Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.533.2018.4.AW
z 22 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 17 grudnia 2018 r. (data wpływu 20 grudnia 2018 r.), uzupełnionym 4 lutego 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w związku z zawarciem umowy nowacji zobowiązań z tytułu pożyczki udzielonej Spółce przez byłego udziałowca powstanie w Spółce przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 3 updop (pytanie oznaczone we wniosku numerem 1) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 grudnia 2018 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w związku z zawarciem umowy nowacji zobowiązań z tytułu pożyczki udzielonej Spółce przez byłego udziałowca powstanie w Spółce przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 3 updop.

W odpowiedzi na wezwanie Organu z 29 stycznia 2019 r. nr 0112-KDIL3-3.4011.430.2018.2.MM, 0111-KDIB1-2.4010.533.2018.1.AW, brak formalny wniosku został uzupełniony 4 lutego 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Wnioskodawca lub Spółka) jest kapitałową spółką prawa handlowego posiadającą siedzibę na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej i tym samym podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

W dniu 4 stycznia 2010 r. Spółka otrzymała pożyczkę od Udziałowca, który na chwilę składania wniosku nie jest już Udziałowcem, na kwotę 966.800 zł, której celem było sfinansowanie zakupu środka trwałego (maszyny do produkcji makaronu). Zakupiona maszyna została zaliczona do środków trwałych firmy, a odsetki od pożyczki – zgodnie z przepisami podatkowymi – naliczone do dnia jego przyjęcia do używania, powiększyły wartość środka trwałego. Następnie w dniu 13 grudnia 2011 r. Spółka dokonała spłaty części kapitałowej wskazanej pożyczki, w drodze potrącenia, z byłym Wspólnikiem. Wskazane potrącenie zostało dokonane w ten sposób, że roszczenie Spółki o wpłatę należności z tytułu podwyższenia kapitału zakładowego Spółki zostało skompensowane z roszczeniem Wspólnika o spłatę udzielonej pożyczki. W wyniku dokonanego potrącenia, do spłaty pozostała część odsetkowa pożyczki.

W późniejszym okresie, ze względu na słabą kondycję finansową Spółki, wskazana pożyczka nie była spłacana. Co więcej Spółka miała również do spłaty inną pożyczkę udzieloną przez tego samego Udziałowca, co również niekorzystnie wpłynęło na możliwości spłaty pożyczki z dnia 4 stycznia 2010 r.

W konsekwencji Spółka do 2014 r. miała dwie niespłacone pożyczki wobec byłego obecnie Udziałowca Spółki, których wysokość ciągle wzrastała w wyniku generowania odsetek. W grudniu 2014 r. Wnioskodawca wraz z Udziałowcem podjęli decyzję o restrukturyzacji zadłużenia, wskutek czego zawarta została pomiędzy stronami umowa odnowienia zobowiązania (nowacji) jednej z pożyczek. Wnioskodawca w jej ramach zobowiązał się za zgodą Udziałowca, spłacić zamiast umowy pożyczki z dnia 1 lipca 2005 r. nowe zobowiązanie z ustalonymi warunkami spłaty ratalnej.

Mając powyższe na uwadze Wnioskodawca wraz z byłym Udziałowcem – w celu sfinalizowania procesu restrukturyzacji – zgodnie postanowili zawrzeć nową Umowę Nowacji Umowy Pożyczki z dnia 4 stycznia 2010 r., w której ustalone zostaną warunki spłaty ratalnej pozostałego zadłużenia. W ramach Umowy Pożyczki z dnia 4 stycznia 2010 r., na dzień 1 grudnia 2018 r. Wnioskodawca ma do spłaty kwotę 92.251,59 zł (słownie: dziewięćdziesiąt dwa tysiące dwieście pięćdziesiąt jeden złotych i pięćdziesiąt dziewięć gorszy) stanowiącą część odsetkową udzielonej pożyczki z dnia 4 stycznia 2010 r., opiewającej na kwotę 966.800, zł (słownie: dziewięćset sześćdziesiąt sześć tysięcy osiemset złotych).

W ramach Umowy Nowacji zobowiązania, w celu umorzenia pożyczki z dnia 4 stycznia 2010 r., Wnioskodawca planuje spełnić nowe świadczenie w postaci spłaty nowej Umowy Pożyczki, której część kapitałowa stanowić będzie dotychczasowa kwota niespłaconych odsetek w wysokości 92.251,59 zł. Z kolei oprocentowanie nowej pożyczki wynosić będzie 5%.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (oznaczone we wniosku numerem 1):

Czy w związku z zawarciem umowy nowacji zobowiązań z tytułu pożyczki udzielonej Spółce przez byłego Udziałowca powstanie w Spółce przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonanie odnowienia (nowacji) zobowiązań z tytułu pożyczki udzielonej Spółce przez Udziałowca, nie spowoduje powstania przychodu w Spółce na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036 z późn. zm., dalej: UPDOP).

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 3 UPDOP, przychodem podlegającym opodatkowaniu jest wartość, z zastrzeżeniem ust. 4 pkt 8, umorzonych lub przedawnionych zobowiązań, w tym z tytułu zaciągniętych pożyczek (kredytów), z wyjątkiem umorzonych pożyczek z Funduszu Pracy.

Pojęcie przychodu jest jednym z podstawowych pojęć podatku dochodowego. Stanowi ono podstawę do ustalenia dochodu i podstawy opodatkowania tym podatkiem. Pojęcie to jednak nie zostało zdefiniowane w ustawie. Jego rozumienie kształtowane jest przez szereg przepisów oraz przez fakt, że podatek dochodowy jest podatkiem bezpośrednim od przyrostu majątkowego.

W komentarzu do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych pod red. Obońskiej, 2014, wyd. 4, możemy przeczytać: Artykuł 12 ust. 1 pdop należy rozumieć zatem w ten sposób, że przychodem staje się każde definitywne przysporzenie majątkowe podatnika, a okoliczności wymienione w tym przepisie mają charakter przykładowego wymienienia, które i tak musi spełnić przesłankę definitywnego przysporzenia majątkowego, aby spowodować powstanie przychodu (np. nie każde umorzenie zobowiązań powoduje powstanie przychodu, a jedynie zwolnienie z długu pod tytułem darmym). Dodatkowo, wymienione są w nim również takie okoliczności, które same w sobie przysporzenia majątkowego nie powodują, ale powodują przychód ze względu na to, że stanowią dla celów podatku dochodowego od osób prawnych koszt uzyskania przychodów na wcześniejszym etapie (np. wartość należności umorzonych, przedawnionych lub odpisanych jako nieściągalne w tej części, od której dokonane odpisy aktualizujące zostały uprzednio zaliczone do kosztów uzyskania przychodów)”.

Z kolei w komentarzu do art. 12 UPDOP pod red. Modzelewskiego, 2018, wyd. 13 wskazuje się, że: „ustawa nie definiuje ściśle pojęcia przychodu, jednakże na podstawie treści art. 12 PDOPrU można określić przychód jako wszelkie trwałe, bezzwrotne i definitywne przysporzenia majątkowe w postaci środków pieniężnych, dóbr majątkowych oraz świadczeń w naturze, niezależnie od tytułu prawnego ich uzyskania przez podatnika; wyjątki od tej zasady określone są w ust. 4 i 4a tego artykułu. Definitywne przysporzenie majątkowe należy rozumieć w ten sposób, że w sposób trwały i ostateczny zwiększa ono aktywa osoby prawnej. Katalog rodzajów przychodów w obecnym brzmieniu ustawy jest katalogiem otwartym. Ustawodawca, redagując przepis art. 12 ust. 1 PDOPrU i określając ten katalog, użył sformułowania "w szczególności", co wskazuje na przykładowy charakter wymienionych przychodów”.

Warto się w tym momencie również odnieść do definicji słownikowej słowa przyrost. Zgodnie bowiem z definicją słownika PWN, słowo „przyrost” oznacza: „(...) zwiększenie się liczby czegoś; też: różnica między początkową a końcową wartością pewnej wzrastającej wielkości (...)”.

Mając na uwadze powyższą słownikową definicję słowa przyrost, przyrost majątkowy należy definiować jako zwiększenie się majątku, aktywów podatnika, tak więc, aby można było mówić o przychodzie po stronie podatnika, musi on w swej istocie prowadzić do zwiększenia się majątku (aktywów).

Takie stanowisko jest również podzielane przez Sądy, czego przykładem jest wyrok z 14 maja 1998 r. sygn. SA/Sz 1305/97, w którym Sąd WSA orzekł, że: „(...) Z istoty podatku dochodowego wynika, że jest on ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu), a zatem przychodem – jako źródłem dochodu – jest tylko ta wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa”.

Natomiast w wyroku z 27 listopada 2003 r. sygn. III SA 3382/02 Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził: „(...) do przychodów zaliczyć można tylko takie wartości, które określają definitywny przyrost majątku podatnika”. Również w wyroku z 14 lipca 2011 r. Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z siedzibą w Poznaniu sygn. I SA/Po 382/11 stwierdzone zostało, że: „(...) Przychodem są, zatem nie tylko otrzymane, ale również pozostawione do dyspozycji podatnika pieniądze i wartości pieniężne. Przez sformułowanie pozostawione do dyspozycji należy rozumieć takie postawienie podatnikowi przysługujących mu pieniędzy, aby ten mógł z nich swobodnie korzystać. Na przykład w przypadku obrotu bezgotówkowego momentem postawienia do dyspozycji będzie dzień uznania jego rachunku bankowego (por. J. Marciniuk, podatek dochodowy od osób fizycznych 2011, Warszawa 2011 r., s. 107). Należy jednak podkreślić, że choć powołana powyżej definicja przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 PDOFizUOO jest niezwykle obszerna, to nie obejmuje wszelkich pieniędzy pozostawionych do dyspozycji podatnika w roku podatkowym. Aczkolwiek nie wynika to wprost z brzmienia przepisu art. 11 ust. 1 PDOFizUOO, za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które nie mają charakteru zwrotnego.

Przychód jest bowiem w istocie określonym przyrostem majątkowym, a zatem jego otrzymanie musi mieć charakter definitywny. Stąd też wszystkie kwoty otrzymywane tytułem zwrotnym, takie jak pożyczki, kredyty i kaucje nie są zaliczane do przychodu (por. A Bartosiewicz, R. Kubacki, Komentarz do art. 11 PDOFizUOO) (...)”. Takie rozumienie pojęcia przychodu zostało również przedstawione w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 14 lutego 2013 r. sygn. II FSK 1269/11, w którym Sąd stwierdził: „(...) Przez pojęcie "otrzymane" – zgodnie ze słownikiem języka polskiego – należy rozumieć takie pieniądze i wartości pieniężne, które zostały podatnikowi dane. Natomiast "pozostawionymi do dyspozycji" są takie pieniądze i wartości pieniężne, które podatnik – wykazując określoną aktywność – ma możliwość włączyć do swojego władztwa, a więc ma możliwość skorzystania z tychże pieniędzy i nie jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej określone środki do dyspozycji podatnika. Aczkolwiek nie wynika to wprost z brzmienia art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f, za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które nie mają charakteru zwrotnego. Przychód jest bowiem w istocie określonym przyrostem majątkowym, a zatem jego otrzymanie musi mieć charakter definitywny”.

Biorąc pod uwagę powyższe, art. 12 ust. 1 UPDOP, należy rozumieć w ten sposób, że przychodem staje się każde definitywne przysporzenie majątkowe podatnika. Natomiast, okoliczności wymienione w tym przepisie mają charakter przykładowego wymienienia, które i tak muszą spełnić przesłankę definitywnego przysporzenia majątkowego, aby spowodować powstanie przychodu.

W konsekwencji, aby można było mówić o przychodzie na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych, otrzymane wartości pieniężne muszą spełnić 3 przesłanki:

1. muszą zostać otrzymane i pozostawione do dyspozycji podatnika,
2. podatnik musi mieć możliwość skorzystania z tych pieniędzy,
3. otrzymane wartości muszą powodować określony przyrost majątkowy podatnika.
   
   

Umowa nowacji z kolei uregulowana została w art. 506 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1025 z późn. zm., dalej: Kodeks cywilny lub Kc). Zgodnie z treścią wskazanego powyżej przepisu, strony postanawiają, że w miejsce dotychczasowego zobowiązania dłużnika, które zostaje umorzone, dłużnik spełni inne świadczenie albo nawet to samo świadczenia, lecz z innej podstawy prawnej.

W komentarzu do omawianego przepisu (Pietrzykowski, 2018, wyd. 9) wskazuje się, że odnowienie zakłada zatem powstanie między stronami, w miejsce dotychczasowego, nowego stosunku obligacyjnego o odmiennej treści. Innymi słowy: nowe zobowiązanie musi być zaciągnięte w celu umorzenia dotychczasowego zobowiązania i mieć odmienną od niego treść.

Wskazany powyżej art. 506 Kodeksu cywilnego nie rozstrzyga jednak, jak dalece treść nowego zobowiązania powinna się różnić od treści zobowiązania dotychczasowego, aby można przyjąć, że nastąpiło jego odnowienie. W doktrynie wskazuje się jednak, że w tej kwestii należy uznać, iż wystarczą nawet bardzo niewielkie zmiany (np. zmiana oprocentowania) – byle tylko strony miały niewątpliwy zamiar zaciągnięcia nowego zobowiązania w miejsce dotychczasowego (Pietrzykowski, 2018 wyd. 9). Przykładowo Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20 sierpnia 2009 r. sygn. II CSK 97/09 wskazał, że: „odnowienie (nowacja) jest – zgodnie z art. 506 § 1 Kc – umową zawartą pomiędzy wierzycielem i dłużnikiem, w której dłużnik w celu umorzenia zobowiązania zobowiązuje się spełnić inne świadczenie (nowa istotna treść) albo nawet to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej (nowa podstawa prawna). Zawarcie tej umowy wymaga więc wyrażenia przez strony zgodnego zamiaru umorzenia dotychczasowego zobowiązania i ustanowienia nowego zobowiązania (animus novandi). Wspomniany zamiar stron powinien wynikać z wyraźnego ich oświadczenia lub w sposób niewątpliwy z okoliczności sprawy. W wypadku wątpliwości należy bowiem przyjąć, że zmiana treści dotychczasowego zobowiązania nie stanowi odnowienia”.

Z kolei Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 27 września 2017 r. sygn. I ACa 186/17, wskazał, że aby można było mówić o odnowieniu w rozumieniu art. 506 § 1 KC musi ono dotykać essentialia negotii danej umowy, co nie może polegać wyłącznie na zmianie terminu spłaty kredytu. Skoro zatem istota czynności dokonywanych przez powodowy bank i dłużnika osobistego (...) polegająca na zawarciu w dniu 8 listopada 2011 r. aneksu nr (...), a następnie w dniu 8 listopada 2012 r. aneksu nr (...), sprowadzała się do wydłużenia określonego w umowie kredytu z dnia 8 listopada 2010 r. terminu spłaty, co nie stanowi elementu istotnego postanowień umowy kredytu obrotowego, to w takiej sytuacji nie sposób dopatrywać się zamiaru stron dokonania nowacji przy zawieraniu wspomnianych wyżej aneksów.

Podsumowując powyższe, związek nowego z dawnym zobowiązaniem stanowi „cechę konstytutywną” nowacji. Umowa nowacji powinna zatem jasno wskazywać, że nowe zobowiązanie powstało w celu umorzenia dawnego.

Odnosząc powyższe do opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego wskazać należy, że dotychczasowe zobowiązanie (umowa pożyczki z 2010 r.) zostanie zastąpione nowym (odnowiona umowa pożyczki). Pod względem prawnym Wnioskodawca w dalszym ciągu ma zobowiązanie wobec swojego Udziałowca, jednakże inna będzie podstawa prawna jego spełnienia.

Na gruncie powyższych rozważań należy wskazać, że w wyniku planowanego zawarcia umowy odnowienia, sytuacja Wnioskodawcy jako zobowiązanego nie zmieni się. W wyniku umorzenia jednego zobowiązania nie powstanie przysporzenie po stronie Wnioskodawcy, ponieważ w to miejsce wejdzie inne zobowiązanie i w takim samym stopniu Wnioskodawca, jako dłużnik będzie musiał zaangażować posiadane aktywa majątkowe w celu realizacji odnowionego zobowiązania. W konsekwencji, nie sposób uznać, aby dokonanie nowacji długu powodowało powstanie przychodu po stronie Wnioskodawcy. Brak jest bowiem po jego stronie definitywnego przysporzenia majątkowego (wymóg wielokrotnie podkreślany przez sądy administracyjne), a zobowiązanie de facto nie wygasa, tylko zmienia swą szatę prawną bez efektywnego zaspokojenia roszczenia materialnego.

Powyższe stanowisko, jest również powszechnie akceptowane przez organy podatkowego, czego przykładem może być interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 28 maja 2018 r. sygn. 0111-KDIB2-1.4010.120.2018.2.BJ, w której wskazano: „Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że odnowienie (nowacja) jest umową między dłużnikiem i wierzycielem, na podstawie której dłużnik, w celu umorzenia dotychczasowego zobowiązania zobowiązuje się wobec wierzyciela, za jego zgodą spełnić inne świadczenie albo to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej. W efekcie odnowienia dotychczasowe zobowiązanie zostaje zastąpione nowym. Czynność ta kreuje tylko nowy tytuł prawny do spłaty długu (pożyczka), dlatego, w przypadku odnowienia nie dojdzie do powstania przychodu podatkowego na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 3 updop (dłużnik będzie cały czas zobowiązany do spełnienia tego samego świadczenia, ale z innej podstawy prawnej). Również w sensie ekonomicznym nie można powiedzieć, że na skutek umorzenia nowacyjnego dochodzi do powstania jakiegokolwiek przysporzenia po stronie dłużnika. Nadal jest on zobowiązany do spełnienia świadczenia pieniężnego wobec kontrahenta w tej samej, a nawet wyższej, na skutek doliczenia odsetek, wysokości. Zmienia się jedynie tytuł prawny, na podstawie którego będzie następowała zapłata długu”.

W podobnym tonie wypowiedział się również Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej (winno być: Dyrektor Izby Skarbowej) w Poznaniu w interpretacji z dnia 12 stycznia 2017 r. sygn. 3063-ILPB2.4510.175.2016.1.AO oraz Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 24 marca 2016 r. sygn. IBPB-1-2/4510-621/16-1/MM.

W związku z powyższym Wnioskodawca stoi na stanowisku, że dokonanie odnowienia (nowacji) zobowiązań z tytułu pożyczki z dnia 4 stycznia 2010 r. udzielnej Spółce przez byłego udziałowca, nie spowoduje powstania po stronie Spółki przychodu na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie tut. Organ informuje, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem dotyczącym pytań oznaczonych we wniosku numerami 2 i 3 zostały/zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym) podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r. poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.