2019.03.12 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.45.2019.2.JG
z 12 marca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 stycznia 2019 r. (data wpływu 24 stycznia 2019 r.) uzupełnione pismem z dnia 12 lutego 2019 r. (data wpływu 18 lutego 2019 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 1 lutego 2019 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.45.2019.1. JG (doręczone Stronie w dniu 5 lutego 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest:

nieprawidłowe – w zakresie nieuznania Dłużnika 1 za podatnika podatku VAT,

prawidłowe – w zakresie zwolnienia od opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy dostawy udziałów należących do Dłużnika 1 i Dłużnika 2 w Nieruchomości.

UZASADNIENIE

W dniu 24 stycznia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności sprzedaży nieruchomości w drodze licytacji komorniczej. Złożony wniosek został uzupełniony pismem z dnia 12 lutego 2019 r. (data wpływu 18 lutego 2019 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 1 lutego 2019 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.45.2019.1. JG.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Przedmiotem sprzedaży w trybie licytacji będą udziały (po ½) w nieruchomości gruntowej o powierzchni 2418 m2, zabudowanej czterema budynkami o funkcji handlowo - usługowej, magazynowej i biurowej o łącznej powierzchni użytkowej 343,80 m2. Nieruchomość stanowi własność (po ½ ) dwóch dłużników będących osobami fizycznymi. Ze względu na fakt, że Komornik prowadzi dwie egzekucje:

z ułamkowej części nieruchomości stanowiącej własność (Dłużnika 1) oraz
z ułamkowej części nieruchomości stanowiącej własność (Dłużnika 2)

-Komornik połączył egzekucję z tych części nieruchomości, a tym samym sprzedaży egzekucyjnej będzie łącznie podlegać cała nieruchomość jednak z punktu widzenia prawa cywilnego przedmiotem każdej sprzedaży egzekucyjnej będzie ½ nieruchomości - należące do odrębnych osób fizycznych (dłużników). Nie można także wykluczyć, że dojdzie do sprzedaży jedynie udziału ( ½ ) nieruchomości.

Budynki położone na nieruchomości zostały wybudowane:

w roku 2006 - budynek handlowo-usługowy (warsztat samochodowy), magazyn, budynek biurowy murowany
w roku 2003 - niemieszkalny budynek o nieokreślonym przeznaczeniu (określenie z kartoteki budynków).

Pozostała część nieruchomości jest utwardzona płytami chodnikowymi z przeznaczeniem na drogi manewrowe i parking dla naprawianych samochodów. Stan techniczny budynków rzeczoznawca ocenił w lipcu 2017 roku jako zadowalający. Z treści księgi wieczystej wynika, że w dacie nabycia przez Dłużników ww. nieruchomości (po ½ ), w dniu 7 grudnia 2009 r. była ona już zabudowana ww. budynkami.

Wg wiedzy Komornika uzyskanej w toku czynności egzekucyjnych (oględziny, operat szacunkowy wykonany na potrzeby tej egzekucji w lipcu 2017 roku oraz wizja lokalna przeprowadzona w lipcu 2018 roku) na terenie nieruchomości i z wykorzystaniem usytuowanych na niej budynków jest prowadzona działalność gospodarcza.

Z informacji uzyskanych od Naczelnika Urzędu Skarbowego właściwego w roku 2017 dla Dłużnika 1 wynika, że figuruje On w rejestrze podatników i posiada nr NIP Potwierdzają to informacje zawarte w Centrum Ewidencji. Z wyszukiwarki czynnych podatników VAT umieszczonej na stronie www mf.gov.pl wynika, że Dłużnik 1 nie jest czynnym podatnikiem VAT. Z informacji uzyskanych od Naczelnika Urzędu Skarbowego właściwego dla Dłużnika 2 wynika, że nie jest On podatnikiem podatku VAT od 20 października 2011 roku, a w składanych przez Niego deklaracjach VAT-7 nie wykazywał podatku naliczonego w związku z nabyciem opisanej wyżej nieruchomości. Brak danych na Jego temat w Centrum Ewidencji, Ubezpieczyciel udzielił informacji, iż nie figuruje On jako osoba prowadząca działalność gospodarczą.

Dłużnik 1 na wezwanie do udzielenia odpowiedzi w sprawie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży w trybie egzekucji opisanej wyżej nieruchomości (łącznie 9 pytań dotyczących nabycia lub wybudowania budynków, nakładów na ww. budynki sposobu wykorzystania tych budynków) wyjaśnił jedynie, że nie jest właścicielem tej nieruchomości, ponieważ jedynie figuruje w akcie własności jako współwłaściciel, z uwagi na udzielenie pożyczki Dłużnikowi 2, który nie mógł tej pożyczki spłacić. Dłużnik 1 oświadczył także, że nigdy nie prowadził na tej nieruchomości działalności gospodarczej i nie ma żadnej wiedzy na temat tego, co się na niej znajduje. Z tej wypowiedzi można wysnuć wniosek, że Dłużnik 1 nabył razem z Dłużnikiem 2 ww. nieruchomość, która była w całości wykorzystywana przez Dłużnika 2 do prowadzenia działalności gospodarczej. Wykazany przez Dłużnika 1 brak świadomości prawnej pozostawania właścicielem nieruchomości jest także dodatkowym argumentem wskazującym nie tylko na fakt niewykorzystywania w działalności gospodarczej tej nieruchomości przez Dłużnika 1, ale również na brak faktycznego posiadania tej nieruchomości. Nie było jednak żadnej możliwości, żeby w sposób sformalizowany zweryfikować to oświadczenie. Naczelnik US stwierdził, że nie posiada wiedzy czy opisana wyżej nieruchomość stanowi środek trwały Dłużnika 1. Dłużnik 2 oświadczył natomiast w czerwcu 2017 roku, że nie ma żadnego kontaktu z Dłużnikiem 1 od 4 lat. Obecnie Dłużnik 1 prowadzi działalność gospodarcza.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy sprzedaż opisanej wyżej nieruchomości zabudowanej czterema budynkami niemieszkalnymi będzie w całości podlegała podatkowi VAT jako dostawa budynków i budowli dokonana przez obydwu Dłużników czy wyłącznie przez Dłużnika 2?
Czy sprzedaż opisanej wyżej nieruchomości zabudowanej czterema budynkami niemieszkalnymi będzie podlegała podatkowi VAT jako dostawa budynków i budowli, jedynie w udziale ½ należącym do Dłużnika 2, a pozostałej części należącej do Dłużnika 1 nie będzie dostawą towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 u.p.t.u.?
Czy dostawa budynków i budowli wraz z gruntem, na którym są wybudowane będzie objęta zwolnieniem od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 u.p.t.u.?
Czy wobec niemożności zebrania kompletnych i pełnych informacji o stanie faktycznym, który rzutuje na przyszłą transakcję, Wnioskodawca jako komornik powinien opodatkować dostawę stawką 23% VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1, 2

W ocenie Wnioskodawcy jedynie Dłużnik 2 działa w charakterze podatnika VAT w odniesieniu do nieruchomości. W przeszłości samodzielnie wykorzystywał ją w prowadzonej działalności gospodarczej, a obecnie - na ile udało się to ustalić przez Komornika wynajmuje lub wydzierżawia innemu podmiotowi. Dłużnik 1 nie włada nieruchomością, nie wykorzystuje jej we własnej działalności gospodarczej, a ze składanych przez obu Dłużników oświadczeń wynika, że nie pobiera pożytków z tej nieruchomości. W związku z tym, w ocenie Wnioskodawcy, w przypadku sprzedaży nieruchomości Dłużnik 1 nie będzie występował w tej transakcji w charakterze podatnika VAT.

Zgodnie z. art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (zwanej dalej u.p.t.u.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy. Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej rozumie się natomiast wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przepis art. 15 ustawy o VAT jest odpowiednikiem art. 9 ust. 1 i ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Zgodnie z nim „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel, czy też rezultaty takiej działalności.

Natomiast „działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu. Opodatkowaniu podatkiem VAT podlega - na podstawie art. 2 ust. 1 lit. a) Dyrektywy 2006/112/WE - odpłatna dostawa towarów na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze.

Jeżeli sprzedaż towarów należących do podatnika następuje w drodze licytacji, to zastosowanie ma art. 18 u.p.t.u. Zgodnie z nim organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2014 r. poz. 1619 z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

W przypadku transakcji dokonywanych przez osoby fizyczne każdorazowo należy więc ustalić, czy w danej transakcji występują one „w charakterze podatnika VAT”, tzn. czy dana transakcja jest dokonana w ramach działalności gospodarczej zdefiniowanej w art. 15 u.p.t.u.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 u.p.t.u. przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Towarem jest każda rzecz oraz jej części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy). Nieruchomości mieszczą się w definicji towaru, a ich sprzedaż może zostać zaklasyfikowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju. Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie:

po pierwsze - czynność jest ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,
po drugie - czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług (działa w takim charakterze).

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w art. 15 ustawy, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Generalnie podatnikiem jest podmiot, który działa w warunkach charakterystycznych dla producentów, handlowców lub usługodawców.

Z ustalonego przez Komornika stanu faktycznego wynika, że budynki i budowle zlokalizowane na ww. nieruchomości były przez wiele lat wykorzystywane w całości do prowadzenia działalności gospodarczej najprawdopodobniej wyłącznie przez Dłużnika 2. Dłużnik 1 prowadził bowiem swoją działalność. Ustalono, że na terenie nieruchomości, która ma być przedmiotem sprzedaży egzekucyjnej w przeszłości działalność gospodarczą prowadził Dłużnik 2. Ponadto z oświadczenia Dłużnika 1 złożonego w trybie art. 761 k.p.c. wynika, że nie miał On zamiaru wykorzystywać tej nieruchomości i zlokalizowanych na niej budynków do żadnej działalności gospodarczej. Jak oświadczył: „Moje nazwisko występuje w akcie własności tej nieruchomości, gdyż pożyczyłem pieniądze Dłużnikowi 2. On nie mając na spłatę długu wpisał mnie do aktu notarialnego tej nieruchomości. Nigdy nie prowadziłem tam działalności gospodarczej, dlatego też nie posiadam wiedzy o tym co się obecnie tam znajduje”.

Pośrednio taki wniosek (tzn. że nieruchomość była wykorzystywana do prowadzenia działalności wyłącznie przez Dłużnika 2) można wysnuć także po analizie wpisów nieruchomości o ustanowieniu hipotek przymusowych z powodu niezapłaconych zobowiązań podatkowych w podatku od towarów i usług oraz podatku dochodowego i składek na ZUS przez Dłużnika 2. Wynika z nich ciągłość zaległości Dłużnika 2 z tego tytułu. Wnioskodawca zdaje sobie sprawę z tego, że jest to jedynie pośredni dowód na to, że nieruchomość była wykorzystywane wyłącznie przez Dłużnika 2 w działalności gospodarczej, jednak wiele na to wskazuje, jak choćby adresy zarejestrowanych działalności obu Dłużników; Dłużnik 2 wskazał jako jej adres ww. nieruchomości, natomiast Dłużnik 1 - wskazał adres. Potwierdza to także Dłużnik 1 w oświadczeniu złożonym do Komornika w roku 2017, że nigdy nie prowadził działalności gospodarczej na terenie przedmiotowej nieruchomości.

To zaś prowadzi do konkluzji, że sprzedaż całej opisanej we wniosku nieruchomości (gruntu, budynków i budowli) co do zasady podlega podatkowi VAT, jednak jedynym podatnikiem z tego tytułu powinien być Dłużnik 2, mimo, że jest jedynie współwłaścicielem ½ tej nieruchomości. Pozostała ½ nieruchomości należy do Dłużnika 1, jednak z uwagi na to, że nie wykorzystywał tej nieruchomości w swojej działalności gospodarczej - Dłużnik 1 nie wystąpi w tej czynności w charakterze podatnika VAT.

Wniosek ten wynika wprost z pojęcia dostawy towarów zawartej w art. 7 ust. 1 u.p.t.u., zdefiniowanej jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Pojęcie dostawy towarów nie odnosi się bowiem do cywilistycznego pojęcia przeniesienia prawa własności, lecz obejmuje każdą czynność polegającą na przeniesieniu dobra materialnego przez stronę, która przyznaje drugiej stronie prawo do faktycznego rozporządzania nim, jakby była właścicielem tego dobra. W tym przypadku Dłużnik 2 władał całą nieruchomością jak wyłączny właściciel wykorzystując ją do działalności gospodarczej. Dłużnik 1 mimo własności ½ nieruchomości nie włada nią w znaczeniu nadanym treścią art. 7 ust. 1 u.p.t.u.

Przepis art. 7 ust. 1 u.p.t.u. stanowi implementację przepisów prawa unijnego (art. 14 ust. 1 dyrektywy 2006/1 12/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej). Ustawodawca wspólnotowy, używając pojęć z zakresu prawa cywilnego dotyczących rzeczy i własności, które posiadają różne znaczenie na gruncie prawa cywilnego obowiązującego w poszczególnych państwach członkowskich, nie odnosi ich do definicji obowiązujących na gruncie prawa krajowego.

W związku z tym w orzecznictwie podkreśla się, że pojęcie „przeniesienia prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel” obejmuje wszelkie przypadki, w których dochodzi do przekazania szeroko pojętej kontroli ekonomicznej nad rzeczą - skutkiem czego kupujący może nią dysponować jak właściciel mimo, że nie miało miejsca prawne przejście własności na nabywcę. Decydujące znaczenie ma bowiem ekonomiczna strona transakcji, a więc przeniesienie, lub jego brak ekonomicznego władztwa nad rzeczą (tak np. NSA w wyroku z dnia 22 czerwca 2015 r., sygn. akt I (FSK 1204/15).

Stanowisko takie znajduje potwierdzenie również w orzecznictwie TSUE. W wyroku z dnia 8 lutego 1990 r. (sprawa C-320/88) TSUE zwrócił uwagę na to, że pojęcie dostawy towarów nie odwołuje się do przeniesienia własności w formach przewidzianych w prawie krajowym, lecz obejmuje każdą operację przeniesienia prawa do dysponowania rzeczą tak jakby była właścicielem. Stanowisko TSUE potwierdzające brak bezpośredniej zależności pojęcia „dostawy towarów” od prawa własności potwierdzone zostało również w innych orzeczeniach, np. wyroki: z dnia 4 października 1995 r. w sprawie C-291/92, z dnia 6 lutego 2003 r. w sprawie C-185/01, z dnia 21 kwietnia 2005 r. w sprawie C-25/03, czy z dnia 21 marca 2007 r. w sprawie C-111/05.

Pojęcie „przeniesienia prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel” obejmuje także przypadki, w których dostawa towaru obejmuje cały towar, mimo iż przedmiotem sprzedaży jest jedynie udział w towarze, a także przypadki, jak w sprawie objętej wnioskiem, w których dwóch współwłaścicieli przenosi własność ułamkową rzeczy na nabywcę, a jednocześnie tylko jeden z nich dokonuje dostawy towaru. Dostawa została bowiem zdefiniowana w art. 7 ust. 1 u.p.t.u. jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, co czyni ją instytucją odrębną od sprzedaży. W związku z tym nie zawsze występuje tożsamość stron dostawy i stron umowy sprzedaży.

Jak zauważył NSA w wyroku z dnia 27 kwietnia 2017 r. sygn. akt I FSK 1543/15 - „Czynności opodatkowane na gruncie VAT zostały oderwane od ważności i skuteczności tych czynności na gruncie prawa cywilnego. Decydujące znaczenie zyskuje bowiem nie prawny (na gruncie prawa cywilnego), lecz ekonomiczny aspekt transakcji”. Podobnie orzekł NSA w wyrokach z dnia 26 marca 2015 r. I FSK 2174/13 oraz z dnia 23 listopada 2015 r. I FSK 883/14. Do władztwa ekonomicznego, a nie prawnego odniósł się także NSA w wyroku z dnia 20 stycznia 2017 r. I FSK 1204/15 w sprawie opodatkowania podatkiem VAT dostawy nieruchomości należącej do innego podmiotu niż sprzedawca. „Dostawa towarów na gruncie podatku VAT ma rozumienie szersze niż sprzedaż w ujęciu kodeksu cywilnego. Kładzie nacisk na ekonomiczny (gospodarczy) aspekt transakcji. (...) Pojęcie dostawy towarów rozumiane jako przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, jest pojęciem autonomicznym wspólnotowego prawa podatkowego. Sposób jego rozumienia nie powinien być ustalany przy odwołaniu się do konstrukcji cywilistycznych, lecz powinien być odtwarzany przy uwzględnieniu celu przepisów prawa wspólnotowego dotyczących podatku od wartości dodanej, przy uwzględnieniu orzecznictwa ETS (np. wyrok z dnia 8 lutego 1990 r. w sprawie C-320/88). (...) Podkreślenia wymaga, że także z orzecznictwa krajowego wynika, że przy interpretacji pojęć użytych w ustawie o podatku od towarów i usług decydujące znaczenie ma walor i skutki ekonomiczne danej czynności opodatkowanej, a nie jego definicja w prawie krajowym. Czynności opodatkowane na gruncie VAT zostały bowiem oderwane od ważności i skuteczności tych czynności na gruncie prawa cywilnego. Decydujące znaczenie zyskuje bowiem nie prawny (na gruncie prawa cywilnego), lecz ekonomiczny aspekt transakcji. Tym samym, czynność nieważna na gruncie prawa cywilnego może być uznana za wykonaną skutecznie na gruncie ustawy VAT (zob. wyrok NSA z dnia 26 marca 2015 r. sygn. akt I FSK 2174/13). Także w piśmiennictwie przyjmuje się, że oderwanie terminu «dostawa towarów» od skutków konwencjonalnych powstających na gruncie prawa prywatnego od ekonomicznych aspektów transakcji pozwala także na opodatkowanie czynności mających za przedmiot przeniesienie towarów, które to czynności były nieważne (przede wszystkim z uwagi na zachowanie niewłaściwej formy) czy też nieskuteczne na gruncie prawa cywilnego (zob. Adam Bartosiewicz, Komentarz do art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług LEX).”

Z kolei w wyroku dotyczącym opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży udziału w nieruchomości w sytuacji, gdy cała nieruchomość była wykorzystywana w działalności gospodarczej prowadzonej przez współwłaściciela, WSA we Wrocławiu (wyrok z dnia 3 listopada 2017 r., I SA/Wr 801/17) uznał, że: „Zasadnicze znaczenie dla oceny skutków podatkowych ma istnienie tzw. majątku podatkowego przedsiębiorcy tj. składników, które tworzą przedsiębiorstwo w postaci środków trwałych, towarów handlowych, surowców i materiałów. Stan własnościowy sprzedawanej nieruchomości, czy też uprawnienia do rozporządzania nieruchomością nie miały znaczenia dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Tym samym, w przypadku sprzedaży nieruchomości w ramach profesjonalnej działalności prowadzonej przez skarżącą (nieruchomości należącej do małżonków będących jej współwłaścicielami w częściach ułamkowych z uwagi na ustanowioną pomiędzy nimi rozdzielność majątkową), za zbywcę (stronę transakcji - czynności opodatkowanej dostawy) należało uznać wyłącznie skarżącą, będącą podatnikiem podatku od towarów i usług. (…) W sprawie rozstrzygające znaczenie miały przepisy prawa podatkowego, nie zaś okoliczność, że w sensie cywilnoprawnym do skarżącej należał jedynie udział w nieruchomości. Skoro podmiotem dokonującym dostawy nieruchomości w ramach prowadzonej działalności gospodarczej była skarżąca, to podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowiło zapłatę z tytułu sprzedaży (dostawy) nieruchomości, niezależnie od tego, że owa zapłata miałaby podlegać podziałowi pomiędzy współwłaścicieli stosownie do ich udziału w zbywanym prawie.”

Zarówno w literaturze, jak i w orzecznictwie jednomyślnie wyraża się stanowisko, że dostawy w rozumieniu art. 7 ust. 1 u.p.t.u. dokonuje ten podmiot, który włada rzeczą jak właściciel, a nie ten podmiot, który jest właścicielem. Reasumując, jeżeli tylko jeden ze współwłaścicieli nieruchomości „włada całą rzeczą jak właściciel” w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, to tylko ten współwłaściciel dokonuje „dostawy całej rzeczy”, natomiast drugi współwłaściciel jest jedynie stroną umowy sprzedaży.

W związku z tym Wnioskodawca działając jako komornik i płatnik podatku VAT - będzie miał obowiązek wystawić fakturę dokumentującą dostawę towarów, o której mowa w art. 18 u.p.t.u., jedynie w imieniu i na rzecz Dłużnika 2. Na fakturze powinny się znaleźć jedynie dane Dłużnika 2.

W ocenie Wnioskodawcy, Dłużnik 1 nie będzie dokonywał dostawy tych budynków wraz z gruntem, ponieważ w tej transakcji nie będzie działał w charakterze podatnika VAT. W takim charakterze wystąpi natomiast Dłużnik nr 2 ponieważ jedynie On, według najlepszej wiedzy Wnioskodawcy, władał w całości tą nieruchomością w celu prowadzenia w niej i przy jej pomocy działalności gospodarczej.

Jeżeli sprzedaż egzekucyjna obejmie jednocześnie całą nieruchomość, tzn. dojdzie jednocześnie do sprzedaży obu udziałów (po ½) nieruchomości, to w ocenie Komornika faktura powinna obejmować całą należność za sprzedawaną nieruchomość wraz z budynkami, niezależnie od faktu, że kwota uzyskana ze sprzedaży egzekucyjnej przypadnie dwóm Dłużnikom do podziału po ½ . Takie wnioski wynikają z przytoczonego wyżej orzecznictwa.

Jeżeli natomiast dojdzie do sprzedaży jedynie udziału ½ nieruchomości należącej do:

Dłużnika 1 - to Komornik nie wystawi faktury VAT, ponieważ transakcja nie będzie podlegała podatkowi VAT;
Dłużnika 2 - Komornik wystawi fakturę VAT na cenę należną za tę ½ udziału.

Ad 3.

W ocenie Komornika dostawa nieruchomości zabudowanej budynkami niemieszkalnymi powinna być zwolniona od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 u.p.t.u. Z konstrukcji przepisów o VAT wynika, że w przypadku sprzedaży zabudowanej nieruchomości, towarem „głównym” jest budynek, a nie grunt. Przepisy ustawy o VAT ustalają odrębne zasady opodatkowania sprzedaży budynków i budowli.

Z treści art. 29a ust. 8 u.p.t.u. wynika dodatkowo, że w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Oznacza to, że podstawa opodatkowania obejmuje łącznie wartość budynku i gruntu. Z treści przepisu wynika także, że grunt jest opodatkowany w taki sam sposób jak budynek. W orzecznictwie wskazuje się ponadto, że ta zasada dotyczy działki ewidencyjnej, na której stoi budynek; to działka jest wtedy „towarem”, a nie cała nieruchomość. Jeżeli dostawa budynku jest objęta stawką 8% lub 23%, dla działki ewidencyjnej stosowana jest ta sama stawka; jeżeli dostawa budynku jest zwolniona od VAT, zwolnienie to dotyczy także gruntu.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 u.p.t.u. zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Przepis określa generalne zwolnienie dla wszystkich transakcji (dostaw) dokonywanych na rynku nieruchomości, z wyjątkiem dostawy budynków, w tym lokali, oraz budowli, które:

nie zostały przed dostawą zasiedlone po raz pierwszy albo
zostały przed dostawą zasiedlone po raz pierwszy, ale nie minął jeszcze okres dwóch lat od tego zasiedlenia.

Pojęcie pierwszego zasiedlenia jest zdefiniowane w art. 2 pkt 14 u.p.t.u. Pod tym pojęciem rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z operatu szacunkowego sporządzonego w lipcu 2017 roku na potrzeby planowanej sprzedaży egzekucyjnej wynika, że budynki znajdujące się na nieruchomości zostały wybudowane w roku 2003 (budynek nr 4) i w roku 2006 (budynki 1-3). Ich stan rzeczoznawca ocenił na dobry. Mimo braku kontaktu z Dłużnikiem 2, Komornik może stwierdzić na podstawie oględzin zewnętrznych nieruchomości dokonanych lipcu 2018 roku, że od dnia zakończenia wyceny przez rzeczoznawcę (lipiec 2017) w żadnym z budynków nie stwierdzono istotnych prac modernizacyjnych, których przeprowadzenie mogłoby być przyczyną opodatkowania sprzedaży egzekucyjnej stawką 23% VAT.

Jak zauważył TSUE w wyroku z dnia 16 listopada 2017 r. (C 308/16) odnoszącym się do definicji „pierwszego zasiedlenia” zawartej w polskiej ustawie VAT warunek „w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu” jest niezgodny z Dyrektywą 2006/112 WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej Dyrektywa 112), ponieważ wyłącza z zakresu zwolnienia określonego w art. 135 ust. 1 lit. j) Dyrektywy obiekty, które były co prawda używane ale „poza systemem VAT”. W Sejmie złożono projekt nowelizacji ustawy o VAT wykreślający ten warunek z art. 2 pkt 14 u.p.t.u. Zdaniem Wnioskodawcy można w związku z tym ten warunek pominąć w dalszych rozważaniach.

W definicji „pierwszego zasiedlenia” wskazuje się na dwa istotne zdarzenia: 1) wybudowanie oraz 2) ulepszenie o wartości co najmniej 30% wartości początkowej.

Przepis art. 2 pkt 14 u.p.t.u. jest odzwierciedleniem art. 12 ust. 2 Dyrektywy 112, w myśl którego państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium „dostawy budynku przed pierwszym zasiedleniem” do przebudowy budynków. Polska przyjęła, że będzie to kryterium wartości poniesionych nakładów na ulepszenie budynku, wprowadzając do definicji pierwszego zasiedlenia w art. 2 pkt 14 minimalny limit tych wydatków - co najmniej 30% wartości początkowej.

W przywołanym wyżej wyroku z dnia 16 listopada 2017 r. (C-308/16) TSUE wypowiedział się m.in. na temat tego fragmentu art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. w którym mowa jest o „ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej”, w kontekście możliwości zastosowania zwolnienia od podatku dla dostawy po ulepszeniu budynku lub jego części. Trybunał wskazał, że Dyrektywa 112 nie definiuje pojęcia przebudowy. TSUE zgodził się z przyjętym w polskiej ustawie kryterium przebudowy („ulepszenia”) jako 30% wartości początkowej budynku, ale zastrzegł jednocześnie, że: „Termin «przebudowa» sugeruje, że odnośny budynek powinien być przedmiotem istotnych zmian przeprowadzonych w celu zmiany jego wykorzystania lub w celu znaczącej zmiany warunków jego zasiedlenia. Tę wykładnię pojęcia «przebudowy» potwierdza orzecznictwo Trybunału, zgodnie z którym z VAT zwolniona jest dostawa nieruchomości, na którą składają się grunt i stary budynek w trakcie przebudowy w nowy budynek, jeżeli w momencie tej dostawy stary budynek został poddany jedynie częściowym robotom rozbiórkowym i przynajmniej w części był jeszcze użytkowany jako taki (wyrok z dnia 12 lipca 2012 r. C-326/11, pkt 39). Pojęcie «przebudowy» obejmuje zatem w szczególności przypadek, w którym zostały przeprowadzone pełne lub dostatecznie zaawansowane prace, po zakończeniu których odnośny budynek zostanie przeznaczony do innych celów. Wykładnia pojęcia «przebudowy» zawarta w niniejszym wyroku jest ponadto zgodna z celem dyrektywy VAT, w szczególności w zakresie opodatkowania czynności zmierzającej do zwiększenia wartości danego towaru. (...) W odniesieniu do starych budynków rzeczona wartość dodana występuje, jeżeli doszło do zasadniczej przebudowy, tak że dany stary budynek może zostać przyrównany do nowego budynku. W niniejszym wypadku należy zauważyć, że pojęcie «przebudowy» zawarte w art. 12 ust. 2 dyrektywy VAT zostało transponowane do prawa polskiego w art. 2 pkt 14 u.p.t.u. poprzez odniesienie się do pojęcia «ulepszenia». Jednakże, pod warunkiem że ten ostatni zwrot będzie interpretowany przez sądy krajowe jako synonim «przebudowy» w rozumieniu przedstawionym wyżej tj. jako istotne zmiany przeprowadzone w celu zmiany wykorzystania budynku lub w celu znaczącej zmiany warunków jego zasiedlenia: różnica terminologiczna nie może sama w sobie prowadzić do niezgodności ustawy o VAT z dyrektywą VAT.“

W konkluzji TSUE uznał, że: „Przepis art. 12 ust. 1 i 2 oraz art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy VAT należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one temu, aby takie przepisy krajowe uzależniały owo zwolnienie od warunku, zgodnie z którym w wypadku «ulepszenia» istniejącego budynku poniesione wydatki nie mogą przekroczyć 30% początkowej wartości tego budynku, o ile pojęcie «ulepszenia» jest interpretowane w taki sam sposób jak pojęcie «przebudowy» zawarte w art. 12 ust. 2 Dyrektywy 112, to znaczy tak że odnośny budynek powinien być przedmiotem istotnych zmian przeprowadzonych w celu zmiany jego wykorzystania lub w celu znaczącej zmiany warunków jego zasiedlenia.”

Z wyroku TSUE wynika kilka istotnych wniosków:

Po pierwsze: nie można stosować zwolnienia od podatku, jeżeli podatnik dokona w budynku lub jego części przebudowy, jednak o utracie zwolnienia decyduje wartość tej przebudowy - musi ona być wynosić co najmniej 30% wartości wyjściowej (początkowej) budynku lub jego części.

Po drugie: pod pojęciem przebudowy należy rozumieć jedynie przeprowadzenie takich prac w budynku (lub jego części), które doprowadzą do znaczącej zmiany warunków jego zasiedlenia albo do zmiany wykorzystania budynku (jego części), także gdy w wyniku tych prac budynek lub jego część zostanie przeznaczony do innych celów (nastąpi zmiana jego przeznaczenia).

Te warunki muszą wystąpić łącznie, aby można było mówić o przebudowie w rozumieniu art. 12 ust. 2 Dyrektywy 112 (o ulepszeniu, o którym mowa w art. 2 pkt 14 u.p.t.u.), i w konsekwencji o utracie zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 10 u.p.t.u.

Jak zauważył NSA w wyroku z dnia 23 listopada 2017 r., I FSK 312/16: „Dokonując oceny, czy w konkretnej sprawie doszło do «ulepszenia» o którym mowa w art. 2 pkt 14 lit. b) u.p.t.u. w pierwszej kolejności należy ustalić, czy w budynku dokonano istotnych zmian przeprowadzonych w celu zmiany jego wykorzystania lub w celu znaczącej zmiany warunków jego zasiedlenia. Dopiero w przypadku stwierdzenia tej okoliczności, powstanie konieczność zbadania, czy wydatki poniesione na wykonanie tych zmian, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej budynku. (...) Przesłanka «ulepszenia» nie będzie spełniona w przypadku, gdy dojdzie do istotnych zmian związanych z wykorzystaniem budynku lub znaczącej zmiany warunków jego zasiedlenia, jednak wydatki na ten cel nie przekroczą 30% jego wartości początkowej.”

Z przywołanego wyżej wyroku TSUE oraz orzeczenia NSA wynika wyraźnie, że ulepszenie, o którym mowa w art. 2 pkt 14 u.p.t.u. musi być znaczące z punktu widzenia sposobu jego wykorzystania i warunków zasiedlenia.

Jak to podkreślono wyżej, Komornik dokonując w lipcu 2018 roku oględzin zewnętrznych budynków nie stwierdził jednak przeprowadzenia istotnych prac, które mogłyby stanowić przebudowę w znaczeniu nadanym temu pojęciu przez TSUE. Przebudowy nie stwierdził także rzeczoznawca w operacie z lipca 2017 roku sporządzonym na potrzeby egzekucji. W związku z tym, w ocenie Wnioskodawcy, będzie on mógł przy dostawie tych budynków wraz z gruntem zastosować zwolnienie określone w art. 43 ust. 1 pkt 10 u.p.t.u.

Ad 4.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca jest komornikiem, który w sytuacji objętej wnioskiem będzie występował jako płatnik podatku VAT na podstawie art. 18 u.p.t.u. Wnioskodawca zdaje sobie sprawę ze spoczywającego na nim obowiązku wyczerpującego przedstawienia zdarzenia przyszłego, jednak ze względu na utrudniony kontakt z Dłużnikiem bazuje wyłącznie na informacjach, które udało się zgromadzić w toku postępowania egzekucyjnego. Nie może to jednak być przeszkodą w uzyskaniu interpretacji prawa podatkowego w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

W analogicznej sytuacji (tzn. gdy komornik w ramach swojej działalności nie był w stanie uzyskać ani ustalić wszystkich informacji i kompletnych danych związanych z zajętymi nieruchomościami), NSA w wyroku z dnia 2 marca 2018 r. (I FSK 768/16) uznał, że niekompletne dane, których komornik nie jest w stanie uzupełnić, nie stanowią braków w opisie sytuacji w znaczeniu nadanym treścią art. 14b § 3 Ordynacji, lecz są jej elementem będącym w istocie przyczyną i podstawą złożenia wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. W sprawie rozpatrywanej przez NSA komornik działający jako płatnik podatku VAT we wniosku o interpretację przepisów ustawy o podatku VAT wskazał na brak możliwości uzyskania, innych niż wskazane we wniosku, informacji oraz dokumentów związanych z zajętymi nieruchomościami, jak również niemożność ustalenia czy dłużnikowi przysługiwały wobec tych nieruchomości zwolnienia od podatku od towarów i usług oraz czy dłużnik nie ponosił odpowiednich nakładów i nie skorzystał z odliczenia VAT. Opisując ustalony stan faktyczny, Komornik chciał uzyskać informację, czy wobec niemożności jednoznacznego stwierdzenia, że planowana sprzedaż może korzystać ze zwolnienia od podatku uregulowanego w art. 43 ust. 1 pkt 10 lub 10a u.p.t.u. powinien opodatkować ją stawką 23% VAT. Organ jednak odmówił udzielenia interpretacji prawa podatkowego powołując się na treść art. 14b § 3 w zw. z art. 169 Ordynacji podatkowej. Sądy obu instancji uznały jednak, że właśnie ten brak kompletnych danych jest istotnym elementem stanu faktycznego. Komornik bowiem chciał uzyskać informacje, czy wobec niemożności ustalenia ponad wszelką wątpliwość, że planowana dostawa budynków może być zwolniona od podatku może zastosować stawkę 23% VAT. NSA wyrokując w tej sprawie orzekł, że w przypadku, gdy nie można jednoznacznie stwierdzić, czy planowana dostawa będzie zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 lub 10a u.p.t.u. organ powinien jednoznacznie wskazać, w jaki sposób Komornik powinien opodatkować dostawę tej nieruchomości, a konkretnie czy wobec tych wątpliwości i niekompletności stanu faktycznego powinien zastosować zwolnienie od VAT, czy zastosować stawkę 23% VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, w sprawie będącej przedmiotem niniejszego wniosku, istnieje niewielki zakres danych, których nie udało się Komornikowi ustalić podczas postępowania egzekucyjnego, które mogą mieć wpływ na możliwość lub jej brak zastosowania zwolnienia od podatku (art. 43 ust. 1 pkt 10 u.p.t.u.) dla planowanej dostawy budynków i gruntu w trybie egzekucji. Chodzi przede wszystkim o brak ustaleń dotyczących nakładów ponoszonych w budynkach. W ocenie Wnioskodawcy, brak tych informacji nic powinien mieć wpływu na zastosowanie zwolnienia od podatku, przede wszystkim z uwagi na to, że TSUE w wyroku z dnia 16 listopada 2017 r. (C- 308/16) orzekł, iż powinny to być znaczne przebudowy zmieniające przeznaczenie budynków, co nie zostało potwierdzone przez rzeczoznawcę oraz przez samego Komornika podczas oględzin zewnętrznych.

Jednak z ostrożności Komornik stoi na stanowisku, że przy istnieniu wątpliwości powinien On zastosować dla planowanej dostawy stawkę 23% podatku VAT i wystawić fakturę w imieniu Dłużnika 2 na kwotę należną ze sprzedaży z doliczonym podatkiem VAT wg stawki 23% dla budynków i dla gruntu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe – w zakresie nieuznania Dłużnika 1 za podatnika podatku VAT, oraz prawidłowe – w zakresie zwolnienia od opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy dostawy Nieruchomości.

Ad 1, 2

Na podstawie uregulowania zawartego w art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2018 r., poz. 1314, 1356, 1499 i 1629) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Stosownie do art. 106c ustawy, faktury dokumentujące dostawę towarów, o której mowa w art. 18, z tytułu której na dłużniku ciąży obowiązek podatkowy, wystawiają w imieniu i na rzecz dłużnika:

organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji;
komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego.

Zatem fakturę wystawia się, jeżeli na dłużniku spoczywa obowiązek podatkowy związany ze sprzedażą towarów.

Powołane powyżej przepisy wskazują, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika – dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik, natomiast w przypadku gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielne kilku osobom. Na tym polega współwłasność w świetle art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.). Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się – jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji – przepisy odnoszące się do własności. Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną własności.

Stosownie do treści art. 196 § 1 ww. Kodeksu, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną.

W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 Kodeksu cywilnego). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem był podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Ze wskazanych regulacji wynika, że w świetle definicji zawartej w ww. art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów, budynków, budowli lub ich części) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą zbycie majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o VAT, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W zakresie prawa unijnego, z mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, s. 1 z późn. zm.), „działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta zarówno w art. 15 ust. 2 ustawy, jak i w art. 9 ust. 1 ww. Dyrektywy ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnika” te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Dlatego też, aby uznać, że dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku VAT należy ustalić, czy działa on jako producent, handlowiec lub usługodawca.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że przedmiotem sprzedaży w trybie licytacji będą udziały (po ½) w nieruchomości, zabudowanej czterema budynkami o funkcji handlowo-usługowej, magazynowej i biurowej o łącznej powierzchni użytkowej 343,80 m2. Nieruchomość stanowi własność (po ½ ) dwóch dłużników będących osobami fizycznymi.

Budynki położone na nieruchomości zostały wybudowane:

w roku 2006 - budynek handlowo-usługowy (warsztat samochodowy), magazyn, budynek biurowy murowany,
w roku 2003 - niemieszkalny budynek o nieokreślonym przeznaczeniu.

Pozostała część nieruchomości jest utwardzona płytami chodnikowymi z przeznaczeniem na drogi manewrowe i parking dla naprawianych samochodów. Stan techniczny budynków rzeczoznawca ocenił w lipcu 2017 roku jako zadowalający. Z treści księgi wieczystej wynika, że w dacie nabycia przez Dłużników ww. nieruchomości (po ½ ) , w dniu 7 grudnia 2009 r. była ona już zabudowana ww. budynkami.

Wg wiedzy Komornika uzyskanej w toku czynności egzekucyjnych (oględziny, operat szacunkowy wykonany na potrzeby egzekucji w lipcu 2017 roku oraz wizja lokalna przeprowadzona w lipcu 2018 roku) na terenie nieruchomości i z wykorzystaniem usytuowanych na niej budynków jest prowadzona działalność gospodarcza.

Z informacji uzyskanych od Naczelnika Urzędu Skarbowego właściwego w roku 2017 dla Dłużnika 1 wynika, że figuruje On w rejestrze podatników i posiada nr NIP. Potwierdzają to informacje zawarte w Centrum Ewidencji. Z wyszukiwarki czynnych podatników VAT umieszczonej na stronie www mf.gov.pl wynika, że Dłużnik 1 nie jest czynnym podatnikiem VAT. Z informacji uzyskanych od Naczelnika Urzędu Skarbowego właściwego dla Dłużnika 2 wynika, że nie jest On podatnikiem podatku VAT od 20 października 2011 roku, a w składanych przez Niego deklaracjach VAT-7 nie wykazywał podatku naliczonego w związku z nabyciem opisanej wyżej nieruchomości. Brak danych na Jego temat w Centrum Ewidencji, Ubezpieczyciel udzielił informacji, iż nie figuruje On jako osoba prowadząca działalność gospodarczą.

Dłużnik 1 na wezwanie do udzielenia odpowiedzi w sprawie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży w trybie egzekucji opisanej wyżej nieruchomości wyjaśnił jedynie, że nie jest właścicielem tej nieruchomości, ponieważ jedynie figuruje w akcie własności jako współwłaściciel, z uwagi na udzielenie pożyczki Dłużnikowi 2, który nie mógł tej pożyczki spłacić Dłużnik 1 oświadczył także, że nigdy nie prowadził na tej nieruchomości działalności gospodarczej i nie ma żadnej wiedzy na temat tego, co się na niej znajduje. Z tej wypowiedzi wynika, że Dłużnik 1 nabył razem z Dłużnikiem 2 ww. nieruchomość, która była w całości wykorzystywana przez Dłużnika 2 do prowadzenia działalności gospodarczej.

Na tle powyższego, wątpliwości Wnioskodawcy sprowadzają się do ustalenia, czy sprzedaż Nieruchomości należącej do Dłużnika 1 i Dłużnika 2 (udział po ½ ).zabudowanej czterema budynkami niemieszkalnymi będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Analiza okoliczności przedstawionych we wniosku oraz obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa prowadzi do wniosku, że w rozpatrywanej sprawie obaj Dłużnicy działają jako podatnicy podatku VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzący działalność gospodarczą zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy. Jak z wniosku wynika Dłużnicy nabyli przedmiotową Nieruchomość zabudowaną budynkiem handlowo – usługowym, magazynem, budynkiem biurowym murowanym, oraz budynkiem niemieszkalnym o nieokreślonym przeznaczeniu w 2009 r., do prowadzenia działalności gospodarczej. Nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że Dłużnik 1 nie będzie działał jako podatnik do sprzedaży udziału ½ w Nieruchomości. Jak wynika z opisu sprawy Dłużnik 1 nie nabył przedmiotowej Nieruchomości do majątku prywatnego, nie wykorzystywał jej w celach prywatnych, ponadto Dłużnik 1 prowadzi działalność gospodarczą zarejestrowaną w W.. Już sam charakter Nieruchomości (budynki produkcyjno – usługowe) świadczy o tym, że opisana w zdarzeniu przyszłym Nieruchomość nie została nabyta w celach prywatnych. W związku z tym w ocenie tut. Organu Dłużnik 1 będzie występował jako podatnik podatku VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzący działalność gospodarczą zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy. Dłużnika 2 natomiast nabył i w przeszłości wykorzystywał całą Nieruchomość (również tą część należącą do Dłużnika 1) do prowadzenia działalności gospodarczej, natomiast obecnie jak wskazał Wnioskodawca Nieruchomość stanowi przedmiot najmu lub dzierżawy dla innego podmiotu.

Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Z kolei, zgodnie z art. 693 § 1 ustawy Kodeks cywilny, przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Stosownie do treści powyższych przepisów zarówno najem, jak i dzierżawa są umowami dwustronnie obowiązującymi i wzajemnymi. Oddanie rzeczy innej osobie do używania na podstawie umowy najmu lub dzierżawy związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy/dzierżawcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej własności i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie rzeczy przez jego najemcę/dzierżawcę. Wskazać w tym miejscu należy, że świadczeniem usług są także usługi mające cechy najmu i dzierżawy nieruchomości mieszkalnych, a zatem również świadczenie usług o podobnym do najmu lub dzierżawy charakterze (np. oddanie nieruchomości w odpłatne użytkowanie).

Zatem w analizowanej sprawie w związku ze sprzedażą opisanej Nieruchomości zabudowanej, zarówno Dłużnik 1 jak i Dłużnik 2 wypełniają przesłanki określone w art. 15 ust. 2 ustawy, pozwalające uznać sprzedaż Nieruchomości za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a Wnioskodawca w odniesieniu do tej transakcji będzie płatnikiem podatku VAT w myśl art. 18 ustawy i ma obowiązek naliczenia i odprowadzenia podatku VAT od licytacyjnej sprzedaży całej Nieruchomości. Bowiem sprzedaż całej Nieruchomości będzie stanowić dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytań nr 1 i nr 2 należało uznać za nieprawidłowe.

Należy podkreślić, iż na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie mogą wpłynąć powołane przez Wnioskodawcę orzeczenia Sądów Administracyjnych, bowiem stanowią one rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych). W związku z powyższym, nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Organ podatkowy jest zatem zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy.

Ad 3

Czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług może albo być opodatkowana właściwą stawką podatku, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22% z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust 1.

Jednocześnie, zgodnie z art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż – 6%: stawka podatku, o którym mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi bądź zwolnienie od podatku.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Przez pierwsze zasiedlenie, stosownie do art. 2 pkt 14 ustawy o VAT, rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

W celu ustalenia czy w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie zwolnienie z opodatkowania, czy też opodatkowanie stawką podstawową należy w pierwszej kolejności rozstrzygnąć czy względem przedmiotowej nieruchomości nastąpiło pierwsze zasiedlenie.

Jak wynika z powyższych uregulowań, zwolnienie wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT stosuje się w odniesieniu do dostawy całości lub części budynków, budowli, jeżeli w stosunku do nich miało miejsce pierwsze zasiedlenie, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata. Zwolnienia tego nie można zastosować w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej 2 lata.

Ponadto art. 2 pkt 14 ustawy o VAT stanowi o czynnościach „podlegających opodatkowaniu”, a nie o czynnościach, które „podlegały opodatkowaniu” w danej sytuacji. Stanowisko takie znajduje uzasadnienie w orzecznictwie sądów administracyjnych oraz interpretacjach przepisów prawa podatkowego. NSA w wyroku z 30 października 2014 r., sygn. akt I FSK 1545/13 stwierdził, że każda forma korzystania z budynków, budowli lub ich części, spełnia warunek przewidziany w art. 2 pkt 14 ustawy o VAT konieczny do uznania, że doszło do pierwszego zasiedlenia. W kwestii wydania obiektu na rzecz „pierwszego nabywcy” lub „użytkownika” NSA stwierdził, iż oznaczenie tej osoby jest niezbędne do określenia momentu, od którego liczony jest okres dwóch lat pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą budynku, budowli lub ich części, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT. Jednocześnie definicję użytkownika będzie spełniał każdy, kto rozpoczął korzystanie z obiektów.

Ponadto NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r., sygn. akt I FSK 382/14, wskazał, że: wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że pojęcie pierwszego zasiedlenia należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Pierwsze zasiedlenie to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu lub ulepszeniu, przekraczającym 30% wartości początkowej nieruchomości.

Spółka wskazuje również, że przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady posługują się pojęciem „pierwsze zasiedlenie” jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku C-308/16 z dnia 16 listopada 2017 r. odpowiedział na pytanie prejudycjalne Naczelnego Sądu Administracyjnego dotyczące wykładni pojęcia pierwsze zasiedlenie. TSUE stwierdził: „że art. 12 ust. 1 i 2 oraz art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy VAT należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom krajowym, takim jak będące przedmiotem postępowania głównego, które uzależniają zwolnienie z VAT w związku z dostawą budynków od spełnienia warunku, zgodnie z którym pierwsze zasiedlenie tych budynków następuje w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu.”

Zatem „pierwsze zasiedlenie” budynku (budowli lub ich części) - w myśl art. 2 pkt 14 ustawy o VAT po jego wybudowaniu - należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku (budowli lub ich części), używanie, w tym na potrzeby własnej działalności gospodarczej a także oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu lub ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Ponadto TSUE w wyroku C-308/16 wskazał, że Dyrektywa 112 nie definiuje pojęcia przebudowy. TSUE zgodził się z przyjętym w polskiej ustawie kryterium przebudowy („ulepszenia”) jako 30% wartości początkowej budynku, ale zastrzegł jednocześnie, że: „Termin «przebudowa» sugeruje, że odnośny budynek powinien być przedmiotem istotnych zmian przeprowadzonych w celu zmiany jego wykorzystania lub w celu znaczącej zmiany warunków jego zasiedlenia. Tę wykładnię pojęcia «przebudowy» potwierdza orzecznictwo Trybunału, zgodnie z którym z VAT zwolniona jest dostawa nieruchomości, na którą składają się grunt i stary budynek w trakcie przebudowy w nowy budynek, jeżeli w momencie tej dostawy stary budynek został poddany jedynie częściowym robotom rozbiórkowym i przynajmniej w części był jeszcze użytkowany jako taki (wyrok z dnia 12 lipca 2012 r. C-326/11, pkt 39). Pojęcie «przebudowy» obejmuje zatem w szczególności przypadek, w którym zostały przeprowadzone pełne lub dostatecznie zaawansowane prace, po zakończeniu których odnośny budynek zostanie przeznaczony do innych celów. Wykładnia pojęcia «przebudowy» zawarta w niniejszym wyroku jest ponadto zgodna z celem dyrektywy VAT, w szczególności w zakresie opodatkowania czynności zmierzającej do zwiększenia wartości danego towaru. (...) W odniesieniu do starych budynków rzeczona wartość dodana występuje, jeżeli doszło do zasadniczej przebudowy, tak że dany stary budynek może zostać przyrównany do nowego budynku. W niniejszym wypadku należy zauważyć, że pojęcie «przebudowy» zawarte w art. 12 ust. 2 dyrektywy VAT zostało transponowane do prawa polskiego w art. 2 pkt 14 u.p.t.u. poprzez odniesienie się do pojęcia «ulepszenia». Jednakże, pod warunkiem że ten ostatni zwrot będzie interpretowany przez sądy krajowe jako synonim «przebudowy» w rozumieniu przedstawionym wyżej tj. jako istotne zmiany przeprowadzone w celu zmiany wykorzystania budynku lub w celu znaczącej zmiany warunków jego zasiedlenia: różnica terminologiczna nie może sama w sobie prowadzić do niezgodności ustawy o VAT z dyrektywą VAT.“

Wskazać również należy, iż kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki, budowle rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, zgodnie z którym w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli, z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Zatem przy sprzedaży budynków, budowli lub ich części, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny tych obiektów w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się taką samą stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony.

Z opisu sprawy wynika, że Dłużnicy nabyli Nieruchomość zabudowaną czterema budynkami niemieszkalnymi w dniu 7 grudnia 2009 r. Cała Nieruchomość wykorzystywana była do prowadzenia działalności gospodarczej, obecnie Nieruchomość jest przedmiotem najmu lub dzierżawy na rzecz innego podmiotu. Budynki znajdujące się na Nieruchomości zostały wybudowane w latach 2003 i 2006. Na podstawie oględzin zewnętrznych stwierdzono, że żaden z budynków nie był przedmiotem prac modernizacyjnym. Rzeczoznawca w operacie, który został sporządzony na potrzeby egzekucji w lipcu 2017 r. nie stwierdził przeprowadzenia istotnych prac, które mogłyby stanowić przebudowę w znaczeniu nadanym temu pojęciu przez TSUE.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy dostawy budynków i budowli znajdujących się na nieruchomości.

Analiza okoliczności przedstawionych we wniosku na tle obowiązujących przepisów prawa prowadzi do wniosku, że w odniesieniu do budynków i budowli znajdujących się na Nieruchomości do ich pierwszego zasiedlenia i od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży miną co najmniej 2 lata. Jak wskazano w treści wniosku, Dłużnicy nabyli Nieruchomość zabudowaną czterema budynkami niemieszkalnymi w dniu 7 grudnia 2009 r. Budynki zostały wybudowane w 2003 i w 2006 r. Całą Nieruchomość Dłużnik 2 wykorzystywał do prowadzenia działalności gospodarczej, obecnie Nieruchomość jest przedmiotem najmu lub dzierżawy na rzecz innego podmiotu. Jak wskazał Wnioskodawca na budynki znajdujące się na Nieruchomości nie były ponoszone nakłady.

Tym samym dostawa wskazanej w zdarzeniu przyszłym Nieruchomości zabudowanej czterema budynkami i budowlami należącej do Dłużników będzie podlegała zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Ponieważ, zgodnie z cytowanym wcześniej art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu, to sprzedaż w trybie licytacji komorniczej gruntu, na którym znajdują się przedmiotowe budynki również będzie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie tych samych przepisów co sprzedaż budynków.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3 należy uznać za prawidłowe.

Z uwagi na to, że stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania nr 3 uznano za prawidłowe, odpowiedź na pytanie nr 4 stała się bezzasadna.

Tut. Organ informuje, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stosownie do § 2 ww. artykułu przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin