2019.11.21 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.380.2019.1.MS
z 21 listopada 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku, który wpłynął do tut. Organu, za pośrednictwem platformy e-PUAP 25 września 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów faktur, regulowanych w formie kompensaty, w związku z nowym brzmieniem art. 15d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wchodzącym w życie z dniem 1 stycznia 2020 r. – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 września 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów faktur, regulowanych w formie kompensaty, w związku z nowym brzmieniem art. 15d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wchodzącym w życie z dniem 1 stycznia 2020 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca planuje stworzenie sieci sprzedaży biletów komunikacyjnych. Sieć sprzedaży będzie tworzona przez pośredników będących odrębnymi firmami. Bilety komunikacyjne będą uprawniały do korzystania z usługi transportu, a konkretnie usługi przewozu osób na określonej trasie. Usługa transportu będzie realizowana przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca planuje, że bilety będą sprzedawane za pomocą pośredników. Pośrednicy będą utrzymywać sieć sprzedaży biletów, będą prowadzić działania marketingowe i będą w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy zawierać transakcje kupna - sprzedaży biletów.

Transakcje będą przebiegać w następujący sposób: pośrednicy w związku ze sprzedażą biletów będą w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy pobierać płatność od kupujących bilety. Następnie środki zebrane w związku z tymi płatnościami będą przekazywane na rzecz Wnioskodawcy, od którego zostały kupione konkretne usługi transportowe. Wpłaty kupujących na rzecz pośrednika nie stanowią dla niego przychodu ani kosztu, ponieważ zrealizowana transakcja dokonywana jest w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy. W związku z wykonaną usługą pośrednictwa Wnioskodawca zostaje przez pośrednika obciążony kosztem w postaci prowizji, jaką Wnioskodawca wypłaca pośrednikom z tytułu pośrednictwa w sprzedaży biletów. Prowizja ta stanowi przychód dla pośrednika i koszt uzyskania przychodów dla Wnioskodawcy. Sposób rozliczenia prowizji stanowiącej koszt uzyskania dla Wnioskodawcy jest następujący: pośrednicy otrzymują od kupujących bilety wpływy z tytułu ich sprzedaży w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy. Wpływy te są następnie przekazywane na rzecz Wnioskodawcy. Wpływy te są przekazywane po potrąceniu wynagrodzenia, jakie przysługuje pośrednikom z tytułu prowizji. Krótko mówiąc Wnioskodawca reguluje swoje zobowiązania z tytułu faktur kosztowych prowizyjnych poprzez kompensatę z przypadającymi na jego rzecz należnościami z tytułu sprzedaży biletów. Wnioskodawca nigdy nie reguluje opisanych wyżej zobowiązań z tytułu faktur prowizyjnych poprzez dokonanie przelewu bankowego na rachunek pośrednika. Wnioskodawca nie ma również informacji na temat tego na jaki rachunek bankowy pośrednik przyjmuje płatności związane ze sprzedażą biletów, a w szczególności nie ma wiedzy na temat tego - czy płatności te są przyjmowane na rachunek zgłoszony do istniejącego od 1 września 2019 r. nowego rejestru VAT. Powyższy stan faktyczny dotyczy faktur prowizyjnych, na których kwoty należności przekraczają kwotę 15.000 zł o której mowa w art. 19 ustawy prawo przedsiębiorców.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle art. 15d ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych wchodzącego w życie z dniem 1 stycznia 2020 r. opisany w poprzednim punkcie sposób zapłaty faktur kosztowych dla pośredników powoduje, że faktury te mogą stanowić koszt uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, opisany sposób regulowania faktur kosztowych nie uzasadnia ich wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Oznacza to, że opisane faktury prowizyjne mogą być kosztem uzyskania przychodu Wnioskodawcy, nawet w sytuacji, w której są one regulowane kompensatą.

W myśl cytowanego wyżej przepisu podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców:

została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego lub
została dokonana przelewem na rachunek inny niż zawarty na dzień zlecenia przelewu w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług - w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług, potwierdzonych fakturą, dokonanych przez dostawcę towarów lub usługodawcę zarejestrowanego na potrzeby podatku od towarów i usług jako podatnik VAT czynny.

Jednocześnie przepis ten nakazuje w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców została dokonana z naruszeniem ww. regulacji, podatnicy w tej części:

zmniejszają koszty uzyskania przychodów albo
w przypadku braku możliwości zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów - zwiększają przychody

-w miesiącu, w którym odpowiednio została dokonana płatność bez pośrednictwa rachunku płatniczego albo został zlecony przelew.

Prezentowany przepis wyklucza z kosztów uzyskania przychodów wydatki powyżej 15.000 zł, jeżeli są one ponoszone w związku z uzyskiwanym przychodem ale płatności za nie są realizowane na rachunek bankowy inny aniżeli ten, który znajduje się w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Niemniej jednak należy zauważyć, że art. 19 ustawy prawo przedsiębiorców, jak również odnoszący się do niego art. 15d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mówi o płatnościach - a w konsekwencji przyjmuje się najczęściej, że odnosi się wyłącznie do spełnienia świadczeń w formie rozliczeń pieniężnych (dla przykładu wyrok NSA z dnia 2 czerwca 2011 r., I FSK 1075/10). Prowadzi to do wniosku, że w części w jakiej zobowiązania są regulowane w drodze potrącenia (kompensaty) obowiązek dokonywania i przyjmowania płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego nie obowiązuje. Jeżeli zatem, przykładowo, transakcja o wartości przekraczającej 15.000 zł uregulowana zostanie częściowo za pośrednictwem rachunku bankowego, częściowo zaś w formie kompensaty, nie dojdzie do naruszenia obowiązku dokonywania i przyjmowania płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą za pośrednictwem rachunku płatniczego, a w konsekwencji nie znajdą zastosowania przepisy art. 15d ustawy o CIT.

Podobne stanowisko możemy odnaleźć w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej 0111-KDIB2-3.4010.219.2018.1.APA., w której czytamy m.in. czynności dokonywania potrącenia (kompensaty) nie należy postrzegać jako formy płatności za daną transakcję. Zdaniem organu bowiem „płatność” oznacza obowiązek regulowania zobowiązań pieniężnych w określonym terminie. Tymczasem istotą i skutkiem potrącenia jest to, że strony transakcji fizycznie nie dokonują płatności z uwagi na wzajemność ich świadczeń. W efekcie, pomimo braku transferów środków, dochodzi do zaspokojenia i wygaśnięcia zobowiązania.

Prawidłowość stanowiska Wnioskodawcy znajduje także potwierdzenie w uzasadnieniu do projektu nowelizacji art. 15d ustawy o CIT jeszcze w brzmieniu obowiązującym do końca 2019 r., z którego wynika, że: „Zmniejszenie tego limitu wraz z określeniem skutków w podatkach dochodowych dla działania niezgodnego z przepisami ustawy o swobodzie działalności gospodarczej powinno sprawić, że znacząco większa część transakcji pomiędzy podmiotami gospodarczymi będzie rejestrowana na rachunkach płatniczych, co powinno pozytywnie wpłynąć nie tylko na ograniczanie szarej strefy w gospodarce, ale również pełne realizowanie obowiązków podatkowych przedsiębiorców. (...) Należy zauważyć przy tym, iż proponowane działanie wpisuje się w tendencję widoczną w działaniach innych państw członkowskich Unii Europejskiej. Polega ona bowiem bądź na wprowadzaniu ograniczeń podobnych do istniejącego na gruncie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, tj. wskazywaniu obowiązku rozliczania transakcji dokonywanych między podmiotami profesjonalnymi (przedsiębiorcami) w formie bezgotówkowej, bądź systematycznym obniżaniu progu dokonywanych transakcji gotówkowych”.

Cytowane wyżej uzasadnienie do projektu ustawy dotyczy wprawdzie nowelizacji obowiązującej do 31 grudnia 2019 r., niemniej jednak zdaniem Wnioskodawcy, zmiany, które wejdą w życie od dnia 1 stycznia 2020 r. będą miały w swojej istocie takie same cele i nie powinny skutkować zmianą dotychczasowego sposobu interpretacji art. 15d ustawy o CIT.

Poniżej Wnioskodawca wskazuje również, że w zakresie interpretacji art. 15d ustawy o CIT, zostały wydane liczne interpretacje indywidualne, w których potwierdzone zostało prezentowane w niniejszej interpretacji stanowisko wnioskodawców, iż ograniczenie z art. 15d nie znajdzie zastosowania do tych wydatków, które zostały uregulowane w drodze kompensaty. Wymienić można następujące:

interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 6 grudnia 2016 r., Znak: 2461-IBPB-1-2.4510.913.2016.1.BD,
interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 12 grudnia 2016 r., Znak: 2461-IBPB-1-3.4510.1008.2016.1.MST,
interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 9 grudnia 2016 r., Znak: 2461-IBPB-1-3.4510.989.2016.1 MST,
interpretacja Dyrektora izby Skarbowej w Katowicach z 2 grudnia 2016 r., Znak: 2461-IBPB-1-2.4510.881.2016.1.JP,
interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 7 października 2016 r., Znak: 2461-IBPB-1-2.4510.772.2016.1.AK,
interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 7 października 2016 r., Znak: 2461-IBPB-1-3.4510.824.2016.1.SK,
interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 14 marca 2017 r., Znak: 2461-IBPB-1-2.4510.31.2017.1.JP.

Z tego też powodu, zdaniem Spółki, art. 15d Ustawy CIT obowiązujący od 1 stycznia 2017 r. (winno być: od 1 stycznia 2020 r.) nie będzie miał zastosowania, co oznacza, że nie będzie skutkował wyłączeniem z kosztów uzyskania przychodów, w przypadku braku płatności za FV kosztową powyżej 15.000 zł na konkretny rachunek bankowy podatnika, jeżeli zapłata za tą fakturę będzie dokonywana poprzez potrącenie (kompensatę).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 z późn. zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że zasadniczo wszystkie poniesione wydatki, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, po wyłączeniu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 updop, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Uznanie wydatku za koszt podatkowy wymaga również wykazania, że jest on racjonalnie i gospodarczo uzasadniony.

Zaliczenie danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów uzależnione jest m.in. od tego, czy nie znajduje się on w katalogu zawartym w art. 16 ust. 1 updop, tj. w grupie wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów. Należy jednak pamiętać, że wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 updop, zostaną ex lege uznane za koszty uzyskania przychodów.

Podsumowując powyższe, należy stwierdzić, że kosztem uzyskania przychodów będzie wydatek, spełniający łącznie następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła,
został właściwie udokumentowany,
nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 updop.

Na mocy art. 3 ustawy z dnia 12 kwietnia 2019 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2019 r. poz. 1018, dalej jako: „ustawa nowelizująca”) i zgodnie z art. 14 ust. 2 ustawy nowelizującej zostały znowelizowane przepisy art. 15d ust. 1 i 2 updop, które wejdą w życie z dniem 1 stycznia 2020 r.

I tak art. 15d ust. 1 updop otrzymuje brzmienie:

Podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców:

została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego lub
została dokonana przelewem na rachunek inny niż zawarty na dzień zlecenia przelewu w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług - w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług, potwierdzonych fakturą, dokonanych przez dostawcę towarów lub usługodawcę zarejestrowanego na potrzeby podatku od towarów i usług jako podatnik VAT czynny.

Z kolei znowelizowany art. 15d ust. 2 updop stanowi, że w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców została dokonana z naruszeniem ust. 1, podatnicy w tej części:

zmniejszają koszty uzyskania przychodów albo
w przypadku braku możliwości zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów - zwiększają przychody

-w miesiącu, w którym odpowiednio została dokonana płatność bez pośrednictwa rachunku płatniczego albo został zlecony przelew.

Dodatkowo został wprowadzony art. 15d ust. 4 updop, zgodnie z którym, przepisów ust. 1 pkt 2 i ust. 2 nie stosuje się, w przypadku gdy podatnik dokonujący płatności dokonał zapłaty należności przelewem na rachunek inny niż zawarty na dzień zlecenia przelewu w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, i złożył zawiadomienie, o którym mowa w art. 117ba § 3 Ordynacji podatkowej, do naczelnika urzędu skarbowego właściwego dla wystawcy faktury w terminie trzech dni od dnia zlecenia przelewu.

Zgodnie z art. 96b ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 2174 ze zm., dalej jako: „ustawa VAT”) – w brzmieniu obowiązującym od 1 września 2019 r. – Szef Krajowej Administracji Skarbowej prowadzi w postaci elektronicznej wykaz podmiotów:

w odniesieniu do których naczelnik urzędu skarbowego nie dokonał rejestracji albo które wykreślił z rejestru jako podatników VAT;
zarejestrowanych jako podatnicy VAT, w tym podmiotów, których rejestracja jako podatników VAT została przywrócona.

Wykaz jest udostępniany w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw finansów publicznych w sposób umożliwiający sprawdzenie, w tym automatycznie, czy podmiot znajduje się w wykazie na wybrany dzień, przypadający nie wcześniej niż w okresie 5 lat poprzedzających rok, w którym podmiot jest sprawdzany. Dane tego podmiotu są udostępniane według stanu na wybrany dzień, z wyjątkiem danych, o których mowa w ust. 3 pkt 1-3, które są udostępniane według stanu na dzień sprawdzenia (art. 96b ust 2 ustawy o VAT).

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy nowelizującej, przepisy art. 14 ust. 2h i 2i oraz art. 22p ust. 1, 2 i 4 ustawy zmienianej w art. 2, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, oraz art. 12 ust. 4i i 4j oraz art. 15d ust. 1, 2 i 4 ustawy zmienianej w art. 3, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, mają zastosowanie do zapłaty należności w roku podatkowym rozpoczynającym się po dniu 31 grudnia 2019 r.

Przepisów art. 22p ust. 1, 2 i 4 ustawy zmienianej w art. 2, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, oraz art. 15d ust. 1, 2 i 4 ustawy zmienianej w art. 3, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie stosuje się do płatności dotyczących kosztów zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów przed dniem 1 stycznia 2020 r. (art. 10 ust. 2 ustawy nowelizującej).

Jak wynika z uzasadnienia do projektu ustawy nowelizującej (Druk nr 3301) celem projektowanej ustawy jest dalsze uszczelnienie systemu podatku od towarów i usług oraz zminimalizowanie ryzyka nieświadomego udziału podatników w karuzelach VAT.

W ostatnich latach zarówno w Polsce, jak i w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej obserwuje się niepokojące zjawisko wykorzystywania mechanizmów konstrukcji podatku VAT do uzyskiwania niezgodnych z prawem korzyści. Dotyczy to przede wszystkim uszczuplania należności budżetu państwa przez wyłudzanie nienależnego zwrotu tego podatku lub nieodprowadzanie należności podatkowych z tytułu VAT. (…) Z art. 19 ustawy – Prawo przedsiębiorców wynika obowiązek korzystania przez przedsiębiorcę z rachunku płatniczego, w każdym przypadku gdy stroną transakcji jest inny przedsiębiorca oraz jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza 15 000 zł lub równowartość tej kwoty. W art. 12 ust. 4j pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wprowadza się przepisy, które wyłączają skutki w postaci konieczności rozpoznania u podatnika przychodu, w sytuacji gdy płatność będzie wynikała z transakcji innej niż określona w art. 19 ustawy – Prawo przedsiębiorców lub zostanie dokonana na inny rachunek niż zawarty w wykazie, pod warunkiem że podatnik złoży w terminie trzech dni od dnia zlecenia przelewu zawiadomienie o tym rachunku do naczelnika urzędu skarbowego właściwego dla wystawcy faktury. Wzór zawiadomienia wraz z podstawowymi informacjami, które powinny być w nim zawarte, zostały określone w art. 117ba § 4 i 5 Ordynacji podatkowej. Wprowadzenie takiego przepisu zrównuje sytuację osób trzecich (np. faktora) z pozostałymi kontrahentami, którzy zgodnie z projektowanymi przepisami będą mogli zaliczyć wydatki do kosztów uzyskania przychodu mimo dokonania zapłaty na rachunek, który nie figuruje w wykazie, jeżeli zawiadomią o tym rachunku naczelnika urzędu skarbowego właściwego dla wystawcy faktury.

W art. 2 i art. 3 projektowanej ustawy wprowadzono zmiany w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którymi podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części (lub zmniejszają wysokość kosztów), w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego lub została dokonana na rachunek inny niż zawarty w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o VAT – w przypadku transakcji z podatnikiem zarejestrowanym na potrzeby podatku od towarów i usług jako podatnik VAT czynny.

W powyższym zakresie zmiana ta poszerza zakres już istniejących przepisów dotyczących płatności gotówkowych w ramach transakcji przekraczających kwotę 15 000 zł.

W kwestii będącej przedmiotem zainteresowania Wnioskodawcy w uzasadnieniu do ustawy nowelizującej wprost wskazano, że „W prowadzonej przez przedsiębiorców działalności gospodarczej regulowanie zobowiązań następuje również w innej formie niż zapłata na rachunek bankowy (kompensata, potracenia, płatność kartą kredytową lub płatniczą). W przypadku kompensat wyrównywanie wzajemnych roszczeń i należności następuje w innej formie niż zapłata na rachunek bankowy, tym samym do takich rozliczeń nie będą miały zastosowanie przepisy projektowanej ustawy.”

Podsumowując powyższe, stwierdzić należy, że przepis art. 15d updop od 1 stycznia 2020 r. zostanie rozszerzony i zgodnie z art. 15d ust. 1 pkt 2 updop nie każda płatność przekraczająca kwotę 15 000 zł dokonana przelewem na rachunek bankowy będzie stanowić koszt uzyskania przychów.

W przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług potwierdzonych fakturą i dokonanych przez podatników VAT czynnych, aby móc zaliczyć płatność (przekraczającą 15 000 zł) do kosztów uzyskania przychodów niezbędnym jest jej dokonanie na rachunek zawarty na dzień zlecenia przelewu w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku dokonania przelewu na rachunek, który na dzień zlecenia przelewu nie znajduje się w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług ustawodawca przewidział możliwość zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów pod warunkiem dokonania zgłoszenia, o którym mowa w art. 15d ust. 4 updop, tj, złożenia zawiadomienie, o którym mowa w art. 117ba § 3 Ordynacji podatkowej, do naczelnika urzędu skarbowego właściwego dla wystawcy faktury w terminie trzech dni od dnia zlecenia przelewu.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca planuje stworzenie sieci sprzedaży biletów komunikacyjnych. Sieć sprzedaży będzie tworzona przez pośredników będących odrębnymi podmiotami. Pośrednicy będą utrzymywać sieć sprzedaży biletów, będą prowadzić działania marketingowe i będą w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy zawierać transakcje kupna - sprzedaży biletów.

Innymi słowy, Wnioskodawca reguluje swoje zobowiązania z tytułu faktur kosztowych prowizyjnych poprzez kompensatę z przypadającymi na jego rzecz należnościami z tytułu sprzedaży biletów. Wnioskodawca nigdy nie reguluje opisanych wyżej zobowiązań z tytułu faktur prowizyjnych poprzez dokonanie przelewu bankowego na rachunek pośrednika. Wnioskodawca nie ma również informacji na temat tego na jaki rachunek bankowy pośrednik przyjmuje płatności związane ze sprzedażą biletów, a w szczególności nie ma wiedzy na temat tego - czy płatności te są przyjmowane na rachunek zgłoszony do istniejącego od 1 września 2019 r. nowego rejestru VAT. Powyższy stan faktyczny dotyczy faktur prowizyjnych, na których kwoty należności przekraczają kwotę 15.000 zł.

W tym miejscu należy zauważyć, że zarówno przepisy ustawy Prawo przedsiębiorców, jak też ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych posługują się pojęciem „płatności”. W przypadku kompensaty nie mamy natomiast do czynienia z płatnością. Dochodzi co prawda do uregulowania w całości lub części zobowiązania (wygaśnięcia zobowiązania), to jednak czynność ta nie może być utożsamiana z płatnością. Przyjęcie, że przepisy odnoszą się do innych form regulowania (wygasania) zobowiązań, mogłoby oznaczać zastosowanie wykładni rozszerzającej, która nie tylko nie znajduje należytego umocowania w brzmieniu przepisu, ale także jest niemożliwa do zastosowania w praktyce.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że uregulowanie zobowiązania, wynikającego z transakcji o wartości powyżej 15 tys. zł, w drodze kompensaty, nie będzie powodować obowiązku zastosowania regulacji art. 15d updop.

Tym samym znowelizowany art. 15d updop, wchodzący w życie 1 stycznia 2020 r., nie będzie miał zastosowania w przedmiotowej sprawie, co oznacza, że nie będzie skutkował wyłączeniem z kosztów uzyskania przychodów faktur regulowanych w drodze kompensaty, w przypadku transakcji o wartości powyżej 15 tys. zł.

Stanowisko Spółki należy zatem uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin