Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.571.2019.1.AP
z 3 stycznia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 2 listopada 2019 r. (data wpływu 6 listopada 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z zapłatą za zniszczony towar (pytanie Nr 1) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 listopada 2019 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest podatnikiem prowadzącym pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług transportowych na terenie kraju i za granicą, według symbolu PKD 49.41.Z - Transport drogowy towarów. Rozlicza się podatkiem linowym, na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów, jest czynnym podatnikiem VAT, podatnikiem VAT-UE i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

W dniu 7 marca 2019 r., podczas świadczenia usługi transportu towaru, na podstawie zlecenia ….., kierowany przez Niego samochód uległ kolizji drogowej (naczepa zaczepiła o nieoznakowany samochód ciężarowy zaparkowany częściowo na pasie awaryjnym, a częściowo na pasie ruchu). W wyniku kolizji zniszczeniu uległa naczepa ciężarowa wraz z towarem (mrożonym wyrobem gotowym). Pojazd był ubezpieczony pełnym pakietem OC, AC i NW. Towar także podlegał ubezpieczeniu od odpowiedzialności cywilnej przewoźnika na mocy polisy zawartej z ubezpieczycielem. Składki ubezpieczeniowe z tytułu polisy zaliczone zostały do kosztów uzyskania przychodów, jako pośrednio związane z działalnością gospodarczą.

Zleceniodawca wycenił towar na kwotę 75 158 zł 64 gr i obciążył nią firmę Wnioskodawcy, wystawiając „notę obciążeniową”. Wystawiona nota obciążeniowa nie jest karą za nienależyte wykonanie usługi, czego potwierdzeniem jest treść noty, w której wskazano: „Niniejszym obciążamy Pana kwotą 75 158,64 zł w związku z kolizją drogową, powstałą podczas transportu towarów, zgodnie ze zleceniem ….. z tytułu:

1. kosztu związanego ze zniszczeniem towaru. Uszkodzenie dotyczy 2 223 kartonów z wyrobem gotowym, zgodnie z poniższym zestawieniem:
   • fasola zielona mrożona: karton 12x750g; netto 216 szt., 26,52 PLN/szt., 5 728,32 PLN,
     
   • marchew mini mrożona; karton 12x750g; netto 1 008 szt., 39,60 PLN/szt., 39 916,80 PLN,
     
   • mieszanka chińska mrożona; karton 12x750g; netto 315 szt., 33,24 PLN/szt., 10 470,60 PLN,
     
   • brokuł mrożony; karton 12x450g; netto 72 szt., 24,00 PLN/szt., 1 728,00 PLN
     
   • włoszczyzna słupki mrożona; karton 12x750g; netto 504 szt., 24,84 PLN/szt., 12 519,36 PLN,
   • zupa grzybowa mrożona; karton 12x450g; netto 108 szt., 40,92 PLN/szt., 4 419,36 PLN;

2. pozostałych kosztów.
   • praca w godzinach nadliczbowych 121,20 PLN,
   • koszt dojazdu pracowników 225 PLN.”
   
   
   

Szkoda została zgłoszona przez zleceniobiorcę (Wnioskodawcę) do ubezpieczyciela, u którego ubezpieczony jest majątek firmy Wnioskodawcy. Roszczenie ubezpieczeniowe zostało uznane przez ubezpieczyciela, a odszkodowanie w kwocie 73 863 zł 18 gr (pomniejszone o franszyzę redukcyjną 1 295 zł 46 gr) zostało wypłacone przez ubezpieczyciela dnia 7 sierpnia 2019 r. bezpośrednio na rachunek bankowy zleceniodawcy, z pominięciem zleceniobiorcy (Wnioskodawcy).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy nota obciążeniowa wystawiona przez zleceniodawcę usługi transportowej z tytułu uszkodzonego towaru w wyniku wypadku samochodowego stanowi koszt uzyskania przychodu wykonawcy usługi transportowej, tj. Wnioskodawcy?
2. Czy odszkodowanie uzyskane od ubezpieczyciela z tytułu uszkodzonego towaru w wyniku wypadku samochodowego stanowi przychód do opodatkowania podatkiem dochodowym u wykonawcy usługi transportowej, tj. Wnioskodawcy?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie kosztów uzyskania przychodów (pytanie Nr 1), natomiast w zakresie powstania przychodu (pytanie Nr 2) zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty związane z zapłatą za zniszczony towar (mrożonki) stanowią koszt uzyskania przychodów.

Swoje stanowisko Wnioskodawca uzasadnia tym, że jest to koszt ściśle związany z przychodem z działalności gospodarczej, a w szczególności:

• wykonywanie usług transportowych jest obciążone ryzykiem uszkodzenia, utraty towaru, dlatego też ubezpiecza On firmę od tego rodzaju zdarzeń,
  

• ponosi On odpowiedzialność wobec swoich klientów za powierzony towar, jednocześnie cedując niejako tę odpowiedzialność na firmę ubezpieczeniową,
  

• posiadanie polisy odpowiedzialności cywilnej przewoźnika jest warunkiem koniecznym funkcjonowania firmy na rynku usług transportowych,
  

• zapłata kwot wynikających z noty obciążeniowej stanowi warunek dalszej współpracy i zapewnienia kolejnych zleceń, a tym samym powstawania przychodów z działalności gospodarczej.
  
  

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, aby wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu musi zachodzić określony związek przyczynowo-skutkowy, tzn. poniesienie wydatku musi mieć wpływ na możliwość powstania lub zwiększenia przychodu albo winno mieć na celu zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu. Jednocześnie wydatek ten nie może być wyłączony z kosztów podatkowych w oparciu o art. 23 ww. ustawy, i winien być należycie udokumentowany.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

W trakcie wykonywania przez Wnioskodawcę usługi transportowej w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej uszkodzeniu uległ przewożony towar, a zleceniobiorca został obciążony przez zleceniodawcę „notą obciążeniową” na kwotę odpowiadającą wartości uszkodzonego towaru.

Stosownie do art. 774 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.), przez umowę przewozu przewoźnik zobowiązuje się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do przewiezienia za wynagrodzeniem osób lub rzeczy. Cechą podstawową umowy przewozu jest przewiezienie osób lub rzeczy do miejsca przeznaczenia. Usługi przewoźnika nie obejmują więc samego tylko działania, ale jego rezultat. W tym przypadku nie doszło do wykonania umowy, gdyż zaistniała trwała przeszkoda w dokonaniu przewozu (samochód uległ kolizji drogowej w efekcie czego nastąpiło uszkodzenie towaru), która uniemożliwiła dostarczenie przesyłki do miejsca przeznaczenia.

Zdaniem Wnioskodawcy, uszkodzenie ładunku na skutek kolizji drogowej nie można uznać za wadę usługi, bądź nienależyte jej wykonanie, więc nie ma tutaj zastosowania przepis art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż dotyczy on tylko kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów oraz wykonanych robót i usług lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Wnioskodawca wykonując usługę dołożył wszelkiej i należytej staranności do jej wykonania, jednak niesprzyjające warunki atmosferyczne oraz działania człowieka nie pozwoliły na jej ukończenie powodując szkodę.

Wobec powyższego, poniesiony przez Wnioskodawcę, jako przewoźnika, wydatek w postaci uiszczenia zobowiązania pieniężnego na rzecz zleceniodawcy z tytułu uszkodzenia przewożonego towaru, w Jego ocenie, może stanowić koszt uzyskania przychodu w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, ponieważ powstała strata była następstwem zdarzenia losowego niezależnym od Jego woli. Ponadto, otrzymana nota nie jest karą, tylko stanowi zwrot poniesionych kosztów przez zleceniodawcę.

Reasumując, wszelkie wydatki ściśle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej mające na celu zachowanie i zabezpieczenie źródła przychodu, stanowią koszt uzyskania przychodu.

W związku z powstałym zdarzeniem losowym, poniesione wydatki należy zaliczyć do kosztów podatkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zasady ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej regulują m.in. przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z poźn. zm.). Zgodnie z art. 822 § 1 ww. ustawy, przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Istota ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej wynikająca z ustawy Kodeks cywilny sprowadza się do tego, że zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za te szkody ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której zawarta została umowa ubezpieczenia.

Zgodnie z przepisem art. 363 § 1 ustawy Kodeks cywilny, naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Pod pojęciem zachowania należytej staranności należy rozumieć sposób postępowania odpowiadający wymaganiom zawartym w obiektywnym wzorcu postępowania. Kwestia niezachowania należytej staranności może być rozpatrywana wówczas, gdy zachowanie podmiotu stanowiło będzie odstępstwo od tak ukształtowanego wzorca. Budowa wzorca staranności w przypadku podmiotów wykonujących przewozy drogowe musi uwzględniać regulację zawartą w art. 355 § 2 ustawy Kodeks cywilny. Zgodnie z tym przepisem, przy ocenie należytej staranności, w przypadku podmiotów prowadzących działalność gospodarczą, należy brać pod uwagę zawodowy charakter tej działalności. Co za tym idzie, należyta staranność wymagana w stosunkach danego rodzaju będzie musiała być oceniana przy uwzględnieniu wiedzy, doświadczenia i umiejętności praktycznych, jakie wymagane są od przedsiębiorcy podejmującego w tym przypadku działalność w zakresie przewozu drogowego. Wzorzec taki będzie zatem wyższy względem tych osób, niż względem osób które nie prowadzą działalności o charakterze zawodowym. Oceniając należytą staranność podmiotu profesjonalnie zajmującego się wykonywaniem przewozów należy mieć zatem na uwadze wyższe wymagania, które związane są z zawodowym charakterem tej działalności. Zaostrzony wzorzec staranności wpływa na zwiększenie wymagań wobec podmiotu wykonującego przewozy, ułatwia zatem postawienie mu zarzutu niedołożenia należytej staranności, a więc zarazem utrudnia mu uchylenie się od odpowiedzialności w razie odstępstwa od wzorca. Podmiot wykonujący przejazd musi mieć świadomość obowiązków, jakie nakładają na niego przepisy prawa. Budowa wzorca staranności w przypadku podmiotów wykonujących przejazdy drogowe powinna również uwzględniać treść bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa.

Zgodnie natomiast z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 23 ust. 1 ww. ustawy oraz, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Z przepisu art. 22 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika zatem, że aby wydatki poczynione przez podatnika można uznać za koszt uzyskania przychodu, muszą być poniesione w sposób celowy. Podatnik więc podejmując decyzję o dokonaniu wydatku, musi być przeświadczony o racjonalności, z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności, wydatkowania środków finansowych.

Jednocześnie zauważyć należy, że obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ww. ustawy.

W większości przypadków związek z przychodem nie nasuwa żadnych wątpliwości. Są jednak sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest tak jednoznaczny. Wszystkie te sytuacje należy zatem rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku. Należy w tym miejscu podkreślić, że koszt uzyskania przychodów, jest kosztem działalności gospodarczej, która ze swej istoty zmierza do osiągnięcia przychodów.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem, to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

Należy zaznaczyć, że działalność gospodarcza podlega określonym regułom ekonomicznym i musi opierać się o zasadę racjonalności działań w dążeniu do realizacji postawionego celu. Zauważyć należy, że podatnik nie może kwalifikować do kosztów uzyskania przychodów wydatków, będących następstwem jego niewłaściwego lub nieracjonalnego działania. Ryzyko prowadzonej działalności gospodarczej ponosi podatnik i nie ma możliwości przenoszenia tego ryzyka na budżet państwa. Wyjątkiem mogą być jedynie nieprzewidywalne sytuacje, których uniknięcie było niemożliwe, pomimo podjęcia przez podatnika wszelkich koniecznych działań w celu zapobieżenia ich powstaniu.

Oprócz powyższego należy mieć na uwadze, że dokonując rozpoznania kosztowego charakteru określonego wydatku podatnik musi badać nie tylko to, czy wydatek ten został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów (art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), ale i to, czy nie jest on objęty wyłączeniem z art. 23 ust. 1 ww. ustawy, co definitywnie pozbawia go charakteru kosztu podatkowego choćby nawet spełniał wprowadzone przez ustawodawcę w art. 22 ust. 1 cyt. ustawy, kryteria normatywne.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonywanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonywanych robót i usług.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest podatnikiem prowadzącym pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług transportowych na terenie kraju i za granicą. W dniu 7 marca 2019 r. podczas świadczenia usługi transportu towaru kierowany przez Niego samochód uległ kolizji drogowej (naczepa zaczepiła o nieoznakowany samochód ciężarowy zaparkowany częściowo na pasie awaryjnym, a częściowo na pasie ruchu). W wyniku kolizji zniszczeniu uległa naczepa ciężarowa wraz z towarem (mrożonym wyrobem gotowym). Pojazd był ubezpieczony pełnym pakietem OC, AC i NW. Towar także podlegał ubezpieczeniu od odpowiedzialności cywilnej przewoźnika na mocy polisy zawartej z ubezpieczycielem. Składki ubezpieczeniowe z tytułu polisy zaliczone zostały do kosztów uzyskania przychodów, jako pośrednio związane z działalnością gospodarczą. Zleceniodawca wycenił towar na kwotę 75 158 zł 64 gr i kwotą tą obciążył firmę Wnioskodawcy, wystawiając „notę obciążeniową”. Wystawiona nota obciążeniowa nie jest karą za nienależyte wykonanie usługi, czego potwierdzeniem jest treść noty. Szkoda została zgłoszona przez zleceniobiorcę (Wnioskodawcę) do ubezpieczyciela, u którego ubezpieczony jest majątek firmy Wnioskodawcy. Roszczenie ubezpieczeniowe zostało uznane przez ubezpieczyciela, a odszkodowanie w kwocie 73 863 zł 18 gr (pomniejszone o franszyzę redukcyjną w kwocie 1 295 zł 46 gr) zostało wypłacone przez ubezpieczyciela dnia 7 sierpnia 2019 r., bezpośrednio na rachunek bankowy zleceniodawcy, z pominięciem zleceniobiorcy (Wnioskodawcy).

W rozpatrywanej sprawie przepis art. 23 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy, nie ma zastosowania, ponieważ kwota zapłacona na rzecz zleceniodawcy za utracony towar, nie stanowi kary umownej ani odszkodowania z tytułu, o którym mowa w cyt. powyżej przepisie.

Z tego względu kwota ta, wynikająca z noty obciążeniowej, może stanowić u płacącego (zleceniobiorcy) koszt uzyskania przychodów, o ile spełniona będzie zasadnicza przesłanka wynikająca z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, warunkująca zaliczenie wydatków do kosztów uzyskania przychodów - poniesiony wydatek musi być związany z uzyskaniem przychodu bądź z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodu.

Istotne jest, aby kwota za niedostarczony towar nie była związana z nieprawidłowościami, których powstanie zostało spowodowane (zawinione) przez podatnika i aby była właściwie udokumentowana. Z tej też przyczyny, każda zapłacona kwota wymaga indywidualnej oceny w aspekcie całokształtu prowadzonej działalności gospodarczej, okoliczności, których była następstwem oraz formy udokumentowania.

Oceniając sytuację opisaną we wniosku pod kątem zaliczenia poniesionego wydatku do katalogu wyłączeń zawartych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdzić należy, że poniesiony przez Wnioskodawcę wydatek w postaci uiszczenia zobowiązania pieniężnego na rzecz zleceniodawcy z tytułu uszkodzenia przewożonego towaru nie podlegają ograniczeniom wymienionym w tym katalogu.

Niemniej wskazać należy, że samo negatywne wyliczenie kosztów, które zostało uregulowane w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie przesądza jeszcze o tym, że wydatek niewskazany w tym przepisie staje się automatycznie kosztem uzyskania przychodów. Zatem, do uznania przedmiotowego wydatku Wnioskodawcy za koszt uzyskania przychodów niezbędne jest wykazanie, że został on poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, a więc winien być spełniony ogólny warunek określony w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie należy pamiętać, że ciężar prawidłowego udokumentowania wydatku i wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem a uzyskaniem (zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła) przychodów spoczywa na podatniku. To właśnie podatnik musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności. Decydując się na poniesienie określonych wydatków musi sam dokonać oceny, czy wydatki, które poniósł mają na celu uzyskanie przychodu albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, a następnie podjąć decyzję o ich ewentualnym zakwalifikowaniu do kosztów podatkowych.

W związku z powyższym konieczne jest każdorazowe dokonanie oceny, czy zapłacone przez Wnioskodawcę odszkodowanie poniesione zostało w sposób celowy. A zatem należy zbadać, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, Wnioskodawca zachował należytą staranność i czy zapłata odszkodowania byłą następstwem zdarzeń niezależnych od Wnioskodawcy.

Mając na uwadze przedstawiony opisu stanu faktycznego oraz wyżej wskazane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że poniesiony przez Wnioskodawcę (zleceniobiorcę), jako przewoźnika, wydatek w postaci uiszczenia zobowiązania pieniężnego na rzecz zleceniodawcy z tytułu uszkodzenia przewożonego towaru może stanowić koszt uzyskania przychodu w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, o ile spełniona będzie zasadnicza przesłanka wynikająca z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkująca zaliczenie wydatków do kosztów uzyskania przychodów, tzn. poniesiony wydatek musi być związany z uzyskaniem przychodu bądź z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodu. Istotne jest, aby odszkodowanie nie było związane z nieprawidłowościami, których powstanie zostało spowodowane (zawinione) przez Wnioskodawcę i aby było właściwie udokumentowane.

Biorąc pod uwagę, że z przedstawionych we wniosku okoliczności wynika, że powstała strata była następstwem zdarzenia losowego niezależnym od woli Wnioskodawcy, a otrzymana nota obciążeniowa nie jest karą, tylko stanowi zwrot poniesionych kosztów przez zleceniodawcę, zatem poniesiony przez Wnioskodawcę wydatek w postaci uiszczenia zobowiązania pieniężnego na rzecz zleceniodawcy z tytułu uszkodzenia przewożonego towaru może stanowić dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Zastrzec końcowo należy, że jednym z warunków uprawniających do zaliczenia odszkodowania w ciężar kosztów uzyskania przychodów jest właściwe udokumentowanie poniesionego kosztu. Niemniej jednak ostateczna ocena prawidłowego udokumentowania poniesionego kosztu leży w kompetencjach organów podatkowych właściwych dla Wnioskodawcy w danej sprawie w toku odpowiedniego postępowania. Organ wydający interpretację indywidualną nie może natomiast dokonać takiej oceny, albowiem postępowanie o wydanie interpretacji indywidualnej wyklucza analizę materiału dowodowego w sprawie. Zauważyć jednak należy, że w myśl art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Dowodami w postępowaniu podatkowym mogą być w szczególności: księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku działalności analitycznej Krajowej Administracji Skarbowej, czynności sprawdzających, kontroli podatkowej lub kontroli celno-skarbowej oraz materiały zgromadzone w toku postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe (art. 181 ustawy Ordynacja podatkowa).

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych w trybie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa nie jest ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania dowodowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie się różnił od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.