2020.11.18 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.500.2020.3.AWO
z 18 listopada 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 27 sierpnia 2020 r. (data wpływu 28 sierpnia 2020 r.), uzupełnionym w dniu 5 listopada 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości (pytanie oznaczone we wniosku numerem 3) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 sierpnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 5 listopada 2020 r., o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości (pytanie oznaczone we wniosku numerem 3).

We wniosku tym, po uzupełnieniu, przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 21 grudnia 2000 r. Wnioskodawca ˗ działając jako Wspólnik spółki cywilnej, wraz z drugim Wspólnikiem spółki cywilnej ˗ nabył nieruchomość zabudowaną (ośrodek wypoczynkowy). Transakcja ta nie była opodatkowana podatkiem VAT. Nieruchomość, jako środek trwały, była amortyzowana. Spółka cywilna była czynnym podatnikiem podatku VAT, osiągała przychody m.in. z tytułu usług krótkotrwałego zakwaterowania (w wyżej wskazanej nieruchomości). W dniu 13 maja 2011 r. na mocy aktu notarialnego, nieruchomość została przez Wspólników spółki cywilnej wycofana z majątku spółki do majątków Wspólników. Następnie spółka została rozwiązana. W 2011 r. Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej na własny rachunek. Wskazana wyżej nieruchomość była przez Wnioskodawcę wykorzystywana w prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej, jednakże nie została wprowadzona do ewidencji środków trwałych (prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej).

Wnioskodawca nie poniósł nakładów inwestycyjnych na wskazaną wyżej nieruchomość. Obecnie, Wnioskodawca zamierza dokonać zbycia posiadanego udziału we wskazanej nieruchomości. Wnioskodawca zaznaczył równocześnie, że jest czynnym podatnikiem podatku VAT.

W złożonym dnia 5 listopada 2020 r. uzupełnieniu ˗ w części odnoszącej się do podatku dochodowego od osób fizycznych ˗ Wnioskodawca wskazał, że prowadzi działalność we własnym zakresie jako osoba fizyczna. Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie turystyki, a w szczególności usług noclegowych, zbiorowego żywienia, dodatkowo organizując kolonie, obozy, itp. W chwili obecnej działalność gospodarcza pod nazwą: …, NIP: … jest zawieszona. Forma opodatkowania ˗ ryczałt od przychodów ewidencjonowanych. Działalność z dniem 24 sierpnia 2020 r. została wykreślona z urzędu z rejestru podatnika VAT. W dniu 13 maja 2011 r. na mocy aktu notarialnego nieruchomość ˗ ośrodek wypoczynkowy ˗ została przez Wnioskodawcę i Wspólnika (Wspólnicy spółki cywilnej) wycofana z majątku spółki do majątku osobistego Wspólników i spółka została rozwiązana. W skład nieruchomości ˗ ośrodek wypoczynkowy wchodzą domki kempingowe oraz budynek stołówki z kuchnią. Przedmiotowa nieruchomość stanowi jedną działkę zabudowaną (…). Budynek stołówki wraz z kuchnią jest trwale związany z gruntem. Domki kempingowe posadowione są na podmurówce, trwale związane z gruntem. Wszystkie wyżej wskazane obiekty były wprowadzone do środków trwałych i były amortyzowane przez spółkę cywilną. Po likwidacji spółki Wnioskodawca nie wprowadził wyżej wskazanych obiektów do środków trwałych własnej działalności gospodarczej. Ośrodek wypoczynkowy nie został sklasyfikowany jako budynek mieszkalny. Planowana data sprzedaży udziału w nieruchomości ˗ ośrodek wypoczynkowy, to rok 2020.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy w opisanym stanie faktycznym zbycie udziału w wyżej wskazanej nieruchomości będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT?
W przypadku, gdyby zbycie udziału w wyżej wskazanej nieruchomości podlegało opodatkowaniu VAT, czy będzie ono zwolnione z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 lub 10a ustawy o podatku od towarów i usług?
Czy w opisanym stanie faktycznym zbycie udziału w wyżej wskazanej nieruchomości będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy wyłącznie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych (pytanie oznaczone numerem 3).

W zakresie podatku od towarów i usług (pytania oznaczone numerami 1 i 2) zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Przedstawiając własne stanowisko ˗ w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych ˗ Wnioskodawca wskazał, że w opisanym stanie faktycznym zbycie udziału w nieruchomości nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca podkreślił, że zbycie nieruchomości nie ma miejsca w ramach działalności gospodarczej (nieruchomość nie była wprowadzona do ewidencji środków trwałych), więc ˗ zastosowanie znajdzie art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca podał, że od nabycia nieruchomości minęło już ponad pięć lat, natomiast od chwili wycofania nieruchomości z działalności minęło już ponad sześć lat ˗ zgodnie zatem z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy, zbycie udziału w nieruchomości nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.) przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Jak stanowi przepis art. 5a pkt 26 wskazanej wyżej ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o spółce niebędącej osobą prawną – oznacza to spółkę niebędącą podatnikiem podatku dochodowego.

Natomiast stosownie do art. 23 ust. 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2019 r., poz. 1292, z późn. zm.), przedsiębiorca wpisany do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego może zawiesić wykonywanie działalności gospodarczej na okres od 30 dni do 24 miesięcy.

W myśl art. 25 ust. 1 przywołanej ustawy, w okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej przedsiębiorca nie może wykonywać działalności gospodarczej i osiągać bieżących przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

W okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej, zgodnie ust. 2 tego artykułu (art. 25 ust. 2 omawianej ustawy), przedsiębiorca:

może wykonywać wszelkie czynności niezbędne do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, w tym rozwiązywania zawartych wcześniej umów;
może przyjmować należności i jest obowiązany regulować zobowiązania, powstałe przed datą zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej;
może zbywać własne środki trwałe i wyposażenie;
ma prawo albo obowiązek uczestniczyć w postępowaniach sądowych, postępowaniach podatkowych i administracyjnych związanych z działalnością gospodarczą wykonywaną przed datą zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej;
wykonuje wszelkie obowiązki nakazane przepisami prawa;
może osiągać przychody finansowe, także z działalności prowadzonej przed datą zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej;
może zostać poddany kontroli na zasadach przewidzianych dla przedsiębiorców wykonujących działalność gospodarczą;
może powołać albo odwołać zarządcę sukcesyjnego, o którym mowa w ustawie z dnia 5 lipca 2018 r. o zarządzie sukcesyjnym przedsiębiorstwem osoby fizycznej (Dz. U. poz. 1629).

Z powyższych przepisów wynika, że przedsiębiorca może zawiesić wykonywanie działalności gospodarczej. W tym czasie nie może wykonywać działalności gospodarczej i osiągać bieżących przychodów z tej działalności, jednak dopuszcza się osiąganie przychodów finansowych, także z działalności prowadzonej przed datą zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 wyżej wskazanej ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są określone w punkcie 3 i 8 tego przepisu:

pozarolnicza działalność gospodarcza,
odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:
1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

˗ jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)˗c) ˗ przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych ˗ przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

W myśl art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Podkreślić również należy, że przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie (art. 10 ust. 3 cytowanej ustawy).

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Natomiast na podstawie art. 14 ust. 2 pkt 1 wskazanej ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1500 zł,
składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

- wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Do przychodów, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio (art. 14 ust. 2c cytowanej ustawy).

Z treści przywołanych wyżej przepisów wynika zatem, że przychodami z działalności gospodarczej są (zarówno):

przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku używanych aktualnie w działalności (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych wymienionych w art. 14 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), jak i
przychody uzyskane ze sprzedaży tych składników majątku, które zostały z działalności gospodarczej z różnych względów wycofane. Jeżeli jednak między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia upłynęło 6 lat, to przychód ze sprzedaży tych składników majątku nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi (od 2011 r.) działalność gospodarczą w zakresie turystyki, a w szczególności usług noclegowych, zbiorowego żywienia, dodatkowo organizując kolonie, obozy. W chwili obecnej działalność gospodarcza Wnioskodawcy jest zawieszona. Przy prowadzeniu działalności gospodarczej Wnioskodawca wykorzystywał zabudowaną nieruchomość (ośrodek wypoczynkowy), którą nabył jako Wspólnik spółki cywilnej (wraz z drugim Wspólnikiem tej spółki). W dniu 13 maja 2011 r. na mocy aktu notarialnego nieruchomość ˗ ośrodek wypoczynkowy ˗ została przez Wnioskodawcę i Wspólnika wycofana z majątku spółki do majątku osobistego Wspólników i spółka została rozwiązana. W skład nieruchomości wchodzą domki kempingowe oraz budynek stołówki z kuchnią. Przedmiotowa nieruchomość stanowi jedną działkę zabudowaną. Budynek stołówki wraz z kuchnią jest trwale związany z gruntem. Domki kempingowe posadowione są na podmurówce, trwale związane z gruntem. Wszystkie wyżej wskazane obiekty były wprowadzone do środków trwałych i były amortyzowane przez spółkę cywilną. Po likwidacji spółki Wnioskodawca nie wprowadził wyżej wskazanych obiektów do środków trwałych własnej działalności gospodarczej. Ośrodek wypoczynkowy nie został sklasyfikowany jako budynek mieszkalny. Wnioskodawca w 2020 r. zamierza dokonać zbycia posiadanego udziału we wskazanej nieruchomości.

W niniejszej sprawie istotnym jest zatem ustalenie, czy zbycie udziału w nieruchomości następować będzie w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej. Zaznaczyć bowiem należy, że przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości (udziału w prawie jej własności) może zostać zaliczony do źródła przychodów określonego w treści art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)˗c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wyłącznie wówczas, gdy spełnione zostają (co najmniej) dwie podstawowe przesłanki, tzn:

nieruchomość nie jest przedmiotem odpłatnego zbycia w wykonywaniu działalności gospodarczej,
nieruchomość nie jest nieruchomością niemieszkalną wykorzystywaną w działalności gospodarczej.

Stosownie do powyższego, uznać więc należy, że opisany ośrodek wypoczynkowy nie wypełnia dyspozycji art. 10 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż – stosownie do wskazania Wnioskodawcy – nie został sklasyfikowany jako budynek mieszkalny (w skład przedmiotowej nieruchomości wchodzą: budynek stołówki z kuchnią oraz domki kempingowe). Należy zatem przyjąć, że nieruchomość ta nie stanowi/nie składa się z wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą budynków mieszkalnych, ich części lub udziałów w takich budynkach, lokali mieszkalnych stanowiących odrębną nieruchomość lub udziałów w takich lokalach, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Innymi słowy, wskazany we wniosku ośrodek wypoczynkowy nie odznacza się zawartym w treści art. 10 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych statusem, wobec powyższego nie spełnia on wymogów przytoczonych w punkcie 2 przedstawionego wyżej wyliczenia (przesłanka mówiąca o nieruchomości niebędącej nieruchomością niemieszkalną wykorzystywaną w działalności gospodarczej).

Zaznaczyć należy, że przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio (art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

O tym, jaki składnik majątku może stanowić środek trwały decydują regulacje zawarte w dyspozycji art. 22a i 22c wskazanej ustawy, przy czym nie wszystkie wymienione w nich rodzaje składników majątku mogą podlegać amortyzacji podatkowej.

Z treści art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast w myśl art. 22c cytowanej ustawy, amortyzacji nie podlegają m.in:

grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,

- zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Podkreślić w tym miejscu jednak należy, że pomimo tego, że określone składniki majątkowe, które stanowią odpowiednio środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, nie podlegają amortyzacji, to jednak Podatnik ma obowiązek wprowadzić je do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Stanowi o tym przepis art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w myśl którego składniki majątku, o których mowa w art. 22a˗22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Odpłatne zbycie nieruchomości (jej udziału) ˗ co do zasady ˗ jest odrębnym źródłem przychodów, określonym w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednak już w treści tego artykułu (art. 10 ust. 1 pkt 8 przywołanej wyżej ustawy), ustawodawca zastrzegł, że odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości oraz prawa wieczystego użytkowania gruntów stanowi określone źródło przychodów tylko wówczas, gdy nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej. Przepis ten koresponduje więc z treścią art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowiącym, że przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej nie mogą być jednocześnie zaliczane do przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4˗9.

Innymi słowy, ustalenie, że do sprzedaży nieruchomości (udziału w prawie jej własności) doszło w wykonaniu działalności gospodarczej, wyklucza możliwość opodatkowania uzyskanego w ten sposób przychodu według zasad dotyczących odpłatnego zbycia rzeczy lub określonych praw.

W przypadku zbycia nieruchomości i innych rzeczy uzyskane przychody mogą być zaliczone do przychodów ze źródła wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy, jeżeli ich zbycie nastąpiło podczas wykonywania czynności posiadających cechy, jakim powinna odpowiadać działalność gospodarcza.

Analiza powyższych przepisów prowadzi zatem do wniosku, że zasadnicze znaczenie dla odpowiedzi na zawarte we wniosku pytanie ma regulacja zawarta w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepis ten reguluje kwestię skutków podatkowych zbycia wskazanych w nim składników majątku, podlegających ujęciu w ewidencji środków trwałych. Regulacją art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) cytowanej ustawy objęty został zatem przychód z odpłatnego zbycia tych składników majątku, które spełniają ustawową definicję środka trwałego, podlegającego ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, niezależnie od tego, czy Podatnik dokonał wprowadzenia tych składników do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jak również od tego, czy zaliczał do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 30 stycznia 2018 r., sygn. akt I SA/Łd 1127/17).

W tym miejscu należy również podkreślić, że ustawą z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r., poz. 1326) ustawodawca doprecyzował brzmienie przepisu art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (brzmienie przepisu obowiązujące od dnia 1 stycznia 2015 r.) i objął jego zakresem skutki podatkowe odpłatnego zbycia wszystkich składników majątku spełniających ustawowe kryteria uznania je za środki trwałe, bez względu na to, czy Podatnik wpisał je do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

W uzasadnieniu projektu przywołanej ustawy zmieniającej wprost wskazano, że celem tego przepisu jest „wyraźne wskazanie, że zbycie składnika majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej stanowi przychód z tej działalności. Dotyczy to składników, które z uwagi na przewidywany okres ich używania krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych, jak również składników, których podatnik – pomimo takiego obowiązku - nie ujął w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych” (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 13 stycznia 2017 r. sygn. akt I SA/Łd 944/16.

Reasumując, sytuacja, w której występuje działanie osoby fizycznej jako przedsiębiorcy zawsze wiąże się z podwójną identyfikacją mienia należącego do takiej osoby. Z jednej bowiem strony dysponuje ona majątkiem, który jest związany z prowadzeniem działalności gospodarczej (stanowi część składową prowadzonego przez osobę fizyczną przedsiębiorstwa), z drugiej strony – należącym do niej majątkiem niezwiązanym z przedsiębiorstwem, który służy zaspokajaniu różnych niegospodarczych potrzeb osobistych.

W świetle powyższego należy wskazać, że Wnioskodawca wywodzi błędnie skutki podatkowe z przedstawionego do oceny zdarzenia. Wnioskodawca prowadzi (prowadził ˗ wzgląd na fakt jej zawieszania) działalność gospodarczą. Ośrodek wypoczynkowy (nieruchomość zabudowana niebędąca nieruchomością o charakterze mieszkalnym) wykorzystywany był w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Nieruchomość została nabyta w 2000 r. (Wnioskodawca ˗ działając jako Wspólnik spółki cywilnej, wraz z drugim Wspólnikiem spółki cywilnej ˗ nabył tę nieruchomość dnia 21 grudnia 2000 r.). Stosownie do zawartego we wniosku wskazania ˗ w dniu 13 maja 2011 r. na mocy aktu notarialnego ośrodek wypoczynkowy został przez Wnioskodawcę i Wspólnika (Wspólnicy spółki cywilnej) wycofany z majątku spółki do majątku osobistego Wspólników i spółka została rozwiązana. Z tego względu, nawet, jeśli w omawianym przypadku wyznaczony treścią art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych termin ˗ na dzień dokonywania przez Wnioskodawcę odpłatnego zbycia udziału w opisanej nieruchomości ˗ upłynie, to nadal, poprzez wzgląd na okoliczność, że po likwidacji spółki cywilnej Wnioskodawca podjął się prowadzenia działalności gospodarczej i przy jej wykonywaniu wykorzystywał opisaną nieruchomość, przedmiotowe zbycie należy rozpatrywać w pierwszej kolejności w oparciu o regulację 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skutkiem powyższego należy uznać, że zbycie udziału w tej nieruchomości następować będzie w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej. Transakcja ta podlegać będzie zatem opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Z powyższych względów stanowisko Wnioskodawcy ˗ w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych ˗ należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem

faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym

wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko˗Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin