Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.195.2020.3.AB
z 29 czerwca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 3 marca 2020 r. (data wpływu 9 marca 2020 r.) uzupełnionym pismem z 4 czerwca 2020 r. (data wpływu 10 czerwca 2020 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a dostawy działki nr 1 – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 marca 2020 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a dostawy działki nr 1.

Ww. wniosek został uzupełnionym pismem z 4 czerwca 2020 r. (data wpływu 10 czerwca 2020 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 22 kwietnia 2020 r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.195.2020.1.AB.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Gmina zamierza przeznaczyć do sprzedaży w drodze przetargu ustnego nieograniczonego zabudowaną nieruchomość gruntową nr 1 o pow. 0,0265 ha położoną w miejscowości (…). Działka gruntu przeznaczona do sprzedaży obciążona jest umową dzierżawy zawartą w dniu 29 marca 2019 r., która obowiązuje od 1 kwietnia 2019 r., a dzierżawca przedmiotowej nieruchomości jest również właścicielem nakładów tj. Budynku letniskowego, który jest posadowiony w granicach działki. Składnik budowlany w postaci domku letniskowego w całości został wybudowany ze środków własnych dzierżawcy gruntu. Budynek nigdy nie był wykorzystywany do prowadzenia jakichkolwiek czynności przez gminę oraz gmina nie ponosiła żadnych wydatków na ulepszenie budynku, od których mogłaby odliczyć podatek naliczony. Pełne władztwo nad budynkiem sprawuje właściciel budynku.

Teren, na którym zlokalizowana jest przedmiotowa działka objęty jest miejscowym planem zagospodarowanie przestrzennego wsi oraz części obrębu Zamienice zatwierdzonym uchwałą rady gminy (…) z dnia 30 września 2002 r. Przedmiotowa działka oznaczona jest symbolem OW - teren ośrodka wypoczynkowego. Dla terenu oznaczonego symbolem OW plan ustala:

1. Teren istniejącego ośrodka rekreacyjno – wypoczynkowego – obecnie nieistniejący.
2. Dopuszcza się modernizację, przebudowę i budowę nowych obiektów rekreacyjno- wypoczynkowych.
3. Wysokość zabudowy nie może przekraczać jednej kondygnacji.
4. Dopuszcza się lokalizację usług komercyjnych, handlu i gastronomii.
5. Dopuszcza się dokonywanie podziałów terenu na działki rekreacyjno-wypoczynkowe pod warunkiem zapewnienia ogólnej dostępności terenów rekreacyjno-wypoczynkowych.
6. Ogrodzenia wydzielonych działek winny być o charakterze ażurowym i nie mogą przekraczać wysokości 0,8 m.
   
   

Po rozstrzygnięciu przetargu, jeśli sprzedaż zabudowanej nieruchomości gruntowej nr 1 o pow. 0,0265 ha położonej w miejscowości (…) nastąpi na rzecz obecnego dzierżawcy, będzie on zobowiązany do zapłaty za wylicytowaną nieruchomość, pomniejszoną o wartość nakładów. W przypadku wygrania przetargu przez innego oferenta niż obecny dzierżawca przedmiotowej nieruchomości, nabywca działki niebędący właścicielem nakładów zobowiązany będzie wpłacić wartość nakładów (budynku letniskowego) na konto gminy najpóźniej w terminie siedmiu dni przed dniem zawarcia notarialnej umowy sprzedaży. Elementem zapłaty dla Gminy będzie kwota wartości gruntu, natomiast kwota wartości nakładów zostanie przeksięgowana na konto bankowe właściciela domku letniskowego. Gmina przed dniem ostatecznej sprzedaży zabudowanej nieruchomości gruntowej uczestniczyć będzie jedynie w przekazaniu środków finansowych między osobą trzecią, która wygrała przetarg, a obecnym właścicielem nakładów.

Na dzień sprzedaży nieruchomości gruntowej tj. działki nr 1 na rzecz osoby trzeciej dzierżawca gruntu jest osobą posiadającą prawo do rozporządzania, jak właściciel domkiem letniskowym.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że:

Ad.1.

Na dzień sprzedaży nieruchomości gruntowej tj. działki nr 1 prawo do rozporządzania jak właściciel budynkiem letniskowym będzie posiadał dzierżawca gruntu.

Ad.2.

Gmina nie jest w stanie określić okoliczności i zasad na jakich został wzniesiony przedmiotowy budynek letniskowy. Domki letniskowe w „tej enklawie” zostały wzniesione przez nieistniejące w dniu dzisiejszym zakłady pracy dla pracowników. Na dzień przygotowywania nieruchomości do sprzedaży, Wnioskodawca posiadał wiedzę, tj. kserokopię faktury nr ...z dnia 26.08.2003 r. wystawionej przez (…), dot. sprzedaży domku letniskowego 81, (…) oraz dokumenty świadczące o przeprowadzonych postępowaniach spadkowych itd., gdyż nabywcy (małżonkowie) w/w domku zmarli w 2012 r. i 2016 r.

Ad.3.

Domek letniskowy stanowi składnik majątku obecnego dzierżawcy nieruchomości.

Ad.4.

Wnioskodawca przed dokonaniem sprzedaży nieruchomości nie będzie w ekonomicznym posiadaniu budynku.

Ad.5.

Po rozstrzygnięciu przetargu, jeżeli sprzedaż zabudowanej nieruchomości gruntowej nastąpi na rzecz obecnego dzierżawcy, będzie on zobowiązany do zapłaty kwoty za wylicytowaną nieruchomość pomniejszoną o wartość nakładów.

Ad.6.

W przypadku wygrania przetargu przez innego oferenta niż obecny dzierżawca przedmiotowej nieruchomości, nabywca niebędący właścicielem nakładów zobowiązany będzie wpłacić wartość nakładów (budynku letniskowego) na konto Gminy najpóźniej w terminie siedmiu dni przed dniem zawarcia notarialnej umowy sprzedaży.

Ad.7.

Przedmiotowy domek letniskowy jest budynkiem o konstrukcji drewnianej z tarasem, trwale związany z gruntem.

Ad.8.

Na pytanie organu cyt. „Jeżeli prawo do rozporządzania jak właściciel do budynku letniskowego w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT na dzień sprzedaży nieruchomości będzie posiadał Wnioskodawca, a sprzedaż będzie dokonana na rzecz dzierżawcy lub osoby trzeciej oraz w przypadku gdy budynek letniskowy będzie budynkiem/budowlą w rozumieniu art. 3 pkt 2 i 3 ww. ustawy Prawo budowlane, to wskazać należy (…)” Wnioskodawca odpowiedział nie dotyczy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy biorąc pod uwagę opisane powyżej zdarzenie przyszłe Gmina prawidłowo uważa, że powyższa sprzedaż zabudowanej nieruchomości gruntowej podlegać będzie zwolnieniu z podatku od towarów i usług korzystając z obowiązującego art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106 z późn. zm.)?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, zastosowanie zwolnienia podatkowego w oparciu o obowiązujący art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106 z późn. zm.) jest prawidłowe, bowiem nieruchomość będąca przedmiotem sprzedaży bezsprzecznie jest gruntem trwale zabudowanym. Pomimo, że domek letniskowy został nabyty z środków finansowych dzierżawcy gruntu na którym się znajduje, to zgodnie z:

Art. 48 kodeksu cywilnego: „z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Art. 191 kodeksu cywilnego: „własność nieruchomości rozciąga się na rzecz ruchomą, która została połączona z nieruchomością w taki sposób, że stała się jej częścią składową.”

Art. 29a ust. 8 ustawy o podatku od towarów i usług: „w przypadku dostawy budynków lub budowy trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.”

Z mocy prawa stanowi ona własność Gminy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary – na mocy art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W świetle art. 2 pkt 22 ustawy, sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w świetle art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Podkreślić należy, że dokonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług może albo być opodatkowana właściwą stawką podatku, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Z kolei zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W art. 43 ust. 1 ustawy, dla dostawy nieruchomości niezabudowanych (pkt 9 ww. przepisu) oraz nieruchomości stanowiących budynki, budowle lub ich części (pkt 10 i pkt 10a) spełniających określone w tych przepisach warunki, ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku VAT. Zwolnienie od podatku sprzedaży ww. towarów jest również możliwe w oparciu o normę art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

W niniejszej sprawie w pierwszej kolejności, z uwagi na zakres wniosku, należy przeanalizować, czy przedmiotowa działka będzie zabudowana, czy też niezabudowana.

Należy zauważyć, że przepisy ustawy nie definiują pojęcia „budynku”, „budowli” będących przykładowymi obiektami, które nadają działce status gruntu zabudowanego. W tym zakresie należy odnieść się do przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2019 r. poz. 1186, z późn. zm.).

I tak, w myśl art. 3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane, ilekroć w ustawie jest mowa o obiekcie budowlanym – należy przez to rozumieć: budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

Stosownie do treści art. 3 pkt 2 ww. ustawy, przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Pod pojęciem budowli należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową – art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane.

Ponadto w myśl art. 3 pkt 9 ww. ustawy, przez urządzenia budowlane należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki.

Z kolei przepis art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy mówi, że zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Z powyższego przepisu należy wywieść, że opodatkowane są te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Z kolei dostawy gruntów niezabudowanych, będących na przykład gruntami rolnymi, czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione od podatku od towarów i usług.

Na podstawie art. 2 pkt 33 ustawy, przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę”.

Z powyższego wynika, że przeznaczenie określonego gruntu należy oceniać wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości. Bez znaczenia zatem pozostaje klasyfikacja według ewidencji gruntów i budynków lub studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca zamierza przeznaczyć do sprzedaży zabudowaną nieruchomość gruntową nr 1. Działka gruntu przeznaczona do sprzedaży obciążona jest umową dzierżawy zawartą w dniu 29 marca 2019 r., która obowiązuje od 1 kwietnia 2019 r., a dzierżawca przedmiotowej nieruchomości jest również właścicielem nakładów tj. Budynku letniskowego trwale z gruntem związanego, który jest posadowiony w granicach działki. Składnik budowlany w postaci domku letniskowego w całości został wybudowany ze środków własnych dzierżawcy gruntu. Budynek nigdy nie był wykorzystywany do prowadzenia jakichkolwiek czynności przez gminę oraz gmina nie ponosiła żadnych wydatków na ulepszenie budynku, od których mogłaby odliczyć podatek naliczony. Pełne władztwo nad budynkiem sprawuje właściciel budynku. Na dzień sprzedaży nieruchomości gruntowej tj. działki nr 1 prawo do rozporządzania jak właściciel budynkiem letniskowym będzie posiadał dzierżawca gruntu. Domek letniskowy stanowi składnik majątku obecnego dzierżawcy nieruchomości. Wnioskodawca przed dokonaniem sprzedaży nieruchomości nie będzie w ekonomicznym posiadaniu budynku. Po rozstrzygnięciu przetargu, jeśli sprzedaż zabudowanej nieruchomości gruntowej nr 1 nastąpi na rzecz obecnego dzierżawcy, będzie on zobowiązany do zapłaty za wylicytowaną nieruchomość, pomniejszoną o wartość nakładów. W przypadku wygrania przetargu przez innego oferenta niż obecny dzierżawca przedmiotowej nieruchomości, nabywca działki niebędący właścicielem nakładów zobowiązany będzie wpłacić wartość nakładów (budynku letniskowego) na konto gminy najpóźniej w terminie siedmiu dni przed dniem zawarcia notarialnej umowy sprzedaży. Elementem zapłaty dla Gminy będzie kwota wartości gruntu, natomiast kwota wartości nakładów zostanie przeksięgowana na konto bankowe właściciela domku letniskowego. Gmina przed dniem ostatecznej sprzedaży zabudowanej nieruchomości gruntowej uczestniczyć będzie jedynie w przekazaniu środków finansowych między osobą trzecią, która wygrała przetarg, a obecnym właścicielem nakładów. Na dzień sprzedaży nieruchomości gruntowej tj. działki nr 1 na rzecz osoby trzeciej dzierżawca gruntu jest osobą posiadającą prawo do rozporządzania, jak właściciel domkiem letniskowym.

Zgodnie z art. 47 § 1 ustawy - Kodeks cywilny z dnia 23 kwietnia 1964 r. (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.) część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego (art. 47 § 2 ustawy - Kodeks cywilny).

Na podstawie art. 48 ustawy - Kodeks cywilny z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Tak więc rzecz, która stała się częścią składową innej rzeczy (rzeczy nadrzędnej), traci samodzielny byt prawny i dzieli losy prawne rzeczy nadrzędnej. Zgodnie zatem z zasadą „superficies solo cedit”, gdy władający gruntem poniósł nakłady na tę nieruchomość, stają się one własnością właściciela gruntu.

Wskazać w tym miejscu należy, że wyrażenia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” zawartego w przytoczonym art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług nie należy utożsamiać z prawem własności. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, definiując wyrażenie „dostawa towarów” akcentuje „własność ekonomiczną” funkcjonującą w oderwaniu od krajowych przepisów prawa cywilnego, regulujących przeniesienie prawa własności. W orzeczeniu C-320/88 Staatssecretaris van Financiën v. Shipping and Forwarding Safe B.V. TSUE wyraził pogląd, że „wyrażenie „dostawa towarów” w rozumieniu artykułu 5(1) VI Dyrektywy oznacza także przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, nawet jeżeli nie dochodzi do przeniesienia własności rzeczy w sensie prawnym” (pkt 1), jednak jednocześnie zastrzegł, że „zadaniem sądu krajowego jest określenie w każdym przypadku, na podstawie stanu rzeczy, czy przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, w rozumieniu artykułu 5(1) VI Dyrektywy, miało miejsce” (pkt 2).

Uwzględniając przywołane regulacje prawne należy stwierdzić, że w sytuacji gdy przedmiotem sprzedaży jest grunt, na którym posadowiony jest budynek/budowla, niestanowiący własności zbywcy, to mimo, iż ten obiekt budowlany stanowi w świetle prawa cywilnego część składową nieruchomości – w świetle ustawy o podatku od towarów i usług nie dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tym obiektem jak właściciel (zarówno w sensie ekonomicznym, jak i w sensie prawnym), a zatem przedmiotem dostawy jest w takim przypadku tylko sam grunt (jako grunt zabudowany).

W niniejszej sprawie mamy do czynienia z sytuacją zbycia przez Wnioskodawcę gruntu wraz z naniesieniem w postaci budynku letniskowego niebędącego własnością Wnioskodawcy, lecz dzierżawcy nieruchomości. Zbycie nieruchomości nastąpi na rzecz dzierżawcy lub osoby trzeciej.

Analiza przedstawionego darzenia przyszłego oraz treści przywołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że przedmiotem dostawy w istocie będzie sam grunt, gdyż rozważając skutki podatkowe dokonanej transakcji należy mieć na uwadze nie jej aspekty cywilnoprawne, lecz te, które mają znaczenie z punktu widzenia ustawy o podatku od towarów i usług.

Wobec tak przedstawionego opisu oraz obowiązujących przepisów prawa należy stwierdzić, że skoro znajdujący się na działce nr 1 domek letniskowy jest składnikiem majątku obecnego dzierżawcy, prawo do rozporządzania budynkiem jak właściciel na dzień sprzedaży nieruchomości będzie posiadał dzierżawca gruntu, a Wnioskodawca przed dokonaniem sprzedaży nieruchomości nie będzie w ekonomicznym posiadaniu budynku letniskowego oraz do dnia sprzedaży nie dojdzie do rozliczenia nakładów pomiędzy Wnioskodawcą a dzierżawcą, nie sposób przyjąć, że Wnioskodawca dokona dostawy gruntu wraz ze znajdującymi się na nim budynkiem letniskowym. Tym samym nie można przyjąć w przedmiotowej sytuacji, że w związku z transakcją sprzedaży nieruchomości na rzecz dzierżawcy czy na rzecz osoby trzeciej dojdzie do przeniesienia prawa do dysponowania budynkiem w momencie sprzedaży gruntu, gdyż z ekonomicznego punktu widzenia władztwo nad ww. budynkiem będzie posiadał cały czas dzierżawca gruntu, który wybudował budynek letniskowy. Wobec tego przedmiotem dostawy będzie wyłącznie grunt, natomiast przyjęcie rozwiązania opartego na art. 48 Kodeksu cywilnego prowadziłoby do naruszenia koncepcji dostawy towarów w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Tak więc, przedmiotem dostawy na rzecz dzierżawcy lub na rzecz osoby trzeciej będzie wyłącznie grunt, który jednak nie można uznać za teren niezabudowany, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy. Powyższe wynika z faktu, że na gruncie tym posadowiony jest budynek letniskowy będący własnością dzierżawcy - innego podmiotu. Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że sprzedaż działki nr 1 nie korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, gdyż przepis ten stosuje się tylko do dostawy terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane, a w przedstawionej sytuacji grunt ten jest zabudowany budynkiem letniskowym należącym do dzierżawcy gruntu.

Skoro dostawa będzie obejmowała wyłącznie grunt to dla tej dostawy nie wystąpi prawo do zastosowania zwolnienia określonego art. 43 ust. 1 pkt 10 i art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT.

Jednocześnie należy wskazać, że sprzedaż tego gruntu nie korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, gdyż grunt ten był przedmiotem dzierżawy, tj. czynności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług tym samym nie był wykorzystywany wyłącznie do celów zwolnionych z podatku VAT.

W konsekwencji sprzedaż nieruchomości gruntowej nr 1 na rzecz dzierżawcy lub osoby trzeciej, na którym posadowiony jest budynek letniskowy będący własnością dzierżawcy jest opodatkowana – stosownie do art. 41 ust. 1 w związku z art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług – stawką podatku w wysokości 23%.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.