Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-1.4011.79.2019.3.AGR
z 5 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 5 marca 2019 r. (data wpływu 25 marca 2019 r.), uzupełnionym w dniu 3 czerwca 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w związku z czym pismem z dnia 21 maja 2019 r. nr 0112-KDIL3-1.4011.79.2019.2.AGR 0111-KDIB3-1.4012.173.2019.3.KO wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 28 maja 2019 r., wniosek uzupełniono w dniu 3 czerwca 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie handlu, jest płatnikiem podatku VAT, księgowość prowadzi w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Obecnie ma zawieszoną działalność.

Małżonek Wnioskodawczyni również prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie handlu, jest czynnym płatnikiem VAT, księgowość także prowadzi w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Jako małżeństwo mają wspólność majątkową istniejącą na podstawie przepisów Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, małżonkowie nie zamierzają ustanowić rozdzielności majątkowej. Mąż głównie zajmuje się sprzedażą filtrów do wody, nawilżaczy i oczyszczaczy powietrza, dodatkowo prowadzi sklep z karmami i akcesoriami dla zwierząt.

Małżonkowie planują, aby rozdzielić te branże, to znaczy u męża pozostałaby branża filtrów, oczyszczaczy i nawilżaczy, a sklep z artykułami i karmami dla zwierząt prowadziłaby Wnioskodawczyni, po zaktualizowaniu stosownie wpisu do CEiDG i odwieszeniu działalności, będąc również czynnym płatnikiem podatku VAT.

Ponieważ sklep działa i małżonkowie nie planują dłuższej przerwy w jego działaniu, to naturalnie na dzień zmiany będzie w sklepie istniał zapas towarów zakupionych przez męża na faktury VAT, z których podatek VAT naliczony został odliczony, a zakupy towarów zaliczone w cenach netto w koszty, czyli zapisane w pkpir do kolumny 10 w tym roku, lub znajdują się na remanencie na dzień 31.12.2018 roku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych.

Czy zapas towarów handlowych spisanych na dzień zakończenia sprzedaży przez męża, a rozpoczęcia sprzedaży przez Wnioskodawczynię, będzie podlegał wpisaniu do pkpir i w konsekwencji będzie stanowił u Wnioskodawczyni koszt podatkowy jako wartość towarów handlowych w cenie zakupu przeznaczonych do dalszej odsprzedaży?

Treść pytania wynika z uzupełnienia wniosku.

Zdaniem Wnioskodawczyni, towary będące na stanie zapasów na dzień zmiany dla potrzeb podatku dochodowego nie wymagają żadnych zapisów w pkpir zarówno żony, jak i męża, gdyż zostały już zaliczone w koszty w momencie zakupu przez męża.

Niezależnie od tego, który z małżonków wykorzystuje składniki majątku objęte majątkową wspólnością ustawową w swojej działalności gospodarczej, oboje małżonkowie pozostają ich współwłaścicielami.

W swojej ocenie Wnioskodawczyni opiera się również na interpretacji indywidualnej sygn. 0112-KDIL3-3.4011.275.2018.5.MC z 20 września 2018 r., – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, gdzie stwierdza się iż „należy również wskazać, że poniesione wydatki mogą stanowić koszt uzyskania przychodów tylko raz”.

Reasumując, towary zostały zaliczone w koszty uzyskania przychodów męża, nie zostanie sporządzony żaden zapis zmniejszający koszty w pkpir, natomiast po zmianie sprzedaży tego towaru będzie dokonywała żona, zaliczając tę sprzedaż do przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej (bez dokonania żadnego zapisu w zakresie kosztów).

W uzupełnieniu Wnioskodawczyni wyraziła pogląd, że w jej ocenie nie będzie miała prawa zaliczyć do kosztów wartości towarów służących dalszej odsprzedaży, gdyż w przypadku gdy do przekazania składników majątku dochodzi między małżonkami, między którymi obowiązuje ustrój wspólności majątkowej, w ten sposób, że jeden z małżonków przekazuje nieodpłatnie składniki majątku wykorzystywane w swojej działalności gospodarczej, a drugi małżonek przyjmuje je do wykorzystywania we własnej działalności gospodarczej i składniki te objęte są wspólnością majątkową, nie dochodzi do zmiany właściciela tych składników majątku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682, z późn. zm.), z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Natomiast w myśl art. 33 ww. Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, do majątku osobistego każdego z małżonków należą:

1. przedmioty majątkowe nabyte przed powstaniem wspólności ustawowej;
2. przedmioty majątkowe nabyte przez dziedziczenie, zapis lub darowiznę, chyba że spadkodawca lub darczyńca inaczej postanowił;
3. prawa majątkowe wynikające ze wspólności łącznej podlegającej odrębnym przepisom;
4. przedmioty majątkowe służące wyłącznie do zaspokajania osobistych potrzeb jednego z małżonków;
5. prawa niezbywalne, które mogą przysługiwać tylko jednej osobie;
6. przedmioty uzyskane z tytułu odszkodowania za uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia albo z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; nie dotyczy to jednak renty należnej poszkodowanemu małżonkowi z powodu całkowitej lub częściowej utraty zdolności do pracy zarobkowej albo z powodu zwiększenia się jego potrzeb lub zmniejszenia widoków powodzenia na przyszłość;
7. wierzytelności z tytułu wynagrodzenia za pracę lub z tytułu innej działalności zarobkowej jednego z małżonków;
8. przedmioty majątkowe uzyskane z tytułu nagrody za osobiste osiągnięcia jednego z małżonków;
9. prawa autorskie i prawa pokrewne, prawa własności przemysłowej oraz inne prawa twórcy;
10. przedmioty majątkowe nabyte w zamian za składniki majątku osobistego, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.
    
    

Cytowany powyżej przepis określa zatem, co stanowi osobisty majątek każdego z małżonków. Do majątku odrębnego małżonków nie zalicza się zatem przedmiotów służących do prowadzenia działalności gospodarczej.

W myśl art. 206 i 207 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli, natomiast pożytki i inne przychody z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielom w stosunku do wielkości udziałów; w takim samym stosunku współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną.

Wobec powyższego małżonkowie posiadający prawo do rzeczy na zasadzie współwłasności majątkowej mają równe prawo do korzystania z rzeczy wspólnej oraz obowiązek dbania o nią.

Mając na uwadze treść ww. przepisów należy przyjąć, że dają one możliwość przekazania towarów handlowych stanowiących współwłasność łączną małżonków, wykorzystywanych w działalności gospodarczej męża Wnioskodawczyni – na jej rzecz.

Przechodząc na grunt przepisów prawa podatkowego wskazać należy, że zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wykazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni oraz jej mąż prowadzą odrębnie i samodzielnie pozarolnicze działalności gospodarcze, Wnioskodawczyni aktualnie ma zawieszoną działalność. Zdarzenia gospodarcze ewidencjonują za pomocą podatkowych ksiąg przychodów i rozchodów. Między małżonkami istnieje wspólność majątkowa.

Małżonkowie planują, aby w przypadku działalności gospodarczej męża dokonać podziału dotychczasowej działalności w ten sposób, aby u męża pozostała branża filtrów, oczyszczaczy i nawilżaczy, zaś sklep z artykułami i karmami dla zwierząt prowadziłaby Wnioskodawczyni, po zaktualizowaniu wpisu do CEiDG oraz odwieszeniu działalności.

W sklepie prowadzonym przez męża, na dzień zmiany będzie istniał zapas towarów zakupionych przez męża, które zostały zaliczone w cenach netto w koszty w 2019 roku lub znajdują się na remanencie na dzień 31.12.2018 roku.

Mając na uwadze tak przedstawiony opis sprawy oraz przytoczone przepisy Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego należy wskazać, że koszt nabytych towarów, przekazanych z działalności męża Wnioskodawczyni do jej działalności spełni przesłankę wymienioną w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednakże w działalności gospodarczej Wnioskodawczyni. Wskazać bowiem należy na związek poniesionego kosztu (wydatku na zakup towaru) z planowanym osiągnięciem w przyszłości przychodu z tytułu sprzedaży tego towaru w firmie Wnioskodawczyni. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie określa w jakim czasie od dnia poniesienia kosztu musi być osiągnięty z tego tytułu przychód, stąd więc – choć wydatek został poniesiony w przeszłości przez męża Wnioskodawczyni i w związku z jego działalnością – zbycie tego towaru przez Wnioskodawczynię (po jego przeniesieniu do jej działalności) spowoduje uznanie tego towaru za koszt uzyskania przychodu w działalności gospodarczej Wnioskodawczyni. Przekazanie towarów na rzecz firmy Wnioskodawczyni – prawnie dopuszczalne jako przesunięcie majątku wspólnego miedzy małżonkami, spowoduje skutek tego typu, że towary handlowe zostaną uznane za służące uzyskaniu przychodów w jej firmie. Towary (ich wartość) podlega wpisaniu do podatkowej księgi przychodów i rozchodów w działalności Wnioskodawczyni.

Mając na uwadze informacje przedstawione we wniosku uznać należy, że wydatki poniesione na zakup towarów handlowych, które Wnioskodawczyni zostaną przekazane z działalności prowadzonej przez jej męża będą stanowiły koszt uzyskania przychodów, ale w działalności gospodarczej Wnioskodawczyni.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni uznać należy za nieprawidłowe.

Końcowo wskazać należy, że z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – niniejsza interpretacja wywołuje skutki prawne tylko dla Wnioskodawczyni jako osoby występującej z wnioskiem, nie wywiera natomiast skutku prawnego dla męża Wnioskodawczyni oraz nie odnosi się do mogących wystąpić u niego skutków przeniesienia towarów handlowych z jego działalności do działalności Wnioskodawczyni, wskazanych we własnym stanowisku Zainteresowanej.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawczynię pisma co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostało ono wydane w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Jednocześnie informuje się, że wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług podlega odrębnemu rozstrzygnięciu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.