Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-2.4012.889.2018.1.AW
z 29 stycznia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 listopada 2018 r. (data wpływu 30 listopada 2018 r.), uzupełnionym w dniach 22 stycznia 2019 r. (dopłata) i 24 stycznia 2019 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia usług remontowych od kontrahenta z siedzibą w Finlandii posiadającego stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium Polski - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 listopada 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniach 22 i 24 stycznia 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia usług remontowych od kontrahenta z siedzibą w Finlandii posiadającego stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium Polski.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Spółka jest czynnym podatnikiem VAT prowadzącym działalność głównie w zakresie przeładunku towarów w portach morskich. Spółce przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupami towarów i usług służących jej działalności gospodarczej, tj. korzystając z prawa do odliczenia Spółka nie stosuje tzw. „prewspółczynnika” i współczynnika struktury sprzedaży.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka nabyła usługi remontowe dotyczące maszyn i urządzeń przeładunkowych od podmiotu zagranicznego z siedzibą w Finlandii (dalej: „Wykonawca”), zarejestrowanego na terytorium Finlandii jako podatnik podatku od wartości dodanej. Usługi te miały charakter ogólny, tj. nie stanowią usług, dla których miejsce świadczenia ustala się według zasad szczególnych określonych w art. 28e-28k ustawy o VAT. Usługi te zostały zrealizowane przez Wykonawcę przy wykorzystaniu zarówno personelu własnego, jak i podwykonawców. Usługi te mają związek z wykonywaniem przez Wnioskodawcę czynności opodatkowanych.

W związku z nabyciem opisanych wyżej usług, Spółka otrzymała od Wykonawcy, działającego jako polski podatnik podatku od towarów i usług, fakturę VAT potwierdzającą wykonanie usługi, na której Wykonawca podał numer NIP nadany mu przez polskie władze skarbowe oraz wykazał podatek VAT należny wyliczony według stawki określonej w ustawie o VAT. Spółka uregulowała należność wynikającą z przedmiotowej faktury.

Uzasadniając fakt naliczenia podatku VAT Wykonawca wskazał, iż jest podmiotem nieposiadającym siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju, jednakże jest czynnym podatnikiem VAT oraz posiada na terytorium kraju stałe miejsce prowadzenia działalności, z którego wyświadczył opisane wyżej usługi.

Zdaniem Wykonawcy, w jego przypadku spełnione zostały wszystkie okoliczności konieczne dla uznania, iż posiada on stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, tj.:

1. Wykonawca prowadzi swoją działalność w miejscu innym niż miejsce, w którym ma swoją siedzibę. Wykonawca nie jest co prawda właścicielem położonych na terytorium kraju nieruchomości, wynajmuje jednak plac na terytorium kraju, na którym są składowane, instalowane i montowane dźwigi do czasu ich dostawy do klientów;
2. Wykonawca prowadzi działalność na terytorium kraju od kilku lat;
3. Wykonawca świadczy swoje usługi zarówno z wykorzystaniem własnego personelu, jak i z wykorzystaniem podwykonawców;
4. Wykonawca zawiera z podwykonawcami umowy o długoterminowym charakterze - wśród podwykonawców są osoby prowadzące indywidualną działalność gospodarczą, które współpracują z Wykonawcą w pełnym wymiarze godzin;
5. Nadzór nad pracami wykonywanymi przez podwykonawców sprawują przedstawiciele Wykonawcy - są to w zależności od okoliczności: Site Manager będący pracownikiem spółki działającej w imieniu Wykonawcy na podstawie umowy o świadczenie usług, kierownik projektu będący pracownikiem Wykonawcy lub inne osoby. Osoby te - w zależności od osoby lub/i okoliczności - są obecne w miejscu realizacji prac w Polsce w sposób ciągły lub w regularnych odstępach czasu - odebranie przez nich prac stanowi warunek konieczny zakończenia prac;
6. Kierownikami projektów są zwykle fińscy pracownicy Wykonawcy, którzy przyjeżdżają do Polski 1-2 razy w miesiącu. Są oni odpowiedzialni za prowadzenie negocjacji dotyczących realizacji projektów, w tym za wybór podwykonawców.

Okoliczności te - zdaniem Wykonawcy - łącznie potwierdzają fakt posiadania przez niego stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju, z którego świadczone są usługi opisane powyżej. W konsekwencji, usługi te winny podlegać opodatkowaniu na terytorium kraju, na zasadach ogólnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy z tytułu nabycia od Wykonawcy usług Spółce przysługuje/będzie przysługiwać prawo do odliczenia podatku naliczonego, który został wykazany na otrzymanej fakturze VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy (sformułowanym we wniosku i jego uzupełnieniu): z tytułu nabycia od Wykonawcy usług przysługuje/będzie przysługiwać prawo do odliczenia podatku naliczonego, który został wykazany na otrzymanej fakturze VAT.

Uzasadnienie stanowiska.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w zakresie, w jakim nabyte towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Jednocześnie, art. 86 ust. 2 pkt 1) lit. a) ustawy o VAT przewiduje, iż kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług. Nadto - zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT - nie stanowi podstawy do obniżenia kwoty podatku należnego faktura, gdy transakcja nią udokumentowana nie podlega opodatkowaniu.

W konsekwencji, w ocenie Spółki, dla ustalenia czy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia od Wykonawcy usług, który to podatek został wykazany na otrzymanej fakturze VAT, konieczne jest ustalenie czy:

1. nabyte usługi są wykorzystywane do wykonywania przez Spółkę czynności opodatkowanych,
2. usługi te podlegają opodatkowaniu na terytorium kraju oraz
3. Wykonawca prawidłowo wykazał podatek na wystawionej przez siebie fakturze.

Odnosząc się do pierwszego z podniesionych zagadnień, warunek ten został spełniony z uwagi na fakt, iż usługi te są wykorzystywane do wykonywania przez Spółkę czynności opodatkowanych. Jednocześnie, Spółce w odniesieniu do nabywanych przez nią towarów i usług przysługuje pełne prawo do odliczenia, tj. nie ma ona obowiązku stosowania tzw. współczynnika struktury sprzedaży ani tzw. „prewspółczynnika”.

W kwestii miejsca opodatkowania należy stwierdzić, iż miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika jest - zgodnie z art. 28b ustawy o VAT - co do zasady miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą ma siedzibę działalności gospodarczej. W konsekwencji, zdaniem Spółki, również drugi z opisanych wyżej warunków został spełniony z uwagi na fakt, iż nabyte przez nią usługi to usługi o charakterze ogólnym, tj. usługi, dla których miejsca świadczenia nie ustala się wedle zasad opisanych w art. 28e ustawy o VAT i następnych. W konsekwencji, miejscem świadczenia nabytych przez Spółkę usług będzie miejsce, w którym ma ona siedzibę swojej działalności gospodarczej, tj. terytorium kraju.

W zakresie trzeciego z opisanych wyżej warunków konieczne jest ustalenie, czy nabyte usługi podlegały opodatkowaniu na zasadach ogólnych, czy też zastosowanie powinien mieć - zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT - mechanizm odwrotnego obciążenia. Przywołana regulacja stanowi, iż co do zasady, w sytuacji, w której usługodawca nie posiada na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności podatnikiem z tytułu tej transakcji jest usługobiorca będący podatnikiem. Zważywszy, iż Wykonawca jest podatnikiem, którego siedziba działalności gospodarczej znajduje się w Finlandii, konieczne jest ustalenie, czy Wykonawca posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju.

Ustawa o VAT nie zawiera definicji stałego miejsca prowadzenia działalności, stąd celem jej wyprowadzenia należy odwołać się do treści Rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 77 z 23 marca 2011 str. 1 -22, dalej: „Rozporządzenie”). Art. 11 ust. 2 Rozporządzenia stanowi, że przez stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej rozumieć należy dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje.

Ustalenie znaczenia przytoczonej definicji wymaga odwołania się do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”). W sprawie Gunter Berkholz (C-168/84) TSUE stwierdził, iż usługi nie mogą być uznane za świadczone z miejsca innego niż siedziba działalności gospodarczej podatnika, dopóki to inne miejsce nie osiągnie pewnego minimalnego rozmiaru oraz nie będą w nim stale obecne zasoby ludzkie i techniczne niezbędne do świadczenia tych usług. Uzupełniając zaprezentowane stanowisko, w rozstrzygnięciu sprawy ARO Lease BV (C-190/95) TSUE przedstawił pogląd, zgodnie z którym stałe miejsce prowadzenia działalności obok wystarczającego stopnia trwałości musi cechować się strukturą zasobów ludzkich i technicznych wystarczającą dla świadczenia usług w sposób niezależny. W sprawie DFDS A/S (C-260/95) TSUE uznał za wystarczające dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności, jeśli podatnik do świadczenia usług wykorzystuje zasoby ludzkie i techniczne agenta. Przywołana wyżej argumentacja utrwaliła się w orzecznictwie TSUE (vide: rozstrzygnięcie w sprawie Lease Plan Luxembourg SA (C- 390/96) oraz rozstrzygnięcie w sprawie Welmory Sp. z 0.0. (C-605/12).

Wnioski wynikające z przytoczonych wyżej rozstrzygnięć TSUE znajdują odzwierciedlenie w sposobie pojmowania omawianej kwestii przez polskie sądy administracyjne. Naczelny Sąd Administracyjny, odwołując się do dorobku orzeczniczego TSUE potwierdził, iż „dla ustalenia, czy podmiot ma w określonym państwie stałe miejsce prowadzenia działalności, nie jest niezbędne, aby środki techniczne (składające się na odpowiednie zaplecze techniczne) były własnością tego podmiotu. Istotne jest natomiast to, aby miał on nad nimi faktyczne władztwo tak, aby mógł je wykorzystywać odpowiednio przy nabywaniu i wykorzystywaniu (konsumowaniu) usług, bądź przy ich świadczeniu”. Do stanowiska tego odwoływały się również inne sądy w swych rozstrzygnięciach (por. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 20 lutego 2018 r., sygn. III SA/Wa 942/17 i Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z 18 października 2017 r., sygn. I SA/Bd 814/17).

Analiza wyżej przedstawionej argumentacji prowadzi do wniosku, iż istnieje kilka okoliczności, które wskazują na istnienie stałego miejsca prowadzenia działalności. Wśród nich można wskazać następujące:

1. Stałe miejsce prowadzenia działalności znajduje się w innym państwie niż siedziba działalności gospodarczej podatnika,
2. Stale miejsce prowadzenia działalności musi charakteryzować się minimalnym stopniem zaangażowania, który pozwala na uznanie, iż działalność nie ma charakteru przemijającego lub okresowego,
3. Stała obecność powinna przybierać również wymiar osobowo-rzeczowy, tj. konieczne jest funkcjonowanie zaplecza ludzkiego i technicznego, które pozwoli na samodzielne świadczenie usług z tego miejsca,
4. Infrastruktura ta nie musi stanowić własności podatnika, wystarczy by sprawował nad nią porównywalną kontrolę,
5. Czynności wykonywane z tego miejsca powinny zawierać się w pojęciu działalności gospodarczej, jaką jest - zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT - wszelka działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Obejmuje ona w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W ocenie Spółki, wszystkie wyżej wymienione kryteria zostały spełnione.

Ad 1) Siedziba działalności gospodarczej Wykonawcy znajduje się w Finlandii, podczas gdy stałe miejsce prowadzenia działalności znajduje się na terytorium kraju.

Ad 2) Działalność prowadzona przez Wykonawcę ma charakter stały i nieprzemijający, o czym świadczy fakt, iż prowadzi on działalność na terytorium kraju od kilku lat oraz działalność ta prowadzona jest w oparciu o zawierane z podwykonawcami umowy o długoterminowym charakterze.

Ad 3) Wykonawca posiada zaplecze techniczne i ludzkie, które pozwala na samodzielne świadczenie usług ze stałego miejsca prowadzenia działalności. Z uwagi na charakter działalności Wykonawcy, na zaplecze techniczne Wykonawcy składa się plac, na którym składowane są urządzenia, których montażem i remontem zajmuje się Wykonawca. Infrastruktura ta jest w pełni wystarczająca do świadczenia usług. W zakresie zasobów ludzkich Wykonawca wykorzystuje do świadczenia usług podwykonawców prowadzących własną działalność gospodarczą, z którymi współpracuje w oparciu o długoterminowe kontrakty oraz z wykorzystaniem personelu własnego. Podwykonawcy są jedynie wspierani i nadzorowani przez personel Wykonawcy i ich liczba i stopień wykwalifikowania pozwala przyjąć, iż świadczą usługi samodzielnie, bez istotnego udziału siedziby działalności gospodarczej.

Ad 4) Przyjęty sposób współpracy z podwykonawcami, a w szczególności fakt, iż personel Wykonawcy sprawuje nadzór i kontrolę nad wykonywanymi przez podwykonawców pracami pozwala na przyjęcie, iż Wykonawca sprawuje porównywalną do właściciela kontrolę nad zapleczem personalnym i technicznym.

Ad 5) Ze stałego miejsca prowadzenia działalności Wykonawcy świadczone są usługi mieszczące się w zakresie prowadzonej przez Wykonawcę działalności gospodarczej.

Spółka pragnie zwrócić uwagę na fakt, iż w odniesieniu do podmiotów, których działalność charakteryzowała się zbliżonym stopniem obecności na terytorium kraju organy podatkowe i sądy administracyjne stwierdzały, iż posiadają one stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju:

1. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 23 listopada 2017 r., sygn. I FSK 160/16,
2. Interpretacja Indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 27 marca 2014 r., sygn. IPPP3/443-11/14-2/SM,
3. Interpretacja Indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 24 września 2018 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.438.2018.2.JŻ,
4. Interpretacja Indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 5 września 2018 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.372.2018.2.RM.

Mając na uwadze fakt, iż spełnione zostały wszystkie wyprowadzone z przepisów prawa oraz orzecznictwa krajowych i europejskich sądów warunki dla uznania, iż Wykonawca posiada na terytorium kraju stałe miejsce prowadzenia działalności, zdaniem Spółki, również trzeci z zakreślonych wcześniej warunków został spełniony.

W konsekwencji, Spółka ma prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia usług od Wykonawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie zaznaczyć należy, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Wobec powyższego, niniejsza interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawne wyłącznie dla Wnioskodawcy, a nie kontrahenta.

Ponadto wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zadanego pytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być - zgodnie z ww. art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Informuje się, że niniejszą interpretację wydano na podstawie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, to interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia, a w przypadku zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.