Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.656.2018.1.SJ
z 21 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 grudnia 2018 r. (data wpływu 27 grudnia 2018 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zastosowania wyłączenia wynikającego z art. 15e ust. 11 pkt 1 do kosztów opłat z tytułu używania Znaków Towarowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 grudnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zastosowania wyłączenia wynikającego z art. 15e ust. 11 pkt 1 do kosztów opłat z tytułu używania Znaków Towarowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

(…) S.A. (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) posiada siedzibę i zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz jest zarejestrowanym podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: CIT).

Spółka prowadzi działalność produkcyjną oraz handlową. Produkty wytworzone przez Spółkę oraz towary nabyte od innych podmiotów są następnie sprzedawane zarówno na rzecz podmiotów powiązanych, jak i niezależnych podmiotów.

Spółka należy do międzynarodowej grupy kapitałowej (dalej: Grupa). Do Grupy należy także (…) S.A. z siedzibą na terytorium Francji (dalej: FR lub Podmiot Powiązany), który jest właścicielem znaków towarowych, m.in. zapisu słownego marki, a także znaków graficznych marki w różnych wersjach i konfiguracjach graficznych.

W ramach prowadzonej działalności, na podstawie umowy licencyjnej zawartej pomiędzy Podmiotem Powiązanym oraz Wnioskodawcą, Spółka nabywa od Podmiotu Powiązanego prawo do korzystania z ww. znaków towarowych, przy czym nie jest wykluczone, że w przyszłości Wnioskodawca nabędzie prawo do korzystania z kolejnych znaków towarowych od Podmiotu Powiązanego lub innych podmiotów powiązanych (dalej łącznie: Znaki Towarowe). W związku z powyższym, Wnioskodawca ponosi koszty opłat z tytułu używania Znaków Towarowych na rzecz Podmiotu Powiązanego (dalej: Opłaty lub Wynagrodzenie).

Spółka wykorzystuje Znaki Towarowe w toku i dla celów sprzedaży towarów i produktów sygnowanych znakami towarowymi na rzecz podmiotów niepowiązanych (dalej łącznie: Produkty), zarówno w odniesieniu do lokalnego rynku zbytu, jak i obsługiwanych rynków zagranicznych. Wykorzystanie Znaków Towarowych następuje m.in. poprzez ich umieszczanie na opakowaniach i etykietach oraz użycie w kampaniach reklamowych, marketingowych oraz promocyjno-informacyjnych, w tym poprzez umieszczenie Znaków Towarowych na materiałach promocyjnych i reklamowych (np. plakaty, standy), a także dla celów oznakowania biura. Wysokość ponoszonych przez Wnioskodawcę Opłat jest wartością zmienną i uzależniona jest od wartości obrotu netto Spółki. W zawartej umowie licencyjnej na używanie Znaków Towarowych wskazano, że w zamian za udzielenie licencji, Wnioskodawca będzie uiszczał na rzecz Podmiotu Powiązanego kwartalne opłaty licencyjne w wysokości % wartości obrotu netto Spółki z tytułu sprzedaży Produktów.

Pod pojęciem obrotu netto Spółki z tytułu sprzedaży Produktów (według Międzynarodowych Standardów Sprawozdawczości Finansowej), od którego liczona jest opłata licencyjna należna FR, należy rozumieć wielkość sprzedaży Spółki (wyłącznie towarów i produktów sygnowanych znakami towarowymi do podmiotów spoza Grupy) pomniejszoną o wszelkie rabaty, premie i koszty trade marketingu marki.

W ciągu roku, Spółka obciążana jest stałą wysokością Opłat w oparciu o budżetowane wartości obrotu netto, w odstępach kwartalnych. W ostatnim miesiącu roku podatkowego Spółki następuje weryfikacja podstawy naliczenia opłat licencyjnych za 11 miesięcy i wystawiana jest faktura korygująca uwzględniająca rzeczywistą wartość zrealizowanego obrotu netto pod marką do podmiotów niepowiązanych za 11 miesięcy roku podatkowego oraz wartość prognozowanego obrotu netto w ostatnim miesiącu roku podatkowego.

Ponadto, Wynagrodzenie uwzględniane jest w kalkulacji ceny sprzedaży Produktów. Opłata jest bowiem jedną z kategorii kosztów ponoszonych przez Spółkę, która to stanowi element kalkulacyjny uwzględniany w procesie ustalania marży na sprzedaży Produktów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w odniesieniu do Opłat ponoszonych na rzecz Podmiotu Powiązanego zastosowanie znajdzie ograniczenie w zaliczalności do kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15e ust. 1 ustawy o CIT?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do Opłat nie znajdzie zastosowania ograniczenie w zaliczalności do kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15e ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1036, z późn. zm.; dalej: „ustawa o CIT”.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zgodnie natomiast z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:

1. usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,
2. wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7,
3. przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze

-poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych, o których mowa w art. 11, lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 9a ust. 6, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, i odsetek.

W katalogu wartości niematerialnych i prawnych w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o CIT wskazano:

1. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
2. licencje,
3. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej,
4. wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how).
   
   

Zatem, Opłaty licencyjne z tytułu używania Znaków Towarowych uiszczane na rzecz Podmiotu Powiązanego stanowią jedną z kategorii kosztów wymienionych w art. 15e ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT.

Powyższe ograniczenie, zgodnie z art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, nie znajduje jednak zastosowania w stosunku do kosztów usług, opłat i należności, zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi. Podkreślenia wymaga fakt, że ani ustawa o CIT, ani żaden inny akt prawny nie wprowadza definicji kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi”. W ustawie o CIT znaleźć można jedynie odniesienie do pojęcia kosztów bezpośrednio związanych z przychodami. Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Należy jednak zaznaczyć, iż pojęcie „koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami” nie jest tożsame z pojęciem „kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi”. Za przyjęciem takiej tezy przemawia bowiem odrębność sformułowań, którymi ustawodawca posłużył się w art. 15 ust. 4 oraz art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, odwołując się odpowiednio do „kosztów związanych bezpośrednio z przychodami” i „kosztów związanych bezpośrednio z wytworzeniem lub nabyciem towaru lub świadczeniem usługi”. Należy zwrócić uwagę na to, że w procesie wykładni prawa podatkowego ważną kategorię dyrektyw interpretacyjnych stanowią domniemania interpretacyjne, w tym dotyczące racjonalności ustawodawcy. Założenie racjonalnego prawodawcy zakłada istnienie takiego prawodawcy, który tworzy przepisy w sposób sensowny, racjonalny i celowy, znając cały system prawny i nadając poszczególnym słowom i zwrotom zawsze takie samo znaczenie, nie zamieszczając jednocześnie zbędnych sformułowań (uznał tak m.in. Sad Najwyższy w postanowieniu z dnia 22 czerwca 1999 r., sygn. akt I KZP 19/99). Zatem jeżeli u podstaw każdej wykładni przepisu prawnego tkwić winno założenie racjonalności ustawodawcy, to interpretator powinien dążyć do takiego tłumaczenia norm, które stworzyłoby spójny z celowościowego punktu widzenia system. Uzasadnionym będzie zatem twierdzenie zgodnie z którym w przypadku, gdyby ustawodawca dążył do tożsamego rozumienia sformułowań ujętych w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT oraz art. 15 ust. 4 ustawy o CIT, ukształtowałby treść tych przepisów jednolicie bądź posłużyłby się w jednym z nich odesłaniem. W związku z powyższym, treść art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT powinna być analizowana w oderwaniu od treści art. 15 ust. 4 ustawy o CIT.

Powyżej wskazaną argumentację, zakładającą odrębne rozumienie przesłanek zawartych w wyżej wymienionych artykułach w oparciu o ich językową odmienność, potwierdzają wyjaśnienia opublikowane przez Ministerstwo Finansów w dniu 23 kwietnia 2018 r. (dalej: Wyjaśnienia) odnoszące się do stosowania art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT. Wyjaśnienia wskazują również, że w związku z funkcjonalną wykładnią wyrażenia „koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub nabyciem usługi” należy uznać, że „koszt o którym mowa w omawianym przepisie to koszt usługi lub prawa w jakimkolwiek stopniu „inkorporowanych” w produkcie, towarze lub usłudze. Jest to zatem koszt, który wpływa na finalną cenę danego towaru lub usługi, jako (zazwyczaj) jeden z wielu wydatków niezbędnych do poniesienia w procesie produkcji, dystrybucji danego dobra lub świadczenia określonej usługi. Koszt ten powinien przy tym być możliwy do zidentyfikowania, jako czynnik obiektywnie kształtujący cenę danego dobra lub usługi”.

Ponadto, w wyroku z dnia 22 sierpnia 2018 r. (sygn. I SA/Wr 482/18; orzeczenie nieprawomocne), Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, że „na „koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem” mogą składać się nie tylko koszty bezpośrednio ale i pośrednio związane z uzyskaniem przychodu, które jednak w sposób bezpośredni związane są z wytworzeniem (nabyciem) towaru, wyrobu czy świadczeniem usługi. Innymi słowy, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodem, o którym mowa w art. 15 ust. 4 ustawy o CIT – stanowią zawsze „koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem lub nabyciem towaru lub świadczeniem usługi” z art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, które dodatkowo obejmują koszty pośrednio związane z uzyskaniem przychodu, ale bezpośrednio związane z wytworzeniem”.

Odnosząc powyższe do stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przestawionego przez Wnioskodawcę należy wskazać, że bez ponoszenia Opłat, Spółka nie miałaby prawa korzystać ze Znaków towarowych, umieszczanych w toku produkcji na opakowaniach Produktów, które bezpośrednio wpływają na poziom popytu na Produkty Wnioskodawcy, a w konsekwencji również na jego przychody z prowadzonej działalności.

W szczególności, rozpoznawalność marki prowadzi do szybkiej i łatwej identyfikacji Produktów przez potencjalnych klientów. Wykorzystywanie przez Spółkę Znaków towarowych przyczynia się zatem w sposób bezpośredni do osiągania przez Spółkę większych przychodów ze sprzedaży Produktów. W sytuacji, gdyby Spółka nie sprzedawała Produktów pod znaną i cenioną przez klientów marką, popyt na te produkty byłby znacznie mniejszy i w rezultacie przychody ze sprzedaży mogłyby być niższe. Zatem, Znaki towarowe wpływają na rozpoznawalność rynkową Produktów i w konsekwencji ich potencjał sprzedaży. Ponadto, za przyjęciem wyłączenia Opłat z ograniczeń przewidzianych w art. 15e ustawy o CIT (zgodnie z ust. 11 pkt 1 tego przepisu), przemawia także sposób ich kalkulacji. Wynagrodzenie jest bowiem obliczane jako procent od wartości obrotu netto Spółki z tytułu sprzedaży Produktów, tj. wielkości sprzedaży Spółki (wyłącznie towarów i produktów sygnowanych znakami towarowymi do podmiotów spoza Grupy) pomniejszoną o wszelkie rabaty, premie i koszty trade marketingu marki. W przypadku zmniejszenia wartości obrotu netto Wnioskodawcy ze sprzedaży Produktów również wysokość Opłaty ulegają zmniejszeniu. Zatem, ilość i wartość sprzedanych przez Spółkę Produktów stanowią czynniki determinujące wysokość Opłat należnych Podmiotowi powiązanemu.

Konsekwentnie, z uwagi na fakt powiązania wysokości Opłat z wartością obrotu netto Spółki z tytułu sprzedaży Produktów oznakowanych przy wykorzystaniu Znaków Towarowych, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że między przedmiotowymi kosztami i Produktami zachodzi bezpośredni związek.

Czynnik ten jest brany pod uwagę przez Spółkę także przy określaniu ceny sprzedaży Produktów (marży na sprzedaży Produktów) – tak, aby cena Produktów odzwierciedlała wysokość ponoszonych kosztów (w tym kosztów z tytułu uiszczenia Opłat) oraz zapewniała rentowność działalności Wnioskodawcy. Opłata jest bowiem jedną z kategorii kosztów ponoszonych przez Spółkę, która to stanowi element kalkulacyjny uwzględniany w procesie ustalania marży na sprzedaży Produktów. W efekcie, nabywając produkty sygnowane Znakami towarowymi, klient płaci za towar, bezpieczeństwo, renomę potwierdzoną Znakiem towarowym – logiem, którym opatrzony jest produkt, oraz jakość.

Powyższe oznacza, że w odniesieniu do kosztów Opłat spełniony jest związek kwotowy (wartość poniesionego kosztu wprost zależy od wartości sprzedanych Produktów i odwrotnie – fakt i wysokość uiszczanych opłat licencyjnych przekłada się na wysokość ceny za Produkty), jako element bezpośredniego związku tych kosztów ze sprzedawanymi Produktami.

Tym samym, wskazane powyżej okoliczności wskazują na „inkorporowanie” Opłat w cenach Produktów Wnioskodawcy, ze względu na ich obiektywny wpływ na ukształtowanie ceny sprzedawanych Produktów. W konsekwencji, Opłaty wypełniają przesłankę uznania ich za .koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub nabyciem usługi”, o których mowa w art. 15e ust 11 pkt 1 ustawy o CIT, zgodnie z rozumieniem tej normy opublikowanym w Wyjaśnieniach Ministerstwa Finansów. Stanowisko Wnioskodawcy potwierdza również fakt, iż w Wyjaśnieniach, jako przykład kosztów niepodlegających ograniczeniom z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, Ministerstwo Finansów podało opłaty wynikające z umowy licencyjnej, na podstawie której spółka nabyła prawo do wykorzystania w Polsce znaków towarowych przeznaczonych do oznakowania poszczególnych produktów sprzedawanych przez spółkę, a także wykorzystywania ich w kampaniach marketingowych, produkcji i dystrybucji materiałów promocyjnych.

Przedmiotowy bezpośredni związek opłat licencyjnych z wytworzeniem lub nabyciem towaru stanowił również przedmiot analizy w innych interpretacjach indywidualnych wydanych w zbieżnych stanach faktycznych, odnoszących się do znaków towarowych. Przykłady takich stanowisk, Wnioskodawca przytacza poniżej.

W szczególności, wydatki ponoszone przez podatnika z tytułu licencji obejmującej „umieszczanie znaku na wszelkich towarach wprowadzanych do obrotu [...], a także posługiwanie się nim [...] w toku prowadzonej działalności gospodarczej, w celach reklamowych, marketingowych, wystawienniczych i innych” zostały wyłączone z ograniczeń w zakresie zaliczania ich do kosztów uzyskania przychodów w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 17 kwietnia 2018 r. (sygn. 0111-KDIB1-1.4010.71.2018.2.MG).

Ponadto, Spółka pragnie wskazać, że w analogicznym stanie faktycznym (dotyczącym również opłat licencyjnych należnych z tytułu korzystania ze znaków towarowych wykorzystywanych do produkcji i dystrybucji produktów, dystrybucji towarów, a także prowadzenia działań marketingowych związanych z tymi produktami i towarami), podobny model rozliczeń wynagrodzenia został w ramach interpretacji indywidualnej z dnia 3 kwietnia 2018 r. (sygn. 0114-KDIP2-3.4010.15.2018.1.PS) uznany przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej za czynnik determinujący i potwierdzający istnienie bezpośredniego związku kosztów z wytwarzanymi produktami. We wskazanej interpretacji, bezpośredni związek kosztów licencji na znaki towarowe również przejawiał się w istnieniu zależności kwotowej pomiędzy wysokością kosztu licencji a wartością sprzedaży towarów oznaczonych przedmiotowymi znakami towarowymi. Zgodnie z przedstawioną argumentacją fakt, że „[...] wynagrodzenie ponoszone na rzecz Podmiotu Powiązanego stanowi określony procent wartości netto sprzedanych Produktów” oraz „[...] cena Produktów została skalkulowana tak, że zawiera w sobie koszt opłaty za Licencję Znakową” stanowi „niewątpliwie [...] wyraz związku kwotowego pomiędzy wysokością ponoszonych kosztów Licencji Znakowej a wytwarzanymi i dystrybuowanymi Produktami”.

Ustalenie opłat licencyjnych w postaci określonego procentu wartości sprzedaży produktów jako przejaw bezpośredniości związku ponoszonych kosztów z wytwarzanymi towarami potwierdziła także interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 2 lipca 2018 r. (sygn. 0111-KDIB1-2.4010.186.2018.1.MM), odnosząca się do opłat licencyjnych ponoszonych w związku z uzyskaniem prawa do korzystania ze znaków towarowych wykorzystywanych do dystrybucji towarów, a także prowadzenia działań marketingowych związanych z tymi towarami, czy interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 16 lipca 2018 r. (sygn. 0111-KDIB2-1.4010.220.2018.1.MJ), odnosząca się do opłat licencyjnych ponoszonych w związku z uzyskaniem prawa do korzystania ze znaków towarowych wykorzystywanych do produkowanych i sprzedawanych ściśle skonkretyzowanych wyrobów, a także interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 23 lipca 2018 r. (sygn. 0111-KDIB1-1.4010.203.2018.1.NL), odnosząca się do opłat licencyjnych ponoszonych w związku z uzyskaniem prawa do korzystania ze znaków towarowych wykorzystywanych do wytwarzania, dystrybucji oraz sprzedaży określonych produktów oraz usług.

Dodatkowo, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 8 czerwca 2018 r. (sygn. 0111-KDIB2-3.4010.40.2018.2.AZE) w sytuacji, gdy: „Wynagrodzenie należne Podmiotowi Powiązanemu za Licencję Znakową zostało ustalone jako określony procent wartości sprzedaży netto produktów – opisanych we wniosku – wytworzonych i sprzedanych przez Wnioskodawcę. Sposób kalkulacji ceny tychże produktów polega na ustaleniu ceny jednostkowej wyrobu wytwarzanego i sprzedawanego przez Wnioskodawcę uwzględniającej odpowiednie opłaty licencyjne. Opłaty licencyjne stanowią jedną z kategorii kosztów ponoszonych przez Wnioskodawcę, która to stanowi element kalkulacyjny uwzględniany w procesie ustalania cen sprzedaży produkowanych wyrobów na rzecz powiązanych spółek dystrybucyjnych”, uznał, że: „koszty Licencji Znakowej ponoszone przez Wnioskodawcę na rzecz Podmiotu Powiązanego stanowią koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem towarów w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”.

Ponadto, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 18 lipca 2018 r. (sygn. 0114-KDIP2-3.4010.155.2018.1.MC) wskazał, że: „W stosunku do ponoszonych przez Spółkę opłat licencyjnych znajdzie zastosowanie wyłączenie, o którym mowa w przepisie art. 15e ust. 11 pkt 1 updop. W ocenie organu podatkowego przedmiotowy wydatek jest kosztem, który wpływa na finalną cenę sprzedawanych produktów. Brak posiadania przedmiotowej licencji uniemożliwiłby w praktyce Spółce prowadzenie działalności polegającej na sprzedaży towarów opatrzonych określonym znakiem. Powyższy koszt przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na sprzedaż towarów opatrzonych znakiem towarowym, od którego Wnioskodawca opłaca licencję. Koszt ten jest zatem czynnikiem obiektywnie kształtującym cenę tego produktu”.

Powyżej przywołane stanowiska organów podatkowych powinny stanowić wskazówkę w procesie interpretacji zakresu przedmiotowego wyłączenia z art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, które zgodnie z zaprezentowanym podejściem organów znajduje zastosowanie do przypadków, w których pomiędzy przychodami osiąganymi ze sprzedaży sprecyzowanych towarów oraz kosztami z tytułu opłat licencyjnych zachodzi ścisły związek. Zdaniem Wnioskodawcy, opisany w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym niniejszego wniosku sposób wynagradzania przesądza o objęciu Opłat wyłączeniem z ograniczeń w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów wynikającym z art. 15e ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT.

Tym samym, biorąc pod uwagę treść art. 15e ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT oraz wykazany przez Wnioskodawcę bezpośredni związek ponoszonych Opłat z Produktami oferowanymi przez Spółkę (o którym mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 tej ustawy), Wnioskodawca wnosi jak na wstępie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Należy również zauważyć, że do akt sprawy załączone zostało pełnomocnictwo do reprezentowania Spółki przez Pana C. Niniejsze pełnomocnictwo zostało udzielone na czas określony i wygasło z dniem 31 grudnia 2018 r. W związku z powyższym niniejsza interpretacja została przesłana bezpośrednio do Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Niezależnie od powyższego tytułem uwagi wskazać należy, że z dniem 1 stycznia 2019 r. na podstawie ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z dnia 23 listopada 2018 r.) uległy zmianie przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu złożenia wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.