Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4015.60.2020.3.ASZ
z 30 czerwca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2019 r., poz. 900, ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 02 kwietnia 2020 r. (data wpływu – 07 kwietnia 2020 r.), uzupełnionym, o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie opodatkowania rekompensaty za mienie pozostawione za granicą − jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 07 kwietnia 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku od spadków i darowizn w zakresie opodatkowania rekompensaty za mienie pozostawione za granicą.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w piśmie z 25 maja 2020 r. znak: 0111-KDIB2-3.4015.60.2020.2.ASZ oraz 0115-KDIT2.4011.362.2020.3.RS wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

W dniu 18 grudnia 2008 r. do urzędu wojewódzkiego wpłynął wniosek o potwierdzenie prawa do rekompensaty za majątek pozostawiony przez poprzednika prawnego w L.

Zgodnie z postanowieniem sądu jedynym spadkobiercą właściciela nieruchomości była jego żona, a jedyną spadkobierczynią żony właściciela nieruchomości – jej siostrzenica (Wnioskodawczyni).

Na podstawie art. 5 ust. 3 i art. 8 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego Wojewoda wydał a następnie doręczył pełnomocnikowi Wnioskodawczyni decyzję opatrzoną datą 11 marca 2020 r., którą stwierdził, że Wnioskodawczyni posiada prawo do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez właściciela nieruchomości w L. Ponadto określił wartość mienia pozostawionego przez spadkodawcę, wysokość rekompensaty, formę realizacji prawa do rekompensaty, tj. świadczenie pieniężne wypłacone ze środków funduszu rekompensacyjnego. Z dniem 26 marca 2020 r. ww. decyzja uzyskała walor prawomocności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w związku z nabytym przez Wnioskodawczynię prawem do rekompensaty ma ona obowiązek zapłaty podatku od spadków i darowizn lub podatku dochodowego od osób fizycznych oraz czy Wnioskodawczyni w związku z opisanym nabyciem ma obowiązek złożenia zeznania lub dopełnienia innych formalności wobec naczelnika urzędu skarbowego lub innych organów skarbowych?
2. Czy w związku z realizacją prawa do rekompensaty i jej wypłatą w postaci świadczenia pieniężnego Wnioskodawczyni ma obowiązek zapłaty podatku od spadków i darowizn lub podatku dochodowego od osób fizycznych oraz czy Wnioskodawczyni ma obowiązek dokonać zgłoszenia, złożyć zeznanie lub dopełnić innych formalności przed jakimikolwiek organami skarbowymi?
   
   

Ad.1

Zdaniem Wnioskodawczyni, co do nabytego przez nią prawa do rekompensaty znajdują zastosowanie przepisy ustawy o podatku od spadków i darowizn, które wyłączają opodatkowanie podatkiem dochodowym od osób fizycznych – art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawczyni wskazała, że art. 4 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku od spadków i darowizn zwalnia od podatku nabycie w drodze spadku prawa do rekompensaty w rozumieniu ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty. Zwolnienie wynikające z ww. normy jest bezwarunkowe, którego zastosowanie nie jest uzależnione od dopełnienia wobec organów skarbowych jakichkolwiek warunków formalnych.

Konkludując, nabycie przez Wnioskodawczynię uprawnienia do rekompensaty nie jest obciążone:

• obowiązkiem zapłaty podatku od spadków i darowizn, obowiązkiem zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych,
• obowiązkiem złożenia jakiegokolwiek zeznania, zgłoszenia czy dopełnienia jakichkolwiek innych formalności wobec naczelnika urzędu skarbowego jak i innych organów skarbowych.
  
  

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawczyni, wypłata tytułem rekompensaty świadczenia pieniężnego stanowi realizację uprawnienia i jest zdarzeniem odrębnym od nabycia uprawnienia, w konsekwencji nie podlega przepisom ustawy o podatku od spadków i darowizn.

Realizując prawo do rekompensaty Wnioskodawczyni osiągnie przychód w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże Wnioskodawczyni nie będzie miała obowiązku zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych, bowiem art. 21 ust. 1 pkt 30a lit. a) ww. ustawy w sposób jednoznaczny ustanawia normę prawną, według której zwalnia się od podatku przychody uzyskane z tytułu realizacji prawa do rekompensaty na podstawie ustawy o realizacji prawa do rekompensaty przez osoby uprawnione. Jednocześnie Wnioskodawczyni nie ma obowiązku w zakresie zgłoszenia, złożenia zeznania lub dopełnienia innych formalności wobec organów skarbowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy wskazać, że niniejsza interpretacja stanowi ocenę stanowiska Wnioskodawczyni wyłącznie w zakresie przepisów ustawy o podatku od spadków i darowizn. W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznym wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie, znak: 0115-KDIT2.4011.362.2020.2.RS.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz.U. z 2019 r., poz. 1813) podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej „podatkiem”, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem m.in. dziedziczenia.

Ustawa o podatku od spadków i darowizn nie zawiera definicji pojęcia „spadek”, dlatego należy w tym zakresie odwołać się do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2019 r., poz. 1145). W myśl przepisu art. 922 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego przez spadkobranie należy rozumieć przejście praw i obowiązków majątkowych zmarłego z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób. Na spadek składa się ogół praw i obowiązków należących do zmarłego w chwili jego śmierci, które ze swej istoty mogą przejść na jego następców prawnych. Zgodnie natomiast z § 2 ww. przepisu nie należą do spadku prawa i obowiązki zmarłego ściśle związane z jego osobą, jak również prawa, które z chwilą jego śmierci przechodzą na oznaczone osoby niezależnie od tego, czy są one spadkobiercami.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika, że w dniu 18 grudnia 2008 r. do urzędu wojewódzkiego wpłynął wniosek o potwierdzenie prawa do rekompensaty za majątek pozostawiony przez poprzednika prawnego w L. Zgodnie z postanowieniem sądu jedynym spadkobiercą właściciela nieruchomości była jego żona, a jedyną spadkobierczynią żony właściciela nieruchomości – jej siostrzenica (Wnioskodawczyni). Na podstawie art. 5 ust. 3 i art. 8 ustawy o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 104 ustawy Kodeks postępowania administracyjnego Wojewoda wydał a następnie doręczył pełnomocnikowi Wnioskodawczyni decyzję opatrzoną datą 11 marca 2020 r., którą stwierdził, że Wnioskodawczyni posiada prawo do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez właściciela nieruchomości w L. Ponadto określił wartość mienia pozostawionego przez spadkodawcę, wysokość rekompensaty, formę realizacji prawa do rekompensaty, tj. świadczenie pieniężne wypłacone ze środków funduszu rekompensacyjnego. Z dniem 26 marca 2020 r. ww. decyzja uzyskała walor prawomocności.

W świetle powyższego należy wskazać, że na podstawie art. 2 ustawy z dnia 08 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 2017 r., poz. 2097), prawo do rekompensaty przysługuje właścicielowi nieruchomości pozostawionych poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskie, jeżeli spełnia on łącznie następujące wymogi:

1. był w dniu 1 września 1939 r. obywatelem polskim, zamieszkiwał w tym dniu na byłym terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz opuścił je z przyczyn, o których mowa w art. 1,
2. posiada obywatelstwo polskie.
   
   

Natomiast art. 3 ust. 2 tej ustawy stanowi, że w przypadku śmierci właściciela nieruchomości pozostawionych poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, prawo do rekompensaty przysługuje wszystkim spadkobiercom albo niektórym z nich, wskazanym przez pozostałych spadkobierców, jeżeli spełniają wymóg określony w art. 2 pkt 2. Wskazanie osoby uprawnionej do rekompensaty następuje przez złożenie oświadczenia z podpisem poświadczonym notarialnie lub przed organem administracji publicznej albo przez złożenie oświadczenia w polskiej placówce konsularnej.

Prawo do rekompensaty jest prawem majątkowym wchodzącym w skład spadku, którego nabycie co do zasady podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn.

Jednakże zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku od spadków i darowizn zwalnia się od podatku nabycie w drodze spadku prawa do rekompensaty w rozumieniu ustawy z dnia 08 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 2017 r., poz. 2097).

W związku z powyższym, stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawczyni skorzystała jako spadkobierczyni z prawa do rekompensaty na podstawie przepisów ww. ustawy o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, to nabycie tego prawa tytułem dziedziczenia stanowi składnik masy spadkowej i podlega podatkowi od spadków i darowizn, jednakże zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 16 tej ustawy nabycie to zwolnione jest z opodatkowania. To oznacza, że z tego tytułu Wnioskodawczyni nie jest zobowiązana do zapłacenia podatku.

Wskazać także należy, że prawo do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości (mienia) poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej korzysta bezwarunkowo z opisanego zwolnienia wynikającego z ustawy o podatku od spadków i darowizn, w rezultacie czego na Wnioskodawczyni nie spoczywa obowiązek złożenia zeznania podatkowego, czy też zgłoszenia w związku z omawianym nabyciem prawa do rekompensaty, gdyż przepisy ustawy nie nakładają takiego obowiązku.

Ponadto należy zaznaczyć, że skoro, jak wskazano wyżej opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn, podlega jedynie nabycie prawa do rekompensaty za mienie pozostawione poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, to realizacja prawa do rekompensaty w formie otrzymania przez Wnioskodawczynię świadczenia pieniężnego, jako zdarzenie odrębne od nabycia tego prawa nie podlega przepisom ustawy o podatku od spadków i darowizn. To oznacza, że i z tego tytułu (tj. z tytułu realizacji prawa otrzymania środków pieniężnych) Wnioskodawczyni nie będzie zobowiązana do zapłacenia podatku.

A zatem, z tytułu otrzymania świadczenia pieniężnego na Wnioskodawczyni również nie będzie spoczywał obowiązek złożenia zeznania podatkowego lub zgłoszenia w zakresie podatku od spadków i darowizn.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.