INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 czerwca 2011r. (data wpływu do tut. Biura – 01 lipca 2011r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu u pracowników korzystających z transportu sfinansowanego przez pracodawcę - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 01 lipca 2011r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu u pracowników korzystających z transportu sfinansowanego przez pracodawcę.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca zapewnia pracownikom nieodpłatnie przejazd do i z pracy na podstawie wewnętrznych przepisów - Zarządzenia Dyrektora (...) z dnia 20 maja 1995r., czyli przepisów wydanych w okresie istnienia zakładu budżetowego, a obowiązującego u wnioskodawcy na podstawie Zarządzenia Prezesa z dnia 01 lipca 2000r. Dowóz pracowników do i z pracy wynika z braku funkcjonowania publicznego transportu zbiorowego w godzinach rozpoczynania lub kończenia pracy przez np. kierowców autobusów czy też motorniczych tramwajów. Ostatni autobus zjeżdza do zajezdni o godzinie 23:56, a pierwszy wyjazd autobusu na trasę ma miejsce o godzinie 4:05, przy czym kierowca w celu przygotowania pojazdu musi podjąć pracę już o godzinie 3:50 (tzw. czas obsługi codziennej). Ponadto zmiany służb są dokonywane w różnych punktach miasta. Jednocześnie dowóz pracowników do pracy pozwala na zmniejszenie ryzyka nie wyjechania lub opóźnienia kursu, np. autobusu na linię z powodu spóźnień pracowniczych w okresach zimowych. Usługi dowózu do i z pracy pracowników wykonuje zewnętrzna firma przewozowa, która za wykonaną usługę wystawia faktury VAT. Rozliczenie z firmą przewozową - jej wynagrodzenie uzależnione jest od trasy razy stawka za 1 dzień, np. PPW-2: 30 kursów w miesiącu razy 180 zł netto za kurs (dzień). Wnioskodawca od otrzymanych faktur dokonuje odliczenia podatku VAT naliczonego, ponieważ dowóz pracowników służy do celów związanych z jego działalnością gospodarczą polegającą na sprzedaży usług opodatkowanych oraz nie nalicza podatku należnego.

Koszty dowozu pracowników do i z pracy stanowią u wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów, gdyż wykazują związek z jego przychodami. Wydatki te służą do prawidłowego funkcjonowania wnioskodawcy.

Wnioskodawca prowadzi ewidencję osób korzystających z wyżej wymienionych przewozów, które nie są traktowane jako przychód ze stosunku pracy i nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy nieodpłatny dowóz do i z pracy stanowi dla pracowników przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem wnioskodawcy nieodpłatne świadczenie jakim jest dowóz pracowników do i z pracy stanowi dla pracowników przychód ze stosunku pracy, który nie został zwolniony od podatku na mocy art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Niniejsza interpretacja indywidualna stanowi pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu u pracowników korzystających z transportu sfinansowanego przez pracodawcę, natomiast w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych oraz w zakresie podatku od towarów i usług wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Treść art. 10 ust. 1 cytowanej ustawy określa źródła przychodów, gdzie m.in. w pkt 1 wymienia się stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że powyższe kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że wnioskodawca zapewnia pracownikom nieodpłatnie przejazd do i z pracy na podstawie wewnętrznych przepisów. Dowóz pracowników do i z pracy wynika z braku funkcjonowania publicznego transportu zbiorowego w godzinach rozpoczynania lub kończenia pracy przez np. kierowców autobusów czy też motorniczych tramwajów. Usługi dowózu do i z pracy pracowników wykonuje zewnętrzna firma przewozowa, która za wykonaną usługę wystawia faktury VAT. Rozliczenie z firmą przewozową - jej wynagrodzenie uzależnione jest od trasy razy stawka za 1 dzień. Wnioskodawca prowadzi ewidencję osób korzystających z wyżej wymienionych przewozów.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że wszystko co pracownik otrzymuje od swojego pracodawcy – o ile nie stanowi dochodu zwolnionego od podatku lub dochodu, od którego został zaniechany pobór podatku w drodze rozporządzenia Ministra Finansów – podlega opodatkowaniu jako przychód ze źródła, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dochodem takim jest również wartość zindywidualizowanego świadczenia w postaci dowozu pracownika do pracy jak i z pracy na koszt pracodawcy. Pracownik otrzymuje bowiem konkretną korzyść finansową w postaci możliwości skorzystania z oferowanego (zakupionego) przez pracodawcę transportu. Tym samym pracownik otrzymuje świadczenie, które powoduje u niego przysporzenie w majątku w postaci możliwości korzystania z usług, za które nie płaci.

Zgodnie z uregulowaniami zawartymi w art. 12 ust. 3 ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Zatem, w przypadku usług zakupionych przez pracodawcę na rzecz pracowników, w tym także usług transportowych – wartość pieniężną tych świadczeń dla celów podatkowych ustala się wg ceny ich zakupu (art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Mając na uwadze stan faktyczny przedstawiony we wniosku i obowiązujące uregulowania prawne w tym zakresie, stwierdzić należy, iż bezpłatny transport pracowników do pracy i z powrotem dokonywany przez wnioskodawcę stanowi dla pracowników przychód podlegający opodatkowaniu w myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ww. przychód nie został zwolniony na podstawie art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym stanowisko wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.