Rodzaj dokumentu
interpretacja indywidualna
Sygnatura
DD9/DD2/033/7/KZU/08/PK-22
Data
2011.02.28
Autor
Minister Finansów
Temat
Podatek dochodowy od osób fizycznych --> Koszty uzyskania przychodów --> Pojęcie i wysokość kosztów uzyskania przychodów
Słowa kluczowe
delegacja służbowa
diety
koszt
koszty uzyskania przychodów
przedsiębiorcy
Istota interpretacji
Czy wydatki poniesione na wyżywienie, nocleg w ramach wyjazdu w celu wykonania usługi przez właściciela firmy jako jedynego wykonawcy mogą być zaliczone do kosztów związanych z podróżą służbową do wysokości limitów określonych przez Ministra Pracy i Polityki Społecznej tj. diet i innych ryczałtów do kosztów uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób fizycznych?
Wniosek ORD-IN
2 MB
ZMIANA INTERPRETACJI INDYWIDUALNEJ Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60, z późn. zm.), Minister Finansów zmienia, z urzędu, interpretację indywidualną z dnia 02 października 2007 r., Nr ILPB1/415-5/07-4/MT, wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w imieniu Ministra Finansów na wniosek Podatnika z dnia 11 lipca 2007 r., uzupełniony pismem z dnia 30 lipca 2007 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osoby prowadzącej działalność gospodarczą, gdyż stwierdza jej nieprawidłowość.
Uzasadnienie
Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając na podstawie § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), wydał w dniu 02 października 2007 r., w imieniu Ministra Finansów, interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osoby prowadzącej działalność gospodarczą. Interpretacja wydana została na wniosek z dnia 11 lipca 2007 r., uzupełniony pismem z dnia 30 lipca 2007 r.
Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie montażu i demontażu konstrukcji metalowych oraz usług budowlanych z siedzibą w Lubinie. W związku z charakterem działalności, usługi wykonywane są poza siedzibą firmy, głównie w Austrii. W czasie realizacji zleceń Wnioskodawca ponosi wydatki związane z noclegiem i wyżywieniem. Dochody uzyskiwane z działalności gospodarczej opodatkowane są na zasadach ogólnych a zdarzenia gospodarcze ewidencjonowane są w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.
W tak przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca zadał pytanie „Czy wydatki poniesione na wyżywienie, nocleg w ramach wyjazdu w celu wykonania usługi przez właściciela firmy jako jedynego wykonawcy mogą być zaliczone do kosztów związanych z podróżą służbową do wysokości limitów określonych przez Ministra Pracy i Polityki Społecznej tj. diet i innych ryczałtów do kosztów uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób fizycznych...” Zdaniem Wnioskodawcy powyższe wydatki stanowią koszty uzyskania przychodu na podstawie art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Wydając w imieniu Ministra Finansów interpretację indywidualną organ upoważniony uznał stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osoby prowadzącej działalność gospodarczą za nieprawidłowe i stwierdził, że „Pobyt poza miejscowością, w której znajduje się siedziba firmy, będący wynikiem zawartego kontraktu na wykonanie usług stanowiących istotę działalności gospodarczej, nie jest podróżą służbową, a miejsce wykonania usług w tym przypadku jest miejscem prowadzenia działalności. Dlatego też wyjazdy krajowe czy zagraniczne są nieodzowne do realizacji istoty działalności i jako takie nie są podróżami służbowymi.” Dalej Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wskazał, iż „okoliczność, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia „podróży służbowej osoby prowadzącej działalność gospodarczą” nie może prowadzić do tego, że w praktyce osoby świadczące usługi budowlane, przebywając stale poza siedzibą firmy zaliczają do kosztów uzyskania przychodów wydatki związane ze swoim utrzymaniem, podczas gdy osoby wykonujące działalność gospodarczą np. w miejscu jej prowadzenia, koszty te pokrywają z dochodu po jego opodatkowaniu”. W konsekwencji organ upoważniony uznał, że „brak jest podstaw do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodu prowadzonej działalności wartości diet naliczonych w związku z wyjazdami w celu wykonania usługi przez właściciela firmy.” Jednocześnie Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu powołując się na przepisy art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uznał stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych w ramach delegacji służbowej na noclegi oraz wskazał na konieczność udokumentowania poniesionego wydatku. Po zapoznaniu się z aktami sprawy Minister Finansów zważył, co następuje.
Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Oznacza to, że zaliczenie wydatków do kosztów podatkowych jest możliwe, jeżeli zostaną spełnione kryteria wynikające z wyżej wymienionego przepisu. Regulacje prawne dotyczące zaliczania do kosztów uzyskania przychodów kosztów podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących zawarte zostały w art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących – w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra. Odrębnymi przepisami, o których mowa wyżej są:
- rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990, z późn. zm.),
- rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991, z późn. zm.).
Na podstawie powołanych przepisów stwierdzić należy, że aby osoba prowadząca działalność gospodarczą mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość diet z tytułu podróży służbowych, podróż musi: - być związana z prowadzoną działalnością gospodarczą,
- służyć osiągnięciu przychodów lub zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów,
- a wysokość diety musi mieścić się w granicach limitu określonego w odrębnych przepisach.
W przepisach prawa podatkowego pojęcie podróży służbowej nie zostało zdefiniowane. Definicja podróży służbowej pracownika została natomiast zawarta w art. 775 § 1 Kodeksu pracy. Zgodnie z tym przepisem za podróż służbową uznaje się wykonywanie na podstawie polecenia pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy. Podkreślić jednak należy odmienny charakter regulacji w przypadku pracownika i osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą. Pracownikowi cel podróży służbowej określa pracodawca w poleceniu odbycia podróży służbowej, natomiast w odniesieniu do przedsiębiorcy, istotnym kryterium dla uznania wyjazdu za podróż służbową winno być ustalenie czy wyjazd ma bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Uznać zatem należy, że odesłanie art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy do pojęcia pracownika może mieć zastosowanie jedynie w kontekście ograniczenia wysokości diety z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą, nie zaś samej zasady dopuszczalności zastosowania tego przepisu do wymienionych w nim podmiotów. Z powyższej regulacji prawnej wynika konieczność wyłączenia z kosztów podatkowych wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą, ale tylko w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom. Oznacza to, że osobom tym przysługuje prawo uwzględniania w kosztach uzyskania przychodu wartości diet za czas podróży służbowych w ramach określonego limitu, tj. do wysokości diet przysługujących pracownikom. Powołane przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obejmując swoją dyspozycją sytuacje odbywania podróży służbowych przez osoby prowadzące działalność gospodarczą, nie przewidują do tej kategorii podatników żadnych wyłączeń o charakterze przedmiotowym lub podmiotowym, wobec tego nieuprawnione jest różnicowanie osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą według rodzaju tej działalności. Jednocześnie podkreślić należy, że problematyka dotycząca podróży służbowych, odbywanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej znalazła odzwierciedlenie w orzecznictwie sądów administracyjnych. Orzecznictwo sądowoadministracyjne ukształtowało w tym zakresie jednolitą linię rozstrzygnięć wskazując, iż nie znajduje uzasadnienia stanowisko, że jedynie podróże mające na celu czynności incydentalne spełniają wymogi podróży służbowych, natomiast realizowanie zasadniczego przedmiotu działalności nie wchodzi w zakres podróży służbowych. Wobec powyższego należy uznać, że Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów podatkowych wartość diet z tytułu podróży służbowych, związanych z montażem i demontażem konstrukcji metalowych oraz usługami budowlanymi, do wysokości określonej w odrębnych przepisach, jeżeli wydatki te wypełniają przesłanki art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W świetle przedstawionego stanu faktycznego i prawnego należało, z urzędu, zmienić w tym zakresie interpretację indywidualną wydaną przez organ upoważniony, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość. Zmieniona interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.
Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu zmienionej interpretacji – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi). Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi), na adres: ul. Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.
|