Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.1.2019.2.JN
z 11 marca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 grudnia 2018 r. (data wpływu 2 stycznia 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 18 lutego 2019 r. (data wpływu 20 lutego 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla usługi najmu części budynku spółce – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 stycznia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla usługi najmu części budynku spółce. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 18 lutego 2019 r. (data wpływu 20 lutego 2019 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jako osoba fizyczna prowadzi działalność gospodarczą, w tym sklasyfikowaną według PKD: 55.90.Z. Jest czynnym podatnikiem VAT. W bieżącym roku Wnioskodawca nabył działkę gruntu zabudowaną budynkiem przeznaczonym na cele usługowe. Z treści zaświadczenia wydanego przez Prezydenta Miasta przedstawianego w czasie zakupu wynika, iż przedmiotowa działka objęta jest obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego i położona jest na obszarze (...), dla którego ustalono przeznaczenie podstawowe: tereny zabudowy usługowej; przeznaczenie uzupełniające: sieci, obiekty i urządzenia infrastruktury technicznej; drogi wewnętrzne, ciągi piesze, ciągi rowerowe, miejsca postojowe; przeznaczenie uzupełniające wymienione w ustaleniach indywidualnych; dopuszcza się wydzielenie w każdym budynku usługowym lokali mieszkalnych, których łączna powierzchnia nie może przekroczyć 30% powierzchni użytkowej budynku usługowego. W przedmiotowym budynku nie było wyznaczonego lokalu mieszkalnego, lecz prócz zwykłych pomieszczeń znajdowała się tam kuchnia i łazienka ze standardowymi wyposażeniami.

Po nabyciu nieruchomości Wnioskodawca dokonał nakładów czysto remontowych polegających na odnowieniu, malowaniu ścian itp. czynnościach, jak również adoptował pomieszczenia na kolejną kuchnię i łazienkę.

Do chwili obecnej Wnioskodawca nie przeprowadził procedury prawnej polegającej na zmianie przeznaczenia budynku.

Większą część tego budynku Wnioskodawca wynajął innemu przedsiębiorcy – spółce z o.o., również czynnemu podatnikowi VAT, jedynie na cele krótkoterminowego zamieszkania.

Wynajęte zostały: pomieszczenia kuchni wraz z AGD, łazienek z wyposażeniem, pokojów mieszkalnych wraz z wyposażeniem typowo mieszkalnym (łóżka, szafy ubraniowe, krzesła, stoły itp.) stanowiącym własność Wnioskodawcy.

W części wynajmowanej zamieszkują czasowo, najczęściej na okres do kilku miesięcy obywatele Ukrainy lub inne osoby (pracownicy najemcy lub pracownicy innych okolicznych firm). Umowa najmu przewiduje, że najemca nie może w wynajmowanej części wykonywać działalności gospodarczej w tym znaczeniu, że nie może tam świadczyć usług innych niż opisany wynajem, jaki prowadzi dla osób tam przebywających. Czyli nie może tam prowadzić innej działalności usługowej, czy działalności handlowej albo produkcyjnej.

Wnioskodawca jako właściciel nieruchomości nie dokonuje zameldowań na pobyt czasowy osób tam przebywających, nie dysponuje wiedzą jakie osoby faktycznie tam przebywają. Wnioskodawca nie ma informacji czy najemca obciąża kosztami najmu osoby tam zamieszkujące, czy inne podmioty gospodarcze.

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca wskazał, że:

1. Świadczone przez niego usługi najmu sklasyfikował według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (według rozporządzenia Rady Min. z dnia 29 października 2008 r.) do ugrupowania 55.20.19.0.
2. Z umowy najmu części budynku zawartej z najemcą wynika, iż najemca wynajmuje tę część na cele krótkotrwałego zakwaterowania.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w celu opodatkowania podatkiem od towarów i usług wyżej opisanej usługi najmu Wnioskodawca może zastosować stawkę 8%?

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczone przez niego usługi najmu krótkoterminowego są opodatkowane według stawki 8% na podstawie art. 41 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. (t. j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) oraz załącznika nr 3 do tej ustawy (poz. 163). W załączniku nr 3 do ustawy o VAT, który stanowi wykaz towarów i usług opodatkowanych stawką podatku w wysokości 8%, pod poz. nr 163 wymienione zostały usługi sklasyfikowane pod symbolem PKWiU 55, tj. Usługi związane z zakwaterowaniem. W związku z tym zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT, nie będzie miało zastosowania, ponieważ wynajmowane pomieszczenia będą przeznaczane na cele krótkotrwałego zakwaterowania. Dlatego usługę wynajmu pomieszczeń mających faktycznie charakter mieszkalny podmiotowi prowadzącemu działalność gospodarczą na cele krótkotrwałego zamieszkania (usługa sklasyfikowana wg PKWiU w grupowaniu 55), należy opodatkować 8% stawką VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Należy wskazać, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki.

Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.) – przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy – stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Natomiast stosownie do art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W myśl art. 41 ust. 2 ustawy – dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 2 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Stosownie do art. 146aa ust. 1 pkt 2 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Pod poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy, stanowiącego „Wykaz towarów i usług, opodatkowanych stawką podatku w wysokości 7%” (obecnie 8%), wymienione zostały pod symbolem PKWiU 55 „Usługi związane z zakwaterowaniem”.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jako osoba fizyczna prowadzi działalność gospodarczą, w tym sklasyfikowaną według PKD: 55.90.Z. Jest czynnym podatnikiem VAT. W bieżącym roku Wnioskodawca nabył działkę gruntu zabudowaną budynkiem przeznaczonym na cele usługowe. W przedmiotowym budynku nie było wyznaczonego lokalu mieszkalnego, lecz prócz zwykłych pomieszczeń znajdowała się tam kuchnia i łazienka ze standardowymi wyposażeniami. Wnioskodawca dokonał nakładów czysto remontowych polegających na odnowieniu, malowaniu ścian itp. czynnościach, jak również adoptował pomieszczenia na kolejną kuchnię i łazienkę. Większą część tego budynku Wnioskodawca wynajął innemu przedsiębiorcy – spółce z o.o. (czynnemu podatnikowi VAT). Wynajęte zostały: pomieszczenia kuchni wraz z AGD, łazienek z wyposażeniem, pokojów mieszkalnych wraz z wyposażeniem typowo mieszkalnym (łóżka, szafy ubraniowe, krzesła, stoły itp.) stanowiącym własność Wnioskodawcy.

W części wynajmowanej zamieszkują czasowo, najczęściej na okres do kilku miesięcy obywatele Ukrainy lub inne osoby (pracownicy najemcy lub pracownicy innych okolicznych firm). Umowa najmu przewiduje, że najemca nie może w wynajmowanej części wykonywać działalności gospodarczej w tym znaczeniu, że nie może tam świadczyć usług innych niż opisany wynajem, jaki prowadzi dla osób tam przebywających. Czyli nie może tam prowadzić innej działalności usługowej, czy działalności handlowej albo produkcyjnej. Wnioskodawca jako właściciel nieruchomości nie dokonuje zameldowań na pobyt czasowy osób tam przebywających, nie dysponuje wiedzą jakie osoby faktycznie tam przebywają oraz nie ma informacji, czy najemca obciąża kosztami najmu osoby tam zamieszkujące, czy inne podmioty gospodarcze.

Wnioskodawca wskazał, że świadczone przez niego usługi najmu sklasyfikował według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług do grupowania PKWiU 55.20.19.0. Z umowy najmu części budynku zawartej z najemcą wynika, że najemca wynajmuje tę część na cele krótkotrwałego zakwaterowania.

Zauważyć trzeba, że zgodnie z Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. (Dz. U. z 2008 r. Nr 207, poz. 1293, z późn. zm.), PKWiU 55 zawiera usługi związane z zakwaterowaniem.

Wg wyjaśnień Głównego Urzędu Statystycznego do PKWiU, dział ten obejmuje:

• usługi w zakresie zapewnienia krótkotrwałego pobytu turystom i pozostałym podróżnym,
• usługi w zakresie zakwaterowania na dłuższy okres studentów, osób pracujących i pozostałych osób.
  
  

Niektóre usługi dotyczą zapewnienia miejsca zakwaterowania lub zakwaterowania łącznie z wyżywieniem i/lub możliwością korzystania z obiektów rekreacyjnych.

Dział ten nie obejmuje:

• usług w zakresie zapewnienia długotrwałego zakwaterowania jako głównego miejsca pobytu w obiektach takich jak: apartamenty, zazwyczaj w cyklu miesięcznym lub rocznym, sklasyfikowanego w odpowiednich grupowaniach Sekcji L.
  
  

Natomiast grupowanie PKWiU 68.20.11.0 obejmuje:

• wynajem i usługi zarządzania nieruchomościami mieszkalnymi własnymi lub dzierżawionymi, takimi jak:
• domy, budynki mieszkalne i mieszkania,
• budynki o wielorakim wykorzystaniu, które przede wszystkim przeznaczone są na cele mieszkalne,
• miejsca pod przewoźne domy mieszkalne,
• grunty należące do właścicieli nieruchomości będących we współwłasności.
  
  

Grupowanie to nie obejmuje:

• usług związanych z zakwaterowaniem w hotelach, motelach, internatach szkolnych, na polach kempingowych oraz w innych tego typu obiektach, sklasyfikowanych w odpowiednich grupowaniach działu 55.
  
  

W świetle powołanych przepisów prawa oraz powyższych wyjaśnień nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że w przedstawionych okolicznościach dla świadczonej usługi najmu części budynku na rzecz najemcy (spółki z o.o.) znajdzie zastosowanie preferencyjna stawka podatku 8% na podstawie art. 41 ust. 2 w zw. z art. 146a pkt 2 i poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy, przewidziana dla usług związanych z zakwaterowaniem, gdyż Wnioskodawca (właściciel budynku) wynajmując część budynku najemcy (spółce z o.o.) na cele krótkotrwałego zakwaterowania, nie staje się przez to podmiotem świadczącym usługi zakwaterowania.

Biorąc pod uwagę powyższe należy wskazać, że to najemca zajmuje się zakwaterowaniem osób tam zamieszkujących, natomiast Wnioskodawca świadczy typowe usługi wynajmu.

W przedstawionych okolicznościach sprawy, skoro zastosowanie obniżonej stawki 8% jest wykluczone, wynajem części budynku na rzecz najemcy (spółki z o.o.) powinien być opodatkowany według stawki podstawowej, tj. 23% podatku VAT.

Zatem w celu opodatkowania podatkiem od towarów i usług opisanej usługi najmu, Wnioskodawca nie może zastosować stawki podatku w wysokości 8%.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Dodatkowo należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że dla świadczonych przez niego usług najmu nie ma zastosowania zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, jednak nie ze względu na wynajmowanie przez niego pomieszczeń na cele krótkotrwałego zakwaterowania (co wyjaśniono w niniejszej interpretacji), tylko z uwagi na to, że Wnioskodawca na rzecz najemcy nie realizuje celu mieszkaniowego, ponieważ bezpośrednim celem w tym przypadku nie jest zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych najemcy, lecz realizacja przez niego celu gospodarczego, w tym zarobkowego.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.