Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.410.2020.2.JF
z 28 września 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 lipca 2020 r. (data wpływu drogą elektroniczną ePUAP 6 lipca 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 3 sierpnia 2020 r. (data wpływu 3 sierpnia 2020 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 27 lipca 2020 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.410.2020.1.JF (doręczone w dniu 27 lipca 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie anulowania faktury wygenerowanej w bazie danych, zatwierdzonej i niewprowadzonej do obrotu prawnego, obowiązku zapłaty kwoty podatku z tej faktury oraz wykazania w ewidencji VAT - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 lipca 2020 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie anulowania faktury wygenerowanej w bazie danych, zatwierdzonej i niewprowadzonej do obrotu prawnego, obowiązku zapłaty kwoty podatku z tej faktury oraz wykazania w ewidencji VAT. Złożony wniosek został uzupełniony pismem z dnia 3 sierpnia 2020 r. (data wpływu 3 sierpnia 2020 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 27 lipca 2020 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.410.2020.1.JF (doręczone w dniu 27 lipca 2020 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług i dokonał prawidłowej rejestracji w zakresie tegoż podatku. W ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej wystawia faktury sprzedaży dokumentujące świadczone przez siebie usługi w swoim systemie informatycznym. Proces wystawiania faktur jest ściśle określony i kończy się zatwierdzeniem dokumentu w systemie informatycznym. Zatwierdzona faktura sprzedaży, mimo że nie została przekazana komukolwiek w jakikolwiek sposób (w formie elektronicznej, papierowej) nie może być zmodyfikowana, ani usunięta.

Zdarza się, że osoba odpowiedzialna za zatwierdzenie faktury w wyniku błędu wygenerowała w bazie danych i zatwierdziła fakturę, która nie powinna być wystawiona, gdyż np. usługa nie została jeszcze wykonana, została wykonana w innym terminie (błędna data sprzedaży), błędnie otrzymała niewłaściwy numer dokumentu albo transakcja niepodlegająca opodatkowaniu taka jak odszkodowanie została udokumentowana fakturą a nie notą księgową.

W związku faktem, że nie ma technicznych możliwości usunięcia faktury z systemu przez użytkownika, jedynym racjonalnym rozwiązaniem jest wystawienie faktury korygującej wartościowo odpowiadającej błędnej fakturze pierwotnej, jednak z wartością ujemną. Taka faktura korygująca będzie miała w swojej treści analogiczne dane, jednak w powiązaniu z fakturą pierwotną wartość transakcji udokumentowana łącznie tymi dwoma dokumentami będzie po zsumowaniu równa zero. Zarówno błędna faktura pierwotna jak i faktura korygująca wystawiona do niej nie będą wysyłane w jakikolwiek sposób do kontrahenta, a jedynie będą zapisami w bazie danych Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy dokument błędnie wygenerowany w systemie informatycznym Wnioskodawcy jest fakturą w rozumieniu art. 106a ustawy o podatku od towarów i usług?
2. Czy wystawienie dokumentu korygującego prostującego dokument wygenerowany w systemie informatycznym jest zgodne z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług?
3. W jaki sposób należy udokumentować skorygowanie błędu polegającego na błędnym wystawieniu dokumentu?
4. Czy prawidłowe jest wykazanie w pliku JPK i rejestrze VAT dokumentów opisanych w stanie faktycznym wzajemnie znoszących się, mimo, że nie odzwierciedlają one żadnej transakcji gospodarczej?
5. Czy w przypadku omyłkowo wystawionego dokumentu będzie miał zastosowanie przepis art. 108 ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1

Zgodnie z art. 106a ustawy przepisy rozdziału 1 zatytułowanego „Faktury” stosuje się do:

1. sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. la, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów;
   
2. dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:
   1. państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,
      
   2. państwa trzeciego;
3. świadczenia usług telekomunikacyjnych, nadawczych i elektronicznych, dla których miejscem świadczenia jest miejsce określone zgodnie z art. 28k ust. 1, przez podatników zidentyfikowanych na potrzeby procedury szczególnej, o której mowa w dziale XII w rozdziałach 6a i 7, dla których państwem członkowskim identyfikacji jest Rzeczpospolita Polska.
   
   
   

Wygenerowanie dokumentu w systemie informatycznym nie jest związane z jakimkolwiek zdarzeniem wymienionym w art. 106a, gdyż nie nastąpiło świadczenie usług. Zatem dokument ten, mimo że będzie miał w swojej treści słowo faktura nie będzie fakturą w rozumieniu art. 106a.

Ad 2

Zgodnie z art. 106b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106 ze zm.) podatnik jest zobowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

W katalogu wymienionym powyżej z oczywistych przyczyn nie znajduje się opisana w stanie faktycznym sytuacja polegająca na wystawieniu dokumentu w wyniku błędu.

Mimo to dokument nazwany fakturą został wystawiony i istnieje w systemie informatycznym w wyniku błędu. Systemowo można go jedynie skorygować poprzez wygenerowanie faktury korygującej.

Z kolej art. 106j ustala, w jakich przypadkach należy wystawić fakturę korygującą. Są to następujące przypadki:

1. udzielono obniżki ceny w formie rabatu, o której mowa w art. 29a ust. 7 pkt 1,
2. udzielono opustów i obniżek cen, o których mowa w art. 29a ust. 10 pkt 1,
3. dokonano zwrotu podatnikowi towarów i opakowań,
4. dokonano zwrotu nabywcy całości lub części zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4,
5. podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury.

Jak wydać art. 106j ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku od towarów i usług wskazuje jednoznacznie, że w przypadku stwierdzenia pomyłki w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury można wstawić fakturę korygującą.

W przypadku gdy uznamy dokument pierwotny za fakturę (sytuacja do rozstrzygnięcia w pytaniu nr 1 niniejszego wniosku) wystawienie faktury korygującej będzie zgodne z art. 106j ust. 1 pkt 5 ustawy. Nie uznając dokumentu pierwotnego za fakturę w rozumieniu art. 106a, analogicznie, dokument korygujący nie będzie fakturą korygującą, gdyż nie będzie korygował faktury a dokument wystawiony w systemie informatycznym.

Zatem niezależnie czy dokument pierwotny zostanie uznany za fakturę czy też nie (w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług) wystawienie dokumentu korygującego będzie zgodne z ustawą o podatku od towarów i usług.

W przypadku gdy dokument wystawiony w systemie informatycznym będzie fakturą, wystawienie faktury korygującej jest prawidłowe.

W drugim przypadku, gdy wystawiony dokument w systemie informatycznym nie będzie fakturą, wystawienie dokumentu korygującego do takiego dokumentu nie będzie podlegało pod reżim ustawy o podatku od towarów i usług, a zatem nie może być sprzeczne z jej postanowieniami.

Ad 3

Ze względu na fakt, że nie ma innej technicznej możliwości skorygowania błędu jak poprzez stworzenie dokumentu korygującego w systemie informatycznym, korektę takiego błędu należy udokumentować w analogiczny sposób, w jaki dokumentuje się anulowanie faktur, które nie zostały wprowadzone do obrotu prawnego.

W przypadku archiwizacji faktur w formie papierowej, Wnioskodawca drukuje dwa egzemplarze dokumentu i przekreśla je dodając adnotację „dokument anulowany”.

W przypadku archiwizacji faktur w formie elektronicznej Wnioskodawca oznacza błędny dokument oraz dokument korygujący jako anulowane.

Postępowanie powyższe jest zgodne z wyrokiem NSA z dnia 11 kwietnia 2017 r. sygn. akt I FSK 1460/15, w którym wskazano, że możliwość anulowania faktur, mimo że nie jest dopuszczona wyraźnie przez ustawę o podatku od towarów i usług należy zaaprobować jako praktyczną i realną drogę wycofania się podatnika z błędnego wystawienia dokumentu rozliczeniowego. Jednak powinna ona dotyczyć wyłącznie tych dokumentów rozliczeniowych, które nie zostały wprowadzone przez podatnika do obrotu prawnego (np. poprzez doręczenie ich kontrahentom).

Ad 4

Zgodnie z art. 109 ust. 3 ustawy podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą dane niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej.

Ewidencja powinna zawierać w szczególności dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokości kwoty podatku należnego, korekt podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżającej kwotę podatku należnego, korekt podatku naliczonego, kwoty podatku podlegającej wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu, a także inne dane służące identyfikacji poszczególnych transakcji, w tym numer, za pomocą którego kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.

W przypadku umieszczenia ewidencji dokumentów określonych w stanie faktycznym, które wzajemnie się znoszą w zakresie wpływu na deklarację podatkową oraz informację podsumowującą nie jest naruszony obowiązek wykazania prawidłowych danych w rejestrach, a tym samym jednolitym pliku kontrolnym.

Wątpliwości może budzić fakt, że przepis odnosi się do identyfikacji poszczególnych transakcji, nie mniej jednak w stanie faktycznym dokumenty zawarte w ewidencji nie będą odzwierciedlały żadnych transakcji, gdyż są one jedynie zapisami w bazie danych wzajemnie się eliminującymi. Przeniesienie tych zapisów w sposób automatyczny do ewidencji jako dwóch zapisów ze znakami przeciwnymi o tej samej wartości nie wpływa na prawidłowość sporządzenia ewidencji.

Zatem umieszczenie tych dokumentów w ewidencji nie narusza przepisów o podatku od towarów i usług i jest prawidłowe.

Ad 5

Zgodnie z art. 108 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług w przypadku gdy osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej lub osoba fizyczna wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku, jest obowiązana do jego zapłaty.

W przypadku, gdy na podstawie pytania nr 1 dokument zostanie uznany za fakturę na podstawie art. 106a ustawy będzie mógł zostać skorygowany na podstawie art. 106j ustawy.

W przypadku zaś, gdy dokument znajdujący się w systemie informatycznym nie będzie fakturą, art. 108 nie będzie miał zastosowania, gdyż odnosi się wprost do faktury. Jako poparcie tego stanowiska można się odnieść do praktyki rynkowej, która nie rozlicza podatku od towarów i usług z faktur pro forma, gdyż są one jedynie ofertami handlowymi i nie spełniają dyspozycji przepisu art. 106a ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów usług (Dz. U. z 2020, poz. 106, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (…) podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (art. 2 pkt 22 ustawy).

Na podstawie art. 106a pkt 1 i 2 ustawy przepisy Rozdziału I regulujące sprawę faktur stosuje się do:

1. sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów;
2. dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej (…).

W myśl art. 106b ust. 1 ustawy - podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

Dane, które powinna zawierać wystawiona faktura, zostały wymienione w art. 106e ust. 1 ustawy.

Stosownie do art. 106g ustawy faktury wystawia się co najmniej w dwóch egzemplarzach, z których jeden otrzymuje nabywca, a drugi zachowuje w swojej dokumentacji podatnik dokonujący sprzedaży.

W myśl art. 106j ust. 1 w przypadku gdy po wystawieniu faktury:

1. udzielono obniżki ceny w formie rabatu, o której mowa w art. 29a ust. 7 pkt 1,
   
2. udzielono opustów i obniżek cen, o których mowa w art. 29a ust. 10 pkt 1,
   
3. dokonano zwrotu podatnikowi towarów i opakowań,
   
4. dokonano zwrotu nabywcy całości lub części zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4,
   
5. podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury

- podatnik wystawia fakturę korygującą.

Z powyższych przepisów wynika, że faktura dokumentuje sprzedaż. Podatnik dokonujący sprzedaży zobowiązany jest do udokumentowania tej czynności poprzez wystawienie faktury. Faktura jest zatem dokumentem (dowodem) potwierdzającym zaistnienie zdarzenia gospodarczego dokonanego przez podatnika VAT. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi wówczas, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze, tj. potwierdza m.in. dostawę towarów i świadczenie usług. Faktura jest niewątpliwie dokumentem potwierdzającym zaistnienie zdarzenia gospodarczego. Jednakże nie można uznać, że dokument zawierający dane określone w art. 106e ust. 1 ustawy wystawiony przez podatnika VAT nie jest fakturą tylko dlatego, że został wystawiony pomyłkowo i nie odpowiada mu żadne zdarzenie gospodarcze.

Najczęściej wystawienie faktury utożsamia się z jej sporządzeniem jako dokumentu oraz przekazaniem innemu podmiotowi, a przez to wprowadzeniem do obrotu prawnego. Jednak wystawienie faktury w znaczeniu literalnym odnosi się do fizycznego utworzenia (wytworzenia) dokumentu, który zawiera dane wynikające z art. 106e ust. 1 ustawy. Wystawienie faktury, chociaż samo w sobie nie powoduje powstania obowiązku podatkowego, to może powodować zapłatę podatku wykazanego na fakturze, wykazania danych z faktury w ewidencji, informacji podsumowującej czy też deklaracji podatkowej. Zatem wystawienie faktury związane jest z pewnymi konsekwencjami w sferze podatkowoprawnej.

Stosownie bowiem do art. 108 ust. 1 ustawy, w przypadku gdy osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej lub osoba fizyczna wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku, jest obowiązana do jego zapłaty.

Powyższy przepis koresponduje z art. 103 ust. 1 ustawy, na podstawie którego podatnicy oraz podmioty wymienione w art. 108 są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy, na rachunek urzędu skarbowego, z zastrzeżeniem ust. 1a-4 oraz art. 33 i art. 33b.

Z kolei stosownie do art. 109 ust. 3 ustawy – podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą dane niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej. Ewidencja powinna zawierać w szczególności dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokości kwoty podatku należnego, korekt podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżającej kwotę podatku należnego, korekt podatku naliczonego, kwoty podatku podlegającej wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu, a także inne dane służące identyfikacji poszczególnych transakcji, w tym numer, za pomocą którego kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wystawia faktury w systemie informatycznym. Proces wystawiania faktur jest ściśle określony i kończy się zatwierdzeniem dokumentu w systemie informatycznym. Zatwierdzona faktura sprzedaży, mimo że nie została przekazana komukolwiek w jakikolwiek sposób (w formie elektronicznej, papierowej) nie może być zmodyfikowana, ani usunięta. Zdarza się, że zatwierdzenie faktury okazało się pochopne i w wyniku błędu faktura powstała (została wygenerowana w bazie danych i zatwierdzona), a nie powinna być wystawiona, gdyż np. usługa nie została jeszcze wykonana, została wykonana w innym terminie (błędna data sprzedaży), błędnie otrzymała niewłaściwy numer dokumentu albo transakcja niepodlegająca opodatkowaniu (taka jak odszkodowanie) została udokumentowana fakturą a nie notą księgową. Wnioskodawca nie ma technicznych możliwości usunięcia faktury z systemu.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą sposobu udokumentowania skorygowania błędu wystawienia faktury, prawidłowego wykazania w rejestrze VAT dokumentów opisanych w stanie faktycznym wzajemnie znoszących się, zastosowania art. 108 ustawy do takiej faktury oraz wykazania danych z faktury w prowadzonych rejestrach VAT.

Z powyższych okoliczności wynika, że Wnioskodawca pomyłkowo wystawił fakturę poprzez wygenerowanie oraz zatwierdzenie dokumentu w systemie informatycznym. Faktura taka nie może być zmodyfikowana ani usunięta.

Zauważyć należy, że w rozpatrywanej sprawie mamy do czynienia z fakturami, które nie zostały wprowadzone do obiegu prawnego - wystawiona faktura w żaden sposób nie została nikomu przekazana. W opisanej sytuacji usługa, którą dokumentuje pochopnie wystawiona faktura nie została jeszcze wykonana, została wykonana w innym terminie, faktura błędnie posiada niewłaściwy numer dokumentu, albo transakcja nie powinna zostać udokumentowana fakturą a notą księgową. Zatem generalnie faktura nie powinna zostać wystawiona i nie jest przekazana kontrahentowi. Tym samym uznać należy, że faktura nie jest wprowadzona do obrotu prawnego, co oznacza, że z jej wystawieniem nie wiążą się obowiązki ani prawa, ponieważ nie dokumentuje zdarzenia gospodarczego pomiędzy podmiotami wskazanymi na tej fakturze. Z tego względu taka faktura powinna zostać wyeliminowana z obrotu.

Na gruncie ustawy VAT sprzedawca może dokonać korekty faktury przez wystawienie faktury korygującej. Faktura korygująca wystawiana jest w celu podania właściwych, prawidłowych i zgodnych z rzeczywistością kwot i innych danych, decydujących o rzetelności wystawionego dokumentu. Dokonanie korekty faktury jest możliwe jedynie w przypadku, gdy pierwotna faktura została wprowadzona do obrotu prawnego, tzn. została przyjęta (odebrana) przez nabywcę towaru lub usługi oraz ujęta w rozliczeniach. Natomiast nie ma możliwości dokonywania korekty faktury w sytuacji, gdy pierwotna faktura została wystawiona, ale nie weszła do obrotu prawnego (z uwagi na to, że nie została przekazana adresatowi), bowiem nie wywołuje wówczas skutków prawnych. W takiej sytuacji nie ma podstaw do wystawienie faktury korygującej, istnieje natomiast możliwość anulowania tej faktury.

Należy zauważyć, że ani przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, ani przepisy rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, nie regulują kwestii dotyczącej anulowania wystawionych faktur.

W praktyce jednak – w drodze wyjątku – jest dopuszczalne anulowanie faktury, sprowadzające się do przekreślenia oryginału i kopii faktury oraz dokonaniu na nich adnotacji uniemożliwiających ich powtórne wykorzystanie. Należy jednak podkreślić, że anulowanie faktury powinno dotyczyć wyłącznie sytuacji, kiedy faktura nie została wprowadzona do obrotu prawnego i dokumentuje czynność niedokonaną.

Jednocześnie podnieść należy, że anulowanie powinno odbyć się poprzez opatrzenie faktur odpowiednią adnotacją o przyczynie i okolicznościach anulowania i pozostawienie ich w dokumentacji podatkowej, bez wprowadzania ich do ewidencji i wykazywania wynikających z nich kwot w deklaracji VAT. Ponadto należy zaznaczyć, że anulowanie faktury VAT powinno być traktowane w sposób wyjątkowy i wykorzystywane tylko w przypadku zaistnienia takiej konieczności. Tym samym Wnioskodawca powinien dołożyć należytej staranności przy dokumentowaniu zaistniałych zdarzeń gospodarczych.

Jednocześnie wskazać należy, że wystawiona przez Wnioskodawcę faktura (wygenerowana i zatwierdzona), ale niewprowadzona do obrotu prawnego nie stanowi podstawy do zapłaty podatku w niej wykazanego w trybie art. 108 ust. 1 ustawy.

Zatem mając na uwadze przeprowadzoną analizę obowiązujących przepisów stwierdzić należy, że Wnioskodawcy przysługuje prawo do anulowania pomyłkowo wystawionej faktury. Nie czyni tego jednak poprzez wystawienie faktur korygujących z wartością ujemną, ale poprzez anulowanie pierwotnie wystawionej faktury (niewprowadzonej do obiegu prawnego).

Podsumowując, w sytuacjach przedstawionych w opisie sprawy Wnioskodawca może anulować pomyłkowo wygenerowaną i zatwierdzoną fakturę bez konieczności jej ujmowania w ewidencji prowadzonej dla celów VAT i innych urządzeniach księgowych.

Z uwagi zatem na inny sposób postępowania Wnioskodawcy, stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.

Na przedmiotowe rozstrzygnięcie nie może mieć wpływu fakt, że jak wskazuje Wnioskodawca, nie ma On możliwości wyzerowania transakcji, jak tylko poprzez wystawienie faktury korygującej, co jest związane ze stosowanym przez Wnioskodawcę programem księgowym. Techniczne uwarunkowania wynikające z przyjętych rozwiązań informatycznych nie mogą jednak uzasadniać postępowania Wnioskodawcy niezgodnego z obowiązującymi w tym zakresie zasadami, ponieważ wystawienie faktury korygującej w rozpatrywanej sprawie naruszałoby art. 106j ust. 1 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemiologicznego i stanu epidemii, jako najwłaściwszy, proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.