Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-2.4012.274.2019.2.ASZ
z 16 sierpnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 29 kwietnia 2019 r. (data wpływu 7 maja 2019 r.), uzupełnionym pismem z 16 lipca 2019 r. (data wpływu 23 lipca 2019 r.) w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika z tytułu:

• zwolnienia od podatku sprzedaży lokalu na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy,
• prawa do zwolnienia na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy

–jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 maja 2019 r. wpłynął ww. wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• zwolnienia od podatku sprzedaży lokalu na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy,
• prawa do zwolnienia na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy.

Wniosek został uzupełniony pismem z 16 lipca 2019 r. (data wpływu 23 lipca 2019 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie z 2 lipca 2019 r. znak: 0111-KDIB3-2.4012.274.2019.1.ASZ.

W przedmiotowym wniosku, uzupełnionym pismem z 16 lipca 2019 r. (data wpływu 23 lipca 2019 r.) przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Pani A.W. (dalej jako: Wnioskodawca) jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą. Obecnie jest zarejestrowana jako podatnik VAT zwolniony na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą o przeważającym profilu oznaczonym kodem PKD 72.20.Z Badania naukowe i prace rozwojowe w dziedzinie nauk społecznych i humanistycznych. Działalność, która prowadzi Wnioskodawca w przeważającej mierze opiera się na działalności leczniczej i oświatowej, która co do zasady podlega zwolnieniu przedmiotowemu z podatku VAT.

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (osoba fizyczna korzystająca ze zwolnienia z VAT z uwagi na prowadzenie działalności leczniczej i oświatowej) za zgodą właściciela nieruchomości (spółki jawnej) dobudował nad trzecią kondygnacją budynku kolejną, wyodrębnioną czwartą kondygnację (dalej jako: lokal) wraz z dobudowaną w ramach tego samego projektu klatką schodową. Lokal był współfinansowany w ramach projektu unijnego, a Wnioskodawca nie miał prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego z tytułu wydatków na budowę Lokalu. W związku z dokonaną inwestycją Wnioskodawca miał wymagalną wierzytelność w stosunku do właściciela nieruchomości. Na podstawie aktu notarialnego w 2011 r. spółka jawna zawarła z Wnioskodawcą umowę na podstawie, której ustanowiła odrębną własność lokalu oraz przeniosła w celu zwolnienia się z długu lokal na rzecz Wnioskodawcy. W ten sposób budynek został rozbudowany o czwartą kondygnację oraz o klatkę schodową wraz z windą na trzecie piętro Wnioskodawcy dla którego Wnioskodawca założył odrębną księgę wieczystą. W marcu br. dobudowana część została wystawiona do sprzedaży.

Zgodnie z aktem notarialnym pomiędzy Wnioskodawcą a spółką jawną nabycie lokalu nastąpiło na potrzeby podmiotu leczniczego (Niepublicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej) w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

Lokal obecnie znajduje się w środkach trwałych działalności gospodarczej Wnioskodawcy i począwszy od października 2010 r. jest amortyzowany przez Wnioskodawcę. W części niepokrytej dotacją unijną odpisy amortyzacyjne stanowią koszt uzyskania przychodów.

Wnioskodawca dotychczas nie ponosił żadnych wydatków na ulepszenie lokalu, w stosunku do których miał prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Przedmiotowy lokal powstał w celu prowadzenia tam działalności leczniczej i od jego oddania do użytku aż do grudnia 2018 roku Wnioskodawca prowadził tam usługi lecznicze we współpracy z Narodowym Funduszem Zdrowia. Lokal składa się z czterech gabinetów, jednego gabinetu dwuczęściowego, pomieszczenia technicznego, jednego pokoju wypoczynkowego, łazienki, dwóch pomieszczeń, wc, aneksu kuchennego oraz korytarza, o łącznej powierzchni użytkowej 230,25 m2, bez pomieszczeń przynależnych i posiada niezależne wejście z klatki schodowej.

Wnioskodawca zamierza w najbliższej przyszłości dokonać sprzedaży ww. lokalu. W związku z tym Wnioskodawca ma wątpliwości na gruncie podatku VAT. Sprzedaż lokalu będzie transakcją jednorazową. Wnioskodawca w przyszłości nie zamierza prowadzić działalności polegającej na transakcjach związanych z nieruchomościami.

Ponadto w uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że wydanie do używania przedmiotowego lokalu nastąpiło na podstawie decyzji z dnia 16 sierpnia 2010 r. o udzieleniu pozwolenia na użytkowanie wydanej przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego. Po otrzymaniu przedmiotowej decyzji Wnioskodawca rozpoczął używanie przedmiotowego lokalu.

Lokal znajduje się na III piętrze i na IV kondygnacji. Pod lokalem znajdują się trzy inne kondygnacje: parter, I piętro oraz II piętro.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy sprzedaż lokalu będzie korzystała ze zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT?
2. Czy w wyniku sprzedaży Lokalu, Wnioskodawca nadal będzie miał prawo do zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 113 ust 1 ustawy o VAT, w szczególności czy wartość sprzedaży lokalu będzie się wliczała do wartości sprzedaży, od której uzależnione jest prawo do zwolnienia podmiotowego?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy:

W zakresie pytania pierwszego:

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że sprzedaż lokalu będzie korzystała ze zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT?

W zakresie pytania drugiego:

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w wyniku sprzedaży lokalu, Wnioskodawca nadal będzie miał prawo do zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, w szczególności wartość sprzedaży lokalu nie będzie się wliczała do wartości sprzedaży, od której uzależnione jest prawo do zwolnienia podmiotowego.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

W zakręcie pytania pierwszego.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy.

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z cytowanych przepisów wynika, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – musi być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Stawka podatku – zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do treści art. 146a pkt 1, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych wydanych na jej podstawie, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

Według art. 43 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Przez pierwsze zasiedlenie – zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy – rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Należy zwrócić uwagę, że przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347 str. 1 z późn. zm.), posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku C-308/16 z dnia 16 listopada 2017 r. w odpowiedzi na pytanie prejudycjalne Naczelnego Sądu Administracyjnego dotyczące wykładni pojęcia pierwsze zasiedlenie stwierdził że art. 12 ust. 1 i 2 oraz art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy VAT należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom krajowym, takim jak będące przedmiotem postępowania głównego, które uzależniają zwolnienie z VAT w związku z dostawą budynków od spełnienia warunku, zgodnie z którym pierwsze zasiedlenie tych budynków następuje w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu.

W konsekwencji zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się również NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że: „(...) definicja »pierwszego zasiedlenia (zajęcia)« zawarta w dyrektywie 112 ma charakter autonomiczny. Zatem nie było konieczne jej definiowanie w ustawie o VAT, poza przypadkami wskazanymi w treści art. 12 ust. 2 zdanie drugie dyrektywy 112 czyli przebudowy budynku. Z powyższego wynika, że polski ustawodawca nie miał uprawnienia do precyzowania warunków zastosowania kryterium pierwszego zasiedlenia w odniesieniu do sytuacji zaistniałych po wybudowaniu budynku. Polski ustawodawca zdecydował się na doprecyzowanie ww. pojęcia celem wyjaśnienia zakresu zwolnienia z VAT.

Porównując zakresy definicji „pierwszego zasiedlenia” wynikające z ustawy o VAT i dyrektywy 112 należy stwierdzić, że ustawodawca polski dokonał zawężenia ww. definicji w porównaniu do definicji unijnej. Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Istnieje zatem częściowa niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a ustawy o VAT warunku „w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu”. Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku. W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia – rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu.

Jak wynika z powyższego „pierwsze zasiedlenie” budynku (po jego wybudowaniu) należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej. Powyższa kwestia przedstawia się inaczej w sytuacji, gdy budynek został ulepszony, a wydatki na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej obiektu. Wówczas bowiem, aby nastąpiło pierwsze zasiedlenie budynku – zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy w zw. z art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE – musi dojść do oddania obiektu po ulepszeniu do użytkowania w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu (np. w najem).

Po przeprowadzeniu analizy przedstawionego stanu faktycznego na tle przywołanych regulacji prawnych należy stwierdzić, że w przyszłości dostawa budynku opisanego we wniosku będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, gdyż spełnione będą warunki wymienione w tym przepisie.

Przedstawione okoliczności wskazują, że dostawa ww. budynku nastąpi po upływie co najmniej 2 lat od momentu pierwszego zasiedlenia rozumianego w sposób szeroki, jako pierwsze zajęcie budynku lub jego używanie. Przedmiotowy budynek został wybudowany w 2010 r. i wykorzystywany był na cele prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Ponadto, Wnioskodawca od jego wybudowania nie ponosił wydatków na jego ulepszenie. W konsekwencji dostawa lokalu będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust 1 pkt 10 ustawy.

W zakresie pytania drugiego:

Stosownie natomiast do treści art. 113 ust. 1 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

W myśl art. 113 ust. 2 ustawy, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

1. wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
   
2. odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:
   
   1. transakcji związanych z nieruchomościami,
   2. usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7,12 i 38-41
   3. usług ubezpieczeniowych
   -jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;
   
3. odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.
   
   

Jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę (art. 113 ust. 5 ustawy).

Zgodnie z art. 113 ust. 13 ustawy, zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników:

1. dokonujących dostaw:

1. towarów wymienionych w załączniku nr 12 do ustawy,
   
2. towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, z wyjątkiem:
   
   • energii elektrycznej (PKWiU 35.11.10.0),
   • wyrobów tytoniowych,
   • samochodów osobowych, innych niż wymienione w lit. e, zaliczanych przez podatnika, na podstawie przepisów o podatku dochodowym, do środków trwałych podlegających amortyzacji,
3. budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b,
   
4. terenów budowlanych,
   
5. nowych środków transportu;

2. świadczących usługi;

1. prawnicze,
2. w zakresie doradztwa, z wyjątkiem doradztwa rolniczego związanego z uprawą i hodowlą roślin oraz chowem i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego,
3. jubilerskie;
   

3. nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Natomiast w myśl art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Wnioskodawca należy do podatników VAT zwolnionych podmiotowo od podatku, jak wskazano w pierwszej części wniosku Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej za zgodą właściciela nieruchomości (spółki jawnej) dobudował nad trzecią kondygnacją budynku kolejną, czwartą kondygnację (dalej jako: lokal). Lokal był współfinansowany w ramach projektu unijnego, a Wnioskodawca nie miał prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego z tytułu wydatków na budowę lokalu. W związku z dokonaną inwestycją Wnioskodawca miał wymagalną wierzytelność w stosunku do właściciela nieruchomości. Na podstawie aktu notarialnego w 2011 r. spółka jawna zawarła z Wnioskodawcą umowę na podstawie, której ustanowiła odrębną własność lokalu oraz przeniosła w celu zwolnienia się z długu lokal na rzecz Wnioskodawcy. Nabycie lokalu nastąpiło na potrzeby Niepublicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

Lokal obecnie znajduje się w środkach trwałych działalności gospodarczej Wnioskodawcy i począwszy od października 2010 r. jest amortyzowany przez Wnioskodawcę. W części niepokrytej dotacją unijną odpisy amortyzacyjne stanowią koszt uzyskania przychodów. Wnioskodawca dotychczas nie ponosił żadnych wydatków na ulepszenie Lokalu, w stosunku do których miał prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Z treści ww. art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. c) ustawy wynika, że zwolnień, o których mowa m.in. w art. 113 ust. 1 ustawy (tj. podmiotowych) nie stosuje się m.in. w sytuacji, gdy podatnik dokonuje sprzedaży budynków, budowli lub ich części w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b ustawy, tj. w ramach pierwszego zasiedlenia lub gdy od tego zasiedlenia nie upłynął jeszcze okres 2 lat. W takim przypadku dostawa budynku, budowli lub ich części jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług, a podatnik nie może korzystać ze zwolnienia podmiotowego od podatku.

Tym samym w zaistniałej sytuacji należy przeanalizować, czy dostawa opisanej we wniosku nieruchomości będzie odbywać się w ramach pierwszego zasiedlenia lub od tego zasiedlenia minął okres krótszy niż 2 lata. Argumentacja w tym zakresie została przedstawiona w uzasadnieniu stanowiska Wnioskodawcy dla pierwszego zapytania.

W opisanej sytuacji, zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż Lokalu nie będzie odbywać się w ramach pierwszego zasiedlenia. Zdaniem Wnioskodawcy również od pierwszego zasiedlenia upłynął okres dłuższy niż dwa lata. Zauważyć bowiem należy, że Wnioskodawca amortyzował lokal już od 2010 r. Jak wskazał Wnioskodawca, budynek od tego czasu nie był ulepszany. Tym samym już wiele lat temu doszło do pierwszego zasiedlenia tego budynku, rozumianego jako jego zajęcie pod działalność NZOZ.

Zdaniem Wnioskodawcy dokonując sprzedaży zabudowanej nieruchomości będzie mogła skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. W związku z tym wyłączenie, o którym mowa w art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. c nie będzie mieć zatem zastosowania. Takie stanowisko w analogicznym stanie faktycznym zostało zaprezentowane przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w dniu 11 października 2018 r. sygn. 0114-KD1P1- 3.4012.471.2018.1.SM.

Jednocześnie Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w tym przypadku kwota, jaką uzyska ze sprzedaży, nie będzie wliczana do limitu, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy. Zdaniem Wnioskodawcy transakcja sprzedaży nieruchomości będzie miała charakter transakcji pomocniczej do ogólnej działalności Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 113 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1 nie wlicza się odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 z wyjątkiem:

1. transakcji związanych z nieruchomościami,
2. usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7,12 i 38-41,
3. usług ubezpieczeniowych

-jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych.

Należy podkreślić, iż ustawodawca uzależnił wliczanie powyższych czynności do limitu zwolnienia z VAT od faktu, czy mają one charakter pomocniczy. Powyższe brzmienie przepisu zostało nadane 1 stycznia 2014 r. – w celu dostosowania polskiej regulacji do unijnego wzorca.

Podkreślić też należy, że ustawodawca zarówno w akcie zasadniczym, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do ustawy nie zdefiniował pojęcia „charakter pomocniczy”. W takim przypadku w pierwszej kolejności stosuje się wykładnię językową, w taki bowiem sposób ustawodawca komunikuje się z podatnikiem jako adresatem normy. Dopiero gdy wykładnia językowa nie prowadzi do jednoznacznych rezultatów dopuszczalne jest skorzystanie z pozajęzykowych dyrektyw interpretacyjnych. Według internetowego słownika synonimów (strona internetowa – http://synonim.net/synonim/pomocniczy), synonimami do słowa „pomocniczy” są pojęcia: „pomocny, wspierający, poboczny, akcesoryjny, dodatkowy, dopływowy, posiłkowy, subsydialny, subsydiarny, uzupełniający, wspomagający”.

Przepisy unijnej dyrektywy w zakresie VAT posługują się określeniem „incidental transactions” w ramach odpowiedniego przepisu, co na język polski może być tłumaczone jako „transakcje incydentalne/uboczne”. Termin „incydentalny” wg Słownika języka polskiego (Słownika Wydawnictwa Naukowego PWN) oznacza przy tym „mający małe znaczenie lub zdarzający się bardzo rzadko”.

Także w wersji francuskiej VI Dyrektywy użyto określenia „accessoire”, a w wersji niemieckiej ”Hilfsumsaetze”, co wskazuje, że w analizowanym kontekście istotne jest, aby były to czynności poboczne, czy też pomocnicze do zasadniczej działalności podatnika (wspomniane powyżej trzy wersje językowe VI Dyrektywy są kompatybilne i wskazują na pomocniczy, poboczny charakter omawianych czynności). Podobnie, polska wersja językowa Dyrektywy2006/112/WE, która zastąpiła VI Dyrektywę, odstępuje od sformułowania „transakcje sporadyczne” i określa omawiane czynności jako „transakcje pomocnicze”.

Transakcje pomocnicze zatem to takie, które nie są związane z zasadniczą działalnością podatnika, a przychody z ich tytułu nie są bezpośrednim, stałym i koniecznym uzupełnieniem tej działalności. Tak więc, aby ocenić, czy dana czynność może być uznana za pomocniczą, należy wziąć pod uwagę przede wszystkim to, czy stanowi ona uzupełnienie zasadniczej działalności gospodarczej podatnika. Jeżeli dana działalność stanowi stały i niezbędny element wbudowany w funkcjonowanie przedsiębiorstwa podatnika, to transakcje takie nie mogą być uznane za pomocnicze. Aby więc ocenić czy określona transakcja ma charakter „pomocniczy”, należy wziąć pod uwagę to, czy stanowi ona uzupełnienie zasadniczej działalności gospodarczej podatnika.

Należy zauważyć, że w przedmiotowej sprawie planowana transakcja sprzedaży nieruchomości, nie należy do czynności podstawowych wykonywanymi w ramach działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Jest to transakcja jednorazowa. W przypadku przedmiotowej transakcji Wnioskodawca zamierza dokonać zbycia prawa własności lokalu jako jednego ze składników majątku wykorzystywanego przez niego w prowadzonej działalności gospodarczej. Przed sprzedażą Wnioskodawca wykorzystywał tę nieruchomość do wykonywania przez siebie działalności gospodarczej. W związku z tym Wnioskodawca stoi na stanowisku, że transakcja sprzedaży będzie miała charakter transakcji pomocniczych do działalności Wnioskodawcy.

W świetle powyższego, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że obrót z tytułu dostawy nieruchomości, nie będzie wliczany do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy. Reasumując, w świetle przepisu art. 113 ust. 1 i 2 ustawy o VAT, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że przy wyliczeniu limitu sprzedaży uprawniającego do korzystania ze zwolnienia, nie powinien uwzględnić transakcji sprzedaży nieruchomości.

Dodatkowo ustawodawca wskazuje w art. 113 ust. 2 pkt 3 ustawy o VAT, że do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 2 ustawy o VAT nie wlicza się odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

Biorąc zatem pod uwagę przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe oraz cytowane regulacje z zakresu podatku od towarów i usług należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie dojdzie do dostawy towarów w postaci lokalu, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT. Ponadto z uwagi na fakt, że przedmiotem dostawy będzie środek trwały to zgodnie z art. 113 ust. 2 pkt 3 ustawy, dostawa przedmiotowych środków trwałych nie powinna być wliczana przez Wnioskodawcę do limitu 200.000 zł, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy. Analogiczne stanowisko przyjął Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w indywidualnej interpretacji z dnia 10 stycznia 2019 r. (0112-KD1L1-2.4012.696.2018.2.DC).

W związku z powyższym Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie swojego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ustawy.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Natomiast w myśl art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Stosownie natomiast do treści art. 113 ust. 1 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

W myśl art. 113 ust. 2 ustawy, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

1. wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
   
2. odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:
   
   1. transakcji związanych z nieruchomościami,
   2. usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41,
   3. usług ubezpieczeniowych
      
   –jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;
   
3. odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.
   
   

Jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę (art. 113 ust. 5 ustawy).

Zgodnie z art. 113 ust. 13 ustawy, zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników:

1. dokonujących dostaw:

1. towarów wymienionych w załączniku nr 12 do ustawy,
   
2. towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, z wyjątkiem:
   
3. energii elektrycznej (PKWiU 35.11.10.0),
4. wyrobów tytoniowych,
5. samochodów osobowych, innych niż wymienione w lit. e, zaliczanych przez podatnika, na podstawie przepisów o podatku dochodowym, do środków trwałych podlegających amortyzacji,
6. budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b,
   
7. terenów budowlanych,
   
8. nowych środków transportu;

2. świadczących usługi:

1. prawnicze,
2. w zakresie doradztwa, z wyjątkiem doradztwa rolniczego związanego z uprawą i hodowlą roślin oraz chowem i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego,
3. jubilerskie;

3. nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Powołany przepis art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. c ustawy o podatku od towarów i usług wyklucza możliwość korzystania ze zwolnienia podmiotowego przez podatników dokonujących dostaw budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b.

A zatem przepis art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. c ww. ustawy dotyczy dostaw budynków i budowli i ich części dokonywanych przed pierwszym zasiedleniem, w ramach pierwszego zasiedlenia oraz w przypadku gdy pomiędzy pierwszym zasiedleniem a tą dostawą upłynął okres krótszy niż 2 lata. W takim przypadku dostawa budynku, budowli lub ich części jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług, a podatnik nie może korzystać ze zwolnienia podmiotowego od podatku.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą. Obecnie jest zarejestrowana jako podatnik VAT zwolniony na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, która w przeważającej mierze opiera się na działalności leczniczej i oświatowej, która co do zasady podlega zwolnieniu przedmiotowemu z podatku VAT. Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (osoba fizyczna korzystająca ze zwolnienia z VAT z uwagi na prowadzenie działalności leczniczej i oświatowej) za zgodą właściciela nieruchomości (spółki jawnej) dobudował nad trzecią kondygnacją budynku kolejną, wyodrębnioną czwartą kondygnację (dalej jako: lokal) wraz z dobudowaną w ramach tego samego projektu klatką schodową. Lokal był współfinansowany w ramach projektu unijnego, a Wnioskodawca nie miał prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego z tytułu wydatków na budowę Lokalu. W związku z dokonaną inwestycją Wnioskodawca miał wymagalną wierzytelność w stosunku do właściciela nieruchomości. Na podstawie aktu notarialnego w 2011 r. spółka jawna zawarła z Wnioskodawcą umowę na podstawie, której ustanowiła odrębną własność lokalu oraz przeniosła w celu zwolnienia się z długu lokal na rzecz Wnioskodawcy. W ten sposób budynek został rozbudowany o czwartą kondygnację oraz o klatkę schodową wraz z windą na trzecie piętro Wnioskodawcy dla którego Wnioskodawca założył odrębną księgę wieczystą.

Zgodnie z aktem notarialnym pomiędzy Wnioskodawcą a spółką jawną nabycie lokalu nastąpiło na potrzeby podmiotu leczniczego (Niepublicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej) w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Lokal obecnie znajduje się w środkach trwałych działalności gospodarczej Wnioskodawcy i począwszy od października 2010 r. jest amortyzowany przez Wnioskodawcę. Wydanie do używania przedmiotowego lokalu nastąpiło na podstawie decyzji z dnia 16 sierpnia 2010 r. o udzieleniu pozwolenia na użytkowanie wydanej przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego. Po otrzymaniu przedmiotowej decyzji Wnioskodawca rozpoczął używanie przedmiotowego lokalu.

Przedmiotowy lokal powstał w celu prowadzenia tam działalności leczniczej i od jego oddania do użytku aż do grudnia 2018 r. Wnioskodawca prowadził tam usługi lecznicze. Wnioskodawca zamierza w najbliższej przyszłości dokonać sprzedaży ww. lokalu. Sprzedaż lokalu będzie transakcją jednorazową. Wnioskodawca w przyszłości nie zamierza prowadzić działalności polegającej na transakcjach związanych z nieruchomościami.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą zwolnienia od podatku sprzedaży lokalu na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem, gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Przez pierwsze zasiedlenie, według art. 2 pkt 14 ustawy, rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

W przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.
   
   

Ponadto, jak wynika z art. 43 ust. 7a ustawy, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

W świetle art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego;

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2014 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że „Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. W świetle wykładni językowej, jak i celowościowej systemu VAT, w ocenie NSA, należy więc przyjąć, że jeżeli podatnik użytkował dany budynek, budowlę lub ich części i spełnia warunek korzystania z budynku, budowli lub ich części przez wymagany czas, to do sprzedaży prawa własności tego budynku, budowli lub ich części zastosowanie znajdzie fakultatywne zwolnienie przewidziane w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług”.

Nadto w wyroku z dnia 16 listopada 2017 r. w sprawie C-308/16 przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie TSUE stwierdził, że „artykuł 12 ust. 1 i 2 oraz art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom krajowym, takim jak będące przedmiotem postępowania głównego, które uzależniają zwolnienie z podatku od wartości dodanej w związku z dostawą budynków od spełnienia warunku, zgodnie z którym pierwsze zasiedlenie tych budynków następuje w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu. (…).”

W orzeczeniu tym Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wskazał również, że „(...) kryterium >>pierwszego zasiedlenia<< budynku należy rozumieć jako odpowiadające kryterium pierwszego użytkowania budynku przez jego właściciela lub lokatora. (...) kryterium to zostało uznane za określające moment, w którym kończy się proces produkcji budynku i budynek ów staje się przedmiotem konsumpcji. Z powyższej analizy historycznej nie wynika jednak, że użytkowanie budynku przez jego właściciela ma nastąpić w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu” (pkt 41).

Natomiast w opinii Rzecznika Generalnego do ww. sprawy wskazano, że „(...) pojęcie >>pierwszego zasiedlenia<< ma własne znaczenie, niezależne od uprzedniego istnienia czynności podlegającej opodatkowaniu. Użytkowanie budynku (niezależnie od tego, czy jest on nowy, czy też przebudowany (...) przez jego właściciela nieprzerwanie przez co najmniej przez dwa lata jest zrównane z pierwszą dostawą i jego późniejsza sprzedaż jest zwolniona z VAT” (pkt 64).

W świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

A zatem zarówno w przypadku wybudowania obiektu, jak również po jego ulepszeniu pojęcie „pierwsze zasiedlenie” należy rozumieć w sposób tożsamy. Oznacza to, że w sytuacji dokonywania ulepszeń wykorzystanie obiektu do własnej działalności należy uznać za jego ponowne „pierwsze zasiedlenie”.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa, należy stwierdzić, że do pierwszego zajęcia lokalu doszło już w 2010 r. Wnioskodawca wskazał, że wydanie do używania przedmiotowego lokalu nastąpiło na podstawie decyzji z dnia 16 sierpnia 2010 r. o udzieleniu pozwolenia na użytkowanie wydanej przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego. Po otrzymaniu przedmiotowej decyzji Wnioskodawca rozpoczął używanie przedmiotowego lokalu. Tym samym od pierwszego zasiedlenia upłynął okres dłuższy niż dwa lata. Ponadto, co istotne, nie były ponoszone nakłady na ulepszenie przekraczające 30% wartości początkowej lokalu.

Zatem sprzedaż przedmiotowego lokalu będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy do pytania nr 1 jest prawidłowe.

Ponadto przedmiotem zainteresowania Wnioskodawcy jest prawo do zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy oraz czy wartość sprzedaży lokalu będzie się wliczała do wartości sprzedaży, od której uzależnione jest prawo do zwolnienia podmiotowego.

W świetle przytoczonego wyżej przepisu art. 113 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług, do kwoty sprzedaży nie wlicza się odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

Zatem w sytuacji, gdy sprzedawana nieruchomość stanowi środek trwały w rozumieniu podatku dochodowego i podlega amortyzacji, odpłatna dostawa takiej nieruchomości nie jest brana pod uwagę przy obliczaniu kwoty sprzedaży określonej w art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Mając zatem na uwadze przedstawiony we wniosku opis sprawy oraz cytowane regulacje z zakresu podatku od towarów i usług należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie dojdzie do dostawy lokalu, który jest zaliczany przez Wnioskodawcę do środków trwałych podlegających amortyzacji. Zatem zgodnie z art. 113 ust. 2 pkt 3 ustawy, dostawa przedmiotowego lokalu nie powinna być wliczana przez Wnioskodawcę do limitu 200.000 zł, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy.

W związku z tym, że w rozpatrywanej sprawie dostawa ww. budynków oraz budowli nie będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia i pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą nie upłynie okres krótszy niż 2 lata, to wyłączenie, o którym mowa w art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. c ustawy nie będzie mieć zatem zastosowania.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy, w myśl którego Wnioskodawca nadal będzie miał prawo do zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, a wartość sprzedaży lokalu nie będzie się wliczała do wartości sprzedaży, od której uzależnione jest prawo do zwolnienia podmiotowego, jest prawidłowe.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy przedstawionego przez Wnioskodawcę zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.