Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-1.4011.3.2019.1.KF
z 28 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 grudnia 2018 r. (data wpływu 7 stycznia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 stycznia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Przedmiotem wniosku jest ustalenie prawidłowości zaliczenia w całości do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych oraz wydatków związanych z eksploatacją środka trwałego wykorzystywanego w pozarolniczej działalności gospodarczej oraz w działach specjalnych produkcji rolnej.

Wnioskodawca prowadzi usługową działalność gospodarczą na podstawie wpisu do CEIDG i jednocześnie osiąga przychody z działów specjalnych produkcji rolnej (ferma indyków). Jest czynnym podatnikiem podatku VAT. W ramach działalności gospodarczej świadczy usługi informatyczne i reklamowe, natomiast zamierza również świadczyć usługi rolnicze zgodnie z kodem PKD 01.61.Z – działalność usługowa wspomagająca produkcję roślinną. Z prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca rozlicza się na zasadach ogólnych według skali podatkowej, natomiast z działów specjalnych produkcji rolnej podatek opłaca według norm szacunkowych, zgodnie z decyzją wydaną przez Urząd Skarbowy. Z osiąganych źródeł przychodów rozlicza się na formularzu PIT-36. Wnioskodawca nie osiąga przychodów, które nie podlegają opodatkowaniu albo są zwolnione od podatku dochodowego.

Na potrzeby działów specjalnych produkcji rolnej, wnioskodawca zakupił w 2014 roku ładowarkę teleskopową o wartości netto 190.000,00 zł, a zakup został sfinansowany częściowo z własnych środków i częściowo z kredytu. Ładowarka dotychczas używana była tylko w działalności rolniczej. Wnioskodawca zamierza jednak wykorzystywać ją również w ramach prowadzonej działalności gospodarczej do świadczenia usług rolniczych, które również są przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym Wnioskodawca ma wątpliwość co do prawidłowości wprowadzenia ładowarki do ewidencji środków trwałych w działalności gospodarczej i zaliczania do kosztów uzyskania przychodów całości kwoty odpisów amortyzacyjnych oraz wydatków związanych z eksploatacją ładowarki, takich jak paliwo, części zamienne, przeglądy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca może wprowadzić ładowarkę uprzednio zakupioną w ramach działów specjalnych produkcji rolnej, do ewidencji środków trwałych w działalności gospodarczej?
2. Od jakiej wartości Wnioskodawca może dokonywać odpisów amortyzacyjnych?
3. Czy Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w działalności gospodarczej całość odpisów amortyzacyjnych ładowarki? Jeśli nie, to w jakiej części?
4. Czy Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w działalności gospodarczej w całości wydatki związane z eksploatacją ładowarki, takie jak paliwo, części zamienne, naprawy, przeglądy itp.? Jeśli nie, to w jakiej części?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (zwanej dalej ustawą), przepisów ustawy nie stosuje się do przychodów z działalności rolniczej, z wyjątkiem przychodów z działów specjalnych produkcji rolnej. Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy, źródłami przychodów są pozarolnicza działalność gospodarcza i działy specjalne produkcji rolnej. Przywołane powyżej przepisy, zdaniem Wnioskodawcy informują, że obydwa źródła jego przychodów podlegają opodatkowaniu według przepisów ustawy i powinien stosować je również w stosunku do ponoszonych przez wnioskodawcę kosztów.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy. Aby zatem wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów musi spełniać łącznie warunki:

1. musi być poniesiony w celu osiągania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
2. nie może być wymieniony w art. 23 ust. 1 ustawy,
3. musi być należycie udokumentowany.
   
   

Oznacza to, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wymienionych w ustawie mogą być kosztami uzyskania przychodów, jeżeli pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem, w tym służą do osiągania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia przychodów. Mogą to być więc koszty bezpośrednio lub pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami oraz z funkcjonowaniem firmy.

I tak na przykład w myśl art. 22 ust. 8 ustawy, kosztem uzyskania przychodu są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a- 22o.

Sięgając do art. 22a ust. 1 pkt 2 ustawy, amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne, zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny, urządzenia i środki transportu o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22f ust. 3 dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10.000 zł.

Art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy informuje natomiast, że za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia. Za cenę nabycia natomiast uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku (...), oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, do końca miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto, lub stwierdzono ich niedobór (art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy).

Zgodnie z powyższym Wnioskodawca uważa, że może wprowadzić ładowarkę do ewidencji środków trwałych w prowadzonej działalności gospodarczej, dokonywać odpisów amortyzacyjnych od ceny nabycia, a odpisy te jak również pozostałe wydatki związane z wykorzystywaniem ładowarki w działalności mogą być kosztem uzyskania przychodów w całości, gdyż koszty takie nie są wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy.

Z przywołanych przepisów, zdaniem Wnioskodawcy wynika, że jedną z podstawowych cech decydujących o możliwości zaliczenia składnika majątku do kategorii środków trwałych, a tym samym decydujących o możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od ich wartości początkowej, jest fakt wykorzystywania ich w prowadzonej działalności gospodarczą. Wnioskodawca warunek ten zamierza spełniać, gdyż chce rozpocząć świadczenie usług rolniczych przy użyciu składnika majątku, którego jest właścicielem, który jest kompletny i zdatny do użytku, a przewidywany okres używania jest dłuższy niż rok. Wykorzystywanie ładowarki w działalności gospodarczej przyczyni się do osiągania z tej działalności przychodów, więc zarówno odpisy amortyzacyjne jak również inne wydatki związane z eksploatacją, naprawą, przeglądem ładowarki spełniać będą przesłanki celowości, obiektywności i racjonalności. Przepisy ustawy nie ograniczają zatem możliwości zakwalifikowania składnika majątku do środków trwałych w działalności gospodarczej i wykorzystywania go zarówno w niej jak i poza nią.

Zdaniem Wnioskodawcy, istnieje zatem możliwość wprowadzenia do ewidencji środków trwałych w działalności gospodarczej ładowarki zakupionej uprzednio do działów specjalnych produkcji rolnej. Nie ma przeszkód, aby odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej (którą w przypadku Wnioskodawcy będzie wartość nabycia wynikająca z faktury zakupu) stanowiły w całości koszty uzyskania przychodów. Podobnie koszty wspólne, czyli koszty eksploatacji ładowarki: części zamienne, naprawy, przeglądy, mogą w całości stanowić koszt uzyskania przychodów. Koszt paliwa, które będzie zużywane przy świadczeniu usług rolniczych również stanowić może w całości koszt uzyskania przychodów. Zdaniem Wnioskodawcy nie ma przepisu, który by wykluczał w jego sytuacji taką możliwość.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że co do zasady kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powoływanej ustawy. Jednakże aby dany wydatek mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Aby zatem dany wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów, powinien spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 powyższej ustawy,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej należy brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się do osiągnięcia przychodu a także racjonalność, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności. Oznacza to, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wymienionych w ustawie, mogą być kosztami uzyskania przychodów, jeżeli pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami, w tym służą osiągnięciu przychodów lub zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów. Są to więc koszty bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwanym przychodem oraz koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika, czyli związane z funkcjonowaniem firmy.

Przepisy prawa nie ograniczają możliwości zakupu na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej składników majątku uznanych za środki trwałe, które będą wykorzystywane zarówno na potrzeby tej działalności jak i na inne cele, niezwiązane bezpośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Warunkiem koniecznym dla uznania wydatków związanych z eksploatacją określonego składnika majątku, w przedmiotowej sprawie środka trwałego w postaci ładowarki teleskopowej, za koszt uzyskania przychodu jest jego wykorzystywanie w ramach i na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

Podkreślenia wymaga fakt, że wykazanie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy eksploatacją tego środka trwałego a osiągniętym przychodem spoczywa na Wnioskodawcy. To on bowiem osiągać będzie korzyści polegające na możliwości zaliczenia wydatków związanych zarówno z amortyzacją jak i eksploatacją ww. środka trwałego do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej i obniżeniu podstawy opodatkowania.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych wydatki na nabycie lub ewentualne ulepszenie środków trwałych (z wyjątkiem ich remontów) nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. a i b ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,

– wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

W myśl art. 22 ust. 8 omawianej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 cyt. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższych przepisów wynika, że jedną z podstawowych cech decydujących o możliwości zaliczenia składników majątkowych do kategorii środków trwałych w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym decydujących o możliwości zaliczania do koszów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od ich wartości początkowej, jest fakt ich wykorzystywania na potrzeby prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, stwierdzić należy, że jeżeli ładowarka teleskopowa spełnia przesłanki, o których mowa w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. będzie kompletna, zdatna do użytku, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, będzie wykorzystywana na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, to stanowić będzie środek trwały.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Wartość początkową środka trwałego należy ustalić zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy. który stanowi, że za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, w razie odpłatnego nabycia uważa się cenę ich nabycia.

Za cenę nabycia uważa się z kolei – zgodnie z art. 22g ust. 3 cyt. ustawy – kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Zatem, z uwagi na wskazany we wniosku sposób nabycia, za wartość początkową środka trwałego (ładowarki teleskopowej) należy uznać cenę za jaką został nabyty.

W celu dokonywania odpisów amortyzacyjnych podatnik prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z wymogami określonymi w art. 22n ww. ustawy. Zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 (art. 22n ust. 4 ww. ustawy).

Stosownie do treści art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W świetle przytoczonych przepisów, składniki majątku wykorzystywane zarówno w działalności rolniczej (działy specjalne produkcji rolnej), jak i pozarolniczej działalności gospodarczej mogą stanowić środki trwałe w prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że nie ma przeszkód, aby odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej stanowiły w całości koszty uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej. Warunkiem koniecznym dla uznania odpisów amortyzacyjnych od danego środka trwałego za koszt uzyskania przychodów jest jego wykorzystywanie w ramach i na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

Odnosząc się natomiast do wydatków ponoszonych w związku z użytkowaniem ww. sprzętu, takich jak zakup paliwa, zakup części zamiennych, koszty naprawy oraz inne koszty dotyczące eksploatacji środka trwałego badać każdorazowo należy czy został spełniony warunek celowości określony w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, mając na względzie cytowane przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ww. wydatki pod warunkiem ich prawidłowego udokumentowania będą mogły być przez Wnioskodawcę zaliczane w całości do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej. Również wydatki na zakup paliwa, które zostanie zużyte przy świadczeniu usług rolniczych będących przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej będą stanowić w całości koszt uzyskania przychodów. Istnieje bowiem związek przyczynowo-skutkowy ponoszonych wydatków ze źródłem przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.