Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-2.4012.888.2018.2.NK
z 5 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 21 listopada 2018 r. (data wpływu 28 listopada 2018 r.), uzupełnionym w dniu 16 stycznia 2019 r. (data wpływu) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• braku opodatkowania czynności wniesienia aportu – jest nieprawidłowe;
• braku zwolnienia czynności wniesienia aportu – jest prawidłowe;
• prawa do odliczenia podatku w związku z dokonaną dostawą towaru – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 listopada 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny, uzupełniony w dniu 16 stycznia 2019 r. (data wpływu) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania czynności wniesienia aportu, braku zwolnienia czynności wniesienia aportu oraz prawa do odliczenia podatku w związku z dokonaną dostawą towaru.

We wniosku złożonym przez:

• Zainteresowanego będącego stroną postępowania:
  
  …
  

• Zainteresowanych niebędących stronami postępowania:
  
  …
  

przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Każdy ze Wspólników, poza …, jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT. Zbywcy, z wyjątkiem …, prowadzą także działalność gospodarczą na podstawie wpisu do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Zbywcy oraz Spółka zwani są łącznie w dalszej części wniosku jako Zainteresowani.

Każdy ze zbywców jest właścicielem udziału w nieruchomości gruntowej położonej w …, dla której Sąd Rejonowy III Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi Księgę Wieczystą … . W ww. Księdze Wieczystej jako sposób korzystania wskazano B1 – inne tereny zabudowane.

Grunt stanowi majątek prywatny każdego ze Wspólników. Grunt nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych w prowadzonych przedsiębiorstwach zbywców. Nie stanowi on także składnika majątku Spółki.

Zbywcy nie poczynili na Gruncie żadnych nakładów.

Grunt został oddany w nieodpłatne użytkowanie Spółce. Spółka, za zgodą Wspólników, poniosła nakłady inwestycyjne, w wyniku których na Gruncie wzniesiony został między innymi salon samochodowy.

Zbywcy nie finansowali ani nie współfinansowali Nakładów. Nakłady nie zostały, ani nie zostaną w przyszłości, rozliczone pomiędzy Wspólnikami a Spółką.

Zarówno Grunt (używany nieodpłatnie przez Spółkę), jak i poczynione na Gruncie Nakłady, służą prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej, opodatkowanej VAT. Zbywcy planują wnieść do Spółki wkład niepieniężny w postaci przysługujących każdemu z nich udziałów w przedmiotowym Gruncie (dalej: Aport). Wówczas Spółka stanie się właścicielem zarówno Gruntu, jak i poczynionych na tym gruncie nakładów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w ramach czynności wniesienia przez Zbywców aportem gruntu do Spółki (w części odpowiadającej udziałowi jaki w ramach współwłasności każdy z nich posiada w tym gruncie), każdy Wspólnik będzie działał w charakterze podatnika VAT, a tym samym aport traktowany będzie po jego stronie jak odpłatna dostawa towarów, podlegająca opodatkowaniu VAT?
2. W przypadku, gdy stanowisko w zakresie pytania nr 1 jest nieprawidłowe i w związku z powyższym, dokonując aportu, każdy ze Zbywców będzie działał w charakterze podatnika VAT, czy aport, jako odpłatna dostawa towarów, będzie zwolniony z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 ustawy o VAT?
3. W przypadku, gdy stanowisko w zakresie pytania nr 2 jest prawidłowe, a w konsekwencji aport, jako odpłatna dostawa towarów, nie będzie zwolniony z VAT, czy Spółka będzie miała prawo do odliczenia VAT z tytułu otrzymanego aportu?

Zdaniem Wnioskodawcy:

W zakresie pytania nr 1:

W ramach czynności wniesienia przez każdego ze Zbywców aportem Gruntu do Spółki (w części odpowiadającej udziałowi jaki w ramach współwłasności posiada w tym Gruncie) Zbywca nie będzie działał w charakterze podatnika VAT - aport stanowić będzie czynność nieprzekraczającą zakresu zarządu majątkiem prywatnym.

W zakresie pytania nr 2:

W przypadku, gdy stanowisko w zakresie pytania nr 1 będzie nieprawidłowe, w związku z czym, dokonując aportu, każdy ze Zbywców będzie działał w charakterze podatnika VAT, aport nie będzie zwolniony z opodatkowania VAT.

W zakresie pytania nr 3:

W przypadku, gdy stanowisko w zakresie pytania nr 2 będzie prawidłowe, a w konsekwencji aport, jako odpłatna dostawa towarów, nie będzie zwolniony z VAT, Spółce będzie przysługiwać prawo do odliczenia VAT z tytułu otrzymanego aportu, z uwzględnieniem art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

Uzasadnienie do pytania nr 1:

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem VAT jest, w świetle ustawy o VAT, łączne spełnienie następujących przesłanek:

1. czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu VAT oraz
2. musi być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem", podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Z kolei w myśl art. 2 pkt 6 ww. ustawy, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o towarach - rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Nie ulega zatem wątpliwości, że Grunt (w tym także przysługujący każdemu ze Zbywców udział w Gruncie) stanowi towar w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT.

Natomiast aport to wkład na utworzenie lub powiększenie majątku spółki, który daje prawo do udziału w jej zyskach. Przedmiotem aportu mogą być pieniądze (aporty pieniężne), rzeczy lub prawa (aporty rzeczowe) oraz umiejętności, kompetencje techniczne czy zawodowe.

Wniesienie wkładu wiąże się z przeniesieniem na spółkę wszelkich praw do przedmiotu wkładu, a więc także prawa własności, jeżeli przysługuje ono wspólnikowi. W świetle wskazanych wyżej przepisów, należy stwierdzić, iż opisany aport spełnia definicję odpłatnej dostawy towarów, zawartej w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, a tym samym w rozumieniu art. 2 pkt 22 ustawy, uznawany jest za sprzedaż, ponieważ dostawa ta odbywa się za wynagrodzeniem (wniesienie aportu spełnia przymiot odpłatności, istnieje bowiem bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów a otrzymanym wynagrodzeniem w formie praw i obowiązków w Spółce), a jej efektem jest przeniesienie na inny podmiot prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel.

Jak to jednak zostało wskazane na początku, zakres opodatkowania podatkiem VAT wyznacza nie tylko czynnik przedmiotowy - opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, ale także czynnik podmiotowy - czynności muszą być wykonywane przez podatnika.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podmiot który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z kolei pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Co za tym idzie, dany podmiot jest podatnikiem jedynie w odniesieniu do czynności opodatkowanych, które wykonał w ramach działalności gospodarczej. Natomiast wykonywanie określonych czynności, polegających na dostawie towarów czy świadczeniu usług, ale poza działalnością gospodarczą, nie jest działaniem w charakterze podatnika, a w konsekwencji nie podlega także opodatkowaniu.

Każdorazowo należy zatem analizować, czy w odniesieniu do konkretnej czynności dany podmiot jest podatnikiem. Warunkiem opodatkowania VAT dokonanego aportu jest więc to, że w stosunku do tej konkretnej czynności podmiot dokonujący aportu jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT.

Zdaniem Zainteresowanych, w ramach czynności wniesienia przez Zbywców aportem Gruntu do Spółki (w części odpowiadającej udziałowi jaki w ramach współwłasności każdy ze Wspólników posiada w tym Gruncie) Zbywca nie będzie działał w charakterze podatnika VAT.

Jak można wywieść z tezy wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) z dnia 15 września 2011 r. w sprawie C-180/10 Słaby a także w sprawie C-181/10 Kuć i Jeziorska- Kuć, aport rzeczy należących do majątku prywatnego (osobistego) jest poza zakresem VAT.

W wyroku TSUE przedstawiona została wykładnia przepisów VAT dotyczących znamion prowadzenia lub nieprowadzenia działalności gospodarczej przez osoby fizyczne sprzedające nieruchomości gruntowe, które należały do ich majątku prywatnego. Innymi słowy TSUE zakreślił w wyroku granicę pomiędzy czynnościami związanymi ze zwykłym wykonywaniem prawa własności, a czynnościami przekraczającymi zwykłe wykonywanie prawa własności – stanowiącymi tym samym działalność gospodarczą.

TSUE stwierdził m.in.:

• orzecznictwa TSUE wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej;
• TSUE dodał, że sama liczba i zakres transakcji dokonanych sprzedaży nie ma charakteru decydującego, gdyż z orzecznictwa TSUE wynika, że zakres transakcji sprzedaży nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą; w przeszłości już bowiem TSUE stwierdził, że tzw. „dużych transakcji sprzedaży” można dokonywać również jako czynności osobistych;
• nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów;
• na koniec TSUE stwierdził, że całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Ponadto, TSUE wskazał, że angażowanie środków podobnych do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców może świadczyć o tym, że dane czynności mogą wykraczać poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Podał przykładowo jakie czynności mogą wykraczać poza zakres takiego zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Są to aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami (takie aktywne działania mogą polegać na przykład na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych).

Powyższe stanowisko TSUE podzielił NSA między innymi w wyroku z 3 października 2013 r. (sygn. akt I FSK 1507/12) powołującym się także na tezy zawarte w wyroku składu siedmiu sędziów NSA z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07. W szczególności NSA stwierdził, że przy ocenie w jakich przypadkach mamy do czynienia z działalnością gospodarczą, a nie z zarządem majątkiem prywatnym uwzględnić należy, że:

• stwierdzenie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. W powyższym zakresie nie jest natomiast możliwe przyjęcie z góry konkretnych założeń; modelowego rozwiązania, mającego zastosowanie w każdym przypadku;
• wykonanie danej czynności (w przypadku sprzedaży działki budowlanej lub przeznaczonej pod zabudowę) jednorazowo, jednakże w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy, nie przesądza automatycznie, że z tego tylko powodu dany podmiot staje się podatnikiem VAT. Konieczne jest bowiem ustalenie, że w odniesieniu do tej czynności występował on w charakterze podatnika, tj. jako osoba angażująca środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, a nie osoba wykonująca prawo własności w stosunku to tego gruntu;
• przyjęcie, że dana osoba fizyczna, sprzedając działki budowlane, działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar wykazany obiektywnymi dowodami ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną; przesłanka „stałości” działalności gospodarczej wynika z porównania art. 9 i art. 12 Dyrektywy 2006/112/WE, gdyż skoro art. 12 wprowadza, jako zasadę szczególną, możliwość uznania za podatnika także podmiotów wykonujących działalność gospodarczą w sposób sporadyczny (okazjonalny), to oznacza, iż zasadą ogólną jest, by działalność gospodarcza musiała być wykonywana w sposób niesporadyczny (stały);
• nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych), lecz spożytkowania w celach prywatnych. Liczba i zakres transakcji sprzedaży gruntów nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem opodatkowania, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą;
• podobnie okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego;
• fakt podjęcia, np. takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną.

Na taki rodzaj działalności wskazywać mogą także takie działania, jak uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, zwłaszcza w sytuacji, gdy sprzedawca jest już podatnikiem w zakresie usług budowlanych, developerskich, czy innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze

W tym miejscu Zbywcy pragną podkreślić, że Grunt wchodzi w skład ich majątków prywatnych, niewykorzystywanych dotąd w prowadzonych Przedsiębiorstwach. Grunt co prawda wykorzystuje Spółka, w której Zbywcy są wspólnikami, ale Spółka ta jest odrębnym od Zbywców podatnikiem VAT.

Żaden ze Zbywców nie poniósł nakładów na przedmiotowym Gruncie, a w szczególności nie jest zobowiązany do rozliczenia ze Spółką w zakresie Nakładów, które ona poniosła z własnych środków, podczas nieodpłatnego używania Gruntu.

Żaden ze Zbywców, dysponując Gruntem, nie wykonywał więc czynności wykraczających poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

W konsekwencji, zdaniem Zainteresowanych, w ramach planowanej czynności wniesienia przez Zbywców Aportem Gruntu do Spółki (w części odpowiadającej udziałowi jaki w ramach współwłasności każdy ze Wspólników posiada w tym Gruncie) żaden ze Zbywców nie będzie działał w charakterze podatnika VAT - Aport stanowić będzie czynność nieprzekraczającą zakresu zarządu majątkiem prywatnym.

Tym samym przedmiotowa dostawa Gruntu na rzecz Spółki pozostanie poza zakresem przepisów ustawy o VAT. Bez znaczenia pozostanie tu fakt, że Zbywcy, poza …, są zarejestrowanymi czynnymi podatnikami VAT.

Uzasadnienie do pytania nr 2:

Aby stwierdzić czy Aport będzie opodatkowany właściwą stawką VAT, czy będzie korzystać ze zwolnienia od tego podatku, w pierwszej kolejności konieczne jest ustalenie, czy w ramach Aportu nastąpi dostawa nieruchomości zabudowanej, a w przypadku, gdy nie jest to nieruchomość zabudowana, to czy jest przeznaczona pod zabudowę, czy też nie.

Zgodnie z art. 47 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Z treści § 2 cyt. przepisu wynika natomiast, że częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. W myśl § 3 powołanej ww. ustawy przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych. Jak stanowi art. 48 KC, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Z punktu widzenia prawa cywilnego właściciel gruntu jest również właścicielem wzniesionych na nich budynków i budowli, zatem przedmiotem sprzedaży jest cała nieruchomość (grunt z budynkami i budowlami). Sposób rozliczenia się przez strony (właściciela gruntu oraz podmiot, który dokonał ulepszeń) w związku z ulepszeniami, pozostawiony jest, w ramach swobody zawierania umów, woli stron, chyba że ze względu na treść lub cel umów w tym przedmiocie sprzeciwiałyby się właściwości (naturze) stosunku, ustawie lub zasadom współżycia społecznego, co wynika z art. 353 KC.

Jak wynika z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Pojęcie to ma szerszy zakres, niż sprzedaż w ujęciu cywilnoprawnym. Przede wszystkim przeniesienie prawa do rozporządzania towarem to nie tylko przeniesienie jego własności. Dla uznania, że miała miejsce dostawa towarów, wystarczy, że podmiot nabędzie tzw. własność ekonomiczną, tzn. będzie miał możliwość dowolnego rozporządzania i dysponowania uzyskanym towarem.

Powyższe wskazuje jednoznacznie, że rozważając skutki podatkowe planowanego Aportu, należy mieć na uwadze nie jej aspekty cywilnoprawne, lecz te, które mają znaczenie z punktu widzenia ustawy o VAT.

Podkreślić przy tym należy, że co do zasady ustawy podatkowe nie uznają za przedmiot opodatkowania umów i czynności cywilnoprawnych, lecz rezultaty tych czynności.

Jak wcześniej wskazano, z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że istotą dostawy jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, przy czym chodzi tutaj o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym.

Uwagi powyższe wskazują jednoznacznie, że rozważając skutki podatkowe planowanego Aportu należy mieć na uwadze nie jego aspekty cywilnoprawne, lecz te, które mają znaczenie z punktu widzenia ustawy o VAT. O ile jest oczywiste, że przeniesienie własności Gruntu spowoduje przeniesienie na nowego właściciela także własności poniesionych na tym Gruncie Nakładów, jako części składowych Gruntu, to bynajmniej nie jest oczywiste, że tym samym dojdzie do ich dostawy.

Zdaniem Zainteresowanych, w przedmiotowej sprawie dojdzie wyłącznie do Aportu Gruntu, a nie poczynionych na Gruncie Nakładów (w tym między innymi salonu samochodowego), gdyż to zostało wskazane, każdy ze Wspólników jest współwłaścicielem Gruntu, natomiast Nakłady stanowią odrębną ekonomiczną własność Spółki i nie będą stanowiły przedmiotu Aportu.

Kwestię wysokości opodatkowania regulują przepisy art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast stosownie do art. 146a pkt 1 ww. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o VAT, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku. Katalog zwolnień wskazany został w art. 43 ust. 1 ustawy o VAT.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Z kolei, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zwolniona od podatku jest także (art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT) dostawa budynków, budowli lub ich części nieobjęta zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Z powyższych przepisów wynika, że opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane.

Przez tereny budowlane - stosownie do treści art. 2 pkt 33 ustawy o VAT - rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, zgodnie z którym w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Z powyższego wynika zatem, że w przypadku gdy budynki lub budowle posadowione na gruncie są objęte zwolnieniem od podatku, to ze zwolnienia tego korzysta także dostawa gruntu, jeśli natomiast budynek czy budowla jest opodatkowany stawką 23%, to także dostawa gruntu jest objęta tą stawką.

Zdaniem Zainteresowanych, przedmiotem planowanego Aportu będzie jednak wyłącznie Grunt, którego nie można uznać za teren niezabudowany w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, gdyż poczynione zostały na nim Nakłady (między innymi w postaci salonu samochodowego). Zbywcy dokonają więc dostawy gruntu zabudowanego. W związku z powyższym planowany Aport nie będzie objęty zwolnieniem od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Ponieważ jednak w ramach planowanego Aportu Zbywcy nie będą dokonywali dostawy poczynionych na Gruncie Nakładów, w przedmiotowej sprawie nie znajdzie również zastosowania zwolnienie od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 oraz art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT.

W tym miejscu należy wskazać, że jeżeli przy zbyciu wystąpią przesłanki uniemożliwiające zastosowanie opisanych powyżej zwolnień od podatku VAT, to w przypadku nieruchomości gruntowych może znaleźć zastosowanie inne zwolnienie przewidziane w art. 43 ustawy, jeżeli zostaną spełnione warunki wskazane w tym przepisie.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów - zarówno nieruchomości, jak i ruchomości - przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych - niezależnie od okresu ich używania - wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Zdaniem Zainteresowanych powyższe zwolnienie nie będzie miało zastosowania do planowanego Aportu, gdyż Grunt nie był wykorzystywany wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku. Współwłaściciele Gruntu nie wykorzystywali go co prawda do czynności opodatkowanych VAT, jednakże w związku z poczynionymi Nakładami (między innymi w postaci salonu samochodowego) Grunt wykorzystywany był przez Spółkę w prowadzonej przez nią działalności gospodarczej opodatkowanej VAT.

Zainteresowani stoją na stanowisku, że fakt ten przemawia za niemożliwością skorzystania ze zwolnienia od opodatkowania VAT wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.

Podsumowując, w przypadku gdy stanowisko w zakresie pytania nr 1 będzie nieprawidłowe, i w związku z tym dokonując Aportu każdy ze Wspólników będzie działał w charakterze podatnika VAT, Aport nie będzie zwolniony z opodatkowania VAT lecz opodatkowany podstawową 23% stawką podatku VAT. Przedmiotem dostawy będzie wyłącznie grunt, jednak nie będzie on gruntem niezabudowanym.

Powyższe stanowisko potwierdza przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z dnia 15 lipca 2016 r., ILPP2/4512-1-258/16-4/OA.

Uzasadnienie pytania nr 3:

Zgodnie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z powyższego wynika zatem, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto należy podkreślić, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego, jako integralna część systemu VAT, w zasadzie nie może być ograniczane ani pod względem czasu, ani też pod względem zakresu przedmiotowego. Nie jest to bowiem wyjątkowy przywilej podatnika, lecz jego fundamentalne prawo. Możność wykonania tego prawa powinna być zapewniona niezwłocznie i względem wszystkich kwot podatku, które zostały pobrane (naliczone) od transakcji związanych z zakupami.

Decydujące znaczenie dla oceny istnienia prawa do odliczenia ma zamierzony (deklarowany) związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi. Przy czym związek ten może mieć charakter bezpośredni lub pośredni.

O związku bezpośrednim dokonywanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą, np. dalszej odsprzedaży (towary handlowe) lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług będących przedmiotem dostawy. Bezpośrednio wiążą się więc z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika.

Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością przedsiębiorcy można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa - mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym z osiąganym przez podatnika obrotem opodatkowanym. Aby jednak można było wskazać, iż określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością podmiotu, istnieć musi związek przyczynowo - skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług, a powstaniem obrotu. O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania obrotu przez podatnika, np. poprzez ich odsprzedaż, lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości, przyczynia się do generowania przez podmiot obrotu.

Spółka otrzymująca Aport jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT, a przedmiot Aportu będzie przez Spółkę wykorzystywany do czynności opodatkowanych VAT.

Jeżeli zatem stanowisko w zakresie pytania nr 2 będzie prawidłowe, a w konsekwencji Aport, jako odpłatna dostawa towarów, nie będzie zwolniony z VAT, zdaniem Zainteresowanych Spółce będzie przysługiwać prawo wynikające z art. 86 ust. 1 do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem (w drodze Aportu) Gruntu.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 16 stycznia 2019 r. (data wpływu) wskazano, że uiszczona została brakująca opłata w wysokości 480 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie:

• braku opodatkowania czynności wniesienia aportu – jest nieprawidłowe;
• braku zwolnienia czynności wniesienia aportu – jest prawidłowe;
• prawa do odliczenia podatku w związku z dokonaną dostawą towaru – jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.), opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Z art. 2 pkt 6 ustawy wynika, że przez pojęcie towaru rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do treści art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Stwierdzić należy, że grunt, stanowi towar w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, a tym samym jego sprzedaż stanowi odpłatną dostawę towaru, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Aport to wkład na utworzenie lub powiększenie majątku spółki, który daje prawo do udziału w jej zyskach. Przedmiotem aportu mogą być pieniądze (aport pieniężny), rzeczy lub prawa (aport rzeczowy) oraz umiejętności, kompetencje techniczne czy zawodowe.

Czynność wniesienia aportu może spełniać przesłanki uznania jej za dostawę towaru lub za świadczenie usług, w zależności od tego, co stanowi przedmiot aportu.

Trzeba również zaznaczyć, że odpłatność może przybierać różne formy – nie jest warunkiem to, aby została ustalona lub dokonana w pieniądzu. Odpłatność, jako świadczenie wzajemne, może również przybrać postać rzeczową – zapłata w innym towarze lub usłudze albo mieszaną – zapłata w części pieniężna i w części rzeczowa. Innymi słowy, dla uznania czynności za odpłatną, wystarczające jest, by istniała możliwość określenia ceny wyrażonej w pieniądzu w stosunku do świadczenia wzajemnego stanowiącego wynagrodzenie za tę czynność.

O czynności dokonanej za wynagrodzeniem można mówić w sytuacji, gdy:

• istnieje ścisły związek pomiędzy wykonanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia, oparty na relacjach cywilnoprawnych pomiędzy podmiotami;
• wynagrodzenie może być wyrażone w pieniądzu;
• związek, o którym mowa powyżej, ma charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można było powiedzieć, że odpłatność następuje za dane świadczenie.

Czynność wniesienia aportu rzeczowego spełnia definicję dostawy towaru, zawartą w art. 7 ust. 1 ustawy, a tym samym uznawana jest za sprzedaż w rozumieniu art. 2 pkt 22 ustawy. Czynność ta odbywa się za wynagrodzeniem (wniesienie aportu wiąże się z odpłatnością, istnieje bowiem bezpośredni związek pomiędzy dostawą mającą charakter rzeczowy a otrzymanym wynagrodzeniem w formie udziałów lub akcji), a także prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tym towarem jak właściciel.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu ww. podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe przepisy stanowią odzwierciedlenie art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 str. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel, czy też rezultaty takiej działalności. „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

W art. 12 ust. 1 lit. b) Dyrektywy wskazano, że państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności dostawy terenu budowlanego.

Z przytoczonych przepisów wynika, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług, jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze, czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie, czynność taka musi być dokonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług jednakże zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. Z powołanego wyroku wynika, że „Majątek prywatny” to taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ponadto podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania nieruchomości (lub jej części) wyłącznie do celów osobistych.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści powołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że czynność wniesienia aportu do spółki osobowej będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Jak wynika z okoliczności sprawy, przedmiotowy grunt, w całym okresie posiadania, nie jest wykorzystywany wyłącznie do zaspokajania potrzeb osobistych. Mając na uwadze powyższe, nie można zgodzić się ze stwierdzeniem, że przedmiotem sprzedaży będzie majątek prywatny. Należy zauważyć, że grunt został oddany w nieodpłatne użytkowanie Spółce, do której planowany jest aport. Spółka poczyniła na tym gruncie nakłady, których efektem jest chociażby wybudowany salon samochodowy. Ponadto, dokonującymi aportu będą osoby, które są jednocześnie wspólnikami Spółki, do której aport ten ma zostać wniesiony. W związku z tym, aport gruntu do spółki osobowej stanowić będzie – w świetle art. 7 ust. 1 ustawy – dostawę towarów, a czynność ta będzie podlegać opodatkowaniu tym podatkiem, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 należało uznać za nieprawidłowe.

Stosownie do treści art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025), rzeczami są tylko przedmioty materialne.

Natomiast w myśl art. 46 § 1, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trawle związane z gruntem lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

W myśl art. 47 § 1 Kodeksu cywilnego, część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych.

Zgodnie z art. 47 § 2 k.c., częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego.

Natomiast, stosownie do treści art. 47 § 3 k.c, przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.

Na mocy art. 48 k.c., z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Ma to związek z treścią art. 191 k.c., zgodnie z którym własność nieruchomości rozciąga się na rzecz ruchomą, która została połączona z nieruchomością w taki sposób, że stała się jej częścią składową.

Z kolei, zgodnie z art. 252 k.c., rzecz można obciążyć prawem do jej używania i do pobierania jej pożytków (użytkowanie).

Jak wynika z okoliczności sprawy, przedmiotowy grunt został oddany w nieodpłatne użytkowanie Spółce, która to – za zgodą wspólników – poniosła nakłady inwestycyjne, w wyniku których na gruncie został wzniesiony m.in. salon samochodowy. Zbywcy nie finansowali ani nie współfinansowali nakładów. Ponadto, nakłady te nie zostały ani nie zostaną w przyszłości rozliczone pomiędzy wspólnikami a Spółką. Skoro istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, stwierdzić należy, że chodzi przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”. Czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, bowiem "dostawa towarów" nie ogranicza się wyłącznie do prawa własności rzeczy. Należy zatem zauważyć, że w przedmiotowej sprawie ekonomiczne władanie rzeczą należy do Spółki, która użytkuje grunt. Skoro użytkujący wzniósł na tym gruncie budynki i uczynił to z własnych środków, bez nakładów zbywców, to nie można przyjąć, że zbywcy dokonają dostawy wzniesionych na gruncie budynków. W związku z powyższym, należy przyjąć, że w przypadku, gdy nakłady nie zostały ani nie zostaną w przyszłości rozliczone pomiędzy wspólnikami a Spółką, przedmiotem dostawy będzie jedynie grunt.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Natomiast stosownie do art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Należy zaznaczyć, że zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych, innych niż tereny budowlane.

W myśl art. 2 pkt 33 ustawy, przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę, zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W konsekwencji, generalnie opodatkowane podatkiem VAT w wysokości 23% są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe niezabudowane, spełniające definicję terenów budowlanych, czyli terenów przeznaczonych pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, dla których nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego oraz nie wydano decyzji o warunkach zabudowy przeznaczającej grunt pod zabudowę – są zwolnione od podatku od towarów i usług.

Jak wynika z opisu sprawy, przedmiotowy grunt jest terenem zabudowanym, między innymi salonem samochodowym. Nie zostanie zatem spełniony warunek wynikający z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy. Skoro przedmiotowa nieruchomość nie stanowi terenu niezabudowanego, innego niż teren budowlany, to w związku z powyższym jej dostawa nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy. Wnioskodawcy nie będzie także przysługiwało prawo do zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, ponieważ grunt wykorzystywany był w prowadzonej działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się do kwestii prawa do odliczenia podatku, należy zauważyć, że podstawowe zasady dotyczące odliczenia podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy. W myśl przytoczonego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Stosownie do cytowanych wyżej przepisów, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje podatnikowi jedynie wtedy, gdy spełnione zostaną określone warunki. Odliczenia tego może dokonać podatnik podatku od towarów i usług, a towary i usługi, przy nabyciu których podatek został naliczony, muszą być wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Przepis art. 86 ust. 1 ustawy wyłącza zatem możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest niewątpliwy i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści powołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że Spółce będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Zostaną bowiem spełnione warunki wskazane w art. 86 ust. 1 ustawy. Spółka jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, a po dokonaniu czynności aportu, grunt będzie wykorzystywany do prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej, podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 3 należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z póżn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.