2019.04.10 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL4.4012.687.2018.2.HW
z 10 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 września 2018 r. (data wpływu 31 grudnia 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 18 lutego 2019 r. (data wpływu 31 grudnia 2018 r.) oraz z dnia – brak daty (data wpływu 22 lutego 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

uznania usług świadczonych przez Spółkę na rzecz pracowników i innych osób biorących udział w Wyjazdach za nieodpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy,
prawa do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach dotyczących organizacji Wyjazdów w zakresie m.in. usług transportowych, biletów do kina i na basen, cateringu,

– jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 grudnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania usług świadczonych przez Spółkę na rzecz pracowników i innych osób biorących udział w Wyjazdach za nieodpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach dotyczących organizacji Wyjazdów w zakresie m.in. usług transportowych, biletów do kina i na basen, cateringu. Wniosek został uzupełniony ww. pismami o doprecyzowanie opisu sprawy, odpis pełnomocnictwa, dowód uiszczenia: opłaty od wniosku oraz opłaty skarbowej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej:, „Spółka”, „Wnioskodawca”) jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Głównym przedmiotem działalności Spółki jest produkcja wyrobów tartacznych.

Spółka organizuje oraz planuje w przyszłości organizować dla swoich pracowników szeroko rozumiane rozrywki. Rozrywki te polegać będą przede wszystkim na organizacji wspólnych wyjazdów. W ramach organizacji wyjazdów Spółka m.in. dokonuje zakupu biletów wstępu do kina lub na basen, nabywa usługi transportu pracowników do wyznaczonych miejsc docelowych (takich jak kino, basen), a także dokonuje zakupu usług gastronomicznych podczas wyjazdów (dalej łącznie jako: ,,Rozrywki”, „Usługi Rozrywkowe” lub „Wyjazdy”). Zakupy dokonane przez Spółkę w ramach Usług Rozrywkowych będą dokumentowane fakturami. Wszystkie koszty związane z organizacją Rozrywek ponosi Spółka, za które płaci ze środków obrotowych Wnioskodawcy – nie są finansowane z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, a zatem nie są ponoszone na działalność socjalną.

Spółka nie pobiera i nie będzie pobierać żadnych opłat, wynagrodzenia lub innej formy odpłatności od pracowników za Wyjazdy. Ponadto, pracownicy nie ponoszą żadnych kosztów związanych z Wyjazdami, a zatem świadczenia mają charakter nieodpłatny.

W Wyjazdach mogą uczestniczyć pracownicy jak również ich rodziny, a także osoby nie pracujące w Spółce i nie będące osobami z rodziny pracowników. Charakter uczestnictwa w spotkaniach w ramach Rozrywek jest/będzie nieobowiązkowy, pracownicy sami zdecydują, czy chcą skorzystać z oferty przedstawionej przez Wnioskodawcę.

Spółka nie wyklucza, że Wyjazdy mogą wpływać pozytywnie na integrację pracowników, jak również zwiększenie ich motywacji do pracy, a także uściślenie relacji pracownika ze Spółką oraz pogłębianie wzajemnych relacji między pracownikami, jednak Spółka nie organizuje ich z myślą o powyższym. Zaspokojenie potrzeb pracowników wynika z dobrej woli Wnioskodawcy. Ponadto, w ocenie Wnioskodawcy, nieobowiązkowy charakter spotkań, przemawia w głównej mierze za zaspokojeniem osobistych/prywatnych potrzeb osób korzystających.

Zdaniem Wnioskodawcy, korzyści pracowników płynące z nieodpłatnego świadczenia usług przez Spółkę przewyższają korzyści, jakie czerpie z nich Spółka.

Spółka prowadzi/będzie prowadzić listy uczestników Rozrywek, jednak jedynie w celach organizacyjnych i szacunkowych, pozwalających m.in. oszacować ile należy zakupić biletów wstępu.

Ponadto w piśmie z dnia 18 lutego 2019 r. – stanowiącym uzupełnienie do wniosku – Spółka wskazała, że dla rodzin pracowników, a także osób niepracujących w Spółce i niebędących osobami z rodzin pracowników, wyjazdy zorganizowane przez Wnioskodawcę są również nieodpłatne.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w świetle powyższego stanu faktycznego usługi świadczone przez Spółkę na rzecz pracowników i innych osób biorących udział w Wyjazdach należy uznać za nieodpłatne świadczenie usług o którym mowa w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, ze zm.; dalej jako ,,ustawa o VAT”) podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?
Czy Spółka ma prawo do odliczenia podatku od towarów i usług wykazanego na fakturach dotyczących organizacji Wyjazdów w zakresie m.in. usług transportowych, biletów do kina, na basen, cateringu?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Usługi świadczone przez Spółkę na rzecz pracowników i innych osób biorących udział w Wyjazdach należy uznać za nieodpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT, podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast art. 8 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, iż przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie na rzecz innego podmiotu nie będące dostawą.

W myśl art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlegają opodatkowaniu podatkiem o towarów i usług jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie. W tym miejscu należy zauważyć, że w przedstawionym stanie faktycznym Spółka wykonuje wskazane czynności nieodpłatnie, zatem szczegółowej analizy prawnej wymaga regulacja art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT.

Dokonując analizy art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, należy wskazać, że regulacja ta ma zastosowanie wyłącznie do sytuacji, gdy za świadczone usługi podmiot nie otrzymuje żadnego wynagrodzenia, a usługi te wykonywane są na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika.

Rozwijając interpretację art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, należy zauważyć, że dla ustalenia, czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego wyżej przepisu istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Tak więc, aby nieodpłatne świadczenie usług podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w rozumieniu art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT, musi ono służyć celom innym niż działalność gospodarcza podatnika. Za usługi niezwiązane z działalnością gospodarczą należy więc uznać wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej.

Co istotne, należy w tym miejscu wyraźnie podkreślić, iż z dniem 1 kwietnia 2011 r. ustawodawca – w przypadku nieodpłatnego świadczenia usług – wyeliminował warunek, iż nieodpłatne świadczenie usług podlegało opodatkowaniu tylko w przypadku, gdy podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami, w całości lub w części. W komentarzu do art. 8 ustawy o VAT (A. Bartosiewicz, VAT. Komentarz 2018, wyd. Wolters Kluwer Polska, Warszawa 2018 r.) autor jasno wskazuje, iż ,,Nie ma w obecnym stanie prawnym znaczenia to, czy przy świadczeniu tych usług nieodpłatnych podatnik miał prawo do odliczenia, czy nie. Także w sytuacji, gdy podatnikowi świadczącemu nieodpłatnie usługi nie przysługuje prawo do odliczenia, świadczone przez niego usługi będą podlegały opodatkowaniu”.

Zatem opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega nieodpłatne świadczenie usług na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika, bez względu na to czy podatnikowi przysługiwało, czy też nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego.

Zważając na powyższe prawidłowego odczytania wymaga pojęcie ,,cele osobiste”, o którym mowa w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT.

Nie znajdując w ustawie o VAT, ani żadnych innych aktach prawnych, definicji pojęcia „celów osobistych” należy się odnieść do literalnego rozumienia tego pojęcia. W oparciu o Słownik Języka Polskiego uznać należy, że potrzebami „osobistymi” są takie potrzeby, które „dotyczą danej osoby” i które są jej potrzebami „prywatnymi”, tj. potrzebami niezwiązanymi z prowadzoną przez tą osobę działalnością gospodarczą, statusem pracownika czy pełnioną funkcją. Zatem można przyjąć, że potrzebami osobistymi są te, których realizacja nie jest związana ze stosunkiem pracy, a więc potrzeby osobiste to te, których zaspokojenie wynika z dobrej woli pracodawcy. Natomiast potrzeby pracownicze to te, których spełnienie nie wynika z autonomii woli stron, ale do zaspokajania których pracodawca jest zobowiązany na podstawie przepisów prawa, np.: przepisów Kodeksu pracy, przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy itp.

Jak zostało zaznaczone w stanie faktycznym Spółka nie wyklucza, że Wyjazdy mogą wpływać pozytywnie na integrację pracowników, jak również zwiększenie ich motywacji do pracy, a także uściślenie relacji pracownika ze Spółką oraz pogłębianie wzajemnych relacji między pracownikami, jednak Spółka nie organizuje ich z myślą o powyższym. Zaspokojenie potrzeb pracowników wynika z dobrej woli Wnioskodawcy. Ponadto, w ocenie Wnioskodawcy, nieobowiązkowy charakter spotkań, przemawia w głównej mierze za zaspokojeniem osobistych/prywatnych potrzeb osób korzystających. Dodatkowo, Spółka, za wyjątkiem samej organizacji Wyjazdów, nie dokłada innych starań związanych z Wyjazdami, mających na celu przykładowo integrację pracowników, czy zwiększenie ich motywacji do pracy. Wyjazdy nie mają również charakteru szkoleniowego, czy promującego Wnioskodawcę.

Ponadto nieobowiązkowy charakter uczestnictwa w Wyjazdach organizowanych przez Spółkę przemawia za realizacją potrzeb prywatnych/osobistych pracowników oraz innych osób biorących udział w Wyjazdach, a zatem większa jest korzyść pracownika (innych osób) niż Wnioskodawcy, co podkreśla nieodpłatny charakter świadczonych usług w ramach Rozrywek.

Ponadto, w stosunku do innych osób niż pracownicy, organizacja Wyjazdów, nie stanowi usługi świadczonej na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, gdyż osoby te nie mają związku z tą działalnością.

Mając na uwadze powyższe, w szczególności zważając na dominujący charakter korzyści pracowników i innych osób, dobrowolność udziału w Wyjazdach w czasie wolnym, a ponadto motyw ich organizacji oraz charakter Rozrywek – w ocenie Wnioskodawcy – usługi świadczone przez Spółkę na rzecz pracowników i innych osób biorących udział w Wyjazdach należy uznać za nieodpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT, podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Ad. 2

Podstawowa zasada dotycząca odliczania podatku naliczonego została sformułowana w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Natomiast stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Podkreślić należy, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

I tak, na mocy art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy o VAT, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Z przepisu art. 86 ust. 1 ustawy o VAT jednoznacznie wynika, że warunkiem prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony jest wykorzystywanie towarów i usług do czynności opodatkowanych.

Skoro z art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT wynika wprost, że w niektórych sytuacjach prawodawca poprzez fikcję prawną zrównał nieodpłatne świadczenie usług z odpłatnym ich świadczeniem, a tym samym uczynił je przedmiotem opodatkowania mieszczącym się w zakresie dyspozycji art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, to zasadne jest stanowisko o przysługującym Wnioskodawcy prawie do odliczenia podatku naliczonego związanego z usługą organizacji Wyjazdów w tej części, w której jest ona przeznaczona dla pracowników oraz osób niebędących pracownikami.

Jeszcze raz podnieść należy, że z przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT wynika, że co do zasady opodatkowaniu podlega jedynie odpłatne świadczenie usług, a przepis art. 8 ust. 2 tej ustawy wprowadza od tej zasady wyjątki wskazując usługi, które choć są nieodpłatne, to należy traktować je tak jak usługi odpłatne, a w konsekwencji opodatkowane.

Jak już wcześniej wspomniano, zgodnie ze stanowiskiem Spółki, usługi świadczone przez Spółkę na rzecz pracowników i innych osób biorących udział w Wyjazdach należy uznać za nieodpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (w ocenie Wnioskodawcy służą one celom osobistym uczestników wyjazdu oraz nie mają związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością).

Zważając na fakt, że ustawodawca „zrównał” nieodpłatne świadczenie usług z odpłatnym ich świadczeniem czyniąc je przedmiotem opodatkowania mieszczącym się w zakresie dyspozycji art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, całkowicie niezasadne jest jednoczesne identyfikowanie świadczenia jako działalności opodatkowanej (obowiązek ustalenia podatku należnego wynikający z art. 8 ust. 2 ustawy o VAT) oraz wykazywać brak związku tego samego świadczenia z działalnością opodatkowaną (co wpływa na brak prawa do odliczenia podatku naliczonego).

W związku z powyższym, w przypadku uznania, że wartość świadczeń przeznaczonych pracownikom i osobom innym niż pracownicy podlega opodatkowaniu na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, Spółka ma prawo do odliczenia podatku w całości od wydatków poniesionych na organizację Wyjazdów, gdyż wydatki te ponoszone były w celu wykonania czynności opodatkowanych. Nie ma znaczenia, czy czynności te były świadczone odpłatnie, czy nieodpłatnie. Ważne jest, aby nabyte usługi wykorzystywane były do wykonywania czynności opodatkowanych, do których zalicza się również usługi świadczone nieodpłatnie.

Według Wnioskodawcy, gdyby przyjąć, że Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT od wydatków związanych z organizacją Wyjazdów, to Spółka nie miałaby prawa do odliczenia podatku i jednocześnie byłaby zobowiązana do wykazania podatku od usług świadczonych na rzecz pracowników i osób niebędących pracownikami.

Opodatkowanie usług świadczonych na rzecz pracowników i innych osób prowadzi w konsekwencji również do prawa do odliczenia podatku w całości od wydatków dotyczących organizacji Wyjazdów, gdyż wydatki te należy rozpoznać jako wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Neutralność tego podatku dla podatników VAT gwarantuje prawo do odliczenia podatku naliczonego, zapłaconego w cenie nabywanych przez nich towarów lub usług, związanych ze sprzedażą opodatkowaną. Inny pogląd byłby pogwałceniem tej nadrzędnej zasady podatku od towarów i usług.

Potwierdzeniem stanowiska Wnioskodawcy może być przykładowo wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 19 marca 2014 r. (sygn. akt I SA/Bd 206/14; orzeczenie prawomocne), w którym sąd stwierdził, iż: „Skoro ustawodawca postanowił, że w sytuacji określonej art. 8 ust. 2 pkt 2 u.p.t.u., a zatem także w takiej jak opisana we wniosku, usługi podlegają opodatkowaniu, to brak jest podstaw do twierdzenia, iż zakup towarów i usług nie jest związany czynnościami opodatkowanymi. W konsekwencji wydana interpretacja narusza art. 86 ust. 1 u.p.t.u.”

Końcowo, Wnioskodawca zauważył, że jak już wskazano, w świetle powołanego art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, podatek naliczony z tytułu nabycia usług noclegowych i gastronomicznych – co do zasady – nie podlega odliczeniu.

W związku z tym, Wnioskodawca uważa, że będzie mógł skorzystać z prawa do odliczenia lub zwrotu podatku naliczonego wykazanego na fakturach dokumentujących nabycie towarów i usług związanych z organizacją Wyjazdów, z wyłączeniem usług noclegowych i gastronomicznych.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, od zakupu towarów i usług związanych z organizacją Wyjazdów, w związku z opodatkowaniem tych usług świadczonych prze Spółkę na rzecz pracowników i innych osób biorących udział w Wyjazdach, Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT (z wyjątkiem usług noclegowych i gastronomicznych, o których mowa w art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że z uwagi na istotę prawa do odliczenia podatku w kontekście opodatkowania czynności w podatku od towarów i usług w pierwszej kolejności dokonano analizy w zakresie prawa Spółki do odliczenia podatku w związku z organizacją Wyjazdów.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą. W świetle tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ustawa o podatku od towarów i usług ustanawia zasadę tzw. niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia podatku nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

Istotna jest intencja nabycia – jeśli dany towar (usługa) ma służyć wykonywaniu czynności opodatkowanych wówczas, po spełnieniu wymienionych w art. 86 ustawy wymogów formalnych, odliczenie jest prawnie dozwolone, oczywiście jeżeli nie wyłączają go inne przepisy ustawy lub aktów wykonawczych.

Wystarczającym zatem jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towaru lub usługi, przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej oraz planowanej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakup ten dokonany został w celu jego wykorzystania w ramach działalności opodatkowanej. Ta warunkowość realizacji określonego w art. 86 ust. 1 ustawy prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony powoduje, że nieziszczenie się warunku pozytywnego, jakim jest wykorzystanie towaru lub usługi do realizacji czynności opodatkowanej podatnika, np. gdy okaże się, że zmieniono przeznaczenie towaru (usługi) i został on ostatecznie wykorzystany do czynności zwolnionych od VAT lub niepodlegających VAT – spowoduje konieczność weryfikacji uprzedniego odliczenia podatku naliczonego.

Z uregulowań ustawy o podatku od towarów i usług wyraźnie wynika, że dla realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego niezbędne jest istnienie związku między dokonywanymi zakupami towarów i usług, a prowadzoną działalnością opodatkowaną. Przy czym związek dokonywanych zakupów z działalnością podatnika może mieć charakter bezpośredni lub pośredni.

O związku bezpośrednim dokonywanych zakupów z działalnością gospodarczą można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży – towary handlowe lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług, będących przedmiotem dostawy; bezpośrednio więc wiążą się z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika.

Natomiast o związku pośrednim można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa. Mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym z osiąganymi przez podatnika przychodami. Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług a powstaniem obrotu. O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania przychodu przez podatnika, np. poprzez ich odsprzedaż, lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości, przyczynia się do generowania przez dany podmiot obrotów.

Ponadto należy podkreślić, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W myśl art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób.

Reguła powyższa wyłącza możliwość obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w odniesieniu do wszystkich wydatków ponoszonych w związku z nabyciem usług noclegowych oraz gastronomicznych, za wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób.

Ponadto stosownie do art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Głównym przedmiotem działalności Spółki jest produkcja wyrobów tartacznych.

W Wyjazdach mogą uczestniczyć pracownicy, jak również ich rodziny, a także osoby nie pracujące w Spółce i nie będące osobami z rodziny pracowników. Charakter uczestnictwa w spotkaniach w ramach Rozrywek jest/będzie nieobowiązkowy, pracownicy sami zdecydują, czy chcą skorzystać z oferty przedstawionej przed Wnioskodawcę.

Spółka nie wyklucza, że Wyjazdy mogą wpływać pozytywnie na integrację pracowników, jak również zwiększenie ich motywacji do pracy, a także uściślenie relacji pracownika ze Spółką oraz pogłębianie wzajemnych relacji między pracownikami, jednak Spółka nie organizuje ich z myślą o powyższym. Zaspokojenie potrzeb pracowników wynika z dobrej woli Wnioskodawcy. Ponadto, w cenie Wnioskodawcy, nieobowiązkowy charakter spotkań, przemawia w głównej mierze za zaspokojeniem osobistych/prywatnych potrzeb osób korzystających.

Zdaniem Wnioskodawcy, korzyści pracowników płynące z nieodpłatnego świadczenia usług przez Spółkę przewyższają korzyści, jakie czerpie z nich Spółka.

Spółka prowadzi/będzie prowadzić listy uczestników Rozrywek, jednak jedynie w celach organizacyjnych i szacunkowych, pozwalających m.in. oszacować ile należy zakupić biletów wstępu.

Dla rodzin pracowników, a także osób niepracujących w Spółce i niebędących osobami z rodzin pracowników, wyjazdy zorganizowane przez Wnioskodawcę są również nieodpłatne.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą między innymi ustalenia, czy Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku od towarów i usług wykazanego na fakturach dotyczących organizacji Wyjazdów w zakresie m.in. usług transportowych, biletów do kina, na basen, cateringu.

W odniesieniu do wątpliwości Spółki należy wskazać, że decydujące znaczenie dla oceny istnienia prawa do odliczenia podatku naliczonego ma zamierzony (deklarowany) związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi. Przy czym związek ten może mieć charakter bezpośredni lub pośredni. Jak już wcześniej wskazano, aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością podmiotu, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług a powstaniem obrotu.

W tym miejscu należy zauważyć, że przepisy ustawy nie definiują pojęcia „potrzeb osobistych”. Za Słownikiem Języka Polskiego uznać należy, że potrzebami „osobistymi” są takie potrzeby, które „dotyczą danej osoby” i które są jej potrzebami „prywatnymi”, tj. potrzebami niezwiązanymi z prowadzoną przez tą osobę działalnością gospodarczą, statusem pracownika, czy pełnioną funkcją.

Zatem można przyjąć, że potrzebami osobistymi są te, których realizacja nie jest związana ze stosunkiem pracy, a więc potrzeby osobiste to te, których zaspokojenie wynika z dobrej woli pracodawcy. Natomiast potrzeby pracownicze to te, których spełnienie nie wynika z autonomii woli stron, ale do zaspokajania których pracodawca jest zobowiązany na podstawie przepisów prawa, np.: przepisów Kodeksu pracy, przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, itp.

W niniejszej sprawie – jak wskazał Wnioskodawca w opisie sprawy – wszystkie koszty związane z organizacją Rozrywek ponosi Spółka – nie są one finansowane z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, a zatem nie są ponoszone na działalność socjalną.

Dodatkowo, Spółka, za wyjątkiem samej organizacji Wyjazdów, nie dokłada innych starań związanych z Wyjazdami, mających na celu przykładowo integrację pracowników, czy zwiększenie ich motywacji do pracy. Wyjazdy – jak twierdzi Wnioskodawca – nie mają również charakteru szkoleniowego, czy promującego Wnioskodawcę. Zdaniem Wnioskodawcy, korzyści pracowników płynące z nieodpłatnego świadczenia usług przez Spółkę przewyższają korzyści, jakie czerpie z nich Spółka.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego na tle powołanych przepisów prowadzi zatem do wniosku, że usługi świadczone przez Spółkę na rzecz pracowników i innych osób biorących udział w Wyjazdach nie mają zarówno ogólnego, jak i pośredniego związku z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, gdyż stanowią świadczenia wynikające z dobrej woli Spółki. Służą one w głównej mierze zaspokojeniu osobistych/prywatnych potrzeb osób korzystających (pracowników, ich rodzin oraz osób niepracujących w Spółce i niebędących osobami z rodzin pracowników).

W konsekwencji, biorąc pod uwagę opis sprawy oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu organizacji Wyjazdów na rzecz pracowników i innych osób biorących w nich udział w zakresie m.in. usług transportowych, biletów do kina, na basen, cateringu.

W rozpatrywanej sprawie ww. wydatki, które ponosi Wnioskodawca w związku z organizacją Wyjazdów nie są związane ze sprzedażą opodatkowaną podatkiem od towarów i usług w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, gdyż jak wskazano powyżej służą one do zaspokojenia potrzeb prywatnych pracowników oraz innych osób biorących udział w Wyjazdach.

Zatem, Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego wykazanego na fakturach dotyczących wydatków na organizację ww. Wyjazdów, gdyż nie jest spełniony warunek wynikający z art. 86 ust. 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 należało uznać za nieprawidłowe.

Ponadto wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również ustalenia, czy w świetle powyższego stanu faktycznego usługi świadczone przez Spółkę na rzecz pracowników i innych osób biorących udział w Wyjazdach należy uznać za nieodpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez dostawę towarów – w myśl art. 7 ust. 1 ustawy – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W świetle art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie niebędące dostawą towarów. Z powyższego jednoznacznie wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy dla uznania, że świadczenie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bezwzględnym warunkiem jest „odpłatność” za daną czynność.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym i odbiorcą, a w zamian za wykonanie świadczenia zostaje wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczeniem i przekazanym za nie wynagrodzeniem. Wypłacający wynagrodzenie otrzymuje w zamian świadczenie przynoszące mu korzyść.

Podkreślić jednak należy, że w ściśle określonych przypadkach, również nieodpłatne świadczenie usług należy uznać za spełniające definicję odpłatnego świadczenia usług, które na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

I tak, w art. 8 ust. 2 ustawy postanowiono, że za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Przepisy ustawy formułują zatem zasadę, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega co do zasady odpłatne świadczenie usług, a nieodpłatne ich świadczenie traktuje się jako odpłatne w przypadkach określonych w ww. art. 8 ust. 2 ustawy.

Dla stwierdzenia, czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego wyżej art. 8 ust. 2 ustawy, istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia.

Aby nieodpłatne świadczenie uznać za odpłatne świadczenie usług, tj. za podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, musi być ono świadczone na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika. Konsekwentnie opodatkowaniu podlegają te nieodpłatne usługi, które nie mają związku z prowadzoną działalnością, a więc nie mają wpływu na przyszłe obroty przedsiębiorstwa, jego zyski, wizerunek, odbiór przez kontrahentów. Są to zatem te wszystkie nieodpłatne świadczenia usług, które odbywają się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności. W przypadku nieodpłatnych świadczeń realizowanych na rzecz pracowników będą to także świadczenia, które nie są związane ze stosunkiem pracy ale zaspakajają prywatne/osobiste potrzeby pracownika, a ich zaspokojenie przez pracodawcę wynika wyłącznie z jego dobrej woli.

Jeżeli natomiast nieodpłatne świadczenie będzie się wpisywało w cel prowadzonej działalności gospodarczej, tzn. nieodpłatne świadczenie usług będzie wykonane w związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej podatnika, potrzebami związanymi z funkcjonowaniem prowadzonego przedsiębiorstwa, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona.

W wyroku z dnia 16 października 1997 r. C-258/95 (Julius Fillibeck Söhne GmbH & Co. KG) Trybunał Sprawiedliwości doszedł do wniosku, że co do zasady, pracodawca, organizując dla pracowników dojazd do zakładu, świadczy nieodpłatną usługę na ich prywatny użytek. Pracodawca w normalnych warunkach nie ma obowiązku zapewnienia pracownikom dojazdu do miejsca pracy, a to w jaki sposób pracownik dostanie się do pracy jest jego indywidualną sprawą. Niemniej jednak, jeżeli z okoliczności wynika, że działalność prowadzona przez podatnika wymaga, aby pracodawca zapewnił transport pomiędzy domem a miejscem pracy, wówczas należy przyjąć, że usługa ta świadczona jest w celu nie innym niż działalność gospodarcza podatnika, natomiast prywatne korzyści pracownika wynikające z możliwości skorzystania z transportu mają znaczenie drugorzędne względem potrzeb podatnika.

W świetle powyższego, oceniając, czy dana usługa służy działalności przedsiębiorstwa podatnika, należy zbadać, czy jest ona dla tego celu niezbędna, jak również zważyć, czyja korzyść jest dominująca. Jeżeli korzyść podatnika przeważa nad korzyścią pracownika, wówczas świadczenie to zachowuje swój nieodpłatny charakter i nie podlega opodatkowaniu.

W drugim wyroku z dnia 11 grudnia 2008 r. w sprawie C-371/07 (Danfoss and Astra Zeneca) Trybunał stwierdził, że co do zasady wydawanie pracownikom nieodpłatnych posiłków, służy zaspokojeniu ich prywatnych potrzeb w rozumieniu art. 6 ust. 2 Szóstej Dyrektywy. Jeżeli natomiast ze szczególnych okoliczności wynika, że zapewnienie posiłków przez pracodawcę nie służy zaspokajaniu prywatnych potrzeb tych ostatnich i nie jest dokonywane w celach innych niż związane z działalnością przedsiębiorstwa, wtedy osobista korzyść, jaka wynika z tego dla pracowników, wydaje się mieć jedynie charakter uboczny względem potrzeb przedsiębiorstwa. Podobnie jak w pierwszym powołanym wyroku, także i w tym orzeczeniu Trybunał podkreślił znaczenie ścisłego związku pomiędzy działalnością gospodarczą podatnika, a świadczoną nieodpłatnie usługą. Wskazał ponadto, że usługa ta powinna służyć przede wszystkim interesom podatnika, a korzyść pracownika powinna mieć charakter uboczny.

Zatem za usługi dokonane do celów działalności gospodarczej należy uznać takie, które mają związek z potrzebami tej działalności. Związek z działalnością gospodarczą mają natomiast takie czynności, których wykonanie jest celowe dla osiągnięcia bądź poprawienia efektów tej działalności. Ta celowość istnieć może również wtedy, gdy taka usługa nieodpłatna nie jest niezbędna do osiągnięcia efektu działalności gospodarczej, ale obiektywnie może na te efekty wpływać.

Mając na uwadze kryteria wynikające z powołanego orzecznictwa TSUE można wywieść wniosek, że co do zasady takie usługi, w których zasadniczą korzyść odnoszą pracownicy, należałoby uznać za świadczone na ich osobiste cele, a w konsekwencji usługi te będą podlegały opodatkowaniu na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy. Z drugiej jednak strony, jeżeli usługa taka nie jest świadczona przez podatnika w ramach prowadzonej przez niego działalności lub ma z nią nikły związek, to można mówić o świadczeniu usługi nie tyle na cele osobiste, lecz przede wszystkim w ramach innej działalności. W tym przypadku również czynność ta objęta jest opodatkowaniem zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy.

Ponadto należy wskazać, że istotną kwestią dla zastosowania przepisu art. 8 ust. 2 ustawy jest ustalenie, czy występuje prawo do odliczenia podatku naliczonego. Takie podejście znajduje potwierdzenie w opinii Rzecznika Generalnego z dnia 23 października 2008 r. w powołanej wyżej sprawie C-371/07, który stwierdził, że „(...) możliwość odliczenia podatku naliczonego stanowi wyraźną przesłankę jedynie dla zastosowania art. 5 ust. 6 lub art. 6 ust. 2 lit. a, jednakże sądzę, że w art. 6 ust. 2 lit. b ma charakter bezwzględnie dorozumiany. Nie ma w tym przypadku charakteru wyraźnego zasadniczo z uwagi na to, że przepis ten odnosi się głównie do usług świadczonych przez pracowników, a koszty pracowników (w formie wynagrodzenia) nie są obciążone podatkiem VAT. Jednakże w przypadku, gdy kompleksowa dostawa winna być sklasyfikowana, jako dostawa usług, wykorzystane towary zazwyczaj będą podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT, a podstawą opodatkowania w odniesieniu do wszystkich transakcji wymienionych w art. 6 ust. 2 stanowi »suma wydatków poniesionych przez podatnika na wykonanie usług« (art. 11 część A ust. 1 lit. c). Objęcie tą podstawą opodatkowania kosztu dostaw, od których podatek naliczony nie podlegał odliczeniu, byłoby sprzeczne nie tylko z systematyką art. 5 ust. 6 i art. 6 ust. 2 w całości, ale również z fundamentalną zasadą neutralności podatku VAT dla podatników” – vide pkt 40 opinii.

Mając zatem na uwadze powyższe należy uznać, że w przypadku nieodpłatnego świadczenia usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkiego innego nieodpłatnego świadczenia usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, jeżeli podatnikowi przysługiwałoby prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, wówczas zastosowanie znajdzie art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy.

Zatem brak prawa do odliczenia z uwagi na związek wydatków z czynnościami innymi niż działalność gospodarcza podatnika powoduje, że nie występuje obowiązek opodatkowania podatkiem od towarów i usług nieodpłatnego świadczenia usług.

Mając na uwadze fakt, że jedną z przesłanek opodatkowania nieodpłatnego przekazania usług jest aby podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu dokonywanych zakupów, to ponieważ – jak już wcześniej wskazano – Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu wydatków na organizację Wyjazdów, zatem w rozpatrywanej sprawie nieodpłatne świadczenie usług przez Spółkę na rzecz pracowników i innych osób biorących udział w Wyjazdach nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji, usługi świadczone przez Spółkę nieodpłatnie na rzecz pracowników i innych osób biorących udział w Wyjazdach nie stanowią odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, a tym samym nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 jest nieprawidłowe.

Nadmienia się, że w niniejszej interpretacji udzielono odpowiedzi w zakresie zadanych pytań i przedstawionego stanowiska. Inne kwestie nieobjęte pytaniami nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – rozpatrzone.

Ponadto należy zauważyć, że wskazany we wniosku przez Wnioskodawcę publikator ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), jest nieaktualny. Obecnie tekst jednolity ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług opublikowany został w Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin