INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 30 maja 2011 r. (data wpływu 03.06.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 03 czerwca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji prefabrykatów budowlanych (w szczególności betonowych – bloczki, pustaki, stropy, belki stropowe, kostka brukowa, itp.), ich dostawy do klientów, doradztwa technicznego w zakresie budownictwa, a także sprzedaży materiałów budowlanych.

Wnioskodawca jest płatnikiem podatku od towarów i usług.

Produkcję prefabrykatów budowlanych Wnioskodawca prowadzi przy pomocy maszyn i urządzeń produkcyjnych. Do wykorzystywanych maszyn produkcyjnych Wnioskodawca dokupuje formy produkcyjne: do produkcji kostki, pustaków i innych prefabrykatów. Koszty tych form są zróżnicowane i niektóre z nich przekraczają kwotę 3.500 zł.

Formy stanowią oprzyrządowanie maszyn, ale też jedna forma wykorzystywana jest do kilku maszyn.

Wnioskodawca zakupuje również formy, które nie stanowią oprzyrządowania maszyn. Funkcjonują jako samodzielne wyposażenie produkcji, zagęszczenie masy prefabrykowanej w takiej formie odbywa się narzędziami do wibrowania.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowym jest zaliczanie form o wartości poniżej 3.500 zł bezpośrednio w koszty uzyskania przychodów, a form których wartość przekracza kwotę 3.500 zł:

• amortyzować wg stawek właściwych dla gr. 8 KŚT, jeżeli jedna forma wykorzystywana jest do kilku maszyn produkcyjnych;
• amortyzować wg stawek właściwych dla gr. 8 KŚT, jeżeli nie wymagają współpracy z maszynami produkcyjnymi,są samodzielne, wymagają wibrowania narzędziem wibrującym...
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy podatek dochodowy od osób prawnych stwierdzono, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Formy zakupione do produkcji prefabrykatów, kiedy jedna forma wykorzystywana jest do kilku maszyn, nie spełniają wymogów samodzielnych środków trwałych, nie mogą również stanowić zwiększenia wartości środków trwałych, gdyż nie są nabywane do konkretnych maszyn i urządzeń. Formy należy traktować jako oprzyrządowanie produkcji - wyposażenie zaliczane do grupy 8 KŚT i amortyzować samodzielnie.

Formy zakupione do produkcji prefabrykatów, które użytkowane są samodzielnie, nie wymagają współdziałania z maszynami, a jedynie, po wypełnieniu masą prefabrykowaną - zawibrowania przy użyciu narzędzi wibrujących w celu zagęszczenia masy, należy również traktować jako wyposażenie produkcji - wyposażenie zaliczane do grupy 8 KŚT i amortyzować samodzielnie.

Zaznaczyć jeszcze należy, iż okres używania form jest krótszy od okresu używalności maszyny.

Natomiast formy o wartości niższej niż kwota 3.500 zł należy odnosić bezpośrednio w koszty z chwilą przekazania do użytkowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, iż podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów).

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu ich zużycia (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.

Stosownie do art. 16a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W świetle cytowanych przepisów, składniki majątku trwałego mogą zostać zaliczone do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowią własność lub współwłasność podatnika,
• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania - ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, iż warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
• składniki te są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo zostały oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu.
  
  

W myśl art. 16f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h – 16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500,00 zł. W przypadku, gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500,00 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h – 16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej albo w miesiącu następnym.

Z kolei art. 16d ust. 1 ustawy stanowi, iż podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 3.500,00 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Z cytowanych wyżej przepisów art. 16d ust. 1 i art. 16f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, iż obowiązek ewidencjonowania obejmuje bezwzględnie składniki majątkowe o wartości początkowej powyżej 3.500 zł.

Natomiast w przypadku składników majątkowych o wartości nieprzekraczającej 3.500 zł podatnik ma wybór, tj. może tak jak w stosunku do innych środków trwałych dokonywać odpisów amortyzacyjnych i wówczas ma obowiązek ich wprowadzenia do ewidencji. W przeciwnym razie, tj. w przypadku odstąpienia od ich amortyzacji nie ma potrzeby wprowadzania tego rodzaju składników majątku do ewidencji, bowiem podatnik decyduje się zaliczyć wydatki na ich nabycie bezpośrednio do kosztów podatkowych.

Na gruncie podatkowym, ujęcie środka trwałego w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych warunkuje dokonywanie odpisów amortyzacyjnych, czyli nie odnosi się do przewidzianej w art. 16d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych możliwości zaliczenia wydatku bezpośrednio do kosztów podatkowych. Rozwiązania w tej kwestii mają charakter fakultatywny, to znaczy podatnik jedynie w przypadku amortyzacji tego rodzaju składnika majątku, jest zobowiązany do użycia ewidencji. Z zasady ratio legis wynika, iż operacja ta jest niezbędna do obliczenia odpisów amortyzacyjnych, co nie ma miejsca w przypadku bezpośredniego zaliczenia wydatku do kosztów podatkowych.

Reasumując, w sytuacji, gdy wartość początkowa zakupywanych form produkcyjnych jest niższa lub równa 3.500,00 zł, wydatki na ich nabycie mogą stanowić koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania bez wprowadzania przedmiotowych składników do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Natomiast gdy wartość początkowa środka trwałego w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł, podatnik jest obowiązany dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h – 16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Na podstawie art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j - 16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 (art. 16i ust. 1 ww. ustawy).

Klasyfikacja Środków Trwałych została wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 242, poz. 1622), a w stanie prawnym obowiązującym w latach 2007 - 2010 rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 z późn. zm.).

Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustaleniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. Przez środki trwałe rozumie się w Klasyfikacji Środków Trwałych rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki lub oddane do używania na podstawie najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji prefabrykatów budowlanych. Produkcja prowadzona przy pomocy maszyn i urządzeń produkcyjnych. Do wykorzystywanych maszyn produkcyjnych Wnioskodawca dokupuje formy produkcyjne. Zakupione formy stanowią oprzyrządowanie maszyn, ale też jedna forma wykorzystywana jest do kilku maszyn. Wnioskodawca zakupuje również formy, które nie stanowią oprzyrządowania maszyn. Funkcjonują jako samodzielne wyposażenie produkcji, zagęszczenie masy prefabrykowanej w takiej formie odbywa się narzędziami do wibrowania.

Ponadto Spółka wskazała, iż zarówno formy zakupione do produkcji prefabrykatów, kiedy jedna forma wykorzystywana jest do kilku maszyn, jak i formy zakupione do produkcji prefabrykatów, które użytkowane są samodzielnie, należy traktować jako wyposażenie produkcji - wyposażenie zaliczane do grupy 8 KŚT i amortyzować samodzielnie.

Reasumując, formy produkcyjne, których wartość przekracza kwotę 3.500 zł powinny być amortyzowane wg stawek właściwych dla grupy 8 KŚT, niezależnie od tego, czy jedna forma wykorzystywana jest do kilku maszyn produkcyjnych, czy też funkcjonuje jako samodzielne wyposażenie produkcji.

Wskazać jednakże należy, iż prawidłowość stanowiska Wnioskodawcy została potwierdzona przy założeniu, iż dokonana przez Spółkę klasyfikacja form produkcyjnych do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów jest prawidłowa. Tut. Organ nie jest uprawniony do weryfikacji stanowiska Spółki w tym zakresie.

Zgodnie bowiem z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej.

Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m. in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego w Łodzi, który udziela informacji w zakresie stosowania takiej klasyfikacji.

Organem uprawnionym do wydania opinii w zakresie zaklasyfikowania składników majątku na gruncie Klasyfikacji Środków Trwałych jest Urząd Statystyczny w Łodzi.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.