Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
IPPP2/443-224/12-11/S/AO
z 28 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 grudnia 2015 r. sygn. akt III SA/Wa 2114/15 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 24 stycznia 2019 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 lutego 2012 r. (data wpływu 29 lutego 2012 r.) uzupełnionym pismem z dnia 24 kwietnia 2012 r. (data wpływu 26 kwietnia 2012 r.) na wezwanie Organu z dnia 16 kwietnia 2012 r. (data doręczenia 19 kwietnia 2012 r.) znak sprawy IPPP2/443-224/12-2/AO oraz pismem z dnia 15 maja 2012 r. (data wpływu 21 maja 2012 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie Organu z dnia 8 maja 2012 r. (data doręczenia 14 maja 2012 r.) znak sprawy IPPP2/443-224/12-4/AO a także doprecyzowanego pismem z dnia 30 maja 2012 r. (data wpływu 4 czerwca 2012 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kasy rejestrującej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 lutego 2012 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kasy rejestrującej. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 24 kwietnia 2012 r. (data wpływu 26 kwietnia 2012 r.) na wezwanie Organu z dnia 16 kwietnia 2012 r. (data doręczenia 19 kwietnia 2012 r.) znak sprawy IPPP2/443-224/12-2/AO oraz pismem z dnia 15 maja 2012 r. (data wpływu 21 maja 2012 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie Organu z dnia 8 maja 2012 r. (data doręczenia 14 maja 2012 r.) znak sprawy IPPP2/443-224/12-4/AO a także doprecyzowanego pismem z dnia 30 maja 2012 r. (data wpływu 4 czerwca 2012 r.).

Dotychczasowy przebieg postępowania.

W dniu 6 czerwca 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy interpretację indywidualną nr IPPP2/443-224/12-8/AO, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy w zakresie obowiązku prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kasy rejestrującej.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 6 czerwca 2012 r. znak sprawy IPPP2/443-224/12-8/AO wniósł pismem z dnia 20 czerwca 2012 r. (data wpływu 25 czerwca 2012 r.) wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów pismem z dnia 24 lipca 2012 r. znak sprawy IPPP2/443-224/12-10/AO stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego. Odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa doręczono w dniu 31 lipca 2012 r.

W odpowiedzi Wnioskodawca, na ww. interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 6 czerwca 2012 r. znak sprawy IPPP2/443-224/12-8/AO, złożył w dniu 21 sierpnia 2012 r. (data wpływu 23 sierpnia 2012 r.) skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 3 grudnia 2015 r. sygn. akt III SA/Wa 2114/15 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną. Po przywołaniu uchwały z dnia 24 czerwca 2013 r. o sygn. akt I FPS 1/13 (wydanej na skutek rozpoznania zagadnienia prawnego przedstawionego przez NSA postanowieniem z dnia 30 stycznia 2013 r. w sprawie o sygn. akt I FSK 311/12) zgodnie z którą „w świetle art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług gminne jednostki budżetowe nie są podatnikami podatku od towarów i usług” oraz wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 29 września 2015 r. w sprawie o sygn. C‑276/14 (w sprawie Gminy Wrocław przeciwko Ministrowi Finansów) w którym uznano, że gminne jednostki budżetowe będące przedmiotem postępowania głównego, nie mogą być uznane za podatników podatku od wartości dodanej, ponieważ nie spełniają kryterium samodzielności przewidzianego w tym przepisie Sąd stwierdził, że jednostka budżetowa, jaką jest Ośrodek, nie spełnia warunku samodzielności, koniecznego do uznania jej za podatnika podatku VAT. Jednostka taka wykonuje bowiem działalność gospodarczą powierzoną jej w imieniu i na rachunek gminy i nie odpowiada za szkody spowodowane ta działalnością, ponieważ odpowiedzialność tę ponosi wyłącznie gmina.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 3 grudnia 2015 r. sygn. III SA/Wa 2114/15 Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie złożył skargę kasacyjną z 26 lutego 2016 r. znak IPA/46-14/2016 do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

W wyroku z dnia 12 września 2018 r. sygn. I FSK 885/16 Naczelny Sąd Administracyjny w świetle uchwały z dnia 24 czerwca 2013 r. o sygn. I FPS 1/13 i wyroku Trybunału Sprawiedliwości z dnia 29 września 2015 r. w sprawie Gminy Wrocław przeciwko Ministrowi Finansów o sygn. C-276/14 stwierdził, że niezasadne jest twierdzenie Organu, że Ośrodek samodzielnie prowadzi działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W konsekwencji, NSA stwierdził, że trafnie sąd pierwszej instancji stwierdził, że Ośrodkowi nie można przypisać działania w charakterze podatnika VAT, a zatem prawidłowo sąd pierwszej instancji wyeliminował zaskarżoną interpretację indywidualną z obrotu prawnego.

W dniu 24 stycznia 2019 r. do Organu wpłynęło prawomocne orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 3 grudnia 2015 r. sygn. akt III SA/Wa 2114/15 uchylające zaskarżoną interpretację indywidualną.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek tego, wniosek Strony w zakresie obowiązku prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kasy rejestrującej wymaga ponownego rozpatrzenia przez Organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Ośrodek jest jednostką budżetową w rozumieniu ustawy o finansach publicznych, prowadzi gospodarkę finansową według zasad określonych dla jednostek budżetowych. Podstawą gospodarki finansowej Ośrodka jest roczny plan finansowy obejmujący dochody i wydatki.

Ośrodek świadczy usługi opiekuńcze dla podopiecznych. Podopieczni ponoszą częściową odpłatność za świadczenie tych usług na podstawie decyzji administracyjnych wydawanych w oparciu o przepisy ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (tj. Dz. U. z 2011 r. Nr 81, poz.440 z późn. zm.) - jest to stosunek administracyjnoprawny, a nie cywilnoprawny. Stawki odpłatności za ww. usługi określone są Uchwałą w sprawie szczegółowych zasad przyznawania i odpłatności za usługi opiekuńcze oraz zasad zwrotu wydatków za świadczenia z pomocy społecznej realizowane w zakresie zadań własnych gminy.

Na podstawie art. 43 pkt 22 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz.1054 z późn. zm.) - usługi pomocy społecznej zwolnione są od podatku. Z kolei art. 15 ust. 6 ww. ustawy o podatku od towarów i usług określa, iż „nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych”.

Ośrodek jako jednostka budżetowa jednostki samorządu terytorialnego wydaje decyzje administracyjne, na podstawie których świadczeniobiorcy mają świadczone usługi opiekuńcze przez wykonawcę wyłonionego w oparciu o ustawę Prawo zamówień publicznych. Średni roczny dochód za ww. usługi to kwota ok. 30 000 zł. Odpłatność za ww. usługi wyliczona jest na podstawie uchwały Rady Miasta oraz dochodu danej osoby. Kwota pobranych świadczeń odprowadzana jest na rachunek Urzędu. Ww. usługi jako usługi pomocy społecznej w rozumieniu przepisów o pomocy społecznej wykonywane przez ośrodek pomocy społecznej korzystają ze zwolnienia (art. 43 ust. 1 pkt 22 ustawy). Przy wykonywaniu przez Ośrodek usług zwolnionych od podatku nigdy nie powstanie kwota podatku należnego.

Ośrodek jest podatnikiem jako jednostka organizacyjna (jednostka budżetowa) w oparciu o art. 7 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja Podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60).

Ośrodek nie prowadzi innej sprzedaży za wynagrodzeniem poza świadczeniem usług opiekuńczych dla podopiecznych. Wnioskodawca z tytułu działalności, o której mowa w art. 111 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług:

• za rok 2010 osiągnął dochody w wysokości 38 195,97 zł,
• za rok 2011 osiągnął dochody w wysokości 35 993,89 zł.
  
  

Ponadto Wnioskodawca poinformował, że zapłata za świadczone usługi:

• w roku 2010 nastąpiła za pośrednictwem banku w wysokości 33 035,29 zł,
  za pośrednictwem kasy OPS w wysokości 5 160,68 zł,
  
• w roku 2011 nastąpiła za pośrednictwem banku w wysokości 31 125,30 zł,
  za pośrednictwem kasy OPS w wysokości 4 868,59 zł.
  
  
  

Wnioskodawca prowadzi ewidencję dowodów dokumentujących transakcje świadczonych usług, za które zapłata następuje na konto bankowe. Z ewidencji tej jednoznacznie wynika kto dokonał wpłaty i jakiej transakcji dotyczyła.

Dodatkowo Wnioskodawca poinformował, że w Ośrodku rozpoczęto ewidencję świadczonych usług przed dniem l stycznia 2011 r. Ewidencja świadczonych usług przed dniem 1 stycznia 2011 r. prowadzona była w formie papierowej polegającej na ewidencji księgowej.

Ośrodek nie dokonał zakupu kasy fiskalnej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

W związku z obowiązującym rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie zwolnień z obowiązku ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. Nr 138, poz. 930) Ośrodek zwraca się z prośbą o rozstrzygnięcie kwestii czy jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących?

Zdaniem Wnioskodawcy, w oparciu o przedstawiony stan faktyczny i prawny Ośrodek nie podlega obowiązkowi prowadzenia kasy fiskalnej. Z uwagi na treść art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z poźn. zm.) Wnioskodawca nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Ponadto wykonywane przez Ośrodek usługi pomocy społecznej korzystają ze zwolnienia na podstawie art. 43 pkt 22 ww. ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, ponieważ niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie o sygn. III SA/Wa 2114/15.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z poźn. zm.) opodatkowaniu ww. podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 - w myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy - rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 cyt. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Ww. przepis art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług wskazuje na bardzo szerokie rozumienie pojęcia świadczenie usług, które nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług. Definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podatnik.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – w myśl art. 15 ust. 2 ww. ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak stanowi art. 15 ust. 6 ww. ustawy nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z powyższego przepisu wynika, że organy władzy publicznej są podatnikami VAT w zakresie czynności, które mają charakter cywilnoprawny. Wyłączone od opodatkowania podatkiem od towarów i usług są czynności wykonywane przez podmioty prawa publicznego (organy władzy publicznej i urzędy obsługujące te organy) w ramach sprawowanego przez nie władztwa publicznego, nawet jeśli pobierają należności, opłaty lub składki. Wyłączona z opodatkowania będzie zatem ta działalność organu podlegająca prawu publicznemu, w odniesieniu do której organ ten występuje w charakterze organu publicznego, tj. którą wykonuje w ramach szczególnych zadań i obowiązków przypisanych organom publicznym.

Zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej. Przepis ten dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Przy czym, obowiązek ten dotyczy podatników dokonujących sprzedaży bez względu na to czy dokonywane transakcje podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług czy też korzystają ze zwolnienia od tego podatku.

Z przedstawionej treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest jednostką budżetową w rozumieniu ustawy o finansach publicznych i prowadzi gospodarkę finansową według zasad określonych dla jednostek budżetowych. Wnioskodawca świadczy usługi opiekuńcze dla podopiecznych. Podopieczni ponoszą częściową odpłatność za świadczenie tych usług na podstawie decyzji administracyjnych wydawanych w oparciu o przepisy ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej - jest to stosunek administracyjnoprawny, a nie cywilnoprawny. Stawki odpłatności za ww. usługi określone są Uchwałą Rady Miasta w sprawie szczegółowych zasad przyznawania i odpłatności za usługi opiekuńcze oraz zasad zwrotu wydatków za świadczenia z pomocy społecznej realizowane w zakresie zadań własnych gminy.

Ośrodek jest podatnikiem jako jednostka organizacyjna (jednostka budżetowa) w oparciu o art. 7 § 1 ustawy Ordynacja Podatkowa. Ośrodek jako jednostka budżetowa jednostki samorządu terytorialnego wydaje decyzje administracyjne, na podstawie których świadczeniobiorcy mają świadczone usługi opiekuńcze przez wykonawcę wyłonionego w oparciu o ustawę Prawo zamówień publicznych. Średni roczny dochód za ww. usługi to kwota ok. 30 000 zł. Odpłatność za ww. usługi wyliczona jest na podstawie uchwały Rady Miasta oraz dochodu danej osoby. Kwota pobranych świadczeń odprowadzana jest na rachunek Urzędu. Ww. usługi jako usługi pomocy społecznej w rozumieniu przepisów o pomocy społecznej wykonywane przez ośrodek pomocy społecznej korzystają ze zwolnienia (art. 43 ust. 1 pkt 22 ustawy). Ośrodek nie prowadzi innej sprzedaży za wynagrodzeniem poza świadczeniem usług opiekuńczych dla podopiecznych.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą obowiązku prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

W świetle przedstawionych okoliczności i poglądu prawnego wyrażonego w uzasadnieniu wyroku WSA z dnia 3 grudnia 2015 r. o sygn. III SA/Wa 2114/15 oraz wyroku NSA z dnia 12 września 2018 r. o sygn. I FSK 885/16 należy uznać, że kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia przedmiotowych wątpliwości ma uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawie I FPS 1/13 i wyrok Trybunału Sprawiedliwości wydany w sprawie C-276/14.

Jak wskazano w uzasadnieniu do ww. uchwały gminna jednostka budżetowa stanowi jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej, zaliczaną do jednostek sektora finansów publicznych. Status takiej jednostki budżetowej wynika przede wszystkim z przepisów rozdziału 3 działu I ustawy o finansach publicznych, w szczególności art. 11 i art. 12 tej ustawy. W wyroku tym wskazano, że cechą charakterystyczną gminnej jednostki budżetowej jest brak własnego mienia i dysponowanie jedynie wyodrębnioną i przekazaną w zarząd częścią majątku osoby prawnej, jaką jest gmina. W związku z tym, gminna jednostka budżetowa działa jako statio municipi. O jej utworzeniu, połączeniu lub likwidacji decyduje organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego (w gminie - rada gminy), który nadaje gminnej jednostce budżetowej statut, określający nazwę, siedzibę oraz przedmiot działalności. NSA wyjaśnił nadto, że gospodarka finansowa takiej jednostki charakteryzuje się tym, że pokrywa ona swoje wydatki bezpośrednio z budżetu jednostki samorządu terytorialnego, a swoje dochody odprowadza na rachunek gminy (tzw. zasada rozliczeń brutto), co powoduje, że wielkość wydatków gminnej jednostki budżetowej nie jest w żaden sposób związana z wysokością dochodów zrealizowanych przez tę jednostkę. Ponadto gminna jednostka budżetowa nie dysponuje realizowanymi przez siebie dochodami. Natomiast gmina w toku roku budżetowego ma do dyspozycji pełną kwotę dochodów uzyskiwanych przez gminne jednostki budżetowe.

NSA uznał, że ww. cechy gminnej jednostki budżetowej, powodują, że mimo wyodrębnienia organizacyjnego takiej jednostki, nie prowadzi ona działalności gospodarczej w sposób samodzielny, czy niezależny od gminy, której majątkiem, w tym środkami finansowymi, dysponuje. Celem takiej jednostki nie jest zresztą prowadzenie działalności gospodarczej. Jak wskazał Sąd, wyodrębnienie organizacyjne gminnej jednostki budżetowej jest kształtowane przez gminę i służy do wykonywania jej zadań. Gmina jako organ władzy publicznej, a zarazem osoba prawna, do wykonywania ciążących na niej zadań musi wykorzystywać inne jednostki organizacyjne, cechujące się różnym stopniem samodzielności czy niezależności. Z punktu widzenia statusu takich jednostek, jako podatników podatku od towarów i usług, istotne jest jednak nie wyodrębnienie organizacyjne, ale przede wszystkim samodzielne czy też niezależne wykonywanie działalności gospodarczej. Gminne jednostki budżetowe - w ocenie NSA - takiej działalności gospodarczej nie prowadzą. Wszelkie czynności wykonywane na podstawie umów cywilnoprawnych, które mogą być opodatkowane podatkiem VAT podejmują w imieniu i na rzecz gminy, w ramach limitu środków przyznanych im na dany rok w uchwale budżetowej. NSA podkreślił również, że gminna jednostka budżetowa, jako statio municipi, nie odpowiada też za szkody wyrządzone swoją działalnością - taka odpowiedzialność ciąży na gminie. Nie ponosi również ryzyka związanego z podejmowaniem czynności opodatkowanych, z uwagi na brak związku pomiędzy jej wydatkami, a dochodami. W związku z tym, mimo wyodrębnienia organizacyjnego gminnej jednostki budżetowej, nie prowadzi ona działalności gospodarczej w sposób samodzielny, czy niezależny od gminy, którego majątkiem, w tym środkami finansowymi, dysponuje.

Stanowisko NSA wyrażone w powołanej uchwale potwierdził Trybunał Sprawiedliwości, który w wyroku z dnia 29 września 2015 r. w sprawie Gminy Wrocław przeciwko Ministrowi Finansów w sprawie C-276/14. W wyroku tym TSUE stwierdził, że „Artykuł 9 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że podmioty prawa publicznego, takie jak gminne jednostki budżetowe będące przedmiotem postępowania głównego, nie mogą być uznane za podatników podatku od wartości dodanej, ponieważ nie spełniają kryterium samodzielności przewidzianego w tym przepisie”. W wyroku tym TSUE uznał, że gminę taką jak Gmina Wrocław i jej jednostki budżetowe, w sytuacji takiej jak w postępowaniu głównym, należy uznać za jednego i tego samego podatnika w rozumieniu art. 9 ust. 1 dyrektywy VAT.

W świetle przedstawionej treści wniosku i przywołanych przepisów, przy uwzględnieniu WSA z dnia 3 grudnia 2015 r. o sygn. III SA/Wa 2114/15 oraz wyroku NSA z dnia 12 września 2018 r. o sygn. I FSK 885/16 należy stwierdzić, że Wnioskodawca w związku ze świadczeniem usług opiekuńczych dla podopiecznych nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca jako jednostka budżetowa jednostki samorządu terytorialnego wykonuje działalność powierzoną jej w imieniu i na rachunek gminy i nie odpowiada za szkody spowodowane tą działalnością, ponieważ odpowiedzialność tę ponosi wyłącznie gmina. Zatem Wnioskodawca nie spełnia warunku samodzielności koniecznego do uznania go za podatnika podatku VAT.

Z uwagi na to, że obowiązek prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących dotyczy podatników podatku od towarów i usług to Wnioskodawca w zakresie świadczonych usług opiekuńczych nie ma obowiązku prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kasy rejestrującej.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Końcowo wskazać należy, że warunkiem dokonywania wspólnych rozliczeń w zakresie podatku VAT przez jednostkę budżetową oraz gminę będzie dokonanie centralizacji rozliczeń. Przy czym, wyroku TSUE w sprawie C-276/14 gmina nie może stosować w sposób „wybiórczy”, centralizacji należy dokonać całościowo, tj. uwzględniając w ewentualnych składanych korektach deklaracji cały podatek należny i cały podatek naliczony od wszystkich swoich jednostek.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.