Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.169.2019.1.AK
z 22 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 kwietnia 2019 r. (data wpływu 17 kwietnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków na wynajęcie mieszkania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków na wynajęcie mieszkania.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną będącą przedsiębiorcą. Jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny w Polsce. Przedmiotem prowadzonej działalności jest głównie działalność związana z oprogramowaniem i doradztwem w zakresie informatyki oraz działalność powiązana.

Stałym miejscem wykonywania działalności gospodarczej (miejscem zarejestrowania) jest stałe miejsce zamieszkania Wnioskodawcy, w której ma On rodzinę oraz ośrodek interesów życiowych.

Ze względu na specyfikę prowadzonej działalności, Wnioskodawca był zmuszony poszukiwać potencjalnych klientów poza stałym miejscem prowadzenia interesów gospodarczych. W ten sposób Wnioskodawcy udało się znaleźć swego głównego klienta (dalej: „Klient”). Obecnie świadczy On usługi w siedzibie Klienta w miejscowości oddalonej o około 100 km od siedziby firmy (na podstawie umowy zawartej z firmą pośredniczącą, z której wynika obowiązek stacjonarnego wykonywania usług właśnie w siedzibie Klienta).

Z racji faktu, iż miejscowości dzieli około 100 km, niemożliwe są codzienne dojazdy do siedziby Klienta. Z tego powodu Wnioskodawca zmuszony był nająć mieszkanie w miejscowości Klienta, w którym przebywa w czasie wykonywania usług na Jego rzecz. Na podstawie zawartej umowy najmu Wnioskodawca uiszcza odstępne należne właścicielowi, czynsz do wspólnoty, rachunki i opłaty za media - w wysokości odpowiadającej realiom rynkowym. Przedmiotowy lokal jest lokalem mieszkalnym, Wnioskodawca nie prowadzi w nim działalności gospodarczej i użytkuje go wyłącznie w celach mieszkaniowych w okresie wykonywania usług na rzecz Klienta.

Dodać należy, że Wnioskodawca czasem wyjeżdża w delegacje krajowe jak i zagraniczne do innych siedzib Klienta. Siedziba Klienta jest miastem zdecydowanie lepiej skomunikowanym (dworzec główny, port lotniczy), wobec czego mieszkanie tam pozwala zaoszczędzić czas oraz pieniądze potrzebne na podróże służbowe. Ponadto jest miastem, w którym Wnioskodawca może zdobywać nową wiedzę oraz podnosić swoje kwalifikacje poprzez m.in. uczestnictwo w spotkaniach branżowych czy konferencjach.

Powyższe oznacza, że najem mieszkania tam jest niezbędny w celu umożliwienia uzyskiwania przychodu z działalności gospodarczej.

Ponadto Wnioskodawca podpisał umowę z drugą firmą mającą siedzibę w tej samej miejscowości co obecny Klient, na podstawie której będzie świadczyć usługi także na jej rzecz i także stacjonarnie w jej biurze (od kwietnia 2019 r.).

Wnioskodawca dysponuje dokumentami potwierdzającymi faktyczne wykonywanie usług na rzecz Klienta w jego siedzibie, czyli w miejscowości, w której najął mieszkanie, a także dokumentami potwierdzającymi ponoszenie wydatków z tytułu najmu mieszkania (odstępne należne właścicielowi, czynsz do wspólnoty, rachunki i opłaty za media).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę z tytułu najmu mieszkania w siedzibie Klienta (m.in. odstępne należne właścicielowi, czynsz do wspólnoty, rachunki i opłaty za media), stanowią koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o PIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki ponoszone przez Niego z tytułu najmu mieszkania w siedzibie Klienta (m.in. odstępne należne właścicielowi, czynsz do wspólnoty, rachunki i opłaty za media), stanowią koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o PIT.

Uzasadnienie:

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy o PIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodów są wszystkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzona działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu musi, w myśl powołanego wyżej przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• winien pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o PIT,
• musi być właściwie udokumentowany.

Stwierdzić należy, że wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę, opisane w stanie faktycznym niniejszego wniosku, spełniają wszystkie wymogi niezbędne do uznania ich za koszty uzyskania przychodów, tj.:

• znajdują się w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i są ponoszone w celu osiągnięcia, zachowania i zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdują się na liście wydatków z art. 23 ust. 1 ustawy o PIT,
• są przez Wnioskodawcę właściwie udokumentowane.

Powyższe oznacza, że wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę z tytułu najmu mieszkania w siedzibie Klienta (m.in. odstępne należne właścicielowi, czynsz do wspólnoty, rachunki i opłaty za media), stanowią koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o PIT.

Podobnie uznał m.in.:

• Dyrektor IS w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 16 lutego 2017 r. (2461- IBPB-1-1.4511.51.2017.1.PB) - „o ile powodem wynajęcia przez Wnioskodawczynię mieszkania w mieście C była konieczność świadczenia na rzecz kontrahenta usług w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, a miasto C nie jest miejscem zamieszkania Wnioskodawczyni (centrum jej interesów osobistych i gospodarczych), to wydatki poniesione z tego tytułu, jako niemające charakteru wydatków osobistych, spełniające przesłanki określone w art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f., mogą stanowić koszty podatkowe pod warunkiem należytego ich udokumentowania”,
• Dyrektor KIS w interpretacji indywidualnej z dnia 3 października 2018 r. (0114-KDIP3- 1.4011.416.2018.1.MT);
• Dyrektor KIS w interpretacji indywidualnej z dnia 19 grudnia 2017 r. (0115- KDIT3.4011.359.2017.1.AK).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1509 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

Do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej spełniających powyższe kryteria nie można jednak zaliczyć wydatków osobistych osoby prowadzącej działalność gospodarczą.

Podkreślenia wymaga, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonej działalności decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania, że dany wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, tj. w szczególności obowiązek wykazania związku kosztów z działalnością gospodarczą, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą zarejestrowaną w miejscu Jego zamieszkania – miejsce siedziby firmy. Przedmiotem prowadzonej działalności jest głównie działalność związana z oprogramowaniem i doradztwem w zakresie informatyki oraz działalność powiązana. Ze względu na specyfikę prowadzonej działalności, Wnioskodawca był zmuszony poszukiwać potencjalnych klientów poza stałym miejscem prowadzenia interesów gospodarczych. Z uwagi na odległość między miejscem świadczenia pracy a miejscem zamieszania (około 100 km) oraz treścią zawartej umowy zawartej z firmą pośredniczącą, z której wynika obowiązek stacjonarnego wykonywania usług właśnie w siedzibie Klienta, Wnioskodawca wynajął mieszkanie w miejscu świadczenia pracy, w którym przebywa w czasie wykonywania usług na Jego rzecz. Na podstawie zawartej umowy najmu Wnioskodawca uiszcza odstępne należne właścicielowi, czynsz do wspólnoty, rachunki i opłaty za media - w wysokości odpowiadającej realiom rynkowym. Przedmiotowy lokal jest lokalem mieszkalnym, Wnioskodawca nie prowadzi w nim działalności gospodarczej i użytkuje go wyłącznie w celach mieszkaniowych w okresie wykonywania usług na rzecz Klienta. Wnioskodawca dysponuje dokumentami potwierdzającymi faktyczne wykonywanie usług na rzecz Klienta w jego siedzibie, czyli w miejscowości, w której najął mieszkanie, a także dokumentami potwierdzającymi ponoszenie wydatków z tytułu najmu mieszkania (odstępne należne właścicielowi, czynsz do wspólnoty, rachunki i opłaty za media).

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że do wydatków na wynajem mieszkania dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej znajdują zastosowanie postanowienia art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skoro zatem – jak wykazano we wniosku – w niniejszej sprawie wynajęcie mieszkania jest niezbędne do uzyskiwania przychodu z działalności, to wydatki z tytułu najmu mieszkania spełniają kryterium celowości, o którym mowa w tym przepisie. W związku z czym mogą stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Należy jednak zwrócić uwagę na konieczność właściwego udokumentowania wskazanych we wniosku wydatków. Zaznaczyć bowiem należy, że zgromadzone dowody nie mogą się ograniczać wyłącznie do faktur lub rachunków wystawionych przez właściciela przedmiotowego mieszkania, stwierdzających jedynie wysokość poniesionych przez niego wydatków z tytułu wynajmu tego mieszkania.

Niezbędnym jest bowiem posiadanie dowodów, świadczących o wykonanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej usługach wymagających pobytu w miejscowości, w której Wnioskodawca wynajął mieszkanie, umożliwiających w sposób bezsporny ustalenie związku przyczynowo-skutkowego poniesionych wydatków z uzyskanymi przychodami, a ponadto potwierdzających racjonalność poniesionych wydatków.

Reasumując stwierdzić należy, że jeżeli poniesione wydatki spełniają wszystkie wymienione powyżej warunki, to mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Przy tym, obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów) obciąża Wnioskodawcę.

Jednocześnie podkreślenia wymaga, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych w trybie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa nie jest ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe (stan faktyczny) jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania dowodowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.