2020.11.16 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2.4011.583.2020.2.MM
z 16 listopada 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 1, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 sierpnia 2020 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 5 sierpnia 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 30 października 2020 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 3 listopada 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji do źródła przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej przychodów z wynajmu części budynku, zastosowania indywidualnie ustalonej stawki amortyzacyjnej oraz zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisu amortyzacyjnego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 sierpnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji do źródła przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej przychodów z wynajmu części budynku, zastosowania indywidualnie ustalonej stawki amortyzacyjnej oraz zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisu amortyzacyjnego. Z uwagi na to, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z dnia 23 października 2020 r. znak: 0115-KDIT2.4011.583.2020.1.MM wezwano Wnioskodawcę do usunięcia stwierdzonych braków. Ww. wniosek uzupełniony został pismem z dnia 30 października 2020 r.

W ww. wniosku oraz w piśmie uzupełniającym przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca wraz z małżonką nabył do majątku wspólnego nieruchomość składającą się z budynku wraz z przynależnym do niego gruntem. Budynek stanowiący kamienicę składa się z jednego lokalu użytkowego wykorzystywanego przez najemcę na cele handlowe o pow. 83 m. kw. oraz pięciu lokali mieszkalnych. Wnioskodawca wynajmuje lokal użytkowy o charakterze handlowym i trzy lokale mieszkalne w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Dwa mieszkania Wnioskodawca wykorzystuje na zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych.

Budynek został przyjęty do ewidencji środków trwałych na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawca dokonuje amortyzacji przy zastosowaniu indywidualnej stawki w wysokości 10% rocznie. Kamienica została wybudowana w latach 1920-1930.

Wnioskodawca zarejestrował działalność gospodarczą w zakresie obróbki mechanicznej elementów metalowych – PKD 25.62.Z oraz wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi i dzierżawionymi – PKD 68.2.

Wnioskodawca – w budynku (kamienicy) będącym przedmiotem wniosku nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie obróbki mechanicznej elementów metalowych.

W kamienicy, o której mowa we wniosku nie została ustanowiona odrębna własność lokali, w tym również tych, które są przedmiotem najmu. Do ewidencji środków trwałych prowadzonej na potrzeby wykonywanej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej – jako środek trwały – został wprowadzony budynek.

W ramach rozpoczętej działalności gospodarczej w zakresie najmu środek trwały, o którym mowa we wniosku został wprowadzony do ewidencji środków trwałych po raz pierwszy.

Odpisów amortyzacyjnych Wnioskodawca dokonuje od wartości początkowej całego budynku, przy czym wartość amortyzacji odpowiadająca powierzchni użytkowej lokali mieszkalnych użytkowanych na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych Wnioskodawcy nie stanowi kosztów uzyskania przychodów.

Od początku wynajmu Wnioskodawca stosuje stawkę amortyzacji w wysokości 10% od wartości początkowej budynku.

Grunt nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych i na podstawie art. 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie podlega amortyzacji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy przychody uzyskane z najmu 4 lokali, w tym jednego użytkowego Wnioskodawca winien zaliczyć do źródła przychodów określonego w art. 10 ust. 1 pkt 3, w związku z art. 5a ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
Czy Wnioskodawca ma prawo do zastosowania indywidualnie ustalonej stawki amortyzacyjnej i zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisu amortyzacyjnego w wysokości 10% wartości początkowej nieruchomości?

Zdaniem Wnioskodawcy w zaistniałym stanie faktycznym osiąganie przychodów z najmu jednego lokalu użytkowego i trzech lokali mieszkalnych spełnia przesłanki zakwalifikowania prowadzonej w tym zakresie działalności do działalności gospodarczej. Zgodnie z przepisem art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dla uznania określonej działalności za działalność gospodarczą konieczne jest m.in. łączne spełnienie warunków:

prowadzenie jej w celu osiągnięcia dochodu,
wykonywanie w sposób ciągły,
prowadzenie w sposób zorganizowany.

Jak wskazuje Wnioskodawca – zdaniem B. Brzezińskiego działalność gospodarcza ma charakter kwalifikowany i jest niezależna treściowo od rodzajów aktywności ludzkiej, które są lub mogą być w jej ramach wykonywane. Jeżeli więc wynajem, wydzierżawianie rzeczy, czy operowanie papierami wartościowymi ma w konkretnym wypadku cechy działalności gospodarczej (ze względu na posiadanie właściwych cech kwalifikujących), to przychody z tego tytułu są przychodami z działalności gospodarczej. Rozważania, czy nie mieszczą się one aby w ramach innych kategorii przychodów, stają się w tym momencie bezzasadne, bo w tych innych kategoriach nie mogą się one już mieścić (zob. B. Brzeziński, Działalność gospodarcza czy inne źródła przychodów – łamigłówka rozwiązana…, Przegląd Podatkowy 2015, nr 2 str. 14-15).

Według Wnioskodawcy prowadzony przez niego charakter najmu jest wykonywany w sposób zorganizowany i profesjonalny, bowiem zorganizowany sposób działania w obrocie gospodarczym oznacza prowadzenie działalności w sposób metodyczny, usystematyzowany i uporządkowany, który wiąże się z planowanym charakterem działań i realizacją poszczególnych zamierzeń w sposób ciągły.

W stanie faktycznym sprawdzanie comiesięcznych wpływów czynszów, dokonywanie płatności mediów i czynszu do ich dostawców i administratorów wypełnia przesłanki zorganizowania, systematyczności i ciągłości w rozumieniu art. 5a ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem stanowi źródło przychodu określone w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy.

Odnosząc się do drugiego zagadnienia Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z art. 22 ust. l ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, i wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztem uzyskania przychodów są – zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Na podstawie art. 22a ust. l ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z przytoczonych przepisów wynika, że środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji są m.in. nabyte budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o ile spełniają następujące warunki:

stanowią własność lub współwłasność podatnika,
są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, bądź też najmem.

W myśl art. 22c pkt l i 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. l, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. l pkt 4.

Na podstawie art. 22h ust. l pkt l ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. l, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 tej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 221 i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W myśl art. 22i ust. l ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. l pkt 1.

Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik Nr l do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, budynki (lokale) niemieszkalne amortyzuje się według stawki 2,5%.

Sposób ustalenia stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych uzależniony jest od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych – zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864) – określony środek zostanie zakwalifikowany.

Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Wnioskodawca wskazuje przy tym, że kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik. Kwestii tej nie regulują przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § l Ordynacji podatkowej mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej. Podatnik, w przypadku wątpliwości dotyczących odpowiedniej klasyfikacji, może zwrócić się o dokonanie klasyfikacji do Urzędu Statystycznego.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje również możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Kwestią tę uregulowano w art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

l tak, zgodnie z art. 22j ust. l pkt 4 ww. ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 221, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (dla budynków/lokali niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%).

Natomiast zgodnie z przepisem art. 22j ust. l pkt 3 ww. ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem, art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż: (...) dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4-10 lat (...).

Za używane uznaje się środki trwałe – na podstawie przepisu art. 22j ust. 3 pkt l ww. ustawy – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy. Jak wynika z powyższego, indywidualną stawkę amortyzacyjną dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% oraz dla budynków (lokali) innych niż wymienione w ustępie 4 czyli mieszkalnych można ustalić, jeżeli ww. budynki (lokale) nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, a ponadto spełniają równocześnie jeden z warunków przewidzianych w tym przepisie, czyli są używane lub ulepszone. Należy przy tym przyjąć, że przez używanie środka trwałego dla potrzeb tego przepisu rozumie się jego eksploatowanie (użytkowanie) przed dniem nabycia przez podatnika.

Oznacza to, że aby zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla budynku (lokalu) niemieszkalnego, dla którego stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, oraz dla budynku mieszkalnego (lokalu) oraz budynku po raz pierwszy wprowadzonego do ewidencji, podatnik musi wykazać, że budynek ten (lokal) był wcześniej używany.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia faktycznego wynika, że Wnioskodawca dokonał zakupu budynku, który został po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Powstanie budynku datuje się na lata 1920 -1930. Budynek przez poprzedniego właściciela był przedmiotem najmu zarówno w celach mieszkalnych jak i niemieszkalnych. Odnosząc się do powyższego Wnioskodawca wskazuje, że ustawodawca w przepisie art. 22j ust. l pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określił minimalne okresy dokonywania odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek indywidualnych, określając tym samym maksymalne stawki amortyzacyjne. Dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% minimalny okres amortyzacji należy ustalić poprzez pomniejszenie okresu 40 lat o pełną liczbą lat, które upłynęły od dnia oddania budynku po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika. Ponadto okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Oznacza to, że stawkę amortyzacji 10% podatnik może zastosować jedynie w przypadku, gdy od dnia oddania przedmiotowego budynku (lokalu) niemieszkalnego do używania do jego wprowadzenia do ewidencji środków trwałych minęło przynajmniej lat 40.

Natomiast budynki (lokale) mieszkalne mogą być amortyzowane na podstawie art. 22j ust. l pkt 3 ww. ustawy przez okres 10 lat.

Tym samym Wnioskodawca uważa, że nabyty przez niego budynek z lokalami mieszkalnymi i lokalem niemieszkalnym wykorzystywany dla celów działalności gospodarczej, po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez niego działalności gospodarczej oraz użytkowany przez okres dłuższy niż 40 lat przed dniem jego nabycia będzie podlegał amortyzacji - przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej, według zasad określonych w art. 22j ust. l pkt 3, 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. wg stawki nie wyższej niż 10%.

Wnioskodawca nie dokonuje amortyzacji gruntu na mocy przepisu art. 22c ww. ustawy.

Wnioskodawca podkreśla przy tym, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie reguluje kwestii dokumentowania używania lokalu niemieszkalnego i mieszkalnego. Ustawodawca nie określił katalogu dowodów właściwych dla potwierdzenia okresu używania danego budynku mieszkalnego/niemieszkalnego lub lokalu mieszkalnego/niemieszkalnego. Ogólną zasadą dokonywania wpisów do urządzeń księgowych jest natomiast dokonywanie ich na podstawie prawidłowych i rzetelnych dowodów.

Zasady udowadniania okoliczności faktycznych w postępowaniu podatkowym normuje ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa. Na mocy art. 180 § l Ordynacji podatkowej, jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. W szczególności dowodami takimi mogą być księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej, z zastrzeżeniem art. 284a § 3, art. 284b § 3 i art. 288 § 2, oraz materiały zgromadzone w toku postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe (art. 181 Ordynacji podatkowej). Stosownie do art. 187 § l ww. aktu prawnego, organ podatkowy jest obowiązany zebrać i w sposób wyczerpujący rozpatrzyć cały materiał dowodowy. Ocena kwestii udowodnienia danej okoliczności jest dokonywana na podstawie całości zgromadzonych dowodów (art. 191 tej ustawy).

Jednocześnie Wnioskodawca zaznacza, że zaliczając określony wydatek do kosztów uzyskania przychodów, podatnik stosuje przepis prawa podatkowego o charakterze materialno-prawnym, tj. uznaje, że zaistniałe po jego stronie okoliczności wypełniają hipotezę określonej normy prawnej (mieszczą się w zakresie zastosowania danej normy prawnej/danego przepisu). Podejmując decyzję o zastosowaniu danego przepisu prawa podatkowego, podatnik musi liczyć się jednak z koniecznością przedstawienia dowodów potwierdzających prawidłowość tej czynności, jaka może się pojawić na etapie ewentualnych postępowań podatkowych lub kontrolnych. Udowodnienie prawidłowości zaliczenia przez Wnioskodawcę opisanych we wniosku wydatków do kosztów uzyskania przychodów może, zatem wymagać w szczególności udowodnienia: poniesienia wydatków, ich charakteru, ich celowości oraz racjonalności działań podatnika, okresu używania, a w konsekwencji braku okoliczności uniemożliwiających uznanie przedmiotowych kosztów za koszty uzyskania przychodów. W ramach postępowania dowodowego może również zostać dokonana szczegółowa analiza związku ponoszonych wydatków z przychodami podatnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie kwalifikacji do źródła przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej przychodów z wynajmu części budynku, zastosowania indywidualnie ustalonej stawki amortyzacyjnej oraz zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisu amortyzacyjnego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 3 i 6 źródłami przychodu są:

pozarolnicza działalność gospodarcza;
najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Jednocześnie w art. 5a pkt 6 ww. ustawy zostało zdefiniowane pojęcie działalności gospodarczej. W myśl ww. przepisu ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej - oznacza to działalność zarobkową:

wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Natomiast z art. 5b ust. 1 ww. ustawy wynika, że za pozarolniczą działalność gospodarczą nie uznaje się czynności, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat tych czynności oraz ich wykonywanie, z wyłączeniem odpowiedzialności za popełnienie czynów niedozwolonych, ponosi zlecający wykonanie tych czynności;
są one wykonywane pod kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonych przez zlecającego te czynności;
wykonujący te czynności nie ponosi ryzyka gospodarczego związanego z prowadzoną działalnością.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Na mocy art. 14 ust. 2 pkt 11 ww. ustawy przychodem z działalności gospodarczej są również: przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Z powyższych przepisów wynika, że aby dane przychody zostały zaliczone do źródła, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, muszą zostać spełnione łącznie trzy podstawowe warunki, tzn.:

powinny wystąpić przesłanki pozytywne, o których mowa w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pozwalające na stwierdzenie, że mamy do czynienia z działalnością gospodarczą,
nie powinny wystąpić przesłanki negatywne, o których mowa w art. 5b ust. 1 ww. ustawy oraz
należy wykluczyć, że uzyskane przychody są zaliczane do jednego z pozostałych źródeł przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem najem dla celów podatkowych może być traktowany jako pozarolnicza działalność gospodarcza albo jako odrębne źródło przychodów (tzw. najem prywatny). W sytuacji, gdy najem spełnia przesłanki, o których mowa w art. 5a pkt 6 powołanej ustawy lub jego przedmiotem są składniki majątki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, to wówczas stanowi źródło przychodu, o którym mowa w 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. działalność gospodarczą.

Jak wynika z wyżej zacytowanych przepisów – aby określone czynności związane z najmem, uznać za działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, muszą one mieć charakter zarobkowy, zorganizowany i ciągły. Zarobkowego charakteru nie mają działania, których wyłącznym celem jest zaspokojenie własnych potrzeb osoby podejmującej określone czynności

Działalność zarobkowa, to działalność, która daje możliwość wygenerowania zysku i ma na celu zapewnienie określonego dochodu. Jednak nawet ewentualna strata będąca wynikiem działalności nastawionej na zysk nie pozbawia jej takiego charakteru, gdyż istotny jest tu sam zamiar osiągnięcia dochodu.

Należy przy tym podkreślić, że nie ma podstaw, aby kwalifikować do pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podejmowanych przez podatnika działań, które mieszczą się w ramach zwykłego wykonywania prawa własności, tzn. mających na celu zwyczajowe gospodarowanie majątkiem oraz zaspokajanie potrzeb osobistych podatnika lub jego rodziny. Działań związanych z zachowaniem normalnych, zwyczajowo przyjętych w takich przypadkach reguł gospodarności nie należy bowiem utożsamiać z działalnością gospodarczą.

Ciągłość w wykonywaniu działalności gospodarczej oznacza względnie stały zamiar jej wykonywania. Wiąże się z planowanym charakterem działań i realizacją w sposób ciągły zamierzeń ukierunkowanych na osiąganie i zwiększanie zysków. Przesłanki ciągłości nie należy rozumieć jako konieczności wykonywania działalności bez przerwy – do zachowania tej przesłanki wystarczające jest, aby z całokształtu okoliczności sprawy wynikała intencja powtarzania określonego zespołu konkretnych czynności w celu osiągnięcia efektu w postaci zarobku.

Prowadzenie działalności w sposób zorganizowany oznacza działanie metodyczne, systematyczne, uporządkowane, przebiegające według planu, przy udziale specjalnie dobranych środków, służących uzyskaniu dochodu. Na takie zorganizowanie w odniesieniu do najmu mogą wskazywać (chociaż nie są decydujące) zwłaszcza niektóre okoliczności, takie jak dopełnienie obowiązków formalnych w zakresie zarejestrowania przedsiębiorstwa, współpraca z podmiotami profesjonalnymi, świadczenie dodatkowych usług, czy znaczna liczba wynajmowanych nieruchomości lub podpisywanych umów.

Wskazane powyżej przesłanki w każdym przypadku należy rozważać indywidualnie, mając na względzie całokształt okoliczności faktycznych danej sprawy, a więc wszystkie działania podejmowane przez podatnika.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego Wnioskodawca wraz z małżonką nabył do majątku wspólnego nieruchomość składającą się z budynku wraz z przynależnym do niego gruntem. Budynek stanowiący kamienicę składa się z jednego lokalu użytkowego wykorzystywanego przez najemcę na cele handlowe o pow. 83 m. kw. oraz pięciu lokali mieszkalnych. Wnioskodawca wynajmuje lokal użytkowy o charakterze handlowym i trzy lokale mieszkalne w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Wnioskodawca zarejestrował działalność gospodarczą w zakresie obróbki mechanicznej elementów metalowych – PKD 25.62.Z oraz wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi i dzierżawionymi – PKD 68.2.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy prawa i przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego należy stwierdzić, że skoro Wnioskodawca zarejestrował działalność gospodarczą w zakresie obróbki mechanicznej elementów metalowych oraz wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi i dzierżawionymi, a dodatkowo twierdzi, że prowadzony przez niego charakter najmu jest wykonywany w sposób zorganizowany i profesjonalny, to wynajem części budynku w postaci kilku lokali (tj. jednego lokalu niemieszkalnego i trzech lokali mieszkalnych) należy zakwalifikować do pozarolniczej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy również zgodzić się z twierdzeniem Wnioskodawcy, że sprawdzanie comiesięcznych wpływów czynszów, dokonywanie płatności mediów i czynszu do ich dostawców i administratorów wypełnia przesłanki zorganizowania, systematyczności i ciągłości w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się natomiast do kolejnej kwestii, tj. do możliwości zastosowania przez Wnioskodawcę indywidualnie ustalonej stawki amortyzacyjnej wskazać należy, że zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty , a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać, jaki związek ma on z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu.

Jak stanowi art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Definicja środków trwałych – dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych – określona została w art. 22 ust. 2a ww. ustawy poprzez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, które podlegają amortyzacji oraz w art. 22 c pkt 1 i 2 ww. ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

Z treści art. 22a ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 i 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.

Z przytoczonych przepisów wynika, że środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji są m.in. nabyte budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o ile spełniają określone warunki:

stanowią własność lub współwłasność podatnika,
są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do użytkowania,
przewidywany okres ich użytkowania jest dłuższy niż rok,
są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, bądź też najmem.

Ponadto budynki (lokale) mieszkalne podlegają amortyzacji, o ile podatnik podejmie decyzję o ich amortyzacji. Amortyzacji nie podlegają zaś grunty, udział w gruncie przypadający na wyodrębniony lokal mieszkalny.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22i ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że budynek (którego część Wnioskodawca wynajmuje) został przyjęty do ewidencji środków trwałych na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawca dokonuje amortyzacji przy zastosowaniu indywidualnej stawki w wysokości 10% rocznie. Kamienica została wybudowana w latach 1920-1930.

W ramach rozpoczętej działalności gospodarczej w zakresie najmu środek trwały, o którym mowa we wniosku został wprowadzony do ewidencji środków trwałych po raz pierwszy.

Od początku wynajmu Wnioskodawca stosuje stawkę amortyzacji w wysokości 10% od wartości początkowej budynku.

Grunt nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych i na podstawie art. 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie podlega amortyzacji.

Rozstrzygając kwestię zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej wskazać należy, że stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 i pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

dla - wskazanych w pkt 3 - budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:
1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych
  
  – dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata,
dla – wskazanych w pkt 4 - budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Ustalenie przez ustawodawcę minimalnego okresu amortyzacji środka trwałego na 10 lat oznacza, że maksymalna wysokość rocznej stawki amortyzacji będzie wynosić 10%.

W myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które w rozumieniu ustawy, są używane, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

W podanej w art. 22j ust. 3 definicji – odnoszącej się do innych niż wymienione w pkt 4 budynków (lokali) i budowli – w tym budynków (lokali) mieszkalnych występują dwa istotne sformułowania: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, że chodzi o przeniesienie własności oraz udokumentowanie „wykorzystywania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Zgodnie ze słownikową definicją, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj, wyd. Wilga, Warszawa 1996, str. 1296). Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela/właścicieli przez wymagany okres 60 miesięcy.

Przepisy podatkowe nie regulują jakimi dowodami należy udokumentować używanie środka trwałego. Przyjąć zatem należy, że mogą to być wszelkie wiarygodne dowody potwierdzające używanie środka trwałego w określonym czasie. Ciężar udowodnienia takiego stanu rzeczy spoczywa jednak na podatniku.

Ponadto z przepisu art. 22j ust. l pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% minimalny okres amortyzacji należy ustalić poprzez pomniejszenie okresu 40 lat o pełną liczbą lat, które upłynęły od dnia oddania budynku po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika.

W konsekwencji należy stwierdzić, że jeżeli z posiadanych przez Wnioskodawcę dokumentów wynika, że przeznaczony pod wynajem budynek (kamienica) został wybudowany w latach 1920-1930 i rzeczywiście wypełnia przesłanki okresu użytkowania (przez poprzedniego właściciela/poprzednich właścicieli), o którym mowa w art. 22j ust. 3 ww. ustawy oraz Wnioskodawca po raz pierwszy wprowadził ten budynek do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz od początku najmu stosuje 10% stawkę amortyzacyjną, to obecnie ma również prawo stosować indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% w skali roku, przy zastrzeżeniu, że amortyzacja może być dokonywana przez okres nie dłuższy niż 10 lat.

Jednakże należy podkreślić, że skoro Wnioskodawca wynajmuje część budynku w postaci jednego lokalu niemieszkalnego oraz trzech lokali mieszkalnych, zaś dwa lokale mieszkalne przeznaczył na własne cele mieszkaniowe, to odpisów amortyzacyjnych – zaliczanych w ciężar kosztów uzyskania przychodów – może dokonywać w wysokości ustalonej od wartości początkowej tego budynku odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, do ogólnej powierzchni użytkowej tego budynku.

Stosownie bowiem do art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana - odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu. Nadto zgodnie z art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

W sytuacji więc, gdy z obojga małżonków tylko Wnioskodawca wykorzystuje w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej ww. składnik majątku, który małżonkowie nabyli do majątku wspólnego, to wówczas – stosownie do art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - wartość odpisów amortyzacyjnych ustaloną w sposób powyżej opisany Wnioskodawca ma prawo zakwalifikować do kosztów uzyskania przychodów tej działalności.

Natomiast – jak słusznie wskazał Wnioskodawca – grunt związany z tym budynkiem nie podlega amortyzacji.

Reasumując skoro Wnioskodawca zarejestrował działalność gospodarczą w zakresie obróbki mechanicznej elementów metalowych oraz wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi i dzierżawionymi, a dodatkowo prowadzony przez niego najem jest wykonywany w sposób zorganizowany i profesjonalny, to ww. najem należy zakwalifikować do pozarolniczej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jeżeli z posiadanych przez Wnioskodawcę dokumentów wynika, że przeznaczony pod wynajem budynek, który został wybudowany w latach 1920 -1930 rzeczywiście wypełnia przesłanki okresu użytkowania (przez poprzedniego właściciela/poprzednich właścicieli), o którym mowa w art. 22j ust. 3 ww. ustawy, oraz Wnioskodawca po raz pierwszy wprowadził ten budynek do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz od początku najmu stosuje 10% stawkę amortyzacyjną, to obecnie również ma prawo zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% w skali roku, przy zastrzeżeniu, że ww. amortyzacja może być dokonywana przez okres 10 lat. Skoro Wnioskodawca wynajmuje część budynku w postaci jednego lokalu niemieszkalnego oraz trzech lokali mieszkalnych, zaś dwa lokale mieszkalne przeznaczył na własne cele mieszkaniowe, to odpisów amortyzacyjnych – zaliczanych w ciężar kosztów uzyskania przychodów – może dokonywać w wysokości ustalonej od wartości początkowej tego budynku odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, do ogólnej powierzchni użytkowej tego budynku. W sytuacji, gdy z obojga małżonków tylko Wnioskodawca wykorzystuje w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej ww. składnik majątku, który małżonkowie nabyli do majątku wspólnego, to wówczas – stosownie do art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - wartość odpisów amortyzacyjnych ustaloną w sposób powyżej opisany Wnioskodawca ma prawo zakwalifikować do kosztów uzyskania przychodów tej działalności.

Natomiast grunt związany z tym budynkiem nie podlega natomiast amortyzacji.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie kwalifikacji do źródła przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej przychodów z wynajmu części budynku, zastosowania indywidualnie ustalonej stawki amortyzacyjnej oraz zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisu amortyzacyjnego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego opisanego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin