2021.02.19 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0113-KDIPT1-3.4012.934.2020.1.OS

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-3.4012.934.2020.1.OS
z 19 lutego 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 grudnia 2020 r. (data wpływu 21 grudnia 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 30 grudnia 2020 r. (data wpływu) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania podatkiem VAT i dokumentowania otrzymanej kwoty stanowiącej karę umowną – jest nieprawidłowa.

UZASADNIENIE

W dniu 21 grudnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania podatkiem VAT i dokumentowania otrzymanej kwoty stanowiącej karę umowną.

W ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 30 grudnia 2020 r. (data wpływu) w zakresie prawidłowo podpisanego załącznika ORD-WS/B.

We wniosku złożonym przez:

Zainteresowanego będącą stroną postępowania: …,

Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania: …,

przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą pod nazwą: … w oparciu o wpis do rejestru CEIDG. Jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej podatek VAT), prowadzi pełne księgi rachunkowe (dalej „Wnioskodawca”). Przedmiotem podstawowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy zgodnie z PKD jest:

52.10.B - Magazynowanie i przechowywanie pozostałych towarów,

52.24.C - Przeładunek towarów w pozostałych punktach przeładunkowych,

68.20.Z - Wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi.

Wnioskodawca w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą jest właścicielem kilku nieruchomości zabudowanych stanowiących środek trwały firmy. W związku z rozwojem powziął decyzję o nabyciu nowej nieruchomości.

W dniu 23 czerwca 2020 roku Wnioskodawca zawarł przedwstępną umowę zakupu nieruchomości ze Spółką z o.o. (dalej „Spółka”) - czynnym podatnikiem podatku VAT, przed notariuszem, w Kancelarii Notarialnej w …, rep. A nr …, na podstawie której zobowiązał się kupić odkreśloną nieruchomość. Na mocy tej umowy Wnioskodawca uiścił na rzecz Spółki zadatek w rozumieniu art. 394 kodeksu cywilnego w wysokości 615.000,00zł brutto wraz z należnym podatkiem VAT. W pierwotnej umowie nie zawarto zapisów w zakresie kar umownych za ewentualny brak zawarcia umowy przyrzeczonej. Powyższa transakcja nie doszła jednakże do skutku. Spółka - Sprzedający i Wnioskodawca - Kupujący za obopólnym porozumieniem zawartym przed notariuszem, Kancelaria Notarialna w …, rep. … w dniu 13/11/2020 postanowili rozwiązać umowę przedwstępną sprzedaży nieruchomości. Wobec rozwiązania umowy przedwstępnej Spółka zobowiązała się dokonać zwrotu kwoty zadatku w wysokości 500.000,00 zł netto plus należny podatek VAT w wysokości 115.000,00 na rzecz Wnioskodawcy, a także uiścić kwotę 2.460.000,00 wraz z należnym podatkiem VAT, tytułem rekompensaty za brak zawarcia umowy przyrzeczonej sprzedaży (kara umowna). Wnioskodawca wskazuje, że otrzymana rekompensata oraz zwrot zadatku stanowią jedyne świadczenia, które otrzymał w związku z rozwiązaniem umowy przedwstępnej.

Takie zapisy w porozumieniu stanowiły modyfikację zapisów umowy przedwstępnej. Strony, Wnioskodawca oraz Spółka wyraziły obopólną zgodę na tego rodzaju modyfikację. Kara umowna nie stanowi wynagrodzenia za jakiekolwiek czynności podejmowane przez Wnioskodawcę w odniesieniu do przedmiotu zawartej umowy (tj. Nieruchomości). Zgodnie z postanowieniami umowy Wnioskodawca nie jest zobowiązany do podejmowania jakichkolwiek czynności w odniesieniu do jej przedmiotu (tj. Nieruchomości).

Wypłacona przez Spółkę na rzecz Wnioskodawcy kara umowna nie wiąże się zatem z uzyskaniem przez Spółkę ze strony Wnioskodawcy świadczenia wzajemnego.

W związku ze znaczną kwotą kary wynikającej z porozumienia, Strony, Spółka oraz Wnioskodawca uzgodniły w akcie notarialnym zapłatę kary umownej wraz z należnym podatkiem VAT, jednocześnie zobowiązano Wnioskodawcę do wystąpienia do odpowiedniego organu z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie konieczności uiszczenia podatku VAT od kwoty kary umownej.

W dniu podpisania aktu notarialnego tj. 13/11/2020 Wnioskodawca wystawił fakturę VAT na Spółkę podając w tytule: kara umowna za nie zawarcie umowy przyrzeczonej sprzedaży nieruchomości - rodzaj rekompensaty niebędący wynagrodzeniem za wzajemne świadczenie - zgodnie z aktem notarialnym, w kwocie 2.000.000,00 netto, doliczając podatek VAT w kwocie: 460.000,00.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy czynność opisana w akcie notarialnym z dnia 13/11/2020 w związku z zawartym porozumieniem o rozwiązaniu umowy przedwstępnej sprzedaży nieruchomości, na podstawie którego Wnioskodawca otrzymał karę umowną za nie zawarcie umowy przyrzeczonej sprzedaży nieruchomości - rodzaj rekompensaty niebędący wynagrodzeniem za wzajemne świadczenie podlega podatkowi VAT?
Czy Wnioskodawca powinien udokumentować powyższą czynność wystawiając notę obciążeniową?

Zdaniem Zainteresowanych:

Ad. 1.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, ze w opisanym zdarzeniu kara umowna nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (dalej „podatek VAT”).

Odpowiednio do przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy VAT opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy VAT - zgodnie z przepisem art. 7 ust. 1- rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie,
wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatność, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własność zostanie przeniesione,
wydanie towarów na podstawie umowy komisu między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej,
wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta,
ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własność lokalu lub własności domu jednorodzinnego,
oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste,
zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Zgodnie z przepisem art. 8 ust. 1 Ustawy VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowość prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartość niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynność prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynność lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego mieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Przenosząc przywołane przepisy na grunt zdarzenia, w jakim Wnioskodawca występuje z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej należy stwierdzić, że kara umowna należna Wnioskodawcy od Spółki nie jest świadczeniem spełniającym definicję świadczenia usług.

Z treści przywołanego przepisu art. 8 ust. 1 Ustawy VAT, w ocenie Wnioskodawcy wynika generalna zasada, zgodnie z którą usługami są wszelkie odpłatne świadczenia niebędące dostawą towarów. Co do zasady zatem każde świadczenie niebędące dostawą towarów, polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi usługę w rozumieniu Ustawy VAT, przy czym muszą być spełnione łącznie następujące warunki:

w następstwie zobowiązania w wykonaniu którego usługa jest świadczona druga strona jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia

świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, gdy istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym w ten sposób, ze zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenia musi być zatem należne za wykonanie tego świadczenia.

Wnioskodawca podkreśla, że definicja świadczenia usług na gruncie przepisów Ustawy VAT była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej "TSUE"). Przykładowo w orzeczeniu wydanym w sprawie C-16/93 R.J. Tolsma TSUE podkreślił, że usługi są świadczone za wynagrodzeniem (tj. podlegają opodatkowaniu) wówczas, gdy istnieje stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, na mocy którego występuje świadczenie wzajemne. przy czym otrzymane przez świadczącego usługę wynagrodzenie stanowi wartość przekazywaną w istocie w zamian za usługę wyświadczoną jej odbiorcy.

Tym samym, pod pojęciem odpłatności świadczenia usług należy rozumieć prawo podmiotu świadczącego usługę do żądania od odbiorcy usługi zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego).

W konsekwencji należy zaznaczyć, że w celu określenia, czy analizowana transakcja stanowi na gruncie Ustawy VAT świadczenie usług podlegające opodatkowaniu, kluczowe jest ustalenie czy w danym przypadku łącznie spełnione są następujące warunki:

możliwe jest zidentyfikowanie określonego świadczenia;
istnieje bezpośredni beneficjent tego świadczenia (którym jest jego nabywca);
świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy w postaci wypłaty wynagrodzenia (pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym wynagrodzeniem istnieje bezpośredni związek);
pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą istnieje stosunek prawny, na mocy którego występuje świadczenie wzajemne - tj. obie strony wyrażają wolę wymiany świadczeń.

Kara umowna nie jest pojęciem zdefiniowanym w Ustawie VAT.

Zagadnienie kar umownych regulują przepisy art. 483 § 1 Kodeksu cywilnego który stanowi, że można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna).

W ocenie Wnioskodawcy, w przedstawionym opisie zdarzenia nie są spełnione warunki do uznania, że kara umowna podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Porozumienie zawarte w dniu 13/11/2020 o rozwiązaniu umowy przedwstępnej, wprowadzające zapisy dotyczące kwoty kary umownej nie przewidują żadnego świadczenia wzajemnego należnego Spółce od Wnioskodawcy, innego niż wynikające z natury umowy przedwstępnej (zobowiązanie Spółki do zawarcia umowy przyrzeczonej). Innymi słowy, poprzez zawarcie w umowie przedwstępnej zapisu o karze umownej należnej Wnioskodawcy, ani też poprzez jej zapłatę na rzecz Wnioskodawcy, Spółka nie uzyska żadnego świadczenia wzajemnego.

Kara umowna przewidziana w powyższym porozumieniu nie będzie stanowić wynagrodzeni za jakiekolwiek czynności podejmowane przez Wnioskodawcę w odniesieniu do Nieruchomości, lecz będzie związana z faktem naruszenia postanowień wynikających z umowy przedwstępnej tj. nie wywiązana się z obowiązku zawarcia umowy przyrzeczonej. Otrzymana przez Wnioskodawcę płatność z tytułu kary umownej będzie mieć charakter czynności jednostronnej i nie będzie wiązać się z otrzymaniem jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego. Powyższa kara ma charakter wyłącznie odszkodowawczy.

Stanowisko, to znajduje potwierdzenie przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 21 grudnia 2018 r. (znak 0112-KDIL1-3.4012.665.2018.1.JN), zgodnie z którą „Istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie, lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną - świadczenie w zamian za wynagrodzenie - co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. Zapłata ta nie jest też związana ze zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji, kara umowna ma charakter czynności jednostronnej i nie wiąże się z otrzymaniem jakiegokolwiek świadczenia. Zapłata tej kary nie jest też związana ze zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Z uwagi na powyższe stwierdzić należy, że jeżeli płatności o charakterze odszkodowawczym nie będą miały bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony podmiotu Zobowiązanego, wówczas kwota otrzymanych odszkodowań i kar umownych nie będzie mieściła się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług i jako taka nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem”.

Przywołać można również wyrok WSA w Warszawie z 23.01.2020 r., III SA/Wa 1177/19, LEX nr 3010585 rozstrzygający kwestię opodatkowania podatkiem VAT kary umownej. Podkreślić równocześnie należy, że klasyfikacji świadczenia Wykonawcy na rzecz Skarżącej dokonywana na gruncie przepisów prawa cywilnego nie ma zasadniczego znaczenia dla oceny prawnopodatkowej, gdyż przepisy Ustawy o VAT zawierają własne regulacje w tym zakresie. Zatem w pierwszej kolejności należy ustalić czy dana czynność jest świadczeniem usług w rozumieniu art. 8 Ustawy o VAT, natomiast z punku widzenia jej opodatkowania nie ma znaczenia czy zgodnie z przepisami prawa cywilnego jest ona odszkodowaniem, karą umowną. W związku z powyższym jedynie na marginesie Sąd zauważa ze zgodnie z art. 483 § 1 Kodeksu cywilnego „Można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna)”. Kara umowna jest więc swoistą postacią odszkodowania określaną często jest jako ryczałt odszkodowawczy m.in. za nienależyte wykonanie umowy, czyli takie zachowanie dłużnika, które zmierzało do spełnienia świadczenia, jednak osiągnięty przez niego wynik nie spełnia wymogów świadczenia, do którego dłużnik był zobowiązany”.

Stanowisko Wnioskodawcy potwierdza również interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarpowej z dnia 13 września 2019 r. (znak: 0114-KDIP1-1.4012.419.2019.2.KOM), w której czytamy: „Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji odszkodowana. Zatem, w niezbędnym zakresie należy posiłkować się przepisami prawa cywilnego. Na gruncie tego ostatniego, odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto, między zdarzeniem a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy”.

Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145), rozróżnia dwa podstawowe rodzaje odpowiedzialności: kontraktową, która powstaje z mocy umowy i odnosi się do przypadków niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (art. 471 Kodeksu cywilnego) oraz deliktową, czyli wynikającą z czynów niedozwolonych (art. 415 Kodeksu cywilnego).

W myśl postanowień art. 471 Kodeksu cywilnego, dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonana lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W świetle wyżej powołanych przepisów na gruncie stosunków cywilnoprawnych szkoda polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązana przez dłużnika, istnieniu adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

Zagadnienie dotyczące kar umownych regulują natomiast przepisy Działu II Kodeksu cywilnego - "Skutki niewykonania zobowiązań".

Zgodnie z art. 483 § 1 Kodeksu cywilnego, można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna). Co do jej wysokości, wskazać należy że kara umowna należy się wierzycielowi w zastrzeżonej na ten wypadek wysokości bez względu na wysokość poniesionej szkody (art. 484 Kodeksu Cywilnego).

Z cytowanego wyżej art. 483 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, że kara umowna jest dodatkowym zastrzeżeniem umownym, wprowadzanym do umowy w ramach swobody kontraktowania, mającym na celu wzmocnienie skuteczności więzi powstałej między stronami w wyniku zawartej przez nie umowy i służy realnemu wykonaniu zobowiązań (wyrok SN z 8 sierpnia 2008 r., V CSK 85/08). Przewidziany umową obowiązek zapłaty kary umownej ma w stosunku do zasadniczego obowiązku dłużnika wynikającego z tej umowy charakter uboczny (akcesoryjny). Zastrzeżenie kary umowne, można zatem traktować jako formę uproszczoną redakcji warunków umowy, która pozwala na przyjęcie przez strony że wypadki niewykonania lub nienależytego wykonania umowy, stanowią jednocześnie podstawę do domagania się zapłaty kary umownej.

Kara umowna ma charakter czynności jednostronnej i nie wiąże się z otrzymaniem jakiegokolwiek świadczenia. Zapłata tej kary nie jest też związana ze zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji.

Ugruntowane jest również stanowisko, że w przypadku gdy kara umowna przysługuje jedynie w razie niewykonania zobowiązania, wierzyciel nie może jednocześnie domagać się spełnienia świadczenia i zapłaty kary - zaś taki stan faktyczny występuje w niniejszej sprawie. (tak: T. Wiśniewski (w) Kodeks cywilny, Komentarz. Tom III, Zobowiązania. Część ogólna, wyd. II, red. J. Gudowski, Warszawa 2018. art. 483). Tym samym, skoro strony zastrzegły karę umowną jako sankcję za niewykonanie zobowiązania przez Spółkę, niedopuszczalne byłoby choćby domaganie się (nie mówiąc o zaistnieniu) spełnienia świadczenia, a zatem nie istnieje jakakolwiek usługa, która mogłaby stanowić podstawę opodatkowania

Z uwagi na powyższe stwierdzić należy, że jeżeli płatności o charakterze odszkodowawczym nie będą miały bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony podmiotu zobowiązanego, wówczas kwota otrzymanych odszkodowań i kar umownych nie będzie mieściła się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług i jako taka nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem”.

Tym samym otrzymane odszkodowanie tytułem rekompensaty niebędącej wynagrodzeniem za wzajemne świadczenie za brak zawarcia umowy przyrzeczonej sprzedaży (kara umowna), zgodnie z porozumieniem zawartym przez Wnioskodawcę w dniu 13/11/2020 nie mieści się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług i nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem”.

Ad. 2.

W przedmiotowym zdarzeniu, zdaniem Wnioskodawcy czynność opisana we wniosku nie podlega opodatkowano podatkiem VAT, a tym samym Wnioskodawca powinien wystawić fakturę korektę do faktury wystawionej w dniu 13/11/2020, jednocześnie wystawić notę obciążeniową bez podatku VAT oraz zwrócić kwotę naliczonego podatku na rzecz Spółki.

Zgodnie z przepisem art. 106b ust. 1 pkt 1 Ustawy VAT podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Stosownie do art. 106a pkt 2 Ustawy VAT przepisy rozdziału 1 - Faktury Dział XI - Dokumentacja, stosuje się do „(...) dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej - posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:

państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,
państwa trzeciego”.

Konsekwentnie, dla powstania obowiązku wystawienia faktury VAT koniecznym jest dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług w rozumieniu Ustawy VAT.

Z uwagi na to, że zapłata kary umownej przewidzianej w umowie nie będzie dostawą towarów, ani też nie będzie stanowić świadczenia usług po stronie Wnioskodawcy nie powstaje obowiązek udokumentowania kary umownej poprzez wystawienie faktury VAT na rzecz Spółki.

Biorąc powyższe pod uwagę zdarzenie opisane na wstępie nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i powinno zostać udokumentowane notą księgową, a nie fakturą.

Takie stanowisko znajduje potwierdzenie w pismach organów podatkowych. Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 13 września 2019 r. (znak 0114-KDIP1-1.4012.419.2019.2.KOM). w której czytamy: „W konsekwencji wcześniejszych rozważań i stwierdzenia, że kara umowna z tytułu niewywiązania się z warunków umowy przedwstępnej w okolicznościach opisanych we wniosku nie będzie stanowić czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług należy wskazać, że brak jest podstaw do wystawienia przez Wnioskodawcę faktury dokumentującej tą czynność, ponieważ - jak wynika z powołanego wyżej przepisu z art. 106b ust. 1 ustawy - faktury są dowodem dokumentującym sprzedaż. Podsumowując, otrzymane przez Wnioskodawcę kwoty pieniężne, określone, jako kara umowna wynikające, z warunków umowy przedwstępnej, nie stanowi wynagrodzenia za świadczenie usług w rozumieniu ustawy, a tym samym brak jest podstaw do wystawienia przez Wnioskodawcę faktury - zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy - dokumentującej otrzymanie kary umownej”.

Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 16 maja 2017 r. (znak: 0114-KDIP1-2.4012 104.2017.1.RD), „Zatem należy stwierdzić, że otrzymane przez …..S.A świadczenie wynikające z realizacji zobowiązań gwarancyjnych B. nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż przekazanie środków finansowych w omawianym przypadku nie stanowi ani dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy ani świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy. Tym samym ….. nie jest zobowiązana do wystawiania faktur VAT z tego tytułu. Pobierane kwoty mogą być więc dokumentowane na podstawie innych dokumentów księgowych, w tym chociażby not księgowych. Należy jednak zaznaczyć, że nota księgowa nie jest dokumentem przewidzianym przez przepisy ustawy o podatku od towarów i usług i jako taka me jest objęta regulacją tych przepisów, brak jest jednakże przeciwwskazań na gruncie przepisów dotyczących podatku od towarów i usług, dla takiego sposobu dokumentowania”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 cyt. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie natomiast do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Z kolei z treści powołanego art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia. Dana usługa podlega opodatkowaniu VAT wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych.

Warto w tym miejscu wskazać, że kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. I tak, przykładowo w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise, TSUE uznał, że określoną czynność można uznać za wykonaną odpłatnie, jeśli istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto gdy odpłatność za otrzymane świadczenie pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miała być opodatkowana VAT.

Na uwagę zasługuje także orzeczenie z dnia 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93 R. J. Tolsma przeciwko Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, gdzie podkreślono, że usługi świadczone są za wynagrodzeniem, wyłącznie jeżeli istnieje stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, na mocy którego występuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez świadczącego usługę stanowi wartość przekazywaną w istocie w zamian za usługę wyświadczoną jej odbiorcy.

W konsekwencji należy stwierdzić, że aby uznać dane świadczenie za świadczenie odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a beneficjentem, i w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Tym samym, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść.

W niniejszej sprawie Zainteresowany będący stroną postępowania jest osobą fizyczną prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą i czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Zainteresowany będący stroną postępowania zawarł przedwstępną umowę zakupu nieruchomości ze Spółką (Zainteresowanym niebędącym stroną postępowania), na podstawie której zobowiązał się kupić odkreśloną nieruchomość. W pierwotnej umowie nie zawarto zapisów w zakresie kar umownych za ewentualny brak zawarcia umowy przyrzeczonej. Powyższa transakcja nie doszła jednakże do skutku. Sprzedający i Kupujący za obopólnym porozumieniem zawartym przed notariuszem, postanowili rozwiązać umowę przedwstępną sprzedaży nieruchomości. Wobec rozwiązania umowy przedwstępnej Spółka zobowiązała się dokonać zwrotu kwoty zadatku na rzecz Zainteresowanego będącego stroną postępowania, a także uiścić kwotę 2.460.000,00 wraz z należnym podatkiem VAT, tytułem rekompensaty za brak zawarcia umowy przyrzeczonej sprzedaży (kara umowna). Zainteresowany wskazuje, że otrzymana rekompensata oraz zwrot zadatku stanowią jedyne świadczenia, które otrzymał w związku z rozwiązaniem umowy przedwstępnej. Takie zapisy w porozumieniu stanowiły modyfikację zapisów umowy przedwstępnej. Strony porozumienia wyraziły obopólną zgodę na tego rodzaju modyfikację.

W związku z powyższym opisem sprawy Zainteresowani powzięli wątpliwość, czy w związku z zawarciem porozumienia otrzymana przez Zainteresowanego będącego stroną postępowania kwota podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W odniesieniu do powyższych wątpliwości należy wskazać, że przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest określenie, czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone.

Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy przy tym podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało – jako usługa – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Kwestie odszkodowań, jak i kar umownych z tytułu niewywiązania się z warunków umowy regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740). Odszkodowanie jest zapłatą za wyrządzone szkody, poniesione przez kogoś straty.

Zgodnie z art. 361 § 1 i 2 Kodeksu cywilnego, zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy, lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Na gruncie prawa cywilnego odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto między zdarzeniem a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy.

Zgodnie z art. 471 Kodeksu cywilnego, dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W świetle wyżej przytoczonych przepisów, na gruncie stosunków cywilnoprawnych szkoda polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika, istnienia adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania. Istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie, lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczenie w zamian za wynagrodzenie – co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. Zapłata taka nie jest też związana z zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji.

Ustalanie statusu wypłacanej rekompensaty, jako podlegającej bądź niepodlegającej opodatkowaniu VAT, należy więc oceniać w kontekście związku z konkretnym świadczeniem. TSUE w sprawie o sygnaturze C-277/05 Societe Thermale D`Eugenie - Les - Bains stwierdził, że: „Artykuły 2 ust. 1 i 6 ust. 1 Szóstej Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, powinny być interpretowane w ten sposób, że kwoty zapłacone tytułem zadatku w ramach umów dotyczących świadczenia usług hotelarskich podlegających podatkowi VAT, w przypadku, gdy klient skorzysta z uprawnienia do odwołania rezerwacji, a kwoty te są zatrzymywane przez przedsiębiorstwo hotelarskie, należy uznać za odszkodowanie ryczałtowe płacone w celu naprawienia szkody poniesionej w następstwie niewykonania umowy przez klienta, bez bezpośredniego związku z jakąkolwiek odpłatnie świadczoną usługą, które jako takie nie podlega opodatkowaniu”.

Zagadnienie dotyczące kar umownych regulują przepisy Działu II „Skutki niewykonania zobowiązań” ustawy Kodeks cywilny.

I tak, zgodnie z art. 483 § 1 Kodeksu cywilnego, można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna).

Przepis art. 483 Kodeksu cywilnego jest bezwzględnie obowiązującym przepisem prawa, tzn. kary umowne mogą być wyłącznie sankcją za niewykonanie lub niewłaściwe wykonanie zobowiązań niepieniężnych. Odstąpienie od umowy stanowi realizację uprawnień związanych z określonymi wypadkami niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązań z umów wzajemnych i skuteczne odstąpienie od umowy stanowi w pewnym sensie potwierdzenie, że istotnie miał miejsce przypadek niewykonania lub nienależytego wykonania umowy przez drugą stronę.

Z cyt. wyżej art. 483 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, że kara umowna jest dodatkowym zastrzeżeniem umownym, wprowadzanym do umowy w ramach swobody kontraktowania, mającym na celu wzmocnienie skuteczności więzi powstałej między stronami w wyniku zawartej przez nie umowy i służy realnemu wykonaniu zobowiązań. Przewidziany umową obowiązek zapłaty kary umownej ma w stosunku do zasadniczego obowiązku dłużnika wynikającego z tej umowy charakter uboczny (akcesoryjny).

Mając na uwadze powyższe regulacje prawne należy wskazać, że kary umowne mogą być wyłącznie sankcją za niewykonanie lub niewłaściwe wykonanie zobowiązań. Zastrzeżenie kary umownej można zatem traktować jako formę uproszczenia redakcji warunków umowy, która pozwala na przyjęcie przez strony, że wypadki niewykonania lub nienależytego wykonania umowy, stanowią jednocześnie podstawę do domagania się zapłaty kary umownej.

Trzeba zaznaczyć, że bez znaczenia pozostaje nazwa danej płatności. Istotnym jest natomiast, czy stanowi ona zapłatę za konkretne świadczenie czy też jest odszkodowaniem w znaczeniu wyżej opisanym.

Jeżeli płatności o charakterze odszkodowawczym nie będą miały bezpośredniego związku z żadną czynnością, mającą charakter świadczenia ze strony podmiotu zobowiązanego, wówczas kwota otrzymanych odszkodowań nie będzie mieściła się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy i jako taka nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem.

Odwołując się zatem do art. 361 i art. 471 Kodeksu cywilnego należy stwierdzić, że istotą odszkodowań nie jest płatność za świadczenie, lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie występuje świadczenie w zamian za wynagrodzenie, a zatem otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. Zapłata ta nie jest też związana z zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji.

Także w przypadku, gdy odszkodowanie wynika z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, jego istota sprowadza się do naprawienia wyrządzonej w związku z tym szkody. Innymi słowy, przesłanką odszkodowania przewidzianego w art. 471 Kodeksu cywilnego jest nie samo niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania, a spowodowanie tym szkody w rozumieniu art. 361 § 2 Kodeksu cywilnego.

Uwzględniając powyższe przepisy w kontekście okoliczności sprawy przedstawionych we wniosku stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące szkody czy kar umownych nie mają zastosowania, gdyż przepisy art. 361 Kodeksu cywilnego dotyczą szkody wyrządzonej na majątku, a art. 471 Kodeksu cywilnego dotyczy szkody z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania umowy – a z takimi przypadkami nie mamy do czynienia w opisanej sytuacji.

Z opisu sprawy wynika bowiem, że Zainteresowany będący stroną postępowania zawarł przedwstępną umowę zakupu nieruchomości ze Spółką, na podstawie której zobowiązał się kupić odkreśloną nieruchomość. W pierwotnej umowie nie zawarto zapisów w zakresie kar umownych za ewentualny brak zawarcia umowy przyrzeczonej. Powyższa transakcja nie doszła jednakże do skutku. Spółka - Sprzedający i Zainteresowany będący stroną postępowania - Kupujący za obopólnym porozumieniem zawartym przed notariuszem, postanowili rozwiązać umowę przedwstępną sprzedaży nieruchomości. Wobec rozwiązania umowy przedwstępnej Spółka zobowiązała się dokonać zwrotu kwoty zadatku na rzecz Zainteresowanego będącego stroną postępowania, a także uiścić kwotę, tytułem rekompensaty za brak zawarcia umowy przyrzeczonej sprzedaży. Takie zapisy w porozumieniu stanowiły modyfikację zapisów umowy przedwstępnej. Strony porozumienia wyraziły obopólną zgodę na tego rodzaju modyfikację.

Zainteresowany będący stroną postępowania zawarł tym samym z Spółką odrębną umowę (porozumienie) w zakresie kompensowania skutków niezrealizowania zapisów umowy przyrzeczonej. W związku z tym należy przyjąć, że zawierając porozumienie Zainteresowany będący stroną postępowania oraz Spółka, z tytułu nie zawarcia umowy sprzedaży przewidzieli dodatkowe świadczenie pieniężne na rzecz Zainteresowanego będącego stroną postępowania, które nie było określone w umowie podstawowej.

Z przedstawionych we wniosku okoliczności wynika, iż w rozpatrywanym przypadku mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczenie w zamian za wynagrodzenie określone w odrębnej umowie - porozumieniu. Jak stwierdzono wyżej, świadczeniem jest każde zachowanie polegające na działaniu, zaniechaniu działania lub znoszeniu (tolerowaniu) określonej sytuacji lub stanu rzeczy.

Jak wynika z okoliczności sprawy, otrzymane kary stanowią należność wynikającą wprost z łączącego Zainteresowanego będącego stroną postępowania i Spółkę stosunku zobowiązaniowego, w tym zwrot określonych kwot pieniężnych. Natomiast samo określenie przez Strony należnych należności jako kary umowne czy rekompensata nie zmienia faktycznego ich charakteru. Zatem, wypłatę określonej w umowie kwoty pieniężnej przez Spółkę należy traktować jako zapłatę za wykonywane przez Zainteresowanego będącego stroną postępowania świadczenie na rzecz drugiej strony, co wypełnia wskazaną przesłankę uznania za usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy. Należy zwrócić uwagę, że w przypadku opisanym we wniosku możemy wskazać konkretnego beneficjenta tej usługi – Spółkę, który w związku z zaistnieniem określonych okoliczności - w zamian za odstąpienie od umowy kupna-sprzedaży - jest zobowiązany do wypłaty ustalonego w umowie wynagrodzenia.

W konsekwencji należy stwierdzić, że przedmiotowe wynagrodzenie wypłacone Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania stanowi wynagrodzenie za odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, wynikające wprost z zawartej między Stronami ugody - porozumienia.

Podsumowując, w analizowanej sprawie uregulowanie przez Spółkę na rzecz Zainteresowanego kwoty opisanej powyżej w porozumieniu zawartym w dniu 13 listopada 2020 r. nie spełnia funkcji odszkodowawczej i mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy jako odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i w konsekwencji podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Przechodząc do dokumentowania otrzymanego wynagrodzenia, należy stwierdzić, że zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Z powyższych przepisów wynika, że faktury są dokumentami sformalizowanymi i muszą być wystawione zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa krajowego w tym względzie. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi, jeżeli odzwierciedla ona w sposób prawidłowy zdarzenie gospodarcze. Faktura potwierdza zaistniałe zdarzenia gospodarcze, a jej elementy formalne wymagane przez art. 106e ust. 1 ustawy mają znaczenie dowodowe.

W konsekwencji wcześniejszych rozważań i stwierdzenia, że otrzymane przez Zainteresowanego wynagrodzenie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy jako odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i w konsekwencji podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, to należy wskazać, że Zainteresowany będący stroną postępowania jest zobowiązany do wstawienia faktury dokumentującej tą czynność, ponieważ – jak wynika z powołanego wyżej przepisu z art. 106b ust. 1 ustawy – faktury są dowodem dokumentującym sprzedaż.

Wobec powyższego stanowisko Zainteresowanych należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Zainteresowanych i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanych. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej– rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowani ponoszą ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Zainteresowanych w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin