Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT3.4011.222.2019.2.SK
z 27 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 19 kwietnia 2019 r. (data wpływu 29 kwietnia 2019 r.), uzupełnionym pismem złożonym w dniu 17 czerwca 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczenia przyznanego na zaspokajanie potrzeb rodziny – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 kwietnia 2019 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900), w związku z czym pismem z dnia 31 maja 2019 r., nr 0113 KDIPT3.4011.222.2019.1.SK, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ww. ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 31 maja 2019. (data doręczenia 7 czerwca 2019 r.). Natomiast w dniu 17 czerwca 2019 r. do tutejszego Organu wpłynęło pismo stanowiące odpowiedź Wnioskodawczyni na ww. wezwanie, nadane za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 12 czerwca 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni wystąpiła do sądu o zasądzenie środków na zaspokojenie potrzeb rodziny, gdyż mąż wyprowadził się i nie łożył na utrzymanie rodziny. W dniu 17 września 2014 r. Wnioskodawczyni zawarła z mężem ugodę przed Sądem Rejonowym o następującej treści: „Pozwany … zobowiązuje się łożyć tytułem zaspokajania potrzeb rodziny składającej się z żony… oraz małoletniego syna… kwoty po 1 800 zł (tysiąc osiemset złotych) miesięcznie, płatnej z góry do 10 dnia każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami na wypadek uchybienia terminu płatności którejkolwiek z należności do rąk powódki (…)”.

Na dzień niniejszej ugody Wnioskodawczyni posiadała z mężem rozdzielność majątkową. Mąż nie wywiązywał się z płatności i sprawa trafiła do komornika, któremu w roku 2018 udało się odzyskać część kwoty i wpłynęła ona na konto Wnioskodawczyni.

W piśmie złożonym w dniu 17 czerwca 2019 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawczyni dodała, że zaległe alimenty na zabezpieczenie potrzeb rodziny zostały odzyskane przez komornika i wpłynęły na konto Wnioskodawczyni w dniu 5 września 2018 r., zatem wniosek dotyczy 2018 r. Umowa o rozdzielności majątkowej między Nią a Jej mężem została zawarta w dniu 18 listopada 2009 r. W ugodzie sądowej nie została wskazana podstawa prawna wypłaty alimentów na zabezpieczenie potrzeb rodziny, jednakże Wnioskodawczyni przyjmuje domniemanie, że jest to art. 27 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy, z którego wynika obowiązek przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. W związku z faktem, że z ugody nie wynika podział kwoty 1 800 zł przeznaczonej na zaspokojenie potrzeb dziecka i Wnioskodawczyni (mąż nie mieszkał z Wnioskodawczynią i ich dzieckiem i mieli rozdzielność majątkową), czy może Ona przyjąć do celów podatkowych, że kwotę 1 800 zł dzieli na pół, ponieważ przeznaczona jest dla dwóch osób, aby ustalić wartość kwoty przeznaczonej dla Wnioskodawczyni i dla dziecka, co daje kwotę 900 zł dla dziecka i 900 zł dla Wnioskodawczyni?
2. Czy kwota przeznaczona na rzecz dziecka (Wnioskodawczyni zakłada, że 900 zł) jest zwolniona z podatku na mocy art. 21 ust. 1 pkt 127 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (na tak przemawia wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 29 września 2015 r., sygn. akt I SA/Gd 569/15)?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni:

Ad. 1.

W celu ustalenia podstawy opodatkowania kwotę 1 800 zł na zabezpieczenie potrzeb rodziny składającej się z Wnioskodawczyni i dziecka należy podzielić na pół w związku z faktem, że rodzina składa się z dwóch osób, co wynika z ugody sądowej (mąż nie mieszkał z Wnioskodawczynią i dzieckiem, poza tym mieli rozdzielność majątkową), a Sąd nie dokonał podziału w ugodzie.

Ad.2.

Zgodnie z tym co wskazał WSA w Gdańsku w powyżej powołanym wyroku, świadczenie ma charakter alimentacyjny zarówno w sytuacji realizacji obowiązku na podstawie art. 128 i nast. Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, jak również z art. 27 ww. Kodeksu, zatem kwota przyznana na rzecz dziecka powinna być zwolniona z opodatkowania na mocy art. 21 ust. 1 pkt 127 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z faktem, że środki na zabezpieczenie potrzeb rodziny spełniają kryterium przychodów z innych źródeł w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i są wypłacane na podstawie ugody sądowej Wnioskodawczyni uważa, że środki przeznaczone dla dziecka jako świadczenie alimentacyjne powinny być zwolnione z opodatkowania na mocy art. 21 ust. 1 pkt 127 lit. a) ww. ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym na dzień 31 grudnia 2018 r., opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku.

W treści art. 10 ust. 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie m.in. wymienia się inne źródła (pkt 9).

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z brzmieniem art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności”, wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w art. 20 ust. 1 ww. ustawy. Oznacza to, że przychodem z innych źródeł będzie każde przysporzenie majątkowe, mające konkretny wymiar finansowy, otrzymane jako świadczenie pieniężne, rzeczowe lub też jako świadczenie nieodpłatne, czy częściowo odpłatne.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni wystąpiła do sądu o zasądzenie środków na zaspokojenie potrzeb rodziny, gdyż mąż wyprowadził się i nie łożył na utrzymanie rodziny. W dniu 17 września 2014 r. Wnioskodawczyni zawarła z mężem ugodę przed Sądem Rejonowym następującej treści: „Pozwany … zobowiązuje się łożyć tytułem zaspokajania potrzeb rodziny składającej się z żony … oraz małoletniego syna … kwoty po 1 800 zł (tysiąc osiemset) złotych miesięcznie, płatnej z góry do 10 dnia każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami na wypadek uchybienia terminu płatności którejkolwiek z należności do rąk powódki … (…)”. Na dzień niniejszej ugody Wnioskodawczyni posiadała z mężem rozdzielność majątkową. Mąż nie wywiązywał się z płatności i sprawa trafiła do komornika, któremu w roku 2018 udało się odzyskać część kwoty i wpłynęła ona na konto Wnioskodawczyni. Zaległe alimenty na zabezpieczenie potrzeb rodziny zostały odzyskane przez komornika i wpłynęły na konto Wnioskodawczyni w dniu 5 września 2018 r., zatem wniosek dotyczy 2018 r. Umowa o rozdzielności majątkowej między Nią a Jej mężem została zawarta w dniu 18 listopada 2009 r. W ugodzie sądowej nie została wskazana podstawa prawna wypłaty alimentów na zabezpieczenie potrzeb rodziny, jednakże Wnioskodawczyni przyjmuje domniemanie, że jest to art. 27 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy, z którego wynika obowiązek przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisów tej ustawy nie stosuje się do świadczeń na zaspokojenie potrzeb rodziny, o których mowa w art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, objętych wspólnością majątkową małżeńską.

Z literalnego brzmienia powołanego przepisu wynika zatem, że wyłączeniu spod działania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegają wyłącznie świadczenia na zaspokojenie potrzeb rodziny, o których mowa w art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, objęte wspólnością majątkową małżeńską. W przypadku rozdzielności majątkowej środki pieniężne są przekazywane z odrębnego majątku męża do majątku żony, a zatem stanowią przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Kwestie stosunków majątkowych w małżeństwie reguluje ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. – Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682, z późn. zm.). Stosownie do art. 27 ww. Kodeksu, oboje małżonkowie obowiązani są, każdy według swych sił oraz swych możliwości zarobkowych i majątkowych, przyczyniać się do zaspokajania potrzeb rodziny, którą przez swój związek założyli. Zadośćuczynienie temu obowiązkowi może polegać także, w całości lub w części, na osobistych staraniach o wychowanie dzieci i na pracy we wspólnym gospodarstwie domowym.

Obowiązek ten – jako wynikający z przepisu powszechnie obowiązującego – powstaje z chwilą zawarcia małżeństwa i gaśnie z chwilą jego ustania, orzeczenia separacji lub unieważnienia. Rodzaj i zakres potrzeb, które powinny zostać zaspokojone, zależą od uzasadnionych indywidualnych okoliczności dotyczących każdego z członków rodziny.

Zgodnie z art. 31 § 1 ww. Kodeksu, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

W myśl art. 52 § 1 cyt. Kodeksu, z ważnych powodów każdy z małżonków może żądać ustanowienia przez sąd rozdzielności majątkowej. Natomiast, zgodnie art. 52 § 2 ww. Kodeksu, rozdzielność majątkowa powstaje z dniem oznaczonym w wyroku, który ją ustanawia. W wyjątkowych wypadkach sąd może ustanowić rozdzielność majątkową z dniem wcześniejszym niż dzień wytoczenia powództwa, w szczególności, jeżeli małżonkowie żyli w rozłączeniu.

Analizując powyższe stwierdzić należy, że możliwość skorzystania z wyłączenia określonego w art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uzależniona jest od łącznego spełnienia wszystkich zawartych w tym przepisie przesłanek, a mianowicie:

1. przyznane świadczenie musi być przeznaczone na zaspokojenie potrzeb rodziny,
2. potrzeby rodziny muszą być zgodne z określonymi w art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego,
3. świadczenie musi być objęte wspólnością majątkową małżeńską.
   
   

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania prawne stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie nie zachodzą przesłanki do wyłączenia z opodatkowania na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uzyskanego przez Wnioskodawczynię świadczenia z tytułu zaspokajania potrzeb rodziny, bowiem pomiędzy małżonkami została ustanowiona rozdzielność majątkowa. W związku z tym, że środki pieniężne przeznaczone na wypłatę ww. świadczenia nie są objęte wspólnością majątkową małżeńską, to nie został spełniony jeden z warunków, o którym mowa w ww. przepisie.

Ponadto, podkreślić należy, że wszelkie wyłączenia i zwolnienia podatkowe są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, a przepisy ich dotyczące powinny być interpretowane ściśle, zgodnie przede wszystkim z ich wykładnią językową. Wykluczone jest w tym przypadku zastosowanie wykładni rozszerzającej jak i zawężającej.

Z kolei, jak wskazano w opisie sprawy, z zawartej z mężem Wnioskodawczyni ugody sądowej wynikało wprost, że Jej mąż został „zobowiązany do łożenia tytułem zaspokajania potrzeb rodziny” na Jej rzecz oraz ich małoletniego dziecka, a nie, jak uważa Wnioskodawczyni, alimentów.

Wyjaśnić należy, że zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 127 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są alimenty:

1. na rzecz dzieci, które nie ukończyły 25 roku życia, oraz dzieci bez względu na wiek, które zgodnie z odrębnymi przepisami otrzymują zasiłek (dodatek) pielęgnacyjny lub rentę socjalną,
2. na rzecz innych osób niż wymienione w lit. a), otrzymane na podstawie wyroku sądu lub ugody sądowej, do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie 700 zł.
   
   

Odnosząc się do tak przedstawionego zagadnienia wyjaśnić należy, że zwrot „alimenty”, którego ustawodawca użył w treści art. 21 ust. 1 pkt 127 ww. ustawy, określając zakres przedmiotowy omawianego zwolnienia podatkowego, nie podlega dalszemu doprecyzowaniu w treści wskazanego przepisu. W rezultacie, przy pomocy wykładni rozstrzygnąć należy, czy powinno się rozumieć je w sposób wąski, wyłącznie przez pryzmat świadczeń alimentacyjnych o których mowa w art. 128 i nast. ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy, czy też dopuszczalne jest szersze jego rozumienie, jako ogółu świadczeń o charakterze alimentacyjnym.

Zgodnie z art. 128 ww. ustawy, obowiązek dostarczania środków utrzymania, a w miarę potrzeby także środków wychowania (obowiązek alimentacyjny) obciąża krewnych w linii prostej oraz rodzeństwo.

Należy w tym miejscu podkreślić, że wszelkie zwolnienia podatkowe są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, a przepisy dotyczące zwolnień powinny być interpretowane ściśle, zgodnie przede wszystkim z ich wykładnią językową. Wykluczone jest w tym przypadku zarówno stosowanie wykładni rozszerzającej jak i zawężającej. Tym samym, każdy wyjątek od zasady powszechności opodatkowania o której mowa w art. 84 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) nie może być interpretowany dowolnie, jak również uzupełniany w drodze interpretacji o treść, której nie zawiera.

Nie ulega wątpliwości, że pomiędzy obowiązkiem ustanowionym w art. 27 ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy, a obowiązkiem alimentacyjnym określonym w art. 128 i nast. ww. ustawy istnieje podobieństwo. Jednakże podkreślić należy, że o tożsamości obu omawianych obowiązków nie może być mowy.

Jakkolwiek świadczenie na zaspokojenie potrzeb rodziny może spełniać podobne cele, co świadczenie alimentacyjne, fakt ów nie upoważnia do formułowania tezy, że pomiędzy małżonkami – w czasie trwania małżeństwa – istnieje obowiązek alimentacyjny w ścisłym rozumieniu tego słowa. Obowiązek alimentacyjny dotyczy bowiem byłych małżonków oraz potrzeb „uprawnionego” (nie „rodziny”) i zależy od winy oraz istnienia niedostatku (art. 133 § 1 i 2 ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy). Z punktu widzenia art. 27 ww. ustawy żadna z tych przesłanek nie ma znaczenia. Podłożem istnienia obowiązku łożenia świadczeń na potrzeby rodziny jest bowiem małżeństwo, jego trwanie, funkcjonowanie oraz potrzeby. Obowiązek ten powstaje z chwilą zawarcia związku małżeńskiego i trwa do czasu jego ustania – rozwiązania lub unieważnienia.

Należy w związku z tym przyjąć, że nawet jeżeli sądy zasądzając na podstawie art. 27 ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy, korzystają w uzasadnieniach swoich orzeczeń ze słów takich jak „alimenty” czy „charakter alimentacyjny” posługują się w tym kontekście pewnym umownie przyjętym skrótem myślowym.

Jak wynika z powyższych rozważań, pomimo faktu, że świadczenie na zaspokojenie potrzeb rodziny bez wątpienia jest świadczeniem o charakterze alimentacyjnym, nie można twierdzić, że stanowi ono „alimenty” w rozumieniu art. 128 i nast. ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy. Pomimo faktu, że obie instytucje pełnią w obrocie prawnym zbliżone funkcje, wykazane w toku dotychczasowej argumentacji istniejące pomiędzy nimi różnice sprawiają, że nie można mówić o ich tożsamości.

Podkreślić należy, że również literalna interpretacja przepisów art. 2 ust. 1 pkt 7 oraz art. 21 ust. 1 pkt 127 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych prowadzi do wniosku, że ustawodawca w bezpośredni sposób rozgranicza od siebie oba omawiane świadczenia. Należy bowiem zauważyć, że gdyby intencją prawodawcy było objęcie omawianym zwolnieniem środków łożonych na zaspokojenie potrzeb rodziny, z pewnością odpowiednie sformułowanie, istniejące w treści pierwszego z tych przepisów, znalazłoby się również w treści drugiego z nich. Z punktu widzenia racjonalnego ustawodawcy bez wątpienia nielogicznym byłoby bowiem posługiwanie się na łamach jednego aktu prawodawczego dwoma różnymi pojęciami celem oznaczenia jednej i tej samej instytucji prawnej.

W konsekwencji uznać należy, że zasądzone przez Sąd środki na zaspokojenie potrzeb rodziny nie korzystają ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 127 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto, zauważyć należy, że Sąd zasądził jedną, łączną kwotę pieniężną na zaspokojenie (zabezpieczenie) potrzeb rodziny składającej się z Wnioskodawczyni i Jej małoletniego dziecka. Zatem, ugoda sądowa zawarta pomiędzy Wnioskodawczynią i Jej mężem nie przewidywała podziału przyznanej ww. kwoty pieniężnej odrębnie na Wnioskodawczynię i odrębnie na Jej małoletnie dziecko. Zatem, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlega cała kwota określona w zawartej ugodzie. W związku z powyższym, nie można zgodzić się z twierdzeniem Wnioskodawczyni, że połowa zasądzonej przez Sąd kwoty świadczenia przypadającej, zdaniem Wnioskodawczyni, na Jej małoletnie dziecko będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 127 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że otrzymywane przez Wnioskodawczynię na podstawie ugody sądowej środki pieniężne w wysokości 1 800 zł na zaspokajanie potrzeb rodziny, nie korzystają w żadnej części ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 127 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i tym samym stanowią dla Niej przychód z innych źródeł, określony w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu według skali podatkowej zgodnie z art. 27 ust. 1 ww. ustawy.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Nadmienić należy, że wydając niniejszą interpretację indywidualną tutejszy Organ zapoznał się z powołanym przez Wnioskodawczynię orzeczeniem. Zostało ono potraktowane jako element stanowiska Wnioskodawczyni w sprawie, którego z przyczyn szczegółowo wskazanych w niniejszej interpretacji Organ jednak nie podziela. Jednocześnie zauważyć należy, że w polskim systemie prawnym orzeczenia sądów nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Stosownie do treści art. 87 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. – Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z późn. zm.), nie są one źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla Organu wydającego interpretację indywidualną. Zatem, powołany przez Wnioskodawczynię wyrok nie ma zastosowania, ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy zauważa, że powołany przez Wnioskodawczynię we wniosku wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 29 września 2015 r., sygn. akt I SA/Gd 569/15 dotyczy odmiennego stanu faktycznego niż przedstawiony we wniosku. Wyrok ten dotyczy możliwości zwolnienia z opodatkowania otrzymywanych alimentów, zaś w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z opodatkowaniem otrzymywanego przez Wnioskodawczynię świadczenia na zaspokojenie potrzeb rodziny.

Końcowo, mając na uwadze treść przepisu art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900), zauważyć należy, że w przedmiotowej sprawie Organ podatkowy wydając interpretację indywidualną przepisów prawa opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię. Do postępowania w sprawie wydania interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego nie mają bowiem zastosowania przepisy o postępowaniu podatkowym, a postępowanie dowodowe jest częścią postępowania podatkowego.

Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.