Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-3.4011.222.2019.2.AWO
z 18 lipca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 10 maja 2019 r. (data wpływu 15 maja 2019 r.), uzupełnionym w dniu 27 czerwca 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 maja 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 27 czerwca 2019 r., o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości.

We wniosku tym, po uzupełnieniu, przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W 1970 r. rodzice Wnioskodawczyni pozostający w małżeńskiej wspólności majątkowej zamieszkali w wybudowanym przez siebie domu. W lutym 2017 r. rodzice Wnioskodawczyni podpisali u notariusza testamenty, w których: ojciec Wnioskodawczyni powołał do całego spadku swoją żonę (tj. matkę Wnioskodawczyni), a matka Wnioskodawczyni powołała do całego spadku swojego męża, (tj. ojca Wnioskodawczyni).

W grudniu 2017 r. zmarł ojciec Wnioskodawczyni. W kwietniu 2018 r. u notariusza został sporządzony akt poświadczenia dziedziczenia w obecności osób biorących udział w spisywaniu protokołu dziedziczenia, czyli w obecności żony zmarłego oraz ich dzieci. Zapisano, że spadek po zmarłym nabyła w całości jego żona.

W listopadzie 2018 r. spadkobierczyni, czyli matka Wnioskodawczyni zmarła. W maju 2019 r. u notariusza został podpisany akt poświadczenia dziedziczenia z zapisem, że spadek po zmarłej w równych częściach nabyły dzieci. Nieruchomość przeznaczona jest do sprzedaży przed upływem pięciu lat.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że w 1967 r. rodzice Wnioskodawczyni zakupili działkę, która należała do ich majątku wspólnego i wybudowali dom, więc od tej daty matka Wnioskodawczyni była właścicielką ½ nieruchomości. Od roku 2018, czyli po śmierci ojca, właścicielką całej przedmiotowej nieruchomości została matka Wnioskodawczyni. Po śmierci matki w listopadzie 2018 r. Wnioskodawczyni została właścicielką 1/3 nieruchomości. W bieżącym roku Wnioskodawczyni zamierza sprzedać przedmiotową nieruchomość.

W związku z powyższym opisem (w uzupełnieniu wniosku) sformułowano następujące pytania.

1. Czy sprzedaż przedmiotowej nieruchomości spowoduje konieczność zapłaty przez Wnioskodawczynię podatku dochodowego?
2. Od którego roku (1967, czy 2018) liczy się ustawowy pięcioletni okres, kiedy Wnioskodawczyni będzie mogła dokonać sprzedaży nieruchomości bez obowiązku zapłaty podatku dochodowego?

Przedstawiając własne stanowisko Wnioskodawczyni wskazała, że sprzedaż przedmiotowej nieruchomości nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, gdyż zostanie dokonana po upływie ustawowego (pięcioletniego) okresu.

Wnioskodawczyni podkreśliła, że dla transakcji dokonanych po dniu 1 stycznia 2019 r. zastosowanie znajdują znowelizowane przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wedle których Wnioskodawczyni za datę nabycia powinna przyjąć rok, w którym doszło do nabycia tej nieruchomości przez Jej rodziców (1967 rok).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)−c) wyżej wskazanej ustawy źródłem przychodów jest odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

• jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)−c) przed upływem pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

W świetle powyższego, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub ww. praw majątkowych następuje przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie i nie zostaje dokonane w wykonaniu działalności gospodarczej stanowi źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym, jeżeli sprzedaż nieruchomości nastąpi po upływie wskazanego okresu (pięciu lat liczonych od końca roku kalendarzowego, w którym doszło do nabycia), wówczas nie jest źródłem przychodu w rozumieniu wskazanego wyżej artykułu (art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), a co za tym idzie, kwota uzyskana z takiego zbycia nieruchomości w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Zatem, w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych posiada moment i sposób jej nabycia.

Użyte w treści art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pojęcie „nabycia” nie zostało zdefiniowane w ustawie. Ustawodawca określił natomiast jak należy liczyć przedmiotowy okres, w przypadku składników majątkowych nabytych w drodze spadku.

Zgodnie z art. 10 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku odpłatnego zbycia, nabytych w drodze spadku, nieruchomości lub praw majątkowych, określonych w ust. 1 pkt 8 lit. a)˗c), okres, o którym mowa w tym przepisie, liczy się od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie tej nieruchomości lub nabycie prawa majątkowego przez spadkodawcę.

Przepis ten rozstrzyga zatem, że w przypadku zbycia nieruchomości nabytej w drodze spadku, pięcioletni okres liczony będzie od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości przez spadkodawcę.

We wniosku wskazano, że w 1967 r. rodzice Wnioskodawczyni zakupili działkę (wchodzącą w skład majątku wspólnego) na której wybudowali dom. W lutym 2017 r. rodzice Wnioskodawczyni sporządzili u notariusza testamenty, w których powołali się wzajemnie (i wyłącznie) do całego spadku. Ojciec Wnioskodawczyni zmarł w grudniu 2017 r. W kwietniu 2018 r. sporządzono akt poświadczenia dziedziczenia, zgodnie z którym spadek po zmarłym nabyła w całości matka Wnioskodawczyni. W listopadzie 2018 r. zmarła matka Wnioskodawczyni. W maju 2019 r. sporządzono akt poświadczenia dziedziczenia, w którym wskazano, że spadek po zmarłej w równych częściach nabyły dzieci. Wnioskodawczyni została w ten sposób właścicielką 1/3 nieruchomości. W bieżącym roku Wnioskodawczyni zamierza sprzedać przedmiotową nieruchomość.

Zgodnie z art. 922 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145), spadek stanowią prawa i obowiązki majątkowe zmarłego, które z chwilą jego śmierci przechodzą na jedną lub kilka osób, stosownie do przepisów niniejszej ustawy. W myśl art. 924 i 925 Kodeksu cywilnego, spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku. Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem, który podlega przepisom prawa spadkowego, a data śmierci (chwila śmierci) spadkodawcy ustala, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej. Z kolei akt poświadczenia dziedziczenia potwierdza jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia (art. 1025 § 1 Kodeksu cywilnego).

Zważywszy na fakt, że nieruchomość została nabyta przez spadkodawczynię w ramach wspólności majątkowej małżeńskiej, a następnie po śmierci męża spadkodawczyni na podstawie testamentu stała się jedyną właścicielką nieruchomości należy odnieść się również do przepisów ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 31 § 1 cytowanej ustawy z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Przedmiotami majątkowymi w rozumieniu tego przepisu są wszelkie prawa majątkowe, zarówno bezwzględne (prawo własności rzeczy oraz inne prawa rzeczowe), jak i względne

(np. przysługujące małżonkom wierzytelności). Wspólność ustawowa obejmuje wszelkie

przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich. Ze wskazanego przepisu wynika, że wspólność małżeńska została ukształtowana jako wspólność łączna. Charakteryzuje się ona tym, że w czasie jej trwania małżonkowie nie mają określonych udziałów w majątku wspólnym, nie mogą więc rozporządzać udziałami, a także nie mogą żądać podziału majątku objętego wspólnością ustawową. Obojgu małżonkom przysługuje pełne prawo do całości majątku wspólnego. Zważywszy na tak ukształtowaną sytuację prawną małżonków objętych wspólnością ustawową, definitywne nabycie w czasie jej trwania nieruchomości oznacza nabycie przez każdego z małżonków tego prawa w całości, a nie w określonym ułamkowo udziale.

Zaprezentowane stanowisko znajduje odzwierciedlenie w podjętej przez Naczelny Sąd Administracyjny uchwale z dnia 15 maja 2017 r., sygn. akt II FPS 2/17, w której Sąd stwierdził, że: „Dla celów opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176, z późn. zm.) nabytych przez współmałżonka w wyniku dziedziczenia, datą ich nabycia lub wybudowania w rozumieniu tego przepisu jest dzień nabycia (wybudowania) tych nieruchomości i praw majątkowych do majątku wspólnego małżonków”.

Wobec powyższego, datą nabycia nieruchomości przez Wnioskodawczynię, zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 8 w związku z art. 10 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest rok 1967, tj. rok, w którym matka Wnioskodawczyni stała się właścicielką opisanej działki (na której później wybudowano przedmiotowy dom).

W przedmiotowej sprawie stwierdzić zatem należy, że planowane przez Wnioskodawczynię odpłatne zbycie udziału w wysokości 1/3 nieruchomości ˗ z zastrzeżeniem, że nie nastąpi ono w wykonaniu działalności gospodarczej ˗ nie będzie skutkować powstaniem przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, gdyż odpłatne zbycie nastąpi po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości przez spadkodawczynię (matkę Wnioskodawczyni).

Innymi słowy, rzeczona transakcja (o ile nie zostanie wykonana w ramach działalności gospodarczej) będzie wolna od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Z powyższego względu stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem

faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym

wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko˗Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.