2021.09.27 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0113-KDIPT2-2.4011.668.2021.1.KR

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.668.2021.1.KR
z 27 września 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 21 czerwca 2021 r. (data wpływu 28 czerwca 2021 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży:

udziału we własności budynku – jest prawidłowe,

udziału w prawach i roszczeniach o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego gruntu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 czerwca 2021 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

We wniosku złożonym przez:

Zainteresowanego będącego stroną postępowania:

Pana …,

Zainteresowaną niebędącą stroną postępowania:

Panią …,

przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawcy (Zainteresowani) są osobami fizycznymi, pozostającymi w związku małżeńskim. Wnioskodawcy są rezydentami podatkowymi w Polsce. Wnioskodawcy, działając wraz z innymi współwłaścicielami w charakterze sprzedawców, zawarli w dniu 19 kwietnia 2021 r. umowę sprzedaży (umowa zawarta w formie aktu notarialnego). Umowa dotyczy nieruchomości gruntowej (dalej: „Nieruchomość gruntowa”), posadowionego na niej budynku oraz praw. Wnioskodawcy nie byli właścicielami Nieruchomości gruntowej (była ona na dzień sprzedaży wyłączną własnością w udziale 1/2 …, zaś w udziale po 1/4 dwóch innych osób fizycznych). Nieruchomość gruntowa zabudowana jest (i była w dniu sprzedaży) budynkiem stanowiącym odrębny od gruntu przedmiot własności (dalej: „Budynek”). Dla Budynku i Nieruchomości gruntowej prowadzone są odrębne księgi wieczyste. Wnioskodawcy, wraz z innymi osobami, są współwłaścicielami nieruchomości budynkowej (Budynku). Odrębna własność Budynku (od gruntu) wynika z art. 5 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze …. (Dz. U. Nr 50, poz. 279, z późn. zm., dalej: „….”).

Wnioskodawcy byli współwłaścicielami Budynku w udziale wynoszącym 1/2 (ich udział objęty był ustawową wspólnością małżeńską) wraz z innymi osobami, które inaczej niż Wnioskodawcy, były także współwłaścicielami Nieruchomości gruntowej w udziale wynoszącym 1/2. Wnioskodawcy uzyskali status współwłaścicieli Budynku na podstawie umowy sprzedaży (zakupu dla Wnioskodawców) zawartej w dniu 17 sierpnia 1987 r. z ówczesnym właścicielem Budynku w formie aktu notarialnego.

Na podstawie ww. umowy Wnioskodawcy nabyli udział we własności Budynku wraz z prawami i roszczeniami o ustanowienie prawa wieczystego użytkowania gruntu. Na mocy umowy zawartej w dniu 19 kwietnia 2021 r. Wnioskodawcy sprzedali przysługujące im udziały we własności Budynku oraz „cały przysługujący im udział w prawach i roszczeniach o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego gruntu, opisanej powyżej Nieruchomości oraz w prawach do budynków usytuowanych na tej nieruchomości, w szczególności wszelkich niewyodrębnionych lokali, cały przysługujący im udział w prawach i roszczeniach w stosunku do … lub Skarbu Państwa o zapłatę odszkodowania z jakiegokolwiek tytułu związanego z przedmiotową nieruchomością, a także do jej zwrotu lub wydania nieruchomości zamiennej” (dalej: „prawa”). Umowa zawierała również zapis o zbyciu udziałów we własności gruntu - dotyczył on jednak tylko współwłaścicieli Nieruchomości gruntowej (do kręgu których Wnioskodawcy nie należeli). Zapis w umowie sprzedaży z dnia 19 kwietnia 2021 r. dotyczący zbycia przez Wnioskodawców praw był wynikiem braku ustanowienia na rzecz właścicieli Budynku użytkowania wieczystego na Nieruchomości gruntowej.

Prawo takie nie zostało przyznane osobie, która w 1987 r. zbyła na rzecz Wnioskodawców Budynek (stąd Wnioskodawcy nabyli w 1987 r. wraz z własnością Budynku również roszczenie o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego). Ponieważ użytkowanie wieczyste nie zostało ustanowione do dnia 19 kwietnia 2021 r., wraz z budynkiem Wnioskodawcy sprzedali prawo do ustanowienia użytkowania wieczystego oraz „cały przysługujący im udział w prawach i roszczeniach w stosunku do … lub Skarbu Państwa o zapłatę odszkodowania z jakiegokolwiek tytułu związanego z przedmiotową nieruchomością, a także do jej zwrotu lub wydania nieruchomości zamiennej”. Zbycie prawa dochodzenia ustanowienia użytkowania wieczystego był naturalną konsekwencją zbycia Budynku „objętego” przepisami …. Budynek stanowi własność oderwaną od gruntu i każdorazowy jego właściciel jest uprawniony do dochodzenia uregulowania stosunków własnościowych (zgodnie z art. 7 ….). Zapis w umowie dotyczący zbycia praw odszkodowawczych również jest naturalną konsekwencją zbycia własności Budynku. Zgodnie z art. 7-9 … oraz zgodnie z art. 214a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2020 r., poz. 1990 ze zm.) może mieć miejsce odmowa przyznania właścicielowi nieruchomości budynkowej objętej … użytkowania wieczystego gruntu (pod takim budynkiem). W takim przypadku podmiotowi uprawnionemu przysługuje odszkodowanie. Zapis w umowie potwierdza, że Wnioskodawcy zbywając budynek dokonali również zbycia praw uzyskania świadczeń zastępczych (w razie braku uregulowania stosunków własnościowych gruntu pod Budynkiem).

Sprzedaż Budynku i praw przez Wnioskodawców nie wiąże się (nie jest przedmiotem) działalności gospodarczej. Sprzedaż miała charakter osobisty i nieprofesjonalny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż Budynku i praw przez Wnioskodawców podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Zainteresowanych, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest: „odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
prawa wieczystego użytkowania gruntów,
innych rzeczy,

-jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany”.

W przypadku sprzedaży Budynku bezspornie nie mamy do czynienia z powstaniem przychodu. Budynek jest samoistną nieruchomością. Art. 5 … stanowi, że: „Budynki oraz inne przedmioty, znajdujące się na gruntach, przechodzących na własność gminy …, pozostają własnością dotychczasowych właścicieli, o ile przepisy szczególne nie stanowią inaczej”. Art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego stanowi zaś, że: „Nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności”. Budynek jest zatem nieruchomością w rozumieniu prawa cywilnego, a w konsekwencji także art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponieważ okres własności Budynku przez Wnioskodawców przekroczył okres 5 lat, a sprzedaż nie następuje w ramach działalności gospodarczej - sprzedaż Budynku nie rodzi przychodu Wnioskodawców. W tym zakresie otrzymane środki nie podlegają opodatkowaniu zgodnie z art. 30e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przypadku zapisu w umowie sprzedaży o zbyciu praw nie mamy do czynienia z samoistną transakcją zbycia praw majątkowych. Zapis w umowie o przeniesieniu prawa do ustanowienia użytkowania wieczystego jest potwierdzeniem uprawnienia każdorazowego posiadacza nieruchomości budynkowej objętej …. Nie jest to jednak samoistne prawo (będące samoistnym przedmiotem obrotu), ale jedynie odpowiednik zapisu w przypadku „zwykłej” sprzedaży nieruchomości - gdy zgodnie z zasadą Superficies solo cedit (art. 191 Kodeksu cywilnego) zbycie dotyczy gruntu i budynku. „Oderwanie” własności gruntu i budynku na podstawie …. zmieniło zasady zbycia nieruchomości. Zbyta została nieruchomość budynkowa (Budynek) wraz z prawem o ustanowienie użytkowania wieczystego. Prawo to nie ma charakteru roszczenia pieniężnego. Jego treść ma na celu doprowadzenie do stanu zgodnego ze „zwykłym” porządkiem prawnym: gdy własność gruntu i budynku stanowią jedność prawną. Ewentualne ustanowienie użytkowania wieczystego nie skutkuje zatem „wzbogaceniem” uprawnionego, a jedynie „technicznym” przypisaniem mu prawa do gruntu (w stosunku do którego prawo do korzystania wynika z samego posiadania nieruchomości budynkowej). Roszczenie o ustanowienie użytkowania wieczystego jest zatem prawem pochodnym do własności Budynku i nie może być przedmiotem samoistnego obrotu. W szczególności Wnioskodawcy nie mogli np. zbyć na rzecz jednej osoby Budynku a na rzecz innego podmiotu - prawa o ustanowienie użytkowania wieczystego (takie rozwiązanie byłoby sprzeczne z istotą stosunku prawnego własności). W ocenie Wnioskodawców, zbycie praw w akcie notarialnym nie stanowi ich dodatkowego źródła przychodów. W akcie notarialnym nie wyróżniono nawet odrębnie części ceny przypadającej na wartość praw. Przedmiotem zbycia była nieruchomość (Budynek). Przypisane doń prawa miały na celu potwierdzenie, że nowy właściciel Budynku będzie mógł kontynuować działania zmierzające do uzyskania prawa do gruntu pod Budynkiem. Nie można jednak takiego przypadku porównywać np. ze zbyciem wierzytelności pieniężnej lub roszczeń reprywatyzacyjnych - które stanowią samoistne prawa majątkowe (mogące być przedmiotem samoistnej sprzedaży i których ewentualna realizacja skutkuje wzbogaceniem wierzyciela - uzyskaniem w majątku nowych składników majątku). Zapis o przekazaniu nabywcy Budynku uprawnień właściwych każdemu każdorazowemu właścicielowi nieruchomości budynkowej objętej …. był jedynie potwierdzeniem, że nowy właściciel zachowa prawo (aktualnego właściciela) do dochodzenia uzyskania (potwierdzonego użytkowaniem wieczystym) prawa do gruntu. Jeżeli zaś prawo to nie zostanie przyznane - uprawnień zastępczych, w tym odszkodowawczych. W świetle powyższych argumentów należy uznać, że zbycie praw nie spowodowało uzyskania przez Wnioskodawców przychodu, a cała transakcja sprzedaży nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Zainteresowanych w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie skutków podatkowych sprzedaży:

udziału we własności budynku – jest prawidłowe,

udziału w prawach i roszczeniach o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego gruntu – jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
prawa wieczystego użytkowania gruntów,

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że sprzedaż nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w tym przepisie przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, skutkuje wystąpieniem przychodu. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz ww. praw nastąpi po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie – nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym kwota uzyskana ze sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz ww. praw w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Wobec powyższego, w przypadku sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych uzyskanego z tego tytułu dochodu ma moment ich nabycia.

Przy rozstrzygnięciu tej kwestii, należy mieć na uwadze nie tylko przepisy prawa podatkowego, ale przede wszystkim przepisy prawa cywilnego dotyczące nabycia, czy też utraty prawa własności.

Prawo własności w systemie prawnym jest traktowane jako prawo o najszerszej treści i w porównaniu z innymi prawami, jako prawo najsilniejsze w stosunku do rzeczy. Własność jest bezterminowym prawem – trwa tak długo, jak długo istnieje rzecz, która jest przedmiotem własności.

Prawo użytkowania wieczystego jest silnym prawem rzeczowym, lokującym się w hierarchii tych praw bezpośrednio po prawie własności, a przed ograniczonymi prawami rzeczowymi, co pozwala na potraktowanie ustanowienia użytkowania wieczystego jako swoistej restytucji stosunków własnościowych.

Oddanie w użytkowanie wieczyste gruntu skomunalizowanego dekretem z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze …. (Dz. U. z 1945 r., Nr 50, poz. 279, z późn. zm.) w wypadku spełnienia przesłanek przewidzianych w tym akcie prawnym przez ubiegającego się o to dotychczasowego właściciela tego gruntu lub jego następców prawnych, miało niewątpliwie charakter rekompensacyjny.

Przepis art. 7 ust. 1 ww. dekretu przewidywał, że:

dotychczasowy właściciel gruntu, prawni następcy właściciela, będący w posiadaniu gruntu, lub osoby prawa jego reprezentujące, mogą w ciągu 6 miesięcy od dnia objęcia w posiadanie gruntu przez gminę zgłosić wniosek o przyznanie na tym gruncie jego dotychczasowemu właścicielowi prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną;

gmina uwzględni wniosek, jeżeli korzystanie z gruntu przez dotychczasowego właściciela da się pogodzić z przeznaczeniem gruntu według planu zabudowania, a jeżeli chodzi o osoby prawne – ponadto, gdy użytkowanie gruntu zgodnie z jego przeznaczeniem w myśl planu zabudowania nie pozostaje w sprzeczności z zadaniami ustawowymi lub statutowymi tej osoby prawnej;

w razie uwzględnienia wniosku gmina ustali, czy przekazanie gruntu nastąpi tytułem wieczystej dzierżawy, czy na prawie zabudowy, oraz określi warunki, pod którymi umowa może być zawarta;

w przypadku nieuwzględnienia wniosku, gmina zaofiaruje uprawnionemu, w miarę posiadania zapasu gruntów – na tych samych warunkach dzierżawę wieczystą gruntu równej wartości użytkowej, bądź prawo zabudowy na takim gruncie;

w razie niezgłoszenia wniosku, przewidzianego w ust. 1, lub nieprzyznania z jakichkolwiek innych przyczyn dotychczasowemu właścicielowi wieczystej dzierżawy albo prawa zabudowy, gmina obowiązana jest uiścić odszkodowanie w myśl art. 9.

Jak wynika z przytoczonej regulacji, prawodawcy niewątpliwie chodziło o zrekompensowanie dotychczasowym właścicielom (ich następcom prawnym) przejścia na własność miasta gruntów stanowiących dotąd ich własność. W dekrecie od razu uregulowano kwestię stosownych rekompensat. Odzyskanie prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną (art. 7 ust. 1 dekretu, obecnie prawa wieczystego użytkowania) było ustawowo zagwarantowaną formą rekompensaty.

Wskazać należy, że użytkowanie wieczyste jest prawem rzeczowym, którego przedmiotem zgodnie z art. 232 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740, z późn. zm.) może być grunt stanowiący własność Skarbu Państwa, gminy lub związku międzygminnego. Jest to prawo na rzeczy cudzej, jednak zakres i sposób określenia treści tego prawa zbliża je bardziej do prawa własności niż praw rzeczowych ograniczonych. Ponadto na podstawie wyraźnych odesłań w art. 234 i 237 Kodeksu cywilnego do ww. prawa stosuje się odpowiednio przepisy o własności. Z powyższych względów prawo użytkowania wieczystego nie zostało wymienione w art. 244 ww. ustawy wśród innych praw rzeczowych ograniczonych, lecz zostało uregulowane odrębnie, jako tytuł II księgi drugiej Kodeksu cywilnego.

Jeżeli chodzi o budynki znajdujące się na gruntach przechodzących na własność gminy miasta, to zgodnie z art. 5 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze …, pozostają one własnością dotychczasowych właścicieli, o ile przepisy szczególne nie stanowią inaczej.

Przepis ten obejmował zatem tylko takie budynki, które istniały, a więc były wybudowane na gruncie w chwili, kiedy zgodnie z postanowieniami dekretu grunt stał się własnością miasta. Z powyższego wynika zatem, że w chwili kiedy zgodnie z postanowieniami dekretu grunt, na którym znajdowały się budynki przechodził na własność gminy miasta, to budynki te pozostawały własnością dotychczasowych właścicieli. Nie przechodziły zatem razem z gruntem na własność gminy Miasta. Oznacza to, że w stosunku do takich budynków nie można mówić o ich zwrocie. Budynki te bowiem nigdy nie przechodziły na własność gminy, aby ta mogła dokonywać ewentualnego zwrotu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawcy (Zainteresowani), pozostający w związku małżeńskim, działając wraz z innymi współwłaścicielami w charakterze sprzedawców, zawarli w dniu 19 kwietnia 2021 r. w formie aktu notarialnego umowę sprzedaży dotyczącą nieruchomości gruntowej (dalej: „Nieruchomość gruntowa”), posadowionego na niej budynku oraz praw.

Wnioskodawcy nie byli właścicielami Nieruchomości gruntowej (była ona na dzień sprzedaży wyłączną własnością w udziale 1/2 …., zaś w udziale po 1/4 dwóch innych osób fizycznych). Nieruchomość gruntowa zabudowana jest (i była w dniu sprzedaży) budynkiem stanowiącym odrębny od gruntu przedmiot własności (dalej: „Budynek”). Dla Budynku i Nieruchomości gruntowej prowadzone są odrębne księgi wieczyste. Wnioskodawcy, wraz z innymi osobami, byli współwłaścicielami nieruchomości budynkowej (Budynku). Odrębna własność Budynku (od gruntu) wynika z art. 5 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze ….. Wnioskodawcy byli współwłaścicielami Budynku w udziale wynoszącym 1/2 (ich udział objęty był ustawową wspólnością małżeńską) wraz z innymi osobami, które inaczej niż Wnioskodawcy, były także współwłaścicielami Nieruchomości gruntowej w udziale wynoszącym 1/2. Wnioskodawcy uzyskali status współwłaścicieli Budynku na podstawie umowy sprzedaży (zakupu dla Wnioskodawców) zawartej w formie aktu notarialnego w dniu 17 sierpnia 1987 r. z ówczesnym właścicielem Budynku. Na podstawie ww. umowy Wnioskodawcy nabyli udział we własności Budynku wraz z prawami i roszczeniami o ustanowienie prawa wieczystego użytkowania gruntu.

Na mocy umowy zawartej w dniu 19 kwietnia 2021 r. Wnioskodawcy sprzedali przysługujące im udziały we własności Budynku oraz „cały przysługujący im udział w prawach i roszczeniach o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego gruntu, opisanej powyżej Nieruchomości oraz w prawach do budynków usytuowanych na tej nieruchomości, w szczególności wszelkich niewyodrębnionych lokali, cały przysługujący im udział w prawach i roszczeniach w stosunku do … lub Skarbu Państwa o zapłatę odszkodowania z jakiegokolwiek tytułu związanego z przedmiotową nieruchomością, a także do jej zwrotu lub wydania nieruchomości zamiennej” (dalej: „prawa”). Zapis w umowie sprzedaży z dnia 19 kwietnia 2021 r. dotyczący zbycia przez Wnioskodawców praw był wynikiem braku ustanowienia na rzecz właścicieli Budynku użytkowania wieczystego na Nieruchomości gruntowej. Prawo takie nie zostało przyznane osobie, która w 1987 r. zbyła na rzecz Wnioskodawców Budynek (stąd Wnioskodawcy nabyli w 1987 r. wraz z własnością Budynku również roszczenie o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego). Zapis w umowie potwierdza, że Wnioskodawcy zbywając budynek dokonali również zbycia praw uzyskania świadczeń zastępczych (w razie braku uregulowania stosunków własnościowych gruntu pod Budynkiem). Sprzedaż Budynku i praw przez Wnioskodawców nie wiąże się (nie jest przedmiotem) działalności gospodarczej. Sprzedaż miała charakter osobisty i nieprofesjonalny.

W świetle powyższego, stwierdza się, że w przedmiotowej sprawie nie doszło do restytucji wcześniej panujących stosunków prawnorzeczowych. Wnioskodawcy nie byli w przeszłości właścicielami, ani nie byli/nie są spadkobiercami właścicieli skomunalizowanej nieruchomości warszawskiej. Wnioskodawcy prawa i roszczenia do części przedmiotowej nieruchomości gruntowej (udział) nabyli w wyniku umowy sprzedaży (zakupu) z dnia 17 sierpnia 1987 r. Na tej podstawie Wnioskodawcy stali się podmiotem uprawnionym, na podstawie przepisów dekretu, do żądania ustanowienia i oddania w użytkowanie wieczyste gruntu. Na podstawie ww. umowy Wnioskodawcy nabyli również udział we własności budynku.

Mając na uwadze przedstawiony opis stanu faktycznego oraz powołane wyżej przepisy prawa, należy stwierdzić, że sprzedaż przez Zainteresowanych w 2021 r. przedmiotowego udziału w prawie współwłasności nieruchomości budynkowej (Budynku) nabytego (zakupionego) w 1987 r., nie stanowi źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych ze względu na upływ pięcioletniego terminu, o którym mowa w ww. art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym, Zainteresowani nie będą zobowiązani do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu sprzedaży przedmiotowego udziału we własności Budynku.

Natomiast odnosząc się do sprzedaży udziału w prawach i roszczeniach do gruntu nieruchomości …, należy wskazać, że zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a)-c).

Według art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W świetle art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z praw majątkowych uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw.

Zawarte w powołanym wyżej art. 18 ww. ustawy, wyliczenie praw majątkowych ma charakter otwarty, o czym świadczy użyte przez ustawodawcę sformułowanie „w szczególności”. Należy zatem przyjąć, że do katalogu praw majątkowych objętych zakresem regulacji art. 18 ww. ustawy, można zaliczyć także inne prawa niewymienione w tym przepisie. Jednocześnie treść tego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zarówno przychody z wykonania (wykorzystania) tych praw, jak również z ich sprzedaży lub zamiany.

Przepisy prawa podatkowego oraz prawa cywilnego nie definiują pojęcia prawa majątkowego. Podobnie brak jest również definicji majątku. Przez „prawa” należy rozumieć tutaj prawa podmiotowe. Mogą one występować w trzech postaciach: roszczeń, uprawnień kształtujących i zarzutów.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawcy w dniu 19 kwietnia 2021 r. sprzedali udział w prawach i roszczeniach o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego gruntu objętego działaniem dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze …., który nabyli (zakupili) w 1987 r.

Analizując powyższe, nie ulega wątpliwości, że udział w prawach i roszczeniach do gruntu nieruchomości …., które Wnioskodawcy sprzedali w 2021 r. nie zalicza się do praw wymienionych w przytoczonym przepisie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oczywistym jest, że nie mając prawa użytkowania wieczystego do nieruchomości gruntowej Wnioskodawcy nie mogli sprzedać tego prawa, mogli zbyć i zbyli prawa i roszczenia do nieruchomości. Wnioskodawcy zbyli zatem prawo majątkowe.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy, należy wskazać, że Zainteresowani dokonali zbycia nabytego w drodze zakupu udziału w prawach i roszczeniach do gruntu nieruchomości …. (nie udziału w prawie własności nieruchomości), z tytułu których uzyskali przychód z praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 7 w związku z art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W wyniku powyższego, otrzymane lub postawione do dyspozycji Wnioskodawców pieniądze z tytułu sprzedaży udziału w prawach i roszczeniach do gruntu nieruchomości …, będą stanowić przychód w rozumieniu art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że kwota uzyskana z tytułu zbycia udziału w prawach i roszczeniach do gruntu nieruchomości …. będzie stanowić dochód z tytułu sprzedaży praw majątkowych, który podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Dochody z praw majątkowych podlegają kumulacji z innymi dochodami zgodnie z art. 9 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i należy je wykazać w zeznaniu rocznym, składanym w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym. W tym samym terminie należy wpłacić z tego tytułu podatek, obliczony zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, sprzedaż przez Zainteresowanych udziału we własności budynku nie będzie w ogóle stanowiła źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych z uwagi na upływ pięcioletniego terminu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast sprzedaż udziału w prawach i roszczeniach do gruntu nieruchomości …. stanowi przychód z praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 7 i art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Podkreślić należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, z późn. zm.), składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Zainteresowanych i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 ustawy Ordynacja podatkowa) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin