2019.05.14 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0111-KDIB3-1.4012.139.2019.4.RSZ

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.139.2019.4.RSZ
z 14 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 6 marca 2019 r. (data wpływu 8 marca 2019 r.), uzupełnionym pismem z 30 kwietnia 2019 r. (data wpływu 6 maja 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania, czy udzielenie przez Wnioskodawczynię pożyczki stanowi odpłatne świadczenie usług, które korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na gruncie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 marca 2019 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług w zakresie uznania, czy udzielenie przez Wnioskodawczynię pożyczki stanowi odpłatne świadczenie usług, które korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na gruncie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT.

Ww. wniosek został uzupełnionym pismem z 30 kwietnia 2019 r. (data wpływu 6 maja 2019 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 24 kwietnia 2019 r. znak: 0114-KDIP3-1.4011.179.2019.2.MJ, 0111-KDIB3-1.4012.139.2019.3.RSZ.

We wniosku przedstawiono następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawczyni we wrześniu 2017 r. zawarła umowę oprocentowanej pożyczki z osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej („Pożyczkodawca”). Z umowy pożyczki wynika że Pożyczkodawca udziela pożyczki w kwocie 600.000,00 zł, z tym że na podstawie umowy Wnioskodawczyni była uprawniona do dwukrotnego odnowienia zadłużenia na kwotę 200.000,00 zł w sierpniu 2018 r. oraz na kwotę 100.000,00 zł w listopadzie 2018 r. Kwota zadłużenia nie mogła jednak przekraczać w żadnym momencie 600.000,00 zł. Pożyczkodawca po zawarciu umowy przekazał Wnioskodawczyni kwotę 600.000,00 zł, a w trakcie spłacania kwoty pożyczki Wnioskodawczyni odnowiła zadłużenie w kwotach przewidzianych w umowie. Spłacając wcześniej kwotę pożyczki i odnawiając zadłużenie Wnioskodawczyni zaoszczędziła na oprocentowaniu pożyczki. Wnioskodawczyni zawarła przedmiotową umowę pożyczki w celu udzielenia pożyczki spółce prawa handlowego („Pożyczkobiorca”), w której udziałowcem jest mąż Wnioskodawczyni (z którym jest w trakcie rozwodu).

Umowa pożyczki z Pożyczkobiorcą została również zawarta we wrześniu 2017 r. i zawierała wyższe oprocentowanie niż otrzymana pożyczka od osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej. Umowa zawarta z Pożyczkobiorcą zawierała również postanowienia dotyczące odnawialności kwoty pożyczki, tak jak w przypadku umowy z Pożyczkodawcą.

Pożyczkobiorca spłacał kwotę pożyczki w miesięcznych ratach, podobnie jak Wnioskodawczyni. Raty obejmowały wyłącznie kapitał. Odsetki były płatne na koniec umowy.

W listopadzie 2018 r. doszło do całkowitej spłaty kwoty pożyczki wraz z odsetkami na rzecz Wnioskodawczyni, a Wnioskodawczyni spłaciła kwotę pożyczki wraz z odsetkami na rzecz Pożyczkodawcy.

Wnioskodawczyni nie wyklucza że w przyszłości zawrze kolejne umowy pożyczek. Wnioskodawczyni zawarła przedmiotowe umowy pożyczek w celu osiągnięcia zysku. Wnioskodawczyni jest polskim rezydentem podatkowym. Wnioskodawczyni nie ma zarejestrowanej działalności gospodarczej. Obecnie Wnioskodawczyni ma wątpliwości w jaki sposób rozliczyć przedmiotowy przychód.

W ww. piśmie z 30 kwietnia 2019 r. w odpowiedzi na wezwanie z 24 kwietnia 2019 r. Wnioskodawczyni, w zakresie podatku od towarów i usług, wskazała:

1) art. 8 ust. 1, art. 15 ust. 1 i 2, art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług.

Wnioskodawczyni nie jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT,
Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej na zasadzie wpisu do CEIDG. Wnioskodawczyni we wniosku zapytała Organ: czy udzielanie pożyczek, opisane w stanie faktycznym, jest działalnością gospodarczą w rozumieniu ustawy od podatku od towarów i usług. Wnioskodawczyni z ostrożności podaje, iż wartość sprzedaży (odsetek) z tego tytułu, nie przekroczyła w latach 2016-2017 kwoty 200.000 zł w rozumieniu art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o podatku od towarów i usług.
Z tytułu udzielania pożyczek Wnioskodawczyni otrzymuje wynagrodzenie w postaci odsetek, co wynika również z przedstawionego stanu faktycznego.

W związku z powyższym opisem, w zakresie podatku od towarów i usług, zadano następujące pytanie (sformułowane ostatecznie w ww. piśmie uzupełniającym z 30 kwietnia 2019 r.):

Czy udzielenie przez Wnioskodawczynię pożyczki na rzecz Pożyczkobiorcy stanowi odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, które jest zwolnione z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT?

Stanowisko Wnioskodawczyni (przeformułowane w ww. piśmie uzupełniającym z 30 kwietnia 2019 r.):

Udzielenie przez Wnioskodawczynię pożyczki na rzecz Pożyczkobiorcy stanowi odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, które jest zwolnione z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na gruncie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT.

Uzasadnienie

Zgodnie art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W uchwale Sądu Najwyższego z dnia 6 grudnia 1991r., sygn. akt III CZP 117/91 wskazano, że działalność gospodarczą wyróżniają następujące cechy charakterystyczne: 1) zawodowy (a więc stały) charakter, 2) związana z nim powtarzalność podejmowania działań (element ciągłości), 3) podporządkowanie zasadzie racjonalnego gospodarowania oraz 4) uczestnictwo w obrocie gospodarczym (element zorganizowania). Przy kwalifikowaniu konkretnej działalności do pozarolniczej działalności gospodarczej należy również uwzględniać zamiar podmiotu wykonującego czynności (por. wyrok NSA z dnia 14 stycznia 2000r., sygn. akt I SA/Lu 1232/98).

Jak wynika ze stanu faktycznego, Wnioskodawczyni w celu udzielania pożyczki Pożyczkobiorcy wyszukała podmiot finansujący (Pożyczkodawcę), co wskazuje na zawodowy charakter, a zawierając już umowę pożyczki z Pożyczkodawcą miała zamiar zarobkowy albowiem zamierzała ją przekazać dalej do Pożyczkobiorcy. Dodatkowo kwoty pożyczki były spłacane miesięcznie, co pokazuje, że umowa pożyczki nie różniła się od pożyczek zawieranych na rynku, ale i przekłada się na aspekt ciągłości działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38, zwalnia się od podatku: usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Zatem w ocenie Wnioskodawczyni, odpłatne udzielanie pożyczek stanowi świadczenie usług na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, które jest zwolnione z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego, w zakresie podatku od towarów i usług, jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Zatem każde świadczenie niebędące dostawą towarów, polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi, co do zasady, usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej jednak muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów lub świadczenie usług podlegać będą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywane będą przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy towarów lub świadczenia usług mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni nie jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej na zasadzie wpisu do CEIDG. Wnioskodawczyni we wrześniu 2017 r. zawarła umowę oprocentowanej pożyczki z osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej („Pożyczkodawca”). Z umowy pożyczki wynika, że Pożyczkodawca udziela pożyczki w kwocie 600.000,00 zł, z tym że na podstawie umowy Wnioskodawczyni była uprawniona do dwukrotnego odnowienia zadłużenia na kwotę 200.000,00 zł w sierpniu 2018 r. oraz na kwotę 100.000,00 zł w listopadzie 2018 r. Kwota zadłużenia nie mogła jednak przekraczać w żadnym momencie 600.000,00 zł. Pożyczkodawca po zawarciu umowy przekazał Wnioskodawczyni kwotę 600.000,00 zł, a w trakcie spłacania kwoty pożyczki Wnioskodawczyni odnowiła zadłużenie w kwotach przewidzianych w umowie. Spłacając wcześniej kwotę pożyczki i odnawiając zadłużenie Wnioskodawczyni zaoszczędziła na oprocentowaniu pożyczki. Wnioskodawczyni zawarła przedmiotową umowę pożyczki w celu udzielenia pożyczki spółce prawa handlowego („Pożyczkobiorca”), w której udziałowcem jest mąż Wnioskodawczyni (z którym jest w trakcie rozwodu).

Pożyczkobiorca spłacał kwotę pożyczki w miesięcznych ratach, podobnie jak Wnioskodawczyni. Raty obejmowały wyłącznie kapitał. Odsetki były płatne na koniec umowy.

W listopadzie 2018 r. doszło do całkowitej spłaty kwoty pożyczki wraz z odsetkami na rzecz Wnioskodawczyni, a Wnioskodawczyni spłaciła kwotę pożyczki wraz z odsetkami na rzecz Pożyczkodawcy.

Wnioskodawczyni podała, iż wartość sprzedaży (odsetek) z tytułu udzielania pożyczek, opisanych w stanie faktycznym, nie przekroczyła w latach 2016-2017 kwoty 200.000 zł w rozumieniu art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o podatku od towarów i usług.

Z tytułu udzielania pożyczek Wnioskodawczyni otrzymuje wynagrodzenie w postaci odsetek, co wynika również z przedstawionego stanu faktycznego.

Istota umowy pożyczki została zawarta w art. 720 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.). Zgodnie z art. 720 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa pożyczki, której wartość przekracza tysiąc złotych, wymaga zachowania formy dokumentowej (art. 720 § 2 Kodeksu cywilnego).

Z przepisu tego wprost wynika, że istotą zobowiązania wynikającego z umowy pożyczki jest przeniesienie przez dającego pożyczkę przedmiotu tej pożyczki (pieniędzy jako rzeczy sui generis) na własność biorącego pożyczkę.

W wyniku spełnienia świadczenia przez dającego pożyczkę, określone przedmioty majątkowe stają się własnością biorącego pożyczkę. Zasilają one jednak tylko czasowo majątek biorącego pożyczkę, który obowiązany jest do zwrotu, tj. do przeniesienia na drugą stronę własności tej samej ilości pieniędzy albo rzeczy tego samego rodzaju.

Udzielanie pożyczek przez podatnika podatku od towarów i usług spełnia przesłanki uznania tych czynności za podlegające opodatkowaniu, niezależnie od częstotliwości i celu ich udzielenia, czy statusu nabywcy. Udzielanie pożyczek przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą, w związku z jej prowadzeniem, można identyfikować i zaliczać do zawodowej płaszczyzny jednostki, a więc uznać za rodzącą obowiązki w podatku od towarów i usług. Udzielenie pożyczki stanowi świadczenie na rzecz innego podmiotu, polegające na udostępnieniu kapitału na wskazany w umowie okres czasu. Czynność udzielenia pożyczki w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w zamian za wynagrodzenie (np. odsetki), stanowi zatem odpłatne świadczenie usług, co do zasady, podlegające opodatkowaniu VAT.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawczyni powzięła wątpliwości, czy udzielenie przez Wnioskodawczynię pożyczki na rzecz Pożyczkobiorcy stanowi odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, które jest zwolnione z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz wskazane wyżej przepisy należy stwierdzić, że czynność udzielenia pożyczek, spełnia przesłanki uznania tej czynności za podlegającą opodatkowaniu. Udzielanie bowiem pożyczek przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą, w związku z jej prowadzeniem, można identyfikować i zaliczać do zawodowej płaszczyzny jednostki, a więc uznać Pożyczkodawcę za podatnika, a więc uznać za rodzącą obowiązki w podatku od towarów i usług. Udzielenie pożyczki stanowi świadczenie na rzecz innego podmiotu, polegające na udostępnieniu kapitału na wskazany w umowie okres czasu.

W konsekwencji czynność udzielenia przez Wnioskodawczynię pożyczek na rzecz Pożyczkobiorcy stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 tej ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%, z zastrzeżeniem art. 146f.

Stosownie do treści art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż - 6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

I tak, w myśl art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

W odniesieniu do przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, należy wskazać, że czynność udzielania oprocentowanych pożyczek przez Wnioskodawczynię na rzecz Pożyczkobiorcy stanowi czynność mieszczącą się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu VAT, jako odpłatne świadczenie usług, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy. Z uwagi na to, że usługa ta mieści się w zakresie czynności, o których mowa w cyt. art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy - jako wymieniona wprost w tym przepisie - usługa udzielania pożyczek przez Wnioskodawczynię w zamian za wynagrodzenie, które stanowią odsetki, korzysta ze zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie tego przepisu.

Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni, w zakresie podatku od towarów i usług, jest prawidłowe.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Ocena prawna stanowiska Wnioskodawczyni w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od czynności cywilnoprawnych zostanie wydana w odrębnych rozstrzygnięciach.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin