2020.07.09 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDWL.4011.15.2020.2.TW
z 9 lipca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 maja 2020 r. (data wpływu 1 czerwca 2020 r.), uzupełnionym w dniu 30 czerwca 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży prawa wieczystego użytkowania Nieruchomości oraz budynków posadowionych na tej Nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 czerwca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży prawa wieczystego użytkowania Nieruchomości oraz budynków posadowionych na tej Nieruchomości.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w związku z czym pismem z dnia 16 czerwca 2020 r. nr 0112-KDWL.4011.15.2020.1.TW wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia braków. Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 17 czerwca 2020 r. Wniosek uzupełniono w dniu 30 czerwca 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie wynajmu i zarządzania nieruchomościami własnymi i dzierżawionymi. Na podstawie umowy sprzedaży i oświadczenia o ustanowieniu hipoteki z dnia 31.01.2003 roku Wnioskodawca ustanowiony został do dnia 05.12.2089 roku użytkownikiem wieczystym nieruchomości, stanowiącej własność Skarbu Państwa, położonej w (…), stanowiącej działkę gruntu numer (…) o powierzchni 0,1915 ha oraz właścicielem posadowionych na niej budynków tj. kotłowni i warsztatu, stanowiących odrębne nieruchomości, dla których Sąd Rejonowy w (…) Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą KW numer (…), zwanej dalej „Nieruchomością”, Wnioskodawca nabył prawo użytkowania wieczystego niniejszej Nieruchomości i posadowione na niej ww. budynki na cele prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej Nieruchomość była wydzierżawiana przez Wnioskodawcę na rzecz osób trzecich.

W dniu 30.12.2019 roku Wnioskodawca sprzedał prawo wieczystego użytkowania opisanej powyżej Nieruchomości wraz z posadowionymi na niej ww. budynkami. Zgodnie z treścią interpretacji indywidualnej nr (…) z dnia 26.07.2019 roku wydanej na wniosek Wnioskodawcy powyższa transakcja korzystała ze zwolnienia z podatku VAT. Jednakże w związku ze złożonym przez Wnioskodawcę oświadczeniem o rezygnacji ze zwolnienia z podatku VAT, Wnioskodawca (jako czynny podatnik podatku od towarów i usług) dokonując powyższej transakcji, opłacił podatek od towarów i usług od sprzedaży prawa wieczystego użytkowania Nieruchomości i budynków na niej posadowionych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy w związku ze sprzedażą przez Wnioskodawcę prawa wieczystego użytkowania ww. zabudowanej Nieruchomości oraz budynków posadowionych na ww. Nieruchomości, wykorzystywanych przez użytkownika wieczystego w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, czynności te są zwolnione z obowiązku podatkowego z tytułu odpłatnego zbycia prawa wieczystego użytkowania gruntu oraz odpłatnego zbycia budynków na podstawie zwolnień, o których mowa w art. 9 ust. 1 Ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 poz. 1387 t. j.), zwanej dalej: „Ustawą o PIT”?
Czy sprzedaż prawa wieczystego użytkowania ww. Nieruchomości oraz sprzedaż budynków posadowionych na ww. Nieruchomości, wykorzystywanych przez użytkownika wieczystego w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, stanowiła źródło przychodu podlegające obowiązkowi podatkowemu w rozumieniu art. 10 ust. 1 Ustawy o PIT?
Jak należy liczyć pięcioletni termin, o którym mowa w art. 10 ust. 1 Ustawy o PIT – odrębnie w przypadku zbycia prawa użytkowania wieczystego Nieruchomości oraz odrębnie w przypadku samych budynków posadowionych na Nieruchomości?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż prawa wieczystego użytkowania Nieruchomości i budynków na niej posadowionych nie została przez Ustawodawcę wprost zwolniona z obowiązku podatkowego z tytułu odpłatnego zbycia prawa wieczystego użytkowania gruntu na podstawie jednego z przepisów wymienionych w art. 9 ust. 1 Ustawy o PIT. Jednocześnie, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż pomimo wykorzystywania Nieruchomości oraz posadowionych na niej budynków w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, sprzedaż prawa użytkowania wieczystego Nieruchomości oraz budynków może stanowić źródło przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 Ustawy o PIT, jednak z uwagi na upływ pięcioletniego terminu od dnia nabycia ww. Nieruchomości jak i niewątpliwego – wcześniejszego – wybudowania budynków, które są posadowione na ww. Nieruchomości, sprzedaż ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż prawa wieczystego użytkowania Nieruchomości oraz sprzedaż budynków, które są na niej posadowione, w odniesieniu do obowiązku podatkowego wynikającego z przepisów Ustawy o PIT, należy uznać jako odrębne – niezależne od siebie źródła przychodu, dla których pięcioletni termin należy liczyć osobno.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 Ustawy o PIT osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). Zgodnie natomiast z art. 9 ust. 1 Ustawy o PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, zaniechano poboru podatku.

Żaden z ww. przepisów Ustawy o PIT (art. 21, 52, 52a i 52c), jak również przepisy Ordynacji podatkowej, nie zawierają w katalogu zwolnień podatkowych czynności jaką jest sprzedaż prawa użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej oraz sprzedaż budynków posadowionych na niniejszej nieruchomości gruntowej w odniesieniu do zaprezentowanego stanu faktycznego. Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8) Ustawy o PIT wskazuje, że źródłami przychodów są m.in. odpłatne zbycie:

nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
prawa wieczystego użytkowania gruntów,
innych rzeczy,

– jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Powyższy przepis ma zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie (art. 10 ust. 3 Ustawy o PIT).

Nieruchomość objęta prawem użytkowania wieczystego Wnioskodawcy oraz posadowione na niej budynki, były wykorzystywane na potrzeby związane z działalnością gospodarczą. Zgodnie z ww. katalogiem źródeł przychodów, zbycie prawa wieczystego użytkowania należy zakwalifikować jako odpłatne zbycie zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8) lit. c) Ustawy o PIT, natomiast zbycie budynków posadowionych na Nieruchomości należy zakwalifikować jako odpłatne zbycie zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8) lit. a) Ustawy o PIT. Z powyższego wynika, iż zarówno przychody uzyskane z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości jak i praw majątkowych przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie budzi wątpliwości, że w przedmiotowej sprawie upłynął pięcioletni termin od dnia nabycia przez Wnioskodawcę prawa wieczystego użytkowania Nieruchomości. Podobnie, zdaniem Wnioskodawcy, niewątpliwie upłynął również pięcioletni termin od dnia wybudowania budynków zlokalizowanych na obszarze omawianej Nieruchomości. Wnioskodawca nabył bowiem wybudowane budynki w 2003 roku. Zgodnie ze stanowiskiem prezentowanym w interpretacji podatkowej z dnia 16.05.2006 (sygn. PD-l-415/47/06 – Izba Skarbowa we Wrocławiu Ośrodek Zamiejscowy w Jeleniej Górze), „biorąc pod uwagę to, że przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 nie odwołuje się do innej gałęzi prawa (np. Prawa budowlanego) można przyjąć, że słowo „wybudowanie” należy rozumieć w potocznym jego rozumieniu. W związku z tym użyte w jego treści słowo „wybudowanie” rozumieć należy w myśl sensu, jaki nadaje temu słowu słownik języka polskiego, czyli „postawienie, wzniesienie domu”. Nie ma wątpliwości, że słowu „wybudowanie” przypisano czas przeszły dokonany, co oznacza wybudowanie budynku w takim stanie, by nadawał się do zamieszkania (do użytkowania w przypadku budynku użytkowego)”, niewątpliwie – wybudowanie nieruchomości budynkowych w niniejszej sprawie miało miejsce w przeszłości i stanowi akt dokonany.

Zdaniem Wnioskodawcy, termin pięcioletni, o którym mowa w art. 10 Ustawy o PIT, należy liczyć odrębnie dla nieruchomości gruntowej oraz nieruchomości budynkowej. Z uwagi na to, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji legalnej nieruchomości, to znaczenie tego terminu wymaga stosowania definicji zawartej w art. 46-48 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku – Kodeks cywilny (Dz. U. 2019 poz. 1145 t. j.), zwanej dalej: „KC”.

Zgodnie z treścią art. 46 KC, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. Takie budynki trwale związane z gruntem stanowią część składową nieruchomości, a co za tym idzie – nie mogą one być przedmiotem odrębnej własności. Z powyższego wynika, iż w przypadku sprzedaży nieruchomości, gdy na gruncie należącym do innej osoby zostanie wzniesiony budynek, to właścicielem tego budynku jest osoba, do której ten grunt należy. Jednakże, odmiennie należy traktować sytuację, w której mamy do czynienia z użytkowaniem wieczystym gruntu, kiedy to na gruncie stanowiącym własność Skarbu Państwa bądź jednostki samorządu terytorialnego (bądź związku takich jednostek) istnieje możliwość wzniesienia nieruchomości budynkowej albo, na którym to gruncie znajdowały się budynki i inne urządzenia, które następnie zostały nabyte przez użytkownika wieczystego zgodnie z właściwymi przepisami przy zawarciu umowy o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste. Wówczas, zgodnie z treścią art. 235 § 1 KC, takie budynki stanowią własność użytkownika wieczystego. W konsekwencji, z treści art. 235 KC w zw. z art. 46 § 1 KC należy wywnioskować, iż nieruchomości budynkowe wzniesione na takim gruncie, nie stanowią jego części składowej – są odrębnym od gruntu przedmiotem własności.

Z tego też względu, zdaniem Wnioskodawcy konieczne jest, aby pięcioletni okres, o którym mowa w art. 10 Ustawy o PIT w przypadku sprzedaży prawa użytkowania wieczystego gruntu i budynków trwale z tym gruntem związanych, był liczony odrębnie – stosownie do daty nabycia prawa do gruntu oraz do daty wybudowania na tym gruncie budynku. Jak już wyżej wykazano, niewątpliwie – budynki posadowione na Nieruchomości zostały już wybudowane w chwili ich nabycia przez Wnioskodawcę, a do nabycia doszło na podstawie umowy sprzedaży i oświadczenia o ustanowieniu hipoteki z dnia 31.01.2003 roku.

W świetle powyższego, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że zarówno w odniesieniu do nieruchomości gruntowej, w odniesieniu do której Wnioskodawca zbył prawo wieczystego użytkowania gruntu, jak i do wszystkich budynków, które były na niej posadowione, a następnie zbyte przez Wnioskodawcę, upłynął pięcioletni termin, o którym mowa w art. 10 ust. 1 Ustawy o PIT.

W konsekwencji, uzyskanie przychodu z ww. transakcji sprzedaży, nie stanowi źródła przychodu w rozumieniu Ustawy o PIT i nie podlega jednocześnie opodatkowaniu na gruncie niniejszej ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie bądź, od których zaniechano poboru podatku.

Wyszczególnienia źródeł przychodów osiągniętych przez osoby fizyczne ustawodawca dokonał w art. 10 ww. ustawy.

Stosownie natomiast do art. 10 ust. 1 pkt 8 cytowanej ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
prawa wieczystego użytkowania gruntów,
innych rzeczy,

– jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości nastąpi po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym miało miejsce nabycie lub wybudowanie – nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 omawianej ustawy, a tym samym przychód uzyskany z odpłatnego zbycia w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Z przedstawionego opisu sprawy jednoznacznie wynika, że prawo użytkowania wieczystego Nieruchomości i posadowione na niej budynki zostały nabyte przez Wnioskodawcę na cele prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej oraz były w tej działalności wykorzystywane.

W świetle powyższego, należy przyjąć, że przy sprzedaży nieruchomości należy tak samo potraktować opodatkowanie prawa wieczystego użytkowania gruntów jak i wybudowanych na tym gruncie budynków.

Sprzedaż nieruchomości wykorzystywanej w działalności gospodarczej podlega innym zasadom opodatkowania niż dokonywana przez osoby nieprowadzące działalności gospodarczej. Zgodnie bowiem z art. 10 ust. 1 pkt 3 powołanej ustawy, źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza. W myśl zaś art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a pomiędzy pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie (art. 10 ust. 3 ww. ustawy). Przepis ten jednak w rozpatrywanej sprawie nie znajdzie zastosowania, bowiem – jak wynika z opisu – na Nieruchomości posadowione są budynki o charakterze niemieszkalnym (kotłownia i warsztat).

Zasady ustalania przychodów z działalności gospodarczej zostały określone w art. 14 cytowanej ustawy, który w ust. 1 stanowi, że za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Z kolei, przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 omawianej ustawy stanowi, że przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1 500 zł,
składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

– wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio (art. 14 ust. 2c powołanej ustawy). Przepis ten – z przyczyn analogicznych jak art. 10 ust. 3 ww. ustawy – również nie znajdzie zastosowania.

O tym, jaki składnik majątku może stanowić środek trwały, decydują regulacje zawarte w art. 22a i 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym nie wszystkie wymienione w nich rodzaje składników majątku mogą podlegać amortyzacji podatkowej.

Zgodnie z treścią art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

‒ o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 cytowanej ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z powyższych wyjaśnień wynika, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają możliwości uznania danego składnika majątku za środek trwały lub wartość niematerialną i prawną od ujęcia go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ani też dokonywania jego amortyzacji (zwłaszcza, że część środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych objęta jest ustawowym wyłączeniem z amortyzacji podatkowej).

Stosownie natomiast do art. 22d ust. 2 omawianej ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1 (tj. takich, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 10 000 zł), wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że regulacją art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) powołanej ustawy objęty został przychód z odpłatnego zbycia tych składników majątku, które podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, niezależnie od tego, czy podatnik wprowadził, czy też nie wprowadził tych składników do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jak również od tego, czy zaliczał do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej.

Zauważyć należy, że niewprowadzenie do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych składników majątkowych wykorzystywanych w działalności gospodarczej pozostaje bez wpływu na kwalifikację przychodu uzyskanego ze zbycia tych składników, w tym udziału w nieruchomości, do źródła, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że przychodami z działalności gospodarczej są zarówno przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku używanych aktualnie w działalności, jak i przychody uzyskane ze sprzedaży tych składników majątku, które zostały z działalności gospodarczej z różnych względów wycofane, w tym z powodu jej likwidacji. Jeżeli jednak między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia upłynęło 6 lat, to przychód ze sprzedaży tych składników majątku nie zalicza się do przychodów z działalności gospodarczej.

Generalnie przychód ze sprzedaży nieruchomości lub jej części, stanowiących własność podatnika, wykorzystywanych przez podatnika do celów prowadzonej działalności gospodarczej, podlegających ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, stanowi jego przychód z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że w sytuacji, gdy Wnioskodawca dokonał sprzedaży prawa wieczystego użytkowania zabudowanej Nieruchomości oraz budynków posadowionych na tej Nieruchomości, wykorzystywanych przez niego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, to Wnioskodawca na skutek tej czynności, jako niekorzystającej ze zwolnienia od podatku dochodowego, osiągnął przychód z działalności gospodarczej, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 w związku z 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu zgodnie z wybraną formą opodatkowania dochodów z tytułu działalności gospodarczej. W konsekwencji 5-letni okres, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy nie ma zastosowania w rozpatrywanej sprawie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin