Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-1.4012.66.2019.1.RW
z 2 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 15 lutego 2019 r. (data wpływu 15 lutego 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 15 lutego 2019 r. (data wpływu 27 lutego 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży Nieruchomości oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem Nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży Nieruchomości oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem Nieruchomości. W dniu 27 lutego 2019 r. wniosek uzupełniono o uwierzytelnione odpisy pełnomocnictw, dowody uiszczenia opłaty skarbowej od pełnomocnictw oraz dowód uiszczenia opłaty od wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

We wniosku złożonym przez:

• Zainteresowanego będącego stroną postępowania
• Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania: X
• Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania: Y
• Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania: Z

przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowo-akcyjna, (dalej: „Wnioskodawca”) jest czynnym podatnikiem VAT.

X, Y, Z (razem zwani dalej: „Sprzedającymi”) są współwłaścicielami nieruchomości o pow. 2910 m², stanowiącej działkę o numerze ewidencyjnym 3/10, dla której prowadzona jest księga wieczysta (dalej: „Nieruchomość”), w udziałach stanowiących odpowiednio: 2/4, 1/4 i 1/4 w prawie własności Nieruchomości.

Sprzedający na mocy decyzji z dnia 27.12.2010 r. uzyskali prawo wieczystego użytkowania Nieruchomości jako mienia zwróconego od miasta, odebranego poprzednio na mocy dekretu z 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta, a następnie na mocy decyzji z dnia 30.06.2011 r. prawo to zostało przekształcone w prawo własności. Decyzja stała się ostateczna w dniu 28.07.2011 r.

Sprzedający są zarejestrowanymi czynnymi podatnikami podatku VAT. Nieruchomość jest obecnie przedmiotem umowy, na mocy której Sprzedający oddają część Nieruchomości w dzierżawę Spółdzielni na cele parkingu, co stanowi czynność opodatkowaną podatkiem VAT.

Nieruchomość jest niezabudowana. Na Nieruchomości znajdują się asfaltowe alejki, które zostaną przez Sprzedającego, na jego koszt, usunięte przed zawarciem umowy przenoszącej własność nieruchomości.

Nieruchomość objęta jest Miejscowym Planem Zagospodarowania Przestrzennego (dalej: „MPZP”) i jest w nim oznaczona symbolem E12.1 U-HB – tereny usług, handlu i biur oraz 10KDD – tereny dróg publicznych.

Sprzedający i Wnioskodawca w dalszej części łącznie zwani są także: „Stronami”.

W dniu 31.01.2019 r. Strony zawarły w formie aktu notarialnego umowę sprzedaży warunkowej, na mocy której Sprzedający zobowiązali się sprzedać Wnioskodawcy, a Wnioskodawca zobowiązał się kupić od Sprzedających Nieruchomość pod warunkiem, że Prezydent miasta nie skorzysta z prawa pierwokupu przysługującego Miastu na mocy przepisów prawa. Umowa przenosząca własność Nieruchomości zostanie zawarta po otrzymaniu przez notariusza oświadczenia Prezydenta miasta o niewykonaniu prawa pierwokupu, nie później niż do dnia 31.10.2019 r.

Strony w umowie ustaliły cenę, za jaką nastąpi przeniesienie prawa własności Nieruchomości. Sprzedający zobowiązał się do ustanowienia hipoteki w celu zabezpieczenia względem Sprzedających części należności wynikającej z zawartej umowy (dalej: „Hipoteka”).

Strony uzgodniły, że cena Nieruchomości zostanie powiększona o należny podatek od towarów i usług i zostanie ona zapłacona w ratach, w następujący sposób.

1. W dniu 30.01.2019 r. Wnioskodawca wpłacił na rachunek depozytowy kancelarii notarialnej określoną kwotę tytułem zapłaty części ceny celem jej wydania Sprzedającym w terminie najdalej 1 dnia roboczego od spełnienia łącznie dwóch warunków: a) doręczenia lub okazania notariuszowi oświadczenia Prezydenta miasta o niewykonaniu prawa pierwokupu Nieruchomości, a w razie braku doręczenia takiego oświadczenia notariuszowi przez Sprzedających lub przez Prezydenta miasta do dnia 13.03.2019 r., najpóźniej do dnia 15.03.2019 r. oraz b) okazania notariuszowi przez któregokolwiek ze Sprzedających aktu notarialnego dokumentującego ustanowienie Hipoteki.
2. Wnioskodawca zobowiązał się do zapłaty na rzecz Sprzedających określonej kwoty stanowiącej część ceny najpóźniej w terminie 1 dnia roboczego od spełnienia łącznie dwóch warunków: a) doręczenia lub okazania notariuszowi oświadczenia Prezydenta miasta o niewykonaniu prawa pierwokupu Nieruchomości, a w razie braku doręczenia takiego oświadczenia notariuszowi przez Sprzedających lub przez Prezydenta miasta do dnia 13.03.2019 r., najpóźniej do dnia 15.03.2019 r. oraz b) okazania notariuszowi przez któregokolwiek ze Sprzedających aktu notarialnego dokumentującego ustanowienie Hipoteki.
3. Wnioskodawca zobowiązał się zapłacić na rzecz Sprzedających określoną kwotę stanowiącą część ceny za Nieruchomość do dnia 01.07.2019 r.
4. Wnioskodawca zobowiązał się zapłacić na rzecz Sprzedających określoną kwotę stanowiącą część ceny za Nieruchomość do dnia 01.08.2019 r.
5. Wnioskodawca zobowiązał się zapłacić na rzecz Sprzedających określoną kwotę stanowiącą część ceny za Nieruchomość do dnia 01.09.2019 r.
6. Wnioskodawca zobowiązał się zapłacić na rzecz Sprzedających określoną kwotę stanowiącą część ceny za Nieruchomość do dnia 01.10.2019 r.
7. Wnioskodawca zobowiązał się zapłacić na rzecz Sprzedających określoną kwotę stanowiącą część ceny za Nieruchomość w terminie 2 dni roboczych od dnia zawarcia umowy przenoszącej własność Nieruchomości.
8. Wnioskodawca zobowiązał się zapłacić na rzecz Sprzedających określoną kwotę stanowiącą część ceny za Nieruchomość do dnia 31.12.2019 r.
   
   

Sprzedający zobowiązali się do wystawienia tytułem zawarcia przedmiotowej transakcji faktur w określonych w umowie oraz przepisach prawa terminach i rozliczenia należnego podatku otrzymanego od Wnioskodawcy tytułem zapłaty należności za Nieruchomość.

Wnioskodawca i Sprzedający, niezależnie od stanowiska prezentowanego w niniejszym wniosku oraz od stanowiska, jakie zaprezentuje organ interpretujący, przed dniem zawarcia umowy sprzedaży (przenoszącej własność Nieruchomości), zamierzają złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego właściwemu dla Wnioskodawcy, że wybierają opodatkowanie transakcji i rezygnują ze zwolnienia. Oświadczenie to będzie ponadto zawierać wszystkie elementy, o których mowa w art. 43 ust. 11 ustawy o VAT, a w szczególności, będzie wskazywać:

• imiona, nazwiska, adresy oraz numery NIP nabywcy i sprzedających,
• planowaną datę transakcji,
• adres nieruchomości.
  
  

Wnioskodawca zamierza wykorzystać Nieruchomość wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy przedmiotowa transakcja sprzedaży Nieruchomości stanowić będzie dostawę towarów opodatkowaną podatkiem od towarów i usług według stawki 23%?
2. Czy nabywcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem przedmiotowej Nieruchomości?
   
   

Zdaniem Zainteresowanych:

1. Przedmiotowa transakcja sprzedaży Nieruchomości stanowić będzie dostawę towarów opodatkowaną podatkiem od towarów i usług według stawki 23% stanowiącą:
2. Wnioskodawcy w związku z nabyciem przedmiotowej Nieruchomości przysługiwać będzie prawo do odliczenia podatku naliczonego.
   
   

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Ponadto, zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT pod pojęciem towarów należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Dla porządku należy dodać, że zgodnie z art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT;

1. podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
2. działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
   
   

Przedmiotowa Nieruchomość jest wykorzystywana przez Sprzedających do świadczenia usług dzierżawy, a w konsekwencji Sprzedający będą jej dokonywali działając w charakterze podatników podatku od towarów i usług.

Sprzedaż nieruchomości podlega na gruncie przepisów ustawy o VAT zróżnicowanym zasadom opodatkowania w zależności od wystąpienia różnych kryteriów, przy czym podstawowym z nich jest rozróżnienie sprzedaży nieruchomości zabudowanej oraz sprzedaży nieruchomości niezabudowanej.

Kwestię występowania w charakterze podatnika poruszył m.in. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”), który w wyroku z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C - 180/10 i C - 181/10 stwierdził, że „osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem od podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE Nr L 347, str. 1 z późn. zm.), kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Natomiast, jeżeli osoba ta w celu dokonania wspomnianej sprzedaży podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców, w rozumieniu art. 9 ust 1 akapit drugi dyrektywy 112 należy uznać ją za podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a więc za podatnika podatku od wartości dodanej. TSUE wskazał jedynie przykładowo okoliczności, które mogą świadczyć o tym, że dana osoba sprzedając nieruchomości działa w charakterze podatnika podatku VAT, a podział nieruchomości w celu uzyskania lepszej ceny, liczba transakcji, odstępy pomiędzy transakcjami i wysokość osiągniętych przychodów, nie są decydujące i nie są czynnościami, które same z siebie wykraczałyby poza zarząd majątkiem prywatnym”.

Jak zatem zauważył Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 12 kwietnia 2018 r., sygn. akt I FSK 45/18 „To, czy dany podmiot działa jako podatnik podatku VAT wymaga bowiem oceny odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Każdorazowo należy zatem zbadać, jakie środki angażuje sprzedający w celu sprzedaży gruntu. Jeżeli środki te są podobne do tych, które wykorzystują handlowcy, wówczas strona sprzedając grunt, zachowuje się jak handlowiec (por. wyroki NSA z dnia: 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07; 22 października 2013 r., sygn. akt I FSK 1323/12; 14 marca 2014 r., sygn. akt I FSK 319/13; 16 kwietnia 2014 r., sygn. akt I FSK 781/13; 27 maja 2014 r., sygn. akt I FSK 774/13 i 8 lipca 2015 r., sygn. akt I FSK 729/14). W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego po wspomnianym wyżej wyroku TSUE przyjmuje się, że przy ocenie działalności osoby sprzedającej nieruchomości należy uwzględniać działania na poszczególnych etapach aktywności sprzedającego w ich całokształcie, a nie wyłącznie osobno. Należy przede wszystkim mieć na uwadze te elementy, które łączą się z nakładami inwestycyjnymi wykraczającymi poza standardowe działania zarządu majątkiem prywatnym (por. wyroki NSA z dnia: 9 października 2014 r., sygn. akt I FSK 2145/13; 3 marca 2015 r., sygn. akt I FSK 1859/13; 11 czerwca 2015 r., sygn. akt I FSK 716/14 i 29 listopada 2016 r., sygn. akt I FSK 636/15)”.

Sprzedający przed zawarciem umowy zobowiązał się do przygotowania Nieruchomości do stanu, w którym będzie ona gotowa do transakcji, w tym w szczególności do usunięcia na własny koszt alejek asfaltowych znajdujących się na Nieruchomości. Będzie to wymagało od sprzedającego poczynienia odpowiednich starań, w tym skorzystania z usług przy wykorzystaniu specjalistycznych maszyn budowlanych takich jak buldożer, czy koparka. To oznacza, że Sprzedający będą występować w obrocie w charakterze podmiotu profesjonalnego dokonującego dostawy towaru gotowego do wykorzystania przez Wnioskodawcę.

Tym samym należy stwierdzić, że także ten argument przemawia za uznaniem Sprzedających w ramach analizowanej czynności za podatników VAT.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy o VAT przez tereny budowlane należy rozumieć grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Oznacza to, że w przypadku dostawy terenów niezabudowanych o zasadach ich opodatkowania decyduje ich przeznaczenie wynikające z MPZP lub decyzji o warunkach zabudowy.

Z powyższego wynika zatem, że przez tereny niezabudowane należy zatem rozumieć tereny, na których nie posadowiono budynku ani budowli.

Przepisy ustawy o VAT nie zawierają definicji budynku ani budowli, co oznacza, że co do zasady przy ustaleniu ich zakresu znaczeniowego należy odnieść się do przepisów regulujących kwestie, dla których ustanowione te pojęcia, tj. do ustawy z dnia 7 lipca 1994 r Prawo budowlane (Dz. U. z 2018 r., poz. 1202, z późn. zm.).

Zgodnie z zawartymi w przepisach tej ustawy definicjami, przez:

• budynek – należy przez to rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach;
• budowlę – należy przez to rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową;
• obiekcie małej architektury – należy przez to rozumieć niewielkie obiekty, a w szczególności:
  1. kultu religijnego, jak: kapliczki, krzyże przydrożne, figury,
  2. posągi, wodotryski i inne obiekty architektury ogrodowej,
  3. użytkowe służące rekreacji codziennej i utrzymaniu porządku, jak: piaskownice, huśtawki, drabinki, śmietniki;
• obiekt budowlany – należy rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.
  
  

Z punktu widzenia przepisów ustawy o VAT istotne dla opodatkowania są jedynie budynki i budowle.

Pierwsze i drugie stanowią obiekty budowlane i w tym kontekście należy uznać, że w obecnym stanie faktycznym pewne wątpliwości mogłyby budzić znajdujące się na Nieruchomości alejki asfaltowe.

Ponieważ jednak w analizowanym zdarzeniu przyszłym alejki zostaną usunięte i na Nieruchomości nie będą posadowione żadne inne obiekty budowlane, należy uznać, iż przedmiotem dostawy będzie nieruchomość niezabudowana.

Z MPZP wynika, że Nieruchomość stanowi teren przeznaczony pod zabudowę usługową, w związku z czym stanowi ona teren budowlany i planowana dostawa nie będzie korzystała ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT w zw. z art. 146aa ustawy o VAT stawka podatku wynosi 23%. Ponieważ dostawa ta nie korzysta z żadnych preferencji, stawka ta jest właściwa dla dostawy niezabudowanych terenów budowlanych. W związku z tym, planowana transakcja będzie stanowić dostawę towarów opodatkowaną podatkiem VAT według stawki 23%.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W analizowanym przypadku nabycie Nieruchomości jest ściśle związane z wykonaniem planowanych czynności opodatkowanych i w związku z tym Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego związany z tą transakcją o podatek naliczony.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.) zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Nieruchomościami w myśl art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.) są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części tych budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. Natomiast w myśl art. 48 ww. ustawy, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Zgodnie z brzmieniem art. 47 § 1 ww. Kodeksu cywilnego – część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych.

Zatem, nieruchomości spełniają definicję towaru wynikającą z powyższego przepisu, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda jednak czynność, stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zatem, w przedmiotowej sprawie dostawa Nieruchomości przez Sprzedających (czynnych zarejestrowanych podatników podatku VAT) stanowi odpłatną dostawę towaru, podlegającą opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy.

Wskazać należy, że czynności, które podlegają opodatkowaniu mogą być opodatkowane według właściwej stawki podatku (podstawowej lub obniżonej) albo korzystać ze zwolnienia od podatku.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy – stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W świetle art. 146aa pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku (podmiotowe lub przedmiotowe).

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przy czym przez tereny budowlane – w myśl art. 2 pkt 33 ustawy – rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z powyższych przepisów wynika, że zwolnienie przysługuje względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane. Zatem, ze zwolnienia od podatku korzystać będą dostawy gruntów o charakterze rolnym, leśnym, itp.

Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jako akt prawa miejscowego wiąże zarówno organy administracji, osoby fizyczne, osoby prawne, jak i inne jednostki organizacyjne. Zatem w sytuacji, gdy na danym terenie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego to właśnie zapisom miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego należy nadać decydujące znaczenie dla oceny przeznaczenia danego terenu, w tym również dla potrzeb art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 – Gemeente Emmen przeciwko Belastingdienst Grote Ondernemingen - „teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę”. Tym samym, również w świetle orzeczeń TSUE za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

W konsekwencji, generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane, czyli tereny przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, dla których nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego oraz nie wydano decyzji o warunkach zabudowy – są zwolnione od podatku VAT. Ustawa o podatku od towarów i usług w kontekście zastosowania właściwej stawki podatku VAT przy sprzedaży gruntu nakazuje oceniać przeznaczenie tego gruntu wyłącznie na postawie istniejącego planu zagospodarowania przestrzennego oraz wydanych decyzji o warunkach zabudowy.

Skoro przedmiotowa Nieruchomość jest niezabudowana (na Nieruchomości znajdują się asfaltowe alejki, które zostaną przez Sprzedającego, na jego koszt, usunięte przed zawarciem umowy przenoszącej własność nieruchomości), a także objęta jest Miejscowym Planem Zagospodarowania Przestrzennego i jest w nim oznaczona symbolem E12.1 U-HB – tereny usług, handlu i biur oraz 10KDD – tereny dróg publicznych – spełnia definicję terenu budowlanego w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o podatku od towarów i usług. W konsekwencji, do tej dostawy nie znajdzie zastosowania zwolnienie od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Skoro nie można zastosować zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy (tj. teren ma charakter budowlany), to należy przeanalizować warunki do zastosowania zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

I tak, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Warunkiem zastosowania zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy jest konieczność wykorzystywania towarów, w tym również nieruchomości, będących przedmiotem dostawy wyłącznie do działalności zwolnionej z podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze powyższe okoliczności należy stwierdzić, że dostawa przedmiotowej Nieruchomości nie będzie również korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, gdyż z okoliczności sprawy wynika, że Nieruchomość jest obecnie przedmiotem umowy, na mocy której Sprzedający oddają część Nieruchomości w dzierżawę Usługowej Spółdzielni Uniwersum na cele parkingu, co stanowi – zdaniem Wnioskodawcy – czynność opodatkowaną podatkiem VAT. Zatem Nieruchomość nie jest wykorzystywana wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Ponadto, przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do niej nie przewidują opodatkowania dostawy Nieruchomości według stawek obniżonych.

Reasumując, przedmiotowa transakcja sprzedaży Nieruchomości stanowić będzie dostawę towarów opodatkowaną podatkiem od towarów i usług według stawki 23%, w myśl art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146aa pkt 1 ustawy.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należało uznać za prawidłowe.

W odniesieniu do prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem Nieruchomości należy wskazać, że zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyżej powołanych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z nabyciem których podatek został naliczony są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Należy podkreślić, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 tej ustawy.

W myśl art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Z przedstawionej treści wniosku wynika, że nabywca zamierza wykorzystać Nieruchomość wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych VAT.

W konsekwencji, należy stwierdzić, że spełnione będą warunki niezbędne do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia Nieruchomości. Bowiem planowana transakcja będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT według podstawowej stawki podatku oraz Nieruchomość będzie wykorzystywana do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Zatem nabywcy będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Zwrócić należy uwagę, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytań) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniami nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – rozpatrzone.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Zatem w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.