Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.269.2019.1.MZ
z 5 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 29 kwietnia 2019 r. (data wpływu 30 kwietnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z dofinansowaniem z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych wycieczki dla pracowników, członków ich rodzin oraz byłych pracowników (emerytów) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z dofinansowaniem z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych wycieczki dla pracowników, członków ich rodzin oraz byłych pracowników (emerytów).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniach 25-29 czerwca 2019 r. Szkoła Podstawowa organizuje wycieczkę turystyczno-krajoznawczo-wypoczynkową do Hiszpanii w ramach Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Pracownicy od ubiegłych wakacji prosili o zorganizowanie takiego wyjazdu. Wpisali się na listę chętnych – 38 uprawnionych plus członkowie rodziny, to razem 63 osoby.

Dyrektor szkoły – Pani … za pośrednictwem Komisji Socjalnej wystosowała zapytania o cenę do kilku biur podróży. Wybraną ofertę przedstawiono osobom zainteresowanym na specjalnym spotkaniu, wysłuchano ich uwag.

Ostateczną wersję programu, cenę wycieczki oraz wysokość wpłat własnych przedstawiono ponownie wszystkim pracownikom szkoły (i ich rodzinom) oraz emerytom w formie ogólnie dostępnych komunikatów pisemnych oraz ustnych, w tym telefonicznych (do emerytów). Reasumując, udział w wycieczce zdecydowanie będzie miał charakter dobrowolny i powszechnie dostępny dla wszystkich uprawnionych.

Nieuczestniczenie w wycieczce nie będzie wiązało się z negatywnymi skutkami dla pracownika. Jej celem będzie integracja pracowników poprzez aktywny wypoczynek. Wspólny udział w wojażach niewątpliwie pozytywnie wpłynie na wzajemne relacje w grupie, a w konsekwencji na motywację do pracy i podniesienie jej efektywności oraz merytoryczności.

Realizacja wycieczki odbędzie się zgodnie z umową zawartą w dniu 31 stycznia 2019 roku, pomiędzy biurem turystycznym a „Szkołą Podstawową reprezentowaną przez Dyrektora Szkoły – Panią …; Nabywca: Gmina …, Odbiorca/Płatnik: Szkoła Podstawowa”. Ostateczna liczba uczestników wycieczki - 38, w tym uprawnieni członkowie ich rodzin.

Na koszt wycieczki, w wysokości 2591 złotych, złożą się koszty: transportu samolotem, transferu, zakwaterowania (pokoje o różnym standardzie 2 i 3 osobowe), śniadań i obiadokolacji (stół szwedzki), dodatkowych atrakcji (wieczór regionalny – bufet), usługi pilota i przewodników, zestawu ubezpieczeń.

Uczestnik wycieczki, zgodnie z regulaminem ZFŚS, wniesie dopłatę (900-950-1000 zł) w zależności od grupy dochodowej, do której został zakwalifikowany po złożeniu odpowiedniego oświadczenia o dochodach.

Pozostała część kosztów wycieczki (ok. 1600 zł) będzie stanowić dofinansowanie z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Ponadto, uczestnik wycieczki, w swoim zakresie zakupi wybrane bilety wstępu i udziału w innych atrakcjach.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy koszt jednostkowy wycieczki, pomniejszony o dopłaty uczestników uzależnione od kryterium dochodowego, określone w regulaminie ZFŚS, będzie dla pracowników przychodem podlegającym opodatkowaniu, a co za tym idzie, czy Szkoła Podstawowa jako płatnik będzie obowiązana obliczyć i pobrać z tego tytułu zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych?
2. Czy koszt udziału w wycieczce jest przychodem dla pracownika z tytułu „innych nieodpłatnych świadczeń” zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, dofinansowanie opisanej wycieczki do Hiszpanii dla pracowników Szkoły Podstawowej i uprawnionych (na podstawie Regulaminu ZFŚS) członków ich rodzin ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych nie spowoduje po stronie pracownika przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Wnioskodawca twierdzi, że nie należy zaliczać powstającego po stronie pracownika w ten sposób przychodu do „innych nieodpłatnych świadczeń” w rozumieniu art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym, gdyż:

• po stronie pracownika nie pojawi się korzyść w postaci zaoszczędzonego wydatku, ponieważ gdyby nie wycieczka zorganizowana i finansowana przez pracodawcę, pracownik nie wydałby pieniędzy na udział w takim przedsięwzięciu;
  

• świadczenie to zaproponowano wszystkim uprawnionym do korzystania z funduszu socjalnego i nie ma podstaw, żeby przypisać konkretnemu pracownikowi wymierną korzyść;
  

• deklaracja chęci udziału przez pracownika w wycieczce nie jest jednoznaczna z tym, że będzie on korzystał ze wszystkich dostępnych usług i produktów podczas wyjazdu. Podzielenie kosztów wycieczki przez liczbę uczestników i przypisanie im przychodu w równej wysokości nie jest jednoznaczne z tym, że korzystali oni w pełnym i równym zakresie z oferowanych świadczeń. Wnioskodawca uważa, że opodatkowaniu powinien podlegać tylko przychód faktycznie otrzymany przez pracownika.
  
  
  

Dokonując oceny, czy udział w wycieczce prowadzi do powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kierowano się również wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r. poz. 947), w którym stwierdzono, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
  

• zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
  

• stanowią wymierną korzyść przypisaną indywidualnemu pracownikowi (korzyść nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
  
  
  

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest spełnione, gdy pracodawca proponuje swoim pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowane były poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe – wycieczki). Nawet, jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się żadna korzyść, np. w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Natomiast bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika, nie uzyskuje on przychodu. Wnioskodawca uważa, że nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak jest podstaw do określenia jego wysokości.

Tak więc, udział w wycieczce zaoferowanej przez Szkołę uprawnionym, nie oznacza uzyskania przychodu przez nich, gdyż brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

Odnosząc powyższe wyjaśnienia na grunt opisanego wydarzenia przyszłego stwierdzić należy, że udział w częściowo sfinansowanej ze środków ZFŚS wycieczce mającej charakter integracyjny, której celem będzie zwiększenie motywacji do pracy i polepszenie atmosfery w pracy i jej jakości, co jest ewidentnie także w interesie pracodawcy, nie stanowi dla pracowników przysporzenia majątkowego, a tym samym nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji powyższych faktów, po stronie uczestników wycieczki nie powstanie przychód ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ww. ustawy, który przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy, zgodnie z art. 31 tej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Szkoła miałaby obowiązek doliczać do pozostałych przychodów pracowników.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 11 ust. 1 powołanej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 11 ust. 2 cyt. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia nieodpłatne świadczenie. W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt II FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt II FPS 1/06, Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie terminu nieodpłatne świadczenie na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stwierdził bowiem, że ma ono szerszy zakres niż w prawie cywilnym, ponieważ obejmuje wszelkie zjawiska o charakterze gospodarczym i zdarzenia prawne, których konsekwencją jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne oraz gospodarcze w działalności osób prawnych, których następstwem jest nieodpłatne, czyli niezwiązane z kosztami lub inną formą świadczenia przysporzenie majątku tej osobie, mające wyraźny finansowy wymiar. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10, Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził, że powyższe stanowisko ma zastosowanie także odnośnie podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Ponadto, treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

W myśl art. 12 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców – jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W myśl art. 41 ust. 4 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w ust. 1 (tj. osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej) są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1 pkt 1-11 oraz 11b-12, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5, 10, 12 i 21.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że w dniach 25-29 czerwca 2019 r. Wnioskodawca organizuje wycieczkę turystyczno-krajoznawczo-wypoczynkową do Hiszpanii w ramach Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Pracownicy od ubiegłych wakacji prosili o zorganizowanie takiego wyjazdu. Wpisali się na listę chętnych – 38 uprawnionych plus członkowie rodziny, to razem 63 osoby. Dyrektor szkoły za pośrednictwem Komisji Socjalnej wystosowała zapytania o cenę do kilku biur podróży. Wybraną ofertę przedstawiono osobom zainteresowanym na specjalnym spotkaniu, wysłuchano ich uwag. Ostateczną wersję programu, cenę wycieczki oraz wysokość wpłat własnych przedstawiono ponownie wszystkim pracownikom szkoły (i ich rodzinom) oraz emerytom w formie ogólnie dostępnych komunikatów pisemnych oraz ustnych, w tym telefonicznych (do emerytów). Reasumując, udział w wycieczce zdecydowanie będzie miał charakter dobrowolny i powszechnie dostępny dla wszystkich uprawnionych. Celem wycieczki będzie integracja pracowników poprzez aktywny wypoczynek. Wspólny udział w wycieczce niewątpliwie pozytywnie wpłynie na wzajemne relacje w grupie, a w konsekwencji na motywację do pracy i podniesienie jej efektywności oraz merytoryczności. Uczestnik wycieczki, zgodnie z regulaminem ZFŚS, wniesie dopłatę (900-950-1000 zł) w zależności od grupy dochodowej, do której został zakwalifikowany po złożeniu odpowiedniego oświadczenia o dochodach. Pozostała część kosztów wycieczki (ok. 1600 zł) będzie stanowić dofinansowanie z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Ponadto, uczestnik wycieczki, w swoim zakresie zakupi wybrane bilety wstępu i udziału w innych atrakcjach.

Biorąc pod uwagę powyższe wyjaśnić należy, że dokonując oceny czy udział w wycieczce turystyczno-krajoznawczo-wypoczynkowej prowadzi do powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych., należy kierować się wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym stwierdzono, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
  

• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
  

• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
  
  
  

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje swoim pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych, choćby zorganizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu dobrowolnie to po jego stronie nie pojawia się żadna korzyść, chociażby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Natomiast, bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu. Nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak jest podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w wyjeździe integracyjnym zaoferowanym przez Wnioskodawcę pracownikom (i ich rodzinom), emerytom/rencistom, nie oznacza uzyskania przychodu przez te osoby, gdyż brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego, stwierdzić należy, że udział pracowników, członków ich rodzin, emerytów w wycieczce turystyczno-krajoznawczo-wypoczynkowej, mającej na celu integrację pracowników oraz umożliwienie aktywnego wypoczynku, nie będzie stanowić dla nich przysporzenia majątkowego. Zatem, dofinansowanie przez Wnioskodawcę z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych kosztów ww. wycieczki nie spowoduje powstania po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, na Wnioskodawcy nie będą ciążyły obowiązki płatnika zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.