Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-2.4012.126.2019.4.MGO
z 3 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 20 lutego 2019 r. (data wpływu 26 lutego 2019 r.) uzupełnionym pismem, które wpłynęło 24 kwietnia 2019 r. oraz pismem z 23 maja 2019 r. (data wpływu 24 maja 2019 r.) i pismem, które wpłynęło 29 maja 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT zbycia niezabudowanej działki gruntu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT zbycia niezabudowanej działki gruntu.

Wniosek został uzupełniony pismem, które wpłynęło 24 kwietnia 2019 r., będącym odpowiedzią na wezwanie z 19 kwietnia 2019 r. znak: 0111-KDIB3-2.4012.126.2019.1.MGO oraz pismem z 23 maja 2019 r. (data wpływu 24 maja 2019 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 22 maja 2019 r. znak: 0111-KDIB3-2.4012.126.2019.2.MGO i pismem, które wpłynęło 29 maja 2019 r. będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 27 maja 2019 r. znak: 0111-KDIB3-2.4012.126.2019.3.MGO.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Gmina zamierza przeznaczyć do zbycia w trybie przetargowym niezabudowaną działkę gruntu stanowiącą użytek klasy W…, przeznaczoną w MPZP w części pod tereny wód otwartych (WO), w części pod tereny zieleni urządzonej (ZU). Gmina stała się właścicielem działki na podstawie decyzji Wojewody z dnia 8 stycznia 2013 r. W dniu 1 kwietnia 2013 r. Gmina wydzierżawiła przedmiotową działkę na cele statutowe Związku Wędkarskiego. Dzierżawa jest sukcesywnie kontynuowana i podlega opodatkowaniu podatkiem VAT w stawce 23%.

Działka stanowi zbiornik powstały w latach 70-tych w wyniku wydobycia surowców mineralnych, posiada naturalny dopływ i odpływ od strony północnej, południowej częściowo wyschniętym i niedrożnym korytem strugi, głębokość zbiornika zależna jest od poziomu wód gruntowych, średnia głębokość łowiska wynosi 5m. Dno zbiornika jest zróżnicowane, mielizny urozmaicone roślinnością wodną, licznie występują gatunki ryb m.in. karp, sum, amur, szczupak. We wschodniej części łowiska znajduje się zatoka. Zbiornik otoczony jest roślinnością wynurzoną, a od strony wschodniej (dalej od linii brzegowej) – drzewami typowymi dla terenów zrekultywowanych. Dojazd do zbiornika – dogodny. Powierzchnia całej działki wynosi 18,1600 ha, w tym: 18,1405 ha położone jest na obszarze oznaczonym jako tereny wód otwartych, a 0,0195 ha – na obszarze oznaczonym jako tereny zieleni urządzonej. Dla przedmiotowej działki nie była wydawana decyzja o warunkach zabudowy lub inwestycji celu publicznego.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że:

1. Gmina jest czynnym podatnikiem VAT począwszy od dnia 17 listopada 2009 r.
   
2. 1. w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane oraz Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, zbiornik powstały w latach 70-tych w wyniku wydobycia surowców mineralnych nie stanowi budowli lub jej części.
      
   2. Gmina weszła w posiadanie zbiornika na podstawie decyzji Wojewody z dnia 11 grudnia 2012 r.
      
   3. Od dnia 11 grudnia 2012 r. do 31 marca 2013 r. zbiornik nie był przez Gminę wykorzystywany. Od dnia 1 kwietnia 2013 r. po dzień dzisiejszy zbiornik jest dzierżawiony przez związek wędkarski, a dzierżawa podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.
      
   4. Zbiornik był wykorzystywany przez Gminę do celów działalności gospodarczej.
      
   5. W ramach działalności gospodarczej zbiornik był wykorzystywany do czynności opodatkowanych podatkiem VAT – dzierżawa.
3. Gmina nie ponosiła wydatków na ulepszanie zbiornika, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, które byłyby równe lub wyższe niż 30% wartości początkowej obiektu.
   
4. Gminie nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nieponoszeniem wydatków na ulepszanie zbiornika.
   
5. Na pytanie Organu, „Kiedy po ewentualnym ulepszeniu równym lub wyższym niż 30% wartości początkowej zbiornik został oddany do użytkowania? Proszę podać dokładną datę.”, Wnioskodawca odpowiedział – nie można wskazać daty z uwagi na brak ulepszeń.
   
6. Zbiornik nie był przedmiotem dzierżawy/najmu lub innej umowy – po ulepszeniu.
   
7. Pomiędzy dostawą obiektu a „odpłatnym udostępnieniem” zbiornika upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
8. Zbiornik nie był wykorzystywany w stanie ulepszonym do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.
   
9. Przeznaczona do zbycia działka nie była wykorzystywana przez Gminę wyłącznie do działalności zwolnionej od podatku.
   
10. Grunt objęty oznaczeniem ZU stanowi grunt wyłączony spod zabudowy obiektami kubaturowymi np. mieszkania w blokach, domy jednorodzinne, biurowce, warsztaty, hale produkcyjne, ale z możliwością zabudowy obiektami małej architektury w rozumieniu definicji ustawy Prawo budowlane art. 3 pkt 4 tj. kapliczki, krzyże przydrożne, figury, posągi, wodotryski i inne obiekty architektury ogrodowej, obiekty użytkowe służące rekreacji codziennej i utrzymaniu porządku, jak: piaskownice, huśtawki, drabinki, śmietniki.
    
    

W uzupełnieniu z 23 maja 2019 r. Wnioskodawca wskazał, że:

Teren oznaczony na rysunku planu symbolem WO – wskazuje się jako tereny wód otwartych, stanowiących wyrobiska poeksploatacyjne, służące do pobierania wody dla celów technologicznych oraz częściowo przeznaczone do zalądowania. MPZP nie dopuszcza na tym terenie zabudowy.

Na rysunku planu dla działki będącej przedmiotem planowanej sprzedaży wyrysowane są linie rozgraniczające teren oznaczony symbolem WO od terenu oznaczonego ZU.

Na terenie działki nie ma drogi.

Droga dojazdowa do zbiornika stanowi budowlę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż niezabudowanej działki gruntu stanowiącej użytek klasy W ST, przeznaczonej w MPZP w części pod tereny wód otwartych, w części pod tereny zieleni urządzonej będzie korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie zapisów art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2018. 2174)?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy). W treści ustawy i w przepisach wykonawczych do niej ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku. Zakres i zasady zwolnienia zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. Zgodnie z ust. 2 pkt 33 ustawy o VAT przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z MPZP, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Podlegająca zbyciu działka gruntu nie jest zabudowana – zgodnie z zapisami art. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo Budowlane (Dz. U. 2018.1202), który w pkt 3 wyjaśnia definicję budowli. Przy nabyciu działki Gminie nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Gmina nie ponosiła też wydatków na ulepszanie przedmiotowej działki w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym, w stosunku do których miała prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W związku z powyższym zdaniem Wnioskodawcy sprzedaż działki niezabudowanej, przeznaczonej w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego pod tereny wód otwartych oraz tereny zieleni urządzonej nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT – na podstawie zapisów art. 43 ust. 1 pkt 9.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W świetle art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy o VAT, sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W świetle przedstawionych powyżej przepisów, nieruchomość, zarówno gruntowa, jak i zabudowana, spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, a jej sprzedaż, stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku od towarów i usług wynosi 23%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Przy czym, na mocy art. 146aa ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż – 6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym zarówno w treści ustawy o VAT, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przy czym przez tereny budowlane – w myśl art. 2 pkt 33 ustawy o VAT – rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W świetle powyższego przepisu opodatkowane podatkiem VAT są tylko takie dostawy stanowiące nieruchomości gruntowe niezabudowane, których przedmiotem są tereny przeznaczone pod zabudowę. Natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będące na przykład gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione od podatku od towarów i usług. Przy czym, przepis art. 2 pkt 33 ustawy o VAT jednoznacznie stanowi, że przeznaczenie terenu należy ustalić na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego tj. wyłącznie na podstawie istniejącego planu zagospodarowania przestrzennego oraz wydanej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W konsekwencji, opodatkowane podatkiem od towarów i usług są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe niezabudowane, będące terenami budowlanymi w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, innych niż tereny budowlane – są zwolnione od podatku.

Zwolnienie od podatku przy sprzedaży ww. towarów jest również możliwe w oparciu o normę art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Jednym z warunków zastosowania ww. zwolnienia od podatku VAT jest brak prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) towarów, będących przedmiotem dostawy.

Kolejnym warunkiem zastosowania zwolnienia od podatku VAT jest konieczność wykorzystywania towarów, będących przedmiotem dostawy przez podatnika, wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT. Warunek wykorzystywania wyłącznie na cele działalności zwolnionej oznacza, że od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie takiej działalności, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania.

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że Gmina zamierza przeznaczyć do zbycia w trybie przetargowym niezabudowaną działkę gruntu stanowiącą użytek klasy W …, przeznaczoną w MPZP w części pod tereny wód otwartych (WO), w części pod tereny zieleni urządzonej (ZU). Gmina stała się właścicielem działki na podstawie decyzji Wojewody z dnia 8 stycznia 2013 r. W dniu 1 kwietnia 2013 r. Gmina wydzierżawiła przedmiotową działkę na cele statutowe Związku Wędkarskiego. Dzierżawa jest sukcesywnie kontynuowana i podlega opodatkowaniu podatkiem VAT w stawce 23%.

Działka stanowi zbiornik powstały w latach 70-tych w wyniku wydobycia surowców mineralnych. Powierzchnia całej działki wynosi 18,1600 ha, w tym: 18,1405 ha położone jest na obszarze oznaczonym jako tereny wód otwartych, a 0,0195 ha – na obszarze oznaczonym jako tereny zieleni urządzonej. Dla przedmiotowej działki nie była wydawana decyzja o warunkach zabudowy lub inwestycji celu publicznego. W rozumieniu przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane oraz Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, zbiornik powstały w latach 70-tych w wyniku wydobycia surowców mineralnych nie stanowi budowli lub jej części. Przeznaczona do zbycia działka nie była wykorzystywana przez Gminę wyłącznie do działalności zwolnionej od podatku. Grunt objęty oznaczeniem ZU stanowi grunt wyłączony spod zabudowy obiektami kubaturowymi np. mieszkania w blokach, domy jednorodzinne, biurowce, warsztaty, hale produkcyjne, ale z możliwością zabudowy obiektami małej architektury w rozumieniu definicji ustawy Prawo budowlane art. 3 pkt 4 tj. kapliczki, krzyże przydrożne, figury, posągi, wodotryski i inne obiekty architektury ogrodowej, obiekty użytkowe służące rekreacji codziennej i utrzymaniu porządku, jak: piaskownice, huśtawki, drabinki, śmietniki. Teren oznaczony na rysunku planu symbolem WO – wskazuje się jako tereny wód otwartych, stanowiących wyrobiska poeksploatacyjne, służące do pobierania wody dla celów technologicznych oraz częściowo przeznaczone do zalądowania. MPZP nie dopuszcza na tym terenie zabudowy. Na rysunku planu dla działki będącej przedmiotem planowanej sprzedaży wyrysowane są linie rozgraniczające teren oznaczony symbolem WO od terenu oznaczonego ZU.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą zastosowania zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 dla zbycia niezabudowanej działki gruntu.

Z przytoczonych przepisów wynika, że przeznaczenie określonego gruntu należy oceniać wyłącznie w oparciu o istniejący miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz – w przypadku braku takiego planu – wydane decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Rozpatrując pojęcie grunty przeznaczone pod zabudowę należy odwołać się do definicji zawartych w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2018 r., poz. 1202, z późn. zm.).

Jak wynika z art. 3 pkt 1, 2, 3, 3a i 4 ustawy Prawo budowlane przez:

1. obiekt budowlany – należy rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych;
2. budynek – należy przez to rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach;
3. budowlę – należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową;
   3a.obiekt liniowy – należy rozumieć obiekt budowlany, którego charakterystycznym parametrem jest długość, w szczególności droga wraz ze zjazdami, linia kolejowa, wodociąg, kanał, gazociąg, ciepłociąg, rurociąg, linia i trakcja elektroenergetyczna, linia kablowa nadziemna i umieszczona bezpośrednio w ziemi, podziemna, wał przeciwpowodziowy oraz kanalizacja kablowa, przy czym kable w niej zainstalowane nie stanowią obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego;
4. obiekt małej architektury – należy rozumieć niewielkie obiekty, a w szczególności:
1. kultu religijnego, jak: kapliczki, krzyże przydrożne, figury,
   
2. posągi, wodotryski i inne obiekty architektury ogrodowej,
   
3. użytkowe służące rekreacji codziennej i utrzymaniu porządku, jak: piaskownice, huśtawki, drabinki, śmietniki.

W świetle przytoczonych powyżej przepisów grunt budowlany to taki grunt, który objęty jest miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, w którym określono dla niego funkcję „pod zabudowę”.

Przy czym, w sytuacji gdy w planie zagospodarowania przestrzennego lub w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu dla danej działki wyznaczono linie rozgraniczające miejsce zabudowy, to teren taki tylko w tej części, w której przeznaczony jest pod zabudowę będzie uznany za teren budowlany, pozostała część działki będzie uznana za teren inny niż budowlany.

Zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej reguluje ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2018 r., poz. 1945).

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Stosownie do art. 15 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, w planie miejscowym określa się obowiązkowo przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania.

Zatem w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego określa się obowiązkowo przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania. Tak więc charakter danego terenu wyznacza ww. plan miejscowy, wskazując czy teren jest budowlany, czy też szerzej – przeznaczony pod zabudowę.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – w myśl zapisów ust. 2 powołanego przepisu – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

Zatem o charakterze danego gruntu winien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego decyduje o kwalifikacji gruntu. W sytuacji, gdy dla danego terenu nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego istotna jest decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany” oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę.

Zatem także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy o podatku od towarów i usług artykuł 2 pkt 33, odpowiada więc także treści ww. orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Z powyższego wynika, że ustawa o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Z okoliczności sprawy wynika, że na rysunku planu dla działki będącej przedmiotem planowanej sprzedaży wyrysowane są linie rozgraniczające teren oznaczony symbolem WO od terenu oznaczonego ZU.

Odnosząc się zatem do wątpliwości Wnioskodawcy w zakresie zwolnienia od podatku zbycia niezabudowanej działki gruntu należy stwierdzić, że zbycie części działki położonej na obszarze oznaczonym w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego jako tereny wód otwartych – WO – będzie objęte zwolnieniem od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, gdyż miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego nie dopuszcza na tym terenie zabudowy, tym samym nie stanowi terenu budowlanego zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy.

Z kolei w odniesieniu do zbycia części działki położonej na obszarze oznaczonym w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego jako tereny zieleni urządzonej – ZU – należy stwierdzić, że nie znajdzie zastosowania zwolnienie od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, bowiem stanowi grunt z możliwością zabudowy obiektami małej architektury w rozumieniu definicji ustawy Prawo budowlane art. 3 pkt 4 tj. kapliczki, krzyże przydrożne, figury, posągi, wodotryski i inne obiekty architektury ogrodowej, obiekty użytkowe służące rekreacji codziennej i utrzymaniu porządku, jak: piaskownice, huśtawki, drabinki, śmietniki.

Zatem sama możliwość wybudowania wskazanych obiektów oznacza, że teren ten stanowi grunt przeznaczony pod zabudowę. W tym miejscu należy zaznaczyć, że ustawodawca nie uzależnił charakteru terenu od głównego (wiodącego) celu, który będący przedmiotem opodatkowania VAT teren ma spełniać, lecz zwolnienie od opodatkowania VAT zależy od możliwości dokonania zabudowy wskazanego terenu. Z racji tego, że wskazany we wniosku teren stanowi grunt z możliwością jego zabudowania, przedmiotowa transakcja nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia od opodatkowania podatkiem VAT.

Mając zatem na uwadze, że miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego dla terenu objętego oznaczeniem ZU dopuszcza możliwość lokalizacji ww. obiektów, należy stwierdzić, że teren ten stanowi grunt przeznaczony pod zabudowę, tym samym jest terenem budowlanym w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy.

W związku z powyższym dostawa części niezabudowanej działki położonej na obszarze oznaczonym w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego jako tereny zieleni urządzonej nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Dla dostawy części niezabudowanej działki oznaczonej w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego jako tereny zieleni urządzonej nie znajdzie zastosowania również zwolnienie od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, gdyż działka nie była wykorzystywana wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Zatem dostawa części niezabudowanej działki oznaczonej w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego jako tereny zieleni urządzonej będzie opodatkowana podstawową 23% stawką VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że sprzedaż działki niezabudowanej, przeznaczonej w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego pod tereny wód otwartych oraz tereny zieleni urządzonej nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT – na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9, jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.