Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-2.4012.770.2018.2.MN
z 22 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 listopada 2018 r. (data wpływu 21 listopada 2018 r.) uzupełniony pismem z 4 lutego 2019 r. (data wpływu 5 lutego 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia z opodatkowania sprzedaży niezabudowanej działki – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 listopada 2018 r. wpłynął ww. wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży niezabudowanej działki. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 4 lutego 2019 r. (data wpływu 5 lutego 2019 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 23 stycznia 2019 r. znak: 0111-KDIB3-2.4012.770.2018.1.MN..

W przedmiotowym wniosku, uzupełnionym pismem z 4 lutego 2019 r., przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawcy przysługuje prawo własności zabudowanej nieruchomości położonej w M., , obejmującej działki ewidencyjne nr 1332/1 i 1333/12 o obszarze łącznym 1,6248 ha zaewidencjonowanych w księdze wieczystej xxx.

Wnioskodawca stał się właścicielem ww. nieruchomości 24 stycznia 2003 r. na podstawie umowy darowizny do majątku osobistego. Prawo własności nie zostało uzyskane od Skarbu Państwa, ani od jednostek samorządu terytorialnego, a w związku z jego nabyciem nie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do odliczenia podatku naliczonego.

W rejestrze gruntów prowadzonym przez Starostę działki położone są w jednostce ewidencyjnej M. i oznaczone jako grunty orne i pastwiska trwałe.

Działki są zabudowane posiadają bezpośredni dostęp do drogi publicznej. Projektowany jest podział działek nr 1332/1 i 1333/12 w wyniku którego powstanie m.in. niezabudowana działka (1) o pow. 2500-2700 m.kw z bezpośrednim dostępem do drogi publicznej.

Działki 1332/1 i 1333/12 są objęte miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego Gminy z przeznaczeniem podstawowym – zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna, zabudowa zagrodowa oraz nie jest położone na terenie dla którego została podjęta na podstawie art. 8 ustawy rewitalizacji uchwała o wyznaczeniu obszaru zdegradowanego oraz obszaru rewitalizacji, nie są również położone na terenie Specjalnej Strefy R., ani na obszarze specjalnej strefy ekonomicznej.

Żadna z działek 1332/1, 1333/12 nie jest przeznaczona do zalesienia, nie są one także objęte uproszczonym planem urządzenia lasu lub decyzją starosty określającą zadania z zakresu gospodarki leśnej. W stosunku do tych nieruchomości nie zostały wydane decyzje o ustaleniu lokalizacji celu publicznego.

W okresie ostatnich 5 lat nieruchomość nie była i obecnie nie jest wykorzystywana na cele prowadzonej działalności gospodarczej (nie stanowi ani przedsiębiorstwa, ani jego zorganizowanej części).

Wnioskodawca w okresie 1 września 2016 do 2 stycznia 2017 prowadził indywidualną działalność gospodarczą w zakresie transportu drogowego towarów (PKD 49.41 Z) – główny profil działalności, był wówczas zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT o NIP (xxx). Obecnie (po likwidacji działalności gospodarczej) nie jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem VAT.

Wnioskodawca zamierza w przyszłości sprzedać prawo własności niezabudowanej nieruchomości o pow. 2500-2700 m2 dalej określanej jako działka (1), mającej powstać w wyniku podziału geodezyjnego działek 1332/1 i 1333/12. (vide kopia mapy ewidencyjnej) na rzecz nabywcy, który na wydzielonej w ten sposób nieruchomości zamierza wybudować obiekt handlowy o powierzchni zabudowy powyżej 600 m2. Do chwili zawarcia z nabywcą w dniu 27 czerwiec 2018 umowy przedwstępnej sprzedaży pod warunkiem Wnioskodawca nie ponosił nakładów celem uatrakcyjnienia opisanych we wniosku działek.

Mając na uwadze powyższe należy wskazać, że sprzedaż przyszłej działki (1) – wydzielonej w wyniku scalenia części działek 1332/1 i 1333/12 miałaby charakter okazjonalny, albowiem Wnioskodawca nie planuje sprzedawać innych nieruchomości (działek) ani ich części, będących w jego posiadaniu.

Wnioskodawca nadmienia, że obecnie nie jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT i nie dokonywał wcześniej sprzedaży innych działek.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że otrzymaną w drodze darowizny nieruchomość obejmującą działki 1332/1 i 1333/12 (w tym części tych działek, z których wyodrębniona zostanie przedmiotowa działka (1)) Wnioskodawca zamierzał wykorzystać (i wykorzystuje) na potrzeby własne (osobiste) pod uprawy rolne (np. warzywniak, uprawa pod pasze dla drobiu itp.).

W okresie przed wymienionymi we wniosku 5 latami, nieruchomość nie była wykorzystywana na cele działalności gospodarczej.

Działki ewidencyjne 1332/1 i 1333/12 od ich otrzymania w drodze darowizny, do chwili planowanej sprzedaży są wykorzystywane w celu uprawy rolnej na własne potrzeby (przykład: koszenie trawy na łące, uprawa mieszanki zbożowej na polu ornym, niewielka uprawa warzyw). Ponadto została zawarta umowa dzierżawy z potencjalnym nabywcą dotycząca tylko działki mającej być przedmiotem umowy sprzedaży (na okres 3 miesięcy od 27 czerwca 2018) w celu uzyskania przez niego niezbędnych zgód i pozwoleń (badania geodezyjne etc.).

Przez cały okres posiadania, Wnioskodawca wykorzystywał działki wyłącznie na potrzeby osobiste, tj. do uprawy rolnej na własne potrzeby, np. karmy dla zwierząt (głównie drobiu).

Wnioskodawca nie wykorzystywał działek do prowadzonej działalności gospodarczej.

Celem scalenia, a później podziału działek (1332/1 i 1333/12) jest wyodrębnienie z ich powierzchni gruntów, którymi jest zainteresowany potencjalny nabywca.

Zgodnie z decyzją o zatwierdzeniu podziału nieruchomości z dn. 3 grudnia 2018 wydaną przez Wójta Gminy powstały działki:

1. w wyniku podziału działki 1332/1:
   
   • nr 1332/3 o powierzchni 0,7292 ha,
   • nr 1332/4 o powierzchni 0,1292 ha (część mająca być przedmiotem umowy sprzedaży),
     
2. w wyniku podziału działki 1333/12:
   
   • nr 1333/15 o powierzchni 0,6420 ha,
   • nr 1333/16 o powierzchni 0,1215 ha (część mająca być przedmiotem urnowy sprzedaży).
     
   
   
   

Działka nr 1332/4 i działka nr 1333/16 stanowią łącznie przedmiotową działkę (1).

Wnioskodawca nie jest rolnikiem ryczałtowym, natomiast Wnioskodawca jest podatnikiem podatku rolnego.

Działki 1332/1 i 1333/12 nie były wykorzystywane przez Wnioskodawcę do prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Ponadto Wnioskodawca nie dokonywał sprzedaży płodów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej.

Działki (1332/1 i 1333/12) były przedmiotem umowy dzierżawy z potencjalnym nabywcą, w części dotyczącej tylko działki (1) mającej zostać przedmiotem umowy sprzedaży. Umowa dzierżawy została zawarta w dn. 27 czerwca 2018 na okres 3 miesięcy w celu uzyskania przez potencjalnego nabywcę niezbędnych zgód i pozwoleń (badania geodezyjne etc.). Pożytki z umowy dzierżawy wyniosły 100 zł miesięcznie.

Wnioskodawca nie wykorzystywał tej nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie wpisał przedmiotowej nieruchomości do ewidencji środków trwałych.

Przyczyną sprzedaży działek, które zostaną wyodrębnione z 1332/1 i 1333/12 jest fakt, iż działki generują koszty utrzymania, a dodatkowo zgłosił się potencjalny nabywca. Uzyskane środki finansowe ze sprzedaży, Wnioskodawca pragnie przeznaczyć na cele osobiste.

Wnioskodawca informuje, że nie poczynił oraz nie zamierza czynić jakichkolwiek działań mających za cel zwiększenie wartości nieruchomości, uatrakcyjnienia gruntu (działki mającej być przedmiotem sprzedaży).

Wnioskodawca nie podejmował żadnych działań marketingowych oraz nie zamierza ich podejmować, ponieważ potencjalny nabywca zgłosił się sam.

Wnioskodawca nie stosował oraz nie zamierza stosować żadnych ogłoszeń.

Środki uzyskane ze sprzedaży będą przeznaczone na cele osobiste.

Wnioskodawca zawarł umowę przedwstępną w dniu 27 czerwca 2018 r. na 1 rok, czyli do 27 czerwca 2019 r. i w tym terminie należy oczekiwać, że zostanie sporządzona umowa sprzedaży.

Działka mająca być przedmiotem sprzedaży była wykorzystywana przez Wnioskodawcę wyłącznie na cele działalności zwolnionej z podatku od towarów i usług (podatku VAT).

Przedmiotem interpretacji jest kwestia uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT z tytułu dostawy działki, zgodnie z przepisem art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług oraz kwestia ewentualnego opodatkowania według określonej stawki podatku lub zwolnienia od podatku dostawy działki na podstawie art. 41, art. 43 ust. 1 pkt 9, art. 43 ust. 1 pkt 2, art. 43 ust. 1 pkt 10, art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

W związku z planowaną transakcją sprzedaży niezabudowanej działki (1) która powstanie w wyniku scalenia 2 wyodrębnionych części z działek 1332/1 i 1333/12 w warunkach opisanych we wniosku, pojawiła się wątpliwość, czy czynność ta będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT w obowiązującej stawce 23%, lub też czy Wnioskodawca nie wystąpi w charakterze podatnika VAT, zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy i nie zostanie uznany za podatnika podatku VAT, w związku z transakcją sprzedaży wyodrębnionej działki (1)?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, transakcje sprzedaży wydzielonej w przyszłości niezabudowanej działki (1) w warunkach opisywanych we wniosku nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem VAT albowiem Wnioskodawca nie jest podatnikiem podatku VAT w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Uzasadnienie:

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 VAT zwolnieniu podlega dostawa terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. Oznacza to, że zwolnieniu podlega dostawa gruntów, które mają status innych niż budowlane (a zatem np. gruntów rolnych, pastwisk, leśnych, rekreacyjnych). Zwolnienie to oparte jest na regulacji art. 135 ust. 1 lit. k) dyrektywy 2006/112/WE, zgodnie z którą państwa członkowskie zwolnią od podatku dostawy terenów niezabudowanych inne niż dostawy terenów budowlanych, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit. b (zgodnie z art. 12 ust. 3 dyrektywy 2006/112/WE terenem budowlanym, o którym mowa w art. 12 ust, 1 lit. b), jest każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie).

Nowelizacja ustawy z 7 grudnia 2012 r., która weszła w życie 1 kwietnia 2013 r. wprowadziła w art. 2 pkt 33 definicję terenów budowlanych. Zgodnie z tą definicją terenami budowlanymi są grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu I zagospodarowaniu przestrzennym Definicja ta ma przede wszystkim znaczenie właśnie dla określenia zakresu omawianego zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 9 VAT.

Sposób zagospodarowania nieruchomości jest regulowany przez system aktów z zakresu planowania i zagospodarowania przestrzennego – ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W świetle obowiązującej regulacji kluczowe znaczenie dla zabudowy nieruchomości mają przy tym akty planistyczne na poziomie gminnym. W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego oraz uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy zawarte są ustalenia przeznaczenia terenów oraz określony sposób ich zagospodarowania i zabudowy. Ustalenia miejscowego planu kształtują w sposób bezpośredni prawo własności nieruchomości w granicach możliwości jej zabudowy i zagospodarowania. W granicach ustalonych przez ustawę o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym każdy ma prawo do zagospodarowania terenu, do którego ma tytuł prawny zgodnie z warunkami ustalonymi w miejscowym planie jeżeli nie narusza to chronionego prawem interesu publicznego. Tym samym to przede wszystkim ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dają prawną możliwość zabudowy nieruchomości, wobec czego MPZP przesądza o tym, że teren jest uznawany lub też nie za budowlany na potrzeby podatku VAT, przy czym grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Tym samym wskutek uchwalenia MPZP działka gruntu mająca być przedmiotem przyszłej sprzedaży nie będzie korzystała ze zwolnienia o jakim mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Pomimo, że grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju, nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Określona czynność będzie opodatkowana podatkiem VAT, jeśli zostanie wykonana przez podatnika, a więc osobę prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. W niniejszej sprawie wobec okoliczności, iż działki 1332/1 i 1333/12 zostały nabyte jako działki rolne i nie z inicjatywy Wnioskodawcy zostanie zmienione przeznaczenie działki wyodrębnionej z działek 1332/1 i 1333/12 wskazać należy, iż planowana sprzedaż będzie wyłącznie czynnością rozporządzania majątkiem prywatnym, a nie prowadzeniem działalności gospodarczej.

W kontekście art. 15 ust. 1 ustawy o VAT zasady wykładni gramatycznej i funkcjonalnej definicji działalności gospodarczej zawartej w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT prowadzą do wniosku, że działalnością gospodarczą jest nawet pojedyncza czynność, jeżeli wiąże się z nią zamiar wykonywania w sposób częstotliwy (czyli stały i powtarzalny), przy czym czynność ta winna być wykonana przez producenta, handlowca, usługodawcę, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika lub wykonującego wolny zawód, czyli przez podmiot występujący w odniesieniu do takiej czynności w charakterze podatnika.

Sprzedaż działek przez osobę fizyczną aby mogła zostać opodatkowana podatkiem VAT winna mieć charakter zawodowy (profesjonalny), a zatem stały (zakładający powtarzalność czynności i zamiar ich kontynuacji) tj. zorganizowany, a nabycie gruntów musi nastąpić w celach wykonywania tej działalności (czyli w celach handlowych), a nie jakichkolwiek innych. W orzeczeniu NSA z 27 października 2009 (por. też wyroki NSA z 24 kwietnia 2007 r. sygn. akt I FSK 603/06; z 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07; z 28 marca 2008 r. sygn. akt I FSK 475/07, z 23 stycznia 2009 r sygn. akt I FSK 1629/07) NSA wskazał, że nie spełnia kryteriów działalności gospodarczej sprzedaż jednej lub nawet kilku działek dokonana w celu spożytkowania pozyskanych środków na zaspokojenie celów osobistych sprzedawcy i jego rodziny, gdyż w takim przypadku brak jest podstaw do twierdzenia, że sprzedaż taka przybiera charakter zawodowy.

Podobna ocena została wyrażona także w orzeczeniu z dnia 15 września 2011 r. TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10, z którego wynika m.in., że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej.

Inaczej jest natomiast w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust 1 akapit 2 Dyrektywy. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich, bo np. zarówno podział nieruchomości jak i dokonanie wyodrębnienia pojedynczej działki, a także ogłoszenia o sprzedaży mogą bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym (wyrok NSA z dnia 9 maja 2014 r., I FSK 811/13).

Zatem dokonując sprzedaży działki powstałej z wyodrębnienia jej z działek 1332/1, 1333/12 Wnioskodawca będzie korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, co nie jest wykonywaniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Brak tego statusu pozbawia Wnioskodawcę cech podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, w zakresie sprzedaży działki (1) powstałych z powstałej z wyodrębnienia jej z działek 1332/1, 1333/12, a dostawę działki (1) – czynności podlegającej opodatkowaniu, o której mowa w art. 5 ust, 1 pkt 1 ustawy.

Należy również wskazać, iż z uwagi na zamiar jaki towarzyszył Wnioskodawcy (prowadzenie działalności rolnej) w dacie nabycia przedmiotowych działek, zakres planowanych do podjęcia działań w związku z planowanym wydzieleniem jednej działki i jej sprzedażą oraz cel na jaki Wnioskodawca zamierza przeznaczyć uzyskane ze sprzedaży środki finansowe (potrzeby osobiste nie związane z działalnością) także nie daje podstaw aby uznać Wnioskodawcę za podatnika podatku VAT.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, w okolicznościach umieszczonych w opisie sprawy, zbycie przez Wnioskodawcę działki (1) powstałej w procesie wyodrębnienia jej z działek 1332/1 i 1333/12 nie stanowi działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu VAT, (brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności Wnioskodawcy w przedmiocie zbycia tychże nieruchomości, która to aktywność byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem), gdyż brak jest przesłanek zawodowego – stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności, a w konsekwencji, Wnioskodawca nie wystąpi w charakterze podatnika VAT, zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy, a sprzedaż działki (1) powstałej w procesie wyodrębnienia jej z działek 1332/1 i 1333/12 nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT w wysokości 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, ze zm.) dalej zwanej ustawą o VAT lub ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Dostawa towaru mieści się w definicji sprzedaży określonej w art. 2 pkt 22 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. W świetle tego przepisu, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem zgodnie z powołanymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Należy podkreślić jednak, że nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami – według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT – są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Zatem w kwestii opodatkowania planowanej sprzedaży działek istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego opisu sprawy sprzedający w celu dokonania sprzedaży gruntów podjął/podejmie aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania sprzedającego za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12. 2006, str. 1, z późn. zm.) (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy), jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Należy także zauważyć, że z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalności gospodarczą. Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w przypadku gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy.

Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży nieruchomości angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców, wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Ocenie podlegać muszą przede wszystkim działania, jakie podejmuje zbywca w celu dokonania sprzedaży.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zamierza w przyszłości sprzedać prawo własności niezabudowanej nieruchomości o pow. 2500-2700 m2 dalej określanej jako działka (1), mającej powstać w wyniku podziału geodezyjnego działek 1332/1 i 1333/12. Wnioskodawca stał się właścicielem ww. nieruchomości 24 stycznia 2003 r. na podstawie umowy darowizny do majątku osobistego. Działki 1332/1 i 1333/12 są objęte miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego Gminy z przeznaczeniem podstawowym – zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna, zabudowa zagrodowa. Otrzymaną w drodze darowizny nieruchomość obejmującą działki 1332/1 i 1333/12 (w tym części tych działek, z których wyodrębniona zostanie przedmiotowa działka (1) Wnioskodawca zamierzał wykorzystać (i wykorzystuje) na potrzeby własne (osobiste) pod uprawy rolne (np. warzywniak, uprawa pod pasze dla drobiu itp.). Wnioskodawca nie jest rolnikiem ryczałtowym. Wnioskodawca nie dokonywał sprzedaży płodów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej. Działki (1332/1 i 1333/12) były przedmiotem umowy dzierżawy z potencjalnym nabywcą, w części dotyczącej tylko działki (1) mającej zostać przedmiotem umowy sprzedaży. Umowa dzierżawy została zawarta. 27 czerwca 2018 na okres 3 miesięcy w celu uzyskania przez potencjalnego nabywcę niezbędnych zgód i pozwoleń (badania geodezyjne etc.). Pożytki z umowy dzierżawy wyniosły 100 zł miesięcznie. Celem scalenia, a później podziału działek (1332/1 i 1333/12) jest wyodrębnienie z ich powierzchni gruntów, którymi jest zainteresowany potencjalny nabywca. Wnioskodawca zawarł umowę przedwstępna 27 czerwca 2018 r. na 1 rok, czyli do 27 czerwca 2019 r. i w tym terminie należy oczekiwać, że zostanie sporządzona umowa sprzedaży.

W związku z powyższym Wnioskodawca ma wątpliwość czy z tytułu planowanej sprzedaży niezabudowanej działki (1) która powstanie w wyniku scalenia 2 wyodrębnionych części z działek 1332/1 i 1333/12 wystąpi w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ustawy i czy sprzedaż ww. działki podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w obowiązującej stawce 23%.

W orzecznictwie NSA prezentowany jest pogląd, że nie może być mowy o działaniu w charakterze podatnika podatku VAT w przypadku sprzedaży przez daną osobę majątku prywatnego, czyli takiego, który nie jest przez nią wykorzystywany na potrzeby działalności gospodarczej i nie jest przedmiotem tej działalności (por. wyroki NSA z 9 grudnia 2008 r., I FSK 1431/07 i 18 grudnia 2008 r., I FSK 1556/07, publ. w CBOSA).

A contrario nie można mówić o wykorzystywaniu majątku prywatnego, gdy strona dokonuje dostawy gruntu, przy pomocy którego prowadziła działalność gospodarczą, (por. wyrok NSA z 1 października 2013 r., I FSK 1414/12, publ. w CBOSA).

Ponadto należy zauważyć, iż dla powyższej oceny nie ma przesądzającego znaczenia zamiar, z jakim podatnik dokonuje nabycia, natomiast istotny może się okazać zamiar ujawniony w momencie sprzedaży. Jak czytamy w wyroku NSA z 31 stycznia 2013 r., I FSK 237/12, „(...) kluczowy dla oceny handlowego charakteru danej działalności jest zamiar ujawniany w trakcie sprzedaży towaru, a nie w momencie jego nabycia. (...) Przedmiotem profesjonalnego obrotu mogą być również składniki majątku nabyte pierwotnie do celów osobistych i w takich celach wykorzystywane (...)”.

Odnosząc się do sprawy będącej przedmiotem wniosku należy stwierdzić, że okoliczność nabycia przez Wnioskodawcę nieruchomości w drodze darowizny, nie może przesądzać o tym, że sprzedaż ww. działki nie będzie podlegała opodatkowaniu. Znaczenie dla sprawy ma bowiem całokształt działań, jakie Wnioskodawca podejmuje w odniesieniu do nieruchomości przez cały okres ich posiadania.

W ocenie tut. Organu w przedmiotowej sprawie wystąpiły zdarzenia, które przesądzają, że sprzedaż niezabudowanej działki (1) która powstanie w wyniku scalenia 2 wyodrębnionych części z działek 1332/1 i 1333/12 wypełnia przesłanki działalności gospodarczej, bowiem Wnioskodawca podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Wnioskodawca dokonał scalenia i podziału działek celem wyodrębnienia z ich powierzchni gruntów, którymi jest zainteresowany potencjalny nabywca. Ponadto Wnioskodawca zawarł umowę dzierżawy z potencjalnym nabywcą w celu uzyskania przez nabywcę niezbędnych zgód i pozwoleń (badania geodezyjne etc.). Zatem Wnioskodawca podjął czynności zmierzające do sprzedaży nieruchomości. Przede wszystkim jednak Wnioskodawca wstąpił w umowę dzierżawy więc nieruchomość była wykorzystywana do celów działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na przepisy ww. ustawy Kodeks cywilny regulujące kwestie dzierżawy.

W myśl art. 693 § 1 ww. ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2018 r., poz. 1025 ze zm.) przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Tak więc dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania i pobierania pożytków, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Umowa dzierżawy jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wydzierżawiającego, jak i dzierżawcę – określone przepisami obowiązki.

W rozumieniu wyżej cytowanych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, dzierżawa stanowi świadczenie usług i czynność ta podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach określonych w przepisach regulujących ten podatek.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, powołane regulacje ustawy oraz orzecznictwo należy stwierdzić, że planowana przez Wnioskodawcę sprzedaż niezabudowanej działki, będzie dostawą dokonywaną przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 2 ustawy, a więc przez podatnika podatku od towarów i usług, zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy.

Tym samym, sprzedaż przez Wnioskodawcę ww. działki, będzie stanowić zdefiniowaną w art. 7 ust. 1 ustawy dostawę towarów, która zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Kwestię wysokości opodatkowania reguluje art. 41 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym – stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 ustawy.

Na mocy art. 146a pkt 1 ww. ustawy o VAT w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2019 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Natomiast zgodnie z treścią art. 146aa ust.1 pkt 1 w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Stosownie do przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Zgodnie natomiast z art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o terenach budowlanych – rozumie się przez to grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu –zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Opodatkowane są zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe niezabudowane, będące terenami budowlanymi w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT.

Powyższe oznacza, że generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane (przeznaczone pod zabudowę). Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., nieprzeznaczonymi pod zabudowę – są zwolnione od podatku VAT.

W tym miejscu należy zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2018 r., poz. 1945), kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym – ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – w myśl art. 4 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku TSUE z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen (ECLI:EU:C:1996:139) – „teren budowlany” oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę.

Zatem także w świetle orzeczenia TSUE za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Z powyższych przepisów wynika, że przeznaczenie określonego gruntu należy oceniać wyłącznie w oparciu o istniejący miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości.

Zauważyć należy, że analiza powołanych wyżej przepisów ustawy o VAT wskazuje jednoznacznie, że zwolnienie od podatku VAT obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) wyłącznie w sytuacji, gdy nie są one przeznaczone pod zabudowę. Elementem, który determinuje możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku VAT przy zbyciu gruntów jest przeznaczenie gruntu na cele inne niż budowlane.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że przedmiotem sprzedaży będzie niezabudowana działka (1) która powstanie w wyniku scalenia 2 wyodrębnionych części z działek 1332/1 i 1333/12. Przy czym działki 1332/1 i 1333/12 przed podziałem były objęte miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego Gminy z przeznaczeniem podstawowym – zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna, zabudowa zagrodowa.

W związku z powyższym dostawa ww. działek nie korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Warunkiem zastosowania do sprzedaży przedmiotowego zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT konieczne jest zatem wykorzystywanie towaru wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku oraz brak prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia towaru. Przedmiotowe przesłanki do zastosowania opisywanego zwolnienia muszą być spełnione łącznie.

Wnioskodawca wskazał w opisie sprawy, że stał się właścicielem ww. nieruchomości 24 stycznia 2003 r. na podstawie umowy darowizny do majątku osobistego, a w związku z jego nabyciem nie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Mając na uwadze okoliczność, że nieruchomość została nabyta przez Wnioskodawcę w drodze darowizny, zatem przy nabyciu nieruchomości nie był naliczony podatek VAT, który mógłby podlegać odliczeniu (nie jest zatem spełniony jeden z warunków określony w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT niezbędnych do zastosowania przedmiotowego zwolnienia).

NSA w wyroku z dnia 28 lutego 2013 r., sygn. akt I FSK 627/12 wskazał, że „zwolnienie, o którym mowa w art. 136 lit. b) dyrektywy 2006/112/WE, a więc również wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 2 u.p.t.u., przysługuje tylko wtedy gdy podatnik nie ma prawa do odliczenia podatku na skutek ograniczeń i zakazów przewidzianych przepisami dyrektywy lub u.p.t.u., co wynika np. ze związku ze sprzedażą zwolnioną od podatku (por. art. 86 i art. 88 ustawy), a więc nie ma zastosowania, gdy brak odliczenia podatku w poprzedniej fazie obrotu wynika z faktu, że dana czynność w ogóle nie podlegała opodatkowaniu (por. wyrok ETS z dnia 8 grudnia 2005 r. w sprawie C-280/04 Jyske Finanse A/S) oraz gdy podatnik, mając prawo do odliczenia podatku naliczonego, z uprawnienia tego nie skorzystał”.

W wyroku, na który powołuje się Naczelny Sąd Administracyjny, Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdził, że ze zwolnienia z VAT nie będzie korzystać dostawa towarów, w stosunku do których podatnik nie odliczył VAT naliczonego z powodów innych niż ściśle określone w art. 136 Dyrektywy 2006/112/WE. Tym samym, przepis art. 136 Dyrektywy 2006/112/WE wskazuje zatem, że w przypadkach, w których przy nabyciu towaru VAT w ogóle nie wystąpił, nie można uznać, że mamy do czynienia z brakiem prawa do odliczenia VAT.

Powyższe oznacza, że zwolnienie, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT nie może mieć zastosowania do zbycia towaru przez podatnika, jeżeli transakcja sprzedaży w wyniku której nabył on wcześniej ten towar nie była opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

Przenosząc wyżej przedstawione wyjaśnienia przeprowadzone na tle obowiązujących przepisów prawa oraz przywołanego orzeczenia NSA, należy stwierdzić, że czynność sprzedaży działki nie podlega zwolnieniu z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustaw o VAT z uwagi na stwierdzony brak występowania w sprawie na uprzednim etapie obrotu podatku naliczonego (z uwagi na nabycie działek w drodze darowizny), który mógłby obecnie tj. z tytułu transakcji sprzedaży działek przez Wnioskodawcę ulec odliczeniu.

Zatem sprzedaż niezabudowanej działki (1) która powstanie w wyniku scalenia 2 wyodrębnionych części z działek 1332/1 i 1333/12 będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT przy zastosowaniu podstawowej 23% stawki podatku VAT.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, w myśl którego transakcje sprzedaży wydzielonej w przyszłości niezabudowanej działki (1) w warunkach opisywanych we wniosku nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem VAT albowiem Wnioskodawca nie jest podatnikiem podatku VAT w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.