Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.158.2019.3.MJ
z 18 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 2 kwietnia 2019 r. (data wpływu 9 kwietnia 2019 r.), uzupełnionym 24 oraz 26 maja 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy przekazywanie środków pieniężnych w postaci dobrowolnych napiwków od klientów stanowi dla Wnioskodawcy przychód na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 kwietnia 2019 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy przekazywanie środków pieniężnych w postaci dobrowolnych napiwków od klientów stanowi dla Wnioskodawcy przychód na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 9 maja 2019 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.158.2019.2.MJ, 0115-KDIT2-1.4011.143.2019.3.KK, 0115-KDIT1-1.4012.236.2019.3.MN wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 24 oraz 26 maja 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca, Spółka z o.o. (dalej także: „Spółka”) prowadzi na terytorium Polski działalność w zakresie usług restauracyjnych w wynajmowanym lokalu użytkowym. Spółka jest czynnym podatnikiem VAT.

Spółka świadczy swoje usługi zarówno dla klientów indywidualnych (osób fizycznych) jak i firm (osób prawnych), krajowych i zagranicznych (dalej: „Klient”).

Cała sprzedaż Spółki ewidencjonowana jest na urządzeniach fiskalnych, niezależnie od tego czy jest to sprzedaż na rzecz osób fizycznych czy prawnych, dlatego każda wykonana usługa czy sprzedany towar potwierdzona jest paragonem fiskalnym.

Usługi oferowane Klientom rozliczane są w oparciu o ogólnodostępny cennik (menu) lub z umów (imprezy zorganizowane) z Klientem, w oparciu o te umowy. Kwoty te zawierają w sobie podatek VAT naliczony zgodnie z obowiązującymi w danym czasie przepisami. Częstą praktyką w punktach gastronomicznych Spółki jest przyznawanie przez Klientów napiwków obsługującym ich pracownikom. W przypadku Klientów Spółki kwoty te mają charakter dobrowolny, a ich przyznanie i ew. ich kwoty zależą wyłącznie od uznania Klienta, jego oceny i dobrej woli. Zwyczajowo jest to 10% od kwoty świadczenia, natomiast to Klient ostatecznie decyduje, czy zamierza przyznać dobrowolny napiwek.

Na karcie menu może znaleźć się informacja, że Klient ma prawo przyznać napiwek w dowolnej kwocie. Zwyczajowo przyjęte jest, że jest to 10%.

Klient może zatem przyznać dobrowolny napiwek w wysokości:

1. zwyczajowo przyjętej 10%;
2. wyższej niż zwyczajowo przyjęte 10%;
3. niższej niż zwyczajowo przyjęte 10%;
4. w ogóle nie przyznawać napiwku.

Przyznanie takiej uznaniowej kwoty będącej formą wyrazu satysfakcji z obsługi ma miejsce w różnej formie (sytuacje):

1. Uiszczenie dobrowolnego napiwku w zwyczajowo przyjętej wysokości 10% i na prośbę Klienta doliczonej do rachunku i opisanej jako dobrowolny napiwek.
2. Pozostawienie reszty lub innej kwoty gotówki po rozliczeniu rachunku gościa jeśli Klient zdecyduje o wyższej lub niższej wysokości dobrowolnego napiwku.
3. Na prośbę Klienta przy dokonywaniu płatności za rachunek, Klient mówi ile chce przyznać napiwku, a kasjer (Kelner) dolicza kwotę poprzez jej doliczenie przy płatności terminalem (kwota z rachunku plus kwota napiwku).
   
   

Stosowane przez Spółkę systemy sprzedażowe pozwalają określić i jednoznacznie przypisać kwoty poszczególnych przydzielonych napiwków konkretnym pracownikom, dlatego możliwe jest generowanie okresowych raportów, na podstawie których Spółka rozlicza się z pracownikami z napiwków.

Ad. 1. W sytuacji nr 1 na żądanie Klienta Spółka zamierza dla celów podatku VAT wykazywać napiwki na paragonie ze stawką 0% z przypisaną literą (prawdopodobnie) E. Stosowny zapis znajduje się w księdze serwisowej kas fiskalnych, co ewidencjonowane jest pod tą pozycją – ze względu na ograniczenia kas fiskalnych i nie ma możliwości ewidencjonowania napiwków ze stawką n/p (nie podlega).

Spółka nie będzie pobierać na swoją rzecz żadnych kwot z napiwków. Na koniec dnia przekaże napiwki Kelnerowi. Na spółce nie będą ciążyć obowiązki płatnika związane z pobraniem podatku i przekazaniem go do US. Nadmienić należy, że środki pieniężne w postaci napiwku były przyznane dobrowolnie Kelnerowi, a nie Spółce i na żądanie Klienta został ten napiwek uwzględniony na paragonie. Sytuacja jest tożsama z pozostawieniem przez Klienta napiwku Kelnerowi bez żądania ewidencjonowania na paragonie. Spółka jest jedynie przekaźnikiem środków pieniężnych.

W konsekwencji nie są to środki pieniężne stanowiące przychód Spółki.

Ad. 2. Spółka nie wykazuje napiwku na paragonie, gdyż nawet nie wie, czy Klient chce pozostawić napiwek, czy nie. Klient wcześniej nie informował o chęci pozostawienia napiwku. Napiwek w gotówce (o ile występuje) pozostaje u Kelnera obsługującego. Kelner nie wykazuje napiwku Spółce (pracodawcy). Spółka nie wie, czy Kelner w ciągu dnia otrzymał jakikolwiek napiwek, a jeśli go otrzymał, to nie wie w jakiej wysokości.

Kwoty napiwków nie są w żaden sposób rozliczane przez Spółkę.

Ad. 3. Spółka zamierza oddawać kelnerowi różnicę pomiędzy wysokością kwot wynikających z paragonów wystawionych i opłaconych kartą, a wysokością środków pieniężnych pobranych przez terminal od Klienta. Różnica ta stanowić będzie napiwek Kelnera. Z uwagi na możliwość dokonywania płatności kartą jest to rozliczenie tożsame z gotówkowym, aczkolwiek z uwagi na to, że środki są przekazywane na rachunek Spółki, nie ma innej możliwości ich przekazania Kelnerowi, jak po weryfikacji i zestawieniu ww. danych.

Zdaniem Spółki, kwoty napiwków przekazywanych pracownikom, nie powinny być rozliczane przez Spółkę, gdyż Spółka jest tylko przekaźnikiem środków pieniężnych przekazanych przez Klienta Kelnerowi.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy przekazywanie środków pieniężnych w postaci dobrowolnych napiwków od Klientów (opis sytuacji nr 1 i 3) stanowi przychód dla Spółki w świetle ustawy o CIT?

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, napiwki otrzymane przez Kelnera (pracownika) fizycznie, bez ich ewidencjonowania, te które na żądanie Klienta zostały doliczone do paragonu oraz te, które nie zostały zaewidencjonowane na kasie, a zapłacone kartą, nie stanowią przychodu Spółki.

Wynika to z faktu, że napiwek nie jest wynagrodzeniem należnym Wnioskodawcy od gościa z tytułu świadczenia usługi gastronomicznej, gdyż wartość świadczenia określają cenniki, a strona wykonująca świadczenie może oczekiwać tylko takiej zapłaty, jaka wynika z obowiązujących cen. Pozostawienie napiwku jest sprawą całkowicie dobrowolną, a Spółce nie służy jakiekolwiek roszczenie o jego zapłatę, trudno zatem uznać, że świadczenie w postaci napiwku jest należne Wnioskodawcy. Z uwagi na powyższe, zgodnie z ustawą z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865), kwoty napiwków nie stanowią dla Wnioskodawcy przychodu do opodatkowania, gdyż nie jest to Wynagrodzenie należne Wnioskodawcy, a Kelnerowi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie zauważyć należy, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest rozstrzygnięcie w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych. W związku z powyższym, stosownie do postawionego w ww. zakresie pytania, niniejsza interpretacja indywidualna dotyczy wyłącznie ustalenia czy przekazywanie środków pieniężnych w postaci dobrowolnych napiwków od klientów stanowi dla Wnioskodawcy przychód na gruncie ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865, ze zm., dalej: „ustawa o CIT”). Przedmiotem interpretacji nie jest natomiast kwestia dot. ustalenia, czy przekazywane przez Klientów napiwki stanowią wynagrodzenie pracowników Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o CIT, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

W myśl art. 7 ust. 2 ustawy o CIT, dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Stosownie do art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Ustawa o CIT nie definiuje ściśle pojęcia przychodu, jednakże na podstawie treści art. 12 powołanej ustawy można określić przychód jako wszelkie trwałe, bezzwrotne i definitywne przysporzenia majątkowe w postaci środków pieniężnych, dóbr majątkowych oraz świadczeń w naturze, niezależnie od tytułu prawnego ich uzyskania przez podatnika. W przypadku podatników prowadzących działalność gospodarczą, przychodem są również kwoty należne, nawet gdy nie zostały faktycznie otrzymane, pod warunkiem że kwoty te spełniają warunki wymienione powyżej (trwały, bezzwrotny i definitywny charakter).

Literalna wykładnia powołanych przepisów prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. W konsekwencji, do przychodów podatkowych, podatnik powinien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe. Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, lub pomniejsza jego pasywa. Od zasady tej, w ściśle określonych przypadkach, wprowadzone zostały przez ustawodawcę wyjątki. Katalog przysporzeń, których nie zalicza się do przychodów podatkowych jest zamknięty i zawarto go w art. 12 ust. 4 ustawy o CIT. Wskazać przy tym należy, że przychód w prawie podatkowym nie jest definiowany wynikowo (jako strata lub zysk podmiotu), a jako jakiekolwiek trwałe przysporzenie majątkowe, uzyskane poprzez przyrost aktywów lub zmniejszenie pasywów podatnika.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że jeżeli w istocie, jak wynika ze złożonego wniosku, stosowane przez Spółkę systemy sprzedażowe pozwalają określić i jednoznacznie przypisać kwoty poszczególnych przydzielonych napiwków konkretnym pracownikom i w związku z tym możliwe jest generowanie okresowych raportów, na podstawie których Spółka rozlicza się z pracownikami z napiwków, a Wnioskodawca nie będzie pobierać na swoją rzecz żadnych kwot z napiwków i na koniec dnia przekaże napiwki pracownikom, to nie sposób uznać, że pozostawiane przez Klientów napiwki stanowią trwałe i definitywne przysporzenie majątkowe Wnioskodawcy.

W związku z powyższym, napiwki od Klientów, przekazywane przez Spółkę pracownikom, zarówno w sytuacji doliczenia ich kwoty do kwoty wynikającej z paragonu, jak i zapłaty za pośrednictwem karty płatniczej (tj. w sytuacjach określonych we wniosku jako 1 i 3), nie będą stanowić przychodu podatkowego Wnioskodawcy.

Podkreślić w tym miejscu należy, że na Wnioskodawcy ciąży obowiązek dokumentowania rozliczeń dokonywanych transakcji, a także rozliczeń pomiędzy Spółką i jej pracownikami, w sposób umożliwiający właściwe i niebudzące wątpliwości określenie wysokości przychodów podatkowych Spółki.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Nadmienić należy, że w zakresie pytań oznaczonych we wniosku Nr 1 i 3 zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 14na § 1 i 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.