Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-2.4011.222.2021.1.AG
z 26 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 lutego 2021 r. (data wpływu 26 lutego 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zmiany metody zaliczenia kosztów prac rozwojowych do kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 lutego 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zmiany metody zaliczenia kosztów prac rozwojowych do kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą na podstawie wpisu do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej w zakresie produkcji maszyn.

Wnioskodawca nie posiada statusu centrum badawczo-rozwojowego określonego w ustawie z dnia 30 maja 2008 r. o niektórych formach wspierania działalności innowacyjnej (Dz. U. z 2019 r., poz. 1402). Wnioskodawca prowadzi ewidencję księgową zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 października 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2021 r., poz. 217; dalej UoR).

W ramach działalności gospodarczej Wnioskodawca realizuje projekt badawczo-rozwojowy, który uzyskał dofinansowanie z Funduszy Europejskich w ramach Osi Priorytetowej (…) Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2014-2020. Umowa o dofinansowanie projektu została zawarta w 2018 r. i zawiera zobowiązanie Wnioskodawcy do realizacji projektu, którego elementem jest przeprowadzenie prac rozwojowych.

Prowadzone prace rozwojowe wyczerpują znamiona działalności rozwojowej, o której mowa w art. 5a pkt 40 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm., dalej: „updof”) w związku z art. 4 ust. 3 ustawy – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce.

Dofinansowanie stanowi około 50% wydatków kwalifikowalnych projektu. Pozostałe wydatki kwalifikowalne oraz całość wydatków niekwalifikowalnych pokryte są ze środków własnych Wnioskodawcy.

Pierwsze wydatki związane z realizacją projektu zostały poniesione w 2018 r.

Wnioskodawca początkowo rozpoznawał koszty projektu w księgach rachunkowych w momencie ich poniesienia i analogicznie ujmował dla celów rozliczenia podatku dochodowego w kosztach uzyskania przychodu wydatki inne niż zwrócone w postaci dofinansowania. W wyniku weryfikacji prawidłowości rozliczeń przez Instytucję Zarządzającą Wnioskodawca otrzymał zastrzeżenia, że część poniesionych wydatków powinna być ujęta, jako rozliczenia międzyokresowe do momentu zakończenia projektu. Dopiero w przypadku zakończenia projektu powodzeniem wydatki te powinny zostać ujęte, jako wartości niematerialne i prawne – koszty zakończonych prac rozwojowych podlegające amortyzacji.

W związku z akceptacją zastrzeżeń wprowadzone zostały odpowiednie korekty w księgowaniu wydatków projektu rozwojowego. Jednocześnie Wnioskodawca dokonał korekty rozliczeń podatkowych będąc przekonanym, że ujęcie wydatku, jako koszt uzyskania przychodu musi odpowiadać ujęciu księgowemu. W wyniku korekty część kosztów związana z prowadzonymi pracami rozwojowymi nie została ujęta jako koszt uzyskania przychodu w miesiącu ich poniesienia.

Aktualnie Wnioskodawca dowiedział się, że rozliczenie kosztów prac rozwojowych dla celów podatkowych nie musi być dokonywane w taki sam sposób, jak wymaga tego ustawa o rachunkowości, w związku z czym powziął wątpliwości, czy przysługuje mu prawo do skorygowania rozliczeń podatkowych, w taki sposób, aby koszty prac rozwojowych były zaliczone do kosztów uzyskania przychodów z pierwotną intencją Wnioskodawcy, tj. w miesiącu, w którym zostały poniesione.

Mając na uwadze powyższe Wnioskodawca postanowił złożyć niniejszy wniosek o interpretację indywidualną. Do czasu wydania interpretacji Wnioskodawca będzie kontynuował obecny sposób zaliczania kosztów prac rozwojowych do kosztów uzyskania przychodów, w szczególności złoży zeznanie podatkowe za 2020 r. bez zmiany sposobu ujmowania kosztów. W przypadku stwierdzenia przez Organ, że stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe, Wnioskodawca złoży korektę zeznania podatkowego za 2019 r., za 2020 r. oraz skoryguje metodę ujmowania kosztów prac rozwojowych w 2021 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do zmiany metody zaliczania kosztów prac rozwojowych do kosztów uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, ma on prawo do złożenia korekty zeznań podatkowych w celu zaliczenia kosztów prac rozwojowych do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu ich poniesienia pod warunkiem, że zachowany zostanie jednolity sposób ujmowania wszystkich kosztów prac rozwojowych.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 22 ust. 1 updof, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• wydatek musi zostać poniesiony przez podatnika,
• musi być definitywny, a więc bezzwrotny,
• musi pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• musi zostać poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• musi zostać właściwie udokumentowany,
• nie może być kosztem wymienionym w art. 23 updof.
  
  

W stosunku do kosztów prac rozwojowych ustawodawca zawarł w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych specyficzne regulacje normujące moment rozpoznania tych kosztów na cele podatkowe.

W myśl art. 22 ust. 7b updof, koszty prac rozwojowych mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w jeden z poniższych sposobów:

• w miesiącu, w którym zostały poniesione albo począwszy od tego miesiąca w równych częściach w okresie nie dłuższym niż 12 miesięcy, albo
• jednorazowo w roku podatkowym, w którym zostały zakończone, albo
• poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z art. 22m ust. 1 pkt 3 od wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22b ust. 2 pkt 2.
  
  

Użycie przez ustawodawcę w art. 22 ust. 7b updof, sformułowania „mogą” (przy wskazaniu sposobu rozliczenia kosztów prac rozwojowych), przy jednoczesnym braku dodatkowych wskazań kiedy dany sposób ujęcia kosztów prac rozwojowych może być zastosowany, prowadzi do konkluzji, że podatnik posiada swobodę wyboru zastosowania poszczególnych sposobów podatkowego rozliczania kosztów prac rozwojowych. Ujęcie kosztów prac rozwojowych dla celów podatkowych może być dokonane tym samym w odmienny sposób niż ujęcie księgowe, gdyż w myśl art. 33 ust. 2 i 3 UoR przewidziana jest tylko jedna metoda ujmowania kosztów prac rozwojowych.

W powołanym powyżej przepisie art. 22 ust. 7b updof, wskazując trzy różne sposoby rozliczenia kosztów prac rozwojowych, użyto ponadto spójnika „albo” (alternatywa rozłączna). Oznacza to, że podatnik, według własnego uznania, może wybrać jeden z trzech sposobów rozliczania kosztów prac rozwojowych.

Zatem, na podstawie powołanego wyżej przepisu, podatnicy mają wybór, co do sposobu zaliczania do kosztów uzyskania przychodów kosztów prac rozwojowych w rozliczeniu podatku dochodowego od osób prawnych.

W rezultacie, zgodnie z wyborem podatnika, w przypadku prowadzenia prac rozwojowych ich koszty mogą być przez podatnika rozpoznawane jako koszty podatkowe w trakcie trwania tych prac bądź jednorazowo na moment ich zakończenia, albo też podatnik może rozpoznawać koszty tych prac poprzez odpisy amortyzacyjne od wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22b ust. 2 pkt 2 updof.

Zgodnie z art. 81 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji (art. 81 § 2 cytowanej ustawy).

Uprawnienie wynikające z powyższych regulacji przysługuje wszystkim wskazanym w tym przepisie podmiotom, zobowiązanym na podstawie przepisów prawa podatkowego do składania deklaracji podatkowych, w których treści wykazywane jest zobowiązanie podatkowe lub kwota nadpłaty podatku.

Odnosząc cytowane powyżej przepisy do przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, stwierdzić należy, że w związku z prowadzeniem przez Wnioskodawcę prac spełniających warunki uznania ich za działalność badawczo-rozwojową Wnioskodawca ma prawo stosować do projektu jedną dowolnie wybraną według własnego uznania metodę spośród wskazanych w art. 22 ust. 7b updof. Wnioskodawca może zatem wybrać metodę, o której mowa w art. 22 ust. 7b pkt 1 updof.

Wnioskodawca ma również możliwość złożenia korekty zeznania w przypadku podjęcia decyzji o zmianie sposobu rozliczania kosztów prac rozwojowych.

Powyższe stanowisko Wnioskodawcy zgodne jest ze stanowiskiem Organu wyrażonym w interpretacji indywidualnej z dnia 2 lipca 2020 r. sygn. 0111-KDIB1-3.4010.162.2020.2.JKT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą zostać spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 wskazanej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

W stosunku do kosztów prac rozwojowych ustawodawca zawarł w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych specyficzne regulacje normujące moment rozpoznania tych kosztów na cele podatkowe. W myśl art. 22 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: koszty prac rozwojowych mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów:

1. w miesiącu, w którym zostały poniesione albo począwszy od tego miesiąca w równych częściach w okresie nie dłuższym niż 12 miesięcy, albo
2. jednorazowo w roku podatkowym, w którym zostały zakończone, albo
3. poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z art. 22m ust. 1 pkt 3 od wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22b ust. 2 pkt 2.
   
   

Zgodnie z art. 22b ust. 2 pkt 2 ww. ustawy: amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania koszty prac rozwojowych zakończonych wynikiem pozytywnym, który może być wykorzystany na potrzeby działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

1. produkt lub technologia wytwarzania są ściśle ustalone, a dotyczące ich koszty prac rozwojowych wiarygodnie określone, oraz
2. techniczna przydatność produktu lub technologii została przez podatnika odpowiednio udokumentowana i na tej podstawie podatnik podjął decyzję o wytwarzaniu tych produktów lub stosowaniu technologii, oraz
3. z dokumentacji dotyczącej prac rozwojowych wynika, że koszty prac rozwojowych zostaną pokryte spodziewanymi przychodami ze sprzedaży tych produktów lub zastosowania technologii.
   
   

Użycie przez ustawodawcę w art. 22 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, sformułowania „mogą” (przy wskazaniu sposobu rozliczenia kosztów prac rozwojowych), przy jednoczesnym braku dodatkowych wskazań kiedy dany sposób ujęcia kosztów prac rozwojowych może być zastosowany, prowadzi do konkluzji, że podatnik posiada swobodę wyboru zastosowania poszczególnych sposobów podatkowego rozliczania kosztów prac rozwojowych.

W powołanym powyżej przepisie, wskazując trzy różne sposoby rozliczenia kosztów prac rozwojowych, użyto ponadto spójnika „albo” (alternatywa rozłączna). Oznacza to, że podatnik, według własnego uznania, może wybrać jeden z trzech sposobów rozliczania kosztów prac rozwojowych.

Zatem, na podstawie powołanego wyżej przepisu, podatnicy mają wybór, co do sposobu zaliczania do kosztów uzyskania przychodów kosztów prac rozwojowych w rozliczeniu podatku dochodowego od osób fizycznych.

W rezultacie, zgodnie z wyborem podatnika, w przypadku prowadzenia prac rozwojowych ich koszty mogą być przez podatnika rozpoznawane jako koszty podatkowe w trakcie trwania tych prac bądź jednorazowo na moment ich zakończenia, albo też podatnik może rozpoznawać koszty tych prac poprzez odpisy amortyzacyjne od wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22b ust. 2 pkt 2 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 81 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.): jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji (art. 81 § 2 cytowanej ustawy).

Uprawnienie wynikające z powyższych regulacji przysługuje wszystkim wskazanym w tym przepisie podmiotom, zobowiązanym na podstawie przepisów prawa podatkowego do składania deklaracji podatkowych, w których treści wykazywane jest zobowiązanie podatkowe lub kwota nadpłaty podatku.

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, że w związku z prowadzeniem przez Wnioskodawcę prac spełniających warunki uznania ich za działalność badawczo-rozwojową Wnioskodawca ma prawo stosować do projektu jedną dowolnie wybraną według własnego uznania metodę spośród wskazanych w art. 22 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca ma również możliwość złożenia korekty zeznania w przypadku podjęcia decyzji o zmianie sposobu rozliczania kosztów prac rozwojowych.

Reasumując – Wnioskodawcy przysługuje prawo do zmiany metody zaliczania kosztów prac rozwojowych do kosztów uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.