Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.471.2020.7.MK
z 9 grudnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 sierpnia 2020 r. (data wpływu 10 sierpnia 2020 r.) uzupełnionym pismami z dnia 20 października 2020 r. (data wpływu 21 października 2020 r.) oraz 11 listopada 2020 r. (data wpływu 17 listopada 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków sprzedaży nieruchomości gruntowej wraz z rozpoczętą na niej budową budynku usługowo-mieszkalnego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 sierpnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony pismami w dniach 21 października 2020 r. oraz 17 listopada 2020 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków sprzedaży nieruchomości gruntowej wraz z rozpoczętą na niej budową budynku usługowo-mieszkalnego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność od 1 lipca 2011 r., w zakresie najmu krótkotrwałego i biura podróży - jest podatnikiem czynnym podatku od towarów i usług, który prowadzi działalność w oparciu o podatkową księgę przychodów i rozchodów.

Jako podatnik podatku od towarów i usług dokonywał odliczeń podatku „VAT” od zakupów dotyczących budowy budynku usługowo-mieszkalnego, który po zakończeniu budowy miał stać się środkiem trwałym wykorzystywanym w prowadzonej działalności gospodarczej. Przedmiotowy budynek to budynek usługowo-mieszkalny o zabudowie bliźniaczej (druga część budynku nie rozpoczęta jeszcze budowa) jest to budynek dwukondygnacyjny. Na poziomie:

• parteru znajduje się powierzchnia usługowa o funkcji gastronomicznej oraz kotłownia,
• na drugiej kondygnacji znajduje się (1 piętro) 6 segmentów mieszkalnych – pokój z łazienką oraz korytarz,
• na trzeciej kondygnacji (poddasze) 6 segmentów mieszkalnych - pokój oraz kotłownia. Zgodnie z wpisem do księgi wieczystej postawiony budynek, jak i działka, na której stoi jest współwłasnością małżeńską na zasadach współwłasności ustawowej małżeńskiej.

Zgodnie z uchwałą rady gminy Nr XXX z dnia (…) działka gruntu położona jest na obszarze oznaczonym symbolem „XXX” przeznaczenie terenu zabudowa usług handlu i gastronomii, i jest to zgodne z aktualnym stanem i sposobem zagospodarowania działki. Decyzją Starosty [Powiatu - dopisek organu] X z 21 maja 2012 r. zatwierdzono projekt budowlany i udzielono pozwolenia na budowę. Na dzień złożenia wniosku o wydanie interpretacji budynek nie został dokończony w budowie.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że:

• działkę nabyto w drodze darowizny 1 września 1998 r. od rodziców żony,
• budynek na dzień sprzedaży nie był i nie będzie wykorzystywany w całości ani części na cele działalności gospodarczej, przed dniem sprzedaż, ani Wnioskodawca ani żona nie uzyskali przychodów związanych z nieruchomością gruntową i postawionym budynkiem, lokalami w nim usytuowanymi,
• przedmiotowy budynek nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych,
• budynku nie rozpoczęto amortyzować,
• sprzedaż ma dotyczyć całej nieruchomości,
• sprzedaży nie dokona w ramach prowadzonej działalności gospodarczej,
• budynek zgodne z PKWiU został zaklasyfikowany jako PKOB 122
• powierzchnia 364,21 m², w tym 70% - 254,95 m² na cele użytkowe, 30% - 109,26 m² na cele mieszkalne,
• rozwód orzeczono 28 sierpnia 2019 r., ale nie dokonano podziału majątku, nieruchomość jest wspólna.

Wnioskodawca dodatkowo wskazał, że nie dokonywał wcześniej sprzedaży nieruchomości - w przeszłości nie dokonywał samodzielnie ani z żoną zbycia innych działek.

W związku z powyższym opisem zadano, sformułowane w uzupełnieniu wniosku, następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych (pytanie we wniosku oznaczone numerem 1).

Czy uzyskana kwota ze sprzedaży niedokończonego budynku usługowo-mieszkalnego wraz gruntem, jest przychodem zwolnionym z podatku dochodowego od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż jest zwolniona z podatku dochodowego od osób fizycznych ze względu na brak możliwości zastosowania art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a u.o.p.d.f. i zastosowanie zwolnienia z art. 10 ust. 1 pkt 8, bo zbycie następuje po upływie 5 lat.

Uzasadniając, aby móc próbować odpowiedzieć na pytanie pierwsze należy odnieść się do sytuacji faktycznej.

Jak wiadomo podatnik Vat dokonywał odliczeń podatku Vat od zakupów dotyczących budowy budynku usługowo-mieszkalnego, który po zakończeniu budowy miał stać się środkiem trwałym wykorzystywanym w prowadzonej działalności gospodarczej. Jednak nie zawsze inwestycje udaje się doprowadzić do końca. Pojawiają się obiektywne życiowe okoliczności tak jak, np. w tej konkretnej sprawie proces inwestycyjny zostaje przerwany w skutek rozpadu związku małżeńskiego i orzeczeniu rozwodu. W takiej sytuacji powstaje problem z rozliczaniem zbycia inwestycji w budowie na gruncie prawa podatkowego z wszystkimi skutkami także na gruncie prawa cywilnego. Ponieważ nieruchomość stanowi z jednej strony współwłasność małżeńską z drugiej strony ponoszone nakłady miały służyć po zakończeniu procesu inwestycyjnego wykorzystywaniu w działalności gospodarczej męża.

Zgodnie z art. 5a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwanej dalej o u.o.p.d..f, inwestycje definiuje się jako środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy o rachunkowości.

Natomiast ustawa o rachunkowości w art. 3 ust. 1 pkt 16 definiuje środki trwałe w budowie jako zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego.

Ponoszone wydatki w związku z inwestycją nie podlegają bezpośredniemu zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu, co miało miejsce w przedmiotowej sytuacji. Wydatki powiększają wartość inwestycji, wpływając na przyszłą wartość początkową środka trwałego, który powstanie (zostanie wytworzony) po zakończeniu inwestycji.

Pamiętając, że warunkiem expressis verbis, jest wprowadzenie środka trwałego do ewidencji środków trwałych, ustalenie prawidłowej stawki amortyzacji oraz wyboru metody amortyzacji, tj. miesięcznej, kwartalnej czy rocznej.

Jednocześnie podatnik prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, skutkiem czego nie ewidencjonuje zgodnie z ustawą o rachunkowości środków trwałych w budowie na kontach księgowych aktywów, bo takie w podatkowej księdze przychodów i rozchodów nie występują. Wynika to z faktu , że dla lex specialis jakim jest rozporządzenie MF w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów aktualny stan prawny z dnia 23 grudnia 2019 r.

Natomiast ustawa o rachunkowości jest aktem prawa kompletnym i zupełnym w obszarze prowadzenia pełnej księgowości - ksiąg handlowych i posługuje się własnymi odrębnymi ewidencjami i urządzeniami księgowymi.

Ewidencjonowanie wydatków a co za tym idzie kosztów podczas budowy to sposób narastający, skutkiem czego dochodzi do ustalenia wartości początkowej inwestycji, która trafia następnie do ewidencji środków trwałych.

Nie jest to także składnik majątkowy, o którym mowa w art. 5a pkt 2 ustawy o u.o.p.d.f. oznacza to aktywa w rozumieniu ustawy o rachunkowości pomniejszone o przejęte długi funkcjonalnie związane z prowadzoną działalnością gospodarczą zbywcy, o ile długi te nie zostały uwzględnione w cenie nabycia, o której mowa w art. 22g ust. 3 ww. ustawy.

Po pierwsze, dlatego, że budowany obiekt nie zdążył być funkcjonalnie związany z prowadzoną działalnością, bo w tej działalności nie zdążył wziąć udziału. Po drugie, nie zdąży wziąć udziału, bo nie wyczerpał definicji art. 22g ust. 1 ustawy o u.o.p.d.f., tj. wartości początkowej środka trwałego a dokładnie pkt 2, który mówi, że wartość początkowa w razie wytworzenia we własnym zakresie to koszt wytworzenia.

Tu do ostatecznego wytworzenia nie doszło, przedmiotowa sytuacja to sprzedaż nieukończonej inwestycji - nieruchomości wraz gruntem nie determinowana wolą podatnika, ale obiektywną sytuacją tzn. rozwodem małżonków i podziałem majątku. Dlatego przychody ze sprzedaży wskazanej nieruchomości nie stanowią przychody z działalności gospodarczej i nie mogą być opodatkowane na podstawie art. 14 ust. 1 u.p.d.o.f. Zgodnie z tą regulacją za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl natomiast art. 14 ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.f. przychodem z działalności gospodarczej są również: 1) przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących: a) środkami trwałymi, b) składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1 500,00 zł, c) wartościami niematerialnymi i prawnymi - ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio

Podkreślenia wymaga, że w uchwale z dnia 17 lutego 2014 r. II FPS 8/13 NSA stwierdził, że wstanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2004 r. nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej w rozumieniu art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a u.p.dof odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą, które nie byty ujęte w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a które nie stanowią składników majątku wskazanych w art. 14 ust. 2c u.p.d.o.f.

Należy zauważyć, że przedmiotowa nieruchomość, nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej, nigdy nie była wprowadzono do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jak i nie była amortyzowana. W konsekwencji w przypadku jej sprzedaży nie mógł mieć zastosowanie art. 14 ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.f.

Potwierdził to Minister Finansów w interpretacji z dnia 21 kwietnia 2015 r., znak DD9.8220.2.85.2015.BRT, uznając, że sprzedaż przedmiotowej nieruchomości należy kwalifikować do źródła przychodów z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a u.p.d.o.f. Mając jednak na uwadze, że od nabycia nieruchomości upłynął okres 5 lat, o którym mowa w powyższym przepisie - Minister wskazał - że odpłatne jej zbycie nie powoduje skutków w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Również ze wskazanych wyroków - WSA w Warszawie z dnia 17 czerwca 2016 r., III SA/Wa 1784/15, jak i NSA z dnia 15 listopada 2018 r., II FSK 3419/16, wynika, że sprzedając nieruchomość skarżący nie uzyskał przychodu z działalności gospodarczej.

Nie można też dokonywać wykładni rozszerzającej ponad wykładnię literalną, że skoro w sprawie nie ma zastosowanie art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a u.p.d.o.f., to odwołać się należy do regulacji zawartej w art. 14 ust. 1 u.p.d.o.f., gdyż „sprzedaż każdego innego składnika wykorzystywanego w działalności gospodarczej” stanowi przychód z tytułu działalności gospodarczej na podstawie tego ostatniego przepisu. Brak spełnienia przesłanek warunkujących uznanie danych wpływów za przychód w rozumienie art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a u.p.d.o.f. nie oznacza, że wpływy te stanowią automatycznie przychód w oparciu o art. 14 ust. 1 u.p.d.o.f. Użycie w treści art. 14 ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.f. słowa „również” wskazuje, że chociaż przychód w nim wymieniony jest przychodem z działalności gospodarczej, to jednak jest to przychód innego rodzaju niż ujęty w art. 14 ust. 1. Inaczej mówiąc, przychodem z działalności gospodarczej są nie tylko należności, jakie podatnik uzyskuje w ramach „zwykłej” działalności gospodarczej (np. ze sprzedaży wyprodukowanych wyrobów), ale także przychody, które są niejako efektem ubocznym tej działalności, a więc także to co uzyska ze sprzedaży składników majątkowych. To zaś oznacza, że przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.f. stanowi kompletną regulację w zakresie opodatkowania zbycia składników majątkowych wykorzystywanych w działalności gospodarczej (por. wyrok NSA z dnia 11 czerwca 2014 r., II FSK 1697/12; wyrok WSA w Gliwicach z dnia 23 lutego 2015 r. I SA/G11028/14). Dlatego pytający (Wnioskodawca - mąż) stoi na stanowisku, że w przypadku, gdy dany składnik majątkowy nie jest wykorzystywany w tej działalności, nie jest wpisany do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, tym bardziej, że budowa nie została zakończona. To przychód uzyskany z jego sprzedaży nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej i jest kwalifikowany do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a u.p.d.o.f. Takie wnioski wynikają z wykładni systemowej art. 14 ust. 1, art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a i art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a u.p.d.o.f. Takie stanowisko potwierdza także wyrok Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy z 17 września 2019 r. sygn. akt. I SA/Bd 359/19.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Jak stanowi art. 5a pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.) ilekroć w ustawie jest mowa o składnikach majątkowych – oznacza to aktywa w rozumieniu ustawy o rachunkowości pomniejszone o przejęte długi funkcjonalnie związane z prowadzoną działalnością gospodarczą zbywcy, o ile długi te nie zostały uwzględnione w cenie nabycia, o której mowa w art. 22g ust. 3.

Natomiast zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 12 ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2019 r. poz. 351, ze zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o aktywach - rozumie się przez to kontrolowane przez jednostkę zasoby majątkowe o wiarygodnie określonej wartości, powstałe w wyniku przeszłych zdarzeń, które spowodują w przyszłości wpływ do jednostki korzyści ekonomicznych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera bezpośredniej definicji środków trwałych, dokonuje natomiast ich podziału na podlegające i niepodlegające amortyzacji. Definicja pojęcia środki trwałe wywodzi się z ustawy o rachunkowości, gdzie zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 15 ilekroć w ustawie jest mowa o środkach trwałych - rozumie się przez to, z zastrzeżeniem punktu 17, rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki. Zalicza się do nich w szczególności (lit. a) nieruchomości - w tym grunty, prawo użytkowania wieczystego gruntu, budowle i budynki, a także będące odrębną własnością lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego.

Grunt jest zdatny do użytku z chwilą nabycia. Na jego wartość początkową wpływać będzie wyłącznie cena należna sprzedającemu oraz koszty związane z zakupem (koszty aktu notarialnego, itp.).

Co istotne przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają możliwości uznania danego składnika majątku za środek trwały od ujęcia go w ewidencji środków trwałych, ani też dokonywania jego amortyzacji. Jak z powyższego wynika zamierzone odpłatne zbycie ww. nieruchomości, dotyczy majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej a nie wpisanego do ewidencji środków trwałych).

W niniejszej sprawie zatem w momencie uzyskania decyzji Starosty Powiatu X z dnia 21 maja 2012 r., którą zatwierdzono projekt budowlany i udzielono pozwolenia na budowę, grunty powinny zostać ujęte w ewidencji środków trwałych, natomiast budynek użytkowo-mieszkalny z uwagi na swój stan stanowi środek trwały w budowie, gdyż nie spełniał podstawowej definicji środka trwałego, nie był bowiem kompletny i zdatny do użytku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

• jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Przy czym przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat - art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie - art. 10 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast zgodnie z brzmieniem art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu wynika, m.in., że: Wnioskodawca prowadzi działalność od 1 lipca 2011 r. w zakresie najmu krótkotrwałego i biura podróży. Decyzją Starosty Powiatu X z dnia 21 maja 2012 r. zatwierdzono projekt budowlany i udzielono pozwolenia na budowę. Na dzień złożenia wniosku o wydanie interpretacji istnieje budynek dwukondygnacyjny usługowo-mieszkalny (który, zgodne z PKWiU, został zaklasyfikowany jako PKOB 122 - budynek biurowy) o zabudowie bliźniaczej – w budowie. Zgodnie z wpisem do księgi wieczystej postawiony budynek, jak i działka, na której stoi jest współwłasnością małżeńską na zasadach współwłasności ustawowej małżeńskiej. Na poziomie:

• parteru znajduje się powierzchnia usługowa o funkcji gastronomicznej oraz kotłownia,
• na drugiej kondygnacji znajduje się (1 piętro) 6 segmentów mieszkalnych – pokój z łazienką oraz korytarz,
• na trzeciej kondygnacji (poddasze) 6 segmentów mieszkalnych - pokój oraz kotłownia.

Tym samym, choć budynek nie nadawał się do użytkowania, więc rzeczywiście nie mógł być przyjęty do używania i wprowadzony do ewidencji środków trwałych, to jednak grunt, na którym - na podstawie pozwolenia, o które wystąpiono w ramach prowadzonej działalności - rozpoczęto inwestycję dla celów działalności, powinien zostać ujęty w ewidencji środków trwałych. Prowadzenie inwestycji na gruncie jest jego wykorzystywaniem w działalności. Inwestycja Wnioskodawcy miała realny charakter, była środkiem trwałym w budowie. Fakt jej zaniechania nie powoduje, że można uznać, że inwestycja nigdy nie miała miejsca (tj. że grunt nigdy nie był wykorzystywany dla celów działalności gospodarczej) Wobec tego, sprzedaż nieruchomości (gruntu i tego, co na nim wybudowano – zgodnie z zasadą superficies solo cedit) powinna być traktowana jak sprzedaż składnika majątku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 cyt. ustawy.

Zatem sprzedaż nieruchomości, na którą składają się: grunt oraz środek trwały w budowie – w sytuacji, gdy sprzedaż ta nastąpi przed upływem 6 lat, licząc od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nieruchomości te zostaną wycofane z działalności gospodarczej – skutkować będzie powstaniem po stronie Wnioskodawcy przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej, co wynika z art. 10 ust. 2 pkt 3 w związku z art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Innymi słowy w związku z tym, że przedmiotowa nieruchomość zostanie wycofana z działalności gospodarczej (jak wynika z przedstawionych we wniosku okoliczności faktycznych, to mimo, że nie została wpisana do ewidencji środków trwałych, stanowi majątek Wnioskodawcy wykorzystywany w działalności gospodarczej, podczas gdy grunt przedmiotowej nieruchomości, na której stał postawiony budynek, stanowił środek trwały, już w momencie uzyskania stosownego pozwolenia na budowę) to przychód ze sprzedaży nieruchomości stanowić będzie zgodnie z art. 10 ust. 2 pkt 3 w związku z art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej. Wobec powyższego, wbrew twierdzeniom Wnioskodawcy, przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy nie ma w niniejszej sprawie zastosowania.

Reasumując, decyzja o rozpoczęciu inwestycji związanej z nieruchomością, która to inwestycja dotyczyła działalności gospodarczej, skutkować winna ujęciem gruntu jako środka trwałego, z uwzględnieniem art. 22g ust. 11 ustawy, który stanowi, że w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowi wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie. Nie ulega zatem wątpliwości, że inwestycja Wnioskodawcy miała charakter realny, była środkiem trwałym w budowie, a fakt jej zaniechania, nie powoduje możliwości uznania, że inwestycja ta nigdy nie miała miejsca. I choć Wnioskodawca twierdzi że: budowany obiekt nie zdążył być funkcjonalnie związany z prowadzoną działalnością, bo w działalności tej nie zdążył wziąć udziału - jest to jednak subiektywna ocena, obiektywnych przesłanek, które jednoznacznie, poprzez fakt inwestowania w budynek przeznaczony na cele działalności gospodarczej, wskazują na związek nieruchomości z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy.

Skoro przedmiotowa wycofywana nieruchomość była wykorzystywana w działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę do celów inwestycyjnych związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, to sprzedaż tej nieruchomości, po jej wycofaniu z działalności gospodarczej, na którą składa się grunt oraz środek trwały w budowie, w sytuacji gdy nastąpi przed upływem 6 lat od momentu wycofania, stanowić będzie przychód z działalności gospodarczej na podstawie art. 10 ust. 2 pkt 3 w związku z art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast w przedmiotowej kwestii nie znajdzie zastosowanie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż zgodnie z brzmieniem art. 10 ust. 2 ww. ustawy, przedmiotowa regulacja nie dotyczy składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia nie upłynęło 6 lat. A ponieważ zbycie nie dotyczy nieruchomości mieszkalnych, zatem wyjątek wskazany w art. 10 ust. 3 ww. ustawy nie będzie miał w przedmiotowej sprawie zastosowania.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, że: przedmiotowa nieruchomość, nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej, nigdy nie była wprowadzono do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jak i nie była amortyzowana. W konsekwencji w przypadku jej sprzedaży nie mógł mieć zastosowanie art. 14 ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.f., oraz że: w przypadku, gdy dany składnik majątkowy nie jest wykorzystywany w tej działalności, nie jest wpisany do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, tym bardziej, że budowa nie została zakończona. To przychód uzyskany z jego sprzedaży nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej i jest kwalifikowany do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a u.p.d.o.f. - jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Jednocześnie zauważa się, że stosownie do art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem w przedmiotowej sprawie powyższa interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla żony Wnioskodawcy.

Ponadto, tutejszy organ informuje, że w niniejszej interpretacji rozpatrzono wniosek w części dotyczącej zdarzenia przyszłego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. Natomiast wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług stanowi przedmiot odrębnego rozstrzygnięcia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.