Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.242.2020.2.DP
z 25 sierpnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 15 czerwca 2020 r. (data wpływu 17 czerwca 2020 r.) uzupełnionym 30 lipca 2020 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

• przy wyliczaniu limitu decydującego o statusie „małego podatnika” w rozumieniu art. 4a pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy wyłączyć przychody ze zbycia bonów skarbowych;
• w latach 2017 i 2018 Wnioskodawca spełniał warunki do uznania go za „małego podatnika” i w związku z tym, uprawniony będzie do zastosowania obniżonej stawki podatku wynoszącej 15% oraz dokonania korekty zeznania podatkowego za te lata

-jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 czerwca 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

• przy wyliczaniu limitu decydującego o statusie „małego podatnika” w rozumieniu art. 4a pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy wyłączyć przychody ze zbycia bonów skarbowych;
• w latach 2017 i 2018 Wnioskodawca spełniał warunki do uznania go za „małego podatnika” i w związku z tym, uprawniony będzie do zastosowania obniżonej stawki podatku wynoszącej 15% oraz dokonania korekty zeznania podatkowego za te lata.
  
  

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych dlatego też pismem z 13 lipca 2020 r. znak: 0111-KDIB1-2.4010.242.2020.1.DP wezwano do jego uzupełnienia. Wnioskodawca dokonał uzupełnienia 30 lipca 2020 r. (data wpływu do Organu).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (ostatecznie przedstawiony w uzupełnieniu wniosku):

Bank Spółdzielczy (dalej „Bank” lub „Wnioskodawca”) jest „bankiem spółdzielczym” w rozumieniu art. 2 pkt 1 ustawy z 7 grudnia 2000 r. o funkcjonowaniu banków spółdzielczych, ich zrzeszaniu się i bankach zrzeszających. Bank powstał w 1950 r. Przedmiot działalności Banku obejmuje m.in. prowadzenie rachunków bankowych oraz udzielanie kredytów oraz pożyczek.

Bank prowadzi księgi rachunkowe na podstawie polskiej ustawy o rachunkowości oraz przepisów wykonawczych do tej ustawy (Bank nie stosuje MSR). Rokiem podatkowym Banku jest rok kalendarzowy.

Bank dokonuje transakcji, których przedmiotem są bony skarbowe, tzn. nabywa je od emitenta a następnie zbywa je na rzecz emitenta (w ramach wykupu dokonywanego przez emitenta). Takie transakcje Bank realizował m.in. w latach 2016 i 2017.

Wartość przychodów uzyskiwanych przez Bank (wraz z kwotą należnego podatku VAT) bez uwzględnienia przychodów uzyskiwanych przez Bank ze zbycia bonów skarbowych, nie przekroczyła w latach podatkowych 2016 i 2017 wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro.

Wartość przychodów uzyskiwanych przez Bank (wraz z kwotą należnego podatku VAT) z uwzględnieniem przychodów ze zbycia bonów skarbowych, przekroczyła w latach podatkowych 2016 i 2017 wyrażoną w złotych kwotę odpowiadającą równowartości 1.200.000 euro.

Dokonując rozliczenia podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: „PDOP”) za lata podatkowe 2017 i 2018, w tym dokonując zapłaty należnych zaliczek na ten podatek, Bank stosował podstawową stawkę podatku wynoszącą 19%.

W piśmie z 27 lipca 2020 r. będącym odpowiedzią na wezwanie Organu wskazano, że do Wnioskodawcy w latach 2016-2018 nie miały zastosowania okoliczności wymienione w art. 19 ust. 1a i 1b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036, z późn. zm.).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

1. Czy przy wyliczaniu limitu decydującego o statusie „małego podatnika” w rozumieniu art. 4a pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy wyłączyć przychody ze zbycia bonów skarbowych?
2. Czy w latach 2017 i 2018 Wnioskodawca spełniał warunki do uznania go za „małego podatnika” i w związku z tym, uprawniony będzie do zastosowania obniżonej stawki podatku wynoszącej 15% oraz dokonania korekty zeznania podatkowego za te lata?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, Bank może pominąć przy ustalaniu wysokości uzyskiwanych przez siebie „przychodów ze sprzedaży” przychody z tytułu zbycia bonów skarbowych. Tym samym należy uznać, że Bank posiadał w latach podatkowych 2017 i 2018 status „małego podatnika” i obecnie jest uprawniony do dokonania odpowiedniej korekty rozliczeń w PDOP za te lata, stosując obniżoną stawkę podatku 15% zamiast stawki podstawowej 19%.

Przepisy ustawy o PDOP, w szczególności art. 19 ust. 1 pkt 2) lit. a) w zw. z art. 4a pkt 10), w brzmieniu obowiązującym od 1.01.2017 r. do 31.12.2018 r. należy interpretować w ten sposób, że Bank, dla ustalenia, czy posiadał w latach podatkowych 2017 i 2018 status „małego podatnika” uprawniający go do zastosowania obniżonej stawki PDOP wynoszącej 15%, powinien pominąć przy ustalaniu wartości „przychodów ze sprzedaży” uzyskanych w latach 2016 i 2017 przychody ze zbycia bonów skarbowych.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 pkt 1) ustawy o PDOP, zasadnicza stawka podatku dochodowego od osób prawnych wynosi 19%. W przypadkach określonych w art. 19) ust. 1 pkt 2) ustawy o PDOP zastosowanie znajduje stawka obniżona, przy czym wysokość stawki obniżonej oraz warunki jej zastosowania zostały zmienione z dniem 1 stycznia 2019 r. Wniosek dotyczy potwierdzenia prawa Banku do zastosowania obniżonej stawki PDOP na podstawie przepisów obowiązujących przed ww. datą, tj. w rozliczeniu za lata podatkowe 2017 i 2018.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 pkt 2) lit. a) ustawy o PDOP, w brzmieniu obowiązującym od 1.01.2017 r. do 31.12.2018 r., warunkiem zastosowania obniżonej stawki PDOP w wysokości 15% było posiadanie przez Bank statusu „małego podatnika”.

Zgodnie z definicją ustawową zawartą w art. 4a pkt 10) ustawy o PDOP, wyrażenie „mały podatnik” oznacza: „podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez NBP na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł”.

Zdaniem Banku, użyte w powyższym przepisie wyrażenie „przychody ze sprzedaży” nie obejmuje przychodów uzyskiwanych przez Bank ze zbycia bonów skarbowych. Przemawiają za tym poniższe argumenty.

Zgodnie z powszechnie przyjmowaną przy dokonywaniu wykładni przepisów podatkowych zasadą racjonalności ustawodawcy należy przyjąć, że ustawodawca nie posługuje się w treści przepisów prawa wyrażeniami zbędnymi, które należy pominąć przy interpretowaniu tych przepisów. W konsekwencji należy uznać, że użyte w przepisie art. 4a pkt 10) ustawy o PDOP wyrażenie „przychód ze sprzedaży” nie ma identycznego zakresu znaczeniowego ze słowem „przychód”. Użycie słów „ze sprzedaży” wskazuje, że dla potrzeb ustalenia, czy dany podatnik posiada status „małego podatnika” należy brać wyłącznie niektóre spośród uzyskiwanych przez niego „przychodów” - „przychody ze sprzedaży”. Przychody inne niż „przychody ze sprzedaży” należy przy tym pominąć.

Ustawa o PDOP nie zawiera definicji ustawowej „przychodów ze sprzedaży”. Zdaniem Banku, wyrażenie to oznacza przychody uzyskiwane przez podatników z wykonywanej przez nich działalności, takiej jak sprzedaż towarów, czy świadczenie usług (pojęcie „sprzedaży” jest rozumiane w taki właśnie sposób w ustawie o podatku od towarów i usług).

Zakres znaczeniowy omawianego wyrażenia nie obejmuje natomiast przychodów uzyskiwanych przez podatników z tytułu lokowania przez nich nadwyżek środków pieniężnych. Do przychodów tego rodzaju należą nie tylko odsetki od środków zgromadzonych na rachunku bankowym, ale także przychody z tytułu wykupu przez emitenta dłużnych papierów wartościowych, takich jak np. bony skarbowe. Podatnicy nabywający bony skarbowe i zbywający je w związku z wykupem na rzecz emitenta nie świadczą żadnych usług, lokując jedynie posiadane nadwyżki środków finansowych. „Przychodów ze sprzedaży” nie stanowią zatem ani przychody uzyskiwane w związku ze zbyciem bonów skarbowych (cena wykupu), ani wartość uzyskanego w związku z tym zbyciem dyskonta.

Powyższe stanowisko Banku jest zgodne z aktualnym stanowiskiem organów podatkowych, zawartym m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 23 listopada 2018 r. nr 0111-KDIB1-3.4010.391.2018.2.MO oraz z dnia 13 maja 2020 r. sygn. 0111-KDIB1-3.4010.46.2020.2.IZ.

Wobec powyższego, Bank może pominąć przy ustalaniu wysokości uzyskiwanych przez siebie „przychodów ze sprzedaży” przychody z tytułu zbycia bonów skarbowych. Tym samym należy uznać, że Bank posiadał w latach podatkowych 2017 i 2018 status „małego podatnika” i obecnie jest uprawniony do dokonania odpowiedniej korekty rozliczeń w PDOP za te lata, stosując obniżoną stawkę podatku 15% zamiast stawki podstawowej 19%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Ze względu na przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego, przedmiotowy wniosek należy rozpatrzyć z uwzględnieniem przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym w latach 2017 i 2018 (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 ze zm., dalej „updop”). Przedmiotem interpretacji jest bowiem art. 19 updop, którego aktualne brzmienie zostało nadane ustawą z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r. poz. 2159). A zatem, Wnioskodawcę w przedstawionym stanie faktycznym będą obowiązywać przepisy w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2018 r.

Zgodnie z przepisem zawartym w art. 7 ust. 1 updop, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11, art. 24a i art. 24b, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów (art. 7 ust. 2 updop).

Przepisy dotyczące 15% stawki podatku dochodowego od osób prawnych zostały wprowadzone ustawą z dnia 5 września 2016 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1550), która nadała nowe brzmienie art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, wprowadzając stawkę podatku dochodowego od osób prawnych w wysokości 15% m.in. dla małych podatników.

A więc zgodnie z art. 19 ust. 1 updop podatek, z zastrzeżeniem art. 21, art. 22 i art. 24a, wynosi:

1. 19% podstawy opodatkowania;
   
2. 15% podstawy opodatkowania - w przypadku:
   
   1. małych podatników,
   2. podatników rozpoczynających działalność - w roku podatkowym, w którym rozpoczęli działalność.
   
   
   

Tym samym, co do zasady - podatek dochodowy od osób prawnych wynosi 19% podstawy opodatkowania. Jednocześnie w 2017 r. stawkę tę obniżono do 15% podstawy opodatkowania dla niektórych podatników. Z obniżonej stawki korzystać mogą:

• mali podatnicy,
• podatnicy rozpoczynający działalność - w roku podatkowym, w którym rozpoczęli działalność.
  
  

Innymi słowy, obok podstawowej stawki 19% ustawa wprowadziła dodatkową, obniżoną stawkę podatku dochodowego od osób prawnych w wysokości 15%. Obniżona stawka podatku ma zastosowanie także w przypadku podatników rozpoczynających działalność już w tym roku podatkowym, w którym działalność rozpoczęli.

Tych zasad nie stosuje się jednak do podatnika w roku podatkowym, w którym rozpoczął działalność, oraz w roku podatkowym bezpośrednio po nim następującym, jeżeli podatnik został utworzony (art. 19 ust. 1a updop):

1. w wyniku przekształcenia, połączenia lub podziału podatników, z wyjątkiem przekształcenia spółki w inną spółkę, albo
2. w wyniku przekształcenia przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną wykonującą we własnym imieniu działalność gospodarczą lub spółki niebędącej osobą prawną, albo
3. przez osoby prawne, osoby fizyczne albo jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które wniosły na poczet kapitału podatnika uprzednio prowadzone przez siebie przedsiębiorstwo, zorganizowaną część przedsiębiorstwa albo składniki majątku tego przedsiębiorstwa o wartości przekraczającej łącznie równowartość w złotych kwoty co najmniej 10 000 euro przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym wniesiono te składniki majątku, w zaokrągleniu do 1 000 zł, przy czym wartość tych składników oblicza się, stosując odpowiednio przepisy art. 14, albo
4. przez osoby prawne, osoby fizyczne albo jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej wnoszące, tytułem wkładów niepieniężnych na poczet kapitału podatnika, składniki majątku uzyskane przez te osoby albo jednostki w wyniku likwidacji innych podatników, jeżeli te osoby albo jednostki posiadały udziały (akcje) tych innych likwidowanych podatników.
   
   

Reasumując, powołany powyżej przepis ustawy ogranicza możliwość zastosowania stawki 15% m.in. dla rozpoczynających działalność podmiotów, które powstały w wyniku operacji restrukturyzacyjnych w nim wskazanych. Wyłączenie dotyczy przekształcenia (z pewnymi wyjątkami), połączenia lub podziału oraz wniesienia określonego w ustawie wkładu niepieniężnego do spółki. Ograniczenie dotyczy dwóch pierwszych lat działalności podatników.

Ponadto, z treści art. 19 ust. 1b updop, wynika, że przepisu ust. 1 pkt 2 nie stosuje się do podatkowych grup kapitałowych.

Definicja „małego podatnika” została zawarta w art. 4a pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ilekroć w ustawie jest mowa o małym podatniku – oznacza to podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, że za małego podatnika w 2017 r. uznaje się podatnika u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) za 2016 r. nie przekroczyła kwoty 5.157.000 zł. W 2016 r. pierwszym dniem roboczym października był 3 października i to według kursu na ten dzień należy przeliczyć kwoty wyrażone w euro. Wg wyliczenia: średni kurs euro ogłoszony przez Narodowy Bank Polski na dzień 3 października 2016 r. (zgodnie z tabelą kursów NBP z 3 października 2016 r. Nr 190/A/NBP/2016) wynosił 4,2976 zł x 1.200.000 = 5.157.120 zł, w zaokrągleniu 5.157.000 zł.

W 2018 r. za małego podatnika można uznać tego, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) za 2017 r. nie przekroczyła kwoty 5.176.000 zł. W 2017 r. pierwszym dniem roboczym października był 2 października i to według kursu na ten dzień należy przeliczyć kwoty wyrażone w euro. Wg wyliczenia: średni kurs euro ogłoszony przez Narodowy Bank Polski na dzień 2 października 2017 r. (zgodnie z tabelą kursów NBP z 2 października 2017 r. Nr 190/A/NBP/2017) wynosił 4,3137 zł x 1.200.000 = 5.176.440 zł, w zaokrągleniu 5.176.000 zł.

Wskazane w art. 4a pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, sformułowanie „wartość przychodu ze sprzedaży” nie zostało zdefiniowane w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych. Wskazać także należy, że nie należy tego pojęcia utożsamiać z pojęciem przychodu podatkowego. W związku z tym należy dokonać literalnej wykładni tego pojęcia. Przy obliczaniu powyższego limitu należy uwzględnić wszelkie przychody ze sprzedaży danego podatnika, w tym także zwolnione od podatku dochodowego, z wyłączeniem przychodów osiąganych z innego tytułu niż sprzedaż, np. uzyskane odszkodowania, odsetki od środków finansowych na rachunku bankowym, dotacje, dopłaty lub refundacje kosztów.

Taka interpretacja „przychodu ze sprzedaży” koreluje z tożsamą regulacją zawartą w art. 2 pkt 25 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.), w myśl której, przez małego podatnika rozumie się podatnika od towarów i usług, u którego wartość sprzedaży (wraz z kwotą podatku) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro. Z kolei, sprzedażą jest odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów (art. 2 pkt 22 ustawy o podatku od towarów i usług).

Odwoływanie się do definicji „sprzedaży” zawartej w ustawie o podatku od towarów i usług, dla potrzeb ustalenia „wartości przychodów ze sprzedaży” w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawsze jest uzasadnione. Wskazać bowiem należy na możliwe istotne rozbieżności, które mogą powstać pomiędzy wartością sprzedaży ustaloną na podstawie ustawy o podatku od towarów i usług, a przychodem ze sprzedaży według ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Istnieją bowiem sytuacje, w których określona sprzedaż nie podlega podatkowi VAT (np. sprzedaż usług poza terytorium kraju), a podlega podatkowi dochodowemu od osób prawnych i odwrotnie sprzedaż, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. Należy jednak zwrócić uwagę – posługując się pomocniczo definicją stworzoną dla celów podatku od towarów i usług – że sprzedażą jest m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca – Bank dokonuje transakcji, których przedmiotem są bony skarbowe, tzn. nabywa je od emitenta a następnie zbywa je na rzecz emitenta (w ramach wykupu dokonywanego przez emitenta). Takie transakcje Bank realizował m.in. w latach 2016 i 2017. Wnioskodawca wskazał, że wartość przychodów uzyskiwanych przez Bank (wraz z kwotą należnego podatku VAT) bez uwzględnienia przychodów uzyskiwanych przez Bank ze zbycia bonów skarbowych, nie przekroczyła w latach podatkowych 2016 i 2017 wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro.

W pierwszej kolejności wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy Bank może pominąć przy ustalaniu wysokości uzyskiwanych przez siebie „przychodów ze sprzedaży” przychody z tytułu zbycia bonów skarbowych.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy, zauważyć należy, że na gruncie niniejszej sprawy istotna jest kwestia na rzecz jakiego podmiotu bony skarbowe są zbywane. W sytuacji zbycia bonów na rzecz ich emitenta (wykupu), wartość nominalna bonów pieniężnych nie stanowi przychodów ze sprzedaży, a więc nie jest brana pod uwagę przy określaniu statusu małego podatnika w rozumieniu art. 4a pkt 10 updop. Zbycie bonów pieniężnych na rzecz emitenta stanowi bowiem wykonanie ograniczonego i inkorporowanego w nich prawa. W konsekwencji osiąganie przychodów z tego rodzaju zbycia nie jest zaliczane do limitu przychodów ze sprzedaży, o którym mowa w art. 4a pkt 10 updop.

W związku z tym, iż jak wskazał Wnioskodawca w opisie stanu faktycznego, Bank nabywa bony skarbowe od emitenta a następnie zbywa je na rzecz emitenta (w ramach wykupu dokonywanego przez emitenta), to zbycie tych bonów nie stanowi przychodów ze sprzedaży, a co za tym idzie przy określaniu statusu małego podatnika w rozumieniu art. 4a pkt 10 updop nie będą one brane pod uwagę. W tej kwestii stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Odnosząc się do kwestii ustalenia, czy Wnioskodawca w 2017 r. oraz 2018 r. posiadał status „małego podatnika” stwierdzić należy, że ponieważ w 2016 r. oraz w 2017 r. wartość przychodów ze sprzedaży wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług nie przekroczyła równowartości 1.200.000 euro wyrażonej w złotych, a do Wnioskodawcy nie znajdą zastosowania ograniczenia określone w art. 19 ust. 1a i ust. 1b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2018 r., to w omawianym okresie Wnioskodawca posiadał status „małego podatnika” w rozumieniu art. 4a pkt 10 tej ustawy. W konsekwencji, w roku podatkowym 2017 oraz 2018 przysługiwało mu prawo do opłacania podatku dochodowego od osób prawnych według 15% stawki, o której mowa w art. 19 ust. 1 pkt 2 lit. a ww. ustawy.

Odpowiadając na pytanie, czy Wnioskodawca może dokonać korekty zeznania za 2017 r. oraz za 2018 r. wskazać należy, że zgodnie z art. 81 § 1 i 2 ustawy Ordynacja podatkowa, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji.

Ponadto, w myśl art. 70 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Biorąc pod uwagę cytowane powyżej przepisy Wnioskodawca może dokonać korekty zeznania podatkowego za 2017 r. oraz za 2018 r. obliczając podatek według stawki 15%.

A zatem należy uznać za prawidłowe stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy:

• przy wyliczaniu limitu decydującego o statusie „małego podatnika” w rozumieniu art. 4a pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy wyłączyć przychody ze zbycia bonów skarbowych;
• w latach 2017 i 2018 Wnioskodawca spełniał warunki do uznania go za „małego podatnika” i w związku z tym, uprawniony będzie do zastosowania obniżonej stawki podatku wynoszącej 15% oraz dokonania korekty zeznania podatkowego za te lata.
  
  

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.