Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4011.139.2019.2.KF
z 4 lutego 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 grudnia 2019 r. (data wpływu 24 grudnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłatą „wynagrodzenia za opuszczenie lokalu” na rzecz lokatorów na podstawie zawartego porozumienia – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 grudnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłatą „wynagrodzenia za opuszczenie lokalu” na rzecz lokatorów na podstawie zawartego porozumienia.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Głównym i podstawowym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek (PKD 68.10). Spółka kupuje nieruchomości (kamienice i inne lokale mieszkalne), w różnym stanie technicznym. Bardzo często stan techniczny nabytych nieruchomości wymaga dokonania drobnych prac remontowych lub przeprowadzenia gruntownego remontu i prac ulepszeniowych. Spółka po zakupie wykonuje wskazane prace (zarówno w częściach wspólnych, jak i poszczególnych pomieszczeniach), wyodrębnia samodzielne lokale (jeśli nie zostały wcześniej wyodrębnione) oraz wykonuje inne czynności mające na celu sprzedaż samodzielnych i wyodrębnionych lokali mieszkalnych.

Nieruchomości w dniu zakupu stanowią przedmiot umowy najmu, a co za tym idzie często są zamieszkiwane przez lokatorów. Wnioskodawca kupując nieruchomość wstępuje w miejsce zbywcy, przejmując tym samym obowiązujący stosunek najmu na dotychczasowych warunkach, wynikających w szczególności z przepisów ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U.2019.1182 t.j.). Powyższe wpływa na długość procesu rozwiązywania przedmiotowych stosunków najmu przez nowych właścicieli nieruchomości (tj. Wnioskodawcę).

Po zakupie nieruchomości otrzymywany przez Wnioskodawcę czynsz najmu stanowi dla Wnioskodawcy przychód podatkowy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: ustawa o CIT). Jednak z uwagi na fakt, że celem zakupu nieruchomości nie jest świadczenie usług najmu, lecz dalsza odsprzedaż lokali mieszkalnych zlokalizowanych w tych nieruchomościach wraz z zyskiem (przedmiotem sprzedaży mają być pojedyncze mieszkania o wysokim standardzie, nadające się do zamieszkania), intencją Wnioskodawcy jest zakończenie trwających stosunków najmu z dotychczasowymi lokatorami.

Wynika to przede wszystkim z tego, że lokale mieszkalne zajęte przez lokatorów są mniej atrakcyjne dla nabywców zainteresowanych ich zakupem i popyt na nie jest zdecydowanie niewielki. Ewentualna sprzedaż możliwa jest po znacznej obniżce ceny, co nie jest satysfakcjonujące dla Wnioskodawcy. Ponadto możliwości wykonania prac remontowych i ulepszeniowych w zajętym i zamieszkiwanym lokalu są utrudnione, a często wręcz niemożliwe.

W związku z powyższym po zakupie nieruchomości Wnioskodawca podejmuje działania mające na celu skłonienie lokatorów do dobrowolnego opuszczenia zajmowanych lokali i proponuje zawarcie porozumień o opuszczeniu lokalu. Celem i intencją zawarcia porozumienia jest zobowiązanie lokatora do opuszczenia i wydania lokalu, w tym wymeldowanie wszystkich osób z lokalu.

Zgodnie z zawieranymi porozumieniami lokatorzy zobowiązują się do opuszczenia lokali na stałe, bez możliwości powrotu po zakończeniu remontu i prac budowlanych oraz z deklaracją braku wnoszenia tytułem przedmiotowej nieruchomości roszczeń zwrotnych. Wnioskodawca zachęca lokatorów do podpisania porozumienia oferując tzw. „wynagrodzenie za opuszczenie lokalu”, na które składa się: rekompensata za dobrowolne rozwiązanie umowy najmu, dobrowolne i niezwłoczne opuszczenie lokalu oraz wynagrodzenia za ewentualnie poczynione nakłady. Wynagrodzenie jest wypłacane wyłącznie w formie gotówkowej.

Wysokość wypłacanego wynagrodzenia uzależniona jest od wielkości mieszkania oraz ewentualnie poczynionych nakładów. Stosownie do zawieranych porozumień lokatorzy zobowiązują się do samodzielnego poszukania lokalu zastępczego lub do poszukania takiego lokalu w niektórych przypadkach zobowiązuje się Wnioskodawca. Należy podkreślić, że Wnioskodawca jest świadomy, że lokatorzy otrzymujący wynagrodzenie nie zawsze ponieśli jakiekolwiek nakłady w opuszczanych mieszkaniach, jednak wypłacane wynagrodzenie pełni funkcję „zabezpieczającą” Wnioskodawcę przed ewentualnymi ich roszczeniami z tego tytułu w przyszłości.

W ewidencji księgowej Wnioskodawcy zakupione nieruchomości ujmowane są jako towary handlowe. Obecnie wszystkie koszty związane z porozumieniami z lokatorami księgowane są jako koszty bezpośrednie, o których mowa w art. 15 ust. 4 ustawy o CIT.

Lokatorzy nie będą występować w analizowanej relacji jako przedsiębiorcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych (pytanie nr 3).

Czy Wnioskodawca zobowiązany jest do pobierania i wpłacania zaliczek na podatek dochodowy od wypłacanych wynagrodzeń na rzecz lokatorów na podstawie zawieranych porozumień?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie będzie zobowiązany do poboru i wpłaty zaliczek na podatek dochodowy od wypłaconych wynagrodzeń na rzecz lokatorów na podstawie zawartych porozumień.

Wypłacone najemcom wynagrodzenia pieniężne na podstawie zawartych porozumień, stanowią przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ustawy o PIT (za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17).

Jak dowodzi użycie sformułowania „w szczególności”, definicja przychodów z innych źródeł ma charakter przykładowy i otwarty, zatem do tej kategorii należy zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Zgodnie z art. 41 ustawy o PIT, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy.

Z kolei stosownie do art. 42a ustawy o PIT, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania.

Z powyższego wynika, ze Wnioskodawca nie ma obowiązku poboru zaliczek na podatek od dokonanych wypłat wynagrodzeń na podstawie zawartych porozumień z lokatorami, a jest jedynie zobowiązany do sporządzenia informacji, o której mowa w art. 42a ustawy o PIT – tj. informacji PIT-8C i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego jest zobowiązany przekazać tę informację podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika.

Reasumując, należy stwierdzić, iż wypłacone przez Wnioskodawcę na rzecz najemców wynagrodzenia za opuszczenie lokalu winny być traktowane jako przychody z innych źródeł, a wartość uzyskanego przez najemców (świadczeniobiorców) przychodu winna być wykazana w informacji PIT-8C, w części D dotyczącej przychodów, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 10 ust. 1 ww. ustawy zawiera katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z pkt 9 tego artykułu, źródłem przychodów są „inne źródła”.

Jak stanowi art. 20 ust. 1 cyt. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Należy podkreślić, że użycie przez ustawodawcę sformułowania „w szczególności” dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter przykładowy i otwarty, zatem do tej kategorii należy zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 analizowanej ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Natomiast na podmiotach dokonujących świadczeń z powyższego tytułu nie ciążą obowiązki płatnika polegające na obliczeniu, pobraniu i odprowadzeniu zaliczki na podatek dochodowy, ale wyłącznie obowiązki informacyjne, wynikające z art. 42a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z tym przepisem, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Z informacji przedstawionych w treści wniosku wynika, że przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek. Spółka kupuje nieruchomości (kamienice i inne lokale mieszkalne), w różnym stanie technicznym. Spółka po zakupie wykonuje prace remontowe i ulepszeniowe, wyodrębnia samodzielne lokale (jeśli nie zostały wcześniej wyodrębnione) oraz wykonuje inne czynności mające na celu sprzedaż samodzielnych i wyodrębnionych lokali mieszkalnych. Nieruchomości w dniu zakupu stanowią przedmiot umowy najmu, a co za tym idzie często są zamieszkiwane przez lokatorów. Jednak z uwagi na fakt, że celem zakupu nieruchomości nie jest świadczenie usług najmu, lecz dalsza odsprzedaż lokali mieszkalnych zlokalizowanych w tych nieruchomościach wraz z zyskiem (przedmiotem sprzedaży mają być pojedyncze mieszkania o wysokim standardzie, nadające się do zamieszkania), intencją Wnioskodawcy jest zakończenie trwających stosunków najmu z dotychczasowymi lokatorami. W związku z powyższym po zakupie nieruchomości Wnioskodawca podejmuje działania mające na celu skłonienie lokatorów do dobrowolnego opuszczenia zajmowanych lokali i proponuje zawarcie porozumień o opuszczeniu lokalu. Celem i intencją zawarcia porozumienia jest zobowiązanie lokatora do opuszczenia i wydania lokalu, w tym wymeldowanie wszystkich osób z lokalu. Zgodnie z zawieranymi porozumieniami lokatorzy zobowiązują się do opuszczenia lokali na stałe, bez możliwości powrotu po zakończeniu remontu i prac budowlanych oraz z deklaracją braku wnoszenia tytułem przedmiotowej nieruchomości roszczeń zwrotnych. Wnioskodawca zachęca lokatorów do podpisania porozumienia oferując tzw. „wynagrodzenie za opuszczenie lokalu”, na które składa się: rekompensata za dobrowolne rozwiązanie umowy najmu, dobrowolne i niezwłoczne opuszczenie lokalu oraz wynagrodzenia za ewentualnie poczynione nakłady. Wynagrodzenie jest wypłacane wyłącznie w formie gotówkowej. Wysokość wypłacanego wynagrodzenia uzależniona jest od wielkości mieszkania oraz ewentualnie poczynionych nakładów. Lokatorzy nie będą występować w analizowanej relacji jako przedsiębiorcy.

W okolicznościach niniejszej sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy ciąży na nim obowiązek pobrania i wpłacenia zaliczek na podatek dochodowy od wypłacanych wynagrodzeń na rzecz lokatorów na podstawie zawieranych porozumień.

Odnosząc się do wypłacanego przez Spółkę „wynagrodzenia za opuszczenie lokalu” należy wskazać, że mieści się ono w pojęciu przychodu zdefiniowanego w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Niewątpliwie stanowi ono przysporzenie majątkowe dla otrzymującego je lokatora, który należy zakwalifikować do przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 20 ust. 1 tej ustawy.

Wnioskodawca wypłaca lokatorom „wynagrodzenie za opuszczenie lokalu” na podstawie zawartego porozumienia, które stanowi ugodę w rozumieniu art. 917 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 917 Kodeksu cywilnego, przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

Powołana definicja ugody pozwala wyróżnić elementy konstrukcyjne tej instytucji. Po pierwsze, zauważyć należy, że umowa ta może być zawarta wyłącznie w sytuacji, gdy między stronami stosunku prawnego istnieje niepewność albo spór, co do roszczeń wynikających z tego stosunku. Po drugie, celem zawarcia ugody jest uchylenie tej niepewności lub sporu. Wreszcie po trzecie, strony dążą do osiągnięcia celu przez wzajemne ustępstwa. Tak więc nieodłącznym elementem ugody są wzajemne ustępstwa stron. W literaturze przedmiotu podkreśla się, że z ustępstwem mamy do czynienia, gdy ktoś rezygnuje z jakiegoś warunku, wymagania, zmniejsza swoje żądania, czy też odstępuje od nich. Ustępstwa mogą polegać m.in. na zrzeczeniu się uprawnień, czy też zarzutów, zaciąganiu zobowiązań, obniżeniu świadczenia itp. Nie ulega bowiem wątpliwości, że w sytuacji, gdy wypłata świadczenia następuje na podstawie zawartego przez strony porozumienia, a więc wyrażonej w ten sposób woli takiego ułożenia wzajemnych relacji prawnych, nie może być mowy ani o bezprawności działania wynajmującego ani też o poniesieniu jakiejkolwiek szkody, czy krzywdy wobec wynajmującego lokal.

Kwota otrzymanego świadczenia wynika jedynie z ustaleń zawartych pomiędzy stronami ugody, ma charakter czysto umowny, a jej wysokość uwzględnia interesy obu stron. W związku z tym należy uznać, że wypłacone przez Spółkę na skutek zawartego porozumienia „wynagrodzenie za opuszczenie lokalu” jest przychodem z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który nie korzysta ze zwolnienia w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Katalog zwolnień przedmiotowych określony w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera bowiem zwolnienia od podatku kwoty „wynagrodzenia za opuszczenie lokalu”, wypłacanej przez Spółkę, zatem należy wykluczyć możliwość zwolnienia w tym zakresie.

W związku z powyższym, należy uznać, że wypłacane przez Wnioskodawcę „wynagrodzenie za opuszczenie lokalu” stanowi dla lokatora przysporzenie majątkowe i jako niespełniające przesłanek zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych podlega opodatkowaniu tym podatkiem jako przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy. Jednocześnie na Spółce w związku z wypłatą na rzecz lokatorów „wynagrodzenia za opuszczenie lokalu” nie ciąży obowiązek pobrania i wpłacenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych. Na Spółce ciąży natomiast obowiązek informacyjny, wynikający z art. 42a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na marginesie należy zauważyć, że z dniem 1 stycznia 2019 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 22 listopada 2018 r. w sprawie określenia niektórych wzorów oświadczeń, deklaracji i informacji podatkowych obowiązujących w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 2237).

Zgodnie z jego § 2 ust. 1, wzory, o których mowa w § 1, stosuje się do przychodów, dochodów (strat) uzyskanych (poniesionych) od dnia 1 stycznia 2018 r.

Zgodnie z ustalonym w rozporządzeniu wzorem informacji PIT-8C, od 2018 r. dotyczy ona wyłącznie niektórych dochodów z kapitałów pieniężnych. Natomiast w przypadku podlegających opodatkowaniu należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy, właściwym jest ich ujęcie w informacji o przychodach z innych źródeł oraz o dochodach i pobranych zaliczkach na podatek dochodowy PIT-11, w części F.

Końcowo tut. Organ informuje, że w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.