2019.03.29 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.81.2019.1.WH
z 29 marca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 lutego 2019 r. (data wpływu 11 lutego 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia do dostawy wyodrębnionych lokali – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia do dostawy wyodrębnionych lokali.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe:

Wnioskodawca jako cech jest organizacją samorządu gospodarczego rzemiosła. Wnioskodawca działa na podstawie przepisów ustawy z dnia 22 marca 1989 r. o rzemiośle (Dz.U. z 2018 r., poz. 1267 z późn. zm.) oraz swojego statutu.

Umową z dnia 5 lutego 1976 r. Wnioskodawca wraz z innymi podmiotami zobowiązali się do podjęcia wspólnej inwestycji budowy budynku handlowo-usługowego (dalej: Budynek). Aneksem z dnia 17 lipca 1978 r. do tej umowy współinwestorzy postanowili rozszerzyć wspólną inwestycję i podjąć rozbudowę Budynku o salę konferencyjną na potrzeby własne współinwestorów. Pierwsza część budynku została oddana do użytkowania 24 marca 1980 r., natomiast druga część (sala konferencyjna) 4 kwietnia 1982 r. Wraz z oddaniem do użytkowania, budynek został zasiedlony, tj. współinwestorzy wykorzystywali budynek na potrzeby własne: biura, usługi oraz sala konferencyjna. Budynek został wybudowany na gruncie który był w części własnością Wnioskodawcy oraz w części grunt był oddany w użytkowanie wieczyste Wnioskodawcy. W 2005 roku Wnioskodawca wykupił użytkowanie wieczyste jednej z działek pod budynkiem zatem stał się w całości właścicielem nieruchomości. Podział budynku pomiędzy współinwestorów nie nastąpił, zatem Wnioskodawca był właścicielem całego Budynku. Budynek jest wprowadzony do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy od lat 80-tych oraz amortyzowany.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Główna część działalności Wnioskodawcy jest opodatkowana stawką 23%.

W związku z niedokonaniem rozliczenia pomiędzy współinwestorami ww. inwestycji zgodnie z zobowiązaniem wynikającym z umowy z 1976 r. jednemu z współinwestorów: Zrzeszeniu „T” przysługuje roszczenie o przeniesienie własności należnej mu części nieruchomości. Wnioskodawca wraz ze Zrzeszeniem „T” zawarli porozumienie na mocy którego, Wnioskodawca zobowiązuje się wyodrębnić lokal odpowiadający ułamkowej wartości wkładu Zrzeszenia „T” oraz przekazać ten lokal Zrzeszeniu „T” w ramach zwolnienia z długu. Nadto strony ustaliły, że Wnioskodawca wyodrębni i sprzeda drugi lokal Zrzeszeniu „T”.

Wnioskodawca w styczniu 2019 roku aktem notarialnym ustanowił odrębną własność lokali niemieszkalnych w budynku:

lokal nr 3 o powierzchni użytkowej 22,4 m²
lokal nr 4 o powierzchni użytkowej 89,2 m² i powierzchni pomieszczeń przynależnych o powierzchni 5,5 m².

W tym akcie notarialnym Wnioskodawca również złożył wniosek o założenie dla wyodrębnionych lokali ksiąg wieczystych.

Powierzchnia stanowiąca obecnie lokale nr 3 i nr 4 od co najmniej 24 marca 1980 r. jest nieprzerwanie zasiedlona i wykorzystywana na cele własne Wnioskodawcy, najem podmiotom trzecim oraz cele własne współinwestora -Zrzeszenia „T”.

Wnioskodawcy (a więc dokonującemu dostawy) w stosunku do Budynku nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z uwagi na fakt, że nieruchomość była budowana w latach 70-tych i początku lat 80-tych XX wieku, tj. w okresie kiedy stan prawny nie pozwalał na obniżenie kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Podczas wyodrębniania lokalu, tj. w 2018 i 2019 roku Wnioskodawcy również nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego bowiem czynność ta była jedynie oświadczeniem woli Wnioskodawcy, nie była związana z żadną transakcją/dostawą towaru.

Wnioskodawca w okresie od wybudowania budynku nie ponosił wydatków na ulepszenie budynku ani wyodrębnionych lokali, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy 24 marca 1980 roku, tj. termin oddania części budynku do użytkowania lub 4 kwietnia 1982 r., tj. oddania drugiej części budynku oraz wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych i rozpoczęcie wykorzystywania całego budynku na cele własne Wnioskodawcy oraz podmiotów będących współinwestorami budynku można uznać za pierwsze zasiedlenie lokalu wyodrębnionego z tego budynku w styczniu 2019 r. w myśl art. 2 pkt 14 ustawy o podatku od towarów i usług, w związku z tym przeniesienie własności w ramach zwolnienia z długu czy zatem sprzedaż tego lokalu w 2019 roku i latach kolejnych będzie zwolniona z podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług?
W przypadku negatywnej odpowiedzi na pytanie nr 1, czy dostawa tych lokali będzie zwolniona od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o podatku od towarów i usług w związku z tym, że w stosunku do tych obiektów, tj. części budynku stanowiącej nowo wyodrębnione lokale nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego oraz Wnioskodawca dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Fakt wyodrębnienia lokali w budynku zasiedlonym w latach 80-tych, tj. założenia dla nich ksiąg wieczystych w 2019 roku nie stanowi o nowym zasiedlaniu w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług wraz ze złożeniem wniosku o założenie nowych ksiąg wieczystych dla wyodrębnionych lokali.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim;
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Z powyższego wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest co do zasady zwolniona od podatku od towarów i usług, za wyjątkiem dostaw w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim i pomiędzy pierwszym zasiedleniem a okresem 2 lat. Kluczowym zatem jest ustalenie czym jest nowo wyodrębniony lokal w świetle ustawy, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie nowo wyodrębnionego lokalu oraz jaki upłynął okres od tego momentu.

W ocenie Wnioskodawcy nowo wyodrębniony lokal jest częścią budynku w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 10. Nie jest samodzielnym budynkiem ani „obiektem”. W świetle przepisów powołanej ustawy jak również dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r., oraz orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pierwsze zasiedlenie należy rozumieć szeroko, jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. Pierwsze zasiedlenie budynku tj. rozpoczęcie jego wykorzystywania na potrzeby prowadzonej działalności Wnioskodawcy oraz innych podmiotów współrealizujących inwestycję, w tym powierzchni odpowiadającej nowo wyodrębnionym lokalom, miało miejsce w marcu 1980 r. Pierwsze zasiedlenie może być jedno, nie można ponownie pierwszy raz zasiedlić tego samego obiektu. Zatem nie można interpretować przepisu w ten sposób, aby nowo wyodrębniony lokal należało zasiedlić pierwszy raz na nowo. Zatem jeśli pierwsze zasiedlenie miało miejsce w marcu 1980 r., należy stwierdzić, że okres 2 lat zapewne już upłynął.

W przypadku negatywnej odpowiedzi na pytanie nr 1, w ocenie Wnioskodawcy dostawa tych lokali będzie zwolniona od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z powołanym przepisem zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

W Polsce podatek VAT został wprowadzony przez ustawę z dnia 8 stycznia 1993 o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. z 1993 r. nr 11, poz. 50). Wobec powyższego w latach 70-tych i 80-tych nie mogło Wnioskodawcy przysługiwać prawo obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Wyodrębnienie lokalu nie było związane z czynieniem nakładów na lokal ani żadną modernizacją, wobec czego Wnioskodawcy również w 2018 i 2019 roku nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów;

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2018 r., poz. 2174 ze zm.) zwanej dalej ustawą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary, w świetle art. 2 pkt 6 ustawy rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast na podstawie art. 2 pkt 22 ustawy, sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów

Zatem, budynek lub jego część np. w postaci wyodrębnionego lokalu, jak również grunt spełniają definicję towarów wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Umową z dnia 5 lutego 1976 r. Wnioskodawca wraz z innymi podmiotami zobowiązali się do podjęcia wspólnej inwestycji budowy budynku handlowo-usługowego. Aneksem z dnia 17 lipca 1978 r. do tej umowy współinwestorzy postanowili rozszerzyć wspólną inwestycję i podjąć rozbudowę Budynku o salę konferencyjną na potrzeby własne współinwestorów. Pierwsza część budynku została oddana do użytkowania 24 marca 1980 r., natomiast druga część (sala konferencyjna) 4 kwietnia 1982 r. Wraz z oddaniem do użytkowania, budynek został zasiedlony, tj. współinwestorzy wykorzystywali budynek na potrzeby własne biura, usług oraz sali konferencyjnej. Budynek został wybudowany na gruncie który był w części własnością Wnioskodawcy oraz w części grunt był oddany w użytkowanie wieczyste Wnioskodawcy. W 2005 roku Wnioskodawca wykupił użytkowanie wieczyste jednej z działek pod budynkiem zatem stał się w całości właścicielem nieruchomości.

Podział Budynku pomiędzy współinwestorów nie nastąpił, zatem Wnioskodawca był właścicielem całego Budynku. W związku z niedokonaniem rozliczenia pomiędzy współinwestorami ww. inwestycji zgodnie z zobowiązaniem wynikającym z umowy z 1976 r. jednemu z współinwestorów, Zrzeszeniu „T” przysługuje roszczenie o przeniesienie własności należnej mu części nieruchomości. Wnioskodawca wraz ze Zrzeszeniem „T” zawarli porozumienie na mocy którego, Wnioskodawca zobowiązuje się wyodrębnić lokal odpowiadający ułamkowej wartości wkładu Zrzeszenia „T” oraz przekazać ten lokal Zrzeszeniu „T” w ramach zwolnienia z długu. Nadto strony ustaliły, że Wnioskodawca wyodrębni i sprzeda drugi lokal Zrzeszeniu „T”.

Wnioskodawca w 2018 r. przy pomocy osoby z uprawnieniami budowlanymi dokonał inwentaryzacji uproszczonej w wyniku której wyodrębniono m.in. lokal nr 3 i nr 4, będące przedmiotem rozliczeń pomiędzy Wnioskodawcą a Zrzeszeniem „T”. Wnioskodawca w 2018 roku uzyskał zaświadczenie z właściwego urzędu miasta o samodzielności lokali. Wnioskodawca celem wyodrębnienia lokali nie poniósł żadnych nakładów, bowiem żadna modernizacja powstałych lokali nie nastąpiła. Powierzchnia budynku z której wyodrębniono lokale jest nieprzerwanie od zasiedlenia użytkowana, w tym w części przez Zrzeszenie „T”, w części na działalność własną Wnioskodawcy i w części wynajmowana przez Wnioskodawcę podmiotom trzecim. Wnioskodawca w styczniu 2019 roku aktem notarialnym ustanowił odrębną własność lokali niemieszkalnych w budynku lokal nr 3 o powierzchni użytkowej 22,4 m², lokal nr 4 o powierzchni użytkowej 89,2 m²i powierzchni pomieszczeń przynależnych o powierzchni 5,5 m². Powierzchnia stanowiąca obecnie lokale nr 3 i nr 4 od co najmniej 24 marca 1980 r. jest nieprzerwanie zasiedlona i wykorzystywana na cele własne Wnioskodawcy, najem podmiotom trzecim oraz cele własne współinwestora - Zrzeszenia „T”.

Wnioskodawcy w stosunku do Budynku nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Podczas wyodrębniania lokalu, tj. w 2018 i 2019 roku Wnioskodawcy również nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego bowiem czynność ta była jedynie oświadczeniem woli Wnioskodawcy, nie była związana z żadną transakcją/dostawą towaru. Wnioskodawca w okresie od wybudowania budynku nie ponosił wydatków na ulepszenie budynku ani wyodrębnionych lokali, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest to, czy 24 marca 1980 roku, tj. termin oddania części budynku do użytkowania lub 4 kwietnia 1982 r., tj. oddania drugiej części budynku oraz wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych i rozpoczęcie wykorzystywania całego budynku na cele własne Wnioskodawcy oraz podmiotów będących współinwestorami budynku można uznać za pierwsze zasiedlenie lokalu wyodrębnionego z tego budynku w styczniu 2019 r. a w związku z tym przeniesienie własności w ramach zwolnienia z długu będzie podlegało zwolnieniu z podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że na podstawie art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział obniżone stawki podatku oraz zwolnienia od podatku dla dostaw niektórych towarów lub świadczenia niektórych usług, a także określił warunki stosowania tych obniżonych stawek i zwolnień.

I tak zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem zwolnienie wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy stosuje się w odniesieniu do dostawy całości lub części budynków, budowli, jeżeli w stosunku do nich powstało pierwsze zasiedlenie, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej 2 lata.

Jednocześnie przez pierwsze zasiedlenie - zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy - rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006. str. 1 z późn. zm.) zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

Odnośnie kwestii pierwszego zasiedlenia wypowiedział się TSUE w orzeczeniu z dnia 16 listopada 2017 r. w sprawie C-308/16 Kozuba Premium Selection, w którym wskazał, że „artykuł 12 ust. 1 i 2 oraz art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom krajowym, takim jak będące przedmiotem postępowania głównego, które uzależniają zwolnienie z podatku od wartości dodanej w związku z dostawą budynków od spełnienia warunku, zgodnie z którym pierwsze zasiedlenie tych budynków następuje w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu. Wskazane przepisy tejże dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one, aby takie przepisy krajowe uzależniały owo zwolnienie od warunku, zgodnie z którym w wypadku „ulepszenia” istniejącego budynku poniesione wydatki nie mogą przekroczyć 30% początkowej wartości tego budynku, o ile rzeczone pojęcie „ulepszenia” jest interpretowane w taki sam sposób jak pojęcie „przebudowy” zawarte w art. 12 ust. 2 dyrektywy 2006/112, to znaczy tak, że odnośny budynek powinien być przedmiotem istotnych zmian przeprowadzonych w celu zmiany jego wykorzystania lub w celu znaczącej zmiany warunków jego zasiedlenia”.

Zatem zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE Rady oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własne osoby fizycznej.

Przy tym zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli, z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Zatem dostawa gruntu jest opodatkowana stawką właściwą dla dostawy budynków/budowli albo ich części, a gdy dostawa budynków/budowli albo ich części jest zwolniona od podatku VAT, wówczas zwolnienie ma zastosowanie do dostawy gruntu.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Budynek został oddany do użytkowania w latach 80–tych XX wieku. Wnioskodawca wskazał, że powierzchnia, która stanowi obecnie wydzielone lokale co najmniej od 1980 r. jest nieprzerwalnie wykorzystywana na cele własne Wnioskodawcy, najem podmiotom trzecim oraz cele własne współinwestora. Ponadto, nie były ponoszone wydatki na ulepszenie Budynku ani wyodrębnionych lokali w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, które stanowiłby co najmniej 30% ich wartości początkowej.

Natomiast jak wskazano pierwsze zasiedlenie budynku, budowli lub ich części należy rozumieć jako pierwsze zajęcie, używanie. Zatem skoro używanie części Budynku rozpoczęło się 24 marca 1980 roku oraz części 4 kwietnia 1982 r., a jednocześnie nie były ponoszone wydatki na ulepszenie Budynku, które stanowiłby co najmniej 30% jego wartości początkowej, należy stwierdzić, że pierwsze zasiedlenie względem Budynku nastąpiło odpowiednio w części 24 marca 1980 roku oraz w części 4 kwietnia 1982 r. W niniejszym przypadku również względem wyodrębnionych lokali pierwsze zasiedlenie powstało odpowiednio 24 marca 1980 roku bądź 4 kwietnia 1982 r. w zależności od kiedy dany wyodrębniony lokal zaczął być wykorzystywany. Jak wskazał bowiem Wnioskodawca powierzchnia, która stanowi obecnie wydzielone lokale co najmniej od 1980 r. jest nieprzerwalnie wykorzystywana na cele własne Wnioskodawcy, najem podmiotom trzecim oraz cele własne współinwestora a przy tym nie były ponoszone wydatki na ulepszenie Budynku ani wyodrębnionych lokali w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, które stanowiłby co najmniej 30% ich wartości początkowej.

Zatem, należy stwierdzić, że w odniesieniu do wydzielonych lokali doszło do pierwszego zasiedlenia i od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili planowanych transakcji minęły co najmniej 2 lata. Tym samym spełnione są przesłanki warunkujące możliwość zastosowania zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

W konsekwencji, mając na uwadze przedstawione okoliczności sprawy należy uznać, że planowane przez Wnioskodawcę przeniesienie własności wydzielonych lokali w ramach czynność podlegających opodatkowaniu podatkiem, będzie korzystało ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Dodatkowo zauważyć należy, że w kolejnych latach planowane przez Wnioskodawcę przeniesienie własności wydzielonych lokali w ramach czynność podlegających opodatkowaniu podatkiem, będzie korzystało ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy jeśli nie ulegną zmianie przepisy o podatku od towarów i usług oraz nie ulegnie stan faktyczny opisany w złożonym wniosku.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym planowane przeniesienie własności wydzielonych lokali w ramach czynność podlegających opodatkowaniu podatkiem, będzie korzystało ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie z uwagi, na to że nie udzielono negatywnej odpowiedzi na pytanie nr 1 nie udziela się odpowiedzi w zakresie pytania 2.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

W myśl art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazuje się, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 40, 35-016 Rzeszów w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018, poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin