2020.12.07 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.405.2020.1.SG
z 7 grudnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 22 września 2020 r. (data wpływu 6 października 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia:

czy w związku z treścią zawartej ugody sądowej, w której Kontrahent zwalnia Spółkę z zapłaty spornych kar umownych zastrzeżonych w umowie oraz spornych odszkodowań uzupełniających z tytułu nienależytego wykonania umowy powstanie po stronie Wnioskodawcy przychód podatkowy,
jeśli odpowiedź na pytanie pierwsze będzie twierdząca, to czy za właściwy moment powstania przychodu należy przyjąć moment wypłaty kar umownych i odszkodowań uzupełniających

-jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 października 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

czy w związku z treścią zawartej ugody sądowej, w której Kontrahent zwalnia Spółkę z zapłaty spornych kar umownych zastrzeżonych w umowie oraz spornych odszkodowań uzupełniających z tytułu nienależytego wykonania umowy powstanie po stronie Wnioskodawcy przychód podatkowy,
jeśli odpowiedź na pytanie pierwsze będzie twierdząca, to czy za właściwy moment powstania przychodu należy przyjąć moment wypłaty kar umownych i odszkodowań uzupełniających.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej: „Spółka”, „Podatnik”) jest spółką akcyjną, podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych.

Spółka zawarła wraz z Kontrahentem ugodę sądową, w której:

Kontrahent zwolnił ją z zapłaty spornych kar umownych zastrzeżonych w umowie oraz spornych odszkodowań uzupełniających z tytułu nienależytego wykonania umowy w kwocie 527.217,42 zł, a Spółka oświadczyła, iż owe zwolnienie przyjmuje,
Kontrahent oświadczył, iż nie będzie dochodził od Spółki spornych roszczeń z tytułu kar umownych i odszkodowań uzupełniających, o których mowa w zdaniu poprzednim (tj. w kwocie 527.217,42 zł) w odniesieniu do zawartej umowy,
Spółka oświadczyła, iż nie będzie dochodziła w stosunku do Kontrahenta wszelkich istniejących oraz ewentualnych przyszłych roszczeń, roszczeń o zapłatę (jakichkolwiek odsetek) mogących przysługiwać jej względem kontrahenta z tytułu i w związku z zawartą pomiędzy stronami umową.

Podkreślenia wymaga niewątpliwie fakt, iż w świetle zawartych warunków ugody sądowej należy zwrócić szczególną uwagę na oświadczenie obu stron, które zawierając owe porozumienie w drodze kompromisu wypracowały zadowalające je rozwiązanie (w ich ocenie ekwiwalentne i wzajemnie się znoszące). Intencją zawartej ugody sądowej było bowiem zgodne przyjęcie takich rozwiązań, które w swej wartości będą się równoważyć.

W związku z powyższym, mimo iż tylko Kontrahent określił wprost wartość spornych kar umownych i spornych odszkodowań uzupełniających w kwocie 527.217,42 zł, to w zamian za to, Wnioskodawca zrzekł się dochodzenia od Kontrahenta wszelkich istniejących i ewentualnych przyszłych roszczeń, w tym roszczeń o zapłatę (jakichkolwiek odsetek).

Zatem, zgodnie z postanowieniami ugody sądowej, w przyszłości nie dojdzie zarówno do wypłaty spornych kar umownych i odszkodowań uzupełniających przez Spółkę na rzecz Kontrahenta, jak i Kontrahent nie wypłaci na rzecz Spółki kwot wynikających z ewentualnych przyszłych roszczeń o zapłatę wraz z odsetkami z tytułu wykonanych przez niego prac na podstawie zawartych z Kontrahentem umów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w związku z treścią zawartej ugody sądowej, w której Kontrahent zwalnia Spółkę z zapłaty spornych kar umownych zastrzeżonych w umowie oraz spornych odszkodowań uzupełniających z tytułu nienależytego wykonania umowy powstanie po stronie Wnioskodawcy przychód podatkowy?
Jeśli odpowiedź na pytanie pierwsze będzie twierdząca, to czy za właściwy moment powstania przychodu należy przyjąć moment wypłaty kar umownych i odszkodowań uzupełniających?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 7 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406, z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b ww. ustawy przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24d i art. 24f ustawy o CIT, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Należy zauważyć, że ustawodawca nie wprowadził do ustawy o CIT ogólnej definicji przychodu podatkowego. Treść art. 12 ust. 1 ww. ustawy wskazuje, że zostały ustanowione jedynie przykładowe przysporzenia zaliczane do kategorii przychodów. Natomiast art. 12 ust. 4 ustawy o CIT określa w sposób enumeratywny, które zdarzenia przychodu nie stanowią.

Jednocześnie należy stwierdzić, że podatek dochodowy od osób prawnych posiada cechy podatku powszechnego, tj. podatku, który jest ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu), a zatem przychodem - jako źródłem dochodu - jest tylko ta wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa, a poza tym niewątpliwie musi mieć charakter definitywny (dokonany) i mierzalny.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, że Kontrahent zwalnia go z zapłaty spornych kar umownych zastrzeżonych w umowie oraz spornych odszkodowań uzupełniających z tytułu nienależytego wykonania umowy w kwocie 527.217,42 zł, a Wnioskodawca oświadcza, iż owe zwolnienie przyjmuje. Kontrahent jednocześnie oświadcza, iż nie będzie dochodził od Wnioskodawcy spornych roszczeń z tytułu kar umownych i odszkodowań uzupełniających, o których mowa w zdaniu poprzednim (tj. w kwocie 527.217,42 zł) w odniesieniu do zawartej umowy.

Jednocześnie, co należy podkreślić, na mocy zwartej ugody sądowej Wnioskodawca oświadczył, iż nie będzie dochodził w stosunku do Kontrahenta wszelkich istniejących oraz ewentualnych przyszłych roszczeń, roszczeń o zapłatę (jakichkolwiek odsetek) mogących przysługiwać mu względem kontrahenta z tytułu i w związku z zawartą pomiędzy stronami umową.

Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy należałoby przyjąć, iż w związku z zawartymi w ugodzie sądowej postanowieniami, Strony zgodnie przyjęły, iż dokonują wzajemnego zwolnienia z długu, a biorąc jednocześnie pod uwagę charakter zawartego porozumienia jak i intencje stron - w ocenie Spółki należałoby je uznać za równoważne i ekwiwalentne.

Przyjmując niemniej, iż umorzenie wzajemnych roszczeń miałoby formę zwolnienia z długu (art. 508 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny - t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1740, dalej: „k.c.”) zastosowanie w przedmiotowej sprawie znalazłby art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT zgodnie z którym przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności wartość, z zastrzeżeniem ust. 4 pkt 8, umorzonych lub przedawnionych:

zobowiązań, w tym z tytułu zaciągniętych pożyczek (kredytów), z wyjątkiem umorzonych pożyczek z Funduszu Pracy,
środków na rachunkach bankowych - w bankach.

Z kolei art. 12 ust. 3 ustawy o CIT stanowi, że za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Pojęcie „umorzenie zobowiązania” nie zostało jednak zdefiniowane przez ustawodawcę w ustawie o CIT, dlatego zasadne jest odwołanie się w tym zakresie do reguł wykładni językowej; „umorzenie” wg internetowego Słownika Języka Polskiego PWN oznacza: „zmniejszenie lub zlikwidowanie zobowiązania pieniężnego poprzez uzyskanie zrzeczenia się należności przez wierzyciela lub spłatę stopniową długu. Umorzyć dług. Umorzyć podatek, należność”. Skutkiem umorzenia jest zmniejszenie lub zlikwidowanie w części lub w całości zobowiązania dłużnika w stosunku do wierzyciela, za jego zgodą, co prowadzi do wygaśnięcia w całości lub w części zobowiązania. Zgodnie z art. 508 k.c., zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje. Należy dodać, że zwolnienie dłużnika z długu, wymaga umowy stron stosunku zobowiązaniowego, tj. zgodnych oświadczeń woli. Nie jest tu konieczne zachowanie żadnej szczególnej formy tej czynności prawnej, a wola stron może być uzewnętrzniona również w sposób dorozumiany.

Na skuteczne zwolnienie z długu, w myśl art. 508 k.c., składają się dwa elementy:

oświadczenie woli wierzyciela o umorzeniu zobowiązania,
akceptacja tego oświadczenia przez dłużnika.

Zdaniem Wnioskodawcy, podkreślenia wymaga niewątpliwie fakt, iż w świetle zawartych warunków ugody sądowej należy zwrócić szczególną uwagę na oświadczenie obu stron, które zawierając owe porozumienie w drodze kompromisu wypracowały zadowalające je rozwiązanie (w ich ocenie ekwiwalentne i wzajemnie się znoszące). Intencją zawartej ugody sądowej było bowiem zgodne przyjęcie takich rozwiązań, które w swej wartości będą się równoważyć.

W związku z powyższym, mimo iż tylko Kontrahent określił wprost wartość spornych kar umownych i spornych odszkodowań uzupełniających w kwocie 527.217,42 zł, to w zamian za to, Wnioskodawca zrzekł się dochodzenia od niego wszelkich istniejących i ewentualnych przyszłych roszczeń, w tym roszczeń o zapłatę (jakichkolwiek odsetek).

Jak wskazał bowiem Sąd w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 3 grudnia 2019 r., sygn. akt II FSK 3875/17 „Przepis art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a u.p.d.o.p. stanowi, iż za przychód rozumie się wartość umorzonych zobowiązań. W przypadku jednak sprawy opisanej we wniosku Spółka w zamian za umorzenie przez kontrahenta dotychczasowych zobowiązań zobowiązała się do spełnienia innych świadczeń wymienionych w umowach o zwolnienie z długu. Tym samym nie została spełniona przesłanka nieodpłatności w zamian za umorzenie dotychczasowych zobowiązań. Zwolnienie z długu jest traktowane, jako przychód tylko wtedy, gdy następuje nieodpłatne przysporzenie majątkowe po stronie podmiotu zwalnianego z długu. Nieuprawniona jest więc teza, że w przypadku gdy Spółka zobowiązuje się do spełnienia innych świadczeń w zamian za umorzenie dotychczasowych, po stronie dłużnika następuje przysporzenie majątkowe gdzie beneficjentem tego przysporzenia jest tenże dłużnik. Spółka zobowiązuje się bowiem do swoistej „zapłaty” tego pierwotnego świadczenia przez spełnienie innych zobowiązań o charakterze majątkowym”.

Zatem, należy przyjąć, iż na tle powyższych stwierdzeń art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o CIT, który odnosi się do umorzonych zobowiązań nie znajdzie tu w pełni zastosowania.

Jak już podnosił Wnioskodawca, w przedmiotowym wniosku podatek dochodowy od osób prawnych musi mieć charakter definitywny (dokonany) i mierzalny. W tym przypadku, z uwagi na całokształt warunków zawartej ugody sądowej ewentualne przysporzenie po stronie Wnioskodawcy należałoby wiec rozpatrywać jako przychód w wartości otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT.

Biorąc również pod uwagę regulacje dotyczące momentu powstania przychodu względem kar i odszkodowań właściwym będzie zastosowanie art. 12 ust. 3e ustawy o CIT.

W myśl tego przepisu, w przypadkach innych niż świadczenie usług, wydanie towarów oraz zbycie praw majątkowych, za dzień powstania przychodu uważa się dzień otrzymania zapłaty.

Przyjmując zatem stanowisko, zgodnie z którym po stronie Wnioskodawcy powstałby przychód, podlegałby on więc opodatkowaniu dopiero w momencie otrzymania pieniędzy z tytułu kary umownej i odszkodowania.

Z uwagi jednak na fakt, iż w myśl postanowień ugody sądowej Kontrahent odstąpił od konieczności zapłaty kar umownych i odszkodowań uzupełniających należy niewątpliwie przyjąć, iż potencjalny przychód podatnika będzie nie tyle co niedefinitywny, ale przede wszystkim nigdy nie wystąpi.

Podsumowując więc, w ocenie Wnioskodawcy, z uwagi na szczególny charakter postanowień ugody sądowej, w której strony nawzajem zwalniają się z ewentualnych możliwych, późniejszych i niepewnych roszczeń (w tym zapłaty spornych kar umownych oraz spornych odszkodowań względem których moment powstania przychodu następuje w momencie ich zapłaty, a która z uwagi na treść zawartej umowy nie nastąpi) należy przyjąć, iż ostatecznie przychód podatkowy po stronie Spółki nie wystąpi. Tym samym, Spółka nie będzie obowiązana do wykazania z tego tytułu przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406, z późn. zm. dalej: „updop”), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów (art. 7 ust. 2 updop).

Należy zauważyć, że ustawodawca nie wprowadził do updop ogólnej definicji przychodu podatkowego. Treść art. 12 ust. 1 updop wskazuje, że zostały ustanowione jedynie przykładowe przysporzenia zaliczane do kategorii przychodów. Natomiast art. 12 ust. 4 updop określa w sposób enumeratywny, które zdarzenia nie stanowią przychodu. Jednocześnie należy stwierdzić, że podatek dochodowy od osób prawnych posiada cechy podatku powszechnego, tj. podatku, który jest ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu), a zatem przychodem – jako źródłem dochodu – jest tylko ta wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa. Poza tym musi mieć charakter definitywny (dokonany) i mierzalny. Ponadto, użyty zwrot „w szczególności” oznacza, że wykaz przychodów stanowi katalog otwarty, natomiast zawarte w tym przepisie okoliczności określające przychody mają charakter przykładowy. Na podstawie art. 12 ust. 1 updop można zatem stwierdzić, że co do zasady przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększająca jego aktywa, mająca definitywny charakter, którą może on rozporządzać jak własną.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 3 updop, przychodami z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności wartość, z zastrzeżeniem ust. 4 pkt 8, umorzonych lub przedawnionych:

zobowiązań, w tym z tytułu zaciągniętych pożyczek (kredytów), z wyjątkiem umorzonych pożyczek z Funduszu Pracy,
środków na rachunkach bankowych – w bankach.

Wspomniany powyżej ust. 4 pkt 8 art. 12 updop stanowi, że do przychodów nie zalicza się kwot stanowiących równowartość umorzonych zobowiązań, w tym z tytułu pożyczek (kredytów), jeżeli umorzenie zobowiązań jest związane z:

bankowym postępowaniem ugodowym w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków lub
postępowaniem restrukturyzacyjnym, postepowaniem upadłościowym lub
realizacją programu restrukturyzacji na podstawie odrębnych ustaw lub
przymusową restrukturyzacją w rozumieniu ustawy z dnia 10 czerwca 2016 r. o Bankowym Funduszu Gwarancyjny

m, systemie gwarantowania depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji.

Brzmienie powyższych przepisów wskazuje, że aby powstał przychód podatkowy, konieczne jest przede wszystkim, aby po stronie podatnika doszło do faktycznego przysporzenia majątkowego, mającego konkretny wymiar finansowy - bądź to wskutek otrzymania czegoś nieodpłatnie (częściowo odpłatnie), bądź na skutek umorzenia lub przedawnienia istniejącego już zobowiązania.

Z kolei art. 12 ust. 3 updop stanowi, że za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Pojęcie „umorzenie zobowiązania” nie zostało jednak zdefiniowane w updop, dlatego zasadne jest odwołanie się w tym zakresie do reguł wykładni językowej; „umorzenie” wg Słownika Języka Polskiego PWN oznacza: „zmniejszenie lub zlikwidowanie zobowiązania pieniężnego poprzez uzyskanie zrzeczenia się należności przez wierzyciela lub spłatę stopniową długu. Umorzyć dług. Umorzyć podatek, należność”. Skutkiem umorzenia jest zmniejszenie lub zlikwidowanie w części lub w całości zobowiązania dłużnika w stosunku do wierzyciela, za jego zgodą, co prowadzi do wygaśnięcia w całości lub w części zobowiązania.

Zgodnie z art. 508 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1740, dalej: „k.c.”), zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje. Należy dodać, że zwolnienie dłużnika z długu, wymaga umowy stron stosunku zobowiązaniowego, tj. zgodnych oświadczeń woli. Nie jest tu konieczne zachowanie żadnej szczególnej formy tej czynności prawnej, a wola stron może być uzewnętrzniona również w sposób dorozumiany.

Na skuteczne zwolnienie z długu, w myśl art. 508 k.c., składają się dwa elementy:

oświadczenie woli wierzyciela o umorzeniu zobowiązania,
akceptacja tego oświadczenia przez dłużnika.

Stosownie do art. 353 § 1 i § 2 k.c., zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien żądanie spełnić. Świadczenie może polegać na działaniu albo zaniechaniu. Świadczenie jest zatem przedmiotem stosunku zobowiązaniowego i polegać ono może na podjęciu pewnej aktywności lub na niewykonywaniu pewnych uprawnień czy czynności.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca (dalej: „Spółka”, „Podatnik”) jest spółką akcyjną, podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Spółka zawarła wraz z Kontrahentem ugodę sądową, w której:

Kontrahent zwolnił ją z zapłaty spornych kar umownych zastrzeżonych w umowie oraz spornych odszkodowań uzupełniających z tytułu nienależytego wykonania umowy w kwocie 527.217,42 zł, a Spółka oświadczyła, iż owe zwolnienie przyjmuje,
Kontrahent oświadczył, iż nie będzie dochodził od Spółki spornych roszczeń z tytułu kar umownych i odszkodowań uzupełniających, o których mowa w zdaniu poprzednim (tj. w kwocie 527.217,42 zł) w odniesieniu do zawartej umowy,
Spółka oświadczyła, iż nie będzie dochodziła w stosunku do Kontrahenta wszelkich istniejących oraz ewentualnych przyszłych roszczeń, roszczeń o zapłatę (jakichkolwiek odsetek) mogących przysługiwać jej względem kontrahenta z tytułu i w związku z zawartą pomiędzy stronami umową.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a updop odnosi się do umorzonych lub przedawnionych zobowiązań. Przepis ten precyzuje, że w szczególności dotyczy to zobowiązań z tytułu zaciągniętych pożyczek (kredytów). Jednocześnie określa, że nie dotyczy umorzonych pożyczek z Funduszu Pracy. Oznacza to, że przepis ten dotyczy wszelkiego rodzaju umorzonych lub przedawnionych zobowiązań (za wyjątkiem pożyczek z Funduszu Pracy oraz wymienionych w art. 12 ust. 4 pkt 8 updop zobowiązań związanych z określonego rodzaju postępowaniami). W ocenie Organu, nie ma więc znaczenia, co jest źródłem takiego zobowiązania. Należy zauważyć, że fakt zaliczenia do przychodów podatkowych wartości zobowiązań umorzonych lub przedawnionych ujawnia intencje ustawodawcy opodatkowania podatkiem dochodowym nie tylko faktycznie otrzymanych pieniędzy, ale także wszelkiego rodzaju świadczeń nieodpłatnych. Jeżeli więc zobowiązanie pieniężne zostanie umorzone (lub ulegnie przedawnieniu), to dojdzie do wzbogacenia po stronie dłużnika będącego stroną tego stosunku prawnego z tego powodu, że dłużnik przestanie być zobowiązany do świadczenia, a środki pieniężne, które winien przekazać w ramach wymaganego świadczenia pozostaną w jego majątku, powiększając ten majątek w sposób definitywny. Pociąga to za sobą skutek w postaci przyrostu majątku podatnika, tj. powstaje obowiązek rozliczenia podatku dochodowego z tego tytułu. Zatem nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że z uwagi na szczególny charakter postanowień ugody sądowej, w której strony nawzajem zwalniają się z ewentualnych możliwych, późniejszych i niepewnych roszczeń (w tym zapłaty spornych kar umownych oraz spornych odszkodowań) należy przyjąć, iż ostatecznie przychód podatkowy po stronie Spółki nie wystąpi.

Reasumując, po stronie Wnioskodawcy powstanie przychód podatkowy z tytułu zawartej ugody sądowej, w której Kontrahent zwalnia Spółkę z zapłaty spornych kar umownych zastrzeżonych w umowie oraz spornych odszkodowań uzupełniających z tytułu nienależytego wykonania umowy.

Natomiast odnośnie określenia momentu, w którym należy rozpoznać ww. przychód, należy zauważyć, że z treści wniosku wynika, że Spółka zawarła wraz z Kontrahentem ugodę sądową zgodnie z którą, Kontrahent zwolnił ją z zapłaty spornych kar umownych zastrzeżonych w umowie oraz spornych odszkodowań uzupełniających z tytułu nienależytego wykonania umowy w kwocie 527.217,42 zł, a Spółka oświadczyła, iż owe zwolnienie przyjmuje. Tym samym do zwolnienia z długu (umorzenia wierzytelności) doszło w momencie zawarcia ugody.

Zatem momentem powstania przychodu z ww. tytułu jest dzień zawarcia ugody sądowej.

Podsumowując, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia:

czy w związku z treścią zawartej ugody sądowej, w której Kontrahent zwalnia Spółkę z zapłaty spornych kar umownych zastrzeżonych w umowie oraz spornych odszkodowań uzupełniających z tytułu nienależytego wykonania umowy powstanie po stronie Wnioskodawcy przychód podatkowy,
jeśli odpowiedź na pytanie pierwsze będzie twierdząca, to czy za właściwy moment powstania przychodu należy przyjąć moment wypłaty kar umownych i odszkodowań uzupełniających

-jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b Ordynacji podatkowej jest sam przepis prawa. Wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia zdarzenia przyszłego oraz załatwienia sprawy, organy podatkowe podejmują w toku postępowania podatkowego. Podstawowym narzędziem realizacji tej zasady jest postępowanie dowodowe, które nie jest prowadzone w ramach postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej. Jeżeli zatem przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe różnić się będzie od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin