2021.01.08 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.614.2020.1.JO
z 8 stycznia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 października 2020 r. (data wpływu 14 października 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce oraz miejsca opodatkowania świadczonych usług logistycznych przez Usługodawcę – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 października 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce oraz miejsca opodatkowania świadczonych usług logistycznych przez Usługodawcę.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

A. Limited (dalej: Spółka, Wnioskodawca) posiada siedzibę działalności gospodarczej na terytorium Wielkiej Brytanii. Spółka jest zarejestrowana jako czynny podatnik VAT w Polsce. Spółka jest również zarejestrowana na potrzeby podatku od wartości dodanej w Wielkiej Brytanii. Spółka jest spółką-córką tureckej spółki X. A.S.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie dystrybucji materiałów do pakowania (dalej: Towary) na terytorium Europy. Obecnie, w Wielkiej Brytanii, Spółka zatrudnia jednego pracownika, nie posiada własnych nieruchomości ani środków trwałych. Dysponuje majątkiem niezbędnym do realizacji działalności gospodarczej na podstawie umów najmu, leasingu lub umów o podobnym charakterze.

Towary, które dystrybuuje Spółka na terytorium Europy, są produkowane w Turcji przez spółkę-matkę Wnioskodawcy. Towary te są kupowane przez Spółkę od spółki-matki, a następnie dystrybuowane na terytorium Europy.

Zakres działalności Spółki na terytorium Polski

Spółka kupuje Towary od spółki-matki i dokonuje ich importu na terytorium Polski. Następnie, Spółka sprzedaje Towary na rzecz klientów na terytorium Europy (przede wszystkim na terytorium Słowacji). W ostatnim kwartale 2018 roku, Spółka rozpoczęła również sprzedaż Towarów do polskiego kontrahenta.

Z uwagi na opisany powyżej model transakcji obowiązujący w grupie kapitałowej, do której należy Spółka (import Towarów z Turcji do Polski oraz sprzedaż Towarów z Polski do klientów na terytorium Europy), Spółka zawarła umowę na świadczenie usług logistycznych (dalej: Umowa) z polską spółką B. Sp. z o.o. (dalej: Usługodawca). Umowa została zawarta dnia 6 lipca 2009 roku, na określony okres trwający od dnia 6 lipca do dnia 31 grudnia 2009 r. Okres obowiązywania Umowy (o ile jedna lub obie strony Umowy nie postanowią o jej zakończeniu) przedłuża się automatycznie w ostatnim dniu danego roku na kolejny rok kalendarzowy (poczynając od dnia 31 grudnia 2009 r ).

Umowa obejmuje świadczenie przez Usługodawcę usług logistycznych na rzecz Spółki na podstawie składanych przez nią zamówień.

Usługi logistyczne świadczone przez Usługodawcę na rzecz Spółki obejmują:

dokonywanie odpraw celnych Towarów importowanych z Turcji (na dodatkowe zlecenie Spółki, na podstawie dostarczonych dokumentów),

organizację transportu Towarów do / z magazynu Usługodawcy w (…) (na dodatkowe zlecenie Spółki),

przyjęcie Towarów do magazynu Usługodawcy, w tym rozładunek Towarów ze środków transportu oraz wykonanie wszelkich formalnych i technicznych działań związanych z ich przyjęciem do magazynu,

kontrola w zakresie jakościowym oraz ilościowym stanu Towarów, dostarczonych do magazynu Usługodawcy,

wykonywanie czynności związanych z zachowaniem praw Spółki wobec dostawców, przywożących Towary do magazynu Usługodawcy (tj. m. in. zgłaszanie zastrzeżeń do listów przewozowych w sytuacji niedoborów lub uszkodzeń, w celu umożliwienia dochodzenia ewentualnych roszczeń przez Spółkę),

umieszczenie i przechowywanie Towarów w magazynie z zapewnieniem ich odpowiedniej ochrony,

wyznaczenie osób odpowiedzialnych za kontakt ze Spółką dla celów wymiany informacji niezbędnych dla odpowiedniej realizacji Umowy,

doradzanie Wnioskodawcy w zakresie wykorzystania najlepszych logistycznych rozwiązań, możliwych do wdrożenia przy realizacji Umowy,

informowanie Spółki bezzwłocznie o wszelkich przeszkodach w wykonaniu Umowy,

dokonywanie inwentaryzacji Towarów przechowywanych w magazynie, na koniec każdego roku finansowego (sposób przeprowadzenia inwentaryzacji powinien być każdorazowo konsultowany ze Spółką).

Usługodawca ma obowiązek wykonywania świadczonych przez siebie usług z należytą starannością oraz jest w całości odpowiedzialny za niewykonanie lub nienależyte wykonanie usług określonych w Umowie. Usługodawca ma wyłączne prawo wyboru metod, sposobów, procesów, systemów logistycznych w celu realizacji usług określonych w Umowie.

Dyrektor magazynu Usługodawcy jest bezpośrednio odpowiedzialny za przebieg procesu przyjęcia towarów do magazynu oraz ich wydawania z magazynu, jak również za odpowiedni nadzór nad przebiegiem tych procesów. Kierownik operacyjny magazynu Usługodawcy odpowiada za organizację prac operacyjnych oraz nadzór nad ich przebiegiem. Pracownik administracyjny Usługodawcy nadzoruje przepływ towarów przy pomocy systemów informatycznych.

Towary przechowywane w magazynie Usługodawcy, przez cały okres magazynowania, pozostają własnością Spółki, wobec czego Spółka odpowiada za ich fizyczną, chemiczną oraz organiczną strukturę. Spółka jest również odpowiedzialna za błędy oraz opóźnienia w udostępnianiu niezbędnych informacji Usługodawcy oraz za uszkodzenia i straty spowodowane defektami Towarów, jak również nieodpowiednimi lub niekompletnymi instrukcjami i informacjami przekazywanymi Usługodawcy.

Wnioskodawca - przez cały okres magazynowania Towarów w magazynie Usługodawcy - nie ma swobodnego dostępu do magazynu, w tym do części magazynowej, w której przechowywane są Towary Spółki. Usługodawca nie ma obowiązku wydzielenia określonej części magazynowej na rzecz Wnioskodawcy (w celu magazynowania Towarów Wnioskodawcy).

Wnioskodawca ma, zgodnie z Umową, prawo do wydawania opinii w zakresie wypełniania obowiązków przez Usługodawcę, jednakże nie jest uprawniony do narzucania Usługodawcy sposobu działania, metod pracy czy stosowanych systemów. W szczególności, Wnioskodawca nie ma prawa do wydawania poleceń pracownikom Usługodawcy.

Usługodawca nie organizuje i nie realizuje procesu sprzedaży Towarów Wnioskodawcy, nie zachęca potencjalnych klientów do ich zakupu, nie prowadzi działań marketingowych, reklamowych, handlowych na rzecz Spółki, ani nie podejmuje żadnych innych czynności na rzecz Spółki nakierowanych na zwiększenie rynku zbytu dla Towarów oferowanych przez Spółkę.

Za wszystkie czynności związane z procesem sprzedaży Towarów takie jak:

reklama, marketing, kontakt z klientami;

akceptacja zamówień od klientów;

organizacja transportu Towarów do klientów;

rozpatrywanie zażaleń i reklamacji (akceptacja i ewidencja ew. reklamacji od klientów; w przypadku uznania przez Spółkę reklamacji od klienta, Towary uszkodzone, niedostatecznej jakości zostają zniszczone w miejscu, w którym znajduje się klient, nie wracają fizycznie do Spółki);

inne czynności związane z procesem sprzedaży Towarów;

- odpowiedzialna jest wyłącznie Spółka.

Spółka nie zatrudnia żadnych pracowników w Polsce, ani na podstawie umowy o pracę ani na podstawie innych rodzajów umów, w tym umów cywilnoprawnych. Spółka zatrudnia obecnie jednego pracownika w Wielkiej Brytanii, jednak pracownik ten nie jest oddelegowywany do Polski, nie odbywa również podróży służbowych do Polski. Spółka nie posiada zatem w Polsce żadnego personelu, w tym zarządu. Spółka, za wyjątkiem posiadanych Towarów, nie dysponuje żadnym innym prawem do ruchomości bądź nieruchomości zlokalizowanych na terytorium Polski. Spółka nie posiada stałego biura, ani stałego adresu na terytorium Polski.

Spółka nie dokonuje w Polsce żadnych zakupów towarów i usług oprócz ww. usług logistycznych nabywanych od Usługodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy Spółka posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium Polski?
Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, że nabywane przez nią od Usługodawcy usługi logistyczne powinny być opodatkowane zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, tj. w państwie siedziby Spółki (tj. w Wielkiej Brytanii)?
Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, że Usługodawca powinien wystawiać na jej rzecz faktury za świadczone usługi logistyczne bez wskazywania na tych fakturach polskiego podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie posiada on na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. W konsekwencji, nabywane przez Wnioskodawcę od Usługodawcy usługi logistyczne powinny być opodatkowane zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, tj. w państwie siedziby działalności gospodarczej Spółki, tj. w Wielkiej Brytanii. W związku z powyższym, Usługodawca powinien wystawiać na rzecz Wnioskodawcy faktury za świadczone usługi logistyczne bez wskazywania na tych fakturach polskiego podatku od towarów i usług.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy o VAT.

Na podstawie zaś art. 28b ust. 2 ustawy o VAT, w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Ustawa o VAT oraz przepisy wykonawcze do ustawy o VAT nie definiują pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”. Termin ten został jednak zdefiniowany w Rozporządzeniu wykonawczym UE, którego przepisy stosuje się bezpośrednio we wszystkich państwach członkowskich Unii Europejskiej (nie wymagają implementacji do prawa krajowego).

Zgodnie z art. 11 ust. 1 Rozporządzenia Wykonawczego, na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE (dyrektywa Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, Dz. U. L. 347 z dnia 11 grudnia 2006 r., dalej „Dyrektywa VAT”) pod pojęciem „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” należy rozumieć dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, (...) które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”.

Definicja stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej zawarta w Rozporządzeniu Wykonawczym UE stanowi, w istocie, odzwierciedlenie ugruntowanego stanowiska prezentowanego w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE), co wyraźnie zostało podkreślone w pkt 14 preambuły do Rozporządzenia Wykonawczego UE, zgodnie z którym wyjaśnienie pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej powinno uwzględniać orzecznictwo TSUE. Ponadto, dla stosowania w praktyce pojęć zdefiniowanych w Rozporządzeniu Wykonawczym UE wskazane jest stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów.

Nie ulega zatem wątpliwości, że dla zdefiniowania pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” niezbędne jest odwołanie się do dorobku orzeczniczego TSUE, który wielokrotnie orzekał w tej kwestii. W szczególności należy wskazać na wyroki z dnia: 4 lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-AItstadt (C-168/84); 2 maja 1996 w sprawie Faaborg-Gelting Linien A/S przeciwko Finanzamt Flensburg (C-231/94); 7 maja 1998 r. w sprawie Lease Plan Luxembourg SA przeciwko Belgii (C-390/96); 17 lipca 1997 r. w sprawie ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grotę Ondernemingen Amsterdam (C-190/95); 12 maja 2005 r. w sprawie RAL (Channel Islands) Ltd i in. przeciwko Commissioners of Customs Excise (C- 452/03); 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern (C-73/06) czy z dnia 16 października 2014 r. w sprawie Welmory sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Gdańsku (C-605/12).

Zgodnie ze wskazówkami TSUE zawartymi w wyroku z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-AItstadt (168/84), aby miejsce, w którym podatnik wykonuje działalność gospodarczą można było uznać za stałe miejsce prowadzenia działalności, muszą być łącznie spełnione następujące przesłanki: (i) miejsce to musi się charakteryzować pewną minimalną skalą działalności oraz (ii) muszą być w nim stale obecne zasoby ludzkie oraz techniczne konieczne do wykonywania działalności.

Podobnie orzekł TSUE w wyroku z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg przeciwko Bundeszentralamt ftir Steuern, sygn. (C-73/06) - TSUE wskazał, iż „zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług. (...) Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny.”

W wyroku z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grotę Ondernemingen Amsterdam (C-190/95), w którym TSUE stwierdził, iż przedsiębiorstwo, które nie posiada w państwie członkowskim ani własnego personelu, ani struktury organizacyjnej, która cechuje się wystarczającym stopniem trwałości, aby zapewnić ramy, w których mogłyby być zawierane umowy i podejmowane decyzje w zakresie zarządzania, nie może być uznane za posiadające stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie.

Kolejnym przykładem jest także wyrok z dnia 16 października 2014 roku w sprawie Welmory sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Gdańsku (C-605/12), gdzie TSUE wskazał, że „(...) podatnik mający siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, który korzysta z usług świadczonych przez drugiego podatnika mającego siedzibę w innym państwie członkowskim, powinien być uważany za posiadającego w tym innym państwie członkowskim „stałe miejsce prowadzenia działalności” w rozumieniu art. 44 dyrektywy VAT, w celu określenia miejsca opodatkowania tych usług, jeżeli to stałe miejsce charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór usług i wykorzystywanie ich do celów jego działalności gospodarczej (...)”.

Uwzględniając regulacje zawarte w Rozporządzeniu Wykonawczym, a także tezy prezentowane w przytoczonym powyżej orzecznictwie TSUE, stwierdzić należy, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności, gdy spełnione zostaną następujące warunki:

miejsce działalności charakteryzuje się odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego oraz technicznego, aby umożliwić odbiór nabywanych usług i wykorzystanie ich dla potrzeb tego miejsca prowadzenia działalności lub świadczenie usług (prowadzenie działalności gospodarczej) z tego miejsca;

miejsce charakteryzuje się określonym poziomem stałości, czyli podatnik ma zamiar prowadzenia działalności w tym miejscu w dłuższym okresie;

działalność prowadzona w tym miejscu jest działalnością niezależną w stosunku do działalności głównej (miejsce charakteryzuje niezależność decyzyjna).

W orzecznictwie TSUE podnosi się, że powyższe kryteria muszą zostać spełnione łącznie. W przypadku, gdy którekolwiek z nich nie zostanie spełnione, nie będzie można uznać, iż powstało stałe miejsce prowadzenia działalności.

Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w interpretacjach polskich organów podatkowych i sądów administracyjnych, przykładowo potwierdził je Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 15 czerwca 2015 r. sygn. IPPP3/4512-392/15-3/JF, uznając następujące stanowisko za prawidłowe „należy podkreślić konieczność łącznego spełnienia przesłanek istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie stałości, niezależności oraz obecności w Polsce odpowiedniego zaplecza technicznego i ludzkiego. W związku z tym, jeśli wszystkie wymienione powyżej przesłanki nie zostaną spełnione łącznie, nie dojdzie do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.”

Teza ta znajduje swoje odzwierciedlenie w orzecznictwie sądów administracyjnych, w tym w wyroku z dnia 5 czerwca 2013 r. o sygn. akt III SA/Wa 3334/12, w którym Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził, że: „Skoro zatem co najmniej dwóch wymienionych elementów konstrukcyjnych pojęcia stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w niniejszej sprawie zabrakło, to stanowisko Spółki, iż w opisanych okolicznościach nie będzie ona posiadać w Polsce takiego, stałego miejsca, było prawidłowe”.

Odnosząc wymienione i opisane wyżej przesłanki stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej do opisanego w niniejszym wniosku stanu faktycznego, Spółka stoi na stanowisku, iż nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Nie zostały bowiem spełnione łącznie warunki zaistnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

W pierwszej kolejności należy podkreślić, że działalność Spółki na terytorium Polski nie charakteryzuje się odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego oraz technicznego, aby umożliwić odbiór nabywanych usług i wykorzystanie ich dla potrzeb tego miejsca prowadzenia działalności lub świadczenie usług (prowadzenie działalności gospodarczej) z tego miejsca.

Spółka nie posiada w Polsce żadnego personelu, w tym zarządu. Spółka, za wyjątkiem posiadanych Towarów, nie dysponuje żadnym innym prawem do ruchomości bądź nieruchomości zlokalizowanej na terytorium Polski. Spółka nie posiada biura, ani stałego adresu na terytorium Polski. Żaden z pracowników (czy współpracowników) Spółki nie ma swobodnego dostępu do magazynu Usługodawcy, w tym do części magazynowej, w której przechowywane są Towary Spółki. Usługodawca nie jest nawet zobowiązany do wyodrębnienia części swojego magazynu na potrzeby magazynowania Towarów Spółki. Spółka ma, zgodnie z Umową, prawo do wydawania opinii w zakresie wypełniania obowiązków przez Usługodawcę, jednakże nie jest ona uprawniona do narzucania Usługodawcy sposobu działania, metod pracy czy stosowanych systemów, przy realizacji usług logistycznych. Usługodawca w pełni samodzielnie decyduje o metodach, sposobach, systemach realizacji usług logistycznych na rzecz Spółki. Spółka nie ma prawa do wydawania jakichkolwiek poleceń pracownikom Usługodawcy.

Spółka nie prowadzi w Polsce działalności gospodarczej niezależnej w stosunku do głównej działalności prowadzonej w Wielkiej Brytanii. Podpisanie Umowy z Usługodawcą wynika zasadniczo z modelu transakcji, który obowiązuje w całej grupie kapitałowej, do której należy Spółka i ma na celu umożliwienie rozszerzenia głównej działalności Spółki prowadzonej w Wielkiej Brytanii, polegającej na dystrybucji materiałów do pakowania (Towarów), na inne rynki geograficzne. Usługi logistyczne nabywane przez Spółkę od Usługodawcy mają charakter pomocniczy oraz wspierający względem głównej działalności Spółki.

Zgodnie z zasadą ogólną dotyczącą miejsca świadczenia usług na rzecz podatnika, określoną w art. 28b ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej.

W konsekwencji powyższego, zdaniem Spółki nabywane przez nią od Usługodawcy na mocy Umowy usługi logistyczne powinny być opodatkowane zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, tj. w państwie siedziby Spółki, tj. w Wielkiej Brytanii.

Zdaniem Spółki, Usługodawca powinien zatem wystawiać na jej rzecz faktury za świadczone usługi logistyczne bez wskazania kwot polskiego podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106 z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z opisu sprawy wynika, że Spółka, Wnioskodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej na terytorium Wielkiej Brytanii. Spółka jest zarejestrowana jako czynny podatnik VAT w Polsce. Spółka jest również zarejestrowana na potrzeby podatku od wartości dodanej w Wielkiej Brytanii. Spółka jest spółką-córką tureckej spółki X. A.S. Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie dystrybucji materiałów do pakowania (Towary) na terytorium Europy. Obecnie, w Wielkiej Brytanii, Spółka zatrudnia jednego pracownika, nie posiada własnych nieruchomości ani środków trwałych. Dysponuje majątkiem niezbędnym do realizacji działalności gospodarczej na podstawie umów najmu, leasingu lub umów o podobnym charakterze. Towary, które dystrybuuje Spółka na terytorium Europy, są produkowane w Turcji przez spółkę-matkę Wnioskodawcy. Towary te są kupowane przez Spółkę od spółki-matki, a następnie dystrybuowane na terytorium Europy. Spółka kupuje Towary od spółki-matki i dokonuje ich importu na terytorium Polski. Następnie, Spółka sprzedaje Towary na rzecz klientów na terytorium Europy (przede wszystkim na terytorium Słowacji). W ostatnim kwartale 2018 roku, Spółka rozpoczęła również sprzedaż Towarów do polskiego kontrahenta. Z uwagi na opisany powyżej model transakcji obowiązujący w grupie kapitałowej, do której należy Spółka (import Towarów z Turcji do Polski oraz sprzedaż Towarów z Polski do klientów na terytorium Europy), Spółka zawarła umowę na świadczenie usług logistycznych (dalej: Umowa) z polską spółką G. Sp. z o.o. (dalej: Usługodawca). Umowa została zawarta dnia 6 lipca 2009 roku, na określony okres trwający od dnia 6 lipca do dnia 31 grudnia 2009 r. Okres obowiązywania Umowy (o ile jedna lub obie strony Umowy nie postanowią o jej zakończeniu) przedłuża się automatycznie w ostatnim dniu danego roku na kolejny rok kalendarzowy (poczynając od dnia 31 grudnia 2009 r ). Umowa obejmuje świadczenie przez Usługodawcę usług logistycznych na rzecz Spółki na podstawie składanych przez nią zamówień.

Przedmiotem wątpliwości w pierwszej kolejności jest ustalenie, czy Wnioskodawca posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej dla celów podatku VAT.

Odnosząc się do przedmiotowej kwestii należy wskazać, że dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w Rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, stosowanego w tym zakresie od dnia 1 lipca 2011 r. zwanego dalej „rozporządzeniem”.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia, na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia, na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;
począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;
do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;
art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.

Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 11 ust. 3 rozporządzenia).

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia, na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić, jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg -Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Jednocześnie, przy określaniu stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, konieczność odwołania się do wyroków TSUE, wielokrotnie podkreślały polskie sądy administracyjne. Przykładowo, NSA w wyroku z dnia 16 lutego 2015 r., sygn. akt I FSK 2004/13, odwołując się do wyroku TSUE C-260/95 stwierdził, że wszelkie zasoby wykorzystywane przez potencjalne stałe miejsce prowadzenia działalności, w tym również zasoby techniczne, nie muszą być własnością podatnika. W ocenie NSA, podatnik może więc „stworzyć” wymaganą strukturę, opierając się na wynajmie, dzierżawie i innych podobnych formach.

Z kolei, WSA w Olsztynie w wyroku z dnia 30 września 2009 r., sygn. akt I SA/Ol 563/09 stwierdził, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na terytorium kraju infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany i ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Podobnie, tezy zawarte w wyrokach WSA sygn. akt III SA/Wa 3332/14 i III SA/Wa 3741/14 uwzględniające dorobek orzeczniczy TSUE, są pomocne dla analizy kwestii określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Z uwagi na ww. definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych
w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”.

Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny.

Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności, w ocenie tut. Organu, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności, aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również, aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie swój personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Co istotne, do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne, aby podatnik dysponował personelem, który jest u niego zatrudniony i zapleczem technicznym, które jest jego własnością. Wystarczy, że podmiot korzysta zarówno z zaplecza personalnego jak i technicznego innych podmiotów, tak, że umożliwia mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności. Niezbędna jest jedynie struktura organizacyjna konieczna do prowadzenia danego rodzaju działalności, natomiast zasoby ludzkie niezbędne do jej wykonywania mogą być pozyskiwane z zasobów zewnętrznych. Również zasoby techniczne nie muszą należeć do podatnika (tzn. być jego własnością). Wystarczające jest bowiem ich wynajęcie czy też zapewnienie w inny sposób.

Analizując powołane powyżej przepisy prawa podatkowego oraz biorąc pod uwagę okoliczności rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że działalność Wnioskodawcy realizowana w Polsce spełnia przesłanki do uznania jej za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, bowiem cechuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego oraz technicznego.

W przedmiotowej sprawie prowadzenie działalności w Polsce wynika z długotrwałego posiadania przez Wnioskodawcę w Polsce wystarczających zasobów osobowych oraz technicznych niezbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnienia pewnej minimalnej skali działalność gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność Wnioskodawcy w Polsce nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa Wnioskodawcy. Jak wskazano Spółka prowadzi działalność w zakresie dystrybucji materiałów do pakowania (Towary) na terytorium Europy. Towary są kupowane od spółki-matki w Turcji, następnie Spółka dokonuje ich importu na terytorium Polski, które są następnie sprzedawane na rzecz klientów na terytorium Europy, w tym na rzecz polskiego kontrahenta (od ostatniego kwartału 2018 r). Natomiast na terytorium Polski Wnioskodawca odpowiednio zorganizował zaplecze osobowe i techniczne, wykorzystując zasoby należące do podmiotów trzecich (Usługodawcy), w sposób umożliwiający prowadzenie w sposób stały części działalności na terytorium Polski. Spółka poprzez zawartą umowę o świadczenie usług logistycznych z Usługodawcą jest w stanie w sposób samodzielny prowadzić działalność w Polsce. Spółka poprzez zawartą Umowę zapewnia usługi logistyczne dotyczące przechowywania Towarów w magazynie na terytorium Polski, z którego to magazynu Towary będą sprzedawane do klientów na terytorium Europy, w tym do polskiego kontrahenta. Usługi logistyczne świadczone przez Usługodawcę na rzecz Spółki obejmują: dokonywanie odpraw celnych Towarów importowanych z Turcji (na dodatkowe zlecenie Spółki, na podstawie dostarczonych dokumentów), organizację transportu Towarów do / z magazynu Usługodawcy w (…) (na dodatkowe zlecenie Spółki), przyjęcie Towarów do magazynu Usługodawcy, w tym rozładunek Towarów ze środków transportu oraz wykonanie wszelkich formalnych i technicznych działań związanych z ich przyjęciem do magazynu, kontrolę w zakresie jakościowym oraz ilościowym stanu Towarów, dostarczonych do magazynu Usługodawcy, wykonywanie czynności związanych z zachowaniem praw Spółki wobec dostawców, przywożących Towary do magazynu Usługodawcy (tj. m. in. zgłaszanie zastrzeżeń do listów przewozowych w sytuacji niedoborów lub uszkodzeń, w celu umożliwienia dochodzenia ewentualnych roszczeń przez Spółkę), umieszczenie i przechowywanie Towarów w magazynie z zapewnieniem ich odpowiedniej ochrony, wyznaczenie osób odpowiedzialnych za kontakt ze Spółką dla celów wymiany informacji niezbędnych dla odpowiedniej realizacji Umowy, doradzanie Wnioskodawcy w zakresie wykorzystania najlepszych logistycznych rozwiązań, możliwych do wdrożenia przy realizacji Umowy, informowanie Spółki bezzwłocznie o wszelkich przeszkodach w wykonaniu Umowy, dokonywanie inwentaryzacji Towarów przechowywanych w magazynie, na koniec każdego roku finansowego (sposób przeprowadzenia inwentaryzacji powinien być każdorazowo konsultowany ze Spółką). Zatem Spółka na terytorium Polski zapewnia obsługę sprzedawanych Towarów. Tym samym, cechy i skala posiadanego w kraju zaplecza personalnego i technicznego (mimo, że nie należy bezpośrednio do Spółki) umożliwiają Spółce w sposób stały prowadzenie działalności gospodarczej na terytorium Polski. Spółka tak zorganizowała swoją działalność na terytorium Polski poprzez zawarcie umowy z Usługodawcą, że ponad wszelka wątpliwość należy uznać że posiada na terytorium kraju stałe miejsce prowadzenia działalności. Niezbędna infrastruktura do nabywania i dostawy Towarów na rzecz kontrahentów - udostępniana przez Usługodawcę - pozwala Wnioskodawcy na prowadzenia na terenie Polski działalności gospodarczej w zakresie dystrybucji Towarów.

Dyrektor magazynu Usługodawcy jest bezpośrednio odpowiedzialny za przebieg procesu przyjęcia towarów do magazynu oraz ich wydawanie z magazynu oraz za odpowiedni nadzór na przebiegiem tych procesów. Takie zorganizowanie procesu dystrybucji prowadzi do uznania że Wnioskodawca poprzez posłużenie się Usługodawcą korzysta z osobowo-rzeczowej struktury tego podmiotu w sposób powtarzalny i nieprzemijający.

Jak już wskazano, do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, o ile dostępność innego zaplecza jest porównywalna do dostępności zaplecza własnego (podatnikowi musi przysługiwać porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym). W analizowanym przypadku należy stwierdzić, że Wnioskodawca posiada kontrolę nad zapleczem personalnym i technicznym Usługodawcy. Co prawda, Wnioskodawca nie ma prawa do korzystania z określonej powierzchni magazynowej Usługodawcy ani nie sprawuje żadnej kontroli nad jego pracownikami Usługodawcy jednak tak zorganizował współpracę z Usługodawcą, że możliwe jest prowadzenie działalności gospodarczej w Polsce w oparciu o stworzoną strukturę personalną i techniczną. Zatem, chociaż formalnie Wnioskodawca nie posiada w Polsce własnych zasobów technicznych i personalnych, istotne jest ekonomiczne wykorzystanie ludzi i sprzętu Usługodawcy. Sytuacja ta jest podobna do realiów gospodarczych w zakresie korzystania przez podmioty krajowe z usług firm outsourcingowych, które także zapewniają odpowiedni personel i świadczą różnorodne usługi, bez konieczności zatrudniania własnych pracowników przez zleceniodawcę. Dla potrzeb działalności o charakterze handlowym (sprzedaż Towarów z magazynu położonego w Polce), jaką prowadzi Wnioskodawca, zasoby jakimi dysponuje pozwalają na przyjęcie, że Wnioskodawca de facto prowadzi działalność na terytorium Polski w sposób stały z wykorzystaniem infrastruktury i pracowników Usługodawcy świadczącego usługi logistyczne na rzecz Wnioskodawcy.

Ponadto okres na jaki została zawarta umowa na świadczenie usług logistycznych – na określony czas z możliwością automatycznego przedłużenia na kolejny rok kalendarzowy (poczynając od dnia 31 grudnia 2009 r.) - wskazuje na zamiar trwałego związania z danym miejscem, w którym prowadzona jest działalność. Stopień zaangażowania oraz okres w jakim prowadzona jest działalność na terytorium kraju jednoznacznie przesądza o stałym jej charakterze.

Tym samym, należy stwierdzić, że Wnioskodawca posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania ww. rozdziału:

ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Wskazany powyżej art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Jednakże w odniesieniu do pewnych kategorii usług, przepisy dotyczące podatku od towarów i usług wprowadzają szczególne regulacje dotyczące miejsca świadczenia. Jedną z takich kategorii są usługi związane z nieruchomościami.

I tak, według art. 28e ustawy – miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Ustawa nie zawiera definicji pojęcia „nieruchomość” oraz pojęcia „usługi związanej z nieruchomościami”. Niemniej jednak ustawodawca unijny wychodząc naprzeciw oczekiwaniom państw członkowskich wprowadził rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) nr 1042/2013 z dnia 7 października 2013 r. (Dz. Urz. UE L Nr 284 z 26.10.2013 r., s. 1) zmianę do rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1, z późn. zm.) – zwanego dalej rozporządzeniem 282/2011 – pojęcie „nieruchomość”, jak również wyjaśnił, na czym polegają „usługi związane z nieruchomościami”. Art. 13b, 31a i 31b rozporządzenia 282/2011 stosuje się od dnia 1 stycznia 2017 r. Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

W myśl art. 31a ust. 1 rozporządzenia 282/2011 – usługi związane z nieruchomościami, o których mowa w art. 47 dyrektywy 2006/112/WE, obejmują jedynie te usługi, które mają wystarczająco bezpośredni związek z daną nieruchomością. Usługi uważa się za mające wystarczająco bezpośredni związek z nieruchomością w następujących przypadkach:

gdy wywodzą się z nieruchomości, a dana nieruchomość stanowi element składowy usługi i jest elementem centralnym oraz niezbędnym z punktu widzenia świadczonych usług;
gdy są świadczone w odniesieniu do nieruchomości lub dla niej przeznaczone i mają na celu zmianę prawnego lub fizycznego stanu danej nieruchomości.

Jak stanowi art. 31a ust. 2 lit. h rozporządzenia 282/2011 – ustęp 1 obejmuje w szczególności wynajem lub wydzierżawianie nieruchomości inne niż opisane w ust. 3 lit. c), łącznie z przechowywaniem towarów w wyznaczonej do tego określonej części nieruchomości przeznaczonej do wyłącznego użytku przez usługobiorcę.

Natomiast zgodnie z art. 31a ust. 3 lit. b rozporządzenia 282/2011 – ustęp 1 nie ma zastosowania do przechowywania towarów na terenie nieruchomości, jeżeli żadna część nieruchomości nie jest przeznaczona do wyłącznego użytku przez usługobiorcę.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku okoliczności sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że w analizowanym przypadku opisana we wniosku usługa logistyczna świadczona na podstawie zawartej Umowy nie ma bezpośredniego związku z nieruchomością w rozumieniu art. 28e ustawy. W przedmiotowej sprawie świadczona przez Usługodawcę usługa logistyczna obejmuje: dokonywanie odpraw celnych Towarów importowanych z Turcji (na dodatkowe zlecenie Spółki, na podstawie dostarczonych dokumentów), organizację transportu Towarów do / z magazynu Usługodawcy w (…) (na dodatkowe zlecenie Spółki), przyjęcie Towarów do magazynu Usługodawcy, w tym rozładunek Towarów ze środków transportu oraz wykonanie wszelkich formalnych i technicznych działań związanych z ich przyjęciem do magazynu, kontrolę w zakresie jakościowym oraz ilościowym stanu Towarów, dostarczonych do magazynu Usługodawcy, wykonywanie czynności związanych z zachowaniem praw Spółki wobec dostawców, przywożących Towary do magazynu Usługodawcy (tj. m. in. zgłaszanie zastrzeżeń do listów przewozowych w sytuacji niedoborów lub uszkodzeń, w celu umożliwienia dochodzenia ewentualnych roszczeń przez Spółkę), umieszczenie i przechowywanie Towarów w magazynie z zapewnieniem ich odpowiedniej ochrony, wyznaczenie osób odpowiedzialnych za kontakt ze Spółką dla celów wymiany informacji niezbędnych dla odpowiedniej realizacji Umowy, doradzanie Wnioskodawcy w zakresie wykorzystania najlepszych logistycznych rozwiązań, możliwych do wdrożenia przy realizacji Umowy, informowanie Spółki bezzwłocznie o wszelkich przeszkodach w wykonaniu Umowy, dokonywanie inwentaryzacji Towarów przechowywanych w magazynie, na koniec każdego roku finansowego (sposób przeprowadzenia inwentaryzacji powinien być każdorazowo konsultowany ze Spółką. Ponadto, jak wskazał Wnioskodawca, przez cały okres magazynowania Towarów w magazynie Usługodawcy, nie ma swobodnego dostępu do magazyny, w tym do części magazynowej, w której przechowywane są Towary Spółki. Usługodawca nie ma obowiązku wydzielenia określonej części magazynowej na rzecz Wnioskodawcy (w celu magazynowania Towarów Wnioskodawcy). Zatem należy stwierdzić, że w niniejszym przypadku usługa logistyczna realizowana przez Usługodawcę na rzecz Wnioskodawcy nie jest usługą związaną z nieruchomością. W konsekwencji do przedmiotowej usługi art. 28e ustawy nie znajduje zastosowania.

Zatem w analizowanym przypadku miejscem świadczenia usługi logistycznej świadczonej przez Usługodawcę na rzecz Wnioskodawcy będzie, zgodnie z art. 28b ust. 2 ustawy, terytorium Polski. W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej w Wielkiej Brytanii. Jednocześnie, jak już wcześniej ustalono, Wnioskodawca posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, a do przedmiotowej usługi logistycznej nie znajduje zastosowania art. 28e ustawy. Ponadto do świadczonej przez Usługodawcę na rzecz Wnioskodawcy usługi logistycznej nie znajdują zastosowania szczególne zasady ustalania miejsca świadczenia usług wynikające z art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy. Zatem w analizowanym przypadku miejscem świadczenia usługi logistycznej jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawcy, tj. terytorium Polski na podstawie art. 28b ust. 2 ustawy. Tym samym przedmiotowa usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, a Usługodawca powinien wystawić fakturę z wykazaniem kwot polskiego podatku od towarów i usług.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy całościowo należy uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do przywołanej przez Wnioskodawcę argumentacji odnośnie nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej zauważyć, że sposób rozumienia pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej ewoluował w kolejnych orzeczeniach Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzeczeniach wojewódzkich sądów administracyjnych i Naczelnego Sądu Administracyjnego. Z analizy aktualnego orzecznictwa TSUE oraz sądów krajowych wynika, że wszelkie zasoby wykorzystywane przez potencjalne stałe miejsce prowadzenia działalności, w tym również zasoby techniczne, nie muszą być własnością podatnika. Podatnik może „stworzyć” wymaganą infrastrukturę, opierając się na wynajmie, dzierżawie i innych podobnych formach. W świetle aktualnych orzeczeń w literaturze przedmiotu prezentowana jest teza, że kryterium posiadania odpowiednich zasobów ludzkich i technicznych dla celów istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności będzie spełnione również w przypadku, gdy podatnik nie będzie w danym kraju zatrudniał pracowników i nie będzie posiadał nieruchomości.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że orzecznictwo TSUE wskazuje, że nie można wywieść istnienia na terytorium państwa członkowskiego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej mającej siedzibę w innym państwie, wyłącznie opierając się na facie, że spółka posiada w danym państwie członkowskim spółkę zależną. Niemniej jednak w takim przypadku istotna jest analiza stosunków umownych między spółką zagraniczną, a jej spółką zależną uwzględniająca spełnienie kryteriów uznających posiadanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin