Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-1.4011.136.2019.2.KK
z 3 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 marca 2019 r. (data wpływu 3 kwietnia 2019 r.), uzupełnionym w dniu 13 maja 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, uzupełniony w dniu 13 maja 2019 r., dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wspólnota Mieszkaniowa (Wnioskodawca) powstała z mocy prawa na podstawie przepisów ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali. Zgodnie z art. 6 ustawy ogół właścicieli, których lokale wchodzą w skład określonej nieruchomości tworzy wspólnotę mieszkaniową. Wspólnota Mieszkaniowa może nabywać prawa i zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana. Zakres działania Wspólnoty Mieszkaniowej obejmuje m.in.: utrzymanie nieruchomości wspólnej, przez którą zgodnie z ustawą rozumie się grunt pod budynkiem oraz części budynku i urządzenia służące wyłącznie właścicielom lokali (np. klatki schodowe, windy, strych, zewnętrzne ściany budynku, instalacje elektryczne, a także garaże i miejsca parkingowe znajdujące się w obrębie budynku).

Wnioskodawca jest tzw. Dużą Wspólnotą Mieszkaniową składająca się z więcej niż 7 lokali. Na parterze budynku znajdują się lokale użytkowe. Na elewacji budynku, stanowiącej część wspólną nieruchomości został zawieszony szyld reklamowy związany z działalnością prowadzoną w lokalu użytkowym mieszczącym się na parterze budynku. Jest to lokal wynajmowany przez jego właścicielkę. Odbyło się to bez zgody Wspólnoty Mieszkaniowej i bez zawarcia stosownej umowy. W związku z tym Wspólnota obciążała właścicielkę lokalu użytkowego opłatą w wysokości 1.000 zł miesięcznie za korzystanie z elewacji, która to należność nie była regulowana. W oświadczeniu pisemnym z dnia 4 marca 2018 r. skierowanym do Wspólnoty właścicielka lokalu zobowiązała się zapłacić 2.000 zł tytułem pokrycia należności za umieszczenie reklam na elewacji przez poprzedniego najemcę, deklarując, że powyższa kwota zostanie uiszczona w terminie 3 dni od daty doręczenia faktury. W dniu 2 listopada 2018 r. Wspólnota Mieszkaniowa podjęła uchwałę, w której wyraziła zgodę na spisanie zaległości za zajęcie części wspólnych nieruchomości (elewacji pod nośnik reklamowy) właścicielki lokalu użytkowego określonej z imienia i nazwiska w kwocie 11.000 zł (zaległości do kwietnia 2018 r.) pod warunkiem zapłaty przez tę właścicielkę kwoty 2.000 zł stosownie do złożonej przez nią deklaracji. W § 2 uchwały Wspólnota postanowiła, że w przypadku braku zapłaty kwoty 2.000 zł przez właścicielkę w terminie do dnia 30 listopada 2018 r. wymagana będzie cała kwota zaległości i wspólnota podejmie czynności windykacyjne względem właścicielki. Za uchwałą głosowało 835/1000 głosów. W dniu 16 listopada 2018 r. właścicielka wpłaciła na rachunek bankowy Wspólnoty kwotę 2.000 zł opisując przelew: „za dzierżawę elewacji budynku zgodnie z uchwałą z dnia 2 listopada 2018”.

W związku z powyższym w grudniu 2018 r. Wspólnota uznała, że dług w wysokości 11.000 zł został umorzony i w następstwie wystawiła właścicielce PIT-11. Po otrzymaniu PIT-11 właścicielka wystosowała do wspólnoty Mieszkaniowej pismo kwestionujące prawidłowość tej czynności i twierdząc, że PIT-11 powinien zostać wystawiony na rzecz najemcy lokalu (czyli podmiotu któremu właścicielka lokal odpłatnie udostępniła), który to najemca umieścił szyld na elewacji.

Powstał zatem spór, efektem którego jest zwrócenie się do organu skarbowego o stanowisko wyrażone w drodze interpretacji indywidualnej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowo została wystawiona przez Wnioskodawcę (Wspólnotę Mieszkaniową) informacja o przychodach z innych źródeł (PIT-11) właścicielowi lokalu w związku z uznaniem, że to po stronie właściciela powstał przychód stosownie do przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, związany z umorzeniem zaległych opłat za umieszczenie szyldu na elewacji budynku?

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowo Wspólnota Mieszkaniowa wystawiła informację o przychodach (PIT-11) właścicielowi lokalu. Zdaniem Wnioskodawcy prawidłowo zostało uznane, że nastąpiło umorzenie wierzytelności Wspólnoty z tytułu opłat za korzystanie z elewacji budynku na rzecz właścicielki lokalu użytkowego, że były to przychody z innych źródeł stosownie do art. 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i że w konsekwencji prawidłowo został wystawiony przez Wspólnotę Mieszkaniową PIT-11 na właścicielkę lokalu (członka Wspólnoty). Wspólnota Mieszkaniowa naliczała opłaty za bezumowne korzystanie z elewacji budynku na rzecz właścicielki lokalu użytkowego, która swój lokal wynajęła. Nawet w sytuacji, gdy szyld został wywieszony przez najemcę lokalu, należy zauważyć, że była to osoba z którą Wspólnotę nie łączyła żadna więź i to rolą właścicielki jako wynajmującej było zapobieżenie sytuacji, w której użytkownik jej lokalu wiesza na elewacji budynku szyld bez zgody Wspólnoty. To właściciel lokalu odpowiada bowiem za najemcę, któremu udostępnia lokal. Nadto zauważyć należy, że to właścicielka lokalu w oświadczeniu z dnia 4 marca 2018 r. zobowiązała się pokryć opłatę w wysokości 2.000 zł tytułem pokrycia należności za umieszczenie reklam przez poprzedniego najemcę. Co więcej w oświadczeniu tym wyraźnie zaznaczyła, że kwota ta zostanie uiszczona po doręczeniu jej prawidłowo wystawionej faktury. Uchwała Wspólnoty wyraźnie wskazywała, że warunkiem spisania zaległości właścicielki za zajęcie części wspólnych nieruchomości (elewacji) jest zapłata przez nią kwoty 2.000 zł. Uchwała ta została podpisana „na tak” m.in. przez właścicielkę, której dotyczyła i nie została przez nią (ani przez żadnego innego właściciela) zaskarżona stosownie do dyspozycji art. 25 ustawy o własności lokali. Jej treść stała się zatem wiążąca. Co więcej na poczet realizacji uchwały właścicielka wpłaciła kwotę 2.000 zł opisując przelew: „za dzierżawę elewacji budynku zgodnie z uchwałą”. Właścicielka lokalu nie zakwestionowała zatem ani na etapie podejmowania uchwały przez Wspólnotę ani na etapie jej realizacji (dokonując wpłaty kwoty 2.000 zł i nie zaskarżając uchwały), że należność z tytułu korzystania z elewacji ją obciąża. Wobec powyższego i wobec takiego brzmienia prawomocnej uchwały wspólnoty, prawidłowo to właścicielka została uznana za osobę na rzecz której nastąpiło przysporzenie związane z umorzeniem pozostałej zaległości w wysokości 11.000 zł i prawidłowo został jej wystawiony przez Wspólnotę PIT-11.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2018 r. poz. 1509 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca wymienił źródła przychodów, w pkt 9 wskazując inne źródła.

Stosownie do art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użyte w tym przepisie sformułowanie „w szczególności” wskazuje, iż zawiera on tylko przykładowe wyliczenie przychodów, co oznacza, że przysporzenia majątkowe, nie zaliczane do pozostałych źródeł przychodów, stanowią przychody objęte dyspozycją tego przepisu. Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. (art. 11 ust. 1 ww. ustawy).

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym świadczenia w naturze i nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne – to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu – przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

O uzyskaniu przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym do osób fizycznych można więc mówić w każdej sytuacji, gdy podatnik, czy to na skutek otrzymania określonych wartości majątkowych (środków pieniężnych, świadczeń w naturze czy też innych nieodpłatnych świadczeń), czy też na skutek określonego zdarzenia powodującego zmniejszenie jego zobowiązań wobec innych podmiotów, uzyskuje określone przysporzenie majątkowe.

Zgodnie z art. 42a ww. ustawy osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Wspólnota mieszkaniowa jest jednostką organizacyjną niemającą osobowości prawnej, która funkcjonuje na podstawie przepisów ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1737 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 6 tej ustawy, ogół właścicieli, których lokale wchodzą w skład określonej nieruchomości, tworzy wspólnotę mieszkaniową. Wspólnota mieszkaniowa może nabywać prawa i zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana.

W myśl art. 3 ust. 2 i 3 ww. ustawy nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali. Udział właściciela lokalu wyodrębnionego w nieruchomości wspólnej odpowiada stosunkowi powierzchni użytkowej lokalu wraz z powierzchnią pomieszczeń przynależnych do łącznej powierzchni użytkowej wszystkich lokali wraz z pomieszczeniami do nich przynależnymi. Udział właściciela samodzielnych lokali niewyodrębnionych w nieruchomości wspólnej odpowiada stosunkowi powierzchni użytkowej tych lokali wraz z powierzchnią pomieszczeń przynależnych do łącznej powierzchni użytkowej wszystkich lokali wraz z pomieszczeniami do nich przynależnymi.

Stosownie do art. 12 ww. ustawy właściciel lokalu ma prawo do współkorzystania z nieruchomości wspólnej zgodnie z jej przeznaczeniem. Pożytki i inne przychody z nieruchomości wspólnej służą pokrywaniu wydatków związanych z jej utrzymaniem, a w części przekraczającej te potrzeby przypadają właścicielom lokali w stosunku do ich udziałów. W takim samym stosunku właściciele lokali ponoszą wydatki i ciężary związane z utrzymaniem nieruchomości wspólnej w części nieznajdującej pokrycia w pożytkach i innych przychodach. Uchwała właścicieli lokali może ustalić zwiększenie obciążenia z tego tytułu właścicieli lokali użytkowych, jeżeli uzasadnia to sposób korzystania z tych lokali.

Odnosząc powyżej przedstawione uregulowania prawne do opisanych we wniosku okoliczności należy wskazać, że wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” odwołać się trzeba do stanowiska wyrażanego w dotychczasowym orzecznictwie sądowym, w tym zwłaszcza uchwały NSA z dnia 16 października 2006 r., II FPS 1/06, w której przyjęto, że ma ono szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszelkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze (...), których skutkiem jest nieodpłatne, tj. nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie mające konkretny wymiar finansowy.

W świetle powyższych uwag stwierdzić należy, że w opisanej sytuacji umorzenie wymagalnych należności z tytułu bezumownego korzystania z elewacji budynku stanowiącej część wspólną nieruchomości, a ciążących na właścicielce lokalu użytkowego, stanowi dla niej przysporzenie skutkujące powstaniem dochodu podlegającego opodatkowaniu. Przysporzenie to jest realne i wymierne, bowiem dzięki takiemu umorzeniu osoba będąca jego beneficjentem zwolniona zostaje z obowiązku świadczenia kosztem swojego majątku, a więc konieczności jego uszczuplenia. Umorzenie wymagalnych należności wiąże się z przyznaniem korzyści majątkowej innemu podmiotowi bez ekwiwalentu, stanowi zatem dla tego podmiotu przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia.

Tym samym, wartość umorzonej należności z tytułu bezumownego korzystania z elewacji budynku stanowiącej część wspólną nieruchomości stanowi dla właścicielki lokalu użytkowego, którego dotyczy szyld reklamowy na elewacji budynku przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dlatego też na Wnioskodawcy ciąży obowiązek wystawienia dłużnikowi, wobec którego dokonano umorzenia, informacji PIT-11.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.