ta predysponuje taki pojazd do wykorzystywania zasadniczo również do celów prywatnych.

Należy zauważyć, że ustawodawca uchwalając przedmiotowe zmiany, w art. 8 ust. 1 wskazał, że w przypadku umów leasingu zawartych przed dniem 1 stycznia 2019 r. podatnik będzie mógł rozliczać leasing na zasadach obowiązujących do końca 2018 r., chyba że umowa taka została zmieniona lub odnowiona po 31 grudnia 2018 r.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą - specjalistyczną praktykę stomatologiczną. W dniu 29 grudnia 2018 r. została zawarta umowa leasingu operacyjnego samochodu osobowego wraz z harmonogramem opłat leasingowych. Umowa i harmonogram z dnia 29 grudnia 2018 r. zawiera:

• strony umowy (Finansujący i Korzystający),
  

• nazwę dealera (Zbywcy),
  

• markę i model samochodu osobowego, rok produkcji,
  

• zakres i sposób ubezpieczenia samochodu,
  

• wartość przedmiotu leasingu netto,
  

• wysokość opłaty wstępnej stanowiącej spłatę kapitału,
  

• wysokość 35 miesięcznych rat leasingowych z podziałem na część kapitałową i odsetkową,
  

• wartość końcową samochodu osobowego,
  

• podsumowanie części kapitałowej i odsetkowej opłat leasingowych,
  

• oprocentowanie leasingu,
  

• okres trwania umowy leasingowej wynoszący 35 miesięcy od daty podpisania protokołu odbioru przedmiotu leasingu,
  

• dzień płatności raty leasingowej określony jako 20 dzień każdego miesiąca kalendarzowego.
  
  

W dniu 25 kwietnia 2019 r. nastąpił odbiór samochodu osobowego, będącego przedmiotem leasingu. Harmonogram z dnia 25 kwietnia 2019 r. zawiera dodatkowo (oprócz danych wymienionych powyżej):

• numer rejestracyjny samochodu osobowego,
  

• konkretne szczegółowe terminy płatności: opłaty wstępnej, miesięcznych opłat leasingowych oraz wartości końcowej.
  
  

W porównaniu z umową i harmonogramem z dnia 29 grudnia 2019 r. zmianie nie uległy żadne dane zawarte w tych dokumentach, a wymienione powyżej. W momencie odbioru samochodu osobowego w kwietniu 2019 r. zostały tylko dookreślone terminy płatności poszczególnych opłat leasingowych.

W świetle powołanych przepisów prawa w odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego stwierdzić należy, że w sytuacji podpisania przez Wnioskodawczynię umowy leasingu przed dniem 1 stycznia 2019 r., a otrzymania samochodu osobowego będącego przedmiotem umowy leasingu po dniu 31 grudnia 2018 r., w przypadku gdy umowa ta nie uległa zmianie lub odnowieniu, a jedynie zostały dodatkowo zawarte dane o numerze rejestracyjnym tego samochodu oraz zostały dookreślone terminy płatności, Wnioskodawczyni winna zastosować się do art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw, czyli stosować przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym do końca 2018 r.

Zatem, stanowisko Wnioskodawczyni w powyższym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy z dnia , nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.