Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-3.4012.300.2019.2.EZ
z 13 sierpnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 maja 2019 r. (data wpływu 4 czerwca 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 23 lipca 2019 r. (data wpływu 23 lipca 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 czerwca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości. Wniosek uzupełniono w dniu 23 lipca 2019 r. o doprecyzowanie opisu sprawy oraz brakującą opłatę.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca od 2016 r. prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w rozumieniu 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest:

• 68.20.Z Wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi (przeważająca działalność gospodarcza).
• 74.30.Z Działalność związana z tłumaczeniami.
• 86.23.Z Praktyka lekarska dentystyczna.
• 86.90.A Działalność fizjoterapeutyczna.
• 86.90.D Działalność paramedyczna.
• 86.90.E Pozostała działalność w zakresie opieki zdrowotnej, gdzie indziej niesklasyfikowana.
• 96.02.Z Fryzjerstwo i pozostałe zabiegi kosmetyczne.
  
  

Wnioskodawca w dniu 8 kwietnia 1999 r., aktem notarialnym nabył do majątku wspólnego niezabudowaną nieruchomość położoną w A, gmina B, składającą się z działek o numerach 1.095/4 i 1.110/3, dla której Sąd Rejonowy C prowadzi księgę wieczystą , zwaną w dalszej części wniosku „Nieruchomością”. Następnie na mocy orzeczenia z dnia 25 września 2008 r.,, Wnioskodawca nabył ww. nieruchomość do majątku osobistego w drodze podziału majątku wspólnego.

W ewidencji gruntów prowadzonej przez właściwego starostę powiatowego nieruchomość ta posiada oznaczenia „grunty orne”. Wnioskodawca nie nabywał przedmiotowej nieruchomości w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 uptu. Wnioskodawca nie wykorzystywał działek w żaden sposób na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 uptu. Działek nie wpisano do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy. Działki są przedmiotem opodatkowania podatkiem rolnym oraz podatkiem od nieruchomości. Zgodnie z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, zatwierdzonego uchwałą rady gminy przedmiotowa nieruchomość położona jest częściowo na terenie zabudowy usługowej oraz rzemieślniczej (2Ur), a częściowo na terenie zieleni izolacyjnej (ZI), wydała dla działki plan zagospodarowania przestrzennego, w którym dla działek przewidziano przeznaczenie budowlane.

Obecnie Wnioskodawca jest na etapie podejmowania czynności zmierzających do sfinalizowania transakcji sprzedaży nieruchomości. Wnioskodawca aktem notarialnym z dnia 12 kwietnia 2019 r. zawarł z potencjalnym nabywcą nieruchomości umowę przedwstępną sprzedaży ww. nieruchomości. Wnioskodawca nie podejmował profesjonalnych działań zmierzających do sprzedaży nieruchomości, podziałów geodezyjnych przedmiotowej nieruchomości, nie wnosił o wydanie warunków zabudowy, jak również nie prowadził działań o charakterze reklamowym, zmierzających do sprzedaży nieruchomości.

Pismem z dnia 12 lipca 2019 r., nr 0112-KDIL2-3.4012.300.2019.1.EZ tutejszy organ wezwał Zainteresowanego o doprecyzowanie opisu sprawy o następujące informacje:

1. W jaki sposób przedmiotowe działki nr 1.095/4 i 1.110/3 były/są/będą wykorzystywane od momentu nabycia do momentu sprzedaży? Czy działki były/są/będą wykorzystywane przez Wnioskodawcę w działalności rolniczej zdefiniowanej w art. 2 pkt 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.)? Jeżeli tak, to czy działki te były/są/będą wykorzystywane wyłącznie w działalności zwolnionej od VAT?
2. Kto i kiedy występował o objęcie działek miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego?
3. W związku z informacją zawartą w opisie sprawy o treści: „Zgodnie z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (…) przedmiotowa nieruchomość położona jest częściowo na terenie zabudowy usługowej oraz rzemieślniczej (2Ur) a częściowo na terenie zieleni izolacyjnej (ZI), wydała dla działki plan zagospodarowania przestrzennego, w którym dla działek przewidziany przeznaczenie budowlane” należy wyjaśnić:
   1. jakie przeznaczenie przewidziane jest dla każdej z poszczególnych działek według miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego?
   2. czy dla każdej z działek przewidziano w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego możliwość zabudowy?
   3. z czyjej inicjatywy nastąpiło uchwalenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego?
4. Jeżeli dla działek przewidziano w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego więcej niż jedno przeznaczenie, to czy wyznaczono linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu?
5. Czy w odniesieniu do przedmiotowych działek wydana została/zostanie decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu? Jeżeli tak, to należy wskazać: kiedy i na czyj wniosek decyzja została/zostanie wydana?
6. Czy Wnioskodawca dokonał/zamierza dokonać jakichkolwiek czynności, w tym poniósł/zamierza ponieść jakiekolwiek nakłady, w celu przygotowania przedmiotowych działek do sprzedaży (np.: podział, ogrodzenie, uzbrojenie w media, inne działania zmierzające do zwiększenia wartości, bądź atrakcyjności działek)? Jeśli tak, to jakie to były/będą czynności i nakłady?
7. Czy Wnioskodawca udostępniał/udostępnia/będzie udostępniał przedmiotowe działki innym osobom na podstawie umowy: najmu, dzierżawy, użyczenia, itp.? Jeżeli tak, to czy były/są/będą to umowy odpłatne i kiedy oraz na jakie okresy zostały/zostaną zawarte?
8. Czy z tytułu nabycia przedmiotowych działek Wnioskodawcy przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego?
   Odpowiedzi na pytania od nr 1-8 należy udzielić odrębnie dla każdej z działek.
9. Jakie prawa i obowiązki wynikające z postanowień umowy przedwstępnej, o której mowa w opisie sprawy zawartej z potencjalnym nabywcą, będą ciążyć na kupującym, a jakie na sprzedającym?
10. Czy w umowie przedwstępnej sprzedaży zostały ustalone warunki, które muszą zostać spełnione w celu zawarcia ostatecznej umowy sprzedaży, przenoszącej prawo własności działek na nabywcę? Jeśli tak, to jakie?
11. Czy Wnioskodawca udzielił/udzieli nabywcy pełnomocnictwa (zgody, upoważnienia) w celu występowania w sprawach dotyczących działek?
12. Czy Wnioskodawca udzielił/udzieli kupującemu pełnomocnictwa do uzyskania konkretnych decyzji i pozwoleń? W tym należy wyjaśnić:
    • jakie są/będą to decyzje i pozwolenia (czego dotyczą/będą dotyczyły)?
    • w czyim imieniu i na czyją rzecz przyszły nabywca występuje/będzie występował o uzyskanie tych decyzji i pozwoleń?
    • na kogo są/będą wystawione ww. pozwolenia/decyzje?
    
    

W piśmie z dnia 23 lipca 2019 r. – stanowiącym odpowiedź na ww. wezwanie tutejszego organu – Wnioskodawca wskazał, że:

Zainteresowany wyjaśnia, że wszystkie odpowiedzi dotyczą każdej z obu działek.

• Ad 1. Od momentu nabycia do momentu zawarcia umowy przedwstępnej obie działki zostały oddane w użyczenie osobie wykorzystującej je na działalność rolniczą. Od chwili zawarcia umowy przedwstępnej działki zostały oddane w dzierżawę przyszłemu kupującemu do czasu zawarcia umowy sprzedaży.
• Ad 2. Plan zagospodarowania przestrzennego został uchwalony z urzędu przez właściwy organ.
• Ad 3.
  1. zabudowa usługowo-handlowa,
  2. tak,
  3. plan uchwalono z urzędu.
• Ad 4. W planie przewidziano jedno przeznaczenie. Nie ma linii rozgraniczających.
• Ad 5. Nie wydano takiej decyzji.
• Ad 6. Wnioskodawca nie zamierza dokonać żadnej z takich czynności.
• Ad 7. Odpowiedzi udzielono w pkt Ad 1.
• Ad 8. Nie.
• Ad 9. Kupujący ma obowiązek przystąpić do umowy przyrzeczonej po ziszczeniu się warunków przewidzianych w umowie i nabyć nieruchomość, a sprzedawca ma obowiązek ją sprzedać.
• Ad 10. Uzgodniono warunki w postaci wydania decyzji o pozwoleniu na budowę dla kupującego.
• Ad 11. Kupującemu udzielono prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, aby występował w sprawie działek we własnym imieniu.
• Ad 12. Kupujący we własnym imieniu wystąpi o warunki zabudowy i pozwolenie na budowę.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym sprzedaż nieruchomości będzie stanowiła dostawę opodatkowaną podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym sprzedaż nieruchomości nie będzie stanowiła dostawy opodatkowanej podatkiem od towarów i usług. Wynika to
z przekonania Wnioskodawcy, że w opisanym zdarzeniu przyszłym sprzedaż nie będzie stanowić działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 uptu.

Jak wskazuje się w orzecznictwie sądów administracyjnych, na konieczność uznania danej aktywności za działalność gospodarczą wskazują takie okoliczności jak:

• krótkie odstępy czasu między transakcjami,
• duża różnica między ceną zakupu a ceną sprzedaży,
• uzbrojenie terenu,
• dokonywanie podobnych transakcji w następnych latach,
• duża liczba transakcji,
• zaangażowanie znacznych środków finansowych,
• uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zabudowy,
• wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru,
• wydzielanie dróg wewnętrznych,
• zmiana przeznaczenia terenu („odrolnienie” gruntu),
• podział gruntu,

(Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 sierpnia 2014 r. I FSK 1290/13, Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 kwietnia 2014 r. I FSK 621/13, Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 sierpnia 2014 r. I FSK 1290/13, Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 kwietnia 2014 r. I FSK 621/13, Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 listopada 2014 r. I FSK 1684/13, Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 kwietnia 2014 r. I FSK 621/13, Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 sierpnia 2014 r. I FSK 1290/13, Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 kwietnia 2014 r. I FSK 621/13, Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 grudnia 2014 r. I FSK 1845/13, Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 kwietnia 2014 r. I FSK 621/13, Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 sierpnia 2014 r. I FSK 1290/13, Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 sierpnia 2014 r. I FSK 1290/13, Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 stycznia 2013 r. I FSK 305/12, Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 marca 2015 r. I FSK 1859/13, Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 stycznia 2013 r. I FSK 262/12, Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 marca 2014 r. II FSK 770/12).

W przekonaniu Wnioskodawcy, wyżej wymienione przesłanki nie zachodzą wobec jego osoby i nie ziszczą się w opisanym zdarzeniu przyszłym. Orzecznictwo wskazuje bowiem, że nawet zbycie kilkunastu działek nie przesądza o zawodowym charakterze działania sprzedawcy, a taki właśnie charakter działania ma znaczenie dla odpowiedzi na pytanie zadane przez Wnioskodawcę. Zbycie natomiast nawet kilkunastu działek o charakterze budowlanym (udziałów w takich działkach), powstałych z podziału gruntu rolnego i po uzyskaniu warunków ich zabudowy, nie stanowi działalności handlowej podlegającej opodatkowaniu VAT, gdyż brak przesłanek świadczących o takiej aktywności sprzedawcy w zakresie zbycia przedmiotowych udziałów w gruncie, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego, stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności), co wskazuje, że w takim przypadku mamy do czynienia z czynnościami mieszczącymi się w ramach zarządu majątkiem prywatnym, niemającym cech działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług (Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 maja 2014 r. I FSK 774/13).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z przedstawionymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy lub świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy, podlega jednak opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, według art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Zatem czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

„Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Jednocześnie, w art. 12 ust. 1 lit. b) powołanej Dyrektywy 2006/112/WE Rady wskazano, że państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności dostawy terenu budowlanego. „Teren budowlany” to każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie (art. 12 ust. 3 Dyrektywy 2006/112/WE Rady).

Opodatkowaniu VAT podlega, na podstawie art. 2 ust. 1 lit. a) Dyrektywy 2006/112/WE Rady, odpłatna dostawa towarów na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze.

Z przytoczonych regulacji wynika, że podatnikiem podatku od towarów i usług może być każda osoba, która okazjonalnie dokonuje czynności opodatkowanych, przy czym czynności te winny być związane z działalnością zdefiniowaną jako działalność gospodarcza, tj. wszelką działalnością producentów, handlowców i osób świadczących usługi, włącznie z działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów, jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast – jak wyjaśnił Trybunał – w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

W rozumieniu powyższych twierdzeń pomóc mogą zapisy orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca od 2016 r. prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest: Wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi (przeważająca działalność gospodarcza), Działalność związana z tłumaczeniami, Praktyka lekarska dentystyczna, Działalność fizjoterapeutyczna, Działalność paramedyczna, Pozostała działalność w zakresie opieki zdrowotnej, gdzie indziej niesklasyfikowana, Fryzjerstwo i pozostałe zabiegi kosmetyczne. Wnioskodawca w dniu 8 kwietnia 1999 r., aktem notarialnym nabył do majątku wspólnego niezabudowaną nieruchomość, składającą się z działek o numerach 1.095/4 i 1.110/3. Następnie na mocy orzeczenia z dnia 25 września 2008 r., Wnioskodawca nabył ww. nieruchomość do majątku osobistego w drodze podziału majątku wspólnego. W ewidencji gruntów prowadzonej przez właściwego starostę powiatowego nieruchomość ta posiada oznaczenia „grunty orne”. Wnioskodawca nie nabywał przedmiotowej nieruchomości w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 uptu. Wnioskodawca nie wykorzystywał działek w żaden sposób na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 uptu. Działek nie wpisano do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy. Działki są przedmiotem opodatkowania podatkiem rolnym oraz podatkiem od nieruchomości. Zgodnie z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, przedmiotowa nieruchomość położona jest częściowo na terenie zabudowy usługowej oraz rzemieślniczej (2Ur), a częściowo na terenie zieleni izolacyjnej (ZI), wydano dla działki plan zagospodarowania przestrzennego, w którym dla działek przewidziano przeznaczenie budowlane. Obecnie Wnioskodawca jest na etapie podejmowania czynności zmierzających do sfinalizowania transakcji sprzedaży nieruchomości. Wnioskodawca aktem notarialnym z dnia 12 kwietnia 2019 r. zawarł z potencjalnym nabywcą nieruchomości umowę przedwstępną sprzedaży ww. nieruchomości. Wnioskodawca nie podejmował profesjonalnych działań zmierzających do sprzedaży nieruchomości, podziałów geodezyjnych przedmiotowej nieruchomości, nie wnosił o wydanie warunków zabudowy, jak również nie prowadził działań o charakterze reklamowym, zmierzających do sprzedaży nieruchomości. Od momentu nabycia do momentu zawarcia umowy przedwstępnej obie działki zostały oddane w użyczenie osobie wykorzystującej je na działalność rolniczą. Od chwili zawarcia umowy przedwstępnej, działki zostały oddane w dzierżawę przyszłemu kupującemu do czasu zawarcia umowy sprzedaży. Plan zagospodarowania przestrzennego dla obu działek został uchwalony z urzędu przez właściwy organ. Według miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego przeznaczenie przewidziane dla każdej z działek to zabudowa usługowo-handlowa, dla każdej z działek przewidziano możliwość zabudowy. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego został uchwalony z urzędu. W planie przewidziano jedno przeznaczenie. Nie ma linii rozgraniczających. Dla przedmiotowych działek nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Wnioskodawca nie zamierza dokonać żadnej czynności w celu przygotowania przedmiotowych działek do sprzedaży takich jak np.: podział, ogrodzenie, uzbrojenie w media, inne działania zmierzające do zwiększenia wartości, bądź atrakcyjności działek. Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia przedmiotowych działek. Z postanowień umowy przedwstępnej wynika, że Kupujący ma obowiązek przystąpić do umowy przyrzeczonej po ziszczeniu się warunków przewidzianych w umowie i nabyć nieruchomość, a sprzedawca ma obowiązek ją sprzedać. W umowie przedwstępnej sprzedaży uzgodniono warunki w postaci wydania decyzji o pozwoleniu na budowę dla kupującego. Kupującemu udzielono prawa do dysponowana nieruchomością na cele budowlane, aby występował w sprawie działek we własnym imieniu. Kupujący we własnym imieniu wystąpi o warunki zabudowy i pozwolenie na budowę.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy sprzedaż nieruchomości będzie stanowiła dostawę opodatkowaną podatkiem od towarów i usług.

Jak wynika z dokonanej wyżej analizy przepisów, warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Dostawa towarów (np. gruntów) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy. Dopiero po zdefiniowaniu podmiotu jako podatnika VAT – co do zasady – mają dla określenia jego praw i obowiązków zastosowanie przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

Należy zatem ustalić, czy w odniesieniu do opisanej czynności sprzedaży nieruchomości, Zainteresowany będzie spełniał przesłanki do uznania Go za podatnika podatku od towarów i usług.

Uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Jak wyjaśniono wyżej – odwołując się zarówno do treści przepisów ustawy, jak i stanowiska judykatury – w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności, w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

W tym miejscu należy podkreślić, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego.

Jak wynika z okoliczności sprawy, Wnioskodawca aktem notarialnym z dnia 12 kwietnia 2019 r. zawarł z potencjalnym nabywcą działek umowę przedwstępną sprzedaży ww. nieruchomości. Jak wskazał Zainteresowany, nabywcy udzielono prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, aby występował w sprawie działek. Kupujący wystąpi o warunki zabudowy i pozwolenie na budowę. Ponadto, co istotne w niniejszej sprawie, od chwili zawarcia umowy przedwstępnej do czasu zawarcia umowy sprzedaży, działki mające być przedmiotem sprzedaży zostały oddane w dzierżawę przyszłemu kupującemu.

W tym miejscu wyjaśnić należy, że zgodnie z art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145), przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Tak więc dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

W kontekście niniejszej sprawy, należy zwrócić uwagę na treść zdania drugiego definicji pojęcia „działalność gospodarcza”, w której mówi się o wykorzystywaniu m.in. towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych. Takie wykorzystywanie towarów ma miejsce poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne (najem, dzierżawa, leasing, itp.).

Istota umowy dzierżawy wskazuje, że na jej podstawie dochodzi do odpłatnego świadczenia usług przez właściciela na rzecz dzierżawcy. Dzierżawca za oddaną mu w dzierżawę rzecz płaci umówiony czynsz. Istnieje zatem bezpośredni związek między świadczoną usługą a przekazanym za nią wynagrodzeniem.

Z treści przywołanego wyżej art. 8 ust. 1 ustawy i przedstawionych w tym zakresie objaśnień wynika, że ustawodawca przyjął generalną zasadę, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, że definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów”. Jest ona wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.

W konsekwencji, dzierżawa nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Tym samym, wypełnia ona określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że przedmiotowe nieruchomości wydzierżawione na podstawie zawartej z przyszłym nabywcą umowy, de facto wykorzystywane były przez Wnioskodawcę w działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

W tym miejscu raz jeszcze należy podkreślić, że w przypadku gdy składniki majątku prywatnego – jak w analizowanym przypadku – stają się elementem działalności gospodarczej w rozumieniu VAT, np. jako przedmiot najmu, dzierżawy, to stają się niejako elementem tej działalności i nie są już elementem majątku prywatnego. Wnioskodawca decydując się na świadczenie usługi dzierżawy (która na gruncie VAT stanowi działalność gospodarczą) z wykorzystaniem nieruchomości zakupionych pierwotnie do majątku prywatnego włączył de facto te nieruchomości do działalności gospodarczej.

Powyższego nie zmienia fakt, że umowa dzierżawy została zawarta w związku z przedwstępną umową sprzedaży. Wręcz przeciwnie, przekazanie nabywcy nieruchomości na podstawie umowy dzierżawy przemawia jedynie za tym, że Wnioskodawca w analizowanym przypadku działa w charakterze podatnika VAT. W okolicznościach niniejszej sprawy Wnioskodawca wyraził zgodę na dysponowanie nieruchomością na cele budowlane przez kupującego, w tym o wystąpienie o warunki zabudowy i pozwolenie na budowę. Fakt, że ww. działania nie były podejmowane bezpośrednio przez Wnioskodawcę, ale przez osobę trzecią nie oznacza, że pozostawały bez wpływu na sytuację prawną Zainteresowanego. Dzierżawca poprzez dokonanie ww. działań, uatrakcyjnił przedmiotowe działki będące do momentu sprzedaży własnością Wnioskodawcy. Działania te dokonywane za pełną zgodą Wnioskodawcy, wpływały generalnie na podniesienie atrakcyjności nieruchomości jako towaru i wzrost ich wartości.

W świetle powyższego należy wskazać, że Wnioskodawca, w zakresie sprzedaży przedmiotowych działek, zbył majątek wykorzystywany de facto w działalności gospodarczej, tj. działalności polegającej na dzierżawie nieruchomości.

Zatem mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz okoliczności analizowanej sprawy należy stwierdzić, że zbycie przez Wnioskodawcę działek o nr 1.095/4 i 1.110/3 wypełnia definicję działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy i Zainteresowany dokonując tej czynności będzie występował w charakterze podatnika VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy. W konsekwencji, sprzedaż ww. nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, może być opodatkowana właściwą stawką podatku VAT albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

I tak, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy – stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i ust. 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Z kolei, zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Z powyższych przepisów wynika, że opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., niebędących terenami budowlanymi – są zwolnione od podatku VAT.

Przez tereny budowlane – stosownie do treści art. 2 pkt 33 ustawy – rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W tym miejscu należy zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2018 r., poz. 1945, z późn. zm.), kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 cyt. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – w myśl zapisów ust. 2 powołanego przepisu – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

Ponadto, stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę”.

Tym samym również w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy art. 2 pkt 33, w zgodny sposób odpowiada zatem treści ww. orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Z powyższych przepisów wynika, że ustawa o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości. Bez znaczenia zatem pozostaje klasyfikacja według ewidencji gruntów i budynków lub studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Podkreślić należy, że analiza powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy wskazuje jednoznacznie, że zwolnienie od podatku obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) innych niż tereny budowlane.

W związku z powyższym, w pierwszej kolejności należy ustalić, czy nieruchomość która będzie przedmiotem sprzedaży, jest terenem budowlanym w rozumieniu powołanego wyżej art. 2 pkt 33 ustawy.

Jak wynika z opisu sprawy – według miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego przeznaczenie przewidziane dla działek o nr 1.095/4 oraz 1.110/3 to zabudowa usługowo-handlowa oraz dla każdej z działek przewidziano możliwość zabudowy, a zatem ww. działki spełniają definicję terenu budowlanego określonego w art. 2 pkt 33 ustawy i tym samym ich dostawa nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

W tym miejscu należy wskazać, że jeżeli przy zbyciu towaru wystąpią przesłanki uniemożliwiające zastosowanie opisanego zwolnienia od podatku VAT, to przepisy dopuszczają również możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy przy spełnieniu łącznie obu warunków, o których mowa w tym przepisie.

I tak, według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy, czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że dla zastosowania zwolnienia od podatku VAT, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

• towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,
• brak prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów.
  
  

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca wydzierżawił przedmiotowe działki przyszłemu nabywcy, tym samym nie wykorzystywał ich wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT. Zatem nie będzie spełniony warunek, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, tj. wykorzystywanie przedmiotowych działek wyłącznie na cele działalności zwolnionej.

Podsumowując, sprzedaż działek o nr 1.095/4 i 1.110/3 – zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy – będzie czynnością opodatkowaną podstawową stawką podatku VAT w wysokości 23%, dla tej dostawy nie znajdzie bowiem zastosowania zwolnienie od podatku VAT na mocy przepisów przewidzianych w ustawie o podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze przywołane przepisy prawa należy stwierdzić, że sprzedaż przez Wnioskodawcę przedmiotowych nieruchomości będzie stanowiła dostawę opodatkowaną podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy oceniono jako nieprawidłowe.

Ponadto, w myśl art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty opis sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Należy ponadto podkreślić, że tutejszy organ nie kwestionuje orzecznictwa jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego oraz prawa procesowego, sam niejednokrotnie – również w analizowanej sprawie – odwołuje się do tez wynikających z orzeczeń sądów. Należy jednak przy tym zawsze pamiętać, że każdą sprawę należy analizować indywidualnie, a wyroki sądów administracyjnych mają wiążący charakter w odniesieniu do konkretnych spraw, analizowanych w określonych ściśle stanach faktycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.