Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.132.2019.1.MM
z 18 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 19 lutego 2019 r. (data wpływu 21 lutego 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia spłaty kredytu hipotecznego do kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia spłaty kredytu hipotecznego do kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Do dnia 6 kwietnia 2011 r. mama Wnioskodawczyni była współwłaścicielką nieruchomości – domu jednorodzinnego - obejmującej działkę o powierzchni 0,48 ha.

Drugim współwłaścicielem (dołu domu, który przez wiele lat był pustostanem) była Kazimiera P., która postanowiła sprzedać swój udział w nieruchomości za 83.000 złotych.

Mama Wnioskodawczyni, osoba samotna, wówczas bezrobotna, nie była w stanie odkupić 1/2 udziału, dlatego Wnioskodawczyni postanowiła zaciągnąć kredyt na zakup i remont nieruchomości (kredyt hipoteczny w wysokości 130.000 złotych) z zamiarem późniejszego nabycia prawa własności do 1/2 nieruchomości.

Drugim kredytobiorcą musiała zostać mama Wnioskodawczyni, gdyż zabezpieczeniem kredytu była cała nieruchomość. Z zaciągniętego kredytu Wnioskodawczyni spłaciła w kwocie 83.000 zł Kazimierę P. Resztę Wnioskodawczyni przeznaczyła na generalny remont nieruchomości (wymiana okien, drzwi, wszystkich instalacji, podłączenie instalacji gazowej, kominka, renowacja, wymiana podłóg, regipsy).

Właścicielką nieruchomości została początkowo wyłącznie mama Wnioskodawczyni (postanowienie Sądu z dnia 4 kwietnia 2011 r.), co wówczas nie stanowiło dla Wnioskodawczyni problemu, gdyż czuła się faktycznie właścicielką połowy nieruchomości od początku ponosząc w całości wszelkie koszty kredytu, a nawet płacąc podatek od czynności cywilnoprawnych z przeniesienia, zniesienia współwłasności z dnia 6 kwietnia 2011 r.

W 2012 roku Wnioskodawczyni wzięła ślub i mąż Wnioskodawczyni – Tomasz F. stał się trzecim kredytobiorcą, gdyż środki na remont okazały się niewystarczające i Wnioskodawczyni dobrała kolejne 20.000 zł kredytu. Remont generalny i wysoka inwestycja finansowa znacząco podniosły wartość całej nieruchomości.

Dnia 12 lutego 2016 r. zostały dopełnione formalności i Wnioskodawczyni uzyskała od mamy darowiznę 1/2 nieruchomości wcześniej wykupionej i wyremontowanej przez Wnioskodawczynię (działka 165/5 o powierzchni 0,48 ha).

Dnia 31 marca 2016 r. na mocy umowy małżeńskiej o rozszerzenie ustawowej wspólności majątkowej, współwłaścicielem nieruchomości został mąż Wnioskodawczyni - Tomasz F.

W 2017 r. Wnioskodawczyni dokonała podziału nieruchomości na 4 działki:

• 2 budowlane (165/9 oraz 165/8),
  

• drogę (165/7),
  

• działkę z budynkiem mieszkalnym (165/6).
  
  
  

W 2018 roku stan zdrowia teściowej Wnioskodawczyni (niepełnosprawność w stopniu znacznym, potrzeba stałej opieki) Lucyny F., znacząco się pogorszył i Wnioskodawczyni wraz z mężem (mąż Wnioskodawczyni jest jedynakiem) postanowili sprzedać ich część 1/2 udziału w działce z budynkiem mieszkalnym i przeprowadzić się, by pomóc w opiece nad matką męża.

Do dnia dzisiejszego Wnioskodawczyni mieszka z teściami, jednak została zmuszona okolicznościami do zakupu własnego mieszkania, gdyż 25 września 2018 r. urodziła syna Bartosza F. – niepełnosprawnego od urodzenia (zespół downa, wrodzona wada serca, głuchota). Bartosz wymaga ciszy i spokoju, które zapewni wyłącznie mieszkanie samodzielne, bez teściów. Za część (1/2 udziału) w budynku mieszkalnym wraz z ziemią uzyskała kwotę 200.000 zł, jednak faktycznie na konto Wnioskodawczyni wpłynęło 65.740,56 zł, gdyż kwota 134.259,44 zł wpłynęła na konto wierzyciela hipotecznego X Bank i całkowicie spłaciła zaciągnięty w 2011 roku kredyt hipoteczny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy ponoszone od 2011 roku koszty spłaty kredytu hipotecznego wraz z całkowita spłatą w 2018 roku (kwota 134.259,44 zł) mogą być zakwalifikowane jak koszty uzyskania przychodu? Jeśli tak, to w jakiej części?

Zdaniem Wnioskodawczyni, zaciągnięty w 2011 roku kredyt hipoteczny Wnioskodawczyni spłacała przez 8 lat, zaciągnęła go z zamiarem nabycia 1/2 udziału w nieruchomości i faktycznie 2011 rok, nie moment przekazania darowizny w 2016 r. jest datą nabycia nieruchomości.

Przez 2 lata Wnioskodawczyni dokonała gruntownego remontu nieruchomości podnosząc jej wartość. Poza kosztami kredytu wartość nieruchomości podniosła nieodpłatna praca Wnioskodawczyni, Jej męża i teścia, który pomagał w remoncie.

Zdaniem Wnioskodawczyni wszystkie koszty kredytu (raty od 2011 roku oraz całkowita spłata w 2018 r.) powinny być zakwalifikowane jako koszty uzyskania przychodu. Bez włożonej pracy i inwestycji finansowej poniesionej przez Wnioskodawczynię i jej męża nieruchomość sprzedana nie miałaby takiej wartości.

Gdyby nie sytuacja życiowa nigdy Wnioskodawczyni nie sprzedałaby wyremontowanej nieruchomości, gdyż poniesione nakłady przekraczają jej wartość.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z poźn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
   
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

W świetle powyższego, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub ww. praw majątkowych następuje przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie i nie zostaje dokonane w wykonywaniu działalności gospodarczej stanowi źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego, w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy, decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych uzyskanego z tego tytułu dochodu ma moment i sposób ich nabycia.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że do dnia 6 kwietnia 2011 r. mama Wnioskodawczyni była współwłaścicielką nieruchomości – domu jednorodzinnego. Drugi współwłaściciel postanowił sprzedać swój udział w nieruchomości za 83.000 złotych. Mama Wnioskodawczyni, osoba samotna, wówczas bezrobotna, nie była w stanie odkupić 1/2 udziału, dlatego Wnioskodawczyni postanowiła zaciągnąć kredyt na zakup i remont nieruchomości z zamiarem późniejszego nabycia prawa własności do 1/2 nieruchomości. Drugim kredytobiorcą została mama Wnioskodawczyni, gdyż zabezpieczeniem kredytu była cała nieruchomość. Z zaciągniętego kredytu Wnioskodawczyni spłaciła w kwocie 83.000 zł drugiego współwłaściciela. Resztę Wnioskodawczyni przeznaczyła na generalny remont nieruchomości. Właścicielką nieruchomości została początkowo wyłącznie mama Wnioskodawczyni (postanowienie Sądu z dnia 4 kwietnia 2011 r.), Wnioskodawczyni ponosiła w całości wszelkie koszty kredytu, a nawet płacąc podatek od czynności cywilnoprawnych z przeniesienia, zniesienia współwłasności z dnia 6 kwietnia 2011 r. W 2012 roku Wnioskodawczyni wzięła ślub i mąż Wnioskodawczyni – stał się trzecim kredytobiorcą, gdyż środki na remont okazały się niewystarczające, Wnioskodawczyni dobrała kolejne 20.000 zł kredytu. Dnia 12 lutego 2016 r. Wnioskodawczyni uzyskała od mamy darowiznę 1/2 nieruchomości wcześniej wykupionej i wyremontowanej przez Wnioskodawczynię. W 2018 roku Wnioskodawczyni wraz z mężem postanowili sprzedać ich część 1/2 udziału w działce z budynkiem. Za część (1/2 udziału) w budynku mieszkalnym wraz z ziemią Wnioskodawczyni uzyskała kwotę 200.000 zł, jednak faktycznie na konto Wnioskodawczyni wpłynęło 65.740,56 zł, gdyż kwota 134.259,44 zł wpłynęła na konto wierzyciela hipotecznego (Banku) i całkowicie spłaciła zaciągnięty w 2011 roku kredyt hipoteczny.

W tym miejscu wskazać należy, że kluczowe dla rozstrzygnięcia w rozpatrywanej sprawie jest ustalenie czy uzyskany przez Wnioskodawczynię przychód ze sprzedaży udziału w nieruchomości podlega opodatkowaniu, a więc w pierwszej kolejności należy ustalić datę nabycia przez Wnioskodawczynię przedmiotowej nieruchomości. Zgodnie bowiem z przywołanym powyżej art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości, które ma miejsce przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie, stanowi źródło przychodu i jest opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W tym celu konieczne jest odwołanie się do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.). Zgodnie z art. 155 § 1 ww. ustawy, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Natomiast, zgodnie z art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Ze stanu faktycznego wynika, że w dniu 12 lutego 2016 r. zostały dopełnione formalności i Wnioskodawczyni uzyskała od mamy darowizną 1/2 udziału w nieruchomości. W związku z powyższym, to powyższą datę należy utożsamiać z nabyciem przez Wnioskodawczynię udziału w nieruchomości. Natomiast nie można zgodzić się z Wnioskodawczynią, że datą nabycia nieruchomości jest rok 2011 r., kiedy to Wnioskodawczyni zaciągnęła kredyt.

Przenosząc powyższe uregulowania prawne na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że dokonane w 2018 r. odpłatne zbycie przez Wnioskodawczynię 1/2 udziału w nieruchomości, nabytej w 2016 r. w drodze umowy darowizny, stanowi źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ponieważ zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie tej nieruchomości.

Zgodnie z art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

W myśl natomiast ust. 2 ww. przepisu podstawą obliczenia podatku, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.

Wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia (art. 19 ust. 3 cytowanej ustawy).

Ponieważ pojęcie kosztów odpłatnego zbycia (sprzedaży) nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy stosować językowe (potoczne) rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty sprzedaży nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez sprzedającego, które są konieczne, aby transakcja sprzedaży mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością).

Można do takich kosztów zaliczyć m.in. związane ze zbyciem koszty wyceny nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego, prowizje pośredników w sprzedaży nieruchomości, koszty ogłoszeń w prasie związanych z zamiarem sprzedaży nieruchomości, wydatki związane ze sporządzeniem przez notariusza umowy cywilnoprawnej, opłatę notarialną, podatek od czynności cywilnoprawnych, opłatę sądową. Pomiędzy tymi wydatkami a dokonanym odpłatnym zbyciem musi istnieć zatem związek przyczynowo – skutkowy.

Kosztów odpłatnego zbycia nie należy utożsamiać z kosztami uzyskania przychodu, zasady ustalania których uregulowane zostały w sposób szczególny w art. 22 ust. 6c i 6d.

Do kosztów uzyskania przychodu w związku ze sprzedażą nieruchomości nabytej w drodze darowizny zastosowanie ma art. 22 ust. 6d ustawy.

W myśl art. 22 ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.

Wysokość nakładów, o których mowa w ust. 6c i 6d, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych (art. 22 ust. 6e ww. ustawy).

Przepis art. 22 ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w sposób jednoznaczny wskazuje, że kosztem uzyskania przychodu przy sprzedaży nieruchomości nabytej w drodze spadku maja być wyłącznie:

• udokumentowane nakłady na nieruchomość zwiększające jej wartość,
  

• kwota zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, a w jakiej ten podatek przypadł na tę nieruchomość (udział w nieruchomości).
  
  
  

Odnosząc powyższe uregulowania prawne na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że ponoszone od 2011 roku przez Wnioskodawczynię koszty spłaty kredytu hipotecznego wraz z całkowitą jego spłatą w 2018 r. w żaden sposób nie mieszczą się w ustawowych kryteriach kosztu uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości nabytej w drodze darowizny, zawartych w art. 22 ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ustawodawca zaliczył bowiem do nich – co jednoznacznie wynika z treści powołanego wyżej przepisu – jedynie udokumentowane nakłady na tę nieruchomość zwiększające jej wartość oraz kwotę zapłaconego podatku do spadków i darowizn w takiej części, w jakiej ten podatek przypada na udział w nieruchomości nabyty w drodze darowizny.

Ustawodawca nie określił, co należy rozumieć pod pojęciem nakładów w rozumieniu ww. przepisu. Z brzmienia przepisu, jak i z poglądów reprezentowanych przez doktrynę wynika jednak, że za nakłady poniesione na nieruchomość rozumie się wydatki ulepszające, modernizujące daną nieruchomość, czy też nawet wydatki remontowe, które zwiększają wartość rynkową nieruchomości.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 16 września 2016 r. sygn. akt III SA/Wa 2165/15, stwierdził, że „Za nakłady poniesione na nieruchomość rozumie się wydatki ulepszające, modernizujące daną nieruchomość, czy też nawet wydatki remontowe, które zwiększają wartość rynkową nieruchomości poczynione w czasie jej posiadania. Nakładem zwiększającym wartość rzeczy i praw majątkowych nie jest natomiast spłata kredytu zaciągniętego przez spadkodawcę, gdyż w żaden sposób nie wpływa na podwyższenie wartości samej nieruchomości.” W ww. wyroku sprawa wprawdzie dotyczyła kredytu zaciągniętego przez spadkodawcę, a nie darczyńcę wraz z Wnioskodawczynią, natomiast skutki podatkowe w obydwu przypadkach są takie same.

Zatem wydatki na spłatę kredytu nie mogą być przyjęte jako koszty obniżające podstawę obliczenia podatku ze sprzedaży przedmiotowej nieruchomości.

Powyższe stanowisko organu interpretacyjnego znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych, przykładowo wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 stycznia 2013 r. sygn. akt II FSK 1055/11, w którym stwierdzono, że przepis art. 22 ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w sposób jednoznaczny wskazuje, co może być kosztem uzyskania przychodu przy sprzedaży nieruchomości nabytej w drodze spadku. Spłata kredytu hipotecznego, ani odsetki od kredytu nie mieszczą się w ustawowych kryteriach kosztu uzyskania przychodu zawartych w ww. przepisie.

Reasumując, ustalając podstawę opodatkowania 19% podatkiem dochodowym, przychód ze sprzedaży opisanej we wniosku nieruchomości, którą Wnioskodawczyni nabyła w drodze darowizny, ustalony zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, można pomniejszyć wyłącznie kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn oraz ewentualne nakłady poniesione na tę nieruchomość, jeśli są udokumentowane fakturami VAT.

Biorąc pod uwagę powyższe stanowisko Wnioskodawczyni jest nieprawidłowe.

Należy wskazać, ze zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Należy w tym miejscu wskazać, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym niniejsza interpretacja jest wiążąca dla Wnioskodawczyni jako osoby występującej z wnioskiem. Natomiast nie wywiera ona skutku prawnego dla jej małżonka.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78-79, 50-126 Wrocław dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.