INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 21 czerwca 2011r. (data wpływu do tut. Biura 29 czerwca 2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków związanych z wypłacaniem pracownikom dodatku za rozłąkę - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 czerwca 2011r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków związanych z wypłacaniem pracownikom dodatku za rozłąkę.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W 2010 i 2011 firma Wnioskodawcy świadczyła usługi budowlane na terenie kraju i zagranicą (Francja). Zatrudnia pracowników na podstawie umowy o pracę. Zdarzenia gospodarcze związane z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawca ewidencjonuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. W Regulaminie wynagradzania firma Wnioskodawcy zawarła zapisy o należnych pracownikom świadczeniach dodatkowych, w związku z czasowym przeniesieniem do pracy poza stałe miejsce pracy lub zamieszkania. Pracownicy wyrazili zgodę poprzez podpisanie oświadczenia, w którym wyrażają zgodę na oddelegowanie na budowy krajowe i zagraniczne, to jest poza stałe miejsce pracy lub zamieszkania. Wnioskodawca na mocy powołanych wyżej przepisów oraz dodatkowych zapisów w przypadku oddelegowania czasowego pracowników na terenie kraju, wypłaca im dodatek za rozłąkę w wysokości nie przekraczającej wartości diety ogłoszonej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002r. W przypadku czasowego oddelegowania poza granice kraju (w związku ze świadczeniem usług budowlanych), Wnioskodawca wypłaca pracownikom czasowo przeniesionym do pracy we Francji świadczenia dodatkowe, tj. dodatek za rozłąkę w wysokości nieprzekraczającej wartości diety ogłoszonej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalenia należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 ze zm.). Dodatek za rozłąkę w przypadku Francji wypłacany jest w wysokości 45 euro za każdą dobę.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy wartość wypłaconego dodatku za rozłąkę będzie stanowić koszty uzyskania przychodu...

(pytanie oznaczone we wniosku nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, zarówno praca wykonywana na terenie kraju jak i za granicą (Francja), generuje przychody (dochody) w firmie Wnioskodawcy, a wypłacony dodatek za rozłąkę, będzie stanowić koszty uzyskania przychodu, gdyż będzie miał bezpośredni związek z osiągnięciem dochodu. Poniesione wydatki (z tytułu dodatku za rozłąkę) nie zostały wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. z 2010r. Dz. U. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Podatnik kwalifikując poniesione wydatki do kosztów uzyskania przychodów powinien kierować się podstawową zasadą zaistnienia związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym kosztem, a możliwością osiągnięcia z tego tytułu przychodu, albowiem to na nim spoczywa ciężar udowodnienia, że jego poniesienie ma (lub może mieć) wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów). Ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z celem ich poniesienia, jakim jest osiągnięcie przychodu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika iż Wnioskodawca świadczy usługi budowlane na terenie kraju i za granicą (Francja). W Regulaminie wynagradzania firma Wnioskodawcy zawarła zapisy o należnych pracownikom świadczeniach dodatkowych, w związku z czasowym przeniesieniem ich do pracy poza stałe miejsce pracy lub zamieszkania. Pracownicy wyrazili zgodę poprzez podpisanie oświadczenia, w którym wyrażają zgodę na oddelegowanie ich na budowy krajowe i zagraniczne, to jest poza stałe miejsce pracy lub zamieszkania. Wnioskodawca na mocy powołanych wyżej przepisów oraz dodatkowych zapisów w przypadku czasowego oddelegowania pracowników do pracy w kraju lub za granicą, wypłaca im dodatek za rozłąkę.

W katalogu ujętym w art. 23 ust. 1 ww. ustawy, nie zawarto ani zakazu, ani jakiegokolwiek ograniczenia co do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez pracodawcę tytułem wypłaty dodatków za rozłąkę.

W konsekwencji niezależnie od tego, czy wypłacane pracownikom środki pieniężne będą elementem należnego pracownikom wynagrodzenia, czy też na podstawie odrębnych przepisów, tj. m.in. przepisów prawa pracy (nie będących przepisami prawa podatkowego, a tym samym nie mogących być przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej) – dodatkiem za rozłąkę, mogą stanowić u pracodawcy koszt uzyskania przychodów, jeśli spełniają przesłanki ujęte w cyt. art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów, bądź też zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Należy przy tym nadmienić, iż rozstrzygnięcie kwestii dotyczącej obowiązku, czy też zasadności wypłacania przez Wnioskodawcę dodatku za rozłąkę pracownikom czasowo oddelegowanym do pracy w kraju lub za granicą, która jak już wskazano nie jest uregulowana przepisami prawa podatkowego, nie leży w kompetencji organu podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, iż w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.