Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.126.2019.1.MS
z 3 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 22 marca 2019 r. (data wpływu 27 marca 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy płatności przekazywane przez Spółkę do SPV w wykonaniu umowy o administrowanie wierzytelnościami, które Spółka otrzymuje od leasingobiorców oraz pożyczkobiorców (dłużników) z tytułu spłaty wierzytelności wynikających z umów leasingu i pożyczki mieszczą się w katalogu świadczeń wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i w związku z tym, czy w świetle art. 26 ust. 1 i ust. 2e ww. ustawy Spółka jest lub będzie zobowiązana do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 marca 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy płatności przekazywane przez Spółkę do SPV w wykonaniu umowy o administrowanie wierzytelnościami, które Spółka otrzymuje od leasingobiorców oraz pożyczkobiorców (dłużników) z tytułu spłaty wierzytelności wynikających z umów leasingu i pożyczki mieszczą się w katalogu świadczeń wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i w związku z tym, czy w świetle art. 26 ust. 1 i ust. 2e ww. ustawy Spółka jest lub będzie zobowiązana do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej także: „Spółka”) jest podmiotem prowadzącym działalność finansową, w szczególności, w zakresie zawierania umów leasingu operacyjnego i finansowego oraz udzielania klientom finansowania w formie pożyczek. W celu uzyskania finansowania potrzebnego do prowadzonej działalności Spółka przystąpiła do umowy sekurytyzacji wierzytelności w odniesieniu do:

• wierzytelności wynikających z umów leasingu zawartych przez Spółkę jako finansującego,
• wierzytelności wynikających z umów pożyczek zawartych przez Spółkę jako pożyczkodawcę.
  
  

Wierzytelności leasingowe mogą wynikać zarówno z umów leasingu operacyjnego, jak i finansowego. Przedmiotem umów leasingu mogą być w szczególności, środki transportu, w skład których wchodzą również pojazdy samochodowe, a także maszyny i urządzenia.

Sekurytyzacja zostanie, a częściowo została już przeprowadzona poprzez odpłatny przelew wierzytelności przez Spółkę do spółki celowej, która została utworzona w Irlandii (dalej: „SPV”). SPV jest rezydentem podatkowym Irlandii. SPV nie posiada w Polsce siedziby działalności gospodarczej, ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. SPV nie jest też zarejestrowana dla celów podatku od towarów i usług w Polsce. SPV nie jest powiązana kapitałowo lub organizacyjnie ze Spółką, a przedmiotem działalności SPV jest wyłącznie nabywanie wierzytelności oraz uzyskanie finansowania (w szczególności, poprzez emisję papierów wartościowych), a także wykonywanie czynności z tym związanych.

Realizowana transakcja sekurytyzacji nie obejmuje wyłącznie zbycia wierzytelności przez Spółkę do SPV, ale do jej przeprowadzenia konieczne są także inne kluczowe operacje. W skład transakcji sekurytyzacji wchodzą m.in. następujące podstawowe elementy transakcyjne:

• Przeniesienie wierzytelności ze Spółki do SPV następuje w wykonaniu umowy sprzedaży wierzytelności zawartej pomiędzy Spółką i SPV. Przelew wierzytelności w ramach sekurytyzacji jest dokonywany w sposób rewolwingowy, co oznacza, że zgodnie z założeniami sekurytyzacji, do SPV są sprzedawane periodycznie poszczególne transze wierzytelności w czasie trwania okresu rewolwingowego.
• Wierzytelności pożyczkowe sprzedawane przez Spółkę do SPV nie obejmują odsetek naliczonych do dnia sprzedaży tych wierzytelności (tj. odsetek należnych Spółce przed dniem sprzedaży wierzytelności). SPV jest uprawniona do otrzymania odsetek od udzielonych pożyczek naliczonych od dnia nabycia wierzytelności pożyczkowych od Spółki. 
• W zamian za nabyte wierzytelności SPV płaci Spółce cenę. Cena za wierzytelności leasingowe jest niższa od łącznej kwoty zbywanych wierzytelności leasingowych. Różnica między wartością wierzytelności, a otrzymaną ceną stanowi dyskonto uzyskiwane przez SPV na nabyciu wierzytelności leasingowych. Cena należna Spółce za wierzytelności pożyczkowe odpowiada wartości nominalnej części kapitałowej wierzytelności pożyczkowych.
• Przelew wierzytelności do SPV dokonywany jest bez regresu.
• Celem nabycia poszczególnych transz wierzytelności, SPV emituje obligacje lub inne instrumenty dłużne, których zabezpieczeniem (źródłem spłaty) są wierzytelności nabyte od Spółki.
• W zamian za udział SPV w transakcji sekurytyzacji i zapewnienie środków pieniężnych Spółce poprzez zapłatę ceny za wierzytelności, SPV uzyskuje od Spółki odpowiednie wynagrodzenie. Przybiera ono formę (i) dyskonta opisanego powyżej w przypadku wierzytelności leasingowych, (ii) prowizji w zamian za sekurytyzację wierzytelności pożyczkowych.
• Uzyskane przez SPV finansowanie jest wykorzystywane do zapłaty ceny za wierzytelności, przy czym płatność części ceny może zostać odroczona i zapłacona przez SPV do Spółki po spłacie przez SPV jej pozostałych zobowiązań. W konsekwencji, przeprowadzona sekurytyzacja stanowi efektywną metodę finansowania Spółki, w której Spółka uzyska potrzebne środki finansowe przed datą wymagalności rat leasingowych i rat udzielonych pożyczek składających się na wierzytelności będące przedmiotem sekurytyzacji. Rozliczenia między Spółką i SPV mogą być także dokonywane w formie potrącenia wzajemnych należności.
• Co szczególnie istotne ze względu na pytanie zawarte we wniosku, po zbyciu wierzytelności do SPV, Spółka pełni funkcję tzw. serwisera w zakresie administrowania wierzytelnościami. W związku z tym, Spółka m.in. otrzymuje od dłużników (leasingobiorców i pożyczkobiorców) zapłatę za przedmiotowe wierzytelności stanowiące własność SPV, a następnie przekazuje je do SPV. Usługi te są świadczone przez Spółkę w oparciu o odpowiednią umowę o obsługę nabytych wierzytelności. Z uwagi na fakt, iż SPV jest spółką celową przeznaczoną do przeprowadzenia sekurytyzacji, serwisowanie nabytych wierzytelność przez samą SPV byłoby bardzo utrudnione, przez co zaangażowanie w ten proces Spółki jest kluczowe.
• Przelew wierzytelności leasingowych do SPV nie jest połączony z przeniesieniem na SPV własności przedmiotów leasingu objętych umowami leasingu. W konsekwencji pomimo przeniesienia wierzytelności leasingowych na SPV, to Spółka w dalszym ciągu pozostaje stroną umów leasingu. Spółka wystawia faktury na leasingobiorców na poszczególne raty leasingowe, wchodzące w skład wierzytelności przelanych na SPV. Analogicznie, w odniesieniu do umów pożyczek, to Spółka pozostaje pożyczkodawcą, pomimo że prawo do otrzymywania spłat kwoty głównej pożyczek, należnych odsetek i innych wynikających z nich wierzytelności zostaje przeniesione na SPV.
  
  

Ponadto Spółka rozpoznaje przychody z tytułu wierzytelności leasingowych w oparciu o art. 17k ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865, dalej: „ustawa CIT”), zgodnie z którym jeżeli finansujący przeniósł na rzecz osoby trzeciej wierzytelności z tytułu opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1 ustawy CIT, a nie została przeniesiona na osobę trzecią własność przedmiotu umowy leasingu, co ma miejsce w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym:

1. do przychodów finansującego nie zalicza się kwot wypłaconych przez osobę trzecią z tytułu przeniesienia wierzytelności;
2. kosztem uzyskania przychodów finansującego jest zapłacone osobie trzeciej dyskonto lub wynagrodzenie.
   
   

W konsekwencji Spółka nie zalicza kwot wypłaconych przez SPV z tytułu przeniesienia wierzytelności leasingowych do przychodów.

Natomiast w odniesieniu do wierzytelności pożyczkowych Spółka nie zalicza do swoich przychodów wartości odsetek od pożyczek, ponieważ są one należne SPV.

Celem sekurytyzacji nie jest zbycie przez Spółkę wierzytelności poprzez ich sprzedaż do SPV celem windykacji, lecz wdrożenie szczególnego instrumentu pozwalającego na uzyskanie przez Spółkę środków finansowych przed wymagalnością wierzytelności, w drodze finansowania uzyskanego przez SPV w oparciu o zabezpieczenie w postaci wierzytelności. Zatem po dokonanej sprzedaży wierzytelności, ryzyko spłaty tych wierzytelności przez dłużników (korzystających - leasingobiorców oraz pożyczkobiorców) ponosi SPV, a nie Spółka.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy płatności przekazywane przez Spółkę do SPV w wykonaniu umowy o administrowanie wierzytelnościami, które Spółka otrzymuje od leasingobiorców oraz pożyczkobiorców (dłużników) z tytułu spłaty wierzytelności wynikających z umów leasingu i pożyczki mieszczą się w katalogu świadczeń wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy CIT i w związku z tym czy w świetle art. 26 ust. 1 i ust. 2e ustawy CIT Spółka jest lub będzie zobowiązana do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego?

Zdaniem Wnioskodawcy, płatności otrzymane przez Spółkę od dłużników z tytułu spłaty wierzytelności wynikających z umów leasingu i pożyczki, przekazywane przez Spółkę do SPV w wykonaniu umowy o administrowanie wierzytelnościami, nie mieszczą się w katalogu przychodów z art. 21 ust. 1 ustawy CIT, a co za tym idzie, w świetle art. 26 ust. 1 i ust. 2e ustawy CIT Spółka nie jest oraz nie będzie zobowiązana do poboru oraz zapłaty zryczałtowanego podatku dochodowego z tytułu ww. płatności.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy CIT, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy CIT podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium

Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1. z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),
2. z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
3. z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

-ustala się w wysokości 20% przychodów.

Należy dodatkowo wskazać, iż w przypadku omawianych dochodów uzyskiwanych przez nierezydentów, które opodatkowane są w sposób zryczałtowany, obowiązek zapłaty podatku realizowany jest za pośrednictwem płatnika. Stosownie bowiem do art. 26 ustawy CIT, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są, co do zasady, obowiązane jako płatnicy pobierać w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat.

W związku z powyższym, w celu ustalenia czy na płatniku ciąży obowiązek pobrania oraz opłacenia tzw. „podatku u źródła”, w pierwszej kolejności należy dokonać analizy czy płatności dokonywane na rzecz SPV w wykonaniu umowy o administrowanie wierzytelnościami mieszczą się w katalogu wskazanym w art. 21 ust. 1 ustawy CIT. Co ważne, na tym etapie bez znaczenia pozostają postanowienia odpowiedniej umowy o unikaniu opodatkowania, które zgodnie z art. 21 ust. 2 należy uwzględnić przy stosowaniu przepisów art. 21 ust. 1 ustawy CIT.

Jak wskazano w opisie planowanej sekurytyzacji, Spółka przenosi na SPV wierzytelności wynikające z poszczególnych umów leasingu i umów pożyczki w zamian za cenę płatną przez SPV. Jednocześnie Spółka świadczy na rzecz SPV usługi serwisowania przedmiotowych wierzytelności, które obejmują przekazywanie do SPV środków uzyskanych od leasingobiorców i pożyczkobiorców, co oznacza, że dochody uzyskiwane przez SPV z tytułu spłat wierzytelności stanowią z punktu widzenia SPV dochody uzyskane z tytułu działalności przedsiębiorstwa prowadzonego przez SPV.

Mając na uwadze istotę przekazywanych przez Spółkę płatności, których podstawą są wierzytelności leasingowe oraz pożyczkowe, jedynymi kategoriami wskazanymi w art. 21 ust. 1 ustawy CIT, do których potencjalnie można by zakwalifikować ww. wynagrodzenia, są przychody z odsetek (gdyż część wierzytelności przekazywanych przez Spółkę w wykonaniu umowy o administrowanie wierzytelnościami stanowią odsetki otrzymane od dłużników) oraz za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego. Ustawa CIT nie definiuje ww. pojęć, zatem zasadne wydaje się posiłkowe odwołanie się do Komentarza do Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku OECD (dalej: „Komentarz OECD”).

Zgodnie z treścią Komentarza OECD wystąpienie odsetek jest zdeterminowane wystąpieniem długu. Innymi słowy odsetki powstają tylko wówczas gdy jeden podmiot udzieli drugiemu podmiotowi finansowania o charakterze zwrotnym, gdzie odsetki stanowią wynagrodzenie za takie finansowanie. Przekładając powyższe na okoliczności stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przytoczonego we wniosku, podstawą przekazania płatności od pożyczkobiorców na rzecz SPV jest umowa administrowania wierzytelnościami. Odsetki spłacane przez pożyczkobiorców, które są przekazywane na rzecz SPV przez Spółkę, nie stanowią zatem wynagrodzenia za udzielenie Spółce finansowania przez SPV oraz nie stanowią wynagrodzenia za jakikolwiek kapitał udostępniony przez SPV, bowiem podmiot ten nie zawarł ze Spółką umowy finansowania, w przypadku której odsetki te stanowiłyby wynagrodzenie SPV. Co istotne - SPV nie występuje również w roli pożyczkodawcy i nie udziela pożyczek pożyczkobiorcom, bowiem to Spółka ma nadal status pożyczkodawcy. Zatem otrzymywane przez SPV wartości odpowiadającej zapłaconym przez pożyczkobiorców odsetek, nie są dla SPV odsetkami od pożyczek, a jedynie są przekazywane na podstawie umowy sekurytyzacji. W ramach wcześniejszego kroku SPV jedynie dokonała zapłaty ceny za nabyte wierzytelności pożyczkowe w ramach transakcji sekurytyzacji, otrzymując w zamian za to wynagrodzenie w postaci prowizji. W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, płatności przekazywane przez Spółkę z tytułu umów pożyczek na rzecz SPV, nie mogą być zakwalifikowane do kategorii przychodu z odsetek, która została wskazana w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy CIT, bowiem Spółka nie otrzymała od SPV jakiegokolwiek finansowania o charakterze zwrotnym.

Również w odniesieniu do płatności z tytułu wierzytelności leasingowych przekazywanych przez Spółkę na rzecz SPV, zdaniem Wnioskodawcy, konieczne jest pomocnicze odniesienie się do Komentarza OECD, co wynika m.in. z braku zdefiniowania w ustawie CIT przychodu za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego czy ogólnie przychodu z należności licencyjnych. Z kolei w Komentarzu OECD wskazano, iż definicja należności licencyjnych, do której można by potencjalnie zakwalifikować ww. płatności z tytułu wierzytelności leasingowych, nie ma zastosowania do wypłat, które chociaż uzasadnione na podstawie wielokrotności użytkowania prawa należącego do jednej osoby, są dokonywane na rzecz innej osoby, która nie posiada prawa własności lub do jego użytkowania. W konsekwencji oznacza to, że jeżeli tytuł do wypłaty wynagrodzenia stanowi należność licencyjną, ale wynagrodzenie płatne jest na rzecz nie właściciela bądź użytkownika prawa, ale osoby trzeciej to płatność taka nie może być zakwalifikowana do przychodu z tytułu należności licencyjnych. Odnosząc powyższe do sytuacji Wnioskodawcy, należy wskazać, iż pomimo zawarcia umowy sekurytyzacji, strony samych umów leasingu pozostają bez zmiany - tj. leasingodawcą w ramach umów leasingu oraz właścicielem przedmiotów leasingu pozostaje Spółka, a leasingobiorcami są klienci Spółki. Będąc stroną umowy sekurytyzacji SPV nie staje się właścicielem przedmiotu umów leasingu, a co za tym idzie, nie można jej przypisać przychodu z tytułu umów leasingu, który mógłby stanowić przychód z należności licencyjnych.

Reasumując, ze względu na charakter dokonywanych przez Spółkę płatności na rzecz SPV, zdaniem Wnioskodawcy, ich istota polega na przekazaniu wierzytelności w ramach wykonywanej usługi serwisowania. W tym celu Spółka pobiera płatności za wierzytelności leasingowe od leasingobiorców oraz płatności za wierzytelności pożyczkowe od pożyczkobiorców i uzyskane płatności przekazuje SPV. Należy ponadto zwrócić uwagę, iż należności wypłacane przez Spółkę na rzecz SPV nie są wypłacane na podstawie umowy leasingu przez leasingobiorcę na rzecz leasingodawcy i nie są w swej istocie dokonywane w zamian za użytkowanie przez Spółkę urządzenia przemysłowego (gdyż właścicielem przedmiotów leasingu będzie w dalszym ciągu Spółka), jak również nie są dokonywane na podstawie umowy pożyczki, gdzie Spółka byłaby w stosunku do SPV pożyczkobiorcą. Płatności te są natomiast dokonywane przez zbywcę wierzytelności na rzecz ich nabywcy, gdzie niejako Spółka pośredniczy w ich przekazywaniu pomiędzy dłużnikami a nowym wierzycielem (SPV) - w wykonaniu umowy obejmującej administrowanie tymi wierzytelnościami, zawartej pomiędzy Spółką a SPV.

W świetle powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, Spółka dokonując spłat do SPV nie dokonuje płatności z tytułu świadczeń wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy CIT, a w szczególności nie dokonuje płatności za prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego (w tym środka transportu) ani płatności z tytułu odsetek. Z tego względu, w opinii Wnioskodawcy, Spółka nie pełni funkcji płatnika w rozumieniu art. 26 ust. 1 i 2e ustawy CIT w związku z przekazywaniem przedmiotowych płatności do SPV.

Podsumowując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż płatności za wierzytelności leasingowe oraz pożyczkowe przekazywane przez Spółkę na rzecz SPV w wykonaniu umowy serwisowania/administrowania wierzytelnościami nie stanowią jakichkolwiek płatności wymienionych w katalogu art. 21 ust. 1 ustawy CIT, a co za tym idzie płatności te nie mieszczą się w zakresie przedmiotowym ww. przepisu.

W konsekwencji w analizowanej sprawie w zakresie opodatkowania ww. rozliczeń nie znajdą zastosowania przepisy art. 21 ust. 1 ustawy CIT, a Wnioskodawca nie jest i nie będzie, w świetle art. 26 ust. 1 i ust. 2e ustawy CIT zobowiązany jako płatnik do poboru i zapłaty zryczałtowanego podatku dochodowego.

Na marginesie Wnioskodawca pragnie również zaznaczyć, iż w odniesieniu do płatności, które postały wskazane w zapytaniu przedstawionym we wniosku oraz które są jego przedmiotem, Spółka uzyskała już pozytywną interpretację indywidualną z 8 listopada 2018 r. wydaną przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, znak 0111-KDIB1-2.4010.462.2018.l.AW. Zgodnie z treścią przedmiotowej interpretacji, w ocenie organu, płatności przekazywane przez Spółkę na rzecz SPV, tj. płatności uzyskane od pożyczkobiorców oraz leasingobiorców, nie stanowią przychodu SPV podlegającego opodatkowaniu „podatkiem u źródła”.

Stanowisko to zostało również potwierdzone w licznych interpretacjach wydanych dla innych podmiotów, np.:

• interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 29 listopada 2017 r., sygn. 0114-KDIP2-l.4010.268.2017.l.AJ,
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 15 listopada 2017 r. sygn. 0111-KDIB1-3.4010.362.2017.1.MST,
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 30 maja 2017 r. sygn. 0114-KDIP2-1.4010.53.2017.l.AJ.
  
  

Niezależnie jednak od powyższego, ze względu na nowelizację ustawy CIT, która weszła w życie 1 stycznia 2019 r. oraz zmieniła przepisy dotyczące zasad poboru podatku u źródła, Spółka chciałaby potwierdzić, iż stanowisko Spółki jest również prawidłowe na gruncie art. 21 oraz art. 26 ustawy CIT obowiązujących w 2019 r., tj. w dacie złożenia wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.