Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-2.4012.77.2019.4.AP
z 19 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 lutego 2019 r. (data wpływu 11 lutego 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 kwietnia 2019 r. (data wpływu 8 kwietnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• zwolnienia od podatku sprzedaży jednostek walut wirtualnych (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) – jest prawidłowe.
• braku obowiązku ewidencjonowania czynności zbycia jednostek walut wirtualnych przy zastosowaniu kasy rejestrującej (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 11 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w ww. zakresie. Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 8 kwietnia 2019 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zamierza w przyszłości prowadzić działalność w zakresie wymiany walut wirtualnych w stałych punktach (kantorach) jak i w Internecie (kantorach internetowych). Wnioskodawca ma siedzibę działalności gospodarczej na terytorium Polski.

W uzupełnieniu do wniosku z dnia 8 kwietnia 2019 r. Zainteresowany wskazał, że:

1. Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.
2. Przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy będzie obrót walutą wirtualną (sprzedaż waluty tradycyjnej za walutę wirtualną, waluty wirtualnej za walutę tradycyjną oraz waluty wirtualnej za inną walutę wirtualną). Jednak Wnioskodawca nie wyklucza w przyszłości dokonywać sprzedaży walut tradycyjnych na inne waluty tradycyjne.
3. Wnioskodawca będzie sprzedawał walutę wirtualną w sposób zorganizowany i ciągły z nastawieniem na osiągnięcie zysku.
4. Wnioskodawca będzie prowadził profesjonalną działalność w zakresie obrotu walutą wirtualną, np. będzie prowadził swoją stronę, na której będzie oferował przeprowadzenie określonych transakcji, ustalał kursy kupna i sprzedaży, oferował waluty wirtualne do zakupu, przyjmował zamówienia na waluty wirtualne.
5. Wnioskodawca będzie dokonywał sprzedaży waluty wirtualnej we własnym imieniu i na swoją rzecz za określoną cenę, którą kupujący zaakceptuje. Wynagrodzenie Wnioskodawcy nie będzie miało charakteru prowizji np. określanej procentowo lub kwotowo.
6. Sposób działania kantorów stacjonarnych i platform internetowych wymiany walut wirtualnych:
   W przypadku kantoru stacjonarnego: Wnioskodawca będzie prowadził kantory wymiany walut wirtualnych przy kantorach prowadzących sprzedaż walut tradycyjnych. Te kantory prowadzące wymianę tylko walut tradycyjnych będą prowadzone przez podmiot inny niż Wnioskodawca. Klient wskaże jaką walutę na jaką walutę zamierza wymienić (tzn. klient będzie mógł wymienić u Wnioskodawcy walutę tradycyjną na walutę wirtualną, walutę wirtualną na walutę tradycyjną oraz walutę wirtualną na inną walutę wirtualną) oraz w jakiej ilości. Kursy poszczególnych walut będą wywieszone w kantorze. Kursy walut wirtualnych będą podane tylko w stosunku do PLN. Zatem, jeżeli klient będzie chciał kupić walutę wirtualną za euro, to najpierw euro zostanie przeliczone na PLN, a następnie PLN na walutę wirtualną. W celu otrzymania zakupionej waluty wirtualnej klient będzie musiał podać swoje konto blockchain (tj. konto poza systemem bankowym, na którym mogą być przechowywane waluty wirtualne), na które zostanie przekazany ciąg znaków (waluty wirtualne nie mają postaci monet ani banknotów, to zapisy ciągów znaków). W przypadku zapłaty walutą wirtualną klient będzie musiał dokonać zapłaty ze swojego konta blockchain na konto blockchain Wnioskodawcy. Transakcje będą rejestrowane zgodnie z przepisami prawa. W przypadku sprzedaży walut wirtualnych przez Internet: Wnioskodawca będzie prowadzić platformę internetową. Na platformie będzie możliwa wymiana waluty tradycyjnej na walutę wirtualną, waluty wirtualnej na walutę tradycyjną lub waluty wirtualnej na inną walutę wirtualną. Kursy walut wirtualnych będą podane tylko w stosunku do PLN. Zatem, jeżeli klient będzie chciał kupić walutę wirtualną za euro, to najpierw euro zostanie przeliczone na PLN, a następnie PLN na walutę wirtualną. Klient będzie musiał przed korzystaniem z platformy zarejestrować się na niej. Przy kolejnym wejściu na platformę Klient będzie musiał zalogować się do swojego konta. Następnie w celu zrealizowania wymiany klient będzie musiał wpisać ile i jakiej waluty zamierza kupić oraz na jakie konto chce otrzymać wymienione środki (w przypadku waluty tradycyjnej konto bankowe, a w przypadku waluty wirtualnej konto blockchain, tj. konto poza systemem bankowym, na którym mogą być przechowywane waluty wirtualne). Następnie system wskaże jaką kwotę i jakiej waluty klient ma przelać na wskazane konto Wnioskodawcy (w przypadku płatności walutą tradycyjną rachunek bankowy, a w przypadku płatności walutą wirtualną konto blockchain). Po uzyskaniu wpłaty klienta Wnioskodawca zrealizuje wymianę i przekaże kwotę zakupionej waluty tradycyjnej na wskazany rachunek bankowy (w przypadku waluty tradycyjnej) lub w przypadku waluty wirtualnej przekaże ciąg znaków na konto blockchain. Transakcje będą rejestrowane zgodnie z przepisami prawa. W celu zrealizowania sprzedaży waluty tradycyjnej lub wirtualnej przedsiębiorstwo Wnioskodawcy będzie posiadało zasób walut i częściowo z nich będzie realizowana sprzedaż waluty. W pozostałym zakresie przedsiębiorstwo Wnioskodawcy będzie nabywać walutę – w przypadku waluty wirtualnej na giełdach walut wirtualnych, a w przypadku walut tradycyjnych od innych podmiotów gospodarczych.
7. Wnioskodawca będzie nabywał waluty wirtualne na podstawie umów sprzedaży walut wirtualnych.
8. Wymiany walut wirtualnych w kantorze stacjonarnym i internetowej platformie prowadzonej przez Wnioskodawcę będzie mógł dokonać każdy podmiot, który wyrazi chęć dokonania takiej czynności.
9. Kursy walut wirtualnych w kantorze i na internetowej platformie będą podawane tylko w odniesieniu do PLN. Zatem, jeżeli klient będzie chciał kupić walutę wirtualną za euro, to najpierw euro zostanie przeliczone na PLN, a następnie PLN na walutę wirtualną. Klient będzie mógł wymienić w taki sposób walutę tradycyjną na walutę wirtualną, walutę wirtualną na walutę tradycyjną oraz walutę wirtualną na inną walutę wirtualną.
10. Wnioskodawca będzie prowadził kantory stacjonarne tylko na terytorium Polski. Zatem w przypadku tych kantorów umowy sprzedaży walut będą zawierane tylko na terytorium Polski. Natomiast klient korzystając z internetowej platformy będzie mógł zlecić wymianę również przebywając poza terytorium Polski.
11. Jedynym przeznaczeniem kryptowaluty będącej przedmiotem pytań Wnioskodawcy będzie funkcja środka płatniczego.
12. Wnioskodawca będzie dokonywał czynności sprzedaży walut wirtualnych także na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych.
13. Wnioskodawca w związku z zakupem i sprzedażą walut wirtualnych będzie ponosił następujące koszty:
    • koszty zakupu waluty wirtualnych – te koszty będą dokumentowane w następujący sposób: w przypadku zakupu waluty wirtualnej w kantorze – potwierdzenie zakupu; w przypadku zakupu waluty wirtualnej na giełdzie walut wirtualnych i portalu wymiany walut – potwierdzenie transakcji wygenerowane przez system; będą to koszty bezpośrednio związane z przychodami;
    • koszt zbudowania platformy wymiany walut wirtualnych, która będzie podczepiona pod obecnie funkcjonującą platformę wymiany walut tradycyjnych prowadzoną przez inny podmiot. Te koszty będą dokumentowane fakturami wystawionymi przez podmioty świadczące usługi w tym zakresie; będą to koszty pośrednio związane z przychodami;
    • koszt utrzymania platformy wymiany walut wirtualnych za pomocą której będzie możliwe dokonanie sprzedaży walut tradycyjnych na wirtualne, wirtualnych na tradycyjne i wirtualnych na inne wirtualne. Te koszty będą dokumentowane fakturami wystawionymi przez podmioty świadczące usługi w tym zakresie; będą to koszty pośrednio związane z przychodami;
    • koszt utrzymania kantoru stacjonarnego wymiany walut wirtualnych lub kosztów utrzymania (w tym wynajmu i mediów) części powierzchni w kantorze wymiany walut tradycyjnych. Te koszty będą dokumentowane fakturami wystawionymi przez podmioty świadczące usługi w tym zakresie; będą to koszty pośrednio związane z przychodami;
    • koszt wynagrodzeń pracowników, którzy będą wykonywać pracę w zakresie wymiany walut wirtualnych (w związku z obsługą kantoru stacjonarnego i kantoru internetowego). Te koszty będą dokumentowane w sposób właściwy dla kosztów wynagrodzeń pracowniczych; będą to koszty pośrednio związane z przychodami;
    • koszt ubezpieczenia prowadzonej działalności gospodarczej. Te koszty będą dokumentowane polisami i dokumentami potwierdzającymi poniesienia wydatku; będą to koszty pośrednio związane z przychodami;
    • koszty usług prawniczych, doradczych i księgowych. Te koszty będą dokumentowane fakturami wystawionymi przez podmioty świadczące usługi w tym zakresie; będą to koszty pośrednio związane z przychodami.
14. Wnioskodawca obecnie nie ma obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży za pomocą kasy rejestrującej.
15. Wnioskodawca dokonując sprzedaży walut nie będzie otrzymywał w całości zapłaty za pośrednictwem poczty, banku lub spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej – na jego rachunek bankowy, rachunek w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem. Wszystkie płatności realizowane w walucie wirtualnej będą realizowane w sposób odmienny – na konto blockchain, tj. konto poza systemem bankowym (szerzej w odpowiedzi na pytanie nr 6). Ponadto należności w walucie tradycyjnej w kantorze Wnioskodawca będzie otrzymywał w gotówce.
16. W ocenie Wnioskodawcy z tytułu nabycia walut wirtualnych w wyniku zawarcia umów sprzedaży, w których Wnioskodawca będzie podmiotem nabywającym waluty, Wnioskodawca nie będzie opodatkowany podatkiem od towarów i usług oraz nie będzie z tego podatku zwolniony w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. Natomiast w przypadku, w którym sprzedającym walutę wirtualną będzie przedsiębiorca, to z tytułu dokonania tej czynności będzie on podatnikiem VAT, a czynność będzie zwolniona przedmiotowo z tego podatku lub podatku od wartości dodanej.
17. Wnioskodawca nie będzie dokonywał dostawy towarów lub świadczenia usług wymienionych w § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 grudnia 2018 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. poz. 2519).
18. Wg otrzymanej klasyfikacji z Urzędu Statystycznego wymiana walut tradycyjnych na waluty wirtualne oraz walut wirtualnych na tradycyjne, prowadzona w stałych punktach (kantorach) oraz w internetowych kantorach wymiany walut – zgodnie z Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług (PKWiU) z 2008 r. wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (Dz. U. z 2008 r. Nr 207, poz. 1293, ze zm.) mieści się w grupowaniu PKWiU 64.19.30.0 (Pozostałe pośrednictwo pieniężne, gdzie indziej niesklasyfikowane).
    
    

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy sprzedaż walut wirtualnych jest zwolniona z podatku od towarów i usług?
2. Czy sprzedaż walut wirtualnych na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej jest zwolniona z ewidencjonowania za pomocą kas rejestrujących?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., zwolnione od podatku są transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące walut, banknotów i monet używanych jako prawny środek płatniczy, z wyłączeniem banknotów i monet będących przedmiotami kolekcjonerskimi, za które uważa się monety ze złota, srebra lub innego metalu oraz banknoty, które nie są zwykle używane jako prawny środek płatniczy lub które mają wartość numizmatyczną. TSUE w wyroku z dnia 22 października 2015 r. w sprawie C-264/14 orzekł, że transakcje polegające na wymianie waluty tradycyjnej na jednostki wirtualnej waluty „bitcoin” i odwrotnie, dokonywane za zapłatą kwoty odpowiadającej marży wynikającej z różnicy pomiędzy ceną, po jakiej dany przedsiębiorca nabywa waluty, a ceną, po jakiej je sprzedaje klientom, stanowią odpłatne świadczenie usług oraz że to świadczenie usług stanowi transakcje zwolnione z podatku od wartości dodanej. Należy podkreślić, że orzeczenia Trybunału nie wiążą tylko w danej konkretnej sprawie. Rozstrzygnięcia TSUE wchodzą do acquis („dorobek”, poprzednio acquis communautaire – fr. „dorobek wspólnotowy”). Obowiązkiem każdego państwa wstępującego do Unii Europejskiej jest wprowadzenie acquis do własnego systemu prawnego. Regułą jest, że niniejszy dorobek musi być uwzględniany w porządku krajowym państw członkowskich przez wszystkie organy publiczne. Reasumując, transakcje polegające na wymianie waluty tradycyjnej na walutę wirtualną i odwrotnie dokonywane za zapłatą kwoty odpowiadającej marży wynikającej z różnicy pomiędzy ceną, po jakiej dany przedsiębiorca nabywa waluty, a ceną, po jakiej je sprzedaje klientom, stanowią odpłatne świadczenie usług, które jest zwolnione z podatku od towarów i usług.

Ad. 2

Na podstawie § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 grudnia 2018 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. z 2018 r., poz. 2519), zwolnione z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2021 r., są czynności wymienione w załączniku do rozporządzenia (obecnie obowiązujące rozporządzenie określa przedmiotowe zwolnienia do dnia 31 grudnia 2021 r.). Pod pozycją 24 wymieniono usługi finansowe i ubezpieczeniowe (symbol PKWIU ex 64-66). Zakładając, że wymiana walut wirtualnych jest sklasyfikowana pod tym symbolem PKWiU, to sprzedaż walut wirtualnych jest zwolniona z obowiązku ewidencjonowania za pomocą kas rejestrujących przynajmniej do dnia 31 grudnia 2021 r., jeżeli przedmiotowe rozporządzenie nie zostanie znowelizowane w przedmiotowym zakresie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z cytowanego wyżej przepisu ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu niebędące dostawą towarów.

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zamierza w przyszłości prowadzić działalność w zakresie wymiany walut wirtualnych w stałych punktach (kantorach) jak i w Internecie (kantorach internetowych). Wnioskodawca ma siedzibę działalności gospodarczej na terytorium Polski. Zainteresowany jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy będzie obrót walutą wirtualną (sprzedaż waluty tradycyjnej za walutę wirtualną, waluty wirtualnej za walutę tradycyjną oraz waluty wirtualnej za inną walutę wirtualną). Jednak Wnioskodawca nie wyklucza w przyszłości dokonywać sprzedaży walut tradycyjnych na inne waluty tradycyjne. Zainteresowany będzie sprzedawał walutę wirtualną w sposób zorganizowany i ciągły z nastawieniem na osiągnięcie zysku. Wnioskodawca będzie prowadził profesjonalną działalność w zakresie obrotu walutą wirtualną, np. będzie prowadził swoją stronę, na której będzie oferował przeprowadzenie określonych transakcji, ustalał kursy kupna i sprzedaży, oferował waluty wirtualne do zakupu, przyjmował zamówienia na waluty wirtualne. Zainteresowany będzie dokonywał sprzedaży waluty wirtualnej we własnym imieniu i na swoją rzecz za określoną cenę, którą kupujący zaakceptuje. Wynagrodzenie Wnioskodawcy nie będzie miało charakteru prowizji np. określanej procentowo lub kwotowo. W przypadku kantoru stacjonarnego Zainteresowany będzie prowadził kantory wymiany walut wirtualnych przy kantorach prowadzących sprzedaż walut tradycyjnych. Te kantory prowadzące wymianę tylko walut tradycyjnych będą prowadzone przez podmiot inny niż Wnioskodawca. Klient wskaże jaką walutę na jaką walutę zamierza wymienić (tzn. klient będzie mógł wymienić u Wnioskodawcy walutę tradycyjną na walutę wirtualną, walutę wirtualną na walutę tradycyjną oraz walutę wirtualną na inną walutę wirtualną) oraz w jakiej ilości. Kursy poszczególnych walut będą wywieszone w kantorze. Kursy walut wirtualnych będą podane tylko w stosunku do PLN. Zatem, jeżeli klient będzie chciał kupić walutę wirtualną za euro, to najpierw euro zostanie przeliczone na PLN, a następnie PLN na walutę wirtualną. W celu otrzymania zakupionej waluty wirtualnej klient będzie musiał podać swoje konto blockchain (tj. konto poza systemem bankowym, na którym mogą być przechowywane waluty wirtualne), na które zostanie przekazany ciąg znaków (waluty wirtualne nie mają postaci monet ani banknotów, to zapisy ciągów znaków). W przypadku zapłaty walutą wirtualną klient będzie musiał dokonać zapłaty ze swojego konta blockchain na konto blockchain Wnioskodawcy. W przypadku sprzedaży walut wirtualnych przez Internet Wnioskodawca będzie prowadzić platformę internetową. Na platformie będzie możliwa wymiana waluty tradycyjnej na walutę wirtualną, waluty wirtualnej na walutę tradycyjną lub waluty wirtualnej na inną walutę wirtualną. Kursy walut wirtualnych będą podane tylko w stosunku do PLN. Zatem, jeżeli klient będzie chciał kupić walutę wirtualną za euro, to najpierw euro zostanie przeliczone na PLN, a następnie PLN na walutę wirtualną. Klient będzie musiał przed korzystaniem z platformy zarejestrować się na niej. Przy kolejnym wejściu na platformę Klient będzie musiał zalogować się do swojego konta. Następnie w celu zrealizowania wymiany klient będzie musiał wpisać ile i jakiej waluty zamierza kupić oraz na jakie konto chce otrzymać wymienione środki (w przypadku waluty tradycyjnej konto bankowe, a w przypadku waluty wirtualnej konto blockchain, tj. konto poza systemem bankowym, na którym mogą być przechowywane waluty wirtualne). Następnie system wskaże jaką kwotę i jakiej waluty klient ma przelać na wskazane konto Wnioskodawcy (w przypadku płatności walutą tradycyjną rachunek bankowy, a w przypadku płatności walutą wirtualną konto blockchain). Po uzyskaniu wpłaty klienta Wnioskodawca zrealizuje wymianę i przekaże kwotę zakupionej waluty tradycyjnej na wskazany rachunek bankowy (w przypadku waluty tradycyjnej) lub w przypadku waluty wirtualnej przekaże ciąg znaków na konto blockchain. W celu zrealizowania sprzedaży waluty tradycyjnej lub wirtualnej przedsiębiorstwo Wnioskodawcy będzie posiadało zasób walut i częściowo z nich będzie realizowana sprzedaż waluty. W pozostałym zakresie przedsiębiorstwo Wnioskodawcy będzie nabywać walutę – w przypadku waluty wirtualnej na giełdach walut wirtualnych, a w przypadku walut tradycyjnych od innych podmiotów gospodarczych. Wymiany walut wirtualnych w kantorze stacjonarnym i internetowej platformie prowadzonej przez Wnioskodawcę będzie mógł dokonać każdy podmiot, który wyrazi chęć dokonania takiej czynności. Kursy walut wirtualnych w kantorze i na internetowej platformie będą podawane tylko w odniesieniu do PLN. Zatem, jeżeli klient będzie chciał kupić walutę wirtualną za euro, to najpierw euro zostanie przeliczone na PLN, a następnie PLN na walutę wirtualną. Klient będzie mógł wymienić w taki sposób walutę tradycyjną na walutę wirtualną, walutę wirtualną na walutę tradycyjną oraz walutę wirtualną na inną walutę wirtualną. Wnioskodawca będzie prowadził kantory stacjonarne tylko na terytorium Polski. Zatem w przypadku tych kantorów umowy sprzedaży walut będą zawierane tylko na terytorium Polski. Natomiast klient korzystając z internetowej platformy będzie mógł zlecić wymianę również przebywając poza terytorium Polski. Jedynym przeznaczeniem kryptowaluty będącej przedmiotem pytań Wnioskodawcy będzie funkcja środka płatniczego. Wnioskodawca będzie dokonywał czynności sprzedaży walut wirtualnych także na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Wnioskodawca obecnie nie ma obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży za pomocą kasy rejestrującej. Wnioskodawca dokonując sprzedaży walut nie będzie otrzymywał w całości zapłaty za pośrednictwem poczty, banku lub spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej – na jego rachunek bankowy, rachunek w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem. Wszystkie płatności realizowane w walucie wirtualnej będą realizowane w sposób odmienny – na konto blockchain, tj. konto poza systemem bankowym. Ponadto należności w walucie tradycyjnej w kantorze Wnioskodawca będzie otrzymywał w gotówce. Wnioskodawca nie będzie dokonywał dostawy towarów lub świadczenia usług wymienionych w § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 grudnia 2018 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących. Wg otrzymanej klasyfikacji z Urzędu Statystycznego wymiana walut tradycyjnych na waluty wirtualne oraz walut wirtualnych na tradycyjne, prowadzona w stałych punktach (kantorach) oraz w internetowych kantorach wymiany walut – zgodnie z Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług (PKWiU) z 2008 r. wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług mieści się w grupowaniu PKWiU 64.19.30.0 (Pozostałe pośrednictwo pieniężne, gdzie indziej niesklasyfikowane).

W pierwszej kolejności należy wyjaśnić, że Wnioskodawca dokonując sprzedaży waluty wirtualnej w ramach wykonywanej działalności gospodarczej, jest z tego tytułu podatnikiem podatku od towarów i usług.

Analiza okoliczności sprawy przedstawionych przez Wnioskodawcę w odniesieniu do obowiązujących w tym zakresie przepisów pozwala stwierdzić, że czynności, które będą wykonywane przez Wnioskodawcę nie będą stanowić dostawy towarów, w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, ponieważ w opisanym zdarzeniu jednostki walut wirtualnych nie będą stanowić towaru.

W tym miejscu należy wskazać, że orzecznictwo TSUE wskazuje, że odpłatność ma miejsce, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług, a otrzymanym wynagrodzeniem będącym świadczeniem wzajemnym; dostawcę towarów lub usługodawcę łączy z odbiorcą stosunek prawny, z którego wynika obowiązek dostawy towarów lub świadczenia usług oraz wysokość wynagrodzenia (świadczenia wzajemnego) za dokonanie tych czynności; wynagrodzenie jest wyrażalne w pieniądzu, co oznacza, że istnieje możliwość określenia ceny wyrażonej w pieniądzu w stosunku do świadczenia wzajemnego stanowiącego wynagrodzenie za dostawę towarów lub świadczenie usług.

Wynagrodzenie (zapłata) może mieć postać zarówno świadczenia pieniężnego, jak i rzeczowego (określonego w naturze), np. w przypadku dostawy towaru w zamian za świadczenie usługi czy też w sytuacji zamiany towarów bądź usług. Zatem odpłatną dostawę towaru (odpłatne świadczenie usług) identyfikuje się zarówno w sytuacji klasycznej transakcji (pieniądze za towar/usługę), jak również w sytuacji np. wymiany barterowej.

Barter w rozumieniu powszechnym to wymiana bezgotówkowa, czyli zamiana towaru (bądź usługi) za towar (bądź usługę). Polega na wzajemnej wymianie, bez konieczności sięgania po pieniądze. Pomimo braku rozliczenia w środkach pieniężnych, ma charakter umowy odpłatnej. Istotne jest, aby wymieniane towary/usługi były sobie równe co do wartości. Celem umów barterowych jest niedokonywanie dodatkowych rozliczeń pieniężnych pomiędzy kontrahentami, a w konsekwencji maksymalne uproszczenie obrotu gospodarczego. Należy dodać, że z orzecznictwa TSUE wynika, że zapłata musi być wyrażalna w formie pieniężnej, choć niekoniecznie w jednostkach pieniężnych (może to być np. świadczenie usługi lub dostawa towarów). Podstawą opodatkowania jest zapłata faktycznie otrzymana (którą ma otrzymać podatnik), a nie wartość oszacowana według obiektywnych kryteriów (m.in. wyroki w sprawie C-33/93 czy C-154/80).

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że czynności wymiany waluty wirtualnej należy uznać za świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy. Jak wyżej wskazano, w przepisie tym przyjęto generalną zasadę, zgodnie z którą usługami są wszelkie odpłatne świadczenia, niebędące dostawą towarów.

W przedmiotowej sprawie, zarówno w przypadku wymiany waluty wirtualnej w zamian za walutę tradycyjną, waluty tradycyjnej za walutę wirtualną jak i w przypadku wymiany waluty wirtualnej za walutę wirtualną (barter) będziemy mieli do czynienia ze świadczeniem za wynagrodzeniem. W każdym z tych przypadków będzie istniał także bezpośredni konsument.

Zatem opisane przez Wnioskodawcę świadczenia, polegające na transakcji wymiany jednostek walut wirtualnych (zarówno za walutę tradycyjną jak i za walutę wirtualną), wypełnią definicję odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy, i jako takie stanowić będą czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy – stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W świetle art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż – 6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku lub zwolnienie od podatku.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 7 ustawy – zwalnia się od podatku transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące walut, banknotów i monet używanych jako prawny środek płatniczy, z wyłączeniem banknotów i monet będących przedmiotami kolekcjonerskimi, za które uważa się monety ze złota, srebra lub innego metalu oraz banknoty, które nie są zwykle używane jako prawny środek płatniczy lub które mają wartość numizmatyczną.

Zgodnie z art. 131 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) – zwanej dalej dyrektywą – zwolnienia przewidziane w rozdziałach 2-9 stosuje się bez uszczerbku dla innych przepisów wspólnotowych i na warunkach ustalanych przez państwa członkowskie w celu zapewnienia prawidłowego i prostego stosowania tych zwolnień oraz zapobieżenia wszelkim możliwym przypadkom uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania i nadużyć.

W myśl art. 135 ust. 1 lit. e dyrektywy – państwa członkowskie zwalniają transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące walut, banknotów i monet używanych jako prawny środek płatniczy, z wyłączeniem banknotów i monet będących przedmiotami kolekcjonerskimi, za które uważa się monety ze złota, srebra lub innych metali, jak również banknoty, które nie są zwykle używane jako prawny środek płatniczy lub które przedstawiają wartość numizmatyczną.

W tym miejscu warto wskazać na orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 22 października 2015 r. w sprawie C-264/14 Hedqvist, w którym TSUE rozpatrywał kwestię opodatkowania czynności wymiany waluty wirtualnej bitcoin na walutę tradycyjną i odwrotnie.

W ww. wyroku TSUE orzekł, że transakcje polegające na wymianie waluty tradycyjnej na walutę wirtualną „bitcoin” i odwrotnie dokonywane za zapłatą kwoty marży, którą stanowi różnica pomiędzy ceną, po której nabywana jest waluta, a ceną, po jakiej jest sprzedawana, stanowią odpłatne świadczenie usług. Usługi takie są zwolnione od podatku na mocy art. 135 ust. 1 lit. e Dyrektywy.

Co istotne, tezy wyroku nie ograniczają się wyłącznie do waluty bitcoin i dotyczą (po spełnieniu warunków wskazanych w wyroku) także innych kryptowalut. W pkt 49 wyroku TSUE stwierdził bowiem, że: „transakcje dotyczące walut nietradycyjnych, czyli innych niż pieniądze, które są prawnymi środkami płatniczymi w jednym lub kilku krajach, o ile waluty te zostały zaakceptowane przez strony transakcji jako alternatywny środek płatniczy wobec prawnych środków płatniczych i ich jedynym przeznaczeniem jest funkcja środka płatniczego, stanowią transakcje finansowe”. TSUE stwierdził, że: „Z kontekstu i celu art. 135 ust. 1 lit. e Dyrektywy wynika, że wykładnia tego przepisu, według której obejmuje on transakcje dotyczące tylko walut tradycyjnych, częściowo pozbawiłaby go skutków. (...) jedynym przeznaczeniem wirtualnej waluty »Bitcoin« jest funkcja środka płatniczego oraz że jest ona w tym celu akceptowana przez niektórych przedsiębiorców. W konsekwencji należy dojść do wniosku, że art. 135 ust. 1 lit. e dyrektywy VAT obejmuje również świadczenie usług takich jak w postępowaniu głównym, które polegają na wymianie walut tradycyjnych na jednostki wirtualnej waluty »bitcoin« i odwrotnie, dokonywane za zapłatą kwoty odpowiadającej marży wynikającej z różnicy pomiędzy ceną, po jakiej dany przedsiębiorca nabywa waluty, a ceną, po jakiej je sprzedaje klientom” (pkt 51-53 wyroku).

Analiza przywołanych wyżej przepisów w kontekście przedmiotowej sprawy pozwala stwierdzić, że jednostki walut wirtualnych – które Wnioskodawca w ramach własnej działalności gospodarczej zamierza sprzedawać będą wpisywać się w formę prawnego środka płatniczego (dla celów VAT). Jednostki walut wirtualnych poprzez akceptację stron transakcji jako alternatywnego środka płatniczego będą służyły jako nośnik wartości pieniężnej oraz środek płatniczy podobnie jak waluty używane jako prawny środek płatniczy.

Zatem sprzedaż jednostek walut wirtualnych za wynagrodzeniem, będąca świadczeniem usługi w ramach której pojęcie walut używanych jako prawny środek płatniczy obejmuje również jednostki walut wirtualnych, może być uznana za usługę zwolnioną od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 7 ustawy.

W przedmiotowej sprawie sprzedaż jednostek walut wirtualnych stanowić będzie usługę podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, która będzie objęta zwolnieniem od tego podatku, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 7 ustawy, jednak tylko w przypadku, jeżeli miejscem świadczenia a zarazem opodatkowania tej usługi będzie terytorium Polski.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 uznano za prawidłowe.

Odnosząc się z kolei do zwolnienia z obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży jednostek walut wirtualnych przy zastosowaniu kasy rejestrującej należy wskazać co następuje.

Obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących wynika z zapisu art. 111 ust. 1 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, iż obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem jednym z podstawowych kryteriów decydujących o obowiązku ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

Stosownie do art. 111 ust. 1a ustawy, do obrotu wykazywanego w ewidencji o której mowa w ust. 1, nie wlicza się kwoty podatku należnego.

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż należy rozumieć odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Na mocy delegacji ustawowej zawartej w przepisie art. 111 ust. 8 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych może zwolnić, w drodze rozporządzenia, na czas określony, niektóre grupy podatników oraz niektóre czynności z obowiązku, o którym mowa w ust. 1, oraz określić warunki korzystania ze zwolnienia, mając na uwadze interes publiczny, w szczególności sytuację budżetu państwa (…).

Zatem stosownie do powyższego, kwestie dotyczące między innymi zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy użyciu kas rejestrujących oraz terminów rozpoczęcia prowadzenia tej ewidencji, ustawodawca reguluje na mocy wydanych rozporządzeń w tym zakresie.

Kwestie dotyczące zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy użyciu kas rejestrujących niektórych czynności i niektórych grup podatników oraz terminów rozpoczęcia prowadzenia tej ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących w stanie prawnym od 1 stycznia 2019 r. regulują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 grudnia 2018 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. z 2018 r., poz. 2519), zwane dalej rozporządzeniem.

Regulacje zawarte w powołanym rozporządzeniu przewidują zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących ze względu na wysokość obrotu – do określonej tym przepisem wysokości obrotów (zwolnienie podmiotowe) oraz zgodnie z załącznikiem do rozporządzenia (zwolnienie przedmiotowe).

Zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia, zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2021 r. podatników, u których obrót zrealizowany na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych nie przekroczył w poprzednim roku podatkowym kwoty 20 000 zł, a w przypadku podatników rozpoczynających w poprzednim roku podatkowym dostawę towarów lub świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, jeżeli obrót z tego tytułu nie przekroczył, w proporcji do okresu wykonywania tych czynności w poprzednim roku podatkowym, kwoty 20 000 zł.

W myśl § 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia, zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2021 r. podatników rozpoczynających po dniu 31 grudnia 2018 r. dostawę towarów lub świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, jeżeli przewidywany przez podatnika obrót z tego tytułu nie przekroczy, w proporcji do okresu wykonywania tych czynności w danym roku podatkowym, kwoty 20 000 zł.

Powyższe zwolnienie z obowiązku ewidencjonowania obrotu za pomocą kasy rejestrującej ma charakter podmiotowy, tj. dotyczy podmiotu.

Z kolei, stosownie do zapisu § 2 ust. 1 rozporządzenia, zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2021 r., czynności wymienione w załączniku do rozporządzenia.

Zgodnie z § 2 ust. 2 rozporządzenia, w odniesieniu do niektórych czynności wymienionych w załączniku do rozporządzenia zwolnienie, o którym mowa w ust. 1, stosuje się zgodnie z warunkami określonymi w tym załączniku.

I tak, w załączniku do rozporządzenia, stanowiącym wykaz czynności zwolnionych z obowiązku ewidencjonowania, wskazano w poz. 24 usługi finansowe i ubezpieczeniowe (PKWiU ex 64-66).

Powyższe zwolnienie jest zwolnieniem przedmiotowym, tzn. że dotyczy konkretnych czynności.

Jak już wcześniej wspomniano – w kwestii prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej – ustawodawca przewidział zwolnienia podmiotowe (§ 3 rozporządzenia), jak i przedmiotowe (§ 2 rozporządzenia) z tego obowiązku.

Należy jednak zauważyć, że wykonywanie przez podatnika czynności wymienionych w § 4 rozporządzenia wyklucza możliwość zastosowania przez niego zwolnień określonych w § 2 i § 3 rozporządzenia.

Zatem bezwzględnemu obowiązkowi ewidencjonowania przy zastosowaniu kas rejestrujących, niezależnie od przysługującego podatnikowi zwolnienia od tego obowiązku na podstawie § 2 i § 3 powołanego rozporządzenia, podlegają czynności wymienione w § 4 rozporządzenia, dokonywane na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca będzie dokonywał czynności sprzedaży walut wirtualnych także na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zainteresowany obecnie nie ma obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży za pomocą kasy rejestrującej. Wnioskodawca nie będzie dokonywał dostawy towarów lub świadczenia usług wymienionych w § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 grudnia 2018 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących. Wg otrzymanej klasyfikacji z Urzędu Statystycznego wymiana walut tradycyjnych na waluty wirtualne oraz walut wirtualnych na tradycyjne, prowadzona w stałych punktach (kantorach) oraz w internetowych kantorach wymiany walut – zgodnie z Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług (PKWiU) z 2008 r. wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług mieści się w grupowaniu PKWiU 64.19.30.0 (Pozostałe pośrednictwo pieniężne, gdzie indziej niesklasyfikowane).

Zatem, mając na uwadze powyższy opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa należy stwierdzić, że skoro Wnioskodawca sklasyfikował obrót walutą wirtualną pod symbolem PKWiU 64.19.30.0 „Pozostałe pośrednictwo pieniężne, gdzie indziej niesklasyfikowane”, to stosownie do zapisu § 2 ust. 1 w powiązaniu z poz. 24 załącznika do rozporządzenia, czynność ta będzie mogła korzystać ze zwolnienia z obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej do dnia 31 grudnia 2021 r.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 uznano za prawidłowe.

Zwrócić należy uwagę, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy, które nie zostały objęte pytaniem (pytaniami), nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – w wydanej interpretacji rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności ustalenia podstawy opodatkowania transakcji zbycia jednostek walut wirtualnych.

Należy podkreślić, że tut. Organ nie jest uprawniony do przyporządkowania formalnego towarów i usług do określonego grupowania klasyfikacyjnego. Kwestie dotyczące zaklasyfikowania towaru lub usługi do właściwego grupowania statystycznego nie mieszczą się w ramach określonych w art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Tak więc niniejszą interpretację wydano w oparciu o grupowanie PKWiU wskazane przez Wnioskodawcę we wniosku.

Tut. Organ informuje, że niniejszą interpretacją został załatwiony wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług. Natomiast wniosek w części dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku od czynności cywilnoprawnych zostanie załatwiony odrębnym rozstrzygnięciem.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Wskazać należy, że interpretacja podatkowa to odpowiedź na konkretne pytanie dotyczące podatków; dlatego wywołuje ona wyłącznie skutki w sferze podatkowej, a nie żadnej innej. Zgodnie z przepisami organ podatkowy jest przy tym związany treścią wniosku; nie ma uprawnień ani nawet możliwości badania prawdziwości faktów czy stwierdzeń, podawanych przez Wnioskodawcę. Formułując odpowiedź organ podatkowy polega więc wyłącznie na tym, co pisał podatnik we wniosku i nie sprawdza legalnych aspektów działalności Wnioskodawcy. Uzyskanie interpretacji podatkowej nie rozstrzyga więc o legalności danej działalności.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany z opisem zdarzenia przyszłego. Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty opis sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.