2019.08.08 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-2.4012.272.2019.1.MD
z 8 sierpnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 maja 2019 r. (data wpływu 9 maja 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia z opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży Biznesu S. tj. zespołu składników materialnych i niematerialnych obejmujący całość działalności w zakresie transportu i spedycji szkła płaskiego, jako transakcji zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa –jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 maja 2019 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia z opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży Biznesu S. tj. zespołu składników materialnych i niematerialnych obejmujący całość działalności w zakresie transportu i spedycji szkła płaskiego, jako transakcji zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka „D” sp. z o.o. z siedzibą w X. (dalej jako „Wnioskodawca”) jest podatnikiem zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku od towarów i usług na podstawie art. 113 ust. 1 i ust. 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 ze zm., dalej jako „u.p.t.u.”).

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy są w szczególności:

usługi w zakresie transportu krajowego, międzynarodowego, multimodalnego,
usługi magazynowania i logistyki (logistyka magazynowa, logistyka kontraktowa, serwis opakowań);
co-manufacturing / produkcja kontraktowa;
obsługa celna;
produkcja stalowych pojemników transportowych, pojemników automotive (standardowych i niestandardowych), kontenerów, opakowań specjalistycznych, elementów małej architektury oraz elementów inżynierii drogowej;
produkcja stalowych wiat, hal przemysłowych oraz innych konstrukcji stalowych;
wynajem powierzchni biurowych;
obsługa warsztatowa (naprawa TIR, myjnia TIR);
usługi lakiernicze.

I. Opis transakcji

W dniu 4 października 2018 r. Wnioskodawca oraz spółka DT. (dalej razem jako: „Sprzedający”) zawarli – w formie pisemnej z podpisem notarialnie poświadczonym – z S. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B. (dalej jako „Kupujący” lub też „Inwestor”) umowę sprzedaży zorganizowanych części przedsiębiorstwa każdego ze Sprzedających, obejmujących całość działalności w zakresie transportu i spedycji szkła płaskiego, prowadzonej przez każdego ze Sprzedających, za pomocą inloaderów (innenladerów) oraz wybrane aktywa, a także prawa i obowiązki każdego ze Sprzedających wynikające z umów podpisanych ze stronami trzecimi.

Inloader (innenlader) to specjalna naczepa przeznaczona do transportu szkła płaskiego (wielkości DLF i PLF) na metalowych stojakach. Może być przeznaczony tylko do transportu drogowego (road inloader), transportu wielomodalnego kolejowo-drogowego lub transportu typu ro-ro (inloader multimodalny) lub mieć podwójne zastosowanie – transport szkła płaskiego oraz ogólny szkła drobnicowego (trans inloader).

Sprzedaż zespołu składników, nazwanych w umowie „Biznesem S.” (dalej jako: „Biznes S.”), obejmuje u każdego ze Sprzedających:

Przeniesienie własności wybranych aktywów ruchomych – ciągników samochodowych oraz specjalistycznych naczep typu inloader (innenlader), służących do transportu szkła płaskiego (dalej jako „Aktywa przeniesione”);
Przeniesienie praw i obowiązków wynikających z wybranych umów handlowych z kontrahentami w zakresie transportu i spedycji szkła płaskiego (dalej jako: „Scedowane umowy z klientami”);
Przeniesienie praw i obowiązków wynikających z wybranych umów leasingowych, których przedmiotem są ciągniki samochodowe oraz specjalistyczne naczepy typu inloader (innenlader), służące do transportu szkła płaskiego (dalej jako: „Scedowane umowy leasingu”);
Przeniesienie praw i obowiązków wynikających z wybranych umów o pracę zawartych z pracownikami, w tym kierowcami, spedytorem, dyspozytorami, mechanikami odpowiedzianymi za realizację obowiązków w zakresie transportu i spedycji szkła płaskiego (dalej jako: „Scedowane umowy o pracę”).

Strony ustaliły w umowie, że Biznes S. nie obejmuje działalności Sprzedających w transporcie, spedycji i logistyce szkła płaskiego wykonywanych przez pojazdy inne niż inloadery (innenladery).

Techniczny stan aktywów przeniesionych i przedmiotów scedowanych umów leasingu jest dobry, z uwzględnieniem normalnego zużycia – cały czas służyły one do świadczenia usług na rzecz klientów.

Biznes S., będący przedmiotem sprzedaży, nie stanowił wprawdzie w strukturach Sprzedających, wydzielonego organizacyjnie działu czy departamentu w ramach ich przedsiębiorstw jako całości, jednak należy podkreślić, że funkcjonalnie był wyodrębniony w ramach całego działu spedycji międzynarodowej (w przypadku spedytorów) oraz w ramach działu eksploatacji pojazdów (w przypadku kierowców i dyspozytorów) każdego ze Sprzedających. U każdego ze Sprzedających funkcjonują ww. działy. W celu doprecyzowania należy wskazać, że z Wnioskodawcy przeszło na nowego pracodawcę 11 kierowców, natomiast ze spółki DT. sp. z o.o. 64 kierowców, 1 spedytor i 2 dyspozytorów. W odniesieniu do dwóch mechaników należy wskazać, iż każdy z nich był zatrudniony w niepełnym wymiarze czasu pracy u każdego ze Sprzedających (3/4 etatu u Wnioskodawcy i 1/2 etatu w spółce DT. sp. z o.o.).

Pracownicy, w szczególności kierowcy (łącznie 75 osób), zajmujący się przewozem szkła płaskiego w inloaderach (inneladerach), nie zajmowali się transportem innego asortymentu. Świadczyli oni pracę wyłącznie w zakresie transportu i spedycji szkła płaskiego za pomocą inloaderów (innenladerów). Wyjątkiem była jedynie praca wykonywana sporadycznie w innym zakresie na zasadzie krótkotrwałego zastępstwa nieobecnych pracowników (kierowców). Dodatkowo, ze względu na funkcjonalne wyodrębnienie, wraz z kierowcami, na Kupującego zostały przeniesione umowy o pracę dla 1 (jednego) spedytora i 2 (dwóch) dyspozytorów, którzy zajmowali się obsługą i kontaktem z klientem (spedytor) i z kierowcami (dyspozytorzy) obsługującymi wyłącznie Biznes S.

W ramach przejścia części zakładu pracy na Kupującego, zostały również przeniesione umowy o pracę zawarte z dwoma mechanikami, którzy co prawda wykonywali naprawy wszystkich pojazdów wchodzących w skład przedsiębiorstw Sprzedających – także innych niż inloadery (innenladery) – jednakże koszty tych napraw można było przyporządkować bezpośrednio do poszczególnych rodzajów pojazdów.

Każdy ze Sprzedających przeniósł na Kupującego cały Biznes S.. Po dokonaniu sprzedaży żaden z nich nie dysponuje żadnymi składnikami materialnymi, ani odpowiednimi zasobami ludzkimi zdolnymi do wykonywania działalności w tym zakresie.

Ze względu na powyższe, wyodrębnienie w przedsiębiorstwach Sprzedających działalności polegającej na transporcie i spedycji szkła płaskiego jest oczywiste. Działalność ta była działalnością innego rodzaju niż pozostała działalność prowadzona przez Sprzedających, prowadzona była przy użyciu innego majątku (specjalistycznych naczep i ciągników samochodowych), na podstawie odrębnych umów i z pomocą personelu wykonującego zadania związane wyłącznie z Biznesem S.

Całość Biznesu S. przeszła do Kupującego w dniu, w którym ostatni element składający się na Biznes S. został przeniesiony na Kupującego (dalej jako „Dzień Przejścia”). Dzień przejścia, rozumiany jako dzień, w którym całość Biznesu S. przeszła na Kupującego, zgodnie z ww. umową sprzedaży miał nastąpić dnia 3 grudnia 2018 r.; jednakże faktycznie nastąpił w dniu 14 grudnia 2018 r. (wtedy ostatnie ciągniki samochodowe zostały przekazane Kupującemu). W dniu 3 grudnia 2018 r. była również wymagalna część ceny określonej w umowie sprzedaży. Własność Biznesu S. przeszła na Kupującego w chwili otrzymania przez Sprzedających wyżej wspomnianej części ceny. Pozostała część ceny była wymagalna 20 grudnia 2018 r. Jednakże w celu kalkulacji zobowiązań i wierzytelności i ich przypisania Sprzedającym lub Inwestorowi dzień przejścia oznaczał oddzielnie datę przekazania każdego z przenoszonych aktywów oraz przedmiotów scedowanych umów, składających się na Biznes S.. Chwila przejścia własności Biznesu S. jest bez znaczenia do zasady wyrażonej w zdaniu poprzedzającym.

Na mocy zawartej umowy każdy ze Sprzedających sprzedał i przeniósł Biznes S. na Kupującego. Przedmiot transakcji wolny był od wszelkiego rodzaju obciążeń, roszczeń i zobowiązań powstałych przed dniem przejścia. Kupujący natomiast kupił i zaakceptował przeniesienie Biznesu S. wolnego od wszelkiego rodzaju obciążeń, roszczeń i zobowiązań powstałych przed dniem przejścia. Inwestor nie nabył prawa do żadnych wierzytelności któregokolwiek ze Sprzedających ani też obowiązków z tytułu jakichkolwiek zobowiązań Sprzedających, które powstały przed właściwym dniem przejścia, nawet jeżeli będą one później wymagalne lub zostaną zapłacone w późniejszym czasie. Żaden ze Sprzedających nie nabył prawa do żadnych wierzytelności Inwestora ani też obowiązków z tytułu jakichkolwiek zobowiązań Inwestora, które powstały po właściwym dniu przejścia. Inwestor nie jest odpowiedzialny za żadne zobowiązania któregokolwiek ze Sprzedających, które powstały przed właściwym dniem przejścia, nawet jeżeli staną się one wymagalne później. Jeśli Inwestor spłaci zobowiązania względem firm leasingowych, co spowoduje zgodnie z umową redukcję ceny, takie (powyżej wspomniane) zobowiązania nie będą uważane za zobowiązania Sprzedających powstałe przed dniem przejścia. Żaden ze Sprzedających nie będzie odpowiedzialny za żadne zobowiązania Inwestora, które powstały po właściwym dniu przejścia.

Jednoznaczną intencją Kupującego było nabycie zorganizowanych części przedsiębiorstwa od każdego ze Sprzedających, obejmującego wszystkie wymienione i wyszczególnione wyżej składniki. W celu uniknięcia jakichkolwiek wątpliwości, Kupujący nie był zainteresowany nabyciem jedynie części scedowanych umów, w tym scedowanych umów leasingu (jeśli ma to zastosowanie) czy też przekazanych aktywów. Analogicznie, intencją każdego ze Sprzedających była sprzedaż jego Biznesu S. rozumianego jako całość. Z ostrożności strony przewidziały również w umowie następującą klauzulę: jeśli wystąpi jakikolwiek problem z przekazaniem jakiegokolwiek aktywu lub przedmiotu scedowanych umów leasingu do Inwestora i nie zostanie on rozwiązany do dnia 10 grudnia 2018 r., Inwestor jest uprawniony do rezygnacji z takiego aktywu lub przedmiotu scedowanej umowy leasingu i złoży Sprzedającym stosowne pisemne oświadczenie. W takim przypadku data przejścia zdefiniowana w umowie i data przejścia całego Biznesu S. oznacza datę dostarczenia oświadczenia Sprzedającym. Cena zostanie w takim przypadku zredukowana na zasadach określonych w umowie. Jednakże taka sytuacja nie miała miejsca w niniejszej sprawie. Kupujący przejął od każdego ze Sprzedających wszystkie naczepy i ciągniki samochodowe objęte umową sprzedaży.

Jeżeli kontrahent spółki DT. sp. z o.o. – S. B.V. nie wyraziłby zgody na przeniesienie praw i obowiązków wynikających z umowy handlowej ze spółką DT. sp. z o.o. w zakresie transportu i spedycji szkła płaskiego na rzecz Kupującego lub podprzekazania na rzecz ST. Międzynarodowy i S. sp. z o.o. z siedzibą w B., spółka DT. sp. z o.o. i Kupujący automatycznie zawarliby umowę o podwykonawstwo usług świadczonych na rzecz S. B.V. w terminach i na warunkach ustalonych przez strony. Ww. kontrahent wyraził jednak taką zgodę.

Należy wskazać, że jedyną umową z klientami, którą obejmuje analizowana transakcja, była umowa zawarta przez spółkę DT. sp. z o.o. z S. B.V., która obowiązywała do dnia 31 grudnia 2018 r. Umowa łącząca spółkę DT.sp. z o.o. z S-G. S.A.S. wygasła w dniu 9 listopada 2018 r., zatem po zawarciu umowy sprzedaży, ale jeszcze przed rozpoczęciem operacyjnej migracji. W umowie sprzedaży początek migracji zaplanowano na dzień 12 listopada 2018 r. Ze względów operacyjnych faktyczne przekazywanie naczep (inloaderów) rozpoczęło się w dniu 9 listopada 2018 r.

Spółka DT. sp. z o.o. ww. umowy z klientami wykonywała samodzielnie, jak również korzystała w tym celu z usług podwykonawcy, którym był drugi ze Sprzedających – Wnioskodawca.

Niezależnie od umów z klientami, o których mowa powyżej, każdy ze Sprzedających realizował również przy pomocy inloaderów (innenladerów) do dnia 12 listopada 2018 r. usługi w zakresie transportu i spedycji szkła płaskiego na podstawie indywidualnych zleceń od innych klientów. Sprzedający zaprzestali tej działalności z dniem 12 listopada 2018 r.

Każdy ze Sprzedających zobowiązał się do działania z należytą starannością w celu dokonania wszystkich płatności i uregulowania wszelkich zobowiązań wynikających ze scedowanych umów leasingu przed dniem przejścia, aby przedmioty leasingu (przedmioty wybranych umów leasingowych) zostały sprzedane i przekazane Kupującemu jako aktywa ruchome stanowiące część Biznesu S.

Gdyby z jakiegokolwiek powodu którykolwiek ze Sprzedających nie dokonał wszelkich płatności i nie uregulował wszystkich zobowiązań wynikających z którejkolwiek ze scedowanych umów leasingu, zostałyby one przeniesione na Kupującego jako część Biznesu S..

Każdy ze Sprzedających wywiązał się z tego zobowiązania.

Finalnie Wnioskodawca przekazał Kupującemu:

18 naczep typu inloader;
10 ciągników samochodowych.

Natomiast spółka DT. sp. z o.o. przekazała Kupującemu:

52 naczep typu inloader;
60 ciągników samochodowych.

Przekazanie Biznesu S. przewiduje przejście na Kupującego części zakładu pracy w rozumieniu artykułu 231 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r., poz. 917 ze zm. dalej jako: „k.p.”).

Po sprzedaży i przejściu Biznesu S., Kupujący stał się z mocy prawa stroną w dotychczasowych stosunkach pracy, wynikających ze scedowanych umów o pracę i pracodawcą dla pracowników będących stronami scedowanych umów o pracę, zgodnie z art. 231 k.p.

Każdy ze Sprzedających wydał Kupującemu dokumentację pracowniczą, w tym akta osobowe, dotyczącą przekazanych pracowników.

Zważywszy na fakt, że skutkiem transakcji jest przejście części zakładu pracy i w konsekwencji pracownicy przypisani do działalności w ramach Biznesu S. przeszli w trybie art. 231 Kodeksu pracy na Kupującego, strony transakcji, w odniesieniu do części Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych dotyczącego pracowników przejmowanych, postanowiły, co następuje: jeśli w dacie przejścia funkcjonuje u Sprzedających Specjalny Fundusz (Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych), strony traktują część tego funduszu dotyczącą scedowanych umów o pracę jako zobowiązanie Sprzedających, chyba że kwota obejmująca ten Specjalny Fundusz zostanie przelana na desygnowany rachunek Inwestora w dniu przejścia. Część wyżej wspomnianego funduszu związana ze scedowanymi umowami o pracę wynosi: 60.000,00 PLN wraz z wierzytelnościami wynikającymi z umów pożyczek zawartych z przenoszonymi Pracownikami.

Sprzedający udzielili pracownikom z Funduszu Świadczeń Socjalnych oprocentowanych pożyczek na cele mieszkaniowe, które nie zostały w całości spłacone przed przejściem części zakładu pracy na Kupującego. Finalnie na Kupującego przeszły należności z ww. umów pożyczek.

Należy podkreślić, iż Wnioskodawca, wspólnie z DT. sp. z o.o. utworzył i prowadzi Fundusz Świadczeń Socjalnych.

Celem uniknięcia jakichkolwiek wątpliwości, jeżeli którykolwiek z pracowników miał prawo do urlopu w dniu przejścia, ta odpowiedzialność odpowiada kwocie równej pieniężnemu ekwiwalentowi (ekwiwalent za niewykorzystany urlop) takiego pracownika w Dniu Przejścia. Przed zapłatą drugiej i ostatniej transzy cena sprzedaży została o tę kwotę u każdego ze Sprzedających odpowiednio obniżona.

Dodatkowo należy wskazać, że intencją każdego ze Sprzedających, jest rozwijanie działalności gospodarczej, w tym transportowej i spedycyjnej, w pozostałym zakresie. Każdy ze Sprzedających przekazał Kupującemu prawie wszystkich (poza trzema spedytorami i jednym dyspozytorem) pracowników zaangażowanych w działalność związaną z Biznesem S.. U Wnioskodawcy pozostało dwóch spedytorów oraz jeden dyspozytor, natomiast w spółce DT. sp. z o.o. pozostał jeden spedytor.

Strony podjęły wszelkie niezbędne działania w celu prawidłowego przygotowania przejścia całości Biznesu S. na Kupującego.

Każdy ze Sprzedających rozpoczął przekazywanie Kupującemu przedmiotów scedowanych umów leasingu i przenoszonych aktywów w czasie i miejscu określonym przez Kupującego w zakresie gwarantującym niezakłóconą działalność Biznesu S., od dnia 9 listopada 2018 r. (wcześniejsze faktyczne rozpoczęcie przekazywania naczep typu inloader i ciągników było uzasadnione względami operacyjnymi).

Każdy ze Sprzedających poinformował pracowników, którzy są stroną scedowanych umów o pracę o przejściu Biznesu S. jako części zakładów pracy, w których pracownicy ci są zatrudnieni.

Gdyby przejście scedowanych umów leasingu nie zostało zakończone do dnia 2 grudnia 2018 r., każdy ze Sprzedających przekazałby przedmiot tych umów do czasu zakończenia przejścia na Kupującego scedowanych umów leasingu. Taka sytuacja nie miała jednak miejsca w niniejszej sprawie, bowiem Wnioskodawca i drugi ze Sprzedających wykupili przedmioty leasingu, a tym samym zakończyli umowy leasingowe przed dniem 9 listopada 2018 r. Tym samym, każdy ze Sprzedających przekazywał kupującemu aktywa, które stanowiły jego własność.

Przez okres 5 lat od dnia przejścia na Kupującego ostatnich scedowanych umów i aktywów przeniesionych, składających się na Biznes S. (dalej jako: „okres zakazu konkurencji”), każdy ze Sprzedających powstrzyma się od wszelkiej działalności w transporcie lub spedycji szkła płaskiego realizowanej przy pomocy pojazdów typu inloader (innenlader) (dalej jako: „działalność konkurencyjna”). Każdy ze Sprzedających ponadto zagwarantował Kupującemu, że jego wspólnicy i członkowie zarządów oraz członkowie rady nadzorczej (na obecną chwilę u żadnego ze Sprzedających taki organ nie funkcjonuje) również powstrzymają się od jakiejkolwiek działalności konkurencyjnej w okresie zakazu konkurencji. Zakaz ten na mocy odrębnej umowy gwarancyjnej obejmuje również małżonków, zstępnych oraz rodzeństwo wspólników i członków zarządów każdego ze Sprzedających. Powyższe zobowiązania zostały zabezpieczone zastrzeżeniem kary umownej w wysokości 1.000.000,00 euro (jednego miliona euro) za każdy przypadek naruszenia ww. zakazu.

W wypadku, gdy zgodnie ze scedowanymi umowami leasingu, którykolwiek ze Sprzedających byłby zobowiązany do zapłaty należności wobec leasingodawców, cena zostałaby obniżona o kwotę zobowiązań (wymagalnych lub jeszcze niewymagalnych) w stosunku do leasingodawców, wynikającą ze scedowanych umów leasingu. Z uwagi na to, że każdy ze Sprzedających dokonał wykupu leasingowanych ciągników samochodowych i naczep, objętych analizowaną umową sprzedaży, cena sprzedaży nie została na mocy wyżej przytoczonego postanowienia umowy obniżona.

Cena określona w umowie za Biznes S. została zapłacona przez Kupującego przelewem bankowym na dwa odrębne rachunki bankowe (Wnioskodawcy oraz DT. sp. z o.o.) w odpowiedniej proporcji każdemu ze Sprzedających. Wnioskodawca otrzymał 28% ceny, a spółka DT. sp. z o.o. 72% ceny.

Na mocy zawartej umowy strony postanowiły również, że jeżeli jakakolwiek osoba wystąpi z roszczeniem wobec Kupującego na podstawie artykułu 554 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025 ze zm.) lub na jakiejkolwiek innej podstawie, która będzie tworzyła wspólną i solidarną odpowiedzialność Kupującego (jako nabywcy zorganizowanych części przedsiębiorstw) ze Sprzedającymi (jako zbywcami zorganizowanych części przedsiębiorstw) w związku ze sprzedażą i transferem Biznesu S., Kupujący będzie zobowiązany do poinformowania o powyższym Sprzedających niezwłocznie (nie później niż w terminie 10 dni roboczych od otrzymania wezwania). Jeżeli w terminie 10 dni strony wspólnie nie zadecydują czy zaspokoić takie roszczenie czy też nie, Kupujący może zaspokoić takie roszczenie, niezależnie czy jest ono uzasadnione czy nie, a następnie Sprzedający będą zobowiązani do zwrotu Kupującemu odpowiedniej sumy zapłaconej przez Kupującego w ramach tych roszczeń.

W umowie sprzedaży zawarto zapis, zgodnie z którym strony zawrą dodatkową umowę sprzedaży aktywów przeniesionych, jedynie dla celów rejestracji środków transportu. Umowa ta nie wpłynie na żadne prawa i obowiązki wynikające z umowy sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa i jest traktowana jedynie jako dokument o charakterze technicznym. W wykonaniu ww. zapisu umowy, każdy ze Sprzedających zawarł z Kupującym umowy sprzedaży poszczególnych aktywów (ciągników i naczep). W umowach tych wskazano, że podlegają one zawartej pomiędzy stronami umowie w formie pisemnej z podpisem notarialnie poświadczonym, mają charakter techniczny i zostały zawarte jedynie w celu rejestracji tych aktywów we właściwym urzędzie.

Sprzedający są na podstawie umowy sprzedaży zorganizowanych części przedsiębiorstw solidarnie odpowiedzialni za prawa i obowiązki z niej wynikające.

Tytułem podsumowania opisu i przebiegu transakcji należy wskazać, co następuje:

Z uwagi na fakt, że przedmiotem wniosku jest zaistniały stan faktyczny, uwzględniając właściwą dla tego typu transakcji dynamikę procesów gospodarczych oraz chronologię zaistniałych w sprawie zdarzeń należy odnieść się do poszczególnych elementów przedmiotu umowy. Wyliczenie zawiera bowiem w sobie elementy wymienione wprost w umowie sprzedaży Biznesu S..

1. Aktywa przeniesione.

Zgodnie z umową przeniesiona została m.in. własność wybranych aktywów ruchomych – ciągników samochodowych oraz specjalistycznych naczep typu inloader (innenlader), służących do transportu szkła płaskiego. Finalnie Wnioskodawca przekazał Kupującemu 18 specjalistycznych naczep typu inloader (innenlader), służących do transportu szkła płaskiego oraz 10 ciągników samochodowych. Należy nadmienić, że ciągniki były przystosowane do ciągnięcia naczep typu inloader (innenlader). Wnioskodawca zbył zatem wszystkie posiadane przez siebie składniki majątkowe (tj. inloadery i ciągniki) służące do wykonywania transportów szkła płaskiego innenladerami.

2. Scedowane umowy z klientami.

Na podstawie umowy sprzedaży Biznesu S. Wnioskodawca wraz z drugim Sprzedającym (DT. sp. z o.o.) zobowiązali się solidarnie do przeniesienia praw i obowiązków wynikających z wybranych umów handlowych z kontrahentami w zakresie transportu i spedycji szkła płaskiego (zgodnie z umową sprzedaży Biznesu S. Wnioskodawca i DT. sp. z o.o. są solidarnie odpowiedzialni za zobowiązania z niej wynikające).

Należy wskazać, że jedyną umową z klientami, którą obejmowała analizowaną transakcję, była umowa zawarta przez spółkę DT. sp. z o.o. z S. B.V., która obowiązywała do dnia 31 grudnia 2018 r. Umowa łącząca spółkę DT. sp. z o.o. z SG. S.A.S. wygasła w dniu 9 listopada 2018 r., zatem już po zawarciu umowy sprzedaży, ale jeszcze przed rozpoczęciem operacyjnej migracji. W umowie sprzedaży początek migracji zaplanowano na dzień 12 listopada 2018 r. Ze względów operacyjnych faktyczne przekazywanie naczep (inloaderów) rozpoczęło się w dniu 9 listopada 2018 r.

Spółka DT. sp. z o.o. ww. umowy z klientami wykonywała samodzielnie, jak również korzystała w tym celu z usług podwykonawcy, którym był drugi ze Sprzedających – Wnioskodawca.

Niezależnie od umów z klientami, o których mowa powyżej, Wnioskodawca realizował również przy pomocy inloaderów (innenladerów) do dnia 12 listopada 2018 r. usługi w zakresie transportu i spedycji szkła płaskiego na podstawie indywidualnych zleceń od innych klientów. Zaprzestał jednak tej działalności z dniem 12 listopada 2018 r.

Podsumowując, przeniesienie praw i obowiązków wynikających z wybranych umów handlowych z kontrahentami w zakresie transportu i spedycji szkła płaskiego było jedną ze składowych przedmiotu umowy zawartej między dwoma Sprzedającymi a Kupującym. Ostatecznie na Kupującego przeszły prawa i obowiązki wynikające z umowy zawartej przez spółkę DT. sp. z o.o. z S. B.V. Wnioskodawca uczestniczył jednak w tym stosunku zobowiązaniowym pośrednio – jako podwykonawca. Wcześniej prowadził także samodzielną działalność w tym zakresie przy użyciu własnych składników materialnych i niematerialnych oraz zasobów kadrowych.

3. Scedowane umowy leasingu.

Umowa zakładała również przeniesienie praw i obowiązków wynikających z wybranych umów leasingowych, których przedmiotem są ciągniki samochodowe oraz specjalistyczne naczepy typu inloader (innenlader), służące do transportu szkła płaskiego. Jak jednak wskazano powyżej, umowa zawierała w tym zakresie stosowne zastrzeżenie.

Wnioskodawca zobowiązał się mianowicie do działania z należytą starannością w celu dokonania wszystkich płatności i uregulowania wszelkich zobowiązań wynikających ze scedowanych umów leasingu przed dniem przejścia, aby przedmioty leasingu (przedmioty wybranych umów leasingowych) zostały sprzedane i przekazane Kupującemu jako aktywa ruchome stanowiące część Biznesu S..

Gdyby z jakiegokolwiek powodu Wnioskodawca nie dokonał wszelkich płatności i nie uregulował wszystkich zobowiązań wynikających z którejkolwiek ze scedowanych umów leasingu, zostałyby one przeniesione na Kupującego jako część Biznesu S.. Wnioskodawca wywiązał się jednak z tego zobowiązania.

Gdyby przejście scedowanych umów leasingu nie zostało zakończone do dnia 2 grudnia 2018 r., Wnioskodawca przekazałby przedmiot tych umów do czasu zakończenia przejścia na Kupującego scedowanych umów leasingu. Taka sytuacja nie miała jednak miejsca w niniejszej sprawie, bowiem Wnioskodawca wykupił przedmioty leasingu, a tym samym zakończył umowy leasingowe przed dniem 9 listopada 2018 r. Tym samym, Wnioskodawca przekazywał kupującemu aktywa, które stanowiły jego własność.

Punkt umowy dotyczący scedowanych umów leasingu z założenia więc miał charakter warunkowy. Jego ewentualna realizacja od początku uzależniona była od tego, czy Wnioskodawca w pełni zrealizuje inne przedsięwzięcie, do którego również był zobowiązany na mocy postanowień umownych – wspomniane wcześniej działanie w celu uregulowania wszelkich zobowiązań związanych z umowami leasingu jeszcze przed dniem przejścia, tak aby przedmioty leasingu zostały przekazane Kupującemu jako aktywa ruchome stanowiące część Biznesu S.. Wnioskodawca w pełni wywiązał się z tego zobowiązania, wobec tego ostatecznie nie zaistniały przesłanki, które skutkowałyby zastosowaniem warunkowego postanowienia umownego dotyczącego scedowanych umów leasingu, które z samego założenia od początku miało służyć zabezpieczeniu interesów Kupującego.

4. Scedowane umowy o pracę

Zespół składników zwany Biznesem S. obejmował również prawa i obowiązki Wnioskodawcy wynikające z wybranych umów o pracę zawartych z pracownikami odpowiedzialnymi za realizację obowiązków w zakresie transportu i spedycji szkła płaskiego. Jak wskazano powyżej, z Wnioskodawcy przeszło na nowego pracodawcę dokładnie 11 kierowców – wszyscy zatrudnieni w pełnym wymiarze czasu pracy. Ponadto na Kupującego przeszło dwóch mechaników zatrudnionych u Wnioskodawcy w niepełnym wymiarze czasu pracy (3/4 etatu).

Dodatkowo należy wskazać, że wraz z pracownikami na nowego pracodawcę przeszła odpowiednia część Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

II. Wyodrębnienie finansowe.

Na podstawie prowadzonych zapisów księgowych należy stwierdzić, że Biznes S. w momencie sprzedaży był wyodrębniony finansowo w przedsiębiorstwie Wnioskodawcy. Koszty i przychody związane z Biznesem S. ewidencjonowane były przez Wnioskodawcę na odrębnych kontach zespołu 5 (koszty) oraz zespołu 7 (przychody), przeznaczonych wyłącznie do celów działalności w zakresie transportu i spedycji szkła płaskiego za pomocą inloaderów (innenladerów). Możliwe było również wyodrębnienie należności i zobowiązań, które dotyczyły wyłącznie opisywanej działalności.

Dodatkowo Wnioskodawca pragnie podkreślić, że ewidencjonował przeprowadzane transakcje i zdarzenia gospodarcze w sposób pozwalający na bezpośrednie przypisanie do przychodów uzyskanych ze świadczenia usług w zakresie transportu szkła płaskiego inloaderami (innenladerami) ponoszonych w związku z tymi usługami kosztów. Służyły temu konta zespołu ”5” zakładowego planu kont. Na kontach grupy 503 Spedycja międzynarodowa pojazdami specjalnymi ewidencjonowane były wszystkie koszty bezpośrednie związane z transportem inloadearmi (innenladerami), takie jak: koszty wynagrodzeń kierowców, składki pracodawcy, diety i inne koszty osobowe oraz pozostałe koszty związane ze środkiem transportu (paliwo, ubezpieczenie itp.).

Przychód z Biznesu S. był oczywiście odrębny od przychodu z pozostałej działalności wykonywanej przez Wnioskodawcę – pochodził od kontrahentów nabywających usługi transportu i spedycji szkła płaskiego świadczone przy użyciu inloaderów (innenladerów). Także koszt prowadzenia tej działalności (np. koszt naprawy inloaderów lub wynagrodzeń kierowców) był oczywiście odrębny od kosztów prowadzenia pozostałej działalności.

Ten sposób prowadzenia ewidencji pozwalał Wnioskodawcy na bezpośrednie przypisanie do przychodów z tytułu prowadzenia Biznesu S. kosztów bezpośrednich, a w konsekwencji do ustalenia wyniku operacyjnego z tej działalności. Można więc w takim przypadku z całą pewnością stwierdzić, że przedmiot sprzedaży posiadał wewnętrzną samodzielność finansową.

III. Wyodrębnienie organizacyjne i funkcjonalne.

Biznes S., będący przedmiotem sprzedaży, nie stanowił wprawdzie w strukturze Wnioskodawcy wydzielonego organizacyjnie działu czy departamentu w znaczeniu formalnym, jednakże funkcjonalnie był wyodrębniony w ramach działu eksploatacji pojazdów Wnioskodawcy.

Wyłącznie dla tego zespołu składników materialnych i niematerialnych wykorzystywane były aktywa ruchome w postaci ciągników samochodowych oraz specjalistycznych naczep typu inloader, służących do transportu szkła płaskiego, zawierane były umowy handlowe z kontrahentami w zakresie transportu i spedycji szkła płaskiego, umowy leasingowe, których przedmiotem są ciągniki samochodowe oraz naczepy typu inloader (innenlader), a także umowy o pracę z pracownikami odpowiedzianymi za realizację obowiązków w zakresie transportu i spedycji szkła płaskiego.

Wyodrębnienie organizacyjne Biznesu S. zostało dokonane w realny sposób, poprzez przypisanie wyłącznie do zorganizowanej części przedsiębiorstwa konkretnych składników materialnych i niematerialnych, w tym ciągników samochodowych, specjalistycznych naczep typu inloader (innenlader), praw i obowiązków wynikających z wybranych umów z kontrahentami w zakresie transportu i spedycji szkła płaskiego oraz praw i obowiązków wynikających z wybranych umów leasingowych, których przedmiotem były ciągniki samochodowe oraz specjalistyczne naczepy typu inloader (innenlader), służące do transportu szkła płaskiego. Wyżej wymienione składniki, zarówno z punktu widzenia Wnioskodawcy, jak i Kupującego, stanowią określoną całość służącą do realizacji ściśle wytyczonych celów gospodarczych, w postaci usług transportu i spedycji szkła płaskiego za pomocą inloaderów. Wnioskodawca nie wykonywał przy ich użyciu lub za ich pomocą innego rodzaju działalności. Po dokonaniu sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa nie ma natomiast możliwości kontynuowania tej działalności.

Istotnym jest również, iż do działalności gospodarczej prowadzonej w ramach zorganizowanej części przedsiębiorstwa została przydzielona ściśle określona część kadry pracowniczej Wnioskodawcy, która była związana wyłącznie z realizacją określonych działań składających się na Biznes S.

Ze względu na powyższe, wyodrębnienie organizacyjne w przedsiębiorstwie Wnioskodawcy działalności polegającej na transporcie i spedycji szkła płaskiego jest oczywiste. Działalność ta była działalnością innego rodzaju niż pozostała działalność prowadzona przez Wnioskodawcę i wyłącznie w związku z nią były podejmowane określone czynności, takie jak nabycie i utrzymywanie specjalistycznych naczep i ciągników samochodowych, zawieranie odrębnych umów z kontrahentami w tym przedmiocie i ich realizacja z pomocą personelu wykonującego zadania związane wyłącznie z Biznesem S. Znajduje to również odzwierciedlenie we właściwych dokumentach, takich jak ewidencje rachunkowe czy umowy z klientami (w tym umowy podwykonawcze z DT. sp. z o.o.). Ponadto faktury sprzedażowe były wystawiane odrębnie za usługi świadczone inneladerami – była prowadzona osobna numeracja takich faktur.

Wyodrębnienie funkcjonalne Biznesu S. u Wnioskodawcy nie pozostawia żadnych wątpliwości. Przejawiało się ono przede wszystkim w zdolności do prowadzenia samodzielnej działalności gospodarczej przez zespół składników materialnych i niematerialnych składających się na Biznes S.

Znajduje ono potwierdzenie w szeregu okoliczności przedstawionych w niniejszym wniosku. Działalność Wnioskodawcy w zakresie transportu i spedycji szkła płaskiego była niewątpliwie działalnością wyodrębnioną w ramach ogółu działalności Wnioskodawcy i realizowana była samodzielnie, przy wykorzystaniu odrębnego, przypisanego wyłącznie do Biznesu S. zespołu składników materialnych i niematerialnych. Ciągniki samochodowe oraz specjalistyczne naczepy typu inloader (innenlader), których własność została przeniesiona na Kupującego na podstawie zawartej umowy, służyły wyłącznie do transportu szkła płaskiego. Przy ich użyciu Wnioskodawca świadczył usługi w zakresie transportu i spedycji szkła płaskiego na podstawie indywidualnych zleceń od klientów oraz jako podwykonawca DT. sp. z o.o.

Również pracownicy, w szczególności kierowcy, zajmujący się przewozem szkła płaskiego w inloaderach (inneladerach), nie zajmowali się transportem innego asortymentu. Świadczyli oni pracę wyłącznie w zakresie transportu i spedycji szkła płaskiego za pomocą inloaderów (innenladerów). Wyjątkiem była jedynie praca wykonywana sporadycznie w innym zakresie na zasadzie krótkotrwałego zastępstwa nieobecnych pracowników (kierowców). W ramach przejścia części zakładu pracy na Kupującego zostały również przeniesione umowy o pracę zawarte z dwoma mechanikami, którzy co prawda wykonywali naprawy wszystkich pojazdów wchodzących w skład przedsiębiorstwa Wnioskodawcy – także innych niż inloadery (innenladery) – jednakże koszty tych napraw można było przyporządkować bezpośrednio do poszczególnych rodzajów pojazdów.

IV. Możliwość kontynuowania działalności w oparciu o składniki będące przedmiotem transakcji.

Zbyty przez Wnioskodawcę Biznes S. jest w kształcie, w którym został sprzedany, zdolny do wykonywania określonych zadań gospodarczych bez modyfikacji i posiada wszystkie niezbędne do tego składniki materialne i niematerialne.

W kształcie, w jakim Biznes S. został zbyty przez Wnioskodawcę, może on samodzielnie wykonywać określone zadania gospodarcze. Realizacja tych zadań możliwa jest z wykorzystaniem tego zespołu składników materialnych i niematerialnych w ich stanie z dnia przejścia (bez modyfikacji) i nie wymagała połączenia ze składnikami przedsiębiorstwa Kupującego, czy też całością jego przedsiębiorstwa. Ponadto, jak wspomniano wyżej, był on już funkcjonalnie wyodrębniony w przedsiębiorstwie Wnioskodawcy.

Należy również podkreślić, że zdolna do samodzielnego wykonywania określonych zadań gospodarczych jest zorganizowana część przedsiębiorstwa zbyta przez każdego ze Sprzedających. Nie było do tego celu niezbędne nabycie przez Kupującego zorganizowanych części przedsiębiorstw obu Sprzedających, a następnie połączenie ich w jedno. Kupujący w ramach jednej transakcji nabył więc dwie zorganizowane części przedsiębiorstw (po jednej od każdego ze Sprzedających), z których każda jest zdolna do samodzielnego wykonywania określonych zadań gospodarczych z wykorzystaniem ich składników materialnych i niematerialnych w ich stanie z dnia przejścia, nie zaś dopiero w połączeniu ze składnikami przedsiębiorstwa Kupującego, całością jego przedsiębiorstwa, czy też dwóch zorganizowanych części przedsiębiorstw każdego ze Sprzedających ze sobą.

Tym samym, składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład Biznesu S. Wnioskodawcy, umożliwiają dalsze i niezakłócone prowadzenie w ramach zorganizowanej części przedsiębiorstwa działalności gospodarczej w zakresie transportu i spedycji szkła płaskiego przy użyciu inloaderów (innenladerów).

V. Zamiar kontynuacji działalności przez Nabywcę.

Zgodnie z najlepszą wiedzą Wnioskodawcy, na dzień zawarcia umowy sprzedaży Kupujący zamierzał prowadzić działalność gospodarczą w rozumieniu art. 3 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2018 r., poz. 646 ze zm., dalej jako: „p.p.”) oraz art. 15 ust. 2 u.p.t.u. Jednakże należy podkreślić, że nie zamierzał prowadzić działalności gospodarczej w zakresie Biznesu S. Kupujący – na bazie nabytego zespołu składników majątkowych – zamierzał kontynuować działalność gospodarczą (w rozumieniu art. 3 p.p. oraz art. 15 ust. 2 u.p.t.u.) polegającą na:

wydzierżawianiu poszczególnych składników majątkowych podmiotom trzecim, które prowadzą działalność gospodarczą w zakresie spedycji i transportu szkła płaskiego innenladerami;
świadczeniu usług polegających na udostępnianiu pracowników na potrzeby podmiotów prowadzących działalność gospodarczą w zakresie spedycji i transportu szkła płaskiego, dodatkowo na potrzeby takich podmiotów Kupujący zamierzał prowadzić agencję pracy tymczasowej.

Na dzień zawarcia umowy sprzedaży Kupujący planował również sprzedaż niektórych składników nabytego majątku.

Zatem należy podkreślić, że jakkolwiek Kupujący zamierzał nadal prowadzić działalność gospodarczą, z wykorzystaniem aktywów nabytych wskutek opisywanej transakcji, jednakże przedmiot tej działalności miał być inny aniżeli transport i spedycja szkła płaskiego.

Jednakże Wnioskodawca z całą pewnością możne stwierdzić, że jednoznaczną intencją Kupującego – wyrażoną w umowie sprzedaży Biznesu S. – było nabycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, obejmującego wszystkie wymienione i wyszczególnione wyżej składniki. W celu uniknięcia jakichkolwiek wątpliwości, Kupujący nie był zainteresowany nabyciem jedynie części scedowanych umów, w tym scedowanych umów leasingu (jeśli miałoby to zastosowanie) czy też przekazanych aktywów. Analogicznie, intencją Wnioskodawcy była sprzedaż jego Biznesu S. rozumianego jako całość.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy przedstawiony w opisie stanu faktycznego zespół składników materialnych i niematerialnych obejmujący całość działalności w zakresie transportu i spedycji szkła płaskiego, prowadzonej przez Wnioskodawcę, za pomocą inloaderów (innenladerów), obejmującej wybrane aktywa oraz prawa i obowiązki Wnioskodawcy wynikające z umów podpisanych ze stronami trzecimi (Biznes S.) stanowi zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e u.p.t.u., do którego zbycia, zgodnie z brzmieniem art. 6 pkt 1 u.p.t.u. nie stosuje się przepisów tej ustawy?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Sprzedawany zespół składników materialnych i niematerialnych obejmujący całość działalności w zakresie transportu i spedycji szkła płaskiego, prowadzonej przez Wnioskodawcę, za pomocą inloaderów (innenladerów), obejmującej wybrane aktywa oraz prawa i obowiązki Wnioskodawcy wynikające z umów podpisanych ze stronami trzecimi (Biznes S.) stanowi zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e u.p.t.u. i w konsekwencji, zbycie tego zespołu składników nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 6 pkt 1 u.p.t.u.

Uzasadnienie

Na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u., opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, zgodnie z art. 7 ust. 1 u.p.t.u., rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 2 pkt 6 u.p.t.u., pod pojęciem towarów należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 6 pkt 1 u.p.t.u., przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Pojęcie „zorganizowanej części przedsiębiorstwa” należy rozumieć, zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 27e u.p.t.u., jako organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Przepisy art. 6 pkt 1 oraz art. 2 pkt 27e u.p.t.u., stanowią implementację art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Zgodnie z brzmieniem przywołanego przepisu dyrektywy, w przypadku przekazania, odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary, będzie traktowana jako następca prawny przekazującego. W przypadkach, gdy odbiorca nie podlega w pełni opodatkowaniu, państwa członkowskie mogą przedsięwziąć środki niezbędne w celu uniknięcia zakłóceń konkurencji. Mogą także przyjąć wszelkie niezbędne środki, aby zapobiec uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania poprzez wykorzystanie przepisów niniejszego artykułu.

W celu uznania, że określony zespół składników materialnych i niematerialnych stanowi zorganizowaną część przedsiębiorstwa przeszkodą nie jest brak formalnego wydzielenia jako wydział lub zakład. Wnioskodawca nie dokonał takiego formalnego wydzielenia, jednakże zespół składników tworzących Biznes S. był wyodrębniony organizacyjnie i funkcjonalnie – wyłącznie bowiem dla tego zespołu składników materialnych i niematerialnych wykorzystywane były aktywa ruchome w postaci ciągników samochodowych oraz specjalistycznych naczep typu inloader, służących do transportu szkła płaskiego, zawierane były umowy z kontrahentami w zakresie transportu i spedycji szkła płaskiego, zawierane były umowy leasingowe, których przedmiotem są ciągniki samochodowe oraz naczepy typu inloader (innenlader), a także zawierane były umowy o pracę z pracownikami odpowiedzianymi za realizację obowiązków w zakresie transportu i spedycji szkła płaskiego.

Wymienione wyżej składniki materialne i niematerialne, składające się na Biznes S. u Wnioskodawcy, pozostają ze sobą w ścisłych relacjach funkcjonalnych i organizacyjnych, co czyni z nich całość przeznaczoną do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie transportu i spedycji szkła płaskiego, która zarazem mogłaby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Wyodrębnienie organizacyjne Biznesu S. zostało dokonane w realny sposób, poprzez przypisanie wyłącznie do zorganizowanej części przedsiębiorstwa konkretnych składników materialnych i niematerialnych, w tym ciągników samochodowych, specjalistycznych naczep typu inloader (innenlader), praw i obowiązków wynikających z wybranych umów z kontrahentami w zakresie transportu i spedycji szkła płaskiego oraz praw i obowiązków wynikających z wybranych umów leasingowych, których przedmiotem są ciągniki samochodowe oraz specjalistyczne naczepy typu inloader (innenlader), służące do transportu szkła płaskiego. Wyżej wymienione składniki, zarówno z punktu widzenia Wnioskodawcy, jak i Kupującego, stanowią określoną całość służącą do realizacji ściśle określonych celów gospodarczych, w postaci usług transportu i spedycji szkła płaskiego za pomocą inloaderów. Wnioskodawca nie wykonywał przy ich użyciu lub za ich pomocą innego rodzaju działalności. Po dokonaniu sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa nie posiada natomiast faktycznej i formalnej możliwości kontynuowania tej działalności – zarówno ze względu na fakt zbycia niezbędnych do tego składników materialnych i niematerialnych, jak i ze względu na postanowienia umowne dotyczące zakazu działalności konkurencyjnej zagrożone surową karą umowną.

Istotnym jest również, iż do działalności gospodarczej prowadzonej w ramach zorganizowanej części przedsiębiorstwa została przydzielona ściśle określona część kadry pracowniczej Wnioskodawcy, która była ściśle związana z realizacją określonych działań składających się na Biznes S.

Wyodrębnienie finansowe ma miejsce wówczas, gdy jest możliwość odrębnego określenia podstawowych danych finansowych, takich jak przychody, koszty, przypisane aktywa oraz pasywa dla konkretnego rodzaju działalności podatników. Wyodrębnienie to zachodzi wtedy, kiedy możliwe jest przyporządkowanie do danego zespołu składników materialnych i niematerialnych pewnych elementarnych danych finansowych obejmujących również należności i zobowiązania. Ustawa o podatku od towarów i usług nie wprowadza w tym zakresie wymogu samodzielności finansowej tego zespołu składników, a zatem do uznania go za wyodrębniony finansowo wystarczające jest wskazanie istnienia przejawów odrębności finansowej względem pozostałej części przedsiębiorstwa podatnika. Należy przy tym uwzględnić w większej mierze aspekt ekonomiczny, niż prawny. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z 13 kwietnia 2017 r. (sygn. I SA/Wr 1293/16) wskazuje, że zawarte w art. 2 pkt 27e u.p.t.u. pojęcie „finansowego wyodrębnienia w istniejącym przedsiębiorstwie” należy rozumieć jako obiektywne istnienie przychodów i kosztów uzyskania przychodów związanych z określonymi składnikami majątku, a nie istnienie finansowego wyodrębnienia – dokonanego formalnie przez prowadzącego przedsiębiorstwo.

Koszty i przychody związane z Biznesem S. ewidencjonowane były przez Wnioskodawcę na odrębnych kontach zespołu 5 oraz zespołu 7, przeznaczonych wyłącznie do celów działalności w zakresie transportu i spedycji szkła płaskiego za pomocą inloaderów (innenladerów). Możliwe jest również wyodrębnienie należności i zobowiązań, które dotyczyły wyłącznie opisywanej działalności.

Przychód z Biznesu S. był oczywiście odrębny od przychodu z pozostałej działalności wykonywanej przez Wnioskodawcę – pochodził od kontrahentów nabywających usługi transportu i spedycji szkła płaskiego świadczone przy użyciu inloaderów (innenladerów), w tym przez drugiego ze Sprzedających – DT. sp. z o.o. Także koszt prowadzenia tej działalności (np. koszt naprawy inloaderów lub wynagrodzeń ich kierowców) był oczywiście odrębny od kosztów prowadzenia pozostałej działalności.

Biznes S. posiada wyodrębniony zespół składników, w skład którego wchodzą m.in. środki trwałe w postaci ciągników i specjalistycznych naczep typu inloader (innenlader), służących do transportu szkła płaskiego, wykorzystywane przez Wnioskodawcę wyłącznie do Biznesu S., a także należności i zobowiązania handlowe z tytułu usług świadczonych w związku z działalnością Biznesu S. oraz pozostałe zobowiązania przypisane do Biznesu S. w związku z jego działalnością.

Pojęcie „zorganizowanej części przedsiębiorstwa” należy rozumieć również w sposób funkcjonalny. Należy zatem przeanalizować, czy dany zespół składników materialnych i niematerialnych, który jest przedmiotem transakcji zbycia pozwala na prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej. Z całą pewnością warunki te były spełnione przez zbyty przez Wnioskodawcę Biznes S. Był on bowiem w kształcie, w którym został zbyty, zdolny do wykonywania określonych zadań gospodarczych bez modyfikacji i posiadał wszystkie niezbędne do tego składniki materialne i niematerialne. Ponadto był on już funkcjonalnie wyodrębniony w przedsiębiorstwie Wnioskodawcy.

Istotnym elementem, który ma znaczenie dla określenia, czy dana transakcja wyłączona jest z zakresu opodatkowania podatkiem od towarów i usług, jest zdolność zbywanego majątku do prowadzenia samodzielnej działalności gospodarczej. W art. 2 pkt 27e w zw. z art. 6 pkt 1 u.p.t.u. nie chodzi bowiem o taki zespół składników majątkowych, które po włączeniu do majątku Kupującego i podjęciu określonych działań (np. zawarciu umów handlowych, zatrudnieniu lub wydzieleniu grupy pracowników do obsługi tej działalności) będą mogły funkcjonować jako niezależny zakład (dział, wydział itp.), a o przekazanie takiego zespołu składników materialnych i niematerialnych, który już jest zdolny do samodzielnego funkcjonowania w takim charakterze. Innymi słowy, potencjalna możliwość kontynuacji działalności przez nabywcę zorganizowanej części przedsiębiorstwa wynika z faktu, że tworzy ją zespół składników pozwalający na prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej.

Pomocniczo, w niniejszym stanie faktycznym można posłużyć się wydanymi przez Ministra Finansów Objaśnieniami podatkowymi z dnia 11 grudnia 2018 r. dotyczącymi opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji zbycia nieruchomości komercyjnych, które wprawdzie odnoszą się do okoliczności koniecznych do uznania transakcji zbycia nieruchomości komercyjnych jako zorganizowanej części przedsiębiorstwa, jednak mogą dawać pewne wskazówki interpretacyjne dla niniejszego stanu faktycznego. Zgodnie ze stanowiskiem Ministra Finansów przy ocenie, czy składniki majątku powinny być uznane za zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e u.p.t.u. należy uwzględnić:

zamiar kontynuowania przez nabywcę działalności prowadzonej dotychczas przez zbywcę przy pomocy składników majątkowych będących przedmiotem transakcji oraz
faktyczną możliwość kontynuowania tej działalności w oparciu o składniki będące przedmiotem transakcji.

W niniejszym stanie faktycznym Kupujący wyartykułował zamiar prowadzenia działalności prowadzonej dotychczas przez Wnioskodawcę przy pomocy składników majątkowych będących przedmiotem transakcji w następujący sposób: jeżeli stan techniczny naczep i ciągników samochodowych na to pozwoli, pojazdy te zostaną wynajęte. Składniki majątku, które, z różnych względów, nie zostaną wynajęte, zostaną sprzedane. Przejęci przez Kupującego pracownicy mieli w dalszym ciągu świadczyć pracę na rzecz Kupującego. Kupujący nie miał zamiaru, według najlepszej wiedzy Wnioskodawcy, rozwiązać z przejętymi pracownikami umów o pracę. Pracownicy ci mieli zostać, w ramach udostępnienia personelu, wynajęci podmiotom trzecim.

Zatem, zdaniem Wnioskodawcy, w niniejszym stanie faktycznym spełnione zostały obydwa wspomniane powyżej warunki uznania transakcji za zorganizowaną część przedsiębiorstwa.

Działalność Wnioskodawcy w wyżej wymienionym zakresie była niewątpliwie działalnością wyodrębnioną w ramach ogółu działalności Wnioskodawcy i realizowana była samodzielnie, przy wykorzystaniu odrębnego, przypisanego wyłącznie do Biznesu S. zespołu składników materialnych i niematerialnych.

W przedstawionym stanie faktycznym, przedmiotem transakcji sprzedaży był zespół składników materialnych i niematerialnych związanych z działalnością w zakresie transportu i spedycji szkła płaskiego. Dzięki nabyciu Biznesu S. Kupujący ma teoretyczną możliwość kontynuacji działalności w tym samym zakresie i w takim samym charakterze. Przedmiot sprzedaży obejmował wszystkie składniki niezbędne do prowadzenia działalności w tym zakresie. Bez znaczenia pozostaje natomiast fakt, iż Kupujący nie planował kontynuowania działalności gospodarczej w zakresie transportu i spedycji szkła płaskiego za pomocą innenladrów (inloaderów) dokładnie w taki sam sposób, w jaki prowadził ją Wnioskodawca, lecz miał zamiar zbyć bądź wynająć podmiotom trzecim poszczególne składniki zorganizowanej części przedsiębiorstwa oraz prowadzić działalność gospodarczą związaną z udostępnianiem pracowników oraz jako agencja pracy tymczasowej.

Wydzielone w ramach Biznesu S. składniki pozostają ze sobą we wzajemnych relacjach, które powodują, że z całą pewnością można o nich mówić jako o zespole składników, a nie o zbiorze niezależnych od siebie elementów. Są zatem przeznaczone do realizacji określonych zadań gospodarczych i mogłyby zarazem stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Podsumowując, należy stwierdzić, że składniki majątku Wnioskodawcy będące przedmiotem transakcji dają Kupującemu faktyczną możliwość kontynuacji działalności w zakresie transportu i spedycji szkła płaskiego.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że sprzedany przez Wnioskodawcę zespół składników materialnych i niematerialnych składających się na Biznes S. stanowi zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e u.p.t.u. W konsekwencji zbycie tego zespołu składników nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 6 pkt 1 u.p.t.u.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 ze zm.) – zwanej dalej „ustawą” – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (…).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast przez świadczenie usług – w świetle art. 8 ust. 1 ww. ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Jednocześnie przepisy art. 6 ustawy wskazują na wyłączenia określonych czynności spod zakresu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Są tutaj wskazane te czynności, które co do zasady należą do grupy czynności podlegających opodatkowaniu, mieszcząc się w zakresie odpłatnej dostawy towarów czy też odpłatnego świadczenia usług. Z uwagi jednakże na stosowne wyłączenie, czynności te – chociaż można je zakwalifikować jako odpłatną dostawę towarów czy też odpłatne świadczenie usług – nie podlegają opodatkowaniu.

Na mocy art. 6 pkt 1 ustawy, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Pojęcie „transakcji zbycia”, należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu „dostawy towarów” w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, „zbycie” obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotem jak właściciel, np. sprzedaż, darowizna, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu.

Stosownie do przepisu art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Podkreślenia wymaga, że ze względu na szczególny charakter przepisu art. 6 pkt 1 ustawy, winien on być interpretowany ściśle, co oznacza, że ma on zastosowanie wyłącznie w przypadku zbycia (a zatem wszelkich czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) przedsiębiorstwa (w rozumieniu Kodeksu cywilnego) lub zorganizowanej jego części, zdefiniowanej w art. 2 pkt 27e ustawy.

Przepis art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług stanowi, że pod pojęciem zorganizowanej części przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Zorganizowana część przedsiębiorstwa, jako przedmiot zbycia, musi zatem stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym, co oznacza, że najistotniejsze dla przedmiotowego zagadnienia jest ustalenie, czy przenoszony majątek stanowi na tyle zorganizowany kompleks praw, obowiązków i rzeczy, że zdolny jest do realizacji zadań gospodarczych przypisywanych przedsiębiorstwu.

Podstawowym wymogiem dla uznania, że transakcja dotyczy zorganizowanej części przedsiębiorstwa jest więc to, aby stanowiła ona zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań). Kolejnym warunkiem jest wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie. Wydzielenie to ma zachodzić na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych).

Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika jako dział, wydział, oddział itp. Przy czym, w doktrynie zwraca się uwagę, że organizacyjne wyodrębnienie powinno być dokonane na bazie statutu, regulaminu lub innego aktu o podobnym charakterze. Organizacyjny aspekt wyodrębnienia oznacza, że składniki tworzące „część przedsiębiorstwa” powinny posiadać cechę zorganizowania. Cecha ta powinna występować w „istniejącym przedsiębiorstwie”, a więc w ramach prowadzonej działalności i dotyczyć określonego zespołu składników tworzących część tego przedsiębiorstwa.

Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której przez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Ponadto, wymagane jest, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa mogła stanowić potencjalnie niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania gospodarcze, których realizacji służy w istniejącym przedsiębiorstwie. Powyższe oznacza, że przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa można rozumieć wyłącznie tę część przedsiębiorstwa, która jest przede wszystkim wyodrębniona organizacyjnie, ale także posiada wewnętrzną samodzielność finansową.

Natomiast wyodrębnienie funkcjonalne należy rozumieć jako przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych. Zorganizowana część przedsiębiorstwa musi stanowić funkcjonalnie odrębną całość – obejmować elementy niezbędne do samodzielnego prowadzenia działań gospodarczych, którym służy w strukturze przedsiębiorstwa. Aby zatem część mienia przedsiębiorstwa mogła być uznana za jego zorganizowaną część, musi ona – obiektywnie oceniając – posiadać potencjalną zdolność do funkcjonowania jako samodzielny podmiot gospodarczy. Składniki majątkowe materialne i niematerialne wchodzące w skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa muszą zatem umożliwić nabywcy podjęcie działalności gospodarczej w ramach odrębnego przedsiębiorstwa.

Oznacza to, że zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest sumą poszczególnych składników, przy pomocy których będzie można prowadzić odrębny zakład, lecz zorganizowanym zespołem tych składników, przy czym punktem odniesienia jest tutaj rola, jaką składniki majątkowe odgrywają w funkcjonowaniu przedsiębiorstwa (na ile stanowią w nim wyodrębnioną organizacyjnie i funkcjonalnie całość).

Przesłanki takiego wyodrębnienia są spełnione w sytuacji organizacyjnego wyodrębnienia w wewnętrznej strukturze przedsiębiorstwa oraz ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych w sposób pozwalający na przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań związanych z tą częścią przedsiębiorstwa.

Jednocześnie zorganizowana część przedsiębiorstwa powinna być gospodarczo samodzielna, zanim dojdzie do transakcji zbycia. Zatem wydzielona jednostka jeszcze przed jej zbyciem powinna uzyskać samodzielność gospodarczą i realizować ją w praktyce. Skutki prawne po stronie zbywcy nie powinny bowiem zależeć od zdarzeń przyszłych i niepewnych (samodzielne realizowanie zadań gospodarczych) powstałych już w innym podmiocie (u nabywcy).

Mając na uwadze powyższe, wskazać należy, że nie wystarczy zatem zorganizowanie jakiejkolwiek masy majątkowej, ale musi się ona odznaczać pełną odrębnością organizacyjną i finansową, z możliwością samodzielnego funkcjonowania w razie zaistnienia takiej potrzeby w obrocie gospodarczym. W przeciwnym razie nie można bowiem uznać, że dojdzie do powstania zespołu składników, które mogłyby stanowić zorganizowaną część przedsiębiorstwa.

Reasumując, na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług mamy do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są łącznie następujące przesłanki:

istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania;
zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie;
składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych;
zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące ww. zadania gospodarcze.

Brak zaistnienia którejkolwiek z omawianych powyżej przesłanek wyklucza uznanie zespołu składników majątkowych przedsiębiorstwa za jego zorganizowaną część w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy.

Zaznaczenia wymaga, że definicja zorganizowanej części przedsiębiorstwa zawarta w przepisie art. 2 pkt 27e ustawy, nie jest definicją samoistną, lecz należy rozpatrywać ją m.in. w kontekście uregulowań art. 6 pkt 1 ustawy, który wyłącza z opodatkowania podatkiem od towarów i usług zbycie składników majątkowych i niemajątkowych uprzednio wyodrębnionych organizacyjnie i finansowo w istniejącym przedsiębiorstwie, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, nie dotyczy zaś zbycia poszczególnych składników majątkowych przedsiębiorstwa.

Przy analizie przepisów ustawy o VAT z punktu widzenia pojęcia zorganizowanej części przedsiębiorstwa należy uwzględnić art. 19 Dyrektywy 2006/112, zgodnie z którym w przypadku przekazania, odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary, będzie traktowana jako następca prawny przekazującego. Jeśli nabywca majątku nie podlega w pełni opodatkowaniu, państwa członkowskie mogą przedsięwziąć środki niezbędne w celu uniknięcia zakłóceń konkurencji. Mogą także przyjąć wszelkie niezbędne środki, aby zapobiec uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania poprzez wykorzystanie przepisów niniejszego artykułu.

W wyroku C-497/01 (w sprawie Zita Modes z Luksemburga) Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) stwierdził, iż „pojęcie zbycia, czy to za wynagrodzeniem, czy też bez lub w charakterze aportu wniesionego do spółki, całości aktywów lub jej części, należy interpretować tak, iż obejmuje ono zbycie przedsiębiorstwa lub niezależnej części przedsiębiorstwa, łącznie z jego rzeczowymi składnikami oraz, w zależności od konkretnego przypadku, składnikami niematerialnymi, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa zdolną do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej, natomiast nie obejmuje ono zwykłego zbycia aktywów, takiego jak sprzedaż zapasów produktów”. Ponadto TSUE stwierdził, iż fakt, że VI Dyrektywa nie zawiera definicji pojęcia przedsiębiorstwa lub jego części, nie oznacza, że państwa członkowskie mają swobodę jego interpretacji. Pojęcia w niej używane powinny być interpretowane w sposób jednolity i niezależny od innych przepisów, z wyjątkiem sytuacji, gdy sama Dyrektywa daje państwom członkowskim jasną dyspozycję do zdefiniowania pojęcia w krajowej legislacji. TSUE wskazał też, iż nabywca musi jednak posiadać zamiar kontynuowania działalności gospodarczej przejmowanego przedsiębiorstwa lub jego części, nie zaś jedynie natychmiast likwidować daną działalność i sprzedać przejęte mienie.

Na tę ostatnią okoliczność, czyli przydatność zespołu składników do prowadzenia (kontynuowania) działalności przez nabywcę, zwrócił uwagę TSUE w wyroku C-408/98 (Abbey National Plc), podzielając opinię Rzecznika Generalnego z dnia 13 kwietnia 2000 r., który stwierdził, iż „rozwiązanie przyjęte w Zjednoczonym Królestwie wydaje się rozsądne: gdy aktywa stanowiące część przedsiębiorstwa zdolną do odrębnego funkcjonowania są zbywane w taki sposób, że sprzedana część kontynuuje swoją działalność, ma zastosowanie opcja, z której Zjednoczone Królestwo skorzystało na mocy art. 5(8) VI Dyrektywy i uznaje się, że nie nastąpiła dostawa towarów”.

W kontekście zatem zbycia przedsiębiorstwa, z wyłączenia stosowania przepisów ustawy korzysta przekazanie przedsiębiorstwa lub jego niezależnej części, w tym dóbr materialnych oraz ewentualnie elementów niematerialnych, które razem tworzą przedsiębiorstwo lub jego część zdolne do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej. Nabywca musi jednakże mieć na celu prowadzenie przekazanego przedsiębiorstwa lub jego części, a nie jedynie natychmiastową likwidację danej działalności lub sprzedanie zapasów zasobów, jeśli istnieją.

Sformułowanie zawarte w art. 6 pkt 1 ustawy, zgodnie z którym przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa, należy w aspekcie art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE, rozumieć w sposób funkcjonalny, a nie tylko werbalny, tzn. analizując, czy dany zespół aktywów, który jest przedmiotem zbycia, pozwala na prowadzenie i służy w sposób trwały prowadzeniu samodzielnej działalności gospodarczej nabywcy, realizowanej uprzednio w przedsiębiorstwie Zbywcy.

Zbycie przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części w rozumieniu art. 6 pkt 1 ustawy, ma miejsce wówczas, gdy cały majątek przedsiębiorstwa lub jego zorganizowana część przechodzi na własność nabywcy, który kontynuuje działalność gospodarczą zbywcy. Wynika to również z treści przepisu art. 91 ust. 9 ustawy, który stanowi, że – w przypadku transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa korekta określona w ust. 1-8 jest dokonywana przez nabywcę przedsiębiorstwa lub nabywcę zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Aksjomat racjonalności ustawodawcy oraz kategoryczność sformułowania tego przepisu nakazuje przyjąć, że z transakcją zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 6 ustawy mamy do czynienia tylko wówczas, gdy nabywca kontynuuje działalność gospodarczą przy użyciu nabytego przedsiębiorstwa (zorganizowanej części przedsiębiorstwa).

W opisanej sytuacji nabywcą zespołu składników majątku tworzącego Biznes S. jest Kupujący, który nie zamierzał kontynuować działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę. Jednakże Wnioskodawca wskazał, że na dzień zawarcia umowy sprzedaży Kupujący na bazie nabytego zespołu składników majątkowych zamierzał prowadzić działalność gospodarczą polegającą na wydzierżawianiu poszczególnych składników majątkowych podmiotom trzecim, które prowadzą działalność gospodarczą w zakresie spedycji i transportu szkła płaskiego innenladerami, a także świadczeniu usług polegających na udostępnianiu pracowników na potrzeby podmiotów prowadzących działalność gospodarczą w ww. zakresie, dodatkowo na potrzeby takich podmiotów Kupujący zamierzał prowadzić agencję pracy tymczasowej. Ponadto Kupujący planował sprzedaż niektórych składników nabytego majątku.

Zatem skoro w opisanej sytuacji zbycie części przedsiębiorstwa tzw. „Biznesu S.” służącego do prowadzenia określonego rodzaju działalności tj. transportu i spedycji szkła płaskiego na rzecz Kupującego nie jest przeprowadzone w celu kontynuowania działalności w tym zakresie przez nabywcę, lecz transakcja jest przez niego realizowana w celu sprzedaży niektórych składników nabytego majątku oraz prowadzeniu działalności związanej z wydzierżawieniem poszczególnych składników majątkowych oraz udostępnianiem pracowników, to nie zostanie spełniony warunek dotyczący kontynuacji zbywcy.

Jak wskazano wyżej warunkiem wyłączenia spod działania ustawy zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części jest kontynuacja działalności przez nabywcę.

Wykładnia art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, była już przedmiotem wypowiedzi Naczelnego Sądu Administracyjnego. W orzecznictwie konsekwentnie prezentowany jest pogląd, że wyłączenie, o którym mowa w ww. unormowaniu, dotyczy tylko takiej transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa, w wyniku której następca prawny (nabywca) będzie prowadził działalność gospodarczą w oparciu o przekazane przedsiębiorstwo lub jego zorganizowaną część (por. np. wyroki NSA: z 6 listopada 2014 r., I FSK 1668/13; z 29 maja 2014 r., I FSK 1028/13; z 1 marca 2013 r.).

W konsekwencji w opisanej sytuacji sprzedaż zespołu składników majątku tworzącego Biznes S., na rzecz Kupującego który nie zamierza kontynuować działalności gospodarczej (jego zamiarem jest sprzedaż niektórych składników nabytego majątku oraz prowadzeniu działalności związanej z wydzierżawieniem poszczególnych składników majątkowych oraz udostępnianiem pracowników) skutkuje tym, że sprzedaż ta nie powinna być dla celów podatku od towarów i usług traktowana jako sprzedaż zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Zatem w przedmiotowej sprawie zespół składników majątku tworzący Biznes S. nie może być dla celów VAT traktowany jako zorganizowana część przedsiębiorstwa. W związku z tym w stosunku do tej sprzedaży nie znajdzie zastosowanie art. 6 pkt 1 ustawy. Należy uznać, że sprzedaż Biznesu S. będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach ogólnych.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin